§ | 23:15 Een of ander

Met een hoop geweld en veel poeha werd de scholengemeenschap gesloopt.
Het terrein lag meer dan een jaar braak. De natuur nam het over, zoals dat gaat: prachtige veldbloemen groeiden, het begin van bomen. Vlinders fladderden, vogels bouwden nesten, kregen kinderen die weer uitvlogen.
Ook dat werd uiteindelijk genadeloos, onvermijdelijk, platgegooid.

Nu wordt er weer gebouwd.
Een scholengemeenschap.

2 | 21:08 In context

Zojuist liep ik binnen bij mijn tv-kijkende vader.
Mijn vaders broek op zijn knieën hangend.
Op het scherm twee naakte mensen.

Het is maar goed dat ik weet dat het hier gaat om bierbadderende boeren, en dat de uroloog mijn vader het dringende advies heeft gegeven zoveel mogelijk broekloos door het leven en de dag te gaan, om zo zijn pijnlijke blaas en prostaat te ontzien...

3 | 02:11 Blue screen of death

Net herinner ik me wat ik vannacht verzon, en wat ik liever vergeten was gebleven:
de toekomst van oorlogsvoering zal niet liggen in biologische wapens zoals virussen en dergelijke, maar in een digitale/electronische toepassing daarvan. Een soort appje, maar dan één die direct effect heeft op het menselijk lichaam. Dat, wat men nu kent als een computervirus, simpel verstuurd via mail, dan bij openen een directe fysiologische reactie teweegbrengt. Wellicht een eerder geconsumeerd, werkelijk fysiek virus, op de een of andere manier 'activeert' en verandert in iets dodelijks. Of, nog verder in de toekomst: een kettingreactie veroorzaakt, waardoor iets dat van nature al in het lichaam aanwezig is in functe wijzigt, zich tegen het lichaam keert.

Griezelig.
Dat ik zoiets kan verzinnen.

1 | 23:46 Stoffelijk overschot

‘Pap, als ik morgen dood ben, dan komt het door mijn schedelbasisfractuur.’
‘Wat heb je nu weer gedaan?‘

Ok, dat was niet helemaal aardig van hem, maar eerlijk is eerlijk: hij had een punt. Gisteravond nog had hij me moeten bevrijden van de koelkast.
Ik had mijn theelepeltje op het aanrecht gemikt, ik had het aanrecht nèt gemist en het lepeltje was tussen aanrecht en koelkast terecht gekomen. De koelkast opzij schuiven was niet nodig geweest: ik wist uit ervaring dat ik mezelf voldoende in de hoek van koelkast, aanrecht en keukenmuur kon manoevreren om precies met mijn vingers achter de koelkast langs te kunnen grabbelen.
Dit keer echter bengelde mijn kettinkje uit mijn T-shirt, het hangertje gleed precies in de kieren van de koelkastrug, draaide zich in de lucht om en haakte zich - en mij - zo vast. Door de onvoordelige positie waarin ik me bevond was het onmogelijk om mezelf letterlijk bij het nekvel te grijpen en mijn kettinkje terug te trekken; mijn luid gekerm dwong mijn vader vanachter zijn geliefde TV weg, voor de nodige reddings-werkzaamheden.
Ook nu weer was ik wellicht niet helemaal handig te werk gegaan:

‘Met mijn achterhoofd tegen de onderkant van de wasbak...’
‘Hoe krijg je dat voor elkaar?’
‘Nou, ik zat op de wc, en ik dacht: als ik hier toch ben kan ik net zo goed de vloer een beetje dweilen. Dus ik heb met een vochtig doekje de vloer om me heen geveegd, en toen ik omhoog kwam was daar ineens een fonteintje, dat daar echt nóóit eerder was...’
‘Hm. En heb je nu erge hoofdpijn?’
Wat denk je zelf?
‘En ben je duizelig? Anders duizelig dan normaal?’

Juist dit moment koos hij uit om te laten merken dat hij wel degelijk weet dat ik altijd duizelig ben...

‘Dat weet ik nog niet. Maar goed, ik wilde alleen maar zeggen: als ik vannacht dood blijf, dan weet je waar het door komt. Dat je niet verbaasd bent.’
‘Ja hoor. Best. Maar nu moet ik verder kijken, naar P&W.’

Tsk. Geen grein medelijden. Of verdriet.
Als wraak en voor straf mag hij straks het poeltje stof opvegen, dat ik nu onder genoemd fonteintje heb laten liggen.
Dat laat je niet aan hersenbeschadigden over, vind ik.

Hij kan in elk geval niet zeggen dat ik hem niet gewaarschuwd heb, voor mijn naderend einde.
(En u, bij deze, ook niet)