1 | 21:14
Grof vuil
Vorige week was ik in een kringloopwinkel. In drie kringloopwinkels, om precies te zijn.
Ik keek en vergeleek, ik bewonderde en verafschuwde, en ik kocht twee vaasjes en een spekstenen pelikaantje.
Oude vaasjes. Een oud pelikaantje.
De verkoper nam het in zijn handen alsof het puur goud was. Hij berispte zijn winkelmeisje die de twee vaasjes in elkaar zette en wou inpakken.
Eerst inpakken, dàn in elkaar!
Zorg voor alles.
Elke stukje meubilair, mooi of lelijk, oud of nieuw; elk stukje glas of aardewerk, de meest kitcherige troep, de commode die bijna uit elkaar viel: alles werd behandeld als een koningskind, als het liefste en teerste op aard’.
Hoe schril was het contrast met de straten van Den Haag, gisteren.
Woensdag is groot-vuildag.
En vanaf dinsdagavond loopt alles vol.
Schoonmoeder die naar een verpleegtehuis gaat, gezin met vijf kinderen dat de zomervakantie gebruikt voor de grootscheepse verhuizing, verre tante die eindelijk de pijp uit is.
En de inboedel wordt zonder zorg en respect, zonder enig onderscheid en voorafgaande schifting op straat gekwakt.
Stoelen die te oud zijn om nog te kunnen gebruiken, maar waar duidelijk tientallen jaren met liefde op is gezeten.
Langspeelplaten, dozen vol.
Serviesgoed. Kleine barstjes tussen de zachtroze, vervaagde bloemen.
Er zijn een paar zaken die wat mij betreft nooit, nóóit op straat mogen eindigen.
Foto-albums.
Persoonlijke papieren, als diploma's of oorkondes.
Correspondentie.
Knuffelbeesten van kinderen.
Goed meubilair, slechts gedumpt omdat het in het interieur van de familie zou misstaan. Te lui om even de kringloop te bellen, die het gratis komt halen en het een nieuw leven kan bieden.
En: toilettasjes van KLM. Gloednieuw, chique blauw, onschuldig en fris.
Die bij openritsen een oude gebloemde, besmeurde onderbroek blijkt te bevatten.
De walgelijkheid van het beeld, de liefdeloosheid van de dumpers; het kneep mijn keel de hele avond dicht.
Vergeleken daarbij waren de lijken bij CSI en Law & Order een opluchting.
Vorig Archief - Volgend Archief
woensdag 30 juni
dinsdag 29 juni
10 | 22:22
Flying Doctors
Er is niets mis met het omroepbestel.
Er is niets mis met programmering.
Er is beslist niets mis met komkommertijd, en de zogenaamd uitgemolken en tot in den treure herhaalde series.
De VARA houdt van mij.
En ik houd van Geoff. Van Kate. Van David. En vooral van Tom.
Gedurende negen weken wens ik op zaterdagavond tussen 19.55 en 20.45 niet gestoord te worden.
Er is niets mis met het omroepbestel.
Er is niets mis met programmering.
Er is beslist niets mis met komkommertijd, en de zogenaamd uitgemolken en tot in den treure herhaalde series.
De VARA houdt van mij.
En ik houd van Geoff. Van Kate. Van David. En vooral van Tom.
Gedurende negen weken wens ik op zaterdagavond tussen 19.55 en 20.45 niet gestoord te worden.
2 | 20:01
Bij de volgende toon..
Vreemd, zoals klussen naweeën kan hebben. Dat het geen afgerond geheel in een afgebakende tijdsspanne is, maar dat het een langzaam dovend einde kent, met af en toe kleine oprispingen.
Zo kon ik toch zweren dat het klussen in mijn moeders huis klaar was. Omdat alle Grote Daden gedaan waren.
Het verfafbranden, het schuren, het verven, de plafonds, de muren, de vloer. Gruwelen met een begin en een eind, een opgeluchte laatste actie. Klaar.
Maar ja.
Dan blijkt tijdens het verven van de verwarmingsbuizen de keukenmuur te zijn beschadigd, zodat de hele keuken opnieuw geverfd moet.
De drempels, weggehaald toen het vinyl kwam, geschuurd en daarna vergeten in een hoekje, moeten nog steeds gebeitst en teruggeplaatst.
De nis in de gang moet behangen met strips voor plankendragers.
En er was de telefoon.
Dat zou ik wel even doen, dacht ik een week of drie geleden. Ik had vaak genoeg met telefoons geklooid om ze van achter naar voor te kennen, om ze blind uit elkaar te halen en weer in elkaar te zetten (zonder verlies van functionaliteit, uiteraard).
Maar dat was voor ik de prehistorische leiding van mijn moeder zag.
Ergens twee eeuwen geleden moet men een leiding in de grond hebben gegooid. Gewoon, voor het leuk. Een eeuw later werd er een huis op gezet. Nog een decennium of wat later dacht men: dat met die telefoon enzo, daar kunnen we best die draadjes voor gebruiken, die daar uit de grond steken. Ach ja, dan houden we er maar een paar over. Die vetten we in en plakken we aan elkaar, paar losse touwtjes omheen, klaar.
Na vier uur gaf ik het op. De telefoon deed het soms. Met volstrekte willekeur, zonder enige leidraad van tijden of omstandigheden. Die KPN-er à €40 per uur (plus €30 voorrijkosten) moest dan in vredesnaam maar komen.
Die kwam vandaag.
Na het herstellen van de moederleiding kwam het door het huis trekken van draden en kastjes. Dat vond ik te gortig, dat kon ik heus zelf wel.
Dag Mijnheer, dank u wel, gaat u maar fijn naar huis.
Van 14:30 tot 19:15 was ik vervolgens bezig met door gaatjes duwen van leiding, langs de plinten leiden en vastspijkeren, onder de verwarming kruipen, achter de boekenkast, gaten borend en plankjes zagend (want het stopcontact recht boven de plint gaf geen ruimte voor de draad die eronderuit moest komen, dus er moest een ophoginkje komen). Stekkertjes aan draad maken, alles passen en meten, synchroniseren van mogelijkheden enerzijds en perfectionisme anderzijds.
Alles doet het nu.
Maar het geld dat wij hiermee hebben bespaard was die KPN-er van harte gegund.
Vreemd, zoals klussen naweeën kan hebben. Dat het geen afgerond geheel in een afgebakende tijdsspanne is, maar dat het een langzaam dovend einde kent, met af en toe kleine oprispingen.
Zo kon ik toch zweren dat het klussen in mijn moeders huis klaar was. Omdat alle Grote Daden gedaan waren.
Het verfafbranden, het schuren, het verven, de plafonds, de muren, de vloer. Gruwelen met een begin en een eind, een opgeluchte laatste actie. Klaar.
Maar ja.
Dan blijkt tijdens het verven van de verwarmingsbuizen de keukenmuur te zijn beschadigd, zodat de hele keuken opnieuw geverfd moet.
De drempels, weggehaald toen het vinyl kwam, geschuurd en daarna vergeten in een hoekje, moeten nog steeds gebeitst en teruggeplaatst.
De nis in de gang moet behangen met strips voor plankendragers.
En er was de telefoon.
Dat zou ik wel even doen, dacht ik een week of drie geleden. Ik had vaak genoeg met telefoons geklooid om ze van achter naar voor te kennen, om ze blind uit elkaar te halen en weer in elkaar te zetten (zonder verlies van functionaliteit, uiteraard).
Maar dat was voor ik de prehistorische leiding van mijn moeder zag.
Ergens twee eeuwen geleden moet men een leiding in de grond hebben gegooid. Gewoon, voor het leuk. Een eeuw later werd er een huis op gezet. Nog een decennium of wat later dacht men: dat met die telefoon enzo, daar kunnen we best die draadjes voor gebruiken, die daar uit de grond steken. Ach ja, dan houden we er maar een paar over. Die vetten we in en plakken we aan elkaar, paar losse touwtjes omheen, klaar.
Na vier uur gaf ik het op. De telefoon deed het soms. Met volstrekte willekeur, zonder enige leidraad van tijden of omstandigheden. Die KPN-er à €40 per uur (plus €30 voorrijkosten) moest dan in vredesnaam maar komen.
Die kwam vandaag.
Na het herstellen van de moederleiding kwam het door het huis trekken van draden en kastjes. Dat vond ik te gortig, dat kon ik heus zelf wel.
Dag Mijnheer, dank u wel, gaat u maar fijn naar huis.
Van 14:30 tot 19:15 was ik vervolgens bezig met door gaatjes duwen van leiding, langs de plinten leiden en vastspijkeren, onder de verwarming kruipen, achter de boekenkast, gaten borend en plankjes zagend (want het stopcontact recht boven de plint gaf geen ruimte voor de draad die eronderuit moest komen, dus er moest een ophoginkje komen). Stekkertjes aan draad maken, alles passen en meten, synchroniseren van mogelijkheden enerzijds en perfectionisme anderzijds.
Alles doet het nu.
Maar het geld dat wij hiermee hebben bespaard was die KPN-er van harte gegund.
4 | 12:31
Helderziend (of transparant)
De magere yoghurt in het bejaardenwinkeltje was op, net toen Mevrouw W. (93) zonder zat.
Mevrouw W is mij dierbaar, ik ben bereid de wereld rond te reizen als zij wat nodig heeft, dus zei ik dapper: ik wil wel voor u halen straks, bij C1000. Dan kom ik rond twaalven bij u langs.
Zo gezegd, zo gedaan. Sprak zij onderkoeld.
‘Dank je, kind. Was het een erg grote overwinning op jezelf?’
Ik kon haar alleen maar met open mond aanstaren.
(Men dient in gedachten te houden dat ik een vriendelijk en behulpzaam winkelmeisje ben, maar mijn mond potdicht houd over welke persoonlijke omstandigheid dan ook.)
De magere yoghurt in het bejaardenwinkeltje was op, net toen Mevrouw W. (93) zonder zat.
Mevrouw W is mij dierbaar, ik ben bereid de wereld rond te reizen als zij wat nodig heeft, dus zei ik dapper: ik wil wel voor u halen straks, bij C1000. Dan kom ik rond twaalven bij u langs.
Zo gezegd, zo gedaan. Sprak zij onderkoeld.
‘Dank je, kind. Was het een erg grote overwinning op jezelf?’
Ik kon haar alleen maar met open mond aanstaren.
(Men dient in gedachten te houden dat ik een vriendelijk en behulpzaam winkelmeisje ben, maar mijn mond potdicht houd over welke persoonlijke omstandigheid dan ook.)
maandag 28 juni
6 | 16:27
Pesterij
In de tien minuten die nodig zijn om broek + shirt te vervangen voor korte broek + hemdje, sokken uit te doen, flesje water te vullen, boek en stoel naar het balkon te verslepen, te gaan zitten en voetjes netjes in de spijljes van de railing te planten, krijgt die f*cking lucht het voor elkaar om compleet vol te lopen en de zon onder een gigantische berg watten te begraven.
En wedden dat als ik me straks weer heb teruggetrokken en aangekleed, de hemel strakblauw optrekt..?
In de tien minuten die nodig zijn om broek + shirt te vervangen voor korte broek + hemdje, sokken uit te doen, flesje water te vullen, boek en stoel naar het balkon te verslepen, te gaan zitten en voetjes netjes in de spijljes van de railing te planten, krijgt die f*cking lucht het voor elkaar om compleet vol te lopen en de zon onder een gigantische berg watten te begraven.
En wedden dat als ik me straks weer heb teruggetrokken en aangekleed, de hemel strakblauw optrekt..?
4 | 12:13
Regionale Instelling voor Begeleid Cirkelen
Ongeveer drie maanden geleden kreeg ik een brief van het RIBW. Ik stond nu anderhalf jaar op de wachtlijst voor een beschermde woonvorm; ze wilden graag weten hoe het nu ging, of ik nog geinteresseerd was, of de indicatie nog gelijk was, kortom: ze wilden een evaluatie. Ze zouden ook contact opnemen met mijn behandelaar, en als ze binnen zus en zoveel tijd geen reactie hadden gekregen zou ik van de wachtlijst worden verwijderd.
Het was een wat onrustige tijd, en ik begreep de brief verkeerd. Ik dacht dat het een aankondiging was voor een uitnodiging, of een telefoontje, of een vragenlijst.
Allemaal niet.
Ik had zelf contact met hen moeten opnemen. Niet gedaan. Dus kreeg ik nog een brief: zij hadden niets van mij gehoord, noch van mijn behandelaar, en hadden me om die reden van de wachtlijst verwijderd. Lullig. Aangezien ik dan weer helemaal opnieuw zou kunnen beginnen.
Kwaad op mezelf, en woest op mijn behandelaar die ook niets van zich had laten horen. Dat ikzelf verstek had laten gaan kon ik schuiven op 'omstandigheden', op laksheid, wellicht op verdrongen wensen. Maar van de behandelaar was het gewoon onprofessioneel.
Ik belde naar het RIBW, nogal paniekerig. Zei dat ik verkeerd had gelezen en daarom niets had laten horen dat ik van mijn behandelaar niets wist maar dat ik dat haar reageren kon beinvloeden. En of er nog iets aan te doen was. Ik hoefde niet meer in een beschermde woonvorm, ik had een urgentieverklaring voor een eigen woning, maar ik wilde wel erg graag begeleiding bij zelfstandig wonen. En daarvoor zou ik nog steeds op de wachtlijst moeten staan.
Ik moest een brief schrijven, waarin ik dit allemaal zei. Dan zou de verwijdering kunnen worden teruggedraaid, en gezien de verandering in omstandigheden zou er een intake komen voor indicatiewijziging.
Nog geen week later kreeg ik telefoon. Nieuwe afspraak, voor een maand later. Het klonk allemaal heel vanzelfsprekend, mijn brief was formaliteit geweest, bij de volgende afspraak zou er dan gesproken worden over de verandering van indicatie.
De afspraak zou morgenmiddag zijn.
Zojuist kreeg ik telefoon van mijn contactpersoon bij het RIBW. Ja, dat was hij helemaal vergeten, ik moest natuurlijke en nieuw aanmeldingsformulier krijgen. Dat zou hij toesturen. Ja, dan kwam de afspraak van morgen te vervallen. Wanneer het formulier weer bij hen binnen zou zijn zou er dan contact worden opgenomen, voor een nieuwe afspraak.
Maar ik had toch die brief geschreven, en dan was het toch goed..?
Ja, maar ik was natuurlijk wel van de wachtlijst gehaald, en er was natuurlijk gewoon een nieuwe aanmelding nodig. Ja, dat had hij even over het hoofd gezien, sorry hoor.
En we beginnen vrolijk weer van voren af aan.
Ongeveer drie maanden geleden kreeg ik een brief van het RIBW. Ik stond nu anderhalf jaar op de wachtlijst voor een beschermde woonvorm; ze wilden graag weten hoe het nu ging, of ik nog geinteresseerd was, of de indicatie nog gelijk was, kortom: ze wilden een evaluatie. Ze zouden ook contact opnemen met mijn behandelaar, en als ze binnen zus en zoveel tijd geen reactie hadden gekregen zou ik van de wachtlijst worden verwijderd.
Het was een wat onrustige tijd, en ik begreep de brief verkeerd. Ik dacht dat het een aankondiging was voor een uitnodiging, of een telefoontje, of een vragenlijst.
Allemaal niet.
Ik had zelf contact met hen moeten opnemen. Niet gedaan. Dus kreeg ik nog een brief: zij hadden niets van mij gehoord, noch van mijn behandelaar, en hadden me om die reden van de wachtlijst verwijderd. Lullig. Aangezien ik dan weer helemaal opnieuw zou kunnen beginnen.
Kwaad op mezelf, en woest op mijn behandelaar die ook niets van zich had laten horen. Dat ikzelf verstek had laten gaan kon ik schuiven op 'omstandigheden', op laksheid, wellicht op verdrongen wensen. Maar van de behandelaar was het gewoon onprofessioneel.
Ik belde naar het RIBW, nogal paniekerig. Zei dat ik verkeerd had gelezen en daarom niets had laten horen dat ik van mijn behandelaar niets wist maar dat ik dat haar reageren kon beinvloeden. En of er nog iets aan te doen was. Ik hoefde niet meer in een beschermde woonvorm, ik had een urgentieverklaring voor een eigen woning, maar ik wilde wel erg graag begeleiding bij zelfstandig wonen. En daarvoor zou ik nog steeds op de wachtlijst moeten staan.
Ik moest een brief schrijven, waarin ik dit allemaal zei. Dan zou de verwijdering kunnen worden teruggedraaid, en gezien de verandering in omstandigheden zou er een intake komen voor indicatiewijziging.
Nog geen week later kreeg ik telefoon. Nieuwe afspraak, voor een maand later. Het klonk allemaal heel vanzelfsprekend, mijn brief was formaliteit geweest, bij de volgende afspraak zou er dan gesproken worden over de verandering van indicatie.
De afspraak zou morgenmiddag zijn.
Zojuist kreeg ik telefoon van mijn contactpersoon bij het RIBW. Ja, dat was hij helemaal vergeten, ik moest natuurlijke en nieuw aanmeldingsformulier krijgen. Dat zou hij toesturen. Ja, dan kwam de afspraak van morgen te vervallen. Wanneer het formulier weer bij hen binnen zou zijn zou er dan contact worden opgenomen, voor een nieuwe afspraak.
Maar ik had toch die brief geschreven, en dan was het toch goed..?
Ja, maar ik was natuurlijk wel van de wachtlijst gehaald, en er was natuurlijk gewoon een nieuwe aanmelding nodig. Ja, dat had hij even over het hoofd gezien, sorry hoor.
En we beginnen vrolijk weer van voren af aan.
zondag 27 juni
15 | 13:43
Chemobox
Puck ruimt op en vindt de volgende medicatie:
En tot mijn verbazing is de oxazepam, voorgeschreven 2 maart 2001, nog tot het eind van het jaar houdbaar.
Over: 6 van 5 tabletten (foutje van de apotheek)
Niemand kan me in elk geval verwijten dat ik teveel medicijnen slik.
Wel dat ik koppig tegen de voorschriften van de huisarts inga..
Puck ruimt op en vindt de volgende medicatie:
| naam | recept | resterend | THT |
| Motilium 10mg | 06-1999 | 24 van 30 tabletten | 05-2003 |
| Pyralvex | 03-2001 | heel flesje (à 10ml) | 12-2004 |
| triamcinolon creme | 01-2002 | halve tube (à 30g) | 01-2003 |
| codeinefosfaat 10mg | 02-2002 | 30 van 30 tabletten | 01-2004 |
| Paracetamol | 02-2002 | 55 van 60 tabletten | 05-2004 |
| Brufen 600mg | 06-2002 | 23 van 30 sachets | 03-2004 |
| duspatal retard | 06-2002 | 60 van 60 capsules | 09-2004 |
| triamcinolon creme | 01-2003 | hele tube (à 30g) | 01-2004 |
| naproxen 250mg | 01-2003 | 30 van 30 tabletten | 02-2007 |
| betamethason | 05-2004 | hele fles lotion | 06-2005 |
| Lovette | 05-2004 | 63 van 63 tabletten | 10-2005 |
| domperidon | ? | 10 van 10 tabletten | 10-2003 |
| Strepsils | - | 16 van 24 tabletten | 09-2003 |
En tot mijn verbazing is de oxazepam, voorgeschreven 2 maart 2001, nog tot het eind van het jaar houdbaar.
Over: 6 van 5 tabletten (foutje van de apotheek)
Niemand kan me in elk geval verwijten dat ik teveel medicijnen slik.
Wel dat ik koppig tegen de voorschriften van de huisarts inga..
6 | 07:33
Waarom, daarom
Ik moet twee wekkers hebben. Eén extra, die een minuut na de andere afloopt. En die aan de andere kant van mijn kamer staat, zodat ik er wel uit mòet.
Twee dagen op rij, hoe krijg ik het voor elkaar.
Maar wegens tijdgebrek besloot ik voor één keer het haar kammen achterwege te laten. Ik heb veel, lang en fijn haar. Kammen duurt eeuwen en mag nooit bruusk gebeuren, omdat ik het er dan met bossen uittrek. Dus haar kammen vreet tijd, die ik nu niet had. En het kon na het slapen altijd nog, toch..?
Appeltje, mandarijntje, roggebrood.
Ik las de reactie van Eveline.
'Niet aankleden maar eten in pyjama.'
Gut, zij dacht in wezen hetzelfde. Waarom ook niet?
Ergens halverwege het ontbijt werd me het antwoord spontaan geleverd.
Ik voelde me vies. Lui. Gulzig. Hoe durfde ik maar gewoon te gaan eten, met al die ongekamde troep op mijn hoofd? Had ik dan helemaal geen zelfdiscipline?
Ik dacht aan het spijkerbroekloze ontbijt van laatst. Dat was eigenlijk niet zo'n succes geweest. Afwezigheid van broekband geeft me het gevoel dat mijn buik oncontroleerbaar in de rondte zweeft en zwerft. En als iets gecontroleerd moet worden is het mijn buik.
Eten in pyjama is een halfnaakt eten. Een ongewassen eten. Een ongekamd eten.
Eten in pyjama geeft me het gevoel dik, smerig, zwak en lomp te zijn.
Als iemand ooit nog eens zegt: 'hoezo heb jij een eetstoornis? Je bent toch niet heel dun?', moet ik hem of haar eigenlijk eens vertellen over mijn weerzin om zelfs maar twee slokken water te drinken als ik ongekleed ben. Het is veelzeggend, vrees ik.
Ergens tijdens deze bespiegelingen kwam mijn moeder mijn kamer binnen.
Ze begon te praten.
Ze begon te praten, terwijl ze weet dat mijn kamer en mijn hoofd tot anderhalf uur na opstaan absoluut verboden gebied zijn! Hoe kon ze! Wees stil, laat me met rust, laat me in mijn coconnetje van warm en suf en stil, ga weg!!!
Ik draaide door. Ik schreeuwde en krijsde. Ga weg ga weg ga weg ga weg!
Ik keek naar mezelf, schudde mijn hoofd.
Raar wezen. Wat deed ik raar. Ik was beslist ontoerekeningsvatbaar te noemen.
Oh. Dat was eigenlijk wel fijn.
Wordt er in de gestichtsfoldertjes niet altijd gezegd dat patienten die onstabiel zijn, of zich in cisis bevinden, ongeschikt zijn voor het volgen van therapie?
Mijn ontwaken was crisistijd.
En dat ontsloeg me van de verplichting van het Pyjama-ontbijt een werkpuntje te maken.
Ik stond op om mijn haar te kammen, en schonk me nog een kopje koffie in.
Ik moet twee wekkers hebben. Eén extra, die een minuut na de andere afloopt. En die aan de andere kant van mijn kamer staat, zodat ik er wel uit mòet.
Twee dagen op rij, hoe krijg ik het voor elkaar.
Maar wegens tijdgebrek besloot ik voor één keer het haar kammen achterwege te laten. Ik heb veel, lang en fijn haar. Kammen duurt eeuwen en mag nooit bruusk gebeuren, omdat ik het er dan met bossen uittrek. Dus haar kammen vreet tijd, die ik nu niet had. En het kon na het slapen altijd nog, toch..?
Appeltje, mandarijntje, roggebrood.
Ik las de reactie van Eveline.
'Niet aankleden maar eten in pyjama.'
Gut, zij dacht in wezen hetzelfde. Waarom ook niet?
Ergens halverwege het ontbijt werd me het antwoord spontaan geleverd.
Ik voelde me vies. Lui. Gulzig. Hoe durfde ik maar gewoon te gaan eten, met al die ongekamde troep op mijn hoofd? Had ik dan helemaal geen zelfdiscipline?
Ik dacht aan het spijkerbroekloze ontbijt van laatst. Dat was eigenlijk niet zo'n succes geweest. Afwezigheid van broekband geeft me het gevoel dat mijn buik oncontroleerbaar in de rondte zweeft en zwerft. En als iets gecontroleerd moet worden is het mijn buik.
Eten in pyjama is een halfnaakt eten. Een ongewassen eten. Een ongekamd eten.
Eten in pyjama geeft me het gevoel dik, smerig, zwak en lomp te zijn.
Als iemand ooit nog eens zegt: 'hoezo heb jij een eetstoornis? Je bent toch niet heel dun?', moet ik hem of haar eigenlijk eens vertellen over mijn weerzin om zelfs maar twee slokken water te drinken als ik ongekleed ben. Het is veelzeggend, vrees ik.
Ergens tijdens deze bespiegelingen kwam mijn moeder mijn kamer binnen.
Ze begon te praten.
Ze begon te praten, terwijl ze weet dat mijn kamer en mijn hoofd tot anderhalf uur na opstaan absoluut verboden gebied zijn! Hoe kon ze! Wees stil, laat me met rust, laat me in mijn coconnetje van warm en suf en stil, ga weg!!!
Ik draaide door. Ik schreeuwde en krijsde. Ga weg ga weg ga weg ga weg!
Ik keek naar mezelf, schudde mijn hoofd.
Raar wezen. Wat deed ik raar. Ik was beslist ontoerekeningsvatbaar te noemen.
Oh. Dat was eigenlijk wel fijn.
Wordt er in de gestichtsfoldertjes niet altijd gezegd dat patienten die onstabiel zijn, of zich in cisis bevinden, ongeschikt zijn voor het volgen van therapie?
Mijn ontwaken was crisistijd.
En dat ontsloeg me van de verplichting van het Pyjama-ontbijt een werkpuntje te maken.
Ik stond op om mijn haar te kammen, en schonk me nog een kopje koffie in.
zaterdag 26 juni
7 | 22:18
Tegenwicht (2)
Mijn vrouw, de liefste, mijn alles, kijkt voetbal.
Dat had ik nooit kunnen vermoeden. Als ik het had geweten was ik ook nooit aan deze relatie begonnen. Er zijn grenzen, en die liggen al kilometers vóór het gras. Maar ja, je houdt van elkaar, je accepteert elkaars fouten en handicaps. Aan alles kan tenslotte gewerkt worden.
Mijn moeder had haar gebeld. Om te zeggen dat er zo'n schitterende film was en dat ze beslist moest kijken.
Ze hing heel sip op. 'Actie was helemaal niet enthousiast...'.
Actie was niet enthousiast omdat ze zich voorbereidde op iets heel anders, veel belangrijkers dan wat voor film ook. Actie wist dat ze geen film zou kijken, want er was Voetbal.
Tijdens dat voetbal blijkt zij überhaupt niet belbaar, ontdekte ik net.
Ergens middenin een gesprek, op geen enkele manier relevant, komt er een ja ja ja ja JAAA! - Aaaaaaah........
In antwoord op mijn protest zei ze: 'Jij bent ook echt een ongelofelijke pot hè. 22 Mannen op een veldje en jij raakt meteen van slag'
Mijn vrouw, de liefste, mijn alles, kijkt voetbal.
Dat had ik nooit kunnen vermoeden. Als ik het had geweten was ik ook nooit aan deze relatie begonnen. Er zijn grenzen, en die liggen al kilometers vóór het gras. Maar ja, je houdt van elkaar, je accepteert elkaars fouten en handicaps. Aan alles kan tenslotte gewerkt worden.
Mijn moeder had haar gebeld. Om te zeggen dat er zo'n schitterende film was en dat ze beslist moest kijken.
Ze hing heel sip op. 'Actie was helemaal niet enthousiast...'.
Actie was niet enthousiast omdat ze zich voorbereidde op iets heel anders, veel belangrijkers dan wat voor film ook. Actie wist dat ze geen film zou kijken, want er was Voetbal.
Tijdens dat voetbal blijkt zij überhaupt niet belbaar, ontdekte ik net.
Ergens middenin een gesprek, op geen enkele manier relevant, komt er een ja ja ja ja JAAA! - Aaaaaaah........
In antwoord op mijn protest zei ze: 'Jij bent ook echt een ongelofelijke pot hè. 22 Mannen op een veldje en jij raakt meteen van slag'
3 | 22:02
Tegenwicht
Het vlees is zwak, de geest nog zwakker. En licht ontvlambaar.
Op dagen dat ik op zeker vijf mannen tegelijk hevig verliefd ben, ware liefde, voor eeuwig, alles omver gooiend en binnen een maand weer voorbij, is daar altijd de liefste van de wereld, mijn vrouw, mijn alles.
En Glenn Close.
Wat een moordwijf.
Bedenk ik, terwijl ik naar Serving in Silence kijk.
Het vlees is zwak, de geest nog zwakker. En licht ontvlambaar.
Op dagen dat ik op zeker vijf mannen tegelijk hevig verliefd ben, ware liefde, voor eeuwig, alles omver gooiend en binnen een maand weer voorbij, is daar altijd de liefste van de wereld, mijn vrouw, mijn alles.
En Glenn Close.
Wat een moordwijf.
Bedenk ik, terwijl ik naar Serving in Silence kijk.
6 | 13:06
Grande Dame
Afgelopen woensdag overleed Hilda Verwey-Jonker.
Zij blijkt mijn oud-tante te zijn. 'Tante Hilda' - dat zei me wel wat, de combinatie van haar volledige naam en staat van dienst niet. (Myrte, wist jij dat?!)
Niet alleen om de familieband moet ik mij nodig eens inlezen in haar leven en daden. Zij moet een kranige vrouw zijn geweest.
Tante Hilda, ik heb u nooit persoonlijk gekend, maar u lijkt me geen vrouw voor wie 'in vrede rusten' een aanlokkelijk idee zal zijn.
Moge u in het hiernamaals gepaste discussiepartners vinden.
Afgelopen woensdag overleed Hilda Verwey-Jonker.
Zij blijkt mijn oud-tante te zijn. 'Tante Hilda' - dat zei me wel wat, de combinatie van haar volledige naam en staat van dienst niet. (Myrte, wist jij dat?!)
Niet alleen om de familieband moet ik mij nodig eens inlezen in haar leven en daden. Zij moet een kranige vrouw zijn geweest.
Tante Hilda, ik heb u nooit persoonlijk gekend, maar u lijkt me geen vrouw voor wie 'in vrede rusten' een aanlokkelijk idee zal zijn.
Moge u in het hiernamaals gepaste discussiepartners vinden.
4 | 07:22
K*T!
5 uur opstaan, wassen, spijkerbroek en tshirt, eten, medicijnen.
6.30 gaan de medicijnen werken; ik val in een comateuze slaap waaruit ik mezelf om 8 uur omhoog hijs; plens water in het gezicht, 'echte' kleding aan en de dag kan beginnen.
Normaal gesproken.
En uitgerekend vandaag, een dag waarin alles gedaan moet worden en liefst alles tegelijk omdat er toch al te weinig tijd is, een dag waarop ik eigenlijk een half uur eerder had willen opstaan - uitgerekend vandaag zet ik in mijn slaap mijn wekker uit en word om 7uur wakker.
K*T!
5 uur opstaan, wassen, spijkerbroek en tshirt, eten, medicijnen.
6.30 gaan de medicijnen werken; ik val in een comateuze slaap waaruit ik mezelf om 8 uur omhoog hijs; plens water in het gezicht, 'echte' kleding aan en de dag kan beginnen.
Normaal gesproken.
En uitgerekend vandaag, een dag waarin alles gedaan moet worden en liefst alles tegelijk omdat er toch al te weinig tijd is, een dag waarop ik eigenlijk een half uur eerder had willen opstaan - uitgerekend vandaag zet ik in mijn slaap mijn wekker uit en word om 7uur wakker.
K*T!
vrijdag 25 juni
3 | 21:41
To be or to become, that's the question..
Portiekrijtjeshuis - is dat een woord? Huizenblok, net na de oorlog, drie of vier verdiepingen; portiek met houten deuren, tien meter 'plantenbak' en muurtje, volgend portiek, enzovoort.
De Laan van Meerdervoort staat er vol mee. De Loosduinseweg ook.
Soms is het muurtje/hekje/plantenbak-ritme doorbroken door een kelder. In de muur zit een klein hekje, achter het hekje een steile betonnen trap. Heel steil. Vanaf de weg zie je feitelijk alleen een hekje met een gat erachter.
Op zo'n hekje zag ik vandaag een bordje. Een klein blauw bordje, met een rolstoel erop.
En: INVALIDENINGANG.
Portiekrijtjeshuis - is dat een woord? Huizenblok, net na de oorlog, drie of vier verdiepingen; portiek met houten deuren, tien meter 'plantenbak' en muurtje, volgend portiek, enzovoort.
De Laan van Meerdervoort staat er vol mee. De Loosduinseweg ook.
Soms is het muurtje/hekje/plantenbak-ritme doorbroken door een kelder. In de muur zit een klein hekje, achter het hekje een steile betonnen trap. Heel steil. Vanaf de weg zie je feitelijk alleen een hekje met een gat erachter.
Op zo'n hekje zag ik vandaag een bordje. Een klein blauw bordje, met een rolstoel erop.
En: INVALIDENINGANG.
donderdag 24 juni
6 | 17:53
Kringloop
Kerketuinenweg
Thomsonlaan
Van Zichtenburg via Loosduinen, over de Laan van Meerdervoort naar Segbroek.
Daarna via de Beeklaan en de Loosduinseweg door Houtwijk terug naar Zichtenburg.
Op de fiets, de helft wind-tegen.
Wie Den Haag een beetje kent begrijpt dat ik nu heel, heel moe ben.
Kerketuinenweg
Thomsonlaan
Van Zichtenburg via Loosduinen, over de Laan van Meerdervoort naar Segbroek.
Daarna via de Beeklaan en de Loosduinseweg door Houtwijk terug naar Zichtenburg.
Op de fiets, de helft wind-tegen.
Wie Den Haag een beetje kent begrijpt dat ik nu heel, heel moe ben.
4 | 06:26
T.H.T.
Gut, bestaat dat spul nog? Dat moet eind jaren tachtig zijn geweest, dat ik daar voor het laatst van hoorde. Nou, ze hebben de verpakking ook niet schrikbarend veranderd zeg, sindsdien..
Van een vriendin van mijn moeder had ik twee pakjes wasverzachter gekregen. Want zij deed er niets mee, en 'mama zei dat jij het wel gebruikt'.
Ik haat dat, als mensen na mijn zesde nog over 'mama' spreken, in plaats van 'je moeder' of desnoods gewoon haar voornaam.
En ik wou haar wasverzachter niet. Ik ben zeer gehecht aan mijn Robijn Morgenfris en daarbij: nou ja. Ik wou het gewoon niet!
Misschien was mijn grootste ergernis nog wel het feit dat mijn moeder zo moeiteloos alles over één kam scheerde. Haar dochter gebruikte Dat Gif, haar dochter was toch al verloren en bedorven, een kind van haar tijd, en gif is gif dus wat maakt het uit welk merk het is.
Ik word bijzonder koppig als mijn moeder weigert zich in mijn wereld te verplaatsen. Hoe futieler het onderwerp, hoe koppiger.
Maar zojuist was de Robijn op. En ik had nog dat zakje staan.
Vooruit dan maar.
Ik opende één van de pakjes. Ik schonk. Ik schonk nog eens. Er gebeurde niets. Ik keek in het pakje en zag een soort gestolde blauwe lavavlakte.
Misschien had ik wel gelijk gehad. Dat Lenor er inderdaad eind jaren tachtig mee is opgehouden.
Gut, bestaat dat spul nog? Dat moet eind jaren tachtig zijn geweest, dat ik daar voor het laatst van hoorde. Nou, ze hebben de verpakking ook niet schrikbarend veranderd zeg, sindsdien..
Van een vriendin van mijn moeder had ik twee pakjes wasverzachter gekregen. Want zij deed er niets mee, en 'mama zei dat jij het wel gebruikt'.
Ik haat dat, als mensen na mijn zesde nog over 'mama' spreken, in plaats van 'je moeder' of desnoods gewoon haar voornaam.
En ik wou haar wasverzachter niet. Ik ben zeer gehecht aan mijn Robijn Morgenfris en daarbij: nou ja. Ik wou het gewoon niet!
Misschien was mijn grootste ergernis nog wel het feit dat mijn moeder zo moeiteloos alles over één kam scheerde. Haar dochter gebruikte Dat Gif, haar dochter was toch al verloren en bedorven, een kind van haar tijd, en gif is gif dus wat maakt het uit welk merk het is.
Ik word bijzonder koppig als mijn moeder weigert zich in mijn wereld te verplaatsen. Hoe futieler het onderwerp, hoe koppiger.
Maar zojuist was de Robijn op. En ik had nog dat zakje staan.
Vooruit dan maar.
Ik opende één van de pakjes. Ik schonk. Ik schonk nog eens. Er gebeurde niets. Ik keek in het pakje en zag een soort gestolde blauwe lavavlakte.
Misschien had ik wel gelijk gehad. Dat Lenor er inderdaad eind jaren tachtig mee is opgehouden.
4 | 05:54
Knoeipoets
Verschrikkelijk. Het is nu dus werkelijk zo ver gekomen dat ik wacht met me aankleden tot ná het ontbijt. Dat ik eet in enkel een oud T-shirt.
Omdat ik nooit zeker weet of ik niet zal morsen of spatten of mijn boterham met appelstroop head-first in mijn schoot zal laten vallen.
Met de jaren word ik jonger.
Verschrikkelijk. Het is nu dus werkelijk zo ver gekomen dat ik wacht met me aankleden tot ná het ontbijt. Dat ik eet in enkel een oud T-shirt.
Omdat ik nooit zeker weet of ik niet zal morsen of spatten of mijn boterham met appelstroop head-first in mijn schoot zal laten vallen.
Met de jaren word ik jonger.
woensdag 23 juni
4 | 22:25
Hardt
Hoe ter wereld is het mogelijk dat je met een hartslag van 45 het gevoel hebt dat het racet en bonkt en raast en giert?
Hoe ter wereld is het mogelijk dat je met een hartslag van 45 het gevoel hebt dat het racet en bonkt en raast en giert?
dinsdag 22 juni
2 | 18:38
Van onderen..!
Vreemd is dat. Dat als een geschenk uit de hemel op een verkeerd moment komt, je alleen maar verschrikkelijk kwaad bent.
Nèt als je moe bent. En hongerig. Als je maaltijd op het vuur staat, je een k*tdag hebt gehad, door je rug bent gegaan, slecht nieuws hebt gehad, de hele dag oversociaal tegen onuitstaanbare mensen bent geweest, als het enige wat je wilt is jezelf opsluiten, afsluiten, mèt jezelf en op jezelf, hapje eten, boekje, tv, klaar en rust.
En net op dat moment smijt God een zak goud naar benee. Met jouw naam erop. Hiero, snel meenemen, straks is ie weg!.
En in plaats van dat het verlicht, verzacht, je boven je ellende uittilt, maakt het alleen maar chagrijniger. Omdat je gewoon rust wilde. Niet meer nadenken. Niets meer moeten en hoeven. Maar weet dat je deze kans niet mag laten schieten, dat het nu of nooit is, dat je dankbaar moet zijn bovendien.
Je stampvoet en scheldt, smijt de boel achterop je fiets, raast en tiert, foetert en brult. Je fiets valt, natuurlijk, je bent ook te driftig om goed gecoordineerd te zijn, alles op straat, zak kapot, je propt het zo goed en zo kwaad, vooral dat laatste, als het kan terug, struikelt en strompelt. En eenmaal thuis smijt je het in een hoek, stampvoet je kamer in, deur achter je dicht. Niet meer aan denken, ogen dicht, gewoon even weg.
God verdomt me, met geschenken.
Vreemd is dat. Dat als een geschenk uit de hemel op een verkeerd moment komt, je alleen maar verschrikkelijk kwaad bent.
Nèt als je moe bent. En hongerig. Als je maaltijd op het vuur staat, je een k*tdag hebt gehad, door je rug bent gegaan, slecht nieuws hebt gehad, de hele dag oversociaal tegen onuitstaanbare mensen bent geweest, als het enige wat je wilt is jezelf opsluiten, afsluiten, mèt jezelf en op jezelf, hapje eten, boekje, tv, klaar en rust.
En net op dat moment smijt God een zak goud naar benee. Met jouw naam erop. Hiero, snel meenemen, straks is ie weg!.
En in plaats van dat het verlicht, verzacht, je boven je ellende uittilt, maakt het alleen maar chagrijniger. Omdat je gewoon rust wilde. Niet meer nadenken. Niets meer moeten en hoeven. Maar weet dat je deze kans niet mag laten schieten, dat het nu of nooit is, dat je dankbaar moet zijn bovendien.
Je stampvoet en scheldt, smijt de boel achterop je fiets, raast en tiert, foetert en brult. Je fiets valt, natuurlijk, je bent ook te driftig om goed gecoordineerd te zijn, alles op straat, zak kapot, je propt het zo goed en zo kwaad, vooral dat laatste, als het kan terug, struikelt en strompelt. En eenmaal thuis smijt je het in een hoek, stampvoet je kamer in, deur achter je dicht. Niet meer aan denken, ogen dicht, gewoon even weg.
God verdomt me, met geschenken.
3 | 16:40
Proefwerk (2)
Mij was beloofd dat ik de allereerste afspraak van de dokter was, en dus was ik al als vijfde aan de beurt.
'Dat heb je niet slecht gedaan', zei Generaal Oogarts over de test.
Nee, daar was ik al bang voor. Zo krijg je een echt duidelijk beeld van die ogen.
Ik mocht nog een keer naar de kaart met lettertjes kijken. Ik zag, zoals gewoonlijk, niets met links.
Ze wou nog een keer naar mijn netvlies kijken. Dat was lullig, want daar had ik niet op gerekend. Weer druppelen. Zon tegen, geen zonnebril mee.
In de tien minuten dat ik moest wachten liep ik naar boven, naar de contactlenzenafdeling. Ik voelde me al helemaal kind aan huis.
Ik legde uit: dat ik gedruppeld was, geen zonnebril bij me had, straks terug naar huis moest, op de fiets. Of zij een zonneklep ofzo hadden.
Ik kreeg een schattig petje mee. Wandelende reclame voor 1-DAY ACUVUE.
Terug naar beneden.
In de wachtkamer zat mijn moeder te praten met een klein oud indiaas vrouwtje in sarong.
Is dat jouw dochter?, vroeg zij aan mam.
Ja, dat is ze.
Broers of zusters?
Nee, zij is de enige.
Oooh! Is goed man!, riep ze enthousiast.
Het vrouwtje bleek 10 kinderen te hebben.
De verpleegkundige vond mijn pupillen nog niet groot genoeg, en voor ik kon protesteren had hij me nog een keer gedruppeld. Lul! Zo zit ik de rest van de dag met die open ogen, en ik moet nog werken!
De lul bleek later niet zo erg, want in zijn sneltreinvaart door de gangen remde hij bij mij, keek naar mijn ogen en liep speciaal bij de arts binnen om te waarschuwen dat ik klaar was en als eerstvolgende geholpen kon worden.
Kijk naar boven, naar beneden, naar rechts, naar links, rechtsboven, recht vooruit VOORUIT!
Ma'am Yes Ma'am!
Ergens tussendoor had ik mijn bijsluiter aan haar gegeven.
Ik moest maar met de psychiater overleggen, over stoppen of veranderen van medicatie. Want zij kon geen duidelijke oogheelkundige oorzaak voor de problemen vinden. En dan over 2 maanden bij haar terugkomen.
Fijn terug naar huis. Ik snap dat enthousiasme van mensen met een bijna-doodervaring niet. Wat nou mooi wit licht?! Ik heb de laatste weken genoeg wit licht gezien voor twintig doden, en ik vond er geen klap aan.
Nu ja.
En verder gewoon werken. Aan mijn tachtigplussers vragen wat de prijzen op de bordjes zijn, omdat ik het niet kan lezen, en of ze het pak melk zelf kunnen pakken omdat ik niet kan lopen. The usual.
Maar mijn ogen vonden ze mooi. Mooi zwart.
En Mijnheer M. heeft na rijp beraad een doosje Natrena van 100 stuks genomen, in plaats van de monsterverpakking van 400.
Omdat, zo mijmerde hij, zonder enige onderliggende flirttoon, dat 4 keer een bezoek aan Puck is.
Mij was beloofd dat ik de allereerste afspraak van de dokter was, en dus was ik al als vijfde aan de beurt.
'Dat heb je niet slecht gedaan', zei Generaal Oogarts over de test.
Nee, daar was ik al bang voor. Zo krijg je een echt duidelijk beeld van die ogen.
Ik mocht nog een keer naar de kaart met lettertjes kijken. Ik zag, zoals gewoonlijk, niets met links.
Ze wou nog een keer naar mijn netvlies kijken. Dat was lullig, want daar had ik niet op gerekend. Weer druppelen. Zon tegen, geen zonnebril mee.
In de tien minuten dat ik moest wachten liep ik naar boven, naar de contactlenzenafdeling. Ik voelde me al helemaal kind aan huis.
Ik legde uit: dat ik gedruppeld was, geen zonnebril bij me had, straks terug naar huis moest, op de fiets. Of zij een zonneklep ofzo hadden.
Ik kreeg een schattig petje mee. Wandelende reclame voor 1-DAY ACUVUE.
Terug naar beneden.
In de wachtkamer zat mijn moeder te praten met een klein oud indiaas vrouwtje in sarong.
Is dat jouw dochter?, vroeg zij aan mam.
Ja, dat is ze.
Broers of zusters?
Nee, zij is de enige.
Oooh! Is goed man!, riep ze enthousiast.
Het vrouwtje bleek 10 kinderen te hebben.
De verpleegkundige vond mijn pupillen nog niet groot genoeg, en voor ik kon protesteren had hij me nog een keer gedruppeld. Lul! Zo zit ik de rest van de dag met die open ogen, en ik moet nog werken!
De lul bleek later niet zo erg, want in zijn sneltreinvaart door de gangen remde hij bij mij, keek naar mijn ogen en liep speciaal bij de arts binnen om te waarschuwen dat ik klaar was en als eerstvolgende geholpen kon worden.
Kijk naar boven, naar beneden, naar rechts, naar links, rechtsboven, recht vooruit VOORUIT!
Ma'am Yes Ma'am!
Ergens tussendoor had ik mijn bijsluiter aan haar gegeven.
Ik moest maar met de psychiater overleggen, over stoppen of veranderen van medicatie. Want zij kon geen duidelijke oogheelkundige oorzaak voor de problemen vinden. En dan over 2 maanden bij haar terugkomen.
Fijn terug naar huis. Ik snap dat enthousiasme van mensen met een bijna-doodervaring niet. Wat nou mooi wit licht?! Ik heb de laatste weken genoeg wit licht gezien voor twintig doden, en ik vond er geen klap aan.
Nu ja.
En verder gewoon werken. Aan mijn tachtigplussers vragen wat de prijzen op de bordjes zijn, omdat ik het niet kan lezen, en of ze het pak melk zelf kunnen pakken omdat ik niet kan lopen. The usual.
Maar mijn ogen vonden ze mooi. Mooi zwart.
En Mijnheer M. heeft na rijp beraad een doosje Natrena van 100 stuks genomen, in plaats van de monsterverpakking van 400.
Omdat, zo mijmerde hij, zonder enige onderliggende flirttoon, dat 4 keer een bezoek aan Puck is.
4 | 06:02
Proefwerk
De Goldmann-test is een gezichtsveldtest.
Je komt voor een soort omgekeerde wasbak te zitten, en je moet in het putje staren. Eén oog afgeplakt, pieper in je hand. Een lichtje loopt van buiten naar binnen, vanuit een willekeurige hoek; zie je het lichtje in je blikveld komen - almaar vóóruitstarend! - dan druk je op de pieper.
Vier fases waarbij het lichtje steeds kleiner wordt gemaakt, een laatste fase met sterkteglas. Daarna het andere oog.
Op de achtergrond tekent de juf met potlood kruisjes en strepen en cirkels op een papier dat me nog het meest aan een horoscoop deed denken. Maar misschien denkt die juf juist wel van horoscopen: 'gut, dat lijkt op de goldmann-formulieren!'.
De test ging goed, vrijdagochtend.
Althans: ik geloof dat hij goed ging. Ik had niet het idee lichtjes te missen, ik had het gevoel een breed gezichtsveld te hebben, zelfs met het haperende linkeroog. Mijn ogen hadden een uitzonderlijk goede dag.
En dat is fout.
Zo krijg ik natuurlijk nooit een helder beeld.
Het is heel leuk dat een oog het goed doet op een test, maar dat heeft weinig waarde als het van de weeromstuit het hele weekend in staking is.
Straks, om acht uur, is de uitslag.
Mijn engelse bijsluiter heb ik uitgeprint, die neem ik voor de oogarts mee.
Toen ik het de onderzoeksjuf vertelde was ze enthousiast: 'oh, leuk! Meenemen, heel goed! Dat soort dingen vindt ze altijd geweldig, als patienten zelf op onderzoek uitgaan! Leuk hoor, ik ben benieuwd!'.
De oogarts zag er niet uit alsof ze voor wat dan ook warm kon lopen.
Ik ben ook heel benieuwd.
De Goldmann-test is een gezichtsveldtest.
Je komt voor een soort omgekeerde wasbak te zitten, en je moet in het putje staren. Eén oog afgeplakt, pieper in je hand. Een lichtje loopt van buiten naar binnen, vanuit een willekeurige hoek; zie je het lichtje in je blikveld komen - almaar vóóruitstarend! - dan druk je op de pieper.
Vier fases waarbij het lichtje steeds kleiner wordt gemaakt, een laatste fase met sterkteglas. Daarna het andere oog.
Op de achtergrond tekent de juf met potlood kruisjes en strepen en cirkels op een papier dat me nog het meest aan een horoscoop deed denken. Maar misschien denkt die juf juist wel van horoscopen: 'gut, dat lijkt op de goldmann-formulieren!'.
De test ging goed, vrijdagochtend.
Althans: ik geloof dat hij goed ging. Ik had niet het idee lichtjes te missen, ik had het gevoel een breed gezichtsveld te hebben, zelfs met het haperende linkeroog. Mijn ogen hadden een uitzonderlijk goede dag.
En dat is fout.
Zo krijg ik natuurlijk nooit een helder beeld.
Het is heel leuk dat een oog het goed doet op een test, maar dat heeft weinig waarde als het van de weeromstuit het hele weekend in staking is.
Straks, om acht uur, is de uitslag.
Mijn engelse bijsluiter heb ik uitgeprint, die neem ik voor de oogarts mee.
Toen ik het de onderzoeksjuf vertelde was ze enthousiast: 'oh, leuk! Meenemen, heel goed! Dat soort dingen vindt ze altijd geweldig, als patienten zelf op onderzoek uitgaan! Leuk hoor, ik ben benieuwd!'.
De oogarts zag er niet uit alsof ze voor wat dan ook warm kon lopen.
Ik ben ook heel benieuwd.
2 | 05:38
Omkat
Alle verpakkingen zijn veranderd. Alle oude vertrouwde zakjes en kleurtjes en clipjes.
Hersluitbare zakjes, voor elke soort vrijwel identitiek, niet uit elkaar te houden. Nieuwe dansende letters, met de volwassenheid van Comic Sans. Quasi-chic met een vleugje quasi-speelsheid. De plaatselijke C1000 heeft onmiddellijk het suikerbrood uit het assortiment gehaald; de roze verpakking steekt blijkbaar teveel af.
Kelderman heeft zijn broodverpakkingen vernieuwd. Dat had van mij al niet gehoeven.
Maar dat ook het Fries roggebrood nu ineens van vochtig zwart naar kurkdroog en een onbestemd grijsgrauw is gegaan is gewoon afstotelijk. En dom.
De dames en heren biologen moeten toch ook wel weten dat grijsgrauw geen voedselkleur is die consumeren aantrekkelijk maakt.
Alle verpakkingen zijn veranderd. Alle oude vertrouwde zakjes en kleurtjes en clipjes.
Hersluitbare zakjes, voor elke soort vrijwel identitiek, niet uit elkaar te houden. Nieuwe dansende letters, met de volwassenheid van Comic Sans. Quasi-chic met een vleugje quasi-speelsheid. De plaatselijke C1000 heeft onmiddellijk het suikerbrood uit het assortiment gehaald; de roze verpakking steekt blijkbaar teveel af.
Kelderman heeft zijn broodverpakkingen vernieuwd. Dat had van mij al niet gehoeven.
Maar dat ook het Fries roggebrood nu ineens van vochtig zwart naar kurkdroog en een onbestemd grijsgrauw is gegaan is gewoon afstotelijk. En dom.
De dames en heren biologen moeten toch ook wel weten dat grijsgrauw geen voedselkleur is die consumeren aantrekkelijk maakt.
maandag 21 juni
9 | 09:45
De Plagen Pucks
Iemand toevallig verstand van voodoo, of aanverwante zaken?
Ik voel op dit moment een intense, vlammende haat jegens mijn huisarts, die ik graag via enige prettig destructieve bezweringen zou kanaliseren.
Iemand toevallig verstand van voodoo, of aanverwante zaken?
Ik voel op dit moment een intense, vlammende haat jegens mijn huisarts, die ik graag via enige prettig destructieve bezweringen zou kanaliseren.
zondag 20 juni
4 | 05:56
Glibber
De oplichters!
Ik wist het wel, en op de markt zeiden ze het ook al: het is voorbij met de Elstars. In de herfst weer.
Maar neeee.. klein zelfstandig groenteboertje zegt anders. 'Wij hebben nog Elstars'.
Leer mij appels kennen.
Jonagolds zijn het. Alsof je Elstars ooit met een doek moet schrobben en vijf keer wassen voor je dat gore vetlaagje van de schil hebt.
En dan wel duur verkopen, omdat het de laatste uit het seizoen zijn.
Tssk!
De oplichters!
Ik wist het wel, en op de markt zeiden ze het ook al: het is voorbij met de Elstars. In de herfst weer.
Maar neeee.. klein zelfstandig groenteboertje zegt anders. 'Wij hebben nog Elstars'.
Leer mij appels kennen.
Jonagolds zijn het. Alsof je Elstars ooit met een doek moet schrobben en vijf keer wassen voor je dat gore vetlaagje van de schil hebt.
En dan wel duur verkopen, omdat het de laatste uit het seizoen zijn.
Tssk!
zaterdag 19 juni
1 | 20:34
Newborn
Mijn vader keek naar een nabeschouwing. Of een voorbeschouwing. Ik weet niets van voetbal, ik wil er ook niets van weten, maar ik ben niet geheel gespeend van sportcultuur.
Cruijffie!, riep ik uit de keuken.
‘Ja! Hoe weet jij dat?!’
Ach. Hij heeft een nogal kenmerkend stemgeluid..
Met wie praat hij?
‘Ja.. ik weet niet.. een blonde man, sluik golvend haar..’
Tom Egberts!
Ik liep naar de slaapkamer. Ja! Dat is Tom!
‘Waar ken jij die van?! Jij hebt toch niets met voetbal?’
Nee, maar Tom en ik go way back. Toen ik zes was zou ik met hem trouwen. Lekker ding.
‘Bestond hij toen al?’
Ja joh.
‘Oh. Maar ik heb hem vorige week pas voor het eerst gezien..’
Mijn vader keek naar een nabeschouwing. Of een voorbeschouwing. Ik weet niets van voetbal, ik wil er ook niets van weten, maar ik ben niet geheel gespeend van sportcultuur.
Cruijffie!, riep ik uit de keuken.
‘Ja! Hoe weet jij dat?!’
Ach. Hij heeft een nogal kenmerkend stemgeluid..
Met wie praat hij?
‘Ja.. ik weet niet.. een blonde man, sluik golvend haar..’
Tom Egberts!
Ik liep naar de slaapkamer. Ja! Dat is Tom!
‘Waar ken jij die van?! Jij hebt toch niets met voetbal?’
Nee, maar Tom en ik go way back. Toen ik zes was zou ik met hem trouwen. Lekker ding.
‘Bestond hij toen al?’
Ja joh.
‘Oh. Maar ik heb hem vorige week pas voor het eerst gezien..’
13 | 06:01
Gemiskoop
In de serie 'aankopen die zo vreselijk logisch en oprecht handig lijken en uiteindelijk toch ongebruikt in de kast blijven staan': De Citruspers.
.. bedenk ik terwijl ik een beker Appelsientje drink en met een schuin oog kijk naar de fruitmand vol perssinaasappelen.
In de serie 'aankopen die zo vreselijk logisch en oprecht handig lijken en uiteindelijk toch ongebruikt in de kast blijven staan': De Citruspers.
.. bedenk ik terwijl ik een beker Appelsientje drink en met een schuin oog kijk naar de fruitmand vol perssinaasappelen.
donderdag 17 juni
4 | 20:56
Alimentatie
Mijn vader had de weg gevraagd, en de uitleg verkeerd begrepen. Vervolgens dwaalde hij drie uur door Wenen, voor hij eindelijk op de afgesproken plaats was.
Zijn samenvatting van dit avontuur duurde ongeveer even lang.
Gescheiden of niet: bij een volgende zakenreis vind ik dat mijn moeder de nazorg mag doen.
Mijn vader had de weg gevraagd, en de uitleg verkeerd begrepen. Vervolgens dwaalde hij drie uur door Wenen, voor hij eindelijk op de afgesproken plaats was.
Zijn samenvatting van dit avontuur duurde ongeveer even lang.
Gescheiden of niet: bij een volgende zakenreis vind ik dat mijn moeder de nazorg mag doen.
8 | 17:55
Missing Link
Op 28 mei schreef ik mijn medicijnman de volgende mail:
Bijzonder irritant, maar ergens vond ik het ook een beetje eigen schuld. RTFM - daar staat toch niets in over oogproblemen?! Noch in de patientenbijsluiter, noch in de artsenbijsluiter. Wat zeur je dan!
Pas vandaag kwam ik op het idee om het eens in het Engels te proberen.
En zie daar.
In engelse bijsluiters wordt wel degelijk melding gemaakt van gezichtsverlies. Accomodatieproblemen. Droge ogen, pijnlijke ogen.
De werkzame stof is hetzelfde. Ik kan me niet voorstellen dat engelstaligheid je stofwisseling, de bouw van ogen en de verwerking van medicatie fundamenteel anders maakt dan nederlangstaligheid.
Vanwaar dan deze discrepantie?
En waarom - nu word ik pas ècht kwaad - heeft die eikel van een psychiater nog steeds niet teruggemaild??
Op 28 mei schreef ik mijn medicijnman de volgende mail:
Geachte Heer,Tot op heden heb ik geen antwoord ontvangen.
Gisteren heb ik de hele dag doorgebracht bij afwisselend huisarts en spoedeisende hulp van het oogziekenhuis.
De laatste maanden waren mijn ogen al erg achteruit gegaan, en sinds ongeveer een week is het zicht van mijn linkeroog afgenomen tot praktisch nihil.
Uiteindelijke diagnose was stress op het oog. Dus niet: stress die ook de ogen beinvloedt, maar stress puur op het oog, onafhankelijk van persoonlijke stress.
Het zal een combinatie van factoren zijn geweest, waarbij de anatomie van mijn ogen een rol speelt (mijn oogspieren trekken mijn ogen iets naar buiten waardoor een voortdurende tegencorrectie wordt gevraagd). Uiteindelijk zal het wel weer goed komen, met veel rust.
De reden dat ik u hierover schrijf is de volgende.
De behandelend oogarts in het oogziekenhuis zei dat ook mijn medicatie van invloed kan zijn geweest.
Zij is niet de eerste die hiermee komt: onafhankelijk van elkaar hebben al drie opticiens/optometristen mijn medicatie als mogelijke oorzaak van de gezichtsachteruitgang aangewezen.
Mijn vraag aan u is nu: heeft u hier van gehoord? Kan het inderdaad zo zijn dat Seroquel op wat voor manier dan ook het zicht beinvloed?
Graag zou ik hier meer van weten.
Dit was een wat onwelkome verrassing die ik in de toekomst graag zou voorkomen.
Vriendelijke groet,
Puck
Bijzonder irritant, maar ergens vond ik het ook een beetje eigen schuld. RTFM - daar staat toch niets in over oogproblemen?! Noch in de patientenbijsluiter, noch in de artsenbijsluiter. Wat zeur je dan!
Pas vandaag kwam ik op het idee om het eens in het Engels te proberen.
En zie daar.
In engelse bijsluiters wordt wel degelijk melding gemaakt van gezichtsverlies. Accomodatieproblemen. Droge ogen, pijnlijke ogen.
De werkzame stof is hetzelfde. Ik kan me niet voorstellen dat engelstaligheid je stofwisseling, de bouw van ogen en de verwerking van medicatie fundamenteel anders maakt dan nederlangstaligheid.
Vanwaar dan deze discrepantie?
En waarom - nu word ik pas ècht kwaad - heeft die eikel van een psychiater nog steeds niet teruggemaild??
2 | 16:42
Blijkbaar
My guess: een lesbienne die haar eigen geaardheid nooit heeft erkend en eens flnk genomen moet worden.
Excuseer mijn Dijkshoornse platvloersheid, maar zelden heb ik zo'n uitgedroogde, geconstipeerde, humorloze, verroeste kenau ontmoet.
De oogarts.
Bij elke zin die ik uitsprak had ik het gevoel dat ik overdreef, me aanstelde, dat ik nodig in militaire dienst moest om wat te harden. Verwend rijkeluiswicht dat zonodig alles moet zien, niet eens kan leven met een klein, een heel klein beetje gezichtsverlies en niet de discipline heeft om dansende lettertjes samen te brengen.
Helemaal aan het eind snauwde ze: hier staat 60% visus. In het verslag van de vorige keer. Dat is nu 30%. Dat is veel slechter.
Het kan niet met een bril gecorrigeerd worden, ik wil verder onderzoek.
Ik wil dat je met spoed de Goldmann-test laat doen. Alsjeblieft, neem dit mee naar de receptie, zij vertellen je wat je moet doen. Tot volgende week.
Huh..?
Oh..
Op het meegekregen formuliertje stond de Goldmann-test met rood omcirkeld en onderstreept.
Ernaast met grote, even rode blokletters: SPOED!!.
Ook onderstreept. Dubbel.
Misschien was ik toch niet zo'n verwend nest.
Morgenochtend, zei de receptioniste. Halftwaalf. Dinsdagochtend acht uur de uitslag.
Bij thuiskomst wachtte me een boodschap van mijn werk. Nog meer spoed.
Het door mij samen te stellen liturgieboekje, voor zondag a.s., was nog niet ingeleverd. Vergeten. Had vorige week vrijdag al af moeten zijn.
Iets te veel rust genomen..
My guess: een lesbienne die haar eigen geaardheid nooit heeft erkend en eens flnk genomen moet worden.
Excuseer mijn Dijkshoornse platvloersheid, maar zelden heb ik zo'n uitgedroogde, geconstipeerde, humorloze, verroeste kenau ontmoet.
De oogarts.
Bij elke zin die ik uitsprak had ik het gevoel dat ik overdreef, me aanstelde, dat ik nodig in militaire dienst moest om wat te harden. Verwend rijkeluiswicht dat zonodig alles moet zien, niet eens kan leven met een klein, een heel klein beetje gezichtsverlies en niet de discipline heeft om dansende lettertjes samen te brengen.
Helemaal aan het eind snauwde ze: hier staat 60% visus. In het verslag van de vorige keer. Dat is nu 30%. Dat is veel slechter.
Het kan niet met een bril gecorrigeerd worden, ik wil verder onderzoek.
Ik wil dat je met spoed de Goldmann-test laat doen. Alsjeblieft, neem dit mee naar de receptie, zij vertellen je wat je moet doen. Tot volgende week.
Huh..?
Oh..
Op het meegekregen formuliertje stond de Goldmann-test met rood omcirkeld en onderstreept.
Ernaast met grote, even rode blokletters: SPOED!!.
Ook onderstreept. Dubbel.
Misschien was ik toch niet zo'n verwend nest.
Morgenochtend, zei de receptioniste. Halftwaalf. Dinsdagochtend acht uur de uitslag.
Bij thuiskomst wachtte me een boodschap van mijn werk. Nog meer spoed.
Het door mij samen te stellen liturgieboekje, voor zondag a.s., was nog niet ingeleverd. Vergeten. Had vorige week vrijdag al af moeten zijn.
Iets te veel rust genomen..
4 | 12:50
Eden
In de serie ‘typo's die men liever niet in een liturgieboekje maakt’:
Eens zag ik in uw tepelhof
(Psalm 63: 2, hoediehoort..)
In de serie ‘typo's die men liever niet in een liturgieboekje maakt’:
Eens zag ik in uw tepelhof
(Psalm 63: 2, hoediehoort..)
woensdag 16 juni
5 | 20:12
In spin, de bocht gaat in
Toen ik mijn voet op het fietsje zette voelde ik het al.
Of beter: ik voelde het niet. In het geheel niets. De voet was weg.
Maar ach, als ik die gewoon goed klem zette op de trapper zou het best gaan.
Het voelde wel raar. Kracht zetten met een bovenbeen op een onderbeen dat er niet was. Haast zinloos.
Ik spande mijn spieren, om de suggestie van controle te hebben.
Onmiddellijk schoot de kramp in mijn bovenbeen.
Niet aan denken.
Ontspannen, rustig doorfietsen. Ook niet denken aan dat afwezige onderbeen. Gewoon op intuitie trappen.
Ik keek op mijn horloge om te zien hoe lang ik nog moest.
Ik zag niets. Ik draaide mijn hoofd nog verder, zodat ik met mijn rechteroog zijdelings naar mijn linkerpols kon kijken.
Pas een kwartier bezig.
Mijn rechterbeen en linkeroog weigerden alle dienst, en de les duurde nog drie kwartier.
Pech gehad. Ik ging naar huis.
"Als het over een week tot tien dagen nog niet beter is moet je weer langskomen", zei de huisarts over mijn been.
Braaf belde ik vorige week maandag op. Het was alleen maar erger geworden.
"Als het over veertien dagen nog niet beter is moet je weer langskomen", zei de huisarts toen.
Ik kan niet wàchten tot het dinsdag is.
Morgen ga ik, na de afgesproken drie weken, weer naar de oogarts. Met nog net zulk slecht zicht als eerst, ondanks het rusthouden en verminderen van computergebruik.
Ik ben bereid te zeggen dat ik mijn toekomst niet onder ogen wil zien, en niet op eigen benen durf te staan.
Dat mijn klachten de psychosomatische uiting zijn van deze onwil om te leven.
De les is duidelijk.
Dan mag het van mij nu wel weer weg gaan.
(Het meest frustrerende is haast nog dat ik, ondanks de zo specifiek zijde-bepaalde klachten, nog steeds het verschil niet onmiddellijk weet tussen links en rechts..)
Toen ik mijn voet op het fietsje zette voelde ik het al.
Of beter: ik voelde het niet. In het geheel niets. De voet was weg.
Maar ach, als ik die gewoon goed klem zette op de trapper zou het best gaan.
Het voelde wel raar. Kracht zetten met een bovenbeen op een onderbeen dat er niet was. Haast zinloos.
Ik spande mijn spieren, om de suggestie van controle te hebben.
Onmiddellijk schoot de kramp in mijn bovenbeen.
Niet aan denken.
Ontspannen, rustig doorfietsen. Ook niet denken aan dat afwezige onderbeen. Gewoon op intuitie trappen.
Ik keek op mijn horloge om te zien hoe lang ik nog moest.
Ik zag niets. Ik draaide mijn hoofd nog verder, zodat ik met mijn rechteroog zijdelings naar mijn linkerpols kon kijken.
Pas een kwartier bezig.
Mijn rechterbeen en linkeroog weigerden alle dienst, en de les duurde nog drie kwartier.
Pech gehad. Ik ging naar huis.
"Als het over een week tot tien dagen nog niet beter is moet je weer langskomen", zei de huisarts over mijn been.
Braaf belde ik vorige week maandag op. Het was alleen maar erger geworden.
"Als het over veertien dagen nog niet beter is moet je weer langskomen", zei de huisarts toen.
Ik kan niet wàchten tot het dinsdag is.
Morgen ga ik, na de afgesproken drie weken, weer naar de oogarts. Met nog net zulk slecht zicht als eerst, ondanks het rusthouden en verminderen van computergebruik.
Ik ben bereid te zeggen dat ik mijn toekomst niet onder ogen wil zien, en niet op eigen benen durf te staan.
Dat mijn klachten de psychosomatische uiting zijn van deze onwil om te leven.
De les is duidelijk.
Dan mag het van mij nu wel weer weg gaan.
(Het meest frustrerende is haast nog dat ik, ondanks de zo specifiek zijde-bepaalde klachten, nog steeds het verschil niet onmiddellijk weet tussen links en rechts..)
33 | 05:51
Barrière
Geachte kattenbezitters,
kunt u mij wellicht informeren over het type vloerbedekking dat u heeft, en over welk type u het meest katbestendig acht?
En, oh ja, klein detail: heeft u tips voor mensen die bang zijn voor elk levend wezen dat een andere taal spreekt? Is harde confrontatie de beste weg? Per direct een Deen, een Rus, een Mexicaan, een Thai, een hond, een konijn en een paard in huis nemen? Of moet men zich maar gewoon neerleggen bij deze handicap, en aanschaf van buitenlanders of huisdieren voor het leven als onmogelijkheid beschouwen?
Oh, en, tot slot: hoe duur is het bezit van een kat eigenlijk per maand?
Geachte kattenbezitters,
kunt u mij wellicht informeren over het type vloerbedekking dat u heeft, en over welk type u het meest katbestendig acht?
En, oh ja, klein detail: heeft u tips voor mensen die bang zijn voor elk levend wezen dat een andere taal spreekt? Is harde confrontatie de beste weg? Per direct een Deen, een Rus, een Mexicaan, een Thai, een hond, een konijn en een paard in huis nemen? Of moet men zich maar gewoon neerleggen bij deze handicap, en aanschaf van buitenlanders of huisdieren voor het leven als onmogelijkheid beschouwen?
Oh, en, tot slot: hoe duur is het bezit van een kat eigenlijk per maand?
maandag 14 juni
12 | 21:35
Misdaad Loont
zaterdag
20.30 RTL5 - X-Files
22.00 RTL4 - Crime Scene Investigations
23.30 NL3 - Law & Order
zondag
22.25 NET5 - Law & Order: Special Victims Unit
23.25 NET5 - Crossing Jordan
maandag
20.30 RTL4 - Crime Scene Investigations
dinsdag
20.20 Yorin - CSI: Miami
22.25 NET5 - Law & Order: Criminal Intent
vrijdag
22.30 RTL5 - Crime Scene Investigations
Op deze dagen droom ik van zacht kabbelende beekjes, van zoet lachende baby's, van vlinders en bloempjes.
Nachten van kalme sereniteit, ontdaan van elke vorm van geweld en hardheid.
Hoezo ik kijk naar de verkeerde programma's?!
zaterdag
zondag
maandag
dinsdag
vrijdag
Op deze dagen droom ik van zacht kabbelende beekjes, van zoet lachende baby's, van vlinders en bloempjes.
Nachten van kalme sereniteit, ontdaan van elke vorm van geweld en hardheid.
Hoezo ik kijk naar de verkeerde programma's?!
4 | 09:11
Oranje boven
Tot op heden keek ik nooit mijn rekeningoverzichten na.
Sterker nog: ik vond het al heel knap dat ik ze meteen uit hun envelopje haalde en in de giromap deed. Daar ben ik pas dit jaar mee begonnen; voorheen deed ik het eens in het jaar. Misschien wat eerder, als mijn la overstroomde.
Maar ook nog eens nakijken? Nee, dat geloofde ik wel.
Sinds een paar weken doe ik aan mijnpostbank.nl. Ondanks de weerzinwekkende Howard-leeuw.
Op mijnpostbank.nl staat een mooi overzichtje van automatische incasso-opdrachten, en daar stond een vermelding die ik niet kon plaatsen.
Orange.
Orange?
€10 per maand.
Huh?
Eind mei was er €10 afgeschreven.
Ik bladerde terug in mijn giromapje, en vond begin mei nog een afschrijving. En begin april ook.
Zomaar €30 weg, en ik had geen idee waarvan of waarvoor!
Orange gebeld.
Dat ik geen klant was, maar wel betaalde, en graag wou weten hoe dat zat.
O, maar u bent wel klant hoor. U staat in het systeem. Orange Smart.
Oh fuck.
Ergens begin dit jaar wist ik niet wat ik met mijn mobiele toestand aanmoest.
Ik wou weg bij T-mobile, maar wist zo gauw geen alternatief.
Ik schafte me een Orange-pakketje aan, een week later begaf mijn gsm het en toen besloot ik dat het voordeliger was een Telfort-abonnement te nemen, mèt nieuw toestel.
Jammer dan van die €25,- weggegooid geld aan Orange.
Ik had niets geactiveerd, officieel bestond ik dus nog niet, en die initiële aanschaf was stom maar dat kan gebeuren.
Theorie is altijd mooier dan praktijk.
De Orange Smart activeert zichzelf na twee weken. Dàt had niemand mij verteld. En aangezien het aankoopbedrag automatisch was afgschreven, werden de abonnementskosten dat ook.
Niets meer aan te doen, weg is weg.
De Orange-mevrouw was wel bereid om Smart om te zetten naar Prepaid. En raadde me aan om toch vooral te gaan bellen, want ik had gewoon beltegoed opgebouwd.
Ze gaf me mijn nummer en hoopte met mij dat ik mijn SIM-kaart nog zou kunnen terugvinden. Verliezen is weggooien, de kans was groot dat ik het hele pakket gewoon bij het vuilnis had gezet.
Mocht ik hem nog ergens hebben: iemand behoefte aan €30 beltegoed..?
Tot op heden keek ik nooit mijn rekeningoverzichten na.
Sterker nog: ik vond het al heel knap dat ik ze meteen uit hun envelopje haalde en in de giromap deed. Daar ben ik pas dit jaar mee begonnen; voorheen deed ik het eens in het jaar. Misschien wat eerder, als mijn la overstroomde.
Maar ook nog eens nakijken? Nee, dat geloofde ik wel.
Sinds een paar weken doe ik aan mijnpostbank.nl. Ondanks de weerzinwekkende Howard-leeuw.
Op mijnpostbank.nl staat een mooi overzichtje van automatische incasso-opdrachten, en daar stond een vermelding die ik niet kon plaatsen.
Orange.
Orange?
€10 per maand.
Huh?
Eind mei was er €10 afgeschreven.
Ik bladerde terug in mijn giromapje, en vond begin mei nog een afschrijving. En begin april ook.
Zomaar €30 weg, en ik had geen idee waarvan of waarvoor!
Orange gebeld.
Dat ik geen klant was, maar wel betaalde, en graag wou weten hoe dat zat.
O, maar u bent wel klant hoor. U staat in het systeem. Orange Smart.
Oh fuck.
Ergens begin dit jaar wist ik niet wat ik met mijn mobiele toestand aanmoest.
Ik wou weg bij T-mobile, maar wist zo gauw geen alternatief.
Ik schafte me een Orange-pakketje aan, een week later begaf mijn gsm het en toen besloot ik dat het voordeliger was een Telfort-abonnement te nemen, mèt nieuw toestel.
Jammer dan van die €25,- weggegooid geld aan Orange.
Ik had niets geactiveerd, officieel bestond ik dus nog niet, en die initiële aanschaf was stom maar dat kan gebeuren.
Theorie is altijd mooier dan praktijk.
De Orange Smart activeert zichzelf na twee weken. Dàt had niemand mij verteld. En aangezien het aankoopbedrag automatisch was afgschreven, werden de abonnementskosten dat ook.
Niets meer aan te doen, weg is weg.
De Orange-mevrouw was wel bereid om Smart om te zetten naar Prepaid. En raadde me aan om toch vooral te gaan bellen, want ik had gewoon beltegoed opgebouwd.
Ze gaf me mijn nummer en hoopte met mij dat ik mijn SIM-kaart nog zou kunnen terugvinden. Verliezen is weggooien, de kans was groot dat ik het hele pakket gewoon bij het vuilnis had gezet.
Mocht ik hem nog ergens hebben: iemand behoefte aan €30 beltegoed..?
zaterdag 12 juni
5 | 20:55
Ik ga op reis en ik neem mee..
De spanning had zich al dagen opgebouwd.
Zou hij niet eenzaam zijn, zou hij zich wel redden, wat als hij ziek zou worden, wat als hij een ongeluk zou krijgen?
PaPuck ging naar Wenen. En MaPuck was doodsbenauwd.
Dat hij om tien uur vanaf Schiphol belde maakte het niet echt beter. Zijn nieuws echter wel.
‘Ze hebben mijn scheermes afgepakt!’
Ze hadden zijn scheermes afgepakt, en hij was laaiend. Hoe moest hij zich dan morgenochtend scheren? Hij had een zakelijke afspraak!
Dat moest meneer ter plekke maar uitzoeken.
‘Dus als ik morgen thuiskom heb ik een baard.’, verklaarde hij mijn moeder.
En hij ging nooit meer vliegen.
Hij bekende nog dat hij aanvankelijk wel wat gespannen was geweest. Maar dat was nu weg, hij was nu alleen nog maar woedend, witheet.
Laten we voor mijn vader hopen dat ze in het hotel zijn pyjama afpakken.
De ervaring leert dat hij een stuk beter slaapt op drift dan op spanning.
De spanning had zich al dagen opgebouwd.
Zou hij niet eenzaam zijn, zou hij zich wel redden, wat als hij ziek zou worden, wat als hij een ongeluk zou krijgen?
PaPuck ging naar Wenen. En MaPuck was doodsbenauwd.
Dat hij om tien uur vanaf Schiphol belde maakte het niet echt beter. Zijn nieuws echter wel.
‘Ze hebben mijn scheermes afgepakt!’
Ze hadden zijn scheermes afgepakt, en hij was laaiend. Hoe moest hij zich dan morgenochtend scheren? Hij had een zakelijke afspraak!
Dat moest meneer ter plekke maar uitzoeken.
‘Dus als ik morgen thuiskom heb ik een baard.’, verklaarde hij mijn moeder.
En hij ging nooit meer vliegen.
Hij bekende nog dat hij aanvankelijk wel wat gespannen was geweest. Maar dat was nu weg, hij was nu alleen nog maar woedend, witheet.
Laten we voor mijn vader hopen dat ze in het hotel zijn pyjama afpakken.
De ervaring leert dat hij een stuk beter slaapt op drift dan op spanning.
woensdag 09 juni
11 | 18:07
Juni
Ineens liggen de woningen voor het oprapen.
Er zijn niet zoveel voorrangsverklaringen, althans niet in de wijken waar ik zoek. En dus sta ik voor elke woning eerste. Of tweede. Niet lager.
Het schept verantwoordelijkheid. Tegenover mezelf. Volwassenheid van overwegen.
Ik kan niet langer zeggen: normaal sta ik zesentachtigste, dat ik nu zesde sta is Het Lot, als die anderen hem niet willen ga ik ervoor.
Niks Lot, niks toevalstreffer. Eigen verantwoordelijkheid.
Vorige week stond een woning in de straat van mijn moeder aangeboden. Drie huizen verder, om precies te zijn.
Ik reageerde, impulsief, maar de database was stuk. Dàt zag ik wel als het lot; het lot dat mij dwong even stil te staan bij mijn beslissing.
Ik vroeg een serie van 18 vriendjes en vriendinnetjes om hun mening.
Snel een woning, lage huur, maar: dichtbij mijn moeder. Wat zal ik doen?
Iedereen reageerde, wat me eigenlijk nog het meest raakte. Lieverds.
10 Mensen zeiden Ja!
1 zei Nee!
3 hadden geen duidelijke mening
2 zeiden misschien, maar neigden naar nee
2 zeiden dat werkelijke onafhankelijkheid zou beginnen bij het zelf maken van een beslissing.
Die laatsten hadden gelijk.
Ik haatte hen erom, en had ze eens te meer lief.
Natuurlijk moest ik zelf beslissen.
Maar het bespreken met de vriendjes en vriendinnetjes had als voordeel gehad dat ik zelf nog eens stil stond bij mijn afwegingen.
En ondanks de 10 Ja's besloot ik tot een Nee.
Niet uit recalcitrantie. Gewoon omdat het zo beter was.
Vandaag belde ik de woningbouwvereniging. Gewoon, voor de een of andere vraag. Ja, zei T., ik zie dat je nu ook eerste staat voor de Hoplastraat.
He? Hoe kan dat nou?
Alleen de output van de database was ziek geweest, blijkbaar. Hij had geweigerd op het scherm te laten zien dat mijn aanmelding was geaccepteerd. Maar stiekem had hij dat toch gedaan.
Ik had daar alsnog een Teken in kunnen zien. Dat de woning en ik schijnbaar toch voor elkaar waren bestemd. Ik zag er een uitdaging in, om bij mijn standpunt te blijven, en besloot op hetzelfde moment dat ik het huis niet zou accepteren. Ik zou de uitnodiging afwachten, ik zou de woning gaan bezichtigen, maar alleen om een beeld te krijgen van de bovenwoningen in die buurt.
Ongeduld als ik ben belde ik ook even aan bij de bovenbuurman van mijn moeder. Daar toch even kijken.
Het was een snerthuis. Te benauwd, te bedompt voor mij.
Maar met de buurman had ik een fijn gesprek.
Je moet je gedragen naar het seizoen van je leven, zei hij. Niet als het zomer is doen of het al winter is.
Maar, zei ik, misschien is het wel zo dat ik een beetje achterloop.. Dat ik nog in de lente ben blijven hangen. En lentes kunnen soms nog verdomd fris zijn.
Maar ik beloofde hem: als de zomer zou aanbreken zou ik ervan genieten, met volle teugen.
En ik meende het.
Zoveel aanbod maakt kritisch. Of gewoon verwend.
Zo wil ik beslist niet in een buurt wonen die 'gezellig' is. Dorpse inmenging, bemoeizuchtige knusheid, de 'effe bakkie doen'-mensen - ik mijd ze als de pest.
Mijn moeder vindt dit verwend, te veeleisend. Maar ik ken mezelf: ik loop overvol en uiteindelijk totaal leeg, bij teveel mensen om me heen. Ook eigen verantwoording, ik weet het, maar voor alles is een tijd. Ik heb voorlopig al mijn energie nodig voor het zelfstandig leren fucntioneren. Ik kan geen grenzen aangeven, ik zal het echt wel leren, maar niet onmiddellijk. En als ik nonstop op mijn hoede moet zijn voor dat wat voelt als een emotionele invasie en roofmoord ben ik binnen een paar maanden kapot.
En dus zijn De Buren een criterium.
Er zijn de trappen, in verband met de gewrichten.
De afstand tot mijn werk, mijn andere werk, sport, het winkelcentrum. Natuurlijk is mijn wereld bizar klein, natuurlijk zal die eens groter worden. Maar eens is niet nu. En om bij 'eens' te komen zal ik 'nu' dor moeten komen. Met werk, met eten, met wat beweging.
De grootte van het balkon, de weidsheid van woning en omgeving. Al is het maar een gevoelsmatige weidsheid.
Aanwezigheid, of mogelijke aanleg, van een CV. Alweer om de gewrichten, en om de eeuwige kou die niet lijkt te wijken voor hoeveel lichaamsbeweging en zon ook. Spanning, ongewtijfeld. Maar het is er wel.
Afstand tot openbaar vervoer.
Grootte van de woning. Graag twee kamers, dat is al één meer dan ik nu heb, graag ook ruime kamers, maar drie kamers - ik weet niet of ik dat wel aankan. De boel moet ook nog schoongehouden, en er zijn nu al tijden dat ik wekenlang in apathie doorbreng en het stof in kleine heuvels over mijn linoleum zie wandelen.
En dan natuurlijk de kosten.
Zo is daar de woning die ik maandag mag gaan bekijken.
Prachtige lokatie, lieverd van een buurvrouw bij wie ik vandaag al zomaar mocht komen kijken (omdat de woning identiek is aan de hare en de bewoners immers al vertrokken zijn).
Een berging, een balkon, één-hoog.
Maar de huur is €417,47. Daarvoor kan ik huursubsidie krijgen, dan blijft er nog pakweg €215 over, maar hoe zit het met de vaste stookkosten van €85 per maand?
En waarom kom ik voor deze woning wèl in aanmerking, maar valt de woning waarvoor ik eerder vandaag onmiddellijk verliefd werd (grote gezamelijke binnenplaats, één-hoog, trap binnenshuis - een eigen Boven! - ruime badkamer, enorme woonkamer), waarom valt die buiten mijn inkomen? Terwijl er geen vaste stookkosten zijn, en de huur krap €50 hoger is?
Langzaamaan worden we groot.
Ineens liggen de woningen voor het oprapen.
Er zijn niet zoveel voorrangsverklaringen, althans niet in de wijken waar ik zoek. En dus sta ik voor elke woning eerste. Of tweede. Niet lager.
Het schept verantwoordelijkheid. Tegenover mezelf. Volwassenheid van overwegen.
Ik kan niet langer zeggen: normaal sta ik zesentachtigste, dat ik nu zesde sta is Het Lot, als die anderen hem niet willen ga ik ervoor.
Niks Lot, niks toevalstreffer. Eigen verantwoordelijkheid.
Vorige week stond een woning in de straat van mijn moeder aangeboden. Drie huizen verder, om precies te zijn.
Ik reageerde, impulsief, maar de database was stuk. Dàt zag ik wel als het lot; het lot dat mij dwong even stil te staan bij mijn beslissing.
Ik vroeg een serie van 18 vriendjes en vriendinnetjes om hun mening.
Snel een woning, lage huur, maar: dichtbij mijn moeder. Wat zal ik doen?
Iedereen reageerde, wat me eigenlijk nog het meest raakte. Lieverds.
10 Mensen zeiden Ja!
1 zei Nee!
3 hadden geen duidelijke mening
2 zeiden misschien, maar neigden naar nee
2 zeiden dat werkelijke onafhankelijkheid zou beginnen bij het zelf maken van een beslissing.
Die laatsten hadden gelijk.
Ik haatte hen erom, en had ze eens te meer lief.
Natuurlijk moest ik zelf beslissen.
Maar het bespreken met de vriendjes en vriendinnetjes had als voordeel gehad dat ik zelf nog eens stil stond bij mijn afwegingen.
En ondanks de 10 Ja's besloot ik tot een Nee.
Niet uit recalcitrantie. Gewoon omdat het zo beter was.
Vandaag belde ik de woningbouwvereniging. Gewoon, voor de een of andere vraag. Ja, zei T., ik zie dat je nu ook eerste staat voor de Hoplastraat.
He? Hoe kan dat nou?
Alleen de output van de database was ziek geweest, blijkbaar. Hij had geweigerd op het scherm te laten zien dat mijn aanmelding was geaccepteerd. Maar stiekem had hij dat toch gedaan.
Ik had daar alsnog een Teken in kunnen zien. Dat de woning en ik schijnbaar toch voor elkaar waren bestemd. Ik zag er een uitdaging in, om bij mijn standpunt te blijven, en besloot op hetzelfde moment dat ik het huis niet zou accepteren. Ik zou de uitnodiging afwachten, ik zou de woning gaan bezichtigen, maar alleen om een beeld te krijgen van de bovenwoningen in die buurt.
Ongeduld als ik ben belde ik ook even aan bij de bovenbuurman van mijn moeder. Daar toch even kijken.
Het was een snerthuis. Te benauwd, te bedompt voor mij.
Maar met de buurman had ik een fijn gesprek.
Je moet je gedragen naar het seizoen van je leven, zei hij. Niet als het zomer is doen of het al winter is.
Maar, zei ik, misschien is het wel zo dat ik een beetje achterloop.. Dat ik nog in de lente ben blijven hangen. En lentes kunnen soms nog verdomd fris zijn.
Maar ik beloofde hem: als de zomer zou aanbreken zou ik ervan genieten, met volle teugen.
En ik meende het.
Zoveel aanbod maakt kritisch. Of gewoon verwend.
Zo wil ik beslist niet in een buurt wonen die 'gezellig' is. Dorpse inmenging, bemoeizuchtige knusheid, de 'effe bakkie doen'-mensen - ik mijd ze als de pest.
Mijn moeder vindt dit verwend, te veeleisend. Maar ik ken mezelf: ik loop overvol en uiteindelijk totaal leeg, bij teveel mensen om me heen. Ook eigen verantwoording, ik weet het, maar voor alles is een tijd. Ik heb voorlopig al mijn energie nodig voor het zelfstandig leren fucntioneren. Ik kan geen grenzen aangeven, ik zal het echt wel leren, maar niet onmiddellijk. En als ik nonstop op mijn hoede moet zijn voor dat wat voelt als een emotionele invasie en roofmoord ben ik binnen een paar maanden kapot.
En dus zijn De Buren een criterium.
Er zijn de trappen, in verband met de gewrichten.
De afstand tot mijn werk, mijn andere werk, sport, het winkelcentrum. Natuurlijk is mijn wereld bizar klein, natuurlijk zal die eens groter worden. Maar eens is niet nu. En om bij 'eens' te komen zal ik 'nu' dor moeten komen. Met werk, met eten, met wat beweging.
De grootte van het balkon, de weidsheid van woning en omgeving. Al is het maar een gevoelsmatige weidsheid.
Aanwezigheid, of mogelijke aanleg, van een CV. Alweer om de gewrichten, en om de eeuwige kou die niet lijkt te wijken voor hoeveel lichaamsbeweging en zon ook. Spanning, ongewtijfeld. Maar het is er wel.
Afstand tot openbaar vervoer.
Grootte van de woning. Graag twee kamers, dat is al één meer dan ik nu heb, graag ook ruime kamers, maar drie kamers - ik weet niet of ik dat wel aankan. De boel moet ook nog schoongehouden, en er zijn nu al tijden dat ik wekenlang in apathie doorbreng en het stof in kleine heuvels over mijn linoleum zie wandelen.
En dan natuurlijk de kosten.
Zo is daar de woning die ik maandag mag gaan bekijken.
Prachtige lokatie, lieverd van een buurvrouw bij wie ik vandaag al zomaar mocht komen kijken (omdat de woning identiek is aan de hare en de bewoners immers al vertrokken zijn).
Een berging, een balkon, één-hoog.
Maar de huur is €417,47. Daarvoor kan ik huursubsidie krijgen, dan blijft er nog pakweg €215 over, maar hoe zit het met de vaste stookkosten van €85 per maand?
En waarom kom ik voor deze woning wèl in aanmerking, maar valt de woning waarvoor ik eerder vandaag onmiddellijk verliefd werd (grote gezamelijke binnenplaats, één-hoog, trap binnenshuis - een eigen Boven! - ruime badkamer, enorme woonkamer), waarom valt die buiten mijn inkomen? Terwijl er geen vaste stookkosten zijn, en de huur krap €50 hoger is?
Langzaamaan worden we groot.
15 | 05:38
Slak
Te daas om het verschil tussen snooze en uit-knop te vinden, liep mijn wekker vanochtend tot twee maal toe af tijdens het Ochtendritueel.
Twee maal vanuit badkamer resp. keuken naar mijn kamer, half aangekleed, snel snel mijn raam staat open straks is de hele buurt wakker, snel snel mijn deur staat open straks wordt papa wakker, rustig rustig je wéét dat je niet kan rennen!
Twee maal, meteen vanaf de aanvankelijke wektoon.
Dat zijn in totaal achttien minuten, waarin ik mijn raam open zet, een appel pak, vast koffiemelk in mijn beker doe, naar de wc ga, me was en me aankleed.
Achttien.
En dan schijnen er werkelijk mensen te zijn die zich kunnen douchen en aankleden in amper drie minuten.
Te daas om het verschil tussen snooze en uit-knop te vinden, liep mijn wekker vanochtend tot twee maal toe af tijdens het Ochtendritueel.
Twee maal vanuit badkamer resp. keuken naar mijn kamer, half aangekleed, snel snel mijn raam staat open straks is de hele buurt wakker, snel snel mijn deur staat open straks wordt papa wakker, rustig rustig je wéét dat je niet kan rennen!
Twee maal, meteen vanaf de aanvankelijke wektoon.
Dat zijn in totaal achttien minuten, waarin ik mijn raam open zet, een appel pak, vast koffiemelk in mijn beker doe, naar de wc ga, me was en me aankleed.
Achttien.
En dan schijnen er werkelijk mensen te zijn die zich kunnen douchen en aankleden in amper drie minuten.
dinsdag 08 juni
9 | 22:04
Prinses Puck (2)
Pap, kan jij dit alsjeblieft lezen. Mama begrijpt het niet. Als jij het ook niet begrijpt, kan je het dan even komen zeggen?
[een kwartier later - mijn vader leest langzaam]
‘Ik begrijp het ook niet..’
Maar het is heel makkelijk!
‘Ja, nee, ik snap het niet.’
Ok. Dus ik ben aan de telefoon, ja? En ik doe mijn benen omhoog..
‘Ja.’
..en dan is mijn ene been langer..
‘Ja’
..en dan zegt Actie dat dat komt door de erwt!
‘Ja, die erwt, dat snap ik niet.’
De prinses op de erwt toch! Onder het matras! En dat die mijn heup dan omhoog tilt!
‘Ja, nou ja, dat is mij veel te subtiel.’
De titel zegt het! 'Prinses Puck'!
‘Heette die prinses dan Puck?’
Nee muts! Zo heet ik op internet toch!
‘Oh..’
Pap, kan jij dit alsjeblieft lezen. Mama begrijpt het niet. Als jij het ook niet begrijpt, kan je het dan even komen zeggen?
[een kwartier later - mijn vader leest langzaam]
‘Ik begrijp het ook niet..’
Maar het is heel makkelijk!
‘Ja, nee, ik snap het niet.’
Ok. Dus ik ben aan de telefoon, ja? En ik doe mijn benen omhoog..
‘Ja.’
..en dan is mijn ene been langer..
‘Ja’
..en dan zegt Actie dat dat komt door de erwt!
‘Ja, die erwt, dat snap ik niet.’
De prinses op de erwt toch! Onder het matras! En dat die mijn heup dan omhoog tilt!
‘Ja, nou ja, dat is mij veel te subtiel.’
De titel zegt het! 'Prinses Puck'!
‘Heette die prinses dan Puck?’
Nee muts! Zo heet ik op internet toch!
‘Oh..’
5 | 21:38
Prinses Puck
Oh wat cool, riep ik midden onder het betrekkelijk serieuze telefoongesprek.
Kijk nou!!
Het is echt waar!
‘Wat?’, vroeg zij achterdochtig.
Kijk, als ik zo mijn voetelen omhoog doe, zo recht omhoog..
U moet weten, ik zit niet zo heel vaak stil als ik bel. Hoe geconcentreerder ik moet zijn, hoe beweeglijker ik word.
En dus lag ik onder dit specifieke gesprek op mijn rug op mijn bed, heen en weer te springen. Wat, if I may say so myself, best een kunst is: springen op je rug.
Ik stak mijn benen omhoog om te testen hoe lenig ik al was.
En toen zag ik het.
Mijn rechterknie stak zomaar vijf centimeter boven mijn linker uit.
Kiiiijk!!! Mijn ene been is langer dan het andere!
‘Je ligt scheef’, zei zij.
Nieeet! Ik lig loeirecht!
‘Dan ligt je matras scheef.
Dat is waar de erwt zit..’
Oh wat cool, riep ik midden onder het betrekkelijk serieuze telefoongesprek.
Kijk nou!!
Het is echt waar!
‘Wat?’, vroeg zij achterdochtig.
Kijk, als ik zo mijn voetelen omhoog doe, zo recht omhoog..
U moet weten, ik zit niet zo heel vaak stil als ik bel. Hoe geconcentreerder ik moet zijn, hoe beweeglijker ik word.
En dus lag ik onder dit specifieke gesprek op mijn rug op mijn bed, heen en weer te springen. Wat, if I may say so myself, best een kunst is: springen op je rug.
Ik stak mijn benen omhoog om te testen hoe lenig ik al was.
En toen zag ik het.
Mijn rechterknie stak zomaar vijf centimeter boven mijn linker uit.
Kiiiijk!!! Mijn ene been is langer dan het andere!
‘Je ligt scheef’, zei zij.
Nieeet! Ik lig loeirecht!
‘Dan ligt je matras scheef.
Dat is waar de erwt zit..’
7 | 16:20
Ocean Coral
Zojuist fietste ik naar het Winkelcentrum No. 2 in deze buurt.
Alleen.
Voor het eerst in vijf-en-een-half jaar.
Waar een beetje koopzucht al niet goed voor is.
(Broek, linnen, wijd; niet aanwezig, wel in ander filiaal; morgen of zaterdag hier; hoezee!)
Zojuist fietste ik naar het Winkelcentrum No. 2 in deze buurt.
Alleen.
Voor het eerst in vijf-en-een-half jaar.
Waar een beetje koopzucht al niet goed voor is.
(Broek, linnen, wijd; niet aanwezig, wel in ander filiaal; morgen of zaterdag hier; hoezee!)
zondag 06 juni
3 | 15:25
Mirror mirror on the wall..
Ik zeulde de hoge stoel en het ladenkastje van de hal naar de lift.
Toen belde ik mijn vader.
‘Kan jij mij even helpen, bij de lift? Er moet iets uit..’
Hoofdschuddend keek hij naar de verzamelde objecten.
‘Waar zijn mama en jij mee bezig.. je kunt toch niet àlles meenemen..!’
Dit van de man die de laatste jaren tenminste twee vertrekken in huis totaal ontoegankelijk heeft gemaakt met zijn eigen verzamelingen.
Ik zeulde de hoge stoel en het ladenkastje van de hal naar de lift.
Toen belde ik mijn vader.
‘Kan jij mij even helpen, bij de lift? Er moet iets uit..’
Hoofdschuddend keek hij naar de verzamelde objecten.
‘Waar zijn mama en jij mee bezig.. je kunt toch niet àlles meenemen..!’
Dit van de man die de laatste jaren tenminste twee vertrekken in huis totaal ontoegankelijk heeft gemaakt met zijn eigen verzamelingen.
zaterdag 05 juni
6 | 10:49
Wiskunde
Dom zijn zij die menen te weten.
Ergens in mijn berekening ben ik fout gegaan. Ergens dacht ik dat de uitkomst een 'Ja' moest zijn.
Hoe kon ik zo blind zijn. Hoe durfde ik zo luchtig uit te gaan van verzachtende, veranderde omstandigheden.
Natuurlijk moest het antwoord 'nee' zijn.
Vreemd, hoe nalaten tot handelen kan leiden.
Pijnlijk.
En schaamtevol.
Het spijt me.
Het is geen troost, geen excuus, maar weet dat het bewustzijn van mijn eigen stuntelen en falen er is.
Dom zijn zij die menen te weten.
Ergens in mijn berekening ben ik fout gegaan. Ergens dacht ik dat de uitkomst een 'Ja' moest zijn.
Hoe kon ik zo blind zijn. Hoe durfde ik zo luchtig uit te gaan van verzachtende, veranderde omstandigheden.
Natuurlijk moest het antwoord 'nee' zijn.
Vreemd, hoe nalaten tot handelen kan leiden.
Pijnlijk.
En schaamtevol.
Het spijt me.
Het is geen troost, geen excuus, maar weet dat het bewustzijn van mijn eigen stuntelen en falen er is.
vrijdag 04 juni
3 | 12:12
Keep on moving
‘Natuurlijk mag je sporten’, zei de huisarts. ‘Heel goed zelfs!’.
Ik vond het vreemd.
Overal zeiden ze toch dat je moest rusten met ischias.. maar ja, als hij het zei..
Twee dagen later was mijn been zo verlamd dat lopen al een kunst was, laat staan sporten.
Maar dan zou ik tenminste lopen. In beweging blijven. Wel opletten, want als je je been niet voelt wil je nog wel eens misstappen. En aangezien al mijn gewrichten toch al wat gammel in elkaar gezet zijn kon dat tot ongewenste complicaties leiden.
Hop - daar ging de enkel al.
Pas op. Rustig aan.
In vijf minuten legde ik de normaal gesproken twee minuten durende weg naar de tramhalte af.
Een half uur later liep ik nog een metertje of 200. Daarna plofte ik uitgeput op een bankje.
Grappig, dat been was nu echt helemaal weg.
Drie kwartier later de tweehonderd meter weer terug. Weer in de tram. Weer naar huis. Tien minuten, nu.
's Middags vroeg ik nog eens voor de zekerheid aan de fysio.
Sporten, is dat echt wel goed..?
Jazeker! Blijven bewegen!
Nou ja.. dacht ik aarzelend; misschien waren het dan juist wel die totaal anderhalf uur zitten, die me hadden genekt.
En dus sleepte ik me vanochtend naar de sportschool. Trap af, treetje voor treetje, bengelend aan de leuning. Geen grondoefeningen, aangezien ik in normale doen al over mijn eigen voeten struikel. Fietsen, wat krachtoefening.
Blijkbaar is je lichaam voortdurend bezig met overleven, corrigeren en stabiliseren, als er ergens iets scheef zit. En als er èn een been stuk is èn een oog, dan is er niet zo bar veel energie meer over voor alle rest.
Zelden heb ik me zo ziek gevoeld tijdens het sporten. Hartkloppingen, koud zweet, rillingen, misselijk, duizelig. Maar Fysio had gezegd: sporten - en Fysio vertrouw ik met mijn leven. Huisarts niet, maar Fysio wel.
Na afloop bleek dat mijn gedachte gisteren wat onderschat was. Nu, nu voelde ik mijn been echt niet meer.
Gelukkig ben ik overdag voornamelijk melig over dit soort dingen.
Dus ik ren door huis als een spastisch geitje. Maak mijn moeder compleet overstuur, door een hand voor mijn rechteroog te doen: ‘waar is mama? weg is mama!’
Vanavond. Dan raak ik wel weer in paniek. Nu even niet.
‘Natuurlijk mag je sporten’, zei de huisarts. ‘Heel goed zelfs!’.
Ik vond het vreemd.
Overal zeiden ze toch dat je moest rusten met ischias.. maar ja, als hij het zei..
Twee dagen later was mijn been zo verlamd dat lopen al een kunst was, laat staan sporten.
Maar dan zou ik tenminste lopen. In beweging blijven. Wel opletten, want als je je been niet voelt wil je nog wel eens misstappen. En aangezien al mijn gewrichten toch al wat gammel in elkaar gezet zijn kon dat tot ongewenste complicaties leiden.
Hop - daar ging de enkel al.
Pas op. Rustig aan.
In vijf minuten legde ik de normaal gesproken twee minuten durende weg naar de tramhalte af.
Een half uur later liep ik nog een metertje of 200. Daarna plofte ik uitgeput op een bankje.
Grappig, dat been was nu echt helemaal weg.
Drie kwartier later de tweehonderd meter weer terug. Weer in de tram. Weer naar huis. Tien minuten, nu.
's Middags vroeg ik nog eens voor de zekerheid aan de fysio.
Sporten, is dat echt wel goed..?
Jazeker! Blijven bewegen!
Nou ja.. dacht ik aarzelend; misschien waren het dan juist wel die totaal anderhalf uur zitten, die me hadden genekt.
En dus sleepte ik me vanochtend naar de sportschool. Trap af, treetje voor treetje, bengelend aan de leuning. Geen grondoefeningen, aangezien ik in normale doen al over mijn eigen voeten struikel. Fietsen, wat krachtoefening.
Blijkbaar is je lichaam voortdurend bezig met overleven, corrigeren en stabiliseren, als er ergens iets scheef zit. En als er èn een been stuk is èn een oog, dan is er niet zo bar veel energie meer over voor alle rest.
Zelden heb ik me zo ziek gevoeld tijdens het sporten. Hartkloppingen, koud zweet, rillingen, misselijk, duizelig. Maar Fysio had gezegd: sporten - en Fysio vertrouw ik met mijn leven. Huisarts niet, maar Fysio wel.
Na afloop bleek dat mijn gedachte gisteren wat onderschat was. Nu, nu voelde ik mijn been echt niet meer.
Gelukkig ben ik overdag voornamelijk melig over dit soort dingen.
Dus ik ren door huis als een spastisch geitje. Maak mijn moeder compleet overstuur, door een hand voor mijn rechteroog te doen: ‘waar is mama? weg is mama!’
Vanavond. Dan raak ik wel weer in paniek. Nu even niet.
donderdag 03 juni
9 | 20:17
Kind
Dus dan pas je een jurkje.
Een sexy jurkje. Een vrouwlijk jurkje. Een kort jurkje met spaghettibandjes en een decolleté.
Je loopt bij je moeder binnen, ter keuring.
En moeder schiet in de lach. Een stuip. Ontroostbaar.
Om dan te zeggen: 'ach god die knietjes..'
Dus dan pas je een jurkje.
Een sexy jurkje. Een vrouwlijk jurkje. Een kort jurkje met spaghettibandjes en een decolleté.
Je loopt bij je moeder binnen, ter keuring.
En moeder schiet in de lach. Een stuip. Ontroostbaar.
Om dan te zeggen: 'ach god die knietjes..'
8 | 13:59
Uitje
Op Den Haag CS blijkt een Albert Heijn te zitten, die verdomd lekkere smoothies verkoopt, in aandoenlijk lieve kleine flesjes.
En dat was beslist niet het hoogtepunt.
Op Den Haag CS blijkt een Albert Heijn te zitten, die verdomd lekkere smoothies verkoopt, in aandoenlijk lieve kleine flesjes.
En dat was beslist niet het hoogtepunt.
2 | 10:18
Gem. 50/dag
‘Ik heb vanochtend 63 slakken weggegooid, en 7 over de schutting in de
tuin van de buren gegooid.’
De plaag gaat onverminderd voort.
‘Ik heb vanochtend 63 slakken weggegooid, en 7 over de schutting in de
tuin van de buren gegooid.’
De plaag gaat onverminderd voort.
woensdag 02 juni
11 | 16:05
Goed
‘De arts van de GGD vindt uw woonsituatie medisch gezien levensbedreigend en/of levensontwrichtend.’
Mijn Aanvraag Voorrangsverklaring is goedgekeurd.
‘De arts van de GGD vindt uw woonsituatie medisch gezien levensbedreigend en/of levensontwrichtend.’
Mijn Aanvraag Voorrangsverklaring is goedgekeurd.
3 | 14:15
Positivo
Lieverd, je kan beter wat gaan doen..
- Wat doen? ik kan niets! Ik kan niet lopen, ik kan niets zien!
Nee. Ik weet het. Je lichaam is een slagveld van emoties. Wat wil je ook, je staat voor de grootste crisis van je leven. Je komt straks alleen met papa..
- Niet! Ik ga op mezelf wonen.
En misschien lukt dat niet. En dan kom je met papa alleen.
- Dan vermoord ik hem. Dan is dat ook weer opgelost
Dan kom je in de gevangenis.
- Nou. Dan zit ik gezellig met anderen.
Ja maar zo werkt het niet..
- Wel waar. Wel als je het wilt. Als je er maar in gelooft.
Lieverd, je kan beter wat gaan doen..
- Wat doen? ik kan niets! Ik kan niet lopen, ik kan niets zien!
Nee. Ik weet het. Je lichaam is een slagveld van emoties. Wat wil je ook, je staat voor de grootste crisis van je leven. Je komt straks alleen met papa..
- Niet! Ik ga op mezelf wonen.
En misschien lukt dat niet. En dan kom je met papa alleen.
- Dan vermoord ik hem. Dan is dat ook weer opgelost
Dan kom je in de gevangenis.
- Nou. Dan zit ik gezellig met anderen.
Ja maar zo werkt het niet..
- Wel waar. Wel als je het wilt. Als je er maar in gelooft.
dinsdag 01 juni
13 | 17:41
Pick-up line
Naast me bij de C1000 stond een jonge god.
Een toerist, maar een goddelijke toerist.
De vraag is nu wel: was hij inderdaad goddelijk, of ben ik gewoon zo blind?
Ik kon toch moeilijk zeggen: Are you gorgeous or are my eyes fooling me again?
Naast me bij de C1000 stond een jonge god.
Een toerist, maar een goddelijke toerist.
De vraag is nu wel: was hij inderdaad goddelijk, of ben ik gewoon zo blind?
Ik kon toch moeilijk zeggen: Are you gorgeous or are my eyes fooling me again?
6 | 11:01
Gedeelde smart
Gisteravond.
Zeg, S belde, voor jou! Ze vroeg hoe het met je ging., zei mijn moeder.
Hoe is het met Puck, hoe is het met Puck??, vroeg ze.
‘Puck is zwaar depressief en halfblind’, reageerde ik.
Kan je straks dan wel fietsen?, bedacht ze zich bezorgd.
‘Welja. Voor fietsen heb ik benen nodig, geen ogen.’
Van welke opmerking beide ouders enigszins hysterisch werden.
Goden verzoeken, heet dat.
Voelde gisteren mijn achterwerk de hele dag al wat dof aan, vanochtend werd ik wakker met een afwezig rechterbeen. Tintelend, lam, onbruikbaar.
Halftwee naar de huisarts.
Ik ben het een beetje zat.
Gisteravond.
Zeg, S belde, voor jou! Ze vroeg hoe het met je ging., zei mijn moeder.
Hoe is het met Puck, hoe is het met Puck??, vroeg ze.
‘Puck is zwaar depressief en halfblind’, reageerde ik.
Kan je straks dan wel fietsen?, bedacht ze zich bezorgd.
‘Welja. Voor fietsen heb ik benen nodig, geen ogen.’
Van welke opmerking beide ouders enigszins hysterisch werden.
Goden verzoeken, heet dat.
Voelde gisteren mijn achterwerk de hele dag al wat dof aan, vanochtend werd ik wakker met een afwezig rechterbeen. Tintelend, lam, onbruikbaar.
Halftwee naar de huisarts.
Ik ben het een beetje zat.