3 | 15:21
Sur les animaux
‘Mooi vouwt ie z'n pootjes uit..’ sprak mijn moeder dromerig, ergens onder het doornemen van onze plannen.
Wat..?
‘Kijk maar. Op Belgie. Er is een Franse documentaire, over beestjes.’
Denk je niet dat ze het een iets andere titel hebben gegeven, iets eeh.. professioneler, misschien..?
‘Dat weet ik niet. Het gaat over beestjes. En hij vouwt schitterend zijn pootjes uit.’
Vorig Archief - Volgend Archief
zondag 30 januari
5 | 14:38
Proost
Gisteren nog schreef ik iemand een tirade, over hoe vreselijk het is als mensen geen zorg voor hun werk hebben, niet met hart en ziel hun uiterste best doen.
Vanochtend ging ik naar de kerk. De kerk waarvoor ik een week eerder het liturgieboekje had gemaakt.
Nog voor het begin van de dienst wees mijn moeder me bestraffend op een zin: "Wind je niet, laat je woede varen.."
Puck toch. Zie je wel dat je me het altijd moet laten lezen voor je het inlevert!
Schoorvoetend gaf ik mijn anonimiteit op en liep naar de voorganger, die ik tot dan toe alleen via mail had gesproken, om hem op mijn tikfout te wijzen.
Er mist een 'op'.. Ja, aangenaam.. ja het werd ook wel tijd dat we eens kennismaakten.. mijn excuses voor de slordigheid..
Och, als dat het enige is, zei hij; van harte welkom in elk geval, erg leuk dat je er bent.
De dienst begon, en we waren toe aan de betreffende zin.
Mijn moeder en ik lazen het vervolg en schoten tegelijk in de lach. "Slechte mensen worden verdelgd, wie hop op de Heer, zullen het land bezitten."
Puck!!!
Ja sorry.. ik was moe, en mijn toetsenbord doet raar..
Even later besefte ik: maar R. mailt me de teksten altijd, ik hoef alleen maar te copypasten!
Ik siste het mijn moeder toe: het is niet mijn schuld, het was zijn typfout!
Dat is geen reden, wees ze me streng terecht. Je moet zorg hebben voor je werk, als hij een fout maakt moet jij die verbeteren. Dat is je taak.
Het was zijn typfout.., pruttelde ik nog na.
Maar ze had gelijk.
En ik vrees dat ik tot in lengte der dagen, te pas en te onpas, te horen krijg: Hop op de Heer, Puck!
Gisteren nog schreef ik iemand een tirade, over hoe vreselijk het is als mensen geen zorg voor hun werk hebben, niet met hart en ziel hun uiterste best doen.
Vanochtend ging ik naar de kerk. De kerk waarvoor ik een week eerder het liturgieboekje had gemaakt.
Nog voor het begin van de dienst wees mijn moeder me bestraffend op een zin: "Wind je niet, laat je woede varen.."
Puck toch. Zie je wel dat je me het altijd moet laten lezen voor je het inlevert!
Schoorvoetend gaf ik mijn anonimiteit op en liep naar de voorganger, die ik tot dan toe alleen via mail had gesproken, om hem op mijn tikfout te wijzen.
Er mist een 'op'.. Ja, aangenaam.. ja het werd ook wel tijd dat we eens kennismaakten.. mijn excuses voor de slordigheid..
Och, als dat het enige is, zei hij; van harte welkom in elk geval, erg leuk dat je er bent.
De dienst begon, en we waren toe aan de betreffende zin.
Mijn moeder en ik lazen het vervolg en schoten tegelijk in de lach. "Slechte mensen worden verdelgd, wie hop op de Heer, zullen het land bezitten."
Puck!!!
Ja sorry.. ik was moe, en mijn toetsenbord doet raar..
Even later besefte ik: maar R. mailt me de teksten altijd, ik hoef alleen maar te copypasten!
Ik siste het mijn moeder toe: het is niet mijn schuld, het was zijn typfout!
Dat is geen reden, wees ze me streng terecht. Je moet zorg hebben voor je werk, als hij een fout maakt moet jij die verbeteren. Dat is je taak.
Het was zijn typfout.., pruttelde ik nog na.
Maar ze had gelijk.
En ik vrees dat ik tot in lengte der dagen, te pas en te onpas, te horen krijg: Hop op de Heer, Puck!
zaterdag 29 januari
6 | 15:33
Bewust
Het is allemaal zo eenvoudig. Zolang je je maar terdege realiseert hoe gecompliceerd het is.
Het is allemaal zo eenvoudig. Zolang je je maar terdege realiseert hoe gecompliceerd het is.
vrijdag 28 januari
5 | 10:33
Intiem
Ik mail niet meer zoveel.
Of in elk geval: ik mail wat eenzijdig. Met een man (m/v) of drie, vier. Loved ones, vooral. Weinig daarbuiten.
Als je veel en snel achtereen mailt zijn het geen statische brieven meer, maar een gesprek. Tijdens een gesprek zeg je zelden middenin: 'Groetjes..', 'Liefs...' - maar om toch iets van een afsluiting te hebben teken ik meestal met x. Kus. Het zijn loved ones, immers - dergelijke intimiteiten zijn binnen het contact absoluut gerechtvaardigd, en die ander weet ook wel met welke lading die kus te lezen is.
Inmiddels is x zo natuurlijk geworden, dat het een vanzelfsprekende groet is.
En dan blijkt het heel onhandig dat ik zo weinig mail.
Voor je het weet overstelp je een nietsvermoedende loglezer, oud-leraar of dominee met zoenen..
Ik mail niet meer zoveel.
Of in elk geval: ik mail wat eenzijdig. Met een man (m/v) of drie, vier. Loved ones, vooral. Weinig daarbuiten.
Als je veel en snel achtereen mailt zijn het geen statische brieven meer, maar een gesprek. Tijdens een gesprek zeg je zelden middenin: 'Groetjes..', 'Liefs...' - maar om toch iets van een afsluiting te hebben teken ik meestal met x. Kus. Het zijn loved ones, immers - dergelijke intimiteiten zijn binnen het contact absoluut gerechtvaardigd, en die ander weet ook wel met welke lading die kus te lezen is.
Inmiddels is x zo natuurlijk geworden, dat het een vanzelfsprekende groet is.
En dan blijkt het heel onhandig dat ik zo weinig mail.
Voor je het weet overstelp je een nietsvermoedende loglezer, oud-leraar of dominee met zoenen..
donderdag 27 januari
25 | 10:41
Her
Na het drama van de MRI maakte ik drie afspraken: één met mijn af-en-toe-psych, een belafspraak met de neuroloog en een nieuwe afspraak voor de MRI.
De neuroloog deed erg kortaf. Hij had drie minuten nodig om uit te leggen dat hij echt geen tijd had want dat zijn hele dagschema in de soep was gelopen, en een halve minuut om te zeggen dat de MRI echt nodig was en dat hij aanraadde het nog eens te proberen.
De MRI-afspraak werd zeer nadrukkelijk voor de scan-met-koptelefoon gemaakt. En voor een langere tijdsduur dan strikt noodzakelijk, zodat ik ruim tijd zou hebben om compleet door te draaien (en opnieuw proberen).
De af-en-toe-psych kwam met een heerlijk banaal advies: ga naar de zonnebank. Want in een tosti-ijzer zit je ook opgesloten, en het voordeel is dat je daar zelf wegkan.
Ik doe niet aan zonnebanken.
Ik voel mij te goed voor zonnebanken, ik wil niet op wat voor punt ook overeenkomsten hebben met de verlooide tijgerleggingwijven die door het plaatselijk dorp klikklakken.
Niettemin toog ik nog diezelfde middag naar een zonnecentrum. Schaamrood op de kaken: 'ik heb een wat vreemde vraag.. ik krijg een mri binnenkort en ik heb wat last van claustrofobie.. en nou zei een bevriende psycholoog (voor geen goud laat ik de vijand merken dat ik een psycholoog consulteer) dat ik eens...
Ja dan moet je hier zijn, riep de zonnige dame meteen.
Alsof hele volksstammen mri-gegadigden eerst een therapeutische voortraject bij haar ondergaan.
De afgelopen twee weken stonden in het teken van dat voortraject.
Ik vertelde niemand over de herkansing, en zeker niet de precieze datum en tijd. 'Goden verzoeken', vond ik dat.
Ik herontdekte de output-functie van winamp en gooide de hele OMWF als wavje op een CD.
Ik had nachtmerries, sliep überhaupt niet, was non-stop bang en gespannen. Deed ademhalingsoefeningen en ging daarvan hyperventileren.
Ik lag doodstil op mijn bed, deed of ik daar niet wegkon en kreeg prompt halve toevallen van paniek.
En ik ging 6 keer onder de zonnebank.
De psych had gelijk: het is net zo krap als een mri, zo niet krapper.
En je wordt ook nog eens prachtig oranje.
Of rood.
Weet u, die universele angst van Westerse moeders en ondergoed?
'Zorg altijd dat je een schone onderbroek aanhebt, want als je een ongeluk krijgt en je moet plotseling het ziekenhuis in...'
Mijn voornaamste zorg was om een onderbroek aan te hebben. Punt. Zoveel mogelijk onderbroek, bij voorkeur met pijpjes. Om maar in vredesnaam te voorkomen dat men in een ziekenhuis of zelfs maar mortuarium mijn compleet gebrandmerkte en vreemd rood bedrukte achterwerk zou zien, dat ik in een overmoedig kwartier had opgelopen.
Waar psych noch zonnejuf gelijk in hadden was dat het zou voorbereiden.
De zonnebank bereidde niet voor, de ontspanningsoefeningen bereidden niet voor, de Happy Place waarin ik mezelf moest Visualiseren (oh gruwel) bereidde niet voor.
Een beetje claustrofoob heeft anderhalf jaar intensieve Zenmeditatie nodig om zich door zo'n scan heen te Ohmen.
Het is allemaal veel te lief en zacht, tegenover de pure, allesoverweldigende terreur die angst kan zijn.
Het enige wat helpt is harde hand. Dreigementen. Het vooruitzicht van de marteling die Onzekerheid heet. Het idee om, schoorvoetend en staart tussen de benen, een zekere K. onder ogen te moeten komen na nòg een mislukking.
Dat heeft me er uiteindelijk doorheen getrokken, zij het met een onderbreking na de eerste cyclus.
Vanochtend. Halfnegen. In een ander apparaat, mèt koptelefoon, en met een andere laborant. Van wie ik geen schuimrubber aan de zijkant van mijn hoofd hoefde, en van wie ik gewoon mijn zenuwtics mocht aanhouden (wapperen met handen en voeten, voortdurend met een hand naar mijn keel en de ‘Almásy Bosporus’).
En als ze niets vinden op die MRI word ik bloedlink. Dan moet ik over een halfjaar waarschijnlijk nog eens, en ik vind het nu wel weer mooi geweest.
Over een week of drie de uitslag.
Duimt u mee, voor een scan die wel voor duidelijkheid zorgt, maar geen tumoren en dergelijke engigheden aangeeft..?
Na het drama van de MRI maakte ik drie afspraken: één met mijn af-en-toe-psych, een belafspraak met de neuroloog en een nieuwe afspraak voor de MRI.
De neuroloog deed erg kortaf. Hij had drie minuten nodig om uit te leggen dat hij echt geen tijd had want dat zijn hele dagschema in de soep was gelopen, en een halve minuut om te zeggen dat de MRI echt nodig was en dat hij aanraadde het nog eens te proberen.
De MRI-afspraak werd zeer nadrukkelijk voor de scan-met-koptelefoon gemaakt. En voor een langere tijdsduur dan strikt noodzakelijk, zodat ik ruim tijd zou hebben om compleet door te draaien (en opnieuw proberen).
De af-en-toe-psych kwam met een heerlijk banaal advies: ga naar de zonnebank. Want in een tosti-ijzer zit je ook opgesloten, en het voordeel is dat je daar zelf wegkan.
Ik doe niet aan zonnebanken.
Ik voel mij te goed voor zonnebanken, ik wil niet op wat voor punt ook overeenkomsten hebben met de verlooide tijgerleggingwijven die door het plaatselijk dorp klikklakken.
Niettemin toog ik nog diezelfde middag naar een zonnecentrum. Schaamrood op de kaken: 'ik heb een wat vreemde vraag.. ik krijg een mri binnenkort en ik heb wat last van claustrofobie.. en nou zei een bevriende psycholoog (voor geen goud laat ik de vijand merken dat ik een psycholoog consulteer) dat ik eens...
Ja dan moet je hier zijn, riep de zonnige dame meteen.
Alsof hele volksstammen mri-gegadigden eerst een therapeutische voortraject bij haar ondergaan.
De afgelopen twee weken stonden in het teken van dat voortraject.
Ik vertelde niemand over de herkansing, en zeker niet de precieze datum en tijd. 'Goden verzoeken', vond ik dat.
Ik herontdekte de output-functie van winamp en gooide de hele OMWF als wavje op een CD.
Ik had nachtmerries, sliep überhaupt niet, was non-stop bang en gespannen. Deed ademhalingsoefeningen en ging daarvan hyperventileren.
Ik lag doodstil op mijn bed, deed of ik daar niet wegkon en kreeg prompt halve toevallen van paniek.
En ik ging 6 keer onder de zonnebank.
De psych had gelijk: het is net zo krap als een mri, zo niet krapper.
En je wordt ook nog eens prachtig oranje.
Of rood.
Weet u, die universele angst van Westerse moeders en ondergoed?
'Zorg altijd dat je een schone onderbroek aanhebt, want als je een ongeluk krijgt en je moet plotseling het ziekenhuis in...'
Mijn voornaamste zorg was om een onderbroek aan te hebben. Punt. Zoveel mogelijk onderbroek, bij voorkeur met pijpjes. Om maar in vredesnaam te voorkomen dat men in een ziekenhuis of zelfs maar mortuarium mijn compleet gebrandmerkte en vreemd rood bedrukte achterwerk zou zien, dat ik in een overmoedig kwartier had opgelopen.
Waar psych noch zonnejuf gelijk in hadden was dat het zou voorbereiden.
De zonnebank bereidde niet voor, de ontspanningsoefeningen bereidden niet voor, de Happy Place waarin ik mezelf moest Visualiseren (oh gruwel) bereidde niet voor.
Een beetje claustrofoob heeft anderhalf jaar intensieve Zenmeditatie nodig om zich door zo'n scan heen te Ohmen.
Het is allemaal veel te lief en zacht, tegenover de pure, allesoverweldigende terreur die angst kan zijn.
Het enige wat helpt is harde hand. Dreigementen. Het vooruitzicht van de marteling die Onzekerheid heet. Het idee om, schoorvoetend en staart tussen de benen, een zekere K. onder ogen te moeten komen na nòg een mislukking.
Dat heeft me er uiteindelijk doorheen getrokken, zij het met een onderbreking na de eerste cyclus.
Vanochtend. Halfnegen. In een ander apparaat, mèt koptelefoon, en met een andere laborant. Van wie ik geen schuimrubber aan de zijkant van mijn hoofd hoefde, en van wie ik gewoon mijn zenuwtics mocht aanhouden (wapperen met handen en voeten, voortdurend met een hand naar mijn keel en de ‘Almásy Bosporus’).
En als ze niets vinden op die MRI word ik bloedlink. Dan moet ik over een halfjaar waarschijnlijk nog eens, en ik vind het nu wel weer mooi geweest.
Over een week of drie de uitslag.
Duimt u mee, voor een scan die wel voor duidelijkheid zorgt, maar geen tumoren en dergelijke engigheden aangeeft..?
dinsdag 25 januari
3 | 22:15
Hàp!
Paps maakte chocolademelk, en ik wou ook.
Mag ik één hapje? Een theelepeltje?
Pruttelend gaf hij toe.
Tijdens het lepelen brandde ik me - grote pan, klein lepeltje - en iemand moest boeten.
Hmmm.. zout.., mompelde ik.
‘Wat zeg je me nou??’, gilde hij vanuit de gang; ‘Nee.. ik heb er suìker ingedaan..!’
Mooi is dat, zo makkelijk als sommige mensen op stang te jagen zijn.
Paps maakte chocolademelk, en ik wou ook.
Mag ik één hapje? Een theelepeltje?
Pruttelend gaf hij toe.
Tijdens het lepelen brandde ik me - grote pan, klein lepeltje - en iemand moest boeten.
Hmmm.. zout.., mompelde ik.
‘Wat zeg je me nou??’, gilde hij vanuit de gang; ‘Nee.. ik heb er suìker ingedaan..!’
Mooi is dat, zo makkelijk als sommige mensen op stang te jagen zijn.
zondag 23 januari
15 | 21:25
Even goede vrienden
‘Ik heb vanochtend een badkamerbeest gevangen, en buitengezet!’
Wat gemeen!, zei mijn vader; het is heel koud buiten!
Naar wezen!, had een uur eerder vh. mijn vrouw gezegd; weet je hoe koud het is!
‘Nie-hieet!’, antwoordde ik beiden. ‘Badkamerbeesten zijn oersterk. Eng sterk. Die overleven alles.
Eens had ik er één op het balkon gezet, en die rende heel hard heen en weer.’
Logisch, onderbrak mijn vader; om warm te worden!
‘Niet waar. Hij had het warm. Maar hij wou terug naar binnen. En dat moest voorkomen worden.
Toen heb ik water over hem heen gegooid. Maar dat hielp niets. Toen dreft. En daar bleef hij ook heel actief onder. Toen nog meer water, almaar meer, tot ie eindelijk stil was.
Ik dacht dat ie dood was, maar hij lag gewoon in een sop-coma. Een uur later was hij knetterstoned weggewandeld.’
Je bent nog gemener dan ik, zei mijn vader.
Ik ben blij dat het uit is, zei vh. mijn vrouw.
Ik moet ze belist eens voorstellen. Ze lijken veel meer op elkaar dan ze denken.
‘Ik heb vanochtend een badkamerbeest gevangen, en buitengezet!’
Wat gemeen!, zei mijn vader; het is heel koud buiten!
Naar wezen!, had een uur eerder vh. mijn vrouw gezegd; weet je hoe koud het is!
‘Nie-hieet!’, antwoordde ik beiden. ‘Badkamerbeesten zijn oersterk. Eng sterk. Die overleven alles.
Eens had ik er één op het balkon gezet, en die rende heel hard heen en weer.’
Logisch, onderbrak mijn vader; om warm te worden!
‘Niet waar. Hij had het warm. Maar hij wou terug naar binnen. En dat moest voorkomen worden.
Toen heb ik water over hem heen gegooid. Maar dat hielp niets. Toen dreft. En daar bleef hij ook heel actief onder. Toen nog meer water, almaar meer, tot ie eindelijk stil was.
Ik dacht dat ie dood was, maar hij lag gewoon in een sop-coma. Een uur later was hij knetterstoned weggewandeld.’
Je bent nog gemener dan ik, zei mijn vader.
Ik ben blij dat het uit is, zei vh. mijn vrouw.
Ik moet ze belist eens voorstellen. Ze lijken veel meer op elkaar dan ze denken.
zaterdag 22 januari
7 | 12:44
Streken
‘Herdenkingstocht Ali el B. vredig verlopen’, aldus de Volkskrant.
Goed. Heel fijn. En zullen we nu dan weer even normaal doen?
Sowieso ben ik fel tegen stille tochten, maar dat is meer om dat ik die, meer dan wat ook, beschouw als 'Amrikaanse toestanden'. Massaal, overemotioneel, onecht. Smakeloos, bijna vunzig in het exhibitionistische karakter.
Zou mijn on-aanstaande een oranje armbandje hebben gedragen, met een penning 'ik heb weleens meegelopen in een stille tocht', dan had ik hem al ver vóór de Senseo afgekeurd.
Maar kom op zeg. Laten we de dingen wel even in proportie zien.
We hebben het hier niet over een brute moord. We hebben het ook niet over een onschuldige volksheld.
Waarmee ik niet zeg dat hij het heeft verdiend om doodgereden te worden, maar een auto-ongeluk is geen reden om iemand meteen te gaan vereren, of als martelaar te behandelen.
Alternatief scenario:
Meneer el B. berooft Mevrouw Auto (heeft ze eigenlijk een naam of een initiaal?) van haar tasje, rent de straat op en wordt in zijn vlucht prompt geschept door een voorbijrazende auto.
De scheppende automobilist schrikt zich kapot en rijdt door; dagen later wordt hij opgespoord en alsnog vastgezet. Terecht: doorrijden na een ongeluk is strafbaar, het feit dat hij volgens ooggetuigen te snel reed en het rode stoplicht negeerde doet zijn zaak geen goed. Maar gaan we nu ook een stille tocht voor Ali houden?
Ik was er niet bij. Maar van wat ik ervan begrijp was wat de mevrouw in kwestie heeft gedaan, feitelijk het gemotoriseerde equivalent van wild in het rond slaan. Wat ik me kan voorstellen, na een tasjesroof. Ik zou me ook kapotschrikken, en ofwel hard wegrennen, ofwel in paniek en drift een mep uitdelen.
De dame zal ongetijfeld vreemde elkaar tegensprekende nachtmerries hebben, waarin zij zich bedreigd en aangevallen voelt en waarin ze zichzelf als moordenares ziet.
Het was knap dom van haar, om zich zo totaal niet te realiseren wat de gevolgen van meppen en wegrennen met een auto kunnen hebben. Het is beslist strafbaar. Maar: doodslag, zoals meestal uitspraken bij auto-ongelukken met fatale afloop zijn. Geen moord. En het maakt Ali el B niet meteen een beter mens of een 'kwajongen'.
‘Herdenkingstocht Ali el B. vredig verlopen’, aldus de Volkskrant.
Goed. Heel fijn. En zullen we nu dan weer even normaal doen?
Sowieso ben ik fel tegen stille tochten, maar dat is meer om dat ik die, meer dan wat ook, beschouw als 'Amrikaanse toestanden'. Massaal, overemotioneel, onecht. Smakeloos, bijna vunzig in het exhibitionistische karakter.
Zou mijn on-aanstaande een oranje armbandje hebben gedragen, met een penning 'ik heb weleens meegelopen in een stille tocht', dan had ik hem al ver vóór de Senseo afgekeurd.
Maar kom op zeg. Laten we de dingen wel even in proportie zien.
We hebben het hier niet over een brute moord. We hebben het ook niet over een onschuldige volksheld.
Waarmee ik niet zeg dat hij het heeft verdiend om doodgereden te worden, maar een auto-ongeluk is geen reden om iemand meteen te gaan vereren, of als martelaar te behandelen.
Alternatief scenario:
Meneer el B. berooft Mevrouw Auto (heeft ze eigenlijk een naam of een initiaal?) van haar tasje, rent de straat op en wordt in zijn vlucht prompt geschept door een voorbijrazende auto.
De scheppende automobilist schrikt zich kapot en rijdt door; dagen later wordt hij opgespoord en alsnog vastgezet. Terecht: doorrijden na een ongeluk is strafbaar, het feit dat hij volgens ooggetuigen te snel reed en het rode stoplicht negeerde doet zijn zaak geen goed. Maar gaan we nu ook een stille tocht voor Ali houden?
Ik was er niet bij. Maar van wat ik ervan begrijp was wat de mevrouw in kwestie heeft gedaan, feitelijk het gemotoriseerde equivalent van wild in het rond slaan. Wat ik me kan voorstellen, na een tasjesroof. Ik zou me ook kapotschrikken, en ofwel hard wegrennen, ofwel in paniek en drift een mep uitdelen.
De dame zal ongetijfeld vreemde elkaar tegensprekende nachtmerries hebben, waarin zij zich bedreigd en aangevallen voelt en waarin ze zichzelf als moordenares ziet.
Het was knap dom van haar, om zich zo totaal niet te realiseren wat de gevolgen van meppen en wegrennen met een auto kunnen hebben. Het is beslist strafbaar. Maar: doodslag, zoals meestal uitspraken bij auto-ongelukken met fatale afloop zijn. Geen moord. En het maakt Ali el B niet meteen een beter mens of een 'kwajongen'.
vrijdag 21 januari
5 | 15:14
Super Markt
Hij had een blauwe houtje-touwtjejas aan. En erg mooie schoenen. In zijn mandje lag Neutral-waspoeder.
Op grond hiervan besloot ik dat ik verliefd op hem zou worden.
Van alle kassa's koos hij degene waarbij ik wachtte, terwijl dat niet eens de rustigste rij was. Een duidelijk teken.
Ik zette een bordje achter mijn boodschappen, en hij zei 'dank je'. Het eerste contact was gelegd.
Nieuwsgierig bekeek ik de boodschappen van de man met wie ik zou gaan trouwen.
Behalve de Neutral kocht hij een stuk of acht pakken mango-appelsap. Beetje veel, maar een interessante keus.
Senseoplakjes. Dat was jammer. Ik wil geen Senseo-man, eigenlijk. Maar het was décafé, dat pleitte dan weer voor hem.
Twee pakken volle melk. Ook jammer. Ik had gehoopt op een fijne alternatieveling die geen melk zou drinken. Maar de hoop op alternatief was met de Senseo natuurlijk al de grond in geboord, ik moest niet te streng zijn.
Chocolade. Hm. Zelfde kwestie. En hoe eetgestoord zou ik mogen zijn bij een choco-man?
Tot slot Calgon.
Hij had een vaatwasser?? Dat deed de deur dicht.
Hoewel. Hoe ging het Calgon-deuntje ook alweer.. wasmachines leven langer met.. Oh, ok.
Maar het kwaad was al geschied. Teveel 'jammer', teveel 'Hm'.
En zo leuk was zijn frisse kop ook eigenlijk niet.
Het is niet zo dat ik wil geloven in Liefde-op-het-eerste-gezicht omdat de romantiek ervan me aanspreekt.
Het is meer dat het zo veel simpeler zou zijn. Niet eindeloos hoeven uitgaan, niet hoeven werken, niet hoeven studeren. Geen moeizame dates, geen langdurig jezelf uitleggen.
Gewoon: bij het dagelijkse boodschappenrondje je aanstaande ontmoeten, mee naar huis nemen en nooit meer hoeven ruilen.
Hij had een blauwe houtje-touwtjejas aan. En erg mooie schoenen. In zijn mandje lag Neutral-waspoeder.
Op grond hiervan besloot ik dat ik verliefd op hem zou worden.
Van alle kassa's koos hij degene waarbij ik wachtte, terwijl dat niet eens de rustigste rij was. Een duidelijk teken.
Ik zette een bordje achter mijn boodschappen, en hij zei 'dank je'. Het eerste contact was gelegd.
Nieuwsgierig bekeek ik de boodschappen van de man met wie ik zou gaan trouwen.
Behalve de Neutral kocht hij een stuk of acht pakken mango-appelsap. Beetje veel, maar een interessante keus.
Senseoplakjes. Dat was jammer. Ik wil geen Senseo-man, eigenlijk. Maar het was décafé, dat pleitte dan weer voor hem.
Twee pakken volle melk. Ook jammer. Ik had gehoopt op een fijne alternatieveling die geen melk zou drinken. Maar de hoop op alternatief was met de Senseo natuurlijk al de grond in geboord, ik moest niet te streng zijn.
Chocolade. Hm. Zelfde kwestie. En hoe eetgestoord zou ik mogen zijn bij een choco-man?
Tot slot Calgon.
Hij had een vaatwasser?? Dat deed de deur dicht.
Hoewel. Hoe ging het Calgon-deuntje ook alweer.. wasmachines leven langer met.. Oh, ok.
Maar het kwaad was al geschied. Teveel 'jammer', teveel 'Hm'.
En zo leuk was zijn frisse kop ook eigenlijk niet.
Het is niet zo dat ik wil geloven in Liefde-op-het-eerste-gezicht omdat de romantiek ervan me aanspreekt.
Het is meer dat het zo veel simpeler zou zijn. Niet eindeloos hoeven uitgaan, niet hoeven werken, niet hoeven studeren. Geen moeizame dates, geen langdurig jezelf uitleggen.
Gewoon: bij het dagelijkse boodschappenrondje je aanstaande ontmoeten, mee naar huis nemen en nooit meer hoeven ruilen.
donderdag 20 januari
7 | 19:26
Bette
De geweldige ondertitelaar van Net5 strikes again.
Zojuist in Will & Grace:
Jack : Our hands touched as we reached for a copy of The Making of Beaches.
Of ook wel: Onze handen raakten toen we reikten naar Het aanleggen van stranden
Zucht..
De geweldige ondertitelaar van Net5 strikes again.
Zojuist in Will & Grace:
Jack : Our hands touched as we reached for a copy of The Making of Beaches.
Of ook wel: Onze handen raakten toen we reikten naar Het aanleggen van stranden
Zucht..
woensdag 19 januari
5 | 10:30
Inmenging
Tot op zekere hoogte ben ik eigenlijk best voor communisme.
Als het gaat om organisatorische kwesties, overzichtelijkheid.
Zo zou ik het in elk geval helemaal niet bezwaarlijk vinden als de overheid alle domeinnamen claimde die met beroepsgroepen van doen hebben. Zowel .nl als .org. En dan onder dat domein een fijne 'portal' zetten met informatie over de betreffende beroepsgroep, inclusief een overzicht van beschikbaarheid en contactgegevens.
bloemist.nl, zangleraar.org, accountant.nl, etc.
Netjes, duidelijk, voorspelbaar.
Zodat je niet op bakker.org een site over colorful fluid mixing pictures vindt, en op huisschilder.nl de homepage van een Enschedees schildersbedrijf dat naar niemandsland verwijst.
Tot op zekere hoogte ben ik eigenlijk best voor communisme.
Als het gaat om organisatorische kwesties, overzichtelijkheid.
Zo zou ik het in elk geval helemaal niet bezwaarlijk vinden als de overheid alle domeinnamen claimde die met beroepsgroepen van doen hebben. Zowel .nl als .org. En dan onder dat domein een fijne 'portal' zetten met informatie over de betreffende beroepsgroep, inclusief een overzicht van beschikbaarheid en contactgegevens.
bloemist.nl, zangleraar.org, accountant.nl, etc.
Netjes, duidelijk, voorspelbaar.
Zodat je niet op bakker.org een site over colorful fluid mixing pictures vindt, en op huisschilder.nl de homepage van een Enschedees schildersbedrijf dat naar niemandsland verwijst.
2 | 07:12
¿ ?
Zeven uur 's ochtends en ik kijk naar The English Patient met Spaanse ondertiteling, omdat de gewone versie nou eenmaal niet als download te vinden was.
Je bent fan of je bent het niet.
Zeven uur 's ochtends en ik kijk naar The English Patient met Spaanse ondertiteling, omdat de gewone versie nou eenmaal niet als download te vinden was.
Je bent fan of je bent het niet.
zondag 16 januari
6 | 16:03
Anders
Naar aanleiding van een thread elders schreef ik dit:
Aan het begin van onze relatie hadden mijn vriendin en ik precies hierover een discussie.
Zij vroeg aan mij wat ik van haar verwachtte, het was een informatief bedoelde vraag, maar ik klapte volkomen dicht.
'Ik heb geen verwachtingen', zei ik.
Onzin, zei zij; iedereen heeft verwachtingen. Ik heb ook verwachtingen van jou, dan zal jij ze ook van mij hebben.
Het ontaardde in een heuse ruzie, maar gelukkig zijn we eroverheen gekomen :)
Jaren later heb ik nog steeds geen antwoord.
Ik heb nog steeds geen verwachtingen.
Wel van mezelf. Massa's, veel te veel waarschijnlijk, gezien het feit dat ik met de regelmaat van de klok hevig in mezelf teleurgesteld ben.
Ik heb algemene verwachtingen: verwachtingen van een wereld, van een godsdienst, van een partner.
Maar of dat ook werkelijk verwachtingen zijn is nog maar de vraag, het komt eerder neer op 'wat zoek ik voor mezelf in [vul in]'. Filosofische kwesties, idealen.
Ik heb een introductiegesprek gehad met een eventuele nieuwe huisarts, en die man vroeg me: 'wat verwacht je van mij?'
Ik heb bijna gezegd: "Dat u gediplomeerd arts bent en nog weet wat u tijdens uw studie hebt geleerd, en dat u me niet aanrandt." Maar ik was bang dat hij me daarmee eerder een trauma zou toedichten, dan zou begrijpen dat ik geen idee had wat ik met een dergelijke vraag aanmoest.
Van anderen kàn ik niets verwachten, anders dan logische vereisten: een automonteur moet een auto maken en niet saboteren; een piloot moet kunnen vliegen en moet goed uitgeslapen en nuchter zijn; een winkelier moet geen producten in zijn schappen hebben die over de datum zijn.
Maar op ander gebied?
Nee.
Een verwachting impliceert een actief handelen van diegene van wie je verwachtingen hebt, en juist dat actieve handelen verwacht ik dan weer *niet*; dat kan ik alleen van mezelf vragen.
Op de een of andere manier vind ik 'verwachten' ook iets arrogants hebben.
Zelfs het tamelijk dictatoriale 'eisen' is, vreemd genoeg, nog bescheidener dan 'verwachten'.
Het is eerlijk, het is bazig, het is verwend; maar wat voor dreigementen of lijfstraffen je ook aan zo'n eis koppelt, je moet nog maar zien of het gebeurt. Terwijl je bij een verwachting dat vertrouwen al lang schijnt te hebben.
'Ik verwacht dat..' is haast synoniem aan 'ik ga ervanuit dat'.
Hoe kan je ergens vanuitgaan, als je afhankelijk bent van anderen, van omstandigheden? Wie ben ik om 'ervanuit te gaan' dat een ander iets zou doen?
Waarmee verwachten over het algemeen eerder een combinatie wordt van wensen en afwachten.
Naar aanleiding van een thread elders schreef ik dit:
Aan het begin van onze relatie hadden mijn vriendin en ik precies hierover een discussie.
Zij vroeg aan mij wat ik van haar verwachtte, het was een informatief bedoelde vraag, maar ik klapte volkomen dicht.
'Ik heb geen verwachtingen', zei ik.
Onzin, zei zij; iedereen heeft verwachtingen. Ik heb ook verwachtingen van jou, dan zal jij ze ook van mij hebben.
Het ontaardde in een heuse ruzie, maar gelukkig zijn we eroverheen gekomen :)
Jaren later heb ik nog steeds geen antwoord.
Ik heb nog steeds geen verwachtingen.
Wel van mezelf. Massa's, veel te veel waarschijnlijk, gezien het feit dat ik met de regelmaat van de klok hevig in mezelf teleurgesteld ben.
Ik heb algemene verwachtingen: verwachtingen van een wereld, van een godsdienst, van een partner.
Maar of dat ook werkelijk verwachtingen zijn is nog maar de vraag, het komt eerder neer op 'wat zoek ik voor mezelf in [vul in]'. Filosofische kwesties, idealen.
Ik heb een introductiegesprek gehad met een eventuele nieuwe huisarts, en die man vroeg me: 'wat verwacht je van mij?'
Ik heb bijna gezegd: "Dat u gediplomeerd arts bent en nog weet wat u tijdens uw studie hebt geleerd, en dat u me niet aanrandt." Maar ik was bang dat hij me daarmee eerder een trauma zou toedichten, dan zou begrijpen dat ik geen idee had wat ik met een dergelijke vraag aanmoest.
Van anderen kàn ik niets verwachten, anders dan logische vereisten: een automonteur moet een auto maken en niet saboteren; een piloot moet kunnen vliegen en moet goed uitgeslapen en nuchter zijn; een winkelier moet geen producten in zijn schappen hebben die over de datum zijn.
Maar op ander gebied?
Nee.
Een verwachting impliceert een actief handelen van diegene van wie je verwachtingen hebt, en juist dat actieve handelen verwacht ik dan weer *niet*; dat kan ik alleen van mezelf vragen.
Op de een of andere manier vind ik 'verwachten' ook iets arrogants hebben.
Zelfs het tamelijk dictatoriale 'eisen' is, vreemd genoeg, nog bescheidener dan 'verwachten'.
Het is eerlijk, het is bazig, het is verwend; maar wat voor dreigementen of lijfstraffen je ook aan zo'n eis koppelt, je moet nog maar zien of het gebeurt. Terwijl je bij een verwachting dat vertrouwen al lang schijnt te hebben.
'Ik verwacht dat..' is haast synoniem aan 'ik ga ervanuit dat'.
Hoe kan je ergens vanuitgaan, als je afhankelijk bent van anderen, van omstandigheden? Wie ben ik om 'ervanuit te gaan' dat een ander iets zou doen?
Waarmee verwachten over het algemeen eerder een combinatie wordt van wensen en afwachten.
2 | 10:51
Catch22
Af en toe wil ik breken met al mijn eigen conventies, alle mooie woorden en voorzichtige formuleringen.
Dan wil ik al mijn angsten, alles waarover ik me schaam, onomwonden op het net kwakken. Rauw en bot. Dan maar schokkend.
Het lullige van zowel angst als schaamte is alleen: het weerhoudt je erover te praten.
Af en toe wil ik breken met al mijn eigen conventies, alle mooie woorden en voorzichtige formuleringen.
Dan wil ik al mijn angsten, alles waarover ik me schaam, onomwonden op het net kwakken. Rauw en bot. Dan maar schokkend.
Het lullige van zowel angst als schaamte is alleen: het weerhoudt je erover te praten.
vrijdag 14 januari
6 | 11:45
Opnamecriteria
Wij zochten een woord op en Van Dale sprak:
Wij probeerden het later nog eens:
Wij zochten een woord op en Van Dale sprak:
Omdat er onderhoudswerkzaamheden plaatsvinden, is de on-lineversie van het eendelige Van Dale Hedendaags Nederlands op dit moment niet raadpleegbaar. De webmaster is hier al van op de hoogte gebracht.
Probeert u het later nog eens.
Wij probeerden het later nog eens:
U hebt gezocht op raadpleegbaar:
Het door u gezochte woord is niet gevonden in het eendelige Van Dale Hedendaags Nederlands. Dit kan komen doordat het er niet in staat, bijvoorbeeld omdat het te nieuw is, of omdat het niet voldoet aan de opnamecriteria. Maar ook is mogelijk dat de spelling niet correct is. Kijk ook eens bij de zoekinstructies.
donderdag 13 januari
6 | 10:19
Hij en hij
En dus toog ik vanochtend naar mijn potentieel nieuwe huisarts.
Hij heet Karel, wat ik een stoere naam voor een arts vind.
Hij is een kruising tussen Rob Oudkerk en Sandy Cohen.
Hij brandt vanillekaarsjes maar is toch nuchter.
Zijn spreekuur loopt standaard uit, aldus de assistente, want hij neemt ruim tijd voor elke patient. Maar ik moet dus wel rekening houden met een gemiddelde wachttijd van een halfuur.
Hij had logische, goede vragen; hij denkt snel en combineert goed (bij mijn mededelig dat ik een overgeeffobie heb zei hij: 'dus geen keelonderzoeken' - wat nog wel meevalt, maar een conclusie is die ik van mijn huidige arts niet hoef te verwachten).
Hij staat terughoudend maar niet afwijzend tegenover euthanasie.
Hij is skeptisch als het gaat om alternatieve geneeswijzen, valt ze niet af maar reageert naar eigen zeggen gewoonlijk met 'daar heb ik geen verstand van'.
Hij begrijpt mijn ongemak en gevoel van onveiligheid ten aanzien van mijn huidige arts, maar adviseert me om eerst een gesprek met hem te hebben en te kijken wat zijn reactie op de berichtgeving van de neuroloog is. Op grond van die reactie (bagetelliserend, of geinteresseerd en met een zekere compassie) kan ik dan kijken of ik inderdaad van huisarts wil veranderen.
En hij woont in de buurt, dus ik kon er helemaal alleen heen, zonder begeleiding van mijn moeke.
Wat ook wat waard is.
Dan moeten we nu maar, inderdaad, een afspraak maken met de oude huisarts.
Oh help..
En dus toog ik vanochtend naar mijn potentieel nieuwe huisarts.
Hij heet Karel, wat ik een stoere naam voor een arts vind.
Hij is een kruising tussen Rob Oudkerk en Sandy Cohen.
Hij brandt vanillekaarsjes maar is toch nuchter.
Zijn spreekuur loopt standaard uit, aldus de assistente, want hij neemt ruim tijd voor elke patient. Maar ik moet dus wel rekening houden met een gemiddelde wachttijd van een halfuur.
Hij had logische, goede vragen; hij denkt snel en combineert goed (bij mijn mededelig dat ik een overgeeffobie heb zei hij: 'dus geen keelonderzoeken' - wat nog wel meevalt, maar een conclusie is die ik van mijn huidige arts niet hoef te verwachten).
Hij staat terughoudend maar niet afwijzend tegenover euthanasie.
Hij is skeptisch als het gaat om alternatieve geneeswijzen, valt ze niet af maar reageert naar eigen zeggen gewoonlijk met 'daar heb ik geen verstand van'.
Hij begrijpt mijn ongemak en gevoel van onveiligheid ten aanzien van mijn huidige arts, maar adviseert me om eerst een gesprek met hem te hebben en te kijken wat zijn reactie op de berichtgeving van de neuroloog is. Op grond van die reactie (bagetelliserend, of geinteresseerd en met een zekere compassie) kan ik dan kijken of ik inderdaad van huisarts wil veranderen.
En hij woont in de buurt, dus ik kon er helemaal alleen heen, zonder begeleiding van mijn moeke.
Wat ook wat waard is.
Dan moeten we nu maar, inderdaad, een afspraak maken met de oude huisarts.
Oh help..
woensdag 12 januari
7 | 09:02
Houd ramen en deuren gesloten
Ik haat Cockie.
Normaal houd ik heel veel van Cockie, maar vanochtend haat ik Cockie.
Waarom moet ze nou ook zulke mededelingen plaatsen??
En wat is dat voor idioterie van kranten, met hun 'taak tot voorlichten'??
Alsof ik niet al gespannen genoeg ben! Houd toch rekening met de braakfobische medemens! (Eveline, niet klikken hoor!)
Hoe groot is de kans dat je zoiets krijgt? Als je geen baan of kindertjes hebt en, afgezien van elke dag een rondje boodschappen, vooral thuis zit..?
Ik haat Cockie.
Normaal houd ik heel veel van Cockie, maar vanochtend haat ik Cockie.
Waarom moet ze nou ook zulke mededelingen plaatsen??
En wat is dat voor idioterie van kranten, met hun 'taak tot voorlichten'??
Alsof ik niet al gespannen genoeg ben! Houd toch rekening met de braakfobische medemens! (Eveline, niet klikken hoor!)
Hoe groot is de kans dat je zoiets krijgt? Als je geen baan of kindertjes hebt en, afgezien van elke dag een rondje boodschappen, vooral thuis zit..?
1 | 07:57
Method acting
Ik ben op het moment nogal veel met de dood bezig.
Ik lees, en denk na.
Over leven en kwaliteit van leven, consequenties, euthanasie. Over grenzen, over het punt waarop moed vrees wordt en andersom.
Ergens in deze blije bezigheid las ik over heroine.
Het is, in het kader van nachtelijke verwerking, dan ook niet helemaal verwonderlijk dat ik droom van junkies en depressieve jeugdigen, op zoek naar drugs.
Wat ik dan wel erg vervelend en vooral onnodig vind, is dat de figuranten in mijn droom zich zo goed in hun rol inleven dat ze te stoned zijn om to the point te komen, en de halve nacht als in een loop opnieuw beginnen, blijven hangen en dralen. Met mij als een soort toeschouwer, alwetend en van bovenaf, mijn irritatie groeiend: 'toe nou, dat weten we nu wel, ter zake nu en ga anders weg, je houdt mijn dromen bezet!!'
Ik ben op het moment nogal veel met de dood bezig.
Ik lees, en denk na.
Over leven en kwaliteit van leven, consequenties, euthanasie. Over grenzen, over het punt waarop moed vrees wordt en andersom.
Ergens in deze blije bezigheid las ik over heroine.
Het is, in het kader van nachtelijke verwerking, dan ook niet helemaal verwonderlijk dat ik droom van junkies en depressieve jeugdigen, op zoek naar drugs.
Wat ik dan wel erg vervelend en vooral onnodig vind, is dat de figuranten in mijn droom zich zo goed in hun rol inleven dat ze te stoned zijn om to the point te komen, en de halve nacht als in een loop opnieuw beginnen, blijven hangen en dralen. Met mij als een soort toeschouwer, alwetend en van bovenaf, mijn irritatie groeiend: 'toe nou, dat weten we nu wel, ter zake nu en ga anders weg, je houdt mijn dromen bezet!!'
dinsdag 11 januari
8 | 16:40
Hulpstoffen
‘Schellak doe je op koppen voor je ze afgiet. Lijkt me niet goed om dat op te eten...’- aldus sprak mijn moeder dromerig.
Over cellulose, lactose, aardappelzetmeel, natriumcarboxymethylcellulose, talk, polyethyleenglycol, stearinezuur, magnesiumstearaat, polyvinylpyrolidon, arabische gom, magnesiumoxide, suiker en titaandioxide had ze verder niets te melden.
‘Schellak doe je op koppen voor je ze afgiet. Lijkt me niet goed om dat op te eten...’- aldus sprak mijn moeder dromerig.
Over cellulose, lactose, aardappelzetmeel, natriumcarboxymethylcellulose, talk, polyethyleenglycol, stearinezuur, magnesiumstearaat, polyvinylpyrolidon, arabische gom, magnesiumoxide, suiker en titaandioxide had ze verder niets te melden.
2 | 15:23
Waar gehakt wordt
Een mesje dat bot wordt, hòe wordt dat bot?
Is dat vervorming, of beschadiging?
Of, heel kort door de bocht: is mijn wortel zo sterk dat hij het mes plat duwt, of zit ik zonder dat ik het weet elke dag ijzerwaar met mijn groente te consumeren?
Een mesje dat bot wordt, hòe wordt dat bot?
Is dat vervorming, of beschadiging?
Of, heel kort door de bocht: is mijn wortel zo sterk dat hij het mes plat duwt, of zit ik zonder dat ik het weet elke dag ijzerwaar met mijn groente te consumeren?
zondag 09 januari
5 | 09:56
Preferably without
Dit gaat moeilijker worden dan ik had gedacht.
Onder mijn bed, zo had ik gepland. Maar eerst maar eens gewoon òp bed.
Plat op mijn rug, handen op de buik, ogen dicht, muziekje luisteren.
Moet toch niet zo moeilijk zijn?
Wel een ander muziekje dan eerst. Geen losse liedjes, maar een muzikaal verhaaltje.
De soundtrack van Once More With Feeling.
Ik heb de aflevering een keer of tien gezien binnen drie maanden, ik kan elk liedje woord voor woord meezingen en beeld voor beeld voor mijn geestesoog voorbij zien trekken. Dat leidt af, dat zal werken.
Er blijken evenwel wat niet onbekende maar wel onvoorspelde beren op de weg.
Sowieso kan ik überhaupt niet op mijn rug liggen.
Binnen twee minuten krijg ik rugpijn. Daarna pijn in mijn benen. Daarna schiet er elektriciteit door mijn schouders en armen, en tegelijk met alles wordt langzaam mijn zuurstof afgeknepen. Vraag me niet waarom, maar ik krijg geen lucht als ik op mijn rug lig.
Na een minuut of vijf doet zich het fenomeen van de hypnagoge schok voor (term bij toeval ontdekt via Zantinge). Dat is het fenomeen van naar beneden smakken, in de overgang van waken en slapen. Alleen heb ik dat over het algemeen wat extremer: vanuit het niets vliegt er paniek en benauwdheid door mijn keel en hoofd en ik schiet in een reflex omhoog.
Ik heb het regelmatig, gewoon 's nachts in bed; het is niet noodzakelijkerwijs van slaap, het is altijd doodeng, altijd oncontroleerbaar en altijd kortstondig.
Die kortstondigheid gaat er alleen een beetje vanaf als je jezelf omhoog gooit en met je neus tegen een MRI-kooitje aanknalt.
Rustig liggend op mijn bed, in mijn o zo ontspannen omgeving, was ik na vijftien minuten compleet verkrampt, stikbenauwd en in totale paniek.
Afgezien van dit alles blijkt genoemde CD toch niet zo'n beste keuze te zijn geweest.
OMWF was de samenvatting van het hele zesde seizoen van Buffy. Een seizoen dat de oorzaak was van, of in elk geval samenviel met, de diepste, meest indringende depressie die ik ooit heb gehad.
Elke zin van elk liedje herinnert aan redenen en gevoel van die depressie.
Ik weet niet wat zout water op een MRI-plaatje doet, maar het is in elk geval niet bevorderlijk voor de al aanwezige ademnood.
Ik geef mezelf nog een week om te oefenen.
Als er dan geen verbetering in zit wordt het misschien tijd om eens een mailtje te sturen naar Dhr Boidin.
(En voor degenen die niet begrijpen waarom ik me niet compleet plat laat spuiten: ten eerste blijken kalmerende middelen bij mij averechts te werken; ten tweede houdt de werking over het algemeen te lang aan en moet ik nog gewoon terug naar huis; ten derde heb ik een verstoord evenwichtsorgaan dat van platspuiten een oplawaai krijgt, en ik heb geen zin om drie weken later nog zeeziek te zijn)
Dit gaat moeilijker worden dan ik had gedacht.
Onder mijn bed, zo had ik gepland. Maar eerst maar eens gewoon òp bed.
Plat op mijn rug, handen op de buik, ogen dicht, muziekje luisteren.
Moet toch niet zo moeilijk zijn?
Wel een ander muziekje dan eerst. Geen losse liedjes, maar een muzikaal verhaaltje.
De soundtrack van Once More With Feeling.
Ik heb de aflevering een keer of tien gezien binnen drie maanden, ik kan elk liedje woord voor woord meezingen en beeld voor beeld voor mijn geestesoog voorbij zien trekken. Dat leidt af, dat zal werken.
Er blijken evenwel wat niet onbekende maar wel onvoorspelde beren op de weg.
Sowieso kan ik überhaupt niet op mijn rug liggen.
Binnen twee minuten krijg ik rugpijn. Daarna pijn in mijn benen. Daarna schiet er elektriciteit door mijn schouders en armen, en tegelijk met alles wordt langzaam mijn zuurstof afgeknepen. Vraag me niet waarom, maar ik krijg geen lucht als ik op mijn rug lig.
Na een minuut of vijf doet zich het fenomeen van de hypnagoge schok voor (term bij toeval ontdekt via Zantinge). Dat is het fenomeen van naar beneden smakken, in de overgang van waken en slapen. Alleen heb ik dat over het algemeen wat extremer: vanuit het niets vliegt er paniek en benauwdheid door mijn keel en hoofd en ik schiet in een reflex omhoog.
Ik heb het regelmatig, gewoon 's nachts in bed; het is niet noodzakelijkerwijs van slaap, het is altijd doodeng, altijd oncontroleerbaar en altijd kortstondig.
Die kortstondigheid gaat er alleen een beetje vanaf als je jezelf omhoog gooit en met je neus tegen een MRI-kooitje aanknalt.
Rustig liggend op mijn bed, in mijn o zo ontspannen omgeving, was ik na vijftien minuten compleet verkrampt, stikbenauwd en in totale paniek.
Afgezien van dit alles blijkt genoemde CD toch niet zo'n beste keuze te zijn geweest.
OMWF was de samenvatting van het hele zesde seizoen van Buffy. Een seizoen dat de oorzaak was van, of in elk geval samenviel met, de diepste, meest indringende depressie die ik ooit heb gehad.
Elke zin van elk liedje herinnert aan redenen en gevoel van die depressie.
Ik weet niet wat zout water op een MRI-plaatje doet, maar het is in elk geval niet bevorderlijk voor de al aanwezige ademnood.
Ik geef mezelf nog een week om te oefenen.
Als er dan geen verbetering in zit wordt het misschien tijd om eens een mailtje te sturen naar Dhr Boidin.
(En voor degenen die niet begrijpen waarom ik me niet compleet plat laat spuiten: ten eerste blijken kalmerende middelen bij mij averechts te werken; ten tweede houdt de werking over het algemeen te lang aan en moet ik nog gewoon terug naar huis; ten derde heb ik een verstoord evenwichtsorgaan dat van platspuiten een oplawaai krijgt, en ik heb geen zin om drie weken later nog zeeziek te zijn)
vrijdag 07 januari
20 | 11:25
Familiedrama
In Zoetermeer zijn twee kinderen dood in een woning gevonden. De moeder is voor een trein gesprongen.
De politie vermoedt, aldus het NOS-journaal, dat het gaat om een familiedrama.
Krankzinnige uitdrukking.
Het lijkt sinds enige jaren een term voor één specifiek soort drama te zijn: de situatie waarin een vader of moeder zichzelf en kroost vermoordt.
Maar is het niet evengoed een familiedrama als een moeder ernstig ziek wordt, een broertje onder een auto komt, een vader een hartaanval krijgt? De haast banale opvolging van ziekte, ontslag, verslaving, uithuiszetting, is dat geen familiedrama? Of zeven jaar in nederland wonen, drie alleen nederlands en fries sprekende kinderen hebben en dan 'terug' worden gestuurd naar het snoeihete onbekende Somalië - ook al geen familiedrama?
Speaking of which.
Hans Wiegel, vertelde Aldith Hunkar op een wel èrg blije Jeugdjournaaltoon, heeft zijn vrouw verloren.
Teletekst vertelt: De vrouw van VVD-politicus Hans Wiegel is bij een verkeersongeluk in Drenthe om het leven gekomen. Ze verloor door onbekende oorzaak de macht over het stuur. Ze is een zus van Wiegels eerste vrouw, die in 1980 eveneens bij een verkeersongeluk om het leven kwam.
Mag waarschijnlijk ook geen familiedrama heten.
In Zoetermeer zijn twee kinderen dood in een woning gevonden. De moeder is voor een trein gesprongen.
De politie vermoedt, aldus het NOS-journaal, dat het gaat om een familiedrama.
Krankzinnige uitdrukking.
Het lijkt sinds enige jaren een term voor één specifiek soort drama te zijn: de situatie waarin een vader of moeder zichzelf en kroost vermoordt.
Maar is het niet evengoed een familiedrama als een moeder ernstig ziek wordt, een broertje onder een auto komt, een vader een hartaanval krijgt? De haast banale opvolging van ziekte, ontslag, verslaving, uithuiszetting, is dat geen familiedrama? Of zeven jaar in nederland wonen, drie alleen nederlands en fries sprekende kinderen hebben en dan 'terug' worden gestuurd naar het snoeihete onbekende Somalië - ook al geen familiedrama?
Speaking of which.
Hans Wiegel, vertelde Aldith Hunkar op een wel èrg blije Jeugdjournaaltoon, heeft zijn vrouw verloren.
Teletekst vertelt: De vrouw van VVD-politicus Hans Wiegel is bij een verkeersongeluk in Drenthe om het leven gekomen. Ze verloor door onbekende oorzaak de macht over het stuur. Ze is een zus van Wiegels eerste vrouw, die in 1980 eveneens bij een verkeersongeluk om het leven kwam.
Mag waarschijnlijk ook geen familiedrama heten.
3 | 07:07
Concreet
‘Een loslopende minister die niets concreets kan doen, heeft hier geen toegevoegde waarde. Dat was en is mijn overtuiging.’
Daar heeft Remkes helemaal gelijk in.
Ik persoonlijk zou woest worden als ik me de blubber aan het werken was (waarschijnlijk letterlijk) en er kwam een man strak in het pak om handjes te geven en 'goed zo jongens!' te roepen. Geirriteerd ook; er is organisatie en efficiëntie nodig, en daarbij kan je dit soort formaliteiten niet gebruiken.
Maar jezus man, ga dan naar huis!
Hij is op Tweede Kerstdag gekomen. In het gunstigste geval was hij al op reis vóór het drama zich voltrok. Was het meteen erna onmogelijk om te reizen.
Maar dan had hij elke mogelijkheid moeten benutten om zo snel mogelijk terug te gaan.
Dat hij überhaupt is gebleven maakt hem wat mij betreft walgelijker dan de bierbuikers die nu alweer op het strand liggen.
‘Een loslopende minister die niets concreets kan doen, heeft hier geen toegevoegde waarde. Dat was en is mijn overtuiging.’
Daar heeft Remkes helemaal gelijk in.
Ik persoonlijk zou woest worden als ik me de blubber aan het werken was (waarschijnlijk letterlijk) en er kwam een man strak in het pak om handjes te geven en 'goed zo jongens!' te roepen. Geirriteerd ook; er is organisatie en efficiëntie nodig, en daarbij kan je dit soort formaliteiten niet gebruiken.
Maar jezus man, ga dan naar huis!
Hij is op Tweede Kerstdag gekomen. In het gunstigste geval was hij al op reis vóór het drama zich voltrok. Was het meteen erna onmogelijk om te reizen.
Maar dan had hij elke mogelijkheid moeten benutten om zo snel mogelijk terug te gaan.
Dat hij überhaupt is gebleven maakt hem wat mij betreft walgelijker dan de bierbuikers die nu alweer op het strand liggen.
dinsdag 04 januari
5 | 18:44
Man moedig man
Om half negen begon ik met werken.
Ik kreeg het voor elkaar me gedurende twee uur in een cirkel van hooguit twee meter te bewegen. Eén been vast, andere been stappen en je hebt nog een behoorlijke actieradius. Ik voelde me wat wankel, die cirkel was mijn enige houvast.
Om halfelf ging ik naar de wc. Op de gang begon alles te draaien, er ging een vlaag van misselijkheid en duizeligheid door mijn hele lijf en ik kon alleen maar naar de wc komen met één handje vast tegen de muur, schuifel schuifel.
Eenmaal gezeten had ik niet het idee ooit weer overeind te kunnen komen. Mijn benen deden het niet meer en mijn rug was heel alleen in de achtbaan gestapt.
Ik trok mijn gsm uit mijn zak en belde, tegen al mijn principes in, aldaar mijn moeder. Die juist in een storm op de fiets zich trachtte naar huis te worstelen. Ik belde mijn vader, die nog niet was aangekleed.
Lang verhaal kort: na een halfuur had ik me beverig terug naar het winkeltje gesleept, doorgegeven dat ik echt niets meer kon (wat mijn collega en alle relatief bijzonder kwieke mobiele bejaarden ook wel zagen) en kwamen ma en pa tegelijk aan om me thuis te brengen.
Uren later stelde mijn vader: ‘het was psychisch’.
‘Pardon..?’
‘Nou ja, je was ook in paniek toch?’
Ja LUL, alsof jij rustig zou blijven als je ineens in elkaar zakt en niet weet hoe je van de wc af komt!!
Om half negen begon ik met werken.
Ik kreeg het voor elkaar me gedurende twee uur in een cirkel van hooguit twee meter te bewegen. Eén been vast, andere been stappen en je hebt nog een behoorlijke actieradius. Ik voelde me wat wankel, die cirkel was mijn enige houvast.
Om halfelf ging ik naar de wc. Op de gang begon alles te draaien, er ging een vlaag van misselijkheid en duizeligheid door mijn hele lijf en ik kon alleen maar naar de wc komen met één handje vast tegen de muur, schuifel schuifel.
Eenmaal gezeten had ik niet het idee ooit weer overeind te kunnen komen. Mijn benen deden het niet meer en mijn rug was heel alleen in de achtbaan gestapt.
Ik trok mijn gsm uit mijn zak en belde, tegen al mijn principes in, aldaar mijn moeder. Die juist in een storm op de fiets zich trachtte naar huis te worstelen. Ik belde mijn vader, die nog niet was aangekleed.
Lang verhaal kort: na een halfuur had ik me beverig terug naar het winkeltje gesleept, doorgegeven dat ik echt niets meer kon (wat mijn collega en alle relatief bijzonder kwieke mobiele bejaarden ook wel zagen) en kwamen ma en pa tegelijk aan om me thuis te brengen.
Uren later stelde mijn vader: ‘het was psychisch’.
‘Pardon..?’
‘Nou ja, je was ook in paniek toch?’
Ja LUL, alsof jij rustig zou blijven als je ineens in elkaar zakt en niet weet hoe je van de wc af komt!!
5 | 06:16
Heerlijk avondje
Een week lang had ik me erop voorbereid, me verheugd.
Het zou een TV-avond worden, en een fijne ook!
Tot halftien zou ik me vermaken met zappen of lezen internetten of alles tegelijk.
En dan begon het!
Om 21.30 CSI
22.40 : De Mike & Thomas show
23.10 : Manchild en Law & Order -> de tweede zou ik opnemen
23.35 : Angel
0.20: Nikita / 0.50 : The Guardian -> één van de twee zou ik opnemen
Fijn man!
Tien minuten na het begin van CSI, mijn ogen wanhopig vastgeklonken aan Grissom, viel ik als een blok in slaap.
Ik had preventief - hoewel het natuurlijk niet nodig zou zijn! - mezelf volgegoten met bekers thee (mijn blaas zou me binnen het uur wekken, heus!), èn mijn gsm-wekker op 23.00 gezet.
Om elf uur werd ik één seconde wakker. De idioot die me op dit tijdstip nog belde drukte ik geirriteerd weg, en ik sliep verder. Mijn blaas zweeg.
Om vier uur ontwaakte die. Halfslapend en op de automatische piloot strompelde ik naar de wc, terug, stortte weer op bed.
Om zes uur werd ik volkomen brak wakker. Werd me bewust van mijn geflopte planning, en van het feit dat ik verdomme niet eens de kans had gehad om de video in te stellen..
Een week lang had ik me erop voorbereid, me verheugd.
Het zou een TV-avond worden, en een fijne ook!
Tot halftien zou ik me vermaken met zappen of lezen internetten of alles tegelijk.
En dan begon het!
Om 21.30 CSI
22.40 : De Mike & Thomas show
23.10 : Manchild en Law & Order -> de tweede zou ik opnemen
23.35 : Angel
0.20: Nikita / 0.50 : The Guardian -> één van de twee zou ik opnemen
Fijn man!
Tien minuten na het begin van CSI, mijn ogen wanhopig vastgeklonken aan Grissom, viel ik als een blok in slaap.
Ik had preventief - hoewel het natuurlijk niet nodig zou zijn! - mezelf volgegoten met bekers thee (mijn blaas zou me binnen het uur wekken, heus!), èn mijn gsm-wekker op 23.00 gezet.
Om elf uur werd ik één seconde wakker. De idioot die me op dit tijdstip nog belde drukte ik geirriteerd weg, en ik sliep verder. Mijn blaas zweeg.
Om vier uur ontwaakte die. Halfslapend en op de automatische piloot strompelde ik naar de wc, terug, stortte weer op bed.
Om zes uur werd ik volkomen brak wakker. Werd me bewust van mijn geflopte planning, en van het feit dat ik verdomme niet eens de kans had gehad om de video in te stellen..
maandag 03 januari
2 | 06:55
Ouders van Nu
Het is wat stil hier, sorry.
Ik heb op dit moment maar twee dingen aan mijn hoofd: de al dan niet aanwezige MS en alles wat daarbij hoort, en iets heel naars heel geweldigs heel engs heel fantastisch.
Die a-d-n-a-MS gaat ook vervelen, en dat andere gaat u niets aan.
En ja, dan houdt het al snel op..
Drie dingen.
Dat ik een sinaasappel eet en mijn servetachtige doekje nergens kan vinden en dat daardoor nu alles onder het sap zit.
Maar daarmee heb je het hele verhaal ook wel verteld. Niet alles is te anecdotiseren.
Ik zal proberen leuke blije dingen te beleven, om te loggen.
Binnen een straal van een kilometer - dat wordt een beetje een probleem want zo veel is hier niet te doen.
Kent u dat gevoel van 'ooooh wat een lekker kindje die neem ik mee!!', in winkels en op straat?
Misschien moet ik dat gewoon eens doen.
Het zal allicht voor een hele serie verhalen zorgen, op het gebied van opvoedkunde, financiën, justitie, psychiatrie, penitentiaire inrichtingen en wat dies meer zij.
Het is wat stil hier, sorry.
Ik heb op dit moment maar twee dingen aan mijn hoofd: de al dan niet aanwezige MS en alles wat daarbij hoort, en iets heel naars heel geweldigs heel engs heel fantastisch.
Die a-d-n-a-MS gaat ook vervelen, en dat andere gaat u niets aan.
En ja, dan houdt het al snel op..
Drie dingen.
Dat ik een sinaasappel eet en mijn servetachtige doekje nergens kan vinden en dat daardoor nu alles onder het sap zit.
Maar daarmee heb je het hele verhaal ook wel verteld. Niet alles is te anecdotiseren.
Ik zal proberen leuke blije dingen te beleven, om te loggen.
Binnen een straal van een kilometer - dat wordt een beetje een probleem want zo veel is hier niet te doen.
Kent u dat gevoel van 'ooooh wat een lekker kindje die neem ik mee!!', in winkels en op straat?
Misschien moet ik dat gewoon eens doen.
Het zal allicht voor een hele serie verhalen zorgen, op het gebied van opvoedkunde, financiën, justitie, psychiatrie, penitentiaire inrichtingen en wat dies meer zij.
zondag 02 januari
zaterdag 01 januari
1 | 17:18
Boel niets
Ik stond de afwas te doen. Heel rustig, niets aan de hand (afgezien van het compleet afwezig zijn van mijn linkerarm, maar dat is al een week of twee - alles went).
Ineens wandelden, nee: renden, er allemaal tintelingen door mijn voetzolen. Alsof ze klem hadden gezeten, heel vast sliepen en ineens wakkerwerden. Alleen hàd ik helemaal niet klem gezeten met mijn voeten.
Meteen volgend op de tintelingen werden beide voeten warm. Loeiheet. Ze stonden bijna in brand!
Het trok weg, ik bewoog wat en kreeg mijn linkerbeen nauwelijks omhoog.
Lood in het been. Gestold en zwaar.
Dit hele proces in een tijd van hooguit vijf minuten.
Nu, een uur later, nog steeds een zwaar, 'massief' been.
Geen MRI = geen diagnose = geen MS, zo had ik me voorgenomen.
Maar het moet niet gekker worden hoor..
Ik stond de afwas te doen. Heel rustig, niets aan de hand (afgezien van het compleet afwezig zijn van mijn linkerarm, maar dat is al een week of twee - alles went).
Ineens wandelden, nee: renden, er allemaal tintelingen door mijn voetzolen. Alsof ze klem hadden gezeten, heel vast sliepen en ineens wakkerwerden. Alleen hàd ik helemaal niet klem gezeten met mijn voeten.
Meteen volgend op de tintelingen werden beide voeten warm. Loeiheet. Ze stonden bijna in brand!
Het trok weg, ik bewoog wat en kreeg mijn linkerbeen nauwelijks omhoog.
Lood in het been. Gestold en zwaar.
Dit hele proces in een tijd van hooguit vijf minuten.
Nu, een uur later, nog steeds een zwaar, 'massief' been.
Geen MRI = geen diagnose = geen MS, zo had ik me voorgenomen.
Maar het moet niet gekker worden hoor..
8 | 10:01
Hip Hip!
Hooray!
Gelukkig nieuwjaar!
(En moge het GODV..DOM.. een beter jaar worden dan het vorige)
Hooray!
Gelukkig nieuwjaar!
(En moge het GODV..DOM.. een beter jaar worden dan het vorige)