5 | 16:08 Stempel

Postbodes, ik heb altijd een mateloos respect voor ze.
Door weer en wind, bij nacht dag en ontij: de post moet doorgaan. Ik blijf al binnen bij een klein miezerregentje, ik kijk met angst en beven naar TT 704 en plan mijn week, plan eventuele noodvoorraden 'omdat ik niet naar buiten kan' - maar de post komt. Altijd weer.
En ze hebben geen mooi busje, geen chique vrachtwagen, zoals FedEx en UPS. Alles op de fiets.
Bikkels zijn het, standbeelden verdienen ze.

Er zijn grenzen. Misschien niet aan hun overlevingsdrift en ambitie, maar wel aan mijn ontzag.

Vandaag, op elke brievenbus van ons portiek: een rode vingerafdruk, en een straaltje bloed.

5 | 17:15 Kindeke

Op de 2005^e verjaardag van Dhr. ben Josef kan ik u met vreugde meedelen dat ik sinds 2 dagen tante ben.

Nou ja: pseudo-tante.

Op 23 december jongsleden is mijn pseudo-zusje bevallen van een zoon.
Een joekel van een zoon; hoe dat kind ooit in mijn kleine, tengere zusje heeft gepast is me een raadsel - maar het verklaart de foto's van de bijkans ontplofbare buik.

Anders dan mijn pseudo-moeder heb ik mijn pseudo-zusje beslist niet op internet opgeduikeld.

Het ging zo:

Mijn moeder zat in de bus, liep over straat, deed boodschappen.
Steeds kwam zij een vrouw tegen en mettertijd groeiden zij beiden. Buik, buiker, buikst.
Ze bonden over deze gemeenschappelijke toestand, en bevielen één week van elkaar.
Ik kwam eerst, 7 dagen later kwam B.
We deelden een speelmat, we deelden een box, we deelden de speeltuin en we deelden de eerste 18 jaar van ons leven.

Ik bleef duizend keer zitten, B. doorliep op normaal tempo het VWO en verhuisde toen naar Praag.
Haar ouders waren Tsjechisch, namelijk, en in barre tijden gevlucht naar Nederland. Maar tegen de tijd dat B. eindexamen had gedaan was Tsjechië weer veilig. Grootouders, tantes, nichtjes en neefjes: alles woonde in Tsjechië, niets hield ze nog in Nedreland (behalve ik! Me Me Meeee!!) en dus verhuisden zij terug.

We hielden contact. Soms meer dan anders, we hadden totaal andere levens, maar 'het gevoel' was er altijd. Het zusterlijke, het eigene.
Ze kwam elk jaar naar Nederland, dan kwam ze langs, struinden we de wijk door, haalden herinneringen op en praatten elkaar bij.
Misschien hadden we elkaar nooit als vriendinnen gekozen, maar zusjes waren we zeker.

Er kwam een vriend. Ze werd zwanger. Er kwam een huwelijk.
Ze kwamen samen langs, erg getrouwd en erg ongetrouwd. Zo duidelijk man en vrouw, gemoedelijk gekribbekat - en hij draaide, nog onwennig, zijn huwelijksring rond op mijn tafel. Zo jong en speels en ernstig tegelijk - het was schitterend om te zien. Net als haar zwangere glans en haar buikje, met 3 maanden al zeker 5 maanden groot.

Vrijdag kreeg ik, midden in AlbertHeijn, een smsje: 'Hoi, ik ben R en ik ben vannacht geboren. ik weeg 4,5 kilo en heb mooie zwarte krullen. Fijne kerstdagen, ook namens mijn ouders!'.

Ik ben tante!!!, Brulde ik vanuit de rij naar mijn moeder, die op me zat te wachten.

Ik ben tante: het dichtst bij wat ik ooit aan tante zal zijn.

Als de kleine BoB (naar analogie van McLeod's Daughters 'BOM') ook maar iets op zijn moeder lijkt zal hij binnen een jaar van een stevig ventje in een klein rank elfje veranderen - B. is op babyfoto's van ons een soort mollige, standvastige keizer, en veranderde vervolgens in een ballerina. That's where the pseudo comes in, zeg maar..
Ik hoop op foto's. Stapels foto's, van alle uren en daden van BoB.
Want, zeer tot mijn genoegen en nog meer tot mijn spijt: B. is een ouderwetse moeder, die weigert een kind half Europa door te zeulen voor het zeker 3 is.

Lang leve BoB!

5 | 21:19 Strength, revisited

Ik kreeg mail, van Neopets. Een 'wachtwoord vergeten'-mail, wat bullshit is, want ik was mijn wachtwoord niet vergeten.
Ik was de hele site vergeten, maar dat konden zij niet weten.
Vooruit dan maar. Eens kijken of mijn gedrochtje nog leeft.

En tot mijn stomme verbijstering:

Gender : Female
Age : 1825 days
Level : 2

Health : 6 / 6
Mood : delighted!
Hunger : dying
Strength : frail
Defence : tough
Move : average
Intelligence : ULTIMATE GENIUS (104)

Frèle, sterk, al drie jaar stervend en bloedintelligent.

Feitelijk alles wat ik in mijn meest (eet)gestoorde buien wil zijn..

6 | 21:11 Adrem

Jij hebt zeker ook geen leuk plaatje bij Numeri 6..?
Wat is dat?
Iets met licht..
Nou, we hebben nog een foto van Philips.

6 | 12:12 Loved One

Ik heb een slechte gewoonte.
Ieder nieuw iemand die ik leer kennen, ieder nieuw iemand die mijn leven en ziel binnenkomt, wordt eerst een idool. Die zet ik op een voetstuk, daar word ik verliefd op. Man of vrouw.
Dat komt eigenlijk altijd weer goed.
Het is of die ander een nieuw ingredient in een gerecht is. Er moet eerst geroerd worden, geschud en geklutst, wil het zijn weg vinden. Integreren.
Ik moet aan de ander wennen, voorzichtig merken wat voor effect hij (m/v) nou ècht op me heeft. Wie hij echt is, zonder alle franje van nieuwigheid en aanbidding.
Soms blijkt er geen klap aan. Soms valt de ander ontzettend tegen. Soms blijkt hij gewoon erg leuk en aangenaam. Heel soms is het blijvende verliefdheid, van het grote soort.
Het is een doodvermoeiend, maar mij welbekend proces.

De uitzondering is Sven.

Sven, dat is mijn neuroloog.
Het is niet zijn echte naam. Wij, mijn pseudo-moeder (àlles is op internet verkrijgbaar) en ik, hebben hem omgedoopt, omdat hij niet bij zijn eigen naam paste.
Mijn neuroloog is, als eerder gezegd, een schattig lief kwetsbaar blond jongetje.
En hij heeft een berennaam. Een stoere, dappere naam. Al zou hij met naam en al een jongetje blijven, dan nog zou hij bruine krullen en donkere ogen moeten hebben. Zo'n kranig ventje, met hapklare armpjes.
Of desnoods dat Britse knulletje met de zwarte ogen.

Zijn naam klinkt als Bob de Bouwer - maar zo ziet hij er absoluut niet uit.
Hij is wit. Zijn haar is wit en stijl. Behalve bij mijn laatste bezoek: toen zat er één verdwaalde krul boven op zijn hoofd. Geen gezicht, maar ja: vochtig weer en babyhaar, dan krijg je dat. Daar kan ik helaas over meepraten.
Zijn huid is wit, met blosjes. Niet ongezond wit - niet dat ziekelijke wat Engelsen of ondervoede Oostblokland-ers kunnen hebben. Scandinavisch wit.
En dus zei mijn pseudo-moeder: Hij Zal Björn Heten.
Maar de enige Björn die ik ken zou eigenlijk - nou ja: Bob de Bouwer moeten heten. En met die associatie zijn we terug bij af.
Erik, dachten we toen - maar ik heb slechte ervaringen met Erik-en.
Sven, spraken we tenslotte af.
Een dag later, toen ik dit mijn (echte) moeder vertelde, zei ze: Sven, die sloeg de muizen dood waar ik dan de niertjes uit moest snijden..
(mijn moeder heeft some pretty fucked up baantjes gehad)
Over fijne associaties gesproken.
Maar Sven zat er toen al in.

Sven, dus.

Het rare is: ik ben niet verliefd op hem.
Hij is schattig en vertederend, en als arts gewoon erg aardig en prettig. Ik vertrouw hem en voel me op mijn gemak bij hem.
Maar ik ben niet verliefd. Nooit geweest ook.
Wat nog raarder is is zijn nawerking. Zeker in dit verband.

Weet u, als u een droom heeft, dat u wakker wordt met een Sfeer die de hele dag blijft hangen? Dat het verhaal weg is, zelfs in vage lijnen, maar dat de Sfeer je omhult en meezuigt? Dat je dan Jantje tegenkomt, en dat ineens de droomsfeer vertienvoudigd, zo heftig dat je zeker weet: die droom was over Jantje, wat hij erin deed weet ik niet meer, maar hij was er zeker - dat Jantje die dag niet los te koppelen is van droom en sfeer, niet meer zichzelf is maar is verweven met een vreemd surrealistisch gevoel?
Dat doet Sven.

Elke keer dat ik bij hem ben geweest heb ik nog dagen later een vreemd gevoel van leeg en vol tegelijk. Een ondefinieerbare, verhaalloze maar alom aanwezige sfeer. Ik ben me er niet eens van bewust, tot ik gewoon midden op de dag het woord 'ziekenhuis' hoor, of wat voor ander gerelateerd woord ook.
Groot gemis, een hunkering om weer terug te gaan.
Maar ik weet niet waarom, ik weet niet waarnaar.
Niet alleen heeft de droom geen verhaal: zelfs het gevoel is moeilijk te duiden.

Ik weet wat het niet is.
Het is niet verliefd, het is niet obsessief, het is niet seksueel.
Ik wil niets van hem of met hem. Ik heb geen puberale sprookjesachtige scenario's van een witte prins op een zwart paard, ik zie hem niet als redder en zeker niet als minnaar.
Het is geen belemmering voor een normale omgang: ik stotter niet, ik sidder niet, ik heb niet de behoefte indruk te maken of bewonderd te worden.

Op het moment zelf is er ook niets aan de hand. Het komt pas naderhand, als ik de spreekkamer verlaat.
Weken, máándenlang houdt het aan. Weken waarin ik vanuit het niets ineens denk: Ik wil naar Sven! Ik mis Sven!
Bij een volgende afspraak ben ik uren tevoren al zenuwachtig. De minuten in de wachtkamer breng ik sidderend van de zenuwen door. En als ik dan eenmaal tegenover hem zit begrijp ik niet waar al dat gedoe voor nodig was. Was dit werkelijk de man waarvan ik zo had gedroomd? Ok, hij lacht schattig, maar kom op zeg.
Opluchting alom.
Tot ik de spreekkamer verlaat. Du moment dat ik buiten sta begint alles weer van voren af aan.

Het is geen nare sfeer.
Het is voornamelijk heel bizar.
En ik heb het nog nooit bij iemand gehad.

Hoewel..
Nu ik er nog eens over nadenk..

Het is niet alleen Sven.
Ik mis Hans.
Hans was een natuurkundeleraar. Hans was een druiloor. Hans had het figuur van een balletdanser, met billen waar elke aerobicslerares jaloers op zou zijn. Hij huppelde door het lokaal, en bij de eerste les zong hij, als een persiflage op een parodie op een caricatuur van een theatrale knäckebrod-reclame: 'Hál-ló ik bén Háns Ján-sén!!'
Onze monden viel open toen hij zei een dochter en een vrouw te hebben. Och maar lieverd, je ziet zelf toch dat je de koningin aller nichten bent..?
Ik heb hem zeker drie jaar niet gezien, en ik mis hem. Elke week méér. Op precies dezelfde manier als ik Sven mis.
Voor CSI-Grissom geldt eigenlijk hetzelfde - en die is niet eens echt.
Al deze mannen zijn feitelijk doodsaai en volstrekt oninteressant als ik ze zie of spreek - maar ik mis ze als ze er niet zijn.

Misschien is mijn vadercomplex gewoon nog groter en zieker dan ik altijd dacht..

11 | 17:00 Loopje

Ik zag een overwichtige vrouw Nordic Walken.
Zonder de bijbehorende 'skistokken' - maar haar armen bewogen alsof ze die stokken wel had. Ze leek zich met haar handen af te zetten, ploegde haar armen door de lucht als de wielen van een stoomlocomotief. Ze had de lichte draf van een snelwandelaar. Rechte benen, het lichaam zwalkend en deinend. Ze leek een traag, plomp michelinmannetje, versneld afgespeeld.

Nordic Walken en snelwandelen: het moet niet in de stad. Het moet in de bergen, in de bossen. Ver, vèr weg van de bewoonde wereld. Net als de gestichten van weleer.

3 | 12:49 Meneer Frits

Ze is niet kinderachtig, of kinderlijk. Maar haar kindertijd en haar thuis heeft ze nooit verlaten.
Noem het 'verwerking'. Misschien was dat wat verwerkt moest worden daarvoor te groot. Misschien ook is alles wat ze voelt heftig, zijn alle indrukken indrukwekkend.

Het verleden lééft, in alle nuances en dimensies - en zo levend en dichtbij is het ook verteld.
Grenzen vervagen, afstanden verdichten.
Zij is mij, ik ben haar. Mijn opa is Vader, mijn oma Moeder.

Vader werkte bij het NatLab, van Philips.
Oom H. werkte bij het NatLab - alle sterren aan het verhaalde firmament werkten bij het NatLab.
In het fotoalbum staan ze, keurig op een rijtje en o zo trots. Het hele team, naast een enorme koelmachine.
Ze maakten heliumgas vloeibaar en vast.

In de kast stond een foto van Frits Philips. A4-formaat; het was ooit een kerstgeschenk geweest.
In die kast werd het brood bewaard, en Moeder zei: Dat is onze broodheer.
En dus stond die foto daar.
Na Vaders dood erfden wij de foto, en werd hij ook bij ons in de kast gezet.

Haar jeugd, mijn jeugd.

En op een vreemde, symbiotische manier is de dood van Frits Philips ook voor mij: het einde van een tijdperk.

7 | 10:33 Fase

Ok.

Beetje dom.

Ik had dus de soep opstaan. Blokjes groente, blaadje laurier.

Telefoon.
(niet in de soep - de telefoon ging en ik moest opnemen)

Voordeel van dat telefoontje was: de tijd ging stukken sneller en ik hoefde niet bewust en actief te wachten op het gaar worden van de groenten.
Nadeel: heel het blaadje laurier vergeten.

En die heb ik nu gepureerd.

Vraag aan u: kan dat kwaad? Is laurier eetbaar, of alleen trekbaar?

2 | 19:44 Aansprakelijk

Woongarantverzekering

Hartelijk dank voor het sluiten van de Woongarantverzekering.

Geachte mevrouw Puck,

U heeft met de Woongarantverzekering van Centraal Beheer Achmea een uitstekende keus gemaakt.

Enige dagen geleden smeet ik in een kleine aanval van blinde drift mijn sleutelbos door de straat.
Een beetje spastische worp: de bos kwam tegen de deur van een geparkeerde auto. Niet echt mijn doel.
Ik raapte de sleutels op, wankelde naar huis, stortte in.
En voelde me ontzettend schuldig.

De volgende ochtend kon ik de auto niet terugvinden, noch de dagen erna.
Behalve een nog immer aanwezig schuldgevoel werd ik me ook elke dag meer bewust van mijn nog altijd niet aanwezige aansprakelijkheidsverzekering. Want wat als ik de auto wèl had teruggevonden? Ik heb het geld niet om de schade te vergoeden. Zelfs een tientje kan ik me op het moment niet veroorloven.

Zojuist vond ik tussen de wanordelijke stapels op mijn dressoir een foldertje van Centraal Beheer.
vergeeft u me dat ik niet naar uw adviezen heb geluisterd.
Het was nu of nooit. De mogelijkheid van online afsluiten scheelt alweer een forse drempel die 'vergeetachtigheid' en 'papieren copiëren' heet.

3 | 09:10 Causaliteit

Pompoen
Broodmes
(...)
Pleisterallergie

En dan bij ontwaken met een toch al pijnlijk vingertje prematuur je beddegoed moeten verschonen.

3 | 09:51 Mercurius (3)

Maandagochtend. Nokia vertelt: één gemiste oproep.
Oh. Ok.
'Bericht ontvangen op 27 november om 9.24.'
Huh?
Ohja. Toen stond mijn telefoon uit. Maar wie in de lieve vrede belt me nou op zondagochtend om halftien?

Even ter verduidelijking:
een kleine schare vrienden heeft mijn nummer; daarnaast mijn ouders en een hele zooi instanties.
De vrienden weten inmiddels dat ik nooit de telefoon aanneem. Ik word misselijk van telefoneren, kan niet tegen het geluid - en dus is het niet bepaald ontspannend om met mij te bellen. Niet leuk voor mij omdat ik groenig aan de lijn hang, niet voor de ander omdat er na een minuut of tien niet veel boeiends meer uit me komt, behalve af en toe een zwak 'ik moet wel zo ophangen..'.

Vrienden bellen niet; mijn vader sliep nog. En ik zat met mijn moeder op de fiets.
Blijft over: een instantie. Op zondagochtend.
Drie keer raden.

'Goedemorgen, dit is R, van Welzorg, wij wilden morgenochtend tussen 10 en 12 de douchestoel komen afleveren..'

Het wàs inmiddels morgenochtend tussen tien en twaalf - ik belde Welzorg op, legde voor de zoveelste keer (en nu toch enigszins geirriteerd) uit dat ik echt niets kon met die douchestoel.
We zullen het doorgeven.
Heel graag.

Dinsdagmiddag. Telefoon.
'Goedemiddag, u spreekt met Welzorg, wij wilden morgen uw douchestoel komen afleveren. Schikt dat?'

Nieuwe stem, oud verhaal.
Mijn hemel. Dit begon zolangzamerhand een klucht te worden. Of zelfs Kafkaesque vormen aan te nemen.

Waarom snappen jullie het nou niet, waarom dringt het nou niet door?! - wanhoopte ik, in iets andere bewoordingen.

Deze nieuwe ster aan het firmament legde uit dat mijn stoel - mijn stoelen - ook de toiletstoel moest worden afgeleverd - in de weg stonden.
En ze konden ze niet aan iemand anders kwijt, dan zou ik de hele procedure opnieuw moeten starten.
Maar ik had met de meneer van Argonaut afgesproken dat de stoelen überhaupt niet zouden worden aangevraagd, dat ik een indicatie had en zelf zou aangeven wanneer...!!
Maar nee. De stoelen waren er nu, en als ik ze niet zou afnemen moest ik ze als ik ze nodig had opnieuw aanvragen.

Ik gaf toe. In vredesnaam dan maar.

En dus staan hier nu sinds woensdag één blauwe stoel met gat en deksel, en één lichte maar heel grote doos. In de gang, vreselijk in de weg.

Het is dat het vrij.. eeh.. intieme produkten zijn. Anders zou ik ze voor veel geld verhuren.

(En over de onbruikbare rolstoel natuurlijk nog niets gehoord..)