5 | 06:10 Dwang

Het zijn de voeten. De voeten maken het uit bed komen het moeilijkst.
Al het andere is nog wel even slapend te houden. Het lichaam blijft loom en warm, acclimatiseert langzaam, evenredig aan het ontwaken van het brein. De ogen kunnen nog halfgesloten blijven. Alle lichten uitlaten en de staat van dommelen kan gerekt worden.
Maar die voeten. Eenmaal in contact met het koude zeil, al is het nog zo kort, is het afgelopen. Zelfs al gaan pantoffels direct aan: de voeten zijn wakker, alleen al door het staan en lopen. Niets kan de slaperigheid buiten het bed nog immiteren. Geen warme sokken, geen kruikje als men weer terug in bed zou stappen.
Ze zijn koud; en als ze niet koud zijn, dan worden ze al snel klef.
Gewoon maar blijven liggen?
Het lijf, het systeem, laat zich niet voor de gek houden. Bed en dekens zijn niet genoeg: te lang liggen maakt de voeten klam, waarna de rest volgt. Alles teveel, alles plakkerig.
Alleen slapen geeft die droge en warme, soms bijna kokend hete voeten. Warmte en ontspanning die van onderaf door het hele lichaam trekt.
Ja. Het zijn de voeten.
Maar misschien is het ook wel goed. Zonder de geaardheid van wakkere voeten zou het wel héél verleidelijk worden om elk moment weer terug in bed te stappen, en daar de dag weg te soezen.

3 | 06:08 Meer

'Veel fietsen en proberen angsten uit te breiden', schreef ik mijn korte update aan een kennis.

Te snel geschreven; contaminatie van 'actieradius uitbreiden en angsten overwinnen'.
Maar enigszins griezelig stond het er wel..

3 | 22:00 Instortingsgevaar

Ik deed een aanvraag voor een voorziening en mijn verzoek werd afgewezen.
Ik maakte bezwaar, en ook mijn bezwaarschrift werd afgewezen. Op volstrekt belachelijke, onlogische gronden - maar: ik kon nog in beroep.
Beroep vond ik iets te hoog gegrepen, beroep ging net iets verder dan de standaard 'er zitten beestjes in mijn rijst'-klachtenbrief, en dus nam ik een advocaat in de arm.

Anderhalf uur sprak ik met de advocaat.
De advocaat is mij geleverd door het Juridisch Loket, de advocaat heeft geen uurtarief maar een eenmalige eigen bijdrage, money was no object en time dus ook niet.

Aan het eind van het gesprek was ik zeer monter en positief gestemd. We maakten geen enkele kans, niemand had in soortgelijke gevallen ooit een kans gemaakt want de betreffende voorziening was een maskerade, een dooie mus met schijn van leven, als een zachte donzige puppy uit het Oostblok die, eenmaal geleverd, tientalle zeldzame, ongeneeslijke en dodelijke ziekten onder de leden heeft. Ik wist het al, de advocaat had acht blaadjes volgeschreven en had het vervolgens nog eens bevestigd: het was volkomen duidelijk dat ik alle recht had op de voorziening en net zo duidelijk dat ik hem desondanks niet zou ontvangen.
Ik zat aan de grond, de situatie was hopeloos en uitzichtloos, ik had derhalve niets te verliezen en het geluk lachte me toe.
Pessimisme wordt vanzelf optimisme, als je het maar ver genoeg doorvoert.

De advocaat was evenwel minder blij. Het laatste kwartier vulde zij met zuchten, werd ze zwaarmoediger en zwaarmoediger, keek me verdrietig aan en uitte zich in bewoordingen als 'vreselijk... afschuwelijk... en zo jong..... je hele jeugd....'

Ik hoop dat ze het volhoudt, tot de zaak dient.

14 | 07:53 Koopje

Eens per twee jaar koop ik twee paar nieuwe schoenen.
Twee paar is het minimum. Schoenen mag je, zo is mij eens uitgelegd, twee dagen achtereen dragen; dan moeten ze tenminste een dag 'bijkomen'. Afwisseling, levensduur, etcetera.

Twee paar is ook het maximum.
De vrijheid-blijheid waarmee de clichévrouw haar schoenen verzamelt is mij niet gegund: door steunzolen en diverse rug- en voetafwijkingen is de aanschaf van schoenen zo al nooit een pretje geweest, en sinds de MS en bijkomende evenwichtsproblemen is dat beslist niet beter geworden.
Plat, saai, stevig en be-veterd is de norm. De dozen eenmaal gepresenteerd komen daar dan nog wat sub-eisen bij, zoals geen stiksel dáár en dáár; geen dikke zolen, geen smalle zolen; brede voorvoet maar smalle wreef; en zo meer.

Kort samengevat: door mijn eigen slechte timing en een verkeerde modetrend (veel wit en bling bling - wat beslist niet voldoet aan 'saai') was er na mijn laatste zoektocht van drie weken exact één paar dat voldeed. Schoenen voor het schandalige bedrag van €209,-.

Nu kan ik twee dingen doen.
Heel hard huilen, het bedrag - letterlijk en figuurlijk - als afgeschreven beschouwen en de schoenen gewoon aanschaffen. Of: de zomer nog even uitzingen op mijn huidige afgetrapte exemplaren; erop gokken dat de wintermode me beter gezind is, maar het risico lopen dat dat nìet zo is en dat er tegen die tijd helemaal geen schoenen meer zijn.

Heeft u advies?