5 | 22:19
"Puck's Podium draait op pivot: een php-tool om dynamische websites mee te maken en te onderhouden"
Dat u het effe weet hè ;-)
Vorig Archief - Volgend Archief
zondag 30 september
4 | 15:25
Zondagmiddag: tijd om je persoonlijkheid onder de loep te nemen, aan de hand van een van de vele testjes die op het net te vinden zijn. Dit keer de beurt aan colorwize.
Nou heb ik het ze zo duidelijk gezegd: als ik 6 vakgebieden moet kiezen zijn het 'writers and editors', 'criminal justice/criminology', 'computer programming', 'special education (e.g. learning disabled, gifted)', 'psychology' en 'dramatic arts'. En bij het kiezen van de kleurtjes heb ik heel zorgvuldig alle gifgroene en -gele bolletjes ontweken, en net zo zorgvuldig de roze, rode en blauwe gekozen.
Om dan vervolgens te horen dat ik een Yellow-Green-personality heb, en dat mijn Top 20 Careers zijn:
1. BUSINESS AND OFFICE; 2. MANAGEMENT SCIENCE; 3. JOURNALISM; 4. STATISTICAL CLERKS ; 5. CONTRACT MANAGEMENT AND PROCUREMENT / PURCHASING; 6. DENTISTRY; 7. CARPET INSTALLERS; 8. CRIMINAL JUSTICE / CRIMINOLOGY; 9. LIBRARY SCIENCE AND LIBRARY ASSISTING; 10. DATA PROCESSING; 11. CHIROPRACTIC; 12. LITERATURE - ENGLISH / AMERICAN; 13. ECONOMICS; 14. COMPARATIVE LITERATURE; 15. WATER AND WASTEWATER TREATMENT PLANT OPERATORS; 16. BUSINESS DATA PROCESSING / COMPUTER OPERATION; 17. GEOLOGICAL AND GEOPHYSICAL ENGINEERING; 18. ECOLOGY; 19. ITALIAN; 20. PAINTING AND COATING MACHINE OPERATORS
(Top-40 staat hier)
Carpet installer, op 7. Ze moesten eens weten hoe mijn - zelfgelegde - tapijt eruit ziet..
Zondagmiddag: tijd om je persoonlijkheid onder de loep te nemen, aan de hand van een van de vele testjes die op het net te vinden zijn. Dit keer de beurt aan colorwize.
Nou heb ik het ze zo duidelijk gezegd: als ik 6 vakgebieden moet kiezen zijn het 'writers and editors', 'criminal justice/criminology', 'computer programming', 'special education (e.g. learning disabled, gifted)', 'psychology' en 'dramatic arts'. En bij het kiezen van de kleurtjes heb ik heel zorgvuldig alle gifgroene en -gele bolletjes ontweken, en net zo zorgvuldig de roze, rode en blauwe gekozen.
Om dan vervolgens te horen dat ik een Yellow-Green-personality heb, en dat mijn Top 20 Careers zijn:
1. BUSINESS AND OFFICE; 2. MANAGEMENT SCIENCE; 3. JOURNALISM; 4. STATISTICAL CLERKS ; 5. CONTRACT MANAGEMENT AND PROCUREMENT / PURCHASING; 6. DENTISTRY; 7. CARPET INSTALLERS; 8. CRIMINAL JUSTICE / CRIMINOLOGY; 9. LIBRARY SCIENCE AND LIBRARY ASSISTING; 10. DATA PROCESSING; 11. CHIROPRACTIC; 12. LITERATURE - ENGLISH / AMERICAN; 13. ECONOMICS; 14. COMPARATIVE LITERATURE; 15. WATER AND WASTEWATER TREATMENT PLANT OPERATORS; 16. BUSINESS DATA PROCESSING / COMPUTER OPERATION; 17. GEOLOGICAL AND GEOPHYSICAL ENGINEERING; 18. ECOLOGY; 19. ITALIAN; 20. PAINTING AND COATING MACHINE OPERATORS
(Top-40 staat hier)
Carpet installer, op 7. Ze moesten eens weten hoe mijn - zelfgelegde - tapijt eruit ziet..
1 | 12:57
Rare dingen, referstats.
Ik weet absoluut zeker dat ik nooit naar Adam Curry heb gelinkt (oke; nu wel dan..). En desondanks...
Ik wist trouwens niet eens dat die man een weblog had. Herinner me ineens wel weer dat ik op mijn 12e ontzettend zat te giechelen met mijn beste vriendin: "en hij heeft dan wat met Patrcia Paay en dan heet zij dus Curry-Paay, en ze wonen in Amerika, en dan denken al die Amerikanen: oh, kerrietaart! Hihihihihi.."
Oké ik weet het; tè flauw...
Rare dingen, referstats.
Ik weet absoluut zeker dat ik nooit naar Adam Curry heb gelinkt (oke; nu wel dan..). En desondanks...
Ik wist trouwens niet eens dat die man een weblog had. Herinner me ineens wel weer dat ik op mijn 12e ontzettend zat te giechelen met mijn beste vriendin: "en hij heeft dan wat met Patrcia Paay en dan heet zij dus Curry-Paay, en ze wonen in Amerika, en dan denken al die Amerikanen: oh, kerrietaart! Hihihihihi.."
Oké ik weet het; tè flauw...
2 | 12:29
Lees net op MrGreen dat Luuk mij in zijn radiouitzending als weblog van de week heeft genoemd!
Jeetje.. daar ben ik even stil van zeg....
Lees net op MrGreen dat Luuk mij in zijn radiouitzending als weblog van de week heeft genoemd!
Jeetje.. daar ben ik even stil van zeg....
zaterdag 29 september
1 | 20:19
Dat sommige dingen zo fijn kunnen zijn, en juist in al die heerlijkheid toch zo frustrerend en verdrietig...
Dat sommige dingen zo fijn kunnen zijn, en juist in al die heerlijkheid toch zo frustrerend en verdrietig...
vrijdag 28 september
2 | 09:34
Wat doet een zieke Puck zoal met haar dagen, behalve kinderpostzegeljongetjes ongewild van hun pennen beroven?
In elk geval niet naar therapie gaan. Ik had even geen zin in muziektherapie, met onsamenhangend samenspel dat nooit gaat zoals ik wil (waarom doen ze toch nooit wat ik zeg?! - denken we allemaal tegelijk). En al helemaal geen zin in psychomotorische therapie, waar je oefeniningen ter ontspanning en lichaamsbeeldinzicht krijgt. Inzicht in je lichaamsbeeld is nooit onspannend. Therapeutisch ontspannen is bij voorbaat al niet ontspannend.
Dus een zieke Puck blijft thuis. Drinkt braaf koppen slootwater-met-abrikozengeur. De verpakking zegt dat het vitamine C-bruis is, maar ik weet beter.
Verder heeft een zieke Puck knallende hoofdpijn.
Mijn voorspellende gaven zijn werkelijk verbluffend; mijn keelpijn is namelijk totaal weg, en ervoor in de plaats is een strakke band om mijn hele hoofd gekomen. Eindelijk snap ik wat mensen toch met die strakke band bedoelen!
Je moet kwaad met kwaad bestrijden, dus ik heb de halve dag oude cassettebandjes beluisterd. Uit 1993; allen compilaties van wat ik toen echt geweldige muziek vond. Een lijst vind u hier; de links voeren naar songteksten. Op zoek naar geschikte sites kwam ik overigens verdacht veel pagina's-met-midi tegen; wat op zichzelf al voldoende zegt..
Tenslotte zorgt een zieke Puck ervoor zo laat mogelijk te gaan slapen. Liefst ver na drieën, om om halfnegen weer op te staan. Het is immers een bekend feit dat slaaptekort psychoses kan uitlokken. Nou kan ik wel wat hebben, maar al die jonge, onbezonnen bacillen in mijn lijf draaien natuurlijk bij het minste geringste door, en hebben het dan zo druk met hun eigen problemen dat ze vergeten mij het leven zuur te maken.
En nu moet de nog altijd zieke, maar zich desondanks zeer monter voelende Puck als een speer weg. Reeds 3 minuten te laat voor een afspraak die nauw komt.
Dus: au revoir, mes amis!
Wat doet een zieke Puck zoal met haar dagen, behalve kinderpostzegeljongetjes ongewild van hun pennen beroven?
In elk geval niet naar therapie gaan. Ik had even geen zin in muziektherapie, met onsamenhangend samenspel dat nooit gaat zoals ik wil (waarom doen ze toch nooit wat ik zeg?! - denken we allemaal tegelijk). En al helemaal geen zin in psychomotorische therapie, waar je oefeniningen ter ontspanning en lichaamsbeeldinzicht krijgt. Inzicht in je lichaamsbeeld is nooit onspannend. Therapeutisch ontspannen is bij voorbaat al niet ontspannend.
Dus een zieke Puck blijft thuis. Drinkt braaf koppen slootwater-met-abrikozengeur. De verpakking zegt dat het vitamine C-bruis is, maar ik weet beter.
Verder heeft een zieke Puck knallende hoofdpijn.
Mijn voorspellende gaven zijn werkelijk verbluffend; mijn keelpijn is namelijk totaal weg, en ervoor in de plaats is een strakke band om mijn hele hoofd gekomen. Eindelijk snap ik wat mensen toch met die strakke band bedoelen!
Je moet kwaad met kwaad bestrijden, dus ik heb de halve dag oude cassettebandjes beluisterd. Uit 1993; allen compilaties van wat ik toen echt geweldige muziek vond. Een lijst vind u hier; de links voeren naar songteksten. Op zoek naar geschikte sites kwam ik overigens verdacht veel pagina's-met-midi tegen; wat op zichzelf al voldoende zegt..
Tenslotte zorgt een zieke Puck ervoor zo laat mogelijk te gaan slapen. Liefst ver na drieën, om om halfnegen weer op te staan. Het is immers een bekend feit dat slaaptekort psychoses kan uitlokken. Nou kan ik wel wat hebben, maar al die jonge, onbezonnen bacillen in mijn lijf draaien natuurlijk bij het minste geringste door, en hebben het dan zo druk met hun eigen problemen dat ze vergeten mij het leven zuur te maken.
En nu moet de nog altijd zieke, maar zich desondanks zeer monter voelende Puck als een speer weg. Reeds 3 minuten te laat voor een afspraak die nauw komt.
Dus: au revoir, mes amis!
donderdag 27 september
9 | 17:01
Ach... het kinderpostzegeljongetje heeft zijn pen hier laten liggen...
Is er iemand die verlegen zit om een Ajax-ballpoint?
Ach... het kinderpostzegeljongetje heeft zijn pen hier laten liggen...
Is er iemand die verlegen zit om een Ajax-ballpoint?
woensdag 26 september
1 | 18:36
Oh kijk nou!! En dat zie ik nu pas!
ActieReactie (re)ageert nu op eigen gronden.
Van harte!
Oh kijk nou!! En dat zie ik nu pas!
ActieReactie (re)ageert nu op eigen gronden.
Van harte!
1 | 18:22
Ziek en blij. Vooral blij.
Ik heb verschrikkelijk slecht geslapen. Ergens vannacht meende ik me te herinneren, midden in de meest afschuwelijke droom die ik in tijden heb gehad, dat ik voor het slapen gaan nog tegen iemand had gezegd dat ik vroeger echt verschrikkelijk eng kon dromen. "Maar nu al heel lang niet meer, hoor.."
Hele dag ziek. Keelpijn. Koorts. Lamlendig. Komt niets uit mijn handen; ik probeer allemaal vreselijk logische en kernachtige dingen te schrijven ('k moet vier weken dagboek inhalen omdat je dat zonodig moet voorlezen in mijn praatkluppie, en ik daar niet zo'n zin in had...). Maar elke logica ontbreekt; mijn gedachten draaien in kringetjes rond. Chatten gaat uitstekend - of in elk geval; dat idee heb ik. Of het ook echt zo is moet u maar checken bij Walter. Maar mooie geordende stukkies schrijven wil niet zo.
Geen enkele reden om blij te zijn dus. Ben ik toch. Ik ben zelfs bijna euforisch. Want ik ben dapper! En stoer! Ik heb zomaar ineens dingen gedaan die ik 2,5 jaar geleden voor het laatste deed!
Ik begin een patroon te ontdekken in mijn griepen. Het begint met keelpijn; maar dat is slechts inleiding. De keelpijn kondigt Grote Ontstekingen aan; in mijn oren en in mijn bijholten, kaakholten, voorhoofdsholten en wat je allemaal nog meer voor holten in je hoofd hebt. Ik voel het al opkomen: dicht en pijnlijk gevoel in mijn rechteroor. Maar ik ben nu overal blij mee, dus ook dat ik ineens dit patroon inzie. Patronen zien is fijn. Het leven is fijn!
Geheel in de lijn van de ietwat chaotische schrijfstijl van dit alles, ga ik niet langer nadenken over een mooie slotzin. Ik ga koken; ik heb goede hoop dat ik vandaag zelfs dat tot een normaal, onaangebrand einde kan brengen.
En nee: ik heb geen pilletjes geslikt of iets raars gerookt. Who needs pilletjes, als je jezelf zo'n lading endorfinen kan verschaffen!
Ziek en blij. Vooral blij.
Ik heb verschrikkelijk slecht geslapen. Ergens vannacht meende ik me te herinneren, midden in de meest afschuwelijke droom die ik in tijden heb gehad, dat ik voor het slapen gaan nog tegen iemand had gezegd dat ik vroeger echt verschrikkelijk eng kon dromen. "Maar nu al heel lang niet meer, hoor.."
Hele dag ziek. Keelpijn. Koorts. Lamlendig. Komt niets uit mijn handen; ik probeer allemaal vreselijk logische en kernachtige dingen te schrijven ('k moet vier weken dagboek inhalen omdat je dat zonodig moet voorlezen in mijn praatkluppie, en ik daar niet zo'n zin in had...). Maar elke logica ontbreekt; mijn gedachten draaien in kringetjes rond. Chatten gaat uitstekend - of in elk geval; dat idee heb ik. Of het ook echt zo is moet u maar checken bij Walter. Maar mooie geordende stukkies schrijven wil niet zo.
Geen enkele reden om blij te zijn dus. Ben ik toch. Ik ben zelfs bijna euforisch. Want ik ben dapper! En stoer! Ik heb zomaar ineens dingen gedaan die ik 2,5 jaar geleden voor het laatste deed!
Ik begin een patroon te ontdekken in mijn griepen. Het begint met keelpijn; maar dat is slechts inleiding. De keelpijn kondigt Grote Ontstekingen aan; in mijn oren en in mijn bijholten, kaakholten, voorhoofdsholten en wat je allemaal nog meer voor holten in je hoofd hebt. Ik voel het al opkomen: dicht en pijnlijk gevoel in mijn rechteroor. Maar ik ben nu overal blij mee, dus ook dat ik ineens dit patroon inzie. Patronen zien is fijn. Het leven is fijn!
Geheel in de lijn van de ietwat chaotische schrijfstijl van dit alles, ga ik niet langer nadenken over een mooie slotzin. Ik ga koken; ik heb goede hoop dat ik vandaag zelfs dat tot een normaal, onaangebrand einde kan brengen.
En nee: ik heb geen pilletjes geslikt of iets raars gerookt. Who needs pilletjes, als je jezelf zo'n lading endorfinen kan verschaffen!
dinsdag 25 september
4 | 17:03
Oh ja. Mijn evaluatie was een drama.
Voor het eerst in al mijn drie maande therapie dacht ik een overzichtelijk stuk te hebben geschreven; over hoe het ging, wat ik had gedaan en wat ik nog wil gaan doen. En ik was ook nog eens vrij positief gestemd; het kan niet op. Zo dachten mijn lieve groepsgenoten er evenwel niet over.
Het begon al met de vraag of ik hem nog eens wou voorlezen, omdat drie van de aanwezigen hem niet zelf hadden gelezen. Wel geprobeerd, maar het was werkelijk niet om door te komen geweest. Onder het voorlezen een keer of wat gevraagd of ik harder kon praten. Nee; dat kan niet, ik zit hier met keelontsteking, en veel harder dan dit kan ik niet en wil ik niet. Oh ja.
Vervolgens de ronde opmerkingen, waarbij ik, als eerder gezegd, niets mocht terugzeggen. Heerlijk voor de groep; hoe gelijkgestemd ze toch waren. Een voor een zeiden ze dat de door mij geschreven evaluatie onduidelijk, te lang en onoverzichtelijk was. Dat zij er relevante zaken in misten, en dat ik toch werkelijk de belangrijke zaken niet goed op een rijtje had. En met al dat gedoe op de computer moest ik toch echt ophouden; dat moest de komende tijd stevig aan banden gelegd.
Tot slot kwam H. aan het woord. H. is de opper-peut, zeg maar; en H. is zelden niet bot en cru; prikt overal doorheen en brengt zijn boodschappen zonder omhaal van woorden. Expect the worst, hope for the best; voor the worst wapende ik me, the best zou waarschijnlijk een bondige samenvatting van het reeds gezegde zijn. Met geen mogelijkheid had ik erop gerekend dat hij precies het tegenovergestelde zou zeggen. Hij was enthousiast. Blij. Bijkans in extase, eigenlijk; over dat eindelijk de rookgordijnen waren opgetrokken; dat hij zicht kreeg op wie Puck werkelijk was, dat hij vond dat ik nu met zaken bezig was die er echt toe deden. En dat 'al dat gedoe op de computer' heel goed voor me was.
Ik ben in huilen uitgebarsten. Ach ja; vrouwvolk. Als het eindelijk leuk wordt gaan ze janken. H. schrok er zelf ook van en klapte finaal dicht. Ik ook trouwens; heb de rest van de middag geen woord meer gezegd.
Gelukkig is er internet. Waar je, behalve een stuk plezieriger evalaties in je eigen reactieding, duidelijk je doelen krijgt aangereikt van deskundigen. Ik was in mijn vorig leven een man; geboren ergens in het moderne Borneo omstreeks 825. Mijn les: een vriendelijke houding aannemen ten opzichte van anderen, de kunst van het begrijpen en van medelijden onder de knie krijgen.
Daar ga ik me dan nu maar voor inzetten...
Oh ja. Mijn evaluatie was een drama.
Voor het eerst in al mijn drie maande therapie dacht ik een overzichtelijk stuk te hebben geschreven; over hoe het ging, wat ik had gedaan en wat ik nog wil gaan doen. En ik was ook nog eens vrij positief gestemd; het kan niet op. Zo dachten mijn lieve groepsgenoten er evenwel niet over.
Het begon al met de vraag of ik hem nog eens wou voorlezen, omdat drie van de aanwezigen hem niet zelf hadden gelezen. Wel geprobeerd, maar het was werkelijk niet om door te komen geweest. Onder het voorlezen een keer of wat gevraagd of ik harder kon praten. Nee; dat kan niet, ik zit hier met keelontsteking, en veel harder dan dit kan ik niet en wil ik niet. Oh ja.
Vervolgens de ronde opmerkingen, waarbij ik, als eerder gezegd, niets mocht terugzeggen. Heerlijk voor de groep; hoe gelijkgestemd ze toch waren. Een voor een zeiden ze dat de door mij geschreven evaluatie onduidelijk, te lang en onoverzichtelijk was. Dat zij er relevante zaken in misten, en dat ik toch werkelijk de belangrijke zaken niet goed op een rijtje had. En met al dat gedoe op de computer moest ik toch echt ophouden; dat moest de komende tijd stevig aan banden gelegd.
Tot slot kwam H. aan het woord. H. is de opper-peut, zeg maar; en H. is zelden niet bot en cru; prikt overal doorheen en brengt zijn boodschappen zonder omhaal van woorden. Expect the worst, hope for the best; voor the worst wapende ik me, the best zou waarschijnlijk een bondige samenvatting van het reeds gezegde zijn. Met geen mogelijkheid had ik erop gerekend dat hij precies het tegenovergestelde zou zeggen. Hij was enthousiast. Blij. Bijkans in extase, eigenlijk; over dat eindelijk de rookgordijnen waren opgetrokken; dat hij zicht kreeg op wie Puck werkelijk was, dat hij vond dat ik nu met zaken bezig was die er echt toe deden. En dat 'al dat gedoe op de computer' heel goed voor me was.
Ik ben in huilen uitgebarsten. Ach ja; vrouwvolk. Als het eindelijk leuk wordt gaan ze janken. H. schrok er zelf ook van en klapte finaal dicht. Ik ook trouwens; heb de rest van de middag geen woord meer gezegd.
Gelukkig is er internet. Waar je, behalve een stuk plezieriger evalaties in je eigen reactieding, duidelijk je doelen krijgt aangereikt van deskundigen. Ik was in mijn vorig leven een man; geboren ergens in het moderne Borneo omstreeks 825. Mijn les: een vriendelijke houding aannemen ten opzichte van anderen, de kunst van het begrijpen en van medelijden onder de knie krijgen.
Daar ga ik me dan nu maar voor inzetten...
2 | 15:59
Niet omdat ze de 'moeder van..' is, staat ze vanaf nu bij mijn links. Maar gewoon, omdat ik al na vier stukjes zeker weet: hier wil ik blijven lezen.
Welkom in logland!
Alleen, lieve Mevrouw Elswhere, ik weet nu niet zo goed hoe ik u moet noemen. Want om Els en je te zeggen vind ik ook zo - hoe heet dat ook weer..? Daar was een woord voor, maar dat is me even ontschoten. Het was iets met pretentieus en arrogant, en onbescheiden en respectloos; dat alles in één woord, en dan toch wat minder zwaar.
Nu ja; dàt woord dus.
Ik kan Mevrouw blijven zeggen. Of 'Mama van Lars', zoals we op de kleuterschool altijd deden. Maar ik weet van mijn eigen moeder dat ze fel gaat protesteren als er - al is het voor de grap - "Hallo mama van Puck" tegen haar wordt gezegd. "Ik ben mijn eigen persoon; niet alleen maar de moeder van Puck", tiert ze dan.
Misschien kunt u zelf zeggen hoe u wilt dat ik, beginnende twintiger, u noem...?
Niet omdat ze de 'moeder van..' is, staat ze vanaf nu bij mijn links. Maar gewoon, omdat ik al na vier stukjes zeker weet: hier wil ik blijven lezen.
Welkom in logland!
Alleen, lieve Mevrouw Elswhere, ik weet nu niet zo goed hoe ik u moet noemen. Want om Els en je te zeggen vind ik ook zo - hoe heet dat ook weer..? Daar was een woord voor, maar dat is me even ontschoten. Het was iets met pretentieus en arrogant, en onbescheiden en respectloos; dat alles in één woord, en dan toch wat minder zwaar.
Nu ja; dàt woord dus.
Ik kan Mevrouw blijven zeggen. Of 'Mama van Lars', zoals we op de kleuterschool altijd deden. Maar ik weet van mijn eigen moeder dat ze fel gaat protesteren als er - al is het voor de grap - "Hallo mama van Puck" tegen haar wordt gezegd. "Ik ben mijn eigen persoon; niet alleen maar de moeder van Puck", tiert ze dan.
Misschien kunt u zelf zeggen hoe u wilt dat ik, beginnende twintiger, u noem...?
2 | 11:35
Sttt... kannie praten.. heb zo'n keelpijn...
Oh nee; dat gaat niet op natuurlijk; ik hoef nu niet te praten. Alleen maar te typen, en mijn vingers doen het nog best.
Straks moet ik weg; krijg een evaluatie. Dan hoef ik ook niet te praten, sterker nog: ik màg niet eens praten. Je wordt geëvalueerd door al je groepsleden en je mag helemaal niets terugzeggen. Acht mensen die met grote stelligheid dingen beweren die volgens jou echt absoluut niet waar zijn, en waar je dan in het geheel niet op kan reageren - vreselijk! Maar: ik heb in mijn geschreven 'eva', zoals het zo onschudlig wordt afgekort, de weblog-scene genoemd als bron van grote helende krachten, en als ze daar wat op te zeggen hebben ga ik in de aanval hoor! In mijn loyaliteit word ik gelijk een tijger ;-).
Mijn gedachten zijn bij heel andere dingen. Wist u dat een verkeerd geïnstalleerde Norton Antivirus je halve systeem om zeep kan helpen? Je mail zo goed kan protect-en dat je je mailprogramma niet eens meer openkrijgt; je computer bij afsluiten zo goed scant dat hij niet eens meer uitgaat? Heel fijn.
En dan heb ik ook nog de halve nacht borstvoeding gegeven; om pas aan het eind van de droom van de dokter te horen te krijgen dat ik zwanger was van het kind dat ik al dacht te voeden. Ik zag er heel normaal uit, en die arts zei dat ik negen maanden ver was; ik dacht nog: 'jeetje dan ben ik best dun!'. Vanochtend twee kilo aangekomen. Daar zou ieder mens toch ziek van worden...?
Goed; ofwel ik begin te ijlen, of ik heb ze anderszins niet meer op een rijtje. Either way: ik moet weg!! Koortsachtige benen fietsen helaas niet in een bijpassend vurig tempo.
Een prettige dag voor u allen!
Sttt... kannie praten.. heb zo'n keelpijn...
Oh nee; dat gaat niet op natuurlijk; ik hoef nu niet te praten. Alleen maar te typen, en mijn vingers doen het nog best.
Straks moet ik weg; krijg een evaluatie. Dan hoef ik ook niet te praten, sterker nog: ik màg niet eens praten. Je wordt geëvalueerd door al je groepsleden en je mag helemaal niets terugzeggen. Acht mensen die met grote stelligheid dingen beweren die volgens jou echt absoluut niet waar zijn, en waar je dan in het geheel niet op kan reageren - vreselijk! Maar: ik heb in mijn geschreven 'eva', zoals het zo onschudlig wordt afgekort, de weblog-scene genoemd als bron van grote helende krachten, en als ze daar wat op te zeggen hebben ga ik in de aanval hoor! In mijn loyaliteit word ik gelijk een tijger ;-).
Mijn gedachten zijn bij heel andere dingen. Wist u dat een verkeerd geïnstalleerde Norton Antivirus je halve systeem om zeep kan helpen? Je mail zo goed kan protect-en dat je je mailprogramma niet eens meer openkrijgt; je computer bij afsluiten zo goed scant dat hij niet eens meer uitgaat? Heel fijn.
En dan heb ik ook nog de halve nacht borstvoeding gegeven; om pas aan het eind van de droom van de dokter te horen te krijgen dat ik zwanger was van het kind dat ik al dacht te voeden. Ik zag er heel normaal uit, en die arts zei dat ik negen maanden ver was; ik dacht nog: 'jeetje dan ben ik best dun!'. Vanochtend twee kilo aangekomen. Daar zou ieder mens toch ziek van worden...?
Goed; ofwel ik begin te ijlen, of ik heb ze anderszins niet meer op een rijtje. Either way: ik moet weg!! Koortsachtige benen fietsen helaas niet in een bijpassend vurig tempo.
Een prettige dag voor u allen!
maandag 24 september
1 | 19:52
Die bloemkool rook toch wel heel anders dan gewoonlijk... en iets in die geur kwam me bekend voor, maar plaatsen kon ik het niet. Raar luchtje, maar toch best lekker.
Ik werd al helemaal nostalgisch; begon jeugdherinneringen op te halen van een kleine Puck op een krukje in de keuken, of een nog kleinere Puck, logerend bij haar tante; tot welke tijd nogal veel déjà-senti's zijn te herleiden.
Sommige oplossingen zijn werkelijk te banaal voor woorden. Dubro uit de pan vergeten te spoelen.
Sperzen-uit-blik zijn gelukkig ook erg smakelijk.
Die bloemkool rook toch wel heel anders dan gewoonlijk... en iets in die geur kwam me bekend voor, maar plaatsen kon ik het niet. Raar luchtje, maar toch best lekker.
Ik werd al helemaal nostalgisch; begon jeugdherinneringen op te halen van een kleine Puck op een krukje in de keuken, of een nog kleinere Puck, logerend bij haar tante; tot welke tijd nogal veel déjà-senti's zijn te herleiden.
Sommige oplossingen zijn werkelijk te banaal voor woorden. Dubro uit de pan vergeten te spoelen.
Sperzen-uit-blik zijn gelukkig ook erg smakelijk.
4 | 18:21
Herinner me ineens weer - hoe kon ik dat nu vergeten: een Kronan, zomaar geparkeerd in de fietsenstalling voor ons persoonlijke gekkenhuisje! Eén van mijn hoogstens twintig medegekken of peuten (what's the difference) rijdt op zo'n ding rond! Zo dichtbij en toch nooit gezien.. het is toch wat..
Ik ben er uitgebreid omheen gelopen, heb overal in geknepen waar je in kan knijpen en heb eindelijk van dichtbij het beroemde voorrek gezien. Besloten dat ik beslist blij ga zijn met deze aankoop. En ook - da's dan weer wat minder - heel, héél erg ga opvallen; want hoewel dit de bescheiden zilver-blauwe variant was viel hij al behoorlijk op. En ik ga rondfietsen op een knalroze...
Herinner me ineens weer - hoe kon ik dat nu vergeten: een Kronan, zomaar geparkeerd in de fietsenstalling voor ons persoonlijke gekkenhuisje! Eén van mijn hoogstens twintig medegekken of peuten (what's the difference) rijdt op zo'n ding rond! Zo dichtbij en toch nooit gezien.. het is toch wat..
Ik ben er uitgebreid omheen gelopen, heb overal in geknepen waar je in kan knijpen en heb eindelijk van dichtbij het beroemde voorrek gezien. Besloten dat ik beslist blij ga zijn met deze aankoop. En ook - da's dan weer wat minder - heel, héél erg ga opvallen; want hoewel dit de bescheiden zilver-blauwe variant was viel hij al behoorlijk op. En ik ga rondfietsen op een knalroze...
5 | 15:26
Vanochtend vroeg bij het thema interactie van één mijner groepsgenoten gehoord dat ik beslist de minst humoristische van de groep ben.
"Da's mooi", dacht ik; "want ik vind jou ook absoluut niet humoristisch"
Het is nog niet zo lang geleden dat ik door zo'n opmerking dagen wenend in een hoekje zat. Ik ga beslist vooruit...
Vanochtend vroeg bij het thema interactie van één mijner groepsgenoten gehoord dat ik beslist de minst humoristische van de groep ben.
"Da's mooi", dacht ik; "want ik vind jou ook absoluut niet humoristisch"
Het is nog niet zo lang geleden dat ik door zo'n opmerking dagen wenend in een hoekje zat. Ik ga beslist vooruit...
zondag 23 september
1 | 03:20
Fijn spul, computers. Fijne man ook; Amon Goeth.
Bij het vorige postje was ik, zoals u wellicht al door had, helemaal in link-stemming. Net was ik naarstig op zoek naar een mooie over voornoemde man, toen alles verontrustend blauw en daarna nog verontrustender helwit werd. Zelfs na hun dood weten beulen blijkbaar hun werk nog te doen.
Afijn; crashes ken ik - daar blijf ik zeer koelbloedig onder. Wat minder koelbloedig was ik toen bleek dat mijn fijne Blogprogrammaatje de klap niet had doorstaan, en niet meer open wou. DAT-bestandje stuk; geen idee wat het is, maar het was blijkbaar noodzakelijk voor het functioneren van het hele program. Nou ben ik een trage leerling, maar toch niet zo traag dat ik na het vorige drama niet af en toe een back-upje maak. Desondanks ruim een uur bezig geweest met het bijwerken van postjes en het synchroniseren van postjes.
Mocht er nou ineens geen log meer zijn een dezer dagen, dan is het herstellen toch niet helemaal naar wens gegaan. Er zijn namelijk nogal wat dingen mis gegaan daarbij...
Nou ja; dan weet u in elk geval waarvan het kwam.
Bedtijd nu, denk ik.
Oh ja: die link naar meneer de beul was hiero.
(Hoe heerlijk. Kom er net achter dat ik al anderhalf uur aan het inbellen ben, omdat de kabel het vijf minuten niet deed...)
Fijn spul, computers. Fijne man ook; Amon Goeth.
Bij het vorige postje was ik, zoals u wellicht al door had, helemaal in link-stemming. Net was ik naarstig op zoek naar een mooie over voornoemde man, toen alles verontrustend blauw en daarna nog verontrustender helwit werd. Zelfs na hun dood weten beulen blijkbaar hun werk nog te doen.
Afijn; crashes ken ik - daar blijf ik zeer koelbloedig onder. Wat minder koelbloedig was ik toen bleek dat mijn fijne Blogprogrammaatje de klap niet had doorstaan, en niet meer open wou. DAT-bestandje stuk; geen idee wat het is, maar het was blijkbaar noodzakelijk voor het functioneren van het hele program. Nou ben ik een trage leerling, maar toch niet zo traag dat ik na het vorige drama niet af en toe een back-upje maak. Desondanks ruim een uur bezig geweest met het bijwerken van postjes en het synchroniseren van postjes.
Mocht er nou ineens geen log meer zijn een dezer dagen, dan is het herstellen toch niet helemaal naar wens gegaan. Er zijn namelijk nogal wat dingen mis gegaan daarbij...
Nou ja; dan weet u in elk geval waarvan het kwam.
Bedtijd nu, denk ik.
Oh ja: die link naar meneer de beul was hiero.
(Hoe heerlijk. Kom er net achter dat ik al anderhalf uur aan het inbellen ben, omdat de kabel het vijf minuten niet deed...)
| 02:07
Nou zeg! Net op het moment dat Ralph Fiennes geheel bebloed in zijn kistje wordt afgevoerd, kom ik erachter dat er op Net5 een film met hem in de (dode) hoofdrol is.
Hele vage film trouwens. Ik heb in vijf minuten vier naakte vrouwen gezien, een dode koe, drie bloederige lijken, één Julia Ormond die naakt èn bloederig was, en twee kotsende mensen. Maar deze samenvatting zegt ook dat het 'not a movie for everyone' is; dus dan zal ik me maar bij everyone scharen.
Ik ben trouwens nogal Fiennes-fan; vandaar mijn ietwat ontstelde 'nou zeg'.
Voor wie geen idee heeft wie Ralph Fiennes is (schandalig!!!): hij speelde in Schindler's List 'die hele enge': Amon Goeth. En in The English Patient die koele doch charmante en aantrekkelijke klootzak. En een veel sympathieker karakter in Oscar and Lucinda, maar dat is een film die geen hond kent, geloof ik. Ik ben in elk geval de enige die hem de afgelopen anderhalf jaar bij de videotheek heeft geleend. En verder speelde hij in The Avengers, en in End of the Affair, en in... nou ja: hier staat het hele lijstje. En hier nog meer over de man zelf; en hier zelfs over de ganse familie. 't Is een soort familie Bach van film en toneel, krijg ik het idee. Overigens; over de familie Bach gesproken: zie hier een heel NRC-profiel.
Film blijkt afgelopen. De laatste tien minuten hoorde ik alleen maar een hysterisch gillende Julia; daarna barok-achtige muziek die ineens over ging in schreeuwende aankondigingen van Expedition Robinson, die weer over gingen in nog schreeuwendere en vrij obscene beloftes, die ik beslist niet waargemaakt hoef te zien. Ik moest de tv maar eens uitzetten, denk ik...
Nou zeg! Net op het moment dat Ralph Fiennes geheel bebloed in zijn kistje wordt afgevoerd, kom ik erachter dat er op Net5 een film met hem in de (dode) hoofdrol is.
Hele vage film trouwens. Ik heb in vijf minuten vier naakte vrouwen gezien, een dode koe, drie bloederige lijken, één Julia Ormond die naakt èn bloederig was, en twee kotsende mensen. Maar deze samenvatting zegt ook dat het 'not a movie for everyone' is; dus dan zal ik me maar bij everyone scharen.
Ik ben trouwens nogal Fiennes-fan; vandaar mijn ietwat ontstelde 'nou zeg'.
Voor wie geen idee heeft wie Ralph Fiennes is (schandalig!!!): hij speelde in Schindler's List 'die hele enge': Amon Goeth. En in The English Patient die koele doch charmante en aantrekkelijke klootzak. En een veel sympathieker karakter in Oscar and Lucinda, maar dat is een film die geen hond kent, geloof ik. Ik ben in elk geval de enige die hem de afgelopen anderhalf jaar bij de videotheek heeft geleend. En verder speelde hij in The Avengers, en in End of the Affair, en in... nou ja: hier staat het hele lijstje. En hier nog meer over de man zelf; en hier zelfs over de ganse familie. 't Is een soort familie Bach van film en toneel, krijg ik het idee. Overigens; over de familie Bach gesproken: zie hier een heel NRC-profiel.
Film blijkt afgelopen. De laatste tien minuten hoorde ik alleen maar een hysterisch gillende Julia; daarna barok-achtige muziek die ineens over ging in schreeuwende aankondigingen van Expedition Robinson, die weer over gingen in nog schreeuwendere en vrij obscene beloftes, die ik beslist niet waargemaakt hoef te zien. Ik moest de tv maar eens uitzetten, denk ik...
zaterdag 22 september
1 | 20:40
Kan iemand me misschien vertellen hoe dat ene liedje ook alweer heette?
U weet wel: dinges. Met die mooie cellosolo erin - zo van 'laaaa-lalalala-laaa-nananana-naaaaaaa-podopompomooom....'.
Ik wou het downloaden, maar ik ben de titel kwijt...
Kan iemand me misschien vertellen hoe dat ene liedje ook alweer heette?
U weet wel: dinges. Met die mooie cellosolo erin - zo van 'laaaa-lalalala-laaa-nananana-naaaaaaa-podopompomooom....'.
Ik wou het downloaden, maar ik ben de titel kwijt...
| 14:44
Ligt dat nou aan mij, of is het vrij logisch om, als je op zoek bent naar de website van de thuiszorg, eerst eens te gaan kijken bij www.thuiszorg.nl; of www.thuiszorg.org; of www.thuiszorg.net. Desnoods www.thuiszorgnederland.nl. Maar toch van zijn levensdagen niet bij www.lvt.nl?!
Staat trouwens geen barst op, op die site. In elk geval niet wat ik wil weten.
Heeft iemand van u enig idee of incontinentiemateriaal wordt vergoed door het ziekenfonds? En om vragen voor te zijn: nee, niet voor mezelf. Ik ben gewoon ten huwelijk gevraagd door een leuke miljardair-op-leeftijd, en ik wil vooraf even weten of de helft van het kapitaal aan luiers op gaat, voor ik het goed en wel kan erven.
Ligt dat nou aan mij, of is het vrij logisch om, als je op zoek bent naar de website van de thuiszorg, eerst eens te gaan kijken bij www.thuiszorg.nl; of www.thuiszorg.org; of www.thuiszorg.net. Desnoods www.thuiszorgnederland.nl. Maar toch van zijn levensdagen niet bij www.lvt.nl?!
Staat trouwens geen barst op, op die site. In elk geval niet wat ik wil weten.
Heeft iemand van u enig idee of incontinentiemateriaal wordt vergoed door het ziekenfonds? En om vragen voor te zijn: nee, niet voor mezelf. Ik ben gewoon ten huwelijk gevraagd door een leuke miljardair-op-leeftijd, en ik wil vooraf even weten of de helft van het kapitaal aan luiers op gaat, voor ik het goed en wel kan erven.
| 00:01
En toch kan dit niet:
Gemiddeld komt 1 procent van het dagelijkse bezoek vóór 0:00. Op grond van het bezoekersaantal van 0 van vandaag tot nu toe kan uw site vandaag op 0 pageviews (+/- 0) uitkomen.
Dit al helemaal niet, trouwens - zeker niet als vervolg op het voorafgaande:
Gemiddeld komt 0 procent van het dagelijkse bezoek vóór 0:01. Op grond van het bezoekersaantal van 1 van vandaag tot nu toe kan uw site vandaag op 1107 pageviews (+/- 1106) uitkomen.
En toch kan dit niet:
Gemiddeld komt 1 procent van het dagelijkse bezoek vóór 0:00. Op grond van het bezoekersaantal van 0 van vandaag tot nu toe kan uw site vandaag op 0 pageviews (+/- 0) uitkomen.
Dit al helemaal niet, trouwens - zeker niet als vervolg op het voorafgaande:
Gemiddeld komt 0 procent van het dagelijkse bezoek vóór 0:01. Op grond van het bezoekersaantal van 1 van vandaag tot nu toe kan uw site vandaag op 1107 pageviews (+/- 1106) uitkomen.
vrijdag 21 september
| 18:31
Dat zoiets schijnbaar eenvoudigs als broccoli kopen toch zo geweldig fantastisch kan zijn...
Dat zoiets schijnbaar eenvoudigs als broccoli kopen toch zo geweldig fantastisch kan zijn...
| 00:19
Lieve, lieve Bob...
er ging van alles mis met Pivot en reacties en amp-jes en acute-jes, toen Rob (I didnt do it!!!) hele foute reacties ging geven. Maar nu heb iik het weggehaald en dat moest natuurlijk niet, want je moet voor de documentatie wel kunnen zien hoe goed Pivot kan crashen.
Dus we zullen kijken of we het voorzichtig nog eens kunnen doen...
Greetz,
W.
Lieve, lieve Bob...
er ging van alles mis met Pivot en reacties en amp-jes en acute-jes, toen Rob (I didnt do it!!!) hele foute reacties ging geven. Maar nu heb iik het weggehaald en dat moest natuurlijk niet, want je moet voor de documentatie wel kunnen zien hoe goed Pivot kan crashen.
Dus we zullen kijken of we het voorzichtig nog eens kunnen doen...
Greetz,
W.
donderdag 20 september
| 15:25
Zie ik net ineens: ik ben met WinMX muziek aan het downloaden, en gelijktijdig is er iemand van mij aan het downloaden. Niets bijzonders aan, zult u zeggen. Maar ik heb dat nummer (John Lennon - Watchin the Weels) helemaal niet...
Zie ik net ineens: ik ben met WinMX muziek aan het downloaden, en gelijktijdig is er iemand van mij aan het downloaden. Niets bijzonders aan, zult u zeggen. Maar ik heb dat nummer (John Lennon - Watchin the Weels) helemaal niet...
| 15:19
Zo; dat was een lekker onsamenhangend stukkie proza, wat ik vanochtend op het net knikkerde.
De conclusie dat het vast een verschrikkelijke dag zou worden kwam, zoals u zult begrijpen, niet echt voort uit het aanschouwen van een holland-moeë Maxima, of een sushi-wonderkindje. Wel uit een algemeen slechte stemming.
Die slechte stemming was geheel en al eigen schuld-dikke bult, door gisteravond zelf toegedane ellende. Ik had een spontane hartekreet over persoon A neergeschreven, die als eindbestemming de mailbox van persoon B had. Of in elk geval: moest hebben. Twintig minuten B uitgehoord: heb je hem al - heb je hem nou al? Langzaam kwam de aanvankelijk melige, maar steeds angstiger wordende gedachte op: ik zal toch niet...? Maar dat had ik dus wel. Naar A gestuurd, that is. Dat krijg je, als iemand je na aan het hart ligt; en je iemand zo vaak mailt dat de voorletter haast als reflex bij 'To:' wordt ingetypt. En het overigens fijne programma Eudora die letter 'automagisch' aanvult tot het hele adres. En send is in een net zo haast gedachteloze beweging aangeklikt.
Ik dacht dat ik ter plekke door de grond zou zakken. Hoopte dat eigenlijk zelfs. Als dit me was overkomen met gewone post, was ik denk ik onmiddellijk naar betreffende persoon afgereist, om aldaar de postbode op te wachten. Degenen die mij wat beter kennen weten dat ik dergelijke impulsen zelden heb...
Hele nacht één bonk spanning. Geen oog dicht gedaan; en telkens als ik in slaap zakte stopte ik met ademhalen. Beetje eigenaardig en lastig trekje van me: als ik met stress ga slapen vergeet ik normaal adem te halen, wat niet bevorderlijk is voor een goede nachtrust.
Vandaar dus dat ik vanochtend niet in een beste stemming verkeerde. Vast van plan thuis te blijven ben ik zowaar toch nog naar therapie gegaan; ik had twee blokken die tamelijk pittig zijn, maar die me achteraf bezien toch wel goed hebben gedaan. Blijkbaar vonden mijn groepsgenoten het ook wel tijd voor een dagje vrij, want we waren met drie, van de gewoonlijk acht mensen. Drie meiden; ik heb mijn 'drama' uit de doeken gedaan en we hebben met zijn drieën de hele ochtend heel bakvisachtig zitten giechelen en gillen en weeeeeeh-en.
Eenmaal thuis bleek het drama niet zo'n drama te zijn. Ik heb een hartverwarmende reactie gekregen; die me redelijk heeft gerustgesteld. Hoewel ik in het algemeen nu wel enige mail-terughoudenheid voel. En eigenlijk toch, hartverwarmend of niet, die ander niet zo goed meer durf te spreken...
Nou ja; allemaal maar even laten bezinken, denk ik. En het zal me leren dat ik niet zomaar klakkeloos chaos in mijn leven kan gooien, maar op bepaalde punten juist eens wat meer moet opletten ;-)
Zo; dat was een lekker onsamenhangend stukkie proza, wat ik vanochtend op het net knikkerde.
De conclusie dat het vast een verschrikkelijke dag zou worden kwam, zoals u zult begrijpen, niet echt voort uit het aanschouwen van een holland-moeë Maxima, of een sushi-wonderkindje. Wel uit een algemeen slechte stemming.
Die slechte stemming was geheel en al eigen schuld-dikke bult, door gisteravond zelf toegedane ellende. Ik had een spontane hartekreet over persoon A neergeschreven, die als eindbestemming de mailbox van persoon B had. Of in elk geval: moest hebben. Twintig minuten B uitgehoord: heb je hem al - heb je hem nou al? Langzaam kwam de aanvankelijk melige, maar steeds angstiger wordende gedachte op: ik zal toch niet...? Maar dat had ik dus wel. Naar A gestuurd, that is. Dat krijg je, als iemand je na aan het hart ligt; en je iemand zo vaak mailt dat de voorletter haast als reflex bij 'To:' wordt ingetypt. En het overigens fijne programma Eudora die letter 'automagisch' aanvult tot het hele adres. En send is in een net zo haast gedachteloze beweging aangeklikt.
Ik dacht dat ik ter plekke door de grond zou zakken. Hoopte dat eigenlijk zelfs. Als dit me was overkomen met gewone post, was ik denk ik onmiddellijk naar betreffende persoon afgereist, om aldaar de postbode op te wachten. Degenen die mij wat beter kennen weten dat ik dergelijke impulsen zelden heb...
Hele nacht één bonk spanning. Geen oog dicht gedaan; en telkens als ik in slaap zakte stopte ik met ademhalen. Beetje eigenaardig en lastig trekje van me: als ik met stress ga slapen vergeet ik normaal adem te halen, wat niet bevorderlijk is voor een goede nachtrust.
Vandaar dus dat ik vanochtend niet in een beste stemming verkeerde. Vast van plan thuis te blijven ben ik zowaar toch nog naar therapie gegaan; ik had twee blokken die tamelijk pittig zijn, maar die me achteraf bezien toch wel goed hebben gedaan. Blijkbaar vonden mijn groepsgenoten het ook wel tijd voor een dagje vrij, want we waren met drie, van de gewoonlijk acht mensen. Drie meiden; ik heb mijn 'drama' uit de doeken gedaan en we hebben met zijn drieën de hele ochtend heel bakvisachtig zitten giechelen en gillen en weeeeeeh-en.
Eenmaal thuis bleek het drama niet zo'n drama te zijn. Ik heb een hartverwarmende reactie gekregen; die me redelijk heeft gerustgesteld. Hoewel ik in het algemeen nu wel enige mail-terughoudenheid voel. En eigenlijk toch, hartverwarmend of niet, die ander niet zo goed meer durf te spreken...
Nou ja; allemaal maar even laten bezinken, denk ik. En het zal me leren dat ik niet zomaar klakkeloos chaos in mijn leven kan gooien, maar op bepaalde punten juist eens wat meer moet opletten ;-)
| 08:58
Doodmoe en nogal opgefokt tracht ik mezelf te 'soothen' met Z@ppelin, maar dat is ook niet bepaald opwekkend.
Ik pak een staartje jeugdjounaal mee waar ik een hyperintelligent, maar (ogenschijnlijk?) gevoelloos gozertje hoor vertellen hoe hij, Hollandse import in Amerika, de toestand aldaar beleeft. Niet, is kort gezegd het antwoord. Eerst was hij wel bang, maar nu niet meer. Hij moet in het rampgebied hebben gewoond, want ik vang iets op over evacuatie, en dat hij binnenkort met zijn ouders in een nieuw huis gaat wonen. Overigens is hij niet de enige die zo koelbloedig is; de nacht na de ramp (van 11 op 12 sept. dus), sprak ik mijn Blog-man, en die zei dat het niemand in zijn omgeving leek te deren. Hij was de enige die zich zorgen maakte en het nieuws volgde.
Laatste journaalfragment ging over een meiske die een boeketje aan Maxima mocht overhandigen; ze werd gevolgd bij al haar voorbereidingen (haar kammen, ringetje af want dat is een potentieel wapen), en de uiteindelijke 'plechtigheid'. Dit is nu al de vierde keer dat ik Maxima hoor zeggen dat Nederland haar een beetje veel is. Probeerde Alex de eerste keer nog de boel te sussen met een quasi medelijdende blik ("ze is een beetje dom..") en een uitleg dat ze bedoelde dat er gewoon te veel moois voor één dag was; nu heeft hij al die pogingen gestaakt. En kijkt wat vermoeid en gepijnigd de andere kant op. Dat wordt nog wat zeg...
Nu kijk ik naar een mollige peuter die sushi maakt. Sushi; als je drie bent. Ik kan nog niet eens langer dan drie dagen achter elkaar onaangebrand eten maken...
Oh jeetje - al kijkend is de tijd wel erg verstreken en ik had al tien minuten weg moeten zijn... en ik moet nog tanden poetsen en tas pakken en... oooh help ik kom te laaaaat!!!
Iets zegt me dat dit een verschrikkelijke dag gaat worden. Bleeegh...
Doodmoe en nogal opgefokt tracht ik mezelf te 'soothen' met Z@ppelin, maar dat is ook niet bepaald opwekkend.
Ik pak een staartje jeugdjounaal mee waar ik een hyperintelligent, maar (ogenschijnlijk?) gevoelloos gozertje hoor vertellen hoe hij, Hollandse import in Amerika, de toestand aldaar beleeft. Niet, is kort gezegd het antwoord. Eerst was hij wel bang, maar nu niet meer. Hij moet in het rampgebied hebben gewoond, want ik vang iets op over evacuatie, en dat hij binnenkort met zijn ouders in een nieuw huis gaat wonen. Overigens is hij niet de enige die zo koelbloedig is; de nacht na de ramp (van 11 op 12 sept. dus), sprak ik mijn Blog-man, en die zei dat het niemand in zijn omgeving leek te deren. Hij was de enige die zich zorgen maakte en het nieuws volgde.
Laatste journaalfragment ging over een meiske die een boeketje aan Maxima mocht overhandigen; ze werd gevolgd bij al haar voorbereidingen (haar kammen, ringetje af want dat is een potentieel wapen), en de uiteindelijke 'plechtigheid'. Dit is nu al de vierde keer dat ik Maxima hoor zeggen dat Nederland haar een beetje veel is. Probeerde Alex de eerste keer nog de boel te sussen met een quasi medelijdende blik ("ze is een beetje dom..") en een uitleg dat ze bedoelde dat er gewoon te veel moois voor één dag was; nu heeft hij al die pogingen gestaakt. En kijkt wat vermoeid en gepijnigd de andere kant op. Dat wordt nog wat zeg...
Nu kijk ik naar een mollige peuter die sushi maakt. Sushi; als je drie bent. Ik kan nog niet eens langer dan drie dagen achter elkaar onaangebrand eten maken...
Oh jeetje - al kijkend is de tijd wel erg verstreken en ik had al tien minuten weg moeten zijn... en ik moet nog tanden poetsen en tas pakken en... oooh help ik kom te laaaaat!!!
Iets zegt me dat dit een verschrikkelijke dag gaat worden. Bleeegh...
woensdag 19 september
| 14:16
Oke; 't is weer mooi geweest met de zuurstokken. Terug naar het vertrouwde blauw, condoleance-achtig of niet.
Voor degenen die van blauw heel treurig of humeurig worden en mijn tekstjes toch liever in roze en mint blijven volgen: zie hier. Of heb geduld. Regenachtige dagen, veel taken die graag uitgesteld worden en zelf niet helemaal weten wat je wilt, zorgen tezamen voor een vrij hoge productie aan templates. In goede (slechte..?) tijden drie per week. Er is me van verschillende kanten gezegd dat ik moet leren 'chaos toe te laten in mijn leven' - schrik niet als die chaos op een ochtend ook is doorgedrongen tot deze site ;-)
Oke; 't is weer mooi geweest met de zuurstokken. Terug naar het vertrouwde blauw, condoleance-achtig of niet.
Voor degenen die van blauw heel treurig of humeurig worden en mijn tekstjes toch liever in roze en mint blijven volgen: zie hier. Of heb geduld. Regenachtige dagen, veel taken die graag uitgesteld worden en zelf niet helemaal weten wat je wilt, zorgen tezamen voor een vrij hoge productie aan templates. In goede (slechte..?) tijden drie per week. Er is me van verschillende kanten gezegd dat ik moet leren 'chaos toe te laten in mijn leven' - schrik niet als die chaos op een ochtend ook is doorgedrongen tot deze site ;-)
§ | 12:41
Er is er één jarig hoera, hoera - dat kun je wel zien dat is hij!
Van harte gefeliciteerd Walter!
Er is er één jarig hoera, hoera - dat kun je wel zien dat is hij!
Van harte gefeliciteerd Walter!
dinsdag 18 september
| 15:32
Speciaal voor Dirk: een roze dagje.
En vanaf morgen gaan we weer gewoon terug naar stijl 'condoleance-register', zoals hij het zo vriendelijk noemt...
Speciaal voor Dirk: een roze dagje.
En vanaf morgen gaan we weer gewoon terug naar stijl 'condoleance-register', zoals hij het zo vriendelijk noemt...
maandag 17 september
1 | 22:57
Ha! Tijd voor een kopje koffie!
Instanttroep, zoetstoftroep en pseudo-koffiemelktroep in beker; ketel vullen met water, gas aan. Vervolgens geïrriteerd wachten waarom het zò lang duurt voor dat water eindelijk kookt.
Ketel blijkt nog op het aanrecht te staan.
Nee; de opwekkende krachten van dit bakkie zijn beslist niet verspild...
Ha! Tijd voor een kopje koffie!
Instanttroep, zoetstoftroep en pseudo-koffiemelktroep in beker; ketel vullen met water, gas aan. Vervolgens geïrriteerd wachten waarom het zò lang duurt voor dat water eindelijk kookt.
Ketel blijkt nog op het aanrecht te staan.
Nee; de opwekkende krachten van dit bakkie zijn beslist niet verspild...
zondag 16 september
1 | 12:55
Oooh kijk nu toch!!!
De kabel doet het weer! Zomaar ineens!
En oh zie nu toch: mail comes in!
Zelfs MSN werkt weer!
En de NCRV-gids is weer terecht (lag onder mijn hoofdkussen, god mag weten wat ie daar moest); en mijn spierpijn is heus zo erg nog niet. Die spierpijn heb ik tenslotte omdat ik mijn val heb gebroken, en had ik dat niet gedaan dan had ik nu nog veel meer pijn gehad.
En de zon schijnt.
Nee; er is werkelijk geen enkele reden tot pruttelen..
Oooh kijk nu toch!!!
De kabel doet het weer! Zomaar ineens!
En oh zie nu toch: mail comes in!
Zelfs MSN werkt weer!
En de NCRV-gids is weer terecht (lag onder mijn hoofdkussen, god mag weten wat ie daar moest); en mijn spierpijn is heus zo erg nog niet. Die spierpijn heb ik tenslotte omdat ik mijn val heb gebroken, en had ik dat niet gedaan dan had ik nu nog veel meer pijn gehad.
En de zon schijnt.
Nee; er is werkelijk geen enkele reden tot pruttelen..
2 | 11:54
Heb ik weer: uitgerekend vandaag ligt in Den Haag de kabel plat. Authenticatie-problemen. Wat in praktijk inhoudt dat ineens je naam en je wachtwoord ongeldig blijken te zijn, wat je een paar uur lang kan doen twijfelen aan je eigen identiteit en authenticiteit, of de mate waarin dementie reeds is ingetreden. Wellicht ook ben je gehackt; is je computer overgenomen door Amerikaanse terroristen omdat je een Afghaans vriendinnetje hebt. Je weet maar nooit hè.. alles is mogelijk...
Dit keer heb ik die paar uur niet afgewacht; na de tweede 'login failed' heb ik meteen de Casema (remember that name; en ontwijk hem) gebeld; via hun antwoordapparaat werd me een lang verhaal verteld over witte en zwarte kabelmodems, al dan niet knipperende lampjes, storingen in het hele internetgebied en dat ze zelf niet weten waar het vandaan komt en hoe lang het gaat duren om het op te sporen, laat staan verhelpen. En dat ik best mocht blijven wachten tot ik een medewerker te spreken zou krijgen, maar dat dat heel, heel lang zou gaan duren. Meer informatie op de teletekstpagina van het Casemaservicekanaal. Ze zeiden nog net niet: op onze internetsite, wat me weer meeviel.
Dus nu bel ik, hoe ouderwets, gewoon in via mijn modempje. Ook met Casema, trouwens; want je kan niet naar een Casema-site uploaden als je inbelt met, ik noem maar wat, Zon. Ook geen mail versturen. Wat weer niet uitmaakt, want mijn mail blijkt ook onbereikbaar. Bah.
En ik wou zoveel doen op internet! Ik had grootse plannen over PHP gaan leren, en XML, en ik moet tonnen achterstallige mail beantwoorden, en ik heb twee sites elders, die schreeuwen om bijgewerkt te worden en en en....
De enige die erg blij zal zijn met mijn falend internet is Bob; ik test Pivot en schijn dat een beetje over-actief te doen...
Pivot is wel mooi trouwens!! Neemt allen Pivot!
Nu is ook nog de NCRV-gids kwijt. Wat niet zo erg is, want die zegt vernieuwd te zijn, maar is er nu nog erger aan toe dan voor de vernieuwing. 't Is ook geen vernieuwing, want hij ziet er weer precies zo uit als voor de vorige. Maar goed; nu zit ik dus èn zonder internet, èn zonder TV (want zomaar kanalen langszappen en verrast worden is geen optie voor de controlebehoeftigen onder ons..).
Spierpijn is nog immer daar, voel ik nu. Jaja; als ik wil pruttelen doe ik het ook goed ;-)
Ik ga dit maar posten. Moet de telefoonlijn vrijmaken...
Heb ik weer: uitgerekend vandaag ligt in Den Haag de kabel plat. Authenticatie-problemen. Wat in praktijk inhoudt dat ineens je naam en je wachtwoord ongeldig blijken te zijn, wat je een paar uur lang kan doen twijfelen aan je eigen identiteit en authenticiteit, of de mate waarin dementie reeds is ingetreden. Wellicht ook ben je gehackt; is je computer overgenomen door Amerikaanse terroristen omdat je een Afghaans vriendinnetje hebt. Je weet maar nooit hè.. alles is mogelijk...
Dit keer heb ik die paar uur niet afgewacht; na de tweede 'login failed' heb ik meteen de Casema (remember that name; en ontwijk hem) gebeld; via hun antwoordapparaat werd me een lang verhaal verteld over witte en zwarte kabelmodems, al dan niet knipperende lampjes, storingen in het hele internetgebied en dat ze zelf niet weten waar het vandaan komt en hoe lang het gaat duren om het op te sporen, laat staan verhelpen. En dat ik best mocht blijven wachten tot ik een medewerker te spreken zou krijgen, maar dat dat heel, heel lang zou gaan duren. Meer informatie op de teletekstpagina van het Casemaservicekanaal. Ze zeiden nog net niet: op onze internetsite, wat me weer meeviel.
Dus nu bel ik, hoe ouderwets, gewoon in via mijn modempje. Ook met Casema, trouwens; want je kan niet naar een Casema-site uploaden als je inbelt met, ik noem maar wat, Zon. Ook geen mail versturen. Wat weer niet uitmaakt, want mijn mail blijkt ook onbereikbaar. Bah.
En ik wou zoveel doen op internet! Ik had grootse plannen over PHP gaan leren, en XML, en ik moet tonnen achterstallige mail beantwoorden, en ik heb twee sites elders, die schreeuwen om bijgewerkt te worden en en en....
De enige die erg blij zal zijn met mijn falend internet is Bob; ik test Pivot en schijn dat een beetje over-actief te doen...
Pivot is wel mooi trouwens!! Neemt allen Pivot!
Nu is ook nog de NCRV-gids kwijt. Wat niet zo erg is, want die zegt vernieuwd te zijn, maar is er nu nog erger aan toe dan voor de vernieuwing. 't Is ook geen vernieuwing, want hij ziet er weer precies zo uit als voor de vorige. Maar goed; nu zit ik dus èn zonder internet, èn zonder TV (want zomaar kanalen langszappen en verrast worden is geen optie voor de controlebehoeftigen onder ons..).
Spierpijn is nog immer daar, voel ik nu. Jaja; als ik wil pruttelen doe ik het ook goed ;-)
Ik ga dit maar posten. Moet de telefoonlijn vrijmaken...
zaterdag 15 september
3 | 16:07
Oke; ik wéét dat ik had voorspeld dat ik vandaag spierpijn zou hebben; maar wat ik nu voel vind ik toch werkelijk overdreven...
Oke; ik wéét dat ik had voorspeld dat ik vandaag spierpijn zou hebben; maar wat ik nu voel vind ik toch werkelijk overdreven...
1 | 02:00
Kijkend naar de herhaling van Netwerk, vraag ik me af of we niet een paar minuten stil moeten zijn voor Charles Groenhuizen.
Want gottegot wat ziet die man eruit zeg...
Kijkend naar de herhaling van Netwerk, vraag ik me af of we niet een paar minuten stil moeten zijn voor Charles Groenhuizen.
Want gottegot wat ziet die man eruit zeg...
vrijdag 14 september
| 12:41
Het wordt wel lastig om zwijgend te rouwen, als je om drie voor twaalf van je fiets smakt...
Het wordt wel lastig om zwijgend te rouwen, als je om drie voor twaalf van je fiets smakt...
donderdag 13 september
| 23:24
Voelt u zich ook zo dof?
Ik weet niet - het lijkt of ik dicht zit. Na gisteravond had ik besloten dat het oké was als ik niet totaal geschokt en ondersteboven ben. Dat ik niet slecht en gevoelloos ben als ik de overzeese catastrofe niet kan bevatten. En ik voel me ook niet echt schuldig meer; alleen wil het niet zo lukken om 'wakker te worden'. Ik voel me zo verdoofd; en alles om me heen lijkt net zo verdoofd. Zelfs mijn mail, die al de hele dag foutmeldingen geeft. Ondanks alle drukte lijkt internet ook verdoofd; de tv ook - alles. Alleen op therapie ging het leven vandaag door alsof er niets was gebeurd. De voortsjokkende gekken waren nog net zo gek, en dolende in hun eigen wereldje, als voor dinsdag. Zozeer leek er niets veranderd, dat ik even dacht dat er inderdaad niets was gebeurd. En heel schuchter, haast op de tast, iets fluisterde over 'dat daar.. in Amerika..'; half-en-half vrezend dat ik het me had verbeeld en nu zelf de grootste gek van het terrein zou zijn. Maar nee - de rest van de groep wist er ook van.
Ik lees nu over wat ik net heb geschreven en zie staan: 'half-en-half vrezend dat ik het me had verbeeld'. Heb de neiging mezelf te verbeteren: 'dat moest natuurlijk hopen zijn, niet vrezen!' - maar ik vreesde, dat ik me zoiets afschuwelijks zou kunnen verbeelden.
Ik had me voorgenomen 'de boel de boel te laten', oftewel: mezelf niet te dwingen te begrijpen. Ik wil mezelf uitschudden, losgooien. Het lijkt of ik een beetje vastgelopen ben; zand in mijn kogellagers. Ik wil lucht in mijn hoofd, en in mijn schrijven terug - alsof ik juist met wat meer lucht de grip terug krijg. Maar het wil niet zo. Ik zou zo graag gewoon willen schrijven over maffe dagelijkse dingen - tegelijk schrik ik er ook voor terug. Bruut gezegd heb ik het even helemaal gehad met alle rampspoed, maar desondanks gaat er een soort schokje door me heen als ik een ander zie loggen over juist de gewone dagelijkse zaken.
Misschien maar weer langzaam op gang komen; voorzichtig oefenen ofzo.
Wat mijn dagelijks leven betreft: ik voel een stevige oorontsteking opkomen. In oktober verwelkomde ik de eerste in mijn hele leven, sindsdien heb ik er drie gehad, die steeds heftiger werden, en zich steeds meer thuis leken te voelen in mijn ganse hoofd. Pas nu geloof ik werkelijk de biologielessen, die me vertelden dat het middenoor in directe verbinding staat met voorhoofdsholten, bijholten, kaakholten en keel. Het lijkt daar makkelijk en fijn reizen, voor een beetje avontuurlijke bacterie.
Ik heb in elk geval een redelijk idee van mijn dagvulling, de komende dagen. En op een rare manier zie ik er bijna naar uit: even terug op mezelf; even een excuus om werkelijk los te laten en zodoende weer wat houvast te krijgen. Hoe dubbel dat ook mag lijken.
Ik zou haast zeggen: doet u mee...?
Voelt u zich ook zo dof?
Ik weet niet - het lijkt of ik dicht zit. Na gisteravond had ik besloten dat het oké was als ik niet totaal geschokt en ondersteboven ben. Dat ik niet slecht en gevoelloos ben als ik de overzeese catastrofe niet kan bevatten. En ik voel me ook niet echt schuldig meer; alleen wil het niet zo lukken om 'wakker te worden'. Ik voel me zo verdoofd; en alles om me heen lijkt net zo verdoofd. Zelfs mijn mail, die al de hele dag foutmeldingen geeft. Ondanks alle drukte lijkt internet ook verdoofd; de tv ook - alles. Alleen op therapie ging het leven vandaag door alsof er niets was gebeurd. De voortsjokkende gekken waren nog net zo gek, en dolende in hun eigen wereldje, als voor dinsdag. Zozeer leek er niets veranderd, dat ik even dacht dat er inderdaad niets was gebeurd. En heel schuchter, haast op de tast, iets fluisterde over 'dat daar.. in Amerika..'; half-en-half vrezend dat ik het me had verbeeld en nu zelf de grootste gek van het terrein zou zijn. Maar nee - de rest van de groep wist er ook van.
Ik lees nu over wat ik net heb geschreven en zie staan: 'half-en-half vrezend dat ik het me had verbeeld'. Heb de neiging mezelf te verbeteren: 'dat moest natuurlijk hopen zijn, niet vrezen!' - maar ik vreesde, dat ik me zoiets afschuwelijks zou kunnen verbeelden.
Ik had me voorgenomen 'de boel de boel te laten', oftewel: mezelf niet te dwingen te begrijpen. Ik wil mezelf uitschudden, losgooien. Het lijkt of ik een beetje vastgelopen ben; zand in mijn kogellagers. Ik wil lucht in mijn hoofd, en in mijn schrijven terug - alsof ik juist met wat meer lucht de grip terug krijg. Maar het wil niet zo. Ik zou zo graag gewoon willen schrijven over maffe dagelijkse dingen - tegelijk schrik ik er ook voor terug. Bruut gezegd heb ik het even helemaal gehad met alle rampspoed, maar desondanks gaat er een soort schokje door me heen als ik een ander zie loggen over juist de gewone dagelijkse zaken.
Misschien maar weer langzaam op gang komen; voorzichtig oefenen ofzo.
Wat mijn dagelijks leven betreft: ik voel een stevige oorontsteking opkomen. In oktober verwelkomde ik de eerste in mijn hele leven, sindsdien heb ik er drie gehad, die steeds heftiger werden, en zich steeds meer thuis leken te voelen in mijn ganse hoofd. Pas nu geloof ik werkelijk de biologielessen, die me vertelden dat het middenoor in directe verbinding staat met voorhoofdsholten, bijholten, kaakholten en keel. Het lijkt daar makkelijk en fijn reizen, voor een beetje avontuurlijke bacterie.
Ik heb in elk geval een redelijk idee van mijn dagvulling, de komende dagen. En op een rare manier zie ik er bijna naar uit: even terug op mezelf; even een excuus om werkelijk los te laten en zodoende weer wat houvast te krijgen. Hoe dubbel dat ook mag lijken.
Ik zou haast zeggen: doet u mee...?
woensdag 12 september
| 20:59
Mijn neef Jaap is ongedeerd.
Hij is onlangs verhuisd en we hadden zijn nieuwe adres nog niet; konden hem dus sowieso niet bereiken. Hij blijkt aan Central Park te wonen, en op Times Square te werken. Vanmiddag van Bob gehoord dat dat 2 kilometer van het WTC is, en ik probeer het me voor te stellen: 2 kilometer, dat is een minuut of tien fietsen. Van hier naar Albert Heijn; beslist niet ver weg, maar ook niet vlak om de hoek te noemen. Probeer me dan voor te stellen dat er een vliegtuig dwars door de flat naast de AH komt suizen, en die 2 kilometer is ineens erg veel te dichtbij.
Jaap en family zijn dus oke. Zijn eigen ouders wisten dat pas na 18 uur; ook dat probeer ik me voor te stellen. Ik was gister, door miscommunicatie over en weer, mijn moeder 2,5 uur kwijt. Ze zou om halfelf thuis zijn - mooie degelijke afspraak - maar was dat uiteindelijk pas om 1 uur. Het idee een dergelijke onzekerheid zeven keer zo lang, en twintig keer zo terecht te moeten voelen, is een verschrikking.
Als ik eerlijk ben stopt mijn inlevingsvermogen daar. Ik zie al die beelden aan, de hele dag door, en het doet me niets. Ik ben nauwelijks geschokt, laat staan geëmotioneerd. Ik kijk met een idee van 'oh wow!' naar die zich ineenvouwende torens, bedenk dan dat daar mensen inzitten en het geen leuk aannemersproject is, en slik mijn wow weer in. En met eenzelfde ingeslikte wow verwonder ik me over het plan dat hierachter moet hebben gezeten. Heb er bijna ontzag voor.
Ik schrik wel van Bush, die zich ijskoud toont, een angstige blik in zijn ogen die hem gek genoeg nog killer maakt. En ik word bang van uitspraken die ik her en der opvang; over 'al die moslims'. Ik heb op een school gezeten waar negentig procent vluchteling was, en het merendeel van hen moslim. Stuk voor stuk vredelievende moslims, die juist gevlucht waren voor het handjevol fundamentalistische griezels dat in hun land de macht had. Dat voorvoegsel, fundamentalistisch, hoor ik nauwelijks. Naar, en eng, dat men door massahysterie zo geneigd is te generaliseren, en ook zo gevoelig is zich door die generalisaties te laten leiden.
Ik ben murw; nu al, na nauwelijks anderhalve dag. En daar schrik ik nogal van.
Het grootste deel van vandaag ben ik eigenlijk bezig geweest te achterhalen waarom dit alles me zo weinig doet. Ben ik zo'n koud, gevoelloos monster? De tijd is gelukkig voorbij dat ik grif 'ja' zei, en me vervolgens, mezelf hatend, terugtrok. En bij nader beschouwing denk ik ook niet dat ik zo gevoelloos ben. Misschien is dit wel gewoon teveel; te ongrijpbaar. Ik weet van mezelf dat ik soms juist tè gevoelig kan zijn; me teveel laat meeslepen in het meevoelen met anderen, het invoelen in situaties. Toen ik Harry Potter deel 2 uithad, heb ik drie dagen niet geslapen. Ik had het in drie uur uit, was Harry geworden, en kon me niet meer losmaken van het gevoel dat ik onder de grond in een tunnel zat, met achter me aan machtige mannen met duistere krachten. U kunt lachen, maar het was niet leuk. Op die manier kan ik me met iedereen en alles vereenzelvigen - of nee: kunnen is niet het woord, het gebeurt gewoon. Er is geen tussenweg van 'tot hier en niet verder met de sympathie'. Dat kan met één individu. Misschien met twee tegelijk. Maar niet met 30000; dat is gewoon ondoenlijk. En misschien, juist omdat er geen tussenweg lijkt te zijn, klap ik dicht. Sluit ik me volledig af van elk medeleven; om te voorkomen dat ik misschien wèl de angsten van 30000 mensen in mijn hoofd probeer te passen.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hier nou mee wil zeggen. Niet zoveel, denk ik; in elk geval niet als 'statement', of duidelijke mededeling. Dit is gewoon een van me af schrijven; orde proberen te krijgen in al die verwarde gevoelens, of juist verwardheid over afwezige gevoelens. Misschien ook om mezelf te sussen; dat ik me niet hoef te schamen dat ik andere prioriteiten heb dan een oorlog-in-opkomst. Want in wezen voel ik me wel de godganse dag schuldig; omdat ik inderdaad totaal andere dingen aan mijn hoofd heb, en omdat mijn eigen problemen, hoe futiel ook vergeleken bij wat nu in Amerika gebeurt, toch nog steeds nadrukkelijk aanwezig blijven.
Zoals doorlopend, de laatste dagen, wil een mooie slotzin niet komen. Never mind then; ik heb mijn egodump van vandaag gedaan; en het geeft zowaar enige verlichting. Wat me ineens doet afvragen: als je alle egoisten af en toe hun ego laat dumpen, zouden ze dan de rest van de tijd wezenlijk meer open kunnen staan voor anderen...?
Mijn neef Jaap is ongedeerd.
Hij is onlangs verhuisd en we hadden zijn nieuwe adres nog niet; konden hem dus sowieso niet bereiken. Hij blijkt aan Central Park te wonen, en op Times Square te werken. Vanmiddag van Bob gehoord dat dat 2 kilometer van het WTC is, en ik probeer het me voor te stellen: 2 kilometer, dat is een minuut of tien fietsen. Van hier naar Albert Heijn; beslist niet ver weg, maar ook niet vlak om de hoek te noemen. Probeer me dan voor te stellen dat er een vliegtuig dwars door de flat naast de AH komt suizen, en die 2 kilometer is ineens erg veel te dichtbij.
Jaap en family zijn dus oke. Zijn eigen ouders wisten dat pas na 18 uur; ook dat probeer ik me voor te stellen. Ik was gister, door miscommunicatie over en weer, mijn moeder 2,5 uur kwijt. Ze zou om halfelf thuis zijn - mooie degelijke afspraak - maar was dat uiteindelijk pas om 1 uur. Het idee een dergelijke onzekerheid zeven keer zo lang, en twintig keer zo terecht te moeten voelen, is een verschrikking.
Als ik eerlijk ben stopt mijn inlevingsvermogen daar. Ik zie al die beelden aan, de hele dag door, en het doet me niets. Ik ben nauwelijks geschokt, laat staan geëmotioneerd. Ik kijk met een idee van 'oh wow!' naar die zich ineenvouwende torens, bedenk dan dat daar mensen inzitten en het geen leuk aannemersproject is, en slik mijn wow weer in. En met eenzelfde ingeslikte wow verwonder ik me over het plan dat hierachter moet hebben gezeten. Heb er bijna ontzag voor.
Ik schrik wel van Bush, die zich ijskoud toont, een angstige blik in zijn ogen die hem gek genoeg nog killer maakt. En ik word bang van uitspraken die ik her en der opvang; over 'al die moslims'. Ik heb op een school gezeten waar negentig procent vluchteling was, en het merendeel van hen moslim. Stuk voor stuk vredelievende moslims, die juist gevlucht waren voor het handjevol fundamentalistische griezels dat in hun land de macht had. Dat voorvoegsel, fundamentalistisch, hoor ik nauwelijks. Naar, en eng, dat men door massahysterie zo geneigd is te generaliseren, en ook zo gevoelig is zich door die generalisaties te laten leiden.
Ik ben murw; nu al, na nauwelijks anderhalve dag. En daar schrik ik nogal van.
Het grootste deel van vandaag ben ik eigenlijk bezig geweest te achterhalen waarom dit alles me zo weinig doet. Ben ik zo'n koud, gevoelloos monster? De tijd is gelukkig voorbij dat ik grif 'ja' zei, en me vervolgens, mezelf hatend, terugtrok. En bij nader beschouwing denk ik ook niet dat ik zo gevoelloos ben. Misschien is dit wel gewoon teveel; te ongrijpbaar. Ik weet van mezelf dat ik soms juist tè gevoelig kan zijn; me teveel laat meeslepen in het meevoelen met anderen, het invoelen in situaties. Toen ik Harry Potter deel 2 uithad, heb ik drie dagen niet geslapen. Ik had het in drie uur uit, was Harry geworden, en kon me niet meer losmaken van het gevoel dat ik onder de grond in een tunnel zat, met achter me aan machtige mannen met duistere krachten. U kunt lachen, maar het was niet leuk. Op die manier kan ik me met iedereen en alles vereenzelvigen - of nee: kunnen is niet het woord, het gebeurt gewoon. Er is geen tussenweg van 'tot hier en niet verder met de sympathie'. Dat kan met één individu. Misschien met twee tegelijk. Maar niet met 30000; dat is gewoon ondoenlijk. En misschien, juist omdat er geen tussenweg lijkt te zijn, klap ik dicht. Sluit ik me volledig af van elk medeleven; om te voorkomen dat ik misschien wèl de angsten van 30000 mensen in mijn hoofd probeer te passen.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hier nou mee wil zeggen. Niet zoveel, denk ik; in elk geval niet als 'statement', of duidelijke mededeling. Dit is gewoon een van me af schrijven; orde proberen te krijgen in al die verwarde gevoelens, of juist verwardheid over afwezige gevoelens. Misschien ook om mezelf te sussen; dat ik me niet hoef te schamen dat ik andere prioriteiten heb dan een oorlog-in-opkomst. Want in wezen voel ik me wel de godganse dag schuldig; omdat ik inderdaad totaal andere dingen aan mijn hoofd heb, en omdat mijn eigen problemen, hoe futiel ook vergeleken bij wat nu in Amerika gebeurt, toch nog steeds nadrukkelijk aanwezig blijven.
Zoals doorlopend, de laatste dagen, wil een mooie slotzin niet komen. Never mind then; ik heb mijn egodump van vandaag gedaan; en het geeft zowaar enige verlichting. Wat me ineens doet afvragen: als je alle egoisten af en toe hun ego laat dumpen, zouden ze dan de rest van de tijd wezenlijk meer open kunnen staan voor anderen...?
dinsdag 11 september
| 23:44
Op Nederland 2, nu net, als heel klein fragmentje van een erg lang verhaal:
"Amerika is in oorlog"
En nu pas, ineens, dringt de omvang van dit alles tot me door.
Jezus; oorlog. Oorlog?!
Tot nog toe zag ik het als iets heel verschrikkelijks; een ramp, die ik met geen mogelijkheid kon bevatten.
Mijn oom en tante zijn nu op bezoek bij mijn neef, zijn vrouw en hun kinderen. In New York. Mijn beste vriendin studeert aan de UCLA, en ik heb geen idee of de aanslagen het land 'oversteken', naar de westkust toe. Om hen maak ik me zorgen, maar verder kan ik alleen maar met open mond en met een niet-begrijpende geest naar de TV-beelden staren.
Alle toespraken van Bush en collegae heb ik gemist; de beschouwingen over politieke gevolgen zijn volledig aan me voorbij gegaan. Nu dat ene zinnetje: "Amerika is in oorlog"... eigenlijk nog ongrijpbaarder dan alles bij elkaar. Maar de klank ervan....
Op Nederland 2, nu net, als heel klein fragmentje van een erg lang verhaal:
"Amerika is in oorlog"
En nu pas, ineens, dringt de omvang van dit alles tot me door.
Jezus; oorlog. Oorlog?!
Tot nog toe zag ik het als iets heel verschrikkelijks; een ramp, die ik met geen mogelijkheid kon bevatten.
Mijn oom en tante zijn nu op bezoek bij mijn neef, zijn vrouw en hun kinderen. In New York. Mijn beste vriendin studeert aan de UCLA, en ik heb geen idee of de aanslagen het land 'oversteken', naar de westkust toe. Om hen maak ik me zorgen, maar verder kan ik alleen maar met open mond en met een niet-begrijpende geest naar de TV-beelden staren.
Alle toespraken van Bush en collegae heb ik gemist; de beschouwingen over politieke gevolgen zijn volledig aan me voorbij gegaan. Nu dat ene zinnetje: "Amerika is in oorlog"... eigenlijk nog ongrijpbaarder dan alles bij elkaar. Maar de klank ervan....
| 17:00
Rare gewaarwording; als op teletekst een wisseling van twee pagina's niet helemaal soepeltjes verloopt, en teksten zich vermengen:
Ik moest maar eens even mijn Wereldnieuws-Kennis gaan updaten, denk ik...
Rare gewaarwording; als op teletekst een wisseling van twee pagina's niet helemaal soepeltjes verloopt, en teksten zich vermengen:
Zware terreuraanvallen treffen VSEn intussen ben ik vrolijk boodschappen aan het doen, nog geheel in een 'kijk mij nou; ik heb een eigen domein!!'-roes.
Ajax totaal weggevaagd.
Ik moest maar eens even mijn Wereldnieuws-Kennis gaan updaten, denk ik...
| 08:58
Nou had ik vannacht echt een hele rare, grappige, interessante droom, die ik wilde onthouden. Dus ik dacht, bij tussentijds wakkerworden: die schrijf ik even kort op, nu ik hem nog weet. Wat ik dus ook heb gedaan. Helaas bleek ik vanochtend dat opschrijven ook te hebben gedroomd...
Het kwam er geloof ik op neer dat ik een Blog-tool had waarmee je, met behulp van XML, al je problemen kon oplossen. Wat toch absoluut de moeite van het onthouden waard was geweest. Misschien een idee voor Bob, voor in de volgende pivot-versie ;-)
Nou had ik vannacht echt een hele rare, grappige, interessante droom, die ik wilde onthouden. Dus ik dacht, bij tussentijds wakkerworden: die schrijf ik even kort op, nu ik hem nog weet. Wat ik dus ook heb gedaan. Helaas bleek ik vanochtend dat opschrijven ook te hebben gedroomd...
Het kwam er geloof ik op neer dat ik een Blog-tool had waarmee je, met behulp van XML, al je problemen kon oplossen. Wat toch absoluut de moeite van het onthouden waard was geweest. Misschien een idee voor Bob, voor in de volgende pivot-versie ;-)
| 01:28
Jeetje zeg; stonden daar ineens 15 reacties op mijn vorige postje!
Nu had ik zo'n mooie theorie, die zei dat ik tien vaste lezers had, die mijn site op automatic-refresh hadden staan, waardoor ik zomaar 100 pageviews op een dag haalde. En nu is zomaar die theorie van de baan!
Maar, even zonder ironie: dank u allen hartelijk voor de felicitaties. Deed me een hoop goed.
Aangaande de birthday zelf: ondanks dat ik hem nauwelijks heb gevierd, ondanks dat ik heel gewoon braaf de hele dag nogal heftige therapieen moest volgen, ondanks dat ik doodmoe en ziek-ig was, heb ik eigenlijk de beste verjaardag in jaren gehad.
Ik probeer nu al een half uur een mooie slotzin voor dit postje te bedenken, maar die wil niet zo komen. Dus dan maar.. als een nachtkaars...
Which reminds me.. het is allang nacht, en ik moet over een uur of 5 alweer opstaan. En vijf uur slaap is voor een vrouw van nu reeds 24 jaren toch heus te weinig...
Hei! Waarom schopt niemand me eerder naar bed?!
Jeetje zeg; stonden daar ineens 15 reacties op mijn vorige postje!
Nu had ik zo'n mooie theorie, die zei dat ik tien vaste lezers had, die mijn site op automatic-refresh hadden staan, waardoor ik zomaar 100 pageviews op een dag haalde. En nu is zomaar die theorie van de baan!
Maar, even zonder ironie: dank u allen hartelijk voor de felicitaties. Deed me een hoop goed.
Aangaande de birthday zelf: ondanks dat ik hem nauwelijks heb gevierd, ondanks dat ik heel gewoon braaf de hele dag nogal heftige therapieen moest volgen, ondanks dat ik doodmoe en ziek-ig was, heb ik eigenlijk de beste verjaardag in jaren gehad.
Ik probeer nu al een half uur een mooie slotzin voor dit postje te bedenken, maar die wil niet zo komen. Dus dan maar.. als een nachtkaars...
Which reminds me.. het is allang nacht, en ik moet over een uur of 5 alweer opstaan. En vijf uur slaap is voor een vrouw van nu reeds 24 jaren toch heus te weinig...
Hei! Waarom schopt niemand me eerder naar bed?!
maandag 10 september
| 15:17
Post!!! Véél!! Echt verschrikkelijk veel!!!
Jarig zijn is, bij nader inzien, zo erg nog niet.... ;-)
Hihi; mijn oud-tante Jootje, 90 jaar, schrijft terloops dat het haar wel wat lijkt als ik voor mijn werk websites ga ontwerpen. Daar leest ze nogal eens over en dat vond ze wel wat voor mij...
Post!!! Véél!! Echt verschrikkelijk veel!!!
Jarig zijn is, bij nader inzien, zo erg nog niet.... ;-)
Hihi; mijn oud-tante Jootje, 90 jaar, schrijft terloops dat het haar wel wat lijkt als ik voor mijn werk websites ga ontwerpen. Daar leest ze nogal eens over en dat vond ze wel wat voor mij...
| 08:24
Bij deze verklaar ik het nectarine-seizoen officieel voor gesloten.
Dit na uit in totaal negen nectarines vergeefs een smakelijke hap te hebben genomen. Het hele woord 'smakelijk' komt al niet in aanmerking; de test-happen waren nauwelijks eetbaar. En ik die dacht dat van al het vieze fruit een melige appel toch wel het ergste was. Of zo'n tot een soort boterachtige substantie verworden peer. Maar nee: een melige, de ene helft uitgedroogde, de andere helft haast vergane nectarine slaat dit toch wel met stukken.
Echt een heerlijke manier om je dag te beginnen.
Hoewel...de dag was al begonnen, en erg veel slechter kon het toch al niet.
Onder het nuttigen van een overigens zeer smakelijke appel en grapefruit (Ben Fruit, 's ochtends vroeg) kreeg ik een mailtje waarin ik min of meer en volkomen onverwacht de grond in werd getrapt.
Vannacht ergens erg laat (of vroeg) kreeg ik een e-card van iemand die het de laatste weken behoorlijk zwaar heeft gehad.
Even kort en wat onvolledig samengevat: er was een vriendenclubje met louter mensen die problemen hadden; en B was daar één van. Er is in dat groepje een conflict gekomen, waar ik ook het fijne niet van weet, maar het was een conflict wat in iedereen het slechtste naar boven heeft gehaald. Ik had van verschillende kanten een en ander gehoord, en geen van de gehoorde verhalen schetste een aardig beel van B's rol in de hele kwestie; hoewel ik met een vriend (niet probleem-vol, wel bij het conflict betrokken) tot de conclusie was gekomen dat het helemaal niet goed leek te gaan met B, en dat ze zich ondanks al haar verbale agressie waarschijnlijk heel eenzaam en naar moest voelen.
Goed; vannacht dus die e-card, waarin ook iets stond als 'dat ze niet wist of ik daar wel blij mee zou zijn, na alles wat ik ongetwijfeld had gehoord'. Teruggemaild, dat ik de kaart lief van haar vond, dat - al zou ik zelfs het ergst gehoorde verhaal geloven - ik nog niet dacht dat ze slecht ofzo was, en dat ik me eigenlijk voornamelijk zorgen maakte over het effect van dit hele gedoe. Ik heb mijn mail vanochtend drie keer overgelezen, en hij is misschien erg klef (ik was vannacht in een weeë bui) maar op geen enkele manier aanvallend of veroordelend te noemen. Zoniet B's interpretatie. Die heeft me op bijtende toon geschreven hoe ik het in mijn hoofd haalde om mijn conclusies te trekken op grond van andermans verhalen; dat het helemaal niet slecht met haar ging; dat het eigenlijk zelfs best goed ging en dan nog een hoop dingen die allemaal inhoudelijk erg normaal zijn, maar in schrijfstijl en ondertoon bepaald vijandelijk zijn.
Afijn, u begrijpt: da's geen lekker wakkerworden. Maar 'always look on the bright side': er is absoluut geen twijfel over mogelijk of ik wakker ben of niet. Ik ben klaarwakker en dat is, na drie uur slaap, een welkome verrassing.
Bij deze verklaar ik het nectarine-seizoen officieel voor gesloten.
Dit na uit in totaal negen nectarines vergeefs een smakelijke hap te hebben genomen. Het hele woord 'smakelijk' komt al niet in aanmerking; de test-happen waren nauwelijks eetbaar. En ik die dacht dat van al het vieze fruit een melige appel toch wel het ergste was. Of zo'n tot een soort boterachtige substantie verworden peer. Maar nee: een melige, de ene helft uitgedroogde, de andere helft haast vergane nectarine slaat dit toch wel met stukken.
Echt een heerlijke manier om je dag te beginnen.
Hoewel...de dag was al begonnen, en erg veel slechter kon het toch al niet.
Onder het nuttigen van een overigens zeer smakelijke appel en grapefruit (Ben Fruit, 's ochtends vroeg) kreeg ik een mailtje waarin ik min of meer en volkomen onverwacht de grond in werd getrapt.
Vannacht ergens erg laat (of vroeg) kreeg ik een e-card van iemand die het de laatste weken behoorlijk zwaar heeft gehad.
Even kort en wat onvolledig samengevat: er was een vriendenclubje met louter mensen die problemen hadden; en B was daar één van. Er is in dat groepje een conflict gekomen, waar ik ook het fijne niet van weet, maar het was een conflict wat in iedereen het slechtste naar boven heeft gehaald. Ik had van verschillende kanten een en ander gehoord, en geen van de gehoorde verhalen schetste een aardig beel van B's rol in de hele kwestie; hoewel ik met een vriend (niet probleem-vol, wel bij het conflict betrokken) tot de conclusie was gekomen dat het helemaal niet goed leek te gaan met B, en dat ze zich ondanks al haar verbale agressie waarschijnlijk heel eenzaam en naar moest voelen.
Goed; vannacht dus die e-card, waarin ook iets stond als 'dat ze niet wist of ik daar wel blij mee zou zijn, na alles wat ik ongetwijfeld had gehoord'. Teruggemaild, dat ik de kaart lief van haar vond, dat - al zou ik zelfs het ergst gehoorde verhaal geloven - ik nog niet dacht dat ze slecht ofzo was, en dat ik me eigenlijk voornamelijk zorgen maakte over het effect van dit hele gedoe. Ik heb mijn mail vanochtend drie keer overgelezen, en hij is misschien erg klef (ik was vannacht in een weeë bui) maar op geen enkele manier aanvallend of veroordelend te noemen. Zoniet B's interpretatie. Die heeft me op bijtende toon geschreven hoe ik het in mijn hoofd haalde om mijn conclusies te trekken op grond van andermans verhalen; dat het helemaal niet slecht met haar ging; dat het eigenlijk zelfs best goed ging en dan nog een hoop dingen die allemaal inhoudelijk erg normaal zijn, maar in schrijfstijl en ondertoon bepaald vijandelijk zijn.
Afijn, u begrijpt: da's geen lekker wakkerworden. Maar 'always look on the bright side': er is absoluut geen twijfel over mogelijk of ik wakker ben of niet. Ik ben klaarwakker en dat is, na drie uur slaap, een welkome verrassing.
| 01:45
Raar eigenlijk; dat door een lichte buiging een lepeltje zo totaal kan veranderen. Een geheel andere vorm en uitstraling lijkt te krijgen, en ook heel anders in hand en mond ligt. Een fractie gebogen, en meteen zo 'oneigen'.
Nog raarder is het trouwens, je zo te voelen als ik me nu voel, en dan over een theelepeltje te gaan schrijven...
(anderszins is het misschien weer zo, dat juist dit beschrevene wel eens zeer symbolisch kan zijn, zeker in het licht van hetgeen de afgelopen uren de revue is gepasseerd. Maar nu praat ik wartaal; danwel niet in mijn eigen oren en ogen, maar vermoedelijk toch wel in de uwe)
Raar eigenlijk; dat door een lichte buiging een lepeltje zo totaal kan veranderen. Een geheel andere vorm en uitstraling lijkt te krijgen, en ook heel anders in hand en mond ligt. Een fractie gebogen, en meteen zo 'oneigen'.
Nog raarder is het trouwens, je zo te voelen als ik me nu voel, en dan over een theelepeltje te gaan schrijven...
(anderszins is het misschien weer zo, dat juist dit beschrevene wel eens zeer symbolisch kan zijn, zeker in het licht van hetgeen de afgelopen uren de revue is gepasseerd. Maar nu praat ik wartaal; danwel niet in mijn eigen oren en ogen, maar vermoedelijk toch wel in de uwe)
zondag 09 september
| 17:49
Omdat de site waar ik mijn comments-script heb staan voortdurend plat ligt, heb ik de hele zooi nu verhuisd naar een plekje elders op internet (met véél dank aan Walter voor dit 'logeeradres').
Vorige week heb ik het al eens geprobeerd, maar om een mij duistere reden ging er toen van alles fout: reacties kwamen wel binnen in mijn mailbox, maar waren niet bereid zich netjes tot een file-tje te verenigen; en de tijdzone veranderde voortdurend.
De tijd doet nog steeds raar, maar ik geloof dat het php-scriptje het pikt als ik zeg dat ik 8.83 uur wil optellen. En of de reacties zich willen verenigen moet ik afwachten; vorige week wilden ze wel als ik zelf reageerde, maar vreemd genoeg niet als iemand anders dan ik dat deed. Dus: test naar hartelust, zou ik zeggen. Maar beperk het alstublieft tot dit postje, zodat de door mij serieus bedoelde stukjes dat ook blijven...
(En ja: dit stukje is ook serieus bedoeld, maar u begrijpt hoop ik wat ik bedoel...)
Omdat de site waar ik mijn comments-script heb staan voortdurend plat ligt, heb ik de hele zooi nu verhuisd naar een plekje elders op internet (met véél dank aan Walter voor dit 'logeeradres').
Vorige week heb ik het al eens geprobeerd, maar om een mij duistere reden ging er toen van alles fout: reacties kwamen wel binnen in mijn mailbox, maar waren niet bereid zich netjes tot een file-tje te verenigen; en de tijdzone veranderde voortdurend.
De tijd doet nog steeds raar, maar ik geloof dat het php-scriptje het pikt als ik zeg dat ik 8.83 uur wil optellen. En of de reacties zich willen verenigen moet ik afwachten; vorige week wilden ze wel als ik zelf reageerde, maar vreemd genoeg niet als iemand anders dan ik dat deed. Dus: test naar hartelust, zou ik zeggen. Maar beperk het alstublieft tot dit postje, zodat de door mij serieus bedoelde stukjes dat ook blijven...
(En ja: dit stukje is ook serieus bedoeld, maar u begrijpt hoop ik wat ik bedoel...)
| 12:33
En vannacht bedacht ik me dit:
Ik heb al vaker gehoord: gelukkige mensen zijn zo saai. En eigenlijk was ik het hier altijd mee eens. Gelukkige mensen, tevreden mensen, maken zich zoveel minder druk dan de ontevredenen. Ze voelen misschien wel eens irritaties, maar kunnen die terzijde leggen, of van zich laten afglijden. Ze missen vaak de drift, waar ik al eerder over heb geschreven, die nodig is voor cynisme, sarcasme, stemmingswisselingen. Als je zelf niet gelukkig bent, kan iemand die dat wel is wrevel opwekken; omdat die ander niet meegaat in je drukdoenerij, of je harde, venijnige humor niet begrijpt, laat staan leuk vindt. Omdat hij of zij niet meer 'lekker meekankert'. Bah; saai.
Nee. Niet saai. Absoluut niet saai. Geluk en tevredenheid is het mooiste wat er is. Maar je moet het niet aanhoren, of erover lezen: je moet het voelen, en zien. Een tevreden mens is in harmonie; is in ritme met zichzelf. Een tevreden mens straalt; niet uitbundig, maar gematigd, bescheiden, vriendelijk. Hij kan huilen, of lachen; maar er is een evenwicht, een gelijkmatige stroming. Een ingetogen stil genieten; als een vogel die hoog door de lucht lijkt te varen. Een gelukkig mens te bekijken en te voelen is iets schitterends.
Het vereist een zekere mate van openstellen van jezelf; en dat is helaas iets waar maar zelden de rust, de tijd en de ontspanning voor is. Maar als dat lukt, kan je je, hoe cynisch en boos en ongelukkig je de rest van de tijd ook bent, voor even ook gelukkig voelen. En oprecht rustig en tevreden.
En vannacht bedacht ik me dit:
Ik heb al vaker gehoord: gelukkige mensen zijn zo saai. En eigenlijk was ik het hier altijd mee eens. Gelukkige mensen, tevreden mensen, maken zich zoveel minder druk dan de ontevredenen. Ze voelen misschien wel eens irritaties, maar kunnen die terzijde leggen, of van zich laten afglijden. Ze missen vaak de drift, waar ik al eerder over heb geschreven, die nodig is voor cynisme, sarcasme, stemmingswisselingen. Als je zelf niet gelukkig bent, kan iemand die dat wel is wrevel opwekken; omdat die ander niet meegaat in je drukdoenerij, of je harde, venijnige humor niet begrijpt, laat staan leuk vindt. Omdat hij of zij niet meer 'lekker meekankert'. Bah; saai.
Nee. Niet saai. Absoluut niet saai. Geluk en tevredenheid is het mooiste wat er is. Maar je moet het niet aanhoren, of erover lezen: je moet het voelen, en zien. Een tevreden mens is in harmonie; is in ritme met zichzelf. Een tevreden mens straalt; niet uitbundig, maar gematigd, bescheiden, vriendelijk. Hij kan huilen, of lachen; maar er is een evenwicht, een gelijkmatige stroming. Een ingetogen stil genieten; als een vogel die hoog door de lucht lijkt te varen. Een gelukkig mens te bekijken en te voelen is iets schitterends.
Het vereist een zekere mate van openstellen van jezelf; en dat is helaas iets waar maar zelden de rust, de tijd en de ontspanning voor is. Maar als dat lukt, kan je je, hoe cynisch en boos en ongelukkig je de rest van de tijd ook bent, voor even ook gelukkig voelen. En oprecht rustig en tevreden.
| 12:11
"Kinderen en dronkaards spreken altijd de waarheid"
Maar is dat eigenlijk zo, waar het de dronkaards betreft?
Dat men bij dronkenschap enige reserves verliest, waardoor men dingen zegt die normaal worden verzwegen, neem ik zonder meer aan. Maar zijn dergelijke dingen dan ook de, hun, waarheid, of worden latente gevoelens bovendien opgeblazen en versterkt gevoeld? Of kom je tijdens dronkenschap in een totaal andere gemoedstoestand, waarin de wereld ook totaal anders wordt beleefd, totaal andere gevoelens oproept, dan gewoonlijk?
Voorbeeld? Voorbeeld.
Stel: een dronkeman roept een eerder platonische vriendin toe, dat hij zielsveel van haar houdt; de rest van zijn leven met haar wil delen; zichzelf voor het leven ganse harems wil ontzeggen voor één enkele nacht met haar. Voelde hij dat al maanden zo, en durfde hij het niet uit te spreken? Of zag hij haar als 'toch wel een stukkie leuker dan gewoon een vriendin', en is die liefde-in-de-dop nu uitgegroeid tot enorme proporties? Of is zij in zijn ogen altijd 'gewoon een goede vriendin' geweest, wellicht zelfs als Vrouw afstotelijk, en zal hij haar, eenmaal nuchter, weer zo zien, maar is ze door een alcoholische bril bekeken ineens een volkomen ander wezen?
Een vergelijkbaar voorbeeld, maar een andere emotie: als men onder invloed iemand totaal de grond in boort, gemene opmerkingen toewerpt of belachelijk maakt; waren er dan al onuitgesproken irritaties of zelfs haatgevoelens? Of was er een lichte wrevel die nu groter lijkt? Of is er voor en na deze bui een oprecht goede verstandhouding, maar lijkt gedurende de vertroebeling de liefste mens de grootste schoft?
Dit alles vroeg ik me vanochtend bij het ontwaken af. Geen idee waarom; het schoot ineens door mijn hoofd. Maar eenmaal daar wil ik nu toch wel graag een soort van antwoord. Dus: roept u maar..
"Kinderen en dronkaards spreken altijd de waarheid"
Maar is dat eigenlijk zo, waar het de dronkaards betreft?
Dat men bij dronkenschap enige reserves verliest, waardoor men dingen zegt die normaal worden verzwegen, neem ik zonder meer aan. Maar zijn dergelijke dingen dan ook de, hun, waarheid, of worden latente gevoelens bovendien opgeblazen en versterkt gevoeld? Of kom je tijdens dronkenschap in een totaal andere gemoedstoestand, waarin de wereld ook totaal anders wordt beleefd, totaal andere gevoelens oproept, dan gewoonlijk?
Voorbeeld? Voorbeeld.
Stel: een dronkeman roept een eerder platonische vriendin toe, dat hij zielsveel van haar houdt; de rest van zijn leven met haar wil delen; zichzelf voor het leven ganse harems wil ontzeggen voor één enkele nacht met haar. Voelde hij dat al maanden zo, en durfde hij het niet uit te spreken? Of zag hij haar als 'toch wel een stukkie leuker dan gewoon een vriendin', en is die liefde-in-de-dop nu uitgegroeid tot enorme proporties? Of is zij in zijn ogen altijd 'gewoon een goede vriendin' geweest, wellicht zelfs als Vrouw afstotelijk, en zal hij haar, eenmaal nuchter, weer zo zien, maar is ze door een alcoholische bril bekeken ineens een volkomen ander wezen?
Een vergelijkbaar voorbeeld, maar een andere emotie: als men onder invloed iemand totaal de grond in boort, gemene opmerkingen toewerpt of belachelijk maakt; waren er dan al onuitgesproken irritaties of zelfs haatgevoelens? Of was er een lichte wrevel die nu groter lijkt? Of is er voor en na deze bui een oprecht goede verstandhouding, maar lijkt gedurende de vertroebeling de liefste mens de grootste schoft?
Dit alles vroeg ik me vanochtend bij het ontwaken af. Geen idee waarom; het schoot ineens door mijn hoofd. Maar eenmaal daar wil ik nu toch wel graag een soort van antwoord. Dus: roept u maar..
zaterdag 08 september
| 22:21
Hoog bezoek was fijn bezoek.
Wel vermoeiend. Nadien in slaap gevallen en alleen nog moeër wakker geworden. Daarom even geen log.
(stiekem ook gewoon even geen zin..)
Hoog bezoek was fijn bezoek.
Wel vermoeiend. Nadien in slaap gevallen en alleen nog moeër wakker geworden. Daarom even geen log.
(stiekem ook gewoon even geen zin..)
| 01:10
De rust is aan het wederkeren.
Het gesneuvelde cd-rekje heb ik terzijde geworpen; er voor in de plaats is een prachtig mooi nieuw en veel stabieler bakje, wat bovendien 53 'laatjes' telt, waar de vorige er maar 40 had. Ik had nu willen zeggen: 'ik kan er weer even tegenaan', maar eigenlijk is dat niet helemaal waar; ik denk dat er van die 53 plaatsen nu nog 10 vrij zijn. Dan heeft u ook meteen een idee hoe 'bestapeld' mijn planken er voor vanmiddag, in het rekjesloze tijdperk, uitzagen...
Met die stapels uit de weg heb ik meer overzicht over de rest van de chaos, want klaar met opruimen ben ik nog lang niet. Ik ben iemand die altijd maandenlang dingen wegstopt in plaats van opruimt; en na een tijd loopt mijn hoofd om en de laden over, en ga ik werkelijk aan de slag. De puinzooi die dat in eerste instantie oplevert is onvoorstelbaar, en het vervelende is dat de aanleiding van een dergelijke grote schoonmaak meestal een kleine noodzakelijke schoonmaak is. In dit geval ter gelegenheid van hoog bezoek morgen, voor wie ik graag de schijn ophoud van netjes en ordelijk te zijn. Dat kan ik, vrees ik, vergeten; dit gekatalyseerde schoonmaakgeweld krijg ik voor morgen niet meer uit zicht.
Meer geweld: vanochtend erg vroeg een boor-en-vul-date met mijn tandarts, die voor mijn doen eigenlijk reuze meeviel (de date; de tandarts zelf is altijd erg oke).
Normaal gesproken ben ik zo bang voor de tandarts dat ik niet eens meer bewust bang ben; het word me gewoon en bloc zwart voor de ogen, en eenmaal in de stoel ga ik met mijn voeten trappelen. Letterlijk. Aangezien dat wat lastig werkt (het spastisch trekken mocht eens doorschieten naar mijn hoofd, en zodoende enige misplaatste boorgaten in mijn mond veroorzaken...), troon ik mijn moeder mee de spreekkamer in. Wier hand ik schijn te vermorzelen; maar ik lig tenminste stil. Maar zoals gezegd: het viel mee dit keer. Ik hoefde niet verdoofd, wat een drama op zichzelf is, omdat ik overgevoelig ben voor zowel injectievloeistof als injecteermethode - en daarvan gespaard gebleven liep ik in elk geval niet nog uren stoned rond. En de hele rest van de procedure pakte tot mijn vreugde ook stukken beter uit dan alle afgelopen keren.
Daarna door naar een computerzaakje, alwaar ik 128Mb geheugen heb aangeschaft. Het is toch eigenlijk wel slecht met me gesteld: de meeste dames van mijn leeftijd trakteren zichzelf na doorstane ellende op thee en rust, chocola of films. Of reukwater; zeep en soap; boeken of muziek; of dit alles tegelijk. Maar Puck niet; die geeft zichzelf RAM..
Afijn; deze aanschaf was vrij hilarisch. Ik weet een nietig klein beetje van computers en mijn kennis van hardware is bijkans nihil. Maar hij is absoluut groot vergeleken bij die van mijn moeder. Zij gaapte me aan bij het horen van de semi-professionele conversatie die ik met de RAM-man voerde. En stelde erg domme vragen, die een haast vertederde glimlach bij de verkoper en mij uitlokten. Ik vind zelden klepels bij gehoorde bellen, dus inwendig trilde ik: kraam ik, uitgestreken gezicht en al, niet eigenlijk klinklare nonsens uit? Maar ik liet ergens, in antwoord op moeders vraag, het woord 'partities' vallen, en dat was blijkbaar een op dat moment goedgekozen woord. Meneer RAM knikte me tevreden en waarderend toe en zei: ik hoef niets te zeggen. Verlichting alom. En bij thuiskomst nog meer verlichting toen de kast van mijn PC èn open wilde, èn plaats had voor het geheugenstripje, èn vervolgens zelfs weer dicht ging. Waarna het extra geheugen bij opstarten moeiteloos werd opgepakt. Ja; het zat beslist mee allemaal.
Waarmee de dag redelijk rond is.
's Middags veel en hevig opgeruimd; en daarna visite. Visite die allang de zwarte waarheid van mijn slordig-zijn kent, en dus niet verbaasd was bij het aanzicht van het slagveld dat mijn kamer heet.
Ik keer weer terug naar dat slagveld; 'k heb nog een hoop te doen. Morgen hoog bezoek, namelijk...
De rust is aan het wederkeren.
Het gesneuvelde cd-rekje heb ik terzijde geworpen; er voor in de plaats is een prachtig mooi nieuw en veel stabieler bakje, wat bovendien 53 'laatjes' telt, waar de vorige er maar 40 had. Ik had nu willen zeggen: 'ik kan er weer even tegenaan', maar eigenlijk is dat niet helemaal waar; ik denk dat er van die 53 plaatsen nu nog 10 vrij zijn. Dan heeft u ook meteen een idee hoe 'bestapeld' mijn planken er voor vanmiddag, in het rekjesloze tijdperk, uitzagen...
Met die stapels uit de weg heb ik meer overzicht over de rest van de chaos, want klaar met opruimen ben ik nog lang niet. Ik ben iemand die altijd maandenlang dingen wegstopt in plaats van opruimt; en na een tijd loopt mijn hoofd om en de laden over, en ga ik werkelijk aan de slag. De puinzooi die dat in eerste instantie oplevert is onvoorstelbaar, en het vervelende is dat de aanleiding van een dergelijke grote schoonmaak meestal een kleine noodzakelijke schoonmaak is. In dit geval ter gelegenheid van hoog bezoek morgen, voor wie ik graag de schijn ophoud van netjes en ordelijk te zijn. Dat kan ik, vrees ik, vergeten; dit gekatalyseerde schoonmaakgeweld krijg ik voor morgen niet meer uit zicht.
Meer geweld: vanochtend erg vroeg een boor-en-vul-date met mijn tandarts, die voor mijn doen eigenlijk reuze meeviel (de date; de tandarts zelf is altijd erg oke).
Normaal gesproken ben ik zo bang voor de tandarts dat ik niet eens meer bewust bang ben; het word me gewoon en bloc zwart voor de ogen, en eenmaal in de stoel ga ik met mijn voeten trappelen. Letterlijk. Aangezien dat wat lastig werkt (het spastisch trekken mocht eens doorschieten naar mijn hoofd, en zodoende enige misplaatste boorgaten in mijn mond veroorzaken...), troon ik mijn moeder mee de spreekkamer in. Wier hand ik schijn te vermorzelen; maar ik lig tenminste stil. Maar zoals gezegd: het viel mee dit keer. Ik hoefde niet verdoofd, wat een drama op zichzelf is, omdat ik overgevoelig ben voor zowel injectievloeistof als injecteermethode - en daarvan gespaard gebleven liep ik in elk geval niet nog uren stoned rond. En de hele rest van de procedure pakte tot mijn vreugde ook stukken beter uit dan alle afgelopen keren.
Daarna door naar een computerzaakje, alwaar ik 128Mb geheugen heb aangeschaft. Het is toch eigenlijk wel slecht met me gesteld: de meeste dames van mijn leeftijd trakteren zichzelf na doorstane ellende op thee en rust, chocola of films. Of reukwater; zeep en soap; boeken of muziek; of dit alles tegelijk. Maar Puck niet; die geeft zichzelf RAM..
Afijn; deze aanschaf was vrij hilarisch. Ik weet een nietig klein beetje van computers en mijn kennis van hardware is bijkans nihil. Maar hij is absoluut groot vergeleken bij die van mijn moeder. Zij gaapte me aan bij het horen van de semi-professionele conversatie die ik met de RAM-man voerde. En stelde erg domme vragen, die een haast vertederde glimlach bij de verkoper en mij uitlokten. Ik vind zelden klepels bij gehoorde bellen, dus inwendig trilde ik: kraam ik, uitgestreken gezicht en al, niet eigenlijk klinklare nonsens uit? Maar ik liet ergens, in antwoord op moeders vraag, het woord 'partities' vallen, en dat was blijkbaar een op dat moment goedgekozen woord. Meneer RAM knikte me tevreden en waarderend toe en zei: ik hoef niets te zeggen. Verlichting alom. En bij thuiskomst nog meer verlichting toen de kast van mijn PC èn open wilde, èn plaats had voor het geheugenstripje, èn vervolgens zelfs weer dicht ging. Waarna het extra geheugen bij opstarten moeiteloos werd opgepakt. Ja; het zat beslist mee allemaal.
Waarmee de dag redelijk rond is.
's Middags veel en hevig opgeruimd; en daarna visite. Visite die allang de zwarte waarheid van mijn slordig-zijn kent, en dus niet verbaasd was bij het aanzicht van het slagveld dat mijn kamer heet.
Ik keer weer terug naar dat slagveld; 'k heb nog een hoop te doen. Morgen hoog bezoek, namelijk...
vrijdag 07 september
| 16:30
Waarom ben ik ooit op het onzalige idee gekomen om cabaret-fan te worden?!
De meeste van mijn cabaret-CD's zijn van die dubbele dikkerds, die belachelijk veel ruimte innemen; en dat zou zo erg niet zijn, als ik ze doorlopend zou draaien. Maar conferences kan je niet elke dag als 'behang' luisteren, dus die dingen staan daar maar; wachtend tot dat ene moment, god knows when, waarop ik behoefte heb aan een scheldende Youp.
Bah. Was ik maar hardcore skyradio-fan, dan had ik helemaal geen CD's nodig.
Waarom ben ik ooit op het onzalige idee gekomen om cabaret-fan te worden?!
De meeste van mijn cabaret-CD's zijn van die dubbele dikkerds, die belachelijk veel ruimte innemen; en dat zou zo erg niet zijn, als ik ze doorlopend zou draaien. Maar conferences kan je niet elke dag als 'behang' luisteren, dus die dingen staan daar maar; wachtend tot dat ene moment, god knows when, waarop ik behoefte heb aan een scheldende Youp.
Bah. Was ik maar hardcore skyradio-fan, dan had ik helemaal geen CD's nodig.
| 16:02
Kleine handeling, grote gevolgen:
Hard-plasticen CD-torentje in elkaar zetten, waarbij één van de tussenschotjes afbreekt. Bloedbad.
('k Ben met een grote opruiming bezig...)
Kleine handeling, grote gevolgen:
Hard-plasticen CD-torentje in elkaar zetten, waarbij één van de tussenschotjes afbreekt. Bloedbad.
('k Ben met een grote opruiming bezig...)
| 15:36
Kleine handeling, grote stap:
De foto van je niet-meer-Grote Liefde uit het lijstje halen en gewoon in een mapje in een la doen.
Kleine handeling, grote stap:
De foto van je niet-meer-Grote Liefde uit het lijstje halen en gewoon in een mapje in een la doen.
donderdag 06 september
| 15:19
Bij deze wil ik graag even twee mensen bedanken.
Ten eerste mezelf, omdat ik me had voorgenomen mijn rekeningafschriften voortaan meteen bij binnenkomst te openen; door welk voornemen ik zojuist een onverwachte maar zeer welkome bijschrijving van 100 gulden heb ontdekt;
Ten tweede mijn tante, aan wie ik deze gulle gift heb te danken. Het is een pre-verjaardags-geschenk, maar het komt me uitstekend uit omdat ik mezelf juist geheugen wilde aanschaffen. Wat ik haar evenwel niet moet zeggen, aangezien ik dan vage blikken kan verwachten, en opmerkingen vergelijkbaar met die van mijn vader "ben je dement dan?". En daarbij hoort een meisje niet te computeren; hooguit af en toe te mailen (naar haar, wel te verstaan..).
Afijn; bij deze:
Zeer hartelijk dank!
(En nee: mijn tante leest mijn log niet; weet ook niet wat een log is, laat staan dat ik er één heb. Is nu niet eens in den lande en nabij internet. Maar ik moet oefenen: zij is lastig te bedanken...)
Bij deze wil ik graag even twee mensen bedanken.
Ten eerste mezelf, omdat ik me had voorgenomen mijn rekeningafschriften voortaan meteen bij binnenkomst te openen; door welk voornemen ik zojuist een onverwachte maar zeer welkome bijschrijving van 100 gulden heb ontdekt;
Ten tweede mijn tante, aan wie ik deze gulle gift heb te danken. Het is een pre-verjaardags-geschenk, maar het komt me uitstekend uit omdat ik mezelf juist geheugen wilde aanschaffen. Wat ik haar evenwel niet moet zeggen, aangezien ik dan vage blikken kan verwachten, en opmerkingen vergelijkbaar met die van mijn vader "ben je dement dan?". En daarbij hoort een meisje niet te computeren; hooguit af en toe te mailen (naar haar, wel te verstaan..).
Afijn; bij deze:
Zeer hartelijk dank!
(En nee: mijn tante leest mijn log niet; weet ook niet wat een log is, laat staan dat ik er één heb. Is nu niet eens in den lande en nabij internet. Maar ik moet oefenen: zij is lastig te bedanken...)
| 14:54
Wie mooi wil zijn...
"Aapri gezichtspeeling gel, speciaal voor de gevoelige huid, reinigt diep tot in de poriën. Extra fijn gemalen abrikozenpitjes masseren de huid en verwijderen dode huidcellen en onzuiverheden. Aapri milde peeling gel maakt je huid extra zacht en soepel en geeft je een stralend uiterlijk."
En nu nog eens.
> Aapri
Ik houd me nu maar voor dat ik nu zoveel pijn heb, dat ik niet anders kan dan hier echt schitterend mooi van worden....
Overigens, voor eventuele mede-pyromanen onder u: de doosjes van cup a soup fikken echt van geen kanten. Ze roken wel, maar daar valt weinig lol aan te beleven.
Nee, het zit niet mee vandaag...
Wie mooi wil zijn...
"Aapri gezichtspeeling gel, speciaal voor de gevoelige huid, reinigt diep tot in de poriën. Extra fijn gemalen abrikozenpitjes masseren de huid en verwijderen dode huidcellen en onzuiverheden. Aapri milde peeling gel maakt je huid extra zacht en soepel en geeft je een stralend uiterlijk."
En nu nog eens.
> Aapri
Sinds wanneer heet Apri eigenlijk Aapri?
> gezichtspeeling gel, speciaal voor de gevoelige huid,Als dit voor de gevoelige huid was, wat doet de normale versie dan? Kan je dat gebruiken om behang van de muur te halen? Of kalksteen uit de WC te schrobben?
> reinigt diep tot in de poriën. Extra fijn gemalen abrikozenpitjes masseren de huid en verwijderen dode huidcellenDe dode huidcellen. Jaja. Maar over de levende wordt niet gesproken, terwijl die net zo hard meegaan
> en onzuiverheden. Aapri milde peeling gel maakt je huidWelke huid?!
> extra zacht en soepel en geeft je een stralend uiterlijk.Stralend = helderrood en pijnlijk...?
Ik houd me nu maar voor dat ik nu zoveel pijn heb, dat ik niet anders kan dan hier echt schitterend mooi van worden....
Overigens, voor eventuele mede-pyromanen onder u: de doosjes van cup a soup fikken echt van geen kanten. Ze roken wel, maar daar valt weinig lol aan te beleven.
Nee, het zit niet mee vandaag...
| 01:07
Nou loop ik al de hele avond met allemaal losse zinnen in mijn hoofd, die ik wilde verenigen tot een logstukje.
Iets over Zen: een vergelijking tussen het aloude vraagstuk 'wat is het geluid van één klappende hand' en de vraag hoe je leegte moet beschrijven; iets over een armbandje waar ik o zo verliefd op ben geworden, maar wat van een abominabele kwaliteit bleek en twee uur na aanschaf al uit zijn eigen slotjes viel; dan iets over Dappere Daden versus het invoegen van 9 maanden aan rekeningafschriften, waarvan uiteindelijk maar 2 blaadjes kwijt bleken; iets over Andere Dappere Daden en koude bankjes in een winkelcentrum, alwaar ik kaartjes heb geschreven aan twee mensen die in korte tijd zeer dierbaar zijn geworden (vergeef me bij voorbaat het plagiaat van deze woordgroep..); en ik geloof ook nog iets over een very squashed dove (de vogel, dat is: niet de zeep of chocolaatjes). En nog meer van zulks.
De afzonderlijke zinnen zijn er nog wel, maar de verbindingstukjes willen niet komen. Er zijn ineens andere dingen die mijn hoofd zo vullen, dat ik me niet kan en eigenlijk ook niet wil concentreren om die stukjes op te sporen. Daarbij voel ik mijn vingers niet meer, en mijn schouder en elleboog des te beter. Dus misschien moest ik maar gewoon gaan slapen...
Nou loop ik al de hele avond met allemaal losse zinnen in mijn hoofd, die ik wilde verenigen tot een logstukje.
Iets over Zen: een vergelijking tussen het aloude vraagstuk 'wat is het geluid van één klappende hand' en de vraag hoe je leegte moet beschrijven; iets over een armbandje waar ik o zo verliefd op ben geworden, maar wat van een abominabele kwaliteit bleek en twee uur na aanschaf al uit zijn eigen slotjes viel; dan iets over Dappere Daden versus het invoegen van 9 maanden aan rekeningafschriften, waarvan uiteindelijk maar 2 blaadjes kwijt bleken; iets over Andere Dappere Daden en koude bankjes in een winkelcentrum, alwaar ik kaartjes heb geschreven aan twee mensen die in korte tijd zeer dierbaar zijn geworden (vergeef me bij voorbaat het plagiaat van deze woordgroep..); en ik geloof ook nog iets over een very squashed dove (de vogel, dat is: niet de zeep of chocolaatjes). En nog meer van zulks.
De afzonderlijke zinnen zijn er nog wel, maar de verbindingstukjes willen niet komen. Er zijn ineens andere dingen die mijn hoofd zo vullen, dat ik me niet kan en eigenlijk ook niet wil concentreren om die stukjes op te sporen. Daarbij voel ik mijn vingers niet meer, en mijn schouder en elleboog des te beter. Dus misschien moest ik maar gewoon gaan slapen...
woensdag 05 september
| 20:17
Gisteravond schreef ik hier: "het is tijd om op te groeien". John gaf een reactie die me nogal aan het denken zette, en waardoor ik me min of meer verplicht voel me te verantwoorden (niet het juiste woord, maar ik weet zo gauw geen ander).
Natuurlijk is fysieke en 'chronologische' groei niet tegen te houden. Of je nou wilt of niet, je kan alleen maar ouder worden. Of doodgaan, maar die optie laat ik maar even buten beschouwing. Wat wel kan, is je emotionele groei bewust doen stagneren. Door te weigeren je volwassen te gedragen; door bepaalde verantwoordelijkheden niet aan te gaan. Door in het algemeen niet wezenlijk te leven, maar te overleven, te vegeteren, of als een muurbloempje aan de kant te staan. Toeschouwer in plaats van deelnemer te zijn. Of te denken dat je het leven kunt leren kennen door erover na te denken, in plaats van het aan te gaan.
Mij lijkt de voornaamste reden om groei tegen te gaan: angst. Angst voor het onvoorspelbare; angst voor gebrek aan controle; angst voor al die verantwoordelijkheden die horen bij volwassen zijn; angst om alleen te staan. Faalangst.
Dat is een reden; maar niet elke reden mag ook als excuus gebruikt worden. En dat is wel wat ik de afgelopen jaren - nee: mijn hele leven, heb gedaan.
Het blijkt vrij zinloos. Want, als gezegd, ouder word ik toch wel; en het word alleen maar moeilijker voor mezelf en hinderlijker voor anderen om te blijven stilstaan, en tegelijk ook moeilijker om in beweging te komen.
En Elisa: groei lijkt me altijd een dynamisch proces; iets wat, inderdaad en naar ik hoop, je hele leven doorgaat. Maar ik zal toch eerst eens mezelf en dat proces te kans moeten geven te beginnen...
Gisteravond schreef ik hier: "het is tijd om op te groeien". John gaf een reactie die me nogal aan het denken zette, en waardoor ik me min of meer verplicht voel me te verantwoorden (niet het juiste woord, maar ik weet zo gauw geen ander).
Natuurlijk is fysieke en 'chronologische' groei niet tegen te houden. Of je nou wilt of niet, je kan alleen maar ouder worden. Of doodgaan, maar die optie laat ik maar even buten beschouwing. Wat wel kan, is je emotionele groei bewust doen stagneren. Door te weigeren je volwassen te gedragen; door bepaalde verantwoordelijkheden niet aan te gaan. Door in het algemeen niet wezenlijk te leven, maar te overleven, te vegeteren, of als een muurbloempje aan de kant te staan. Toeschouwer in plaats van deelnemer te zijn. Of te denken dat je het leven kunt leren kennen door erover na te denken, in plaats van het aan te gaan.
Mij lijkt de voornaamste reden om groei tegen te gaan: angst. Angst voor het onvoorspelbare; angst voor gebrek aan controle; angst voor al die verantwoordelijkheden die horen bij volwassen zijn; angst om alleen te staan. Faalangst.
Dat is een reden; maar niet elke reden mag ook als excuus gebruikt worden. En dat is wel wat ik de afgelopen jaren - nee: mijn hele leven, heb gedaan.
Het blijkt vrij zinloos. Want, als gezegd, ouder word ik toch wel; en het word alleen maar moeilijker voor mezelf en hinderlijker voor anderen om te blijven stilstaan, en tegelijk ook moeilijker om in beweging te komen.
En Elisa: groei lijkt me altijd een dynamisch proces; iets wat, inderdaad en naar ik hoop, je hele leven doorgaat. Maar ik zal toch eerst eens mezelf en dat proces te kans moeten geven te beginnen...
dinsdag 04 september
| 18:06
Allemachtig!
Kent u die uitspraak, dat, als het hard regent, god huilt, of de engeltjes..?
God huilt niet. God is een vrouw; en haar vliezen zijn zojuist gebroken. Boven Den Haag, wel te verstaan.
Ben benieuwd wat voor kind het dit keer oplevert....
Allemachtig!
Kent u die uitspraak, dat, als het hard regent, god huilt, of de engeltjes..?
God huilt niet. God is een vrouw; en haar vliezen zijn zojuist gebroken. Boven Den Haag, wel te verstaan.
Ben benieuwd wat voor kind het dit keer oplevert....
| 17:50
"It all adds up... You are definitely a man! "
Dat u het even weet...
(Aldus de gendertest, gevonden via Elisa, die het weer van watnou had.)
"It all adds up... You are definitely a man! "
Dat u het even weet...
(Aldus de gendertest, gevonden via Elisa, die het weer van watnou had.)
| 08:52
Goedemorgen lieve mensen; 'een heerlijke nieuwe dag is aangebroken', zoals wijlen mijn grootvader zou zeggen (jammer dat, voor een zo mooie plechtstatige uitdrukking, wel de dood van een boeiend heerschap is vereist).
Of het ook inderdaad een heerlijke dag zal worden zal in elk geval niet aan het weer te danken zijn: dat is vies en druilerig, hoewel beter dan gisteren.
Gisteren goot het hier - bij u ook? Mijn vader zou me naar mijn dagbesteding brengen. Ik tracht mijn woordkeus fris en fruitig te houden; het is zo sneu als een hier onbekende bij toeval op dit log verzeild raakt, en na drie zinnen al leest dat schrijfster dezes zich overdag naar een looney-bin begeeft. Hoewel ik nog steeds vind dat de meerderheid van de daar behandelden ze beter op een rijtje heeft dan de therapeuten. Nee: niet 'de meerderheid van' de therapeuten: ik ben er nog geen een tegengekomen waarvan ik dacht: die zit nou echt vredig en blij in zijn of haar vel. Maar misschien ben ik gewoon gekker dan ik dacht, en zie ik dingen die er niet zijn; dat kan ook. Mijn mening wordt voorlopig alleen maar elke dag versterkt, zeker als ik tijdens de lunch een gesprek opvang tussen twee psychiaters, van wie de een uitgebreid verslag doet van de inzichten die hij tijdens zijn leeranalyse heeft opgedaan. En de Grote Ellende in zijn leven, die hij had weggedrukt maar die toen weer is bovengekomen. Er was iets met een vadercomplex; het was allemaal erg interessant, maar ik werd afgeleid door twee bouwvakkers die tegenover me aan tafel zaten, en van wie de een 5 zeer aantrekkelijk uitziende boterhammen opkauwde. Ik ben nou niet zo uitgehongerd dat dat me al afleidt, hoor; maar de goede man had geen duim meer aan zijn ene hand. En dàt leidde wèl af.
Volgens mij was ik iets heel anders aan het vertellen...
Oh ja. Mijn vader zou me dus wegbrengen; lopend, vanwege het gore weer, maar ik moest wel mijn fiets mee voor het geval het ooit nog eens droog zou worden. Garagedeur open, ik naar binnen, vader achter me aan, deur klapt omlaag - boem. Nou nee: niet gewoon 'boem', eigenlijk. Het galmde door zijn hoofdje, door de garage en volgens mij ook door het hele flat. Ik zou onmiddellijk heel hard gegild hebben, daarna heel hard gehuild, om vervolgens veel harder rechtsomkeerds te maken richting huis en bed. Zo niet mijn vader. Die heeft op zijn hoofd, op mij en op de deur gescholden, vijf keer zijn hoofd geschud en is toen gewoon doorgelopen. Ik heb hem wel tien keer gevraagd of hij geen hoofdpijn had, niet duizelig of misselijk was of zich anderszins onwel voelde, maar hij deed enkel kribbig-wegwuivend, en zei dat, zolang hij nog gewoon zijn ogen naar links en rechts kon draaien, hij zo gauw niet dood zou zijn. Uiterst opbeurende berichtgeving...
De schrik eenmaal bekomen heb ik een erg leuke eerste helft van de dag gehad. Liep voortdurend breeduit te grijnzen, was eigenlijk alleen maar heel vrolijk en blij en gelukkig. En niet eens op de toppen van mijn zenuwen dat ik drie nieuwe-kindertjes-in-de-klas moest begeleiden. Na drie uur daalde mijn steming acuut tot ver onder het nulpunt. Hoezee voor moeders in het algemeen en moeders tijdens gezinsgesprekken in het bijzonder.
Had ik 's ochtends nog mooie plannen over geestige, adremme logstukjes, bij thuiskomst was me alle lust daartoe vergaan. Vandaar dus, voor het eerst sinds de start, een logloze dag. Hoop dat u niet direct massaal afhaakt.
Hedenochtend voel ik mij weer redelijk opgeklaard. En grijnzend.
Wie zegt dat men na zijn kindertijd te oud is voor voorlezen, zit geheel en al mis. Voorlezen rules. Je slaapt er geweldig op, droomt mooi en wordt grijnzend wakker.
Een fijne dag gewenst. Zoek de zon in je hartje, als ze aan de hemel niet te vinden is. Om er maar eens een mooie tegeltjes-uitspraak tegenaan te gooien...
Goedemorgen lieve mensen; 'een heerlijke nieuwe dag is aangebroken', zoals wijlen mijn grootvader zou zeggen (jammer dat, voor een zo mooie plechtstatige uitdrukking, wel de dood van een boeiend heerschap is vereist).
Of het ook inderdaad een heerlijke dag zal worden zal in elk geval niet aan het weer te danken zijn: dat is vies en druilerig, hoewel beter dan gisteren.
Gisteren goot het hier - bij u ook? Mijn vader zou me naar mijn dagbesteding brengen. Ik tracht mijn woordkeus fris en fruitig te houden; het is zo sneu als een hier onbekende bij toeval op dit log verzeild raakt, en na drie zinnen al leest dat schrijfster dezes zich overdag naar een looney-bin begeeft. Hoewel ik nog steeds vind dat de meerderheid van de daar behandelden ze beter op een rijtje heeft dan de therapeuten. Nee: niet 'de meerderheid van' de therapeuten: ik ben er nog geen een tegengekomen waarvan ik dacht: die zit nou echt vredig en blij in zijn of haar vel. Maar misschien ben ik gewoon gekker dan ik dacht, en zie ik dingen die er niet zijn; dat kan ook. Mijn mening wordt voorlopig alleen maar elke dag versterkt, zeker als ik tijdens de lunch een gesprek opvang tussen twee psychiaters, van wie de een uitgebreid verslag doet van de inzichten die hij tijdens zijn leeranalyse heeft opgedaan. En de Grote Ellende in zijn leven, die hij had weggedrukt maar die toen weer is bovengekomen. Er was iets met een vadercomplex; het was allemaal erg interessant, maar ik werd afgeleid door twee bouwvakkers die tegenover me aan tafel zaten, en van wie de een 5 zeer aantrekkelijk uitziende boterhammen opkauwde. Ik ben nou niet zo uitgehongerd dat dat me al afleidt, hoor; maar de goede man had geen duim meer aan zijn ene hand. En dàt leidde wèl af.
Volgens mij was ik iets heel anders aan het vertellen...
Oh ja. Mijn vader zou me dus wegbrengen; lopend, vanwege het gore weer, maar ik moest wel mijn fiets mee voor het geval het ooit nog eens droog zou worden. Garagedeur open, ik naar binnen, vader achter me aan, deur klapt omlaag - boem. Nou nee: niet gewoon 'boem', eigenlijk. Het galmde door zijn hoofdje, door de garage en volgens mij ook door het hele flat. Ik zou onmiddellijk heel hard gegild hebben, daarna heel hard gehuild, om vervolgens veel harder rechtsomkeerds te maken richting huis en bed. Zo niet mijn vader. Die heeft op zijn hoofd, op mij en op de deur gescholden, vijf keer zijn hoofd geschud en is toen gewoon doorgelopen. Ik heb hem wel tien keer gevraagd of hij geen hoofdpijn had, niet duizelig of misselijk was of zich anderszins onwel voelde, maar hij deed enkel kribbig-wegwuivend, en zei dat, zolang hij nog gewoon zijn ogen naar links en rechts kon draaien, hij zo gauw niet dood zou zijn. Uiterst opbeurende berichtgeving...
De schrik eenmaal bekomen heb ik een erg leuke eerste helft van de dag gehad. Liep voortdurend breeduit te grijnzen, was eigenlijk alleen maar heel vrolijk en blij en gelukkig. En niet eens op de toppen van mijn zenuwen dat ik drie nieuwe-kindertjes-in-de-klas moest begeleiden. Na drie uur daalde mijn steming acuut tot ver onder het nulpunt. Hoezee voor moeders in het algemeen en moeders tijdens gezinsgesprekken in het bijzonder.
Had ik 's ochtends nog mooie plannen over geestige, adremme logstukjes, bij thuiskomst was me alle lust daartoe vergaan. Vandaar dus, voor het eerst sinds de start, een logloze dag. Hoop dat u niet direct massaal afhaakt.
Hedenochtend voel ik mij weer redelijk opgeklaard. En grijnzend.
Wie zegt dat men na zijn kindertijd te oud is voor voorlezen, zit geheel en al mis. Voorlezen rules. Je slaapt er geweldig op, droomt mooi en wordt grijnzend wakker.
Een fijne dag gewenst. Zoek de zon in je hartje, als ze aan de hemel niet te vinden is. Om er maar eens een mooie tegeltjes-uitspraak tegenaan te gooien...
zondag 02 september
1 | 17:20
IK BEN STOER!!!!
En ik weet dat niemand weet waar ik het nu over heb. Maar geloof me maar: ik ben een HELD!!!
IK BEN STOER!!!!
En ik weet dat niemand weet waar ik het nu over heb. Maar geloof me maar: ik ben een HELD!!!
| 11:11
Wie zegt er dat het dagelijks leven niet avontuurlijk kan zijn?!
't Is waarlijk griezelen hoor, in huis.
Neem nou iets eenvoudigs als een ijsje pakken. Klepje van het vriesvak is lam, zodat het vriesvak nooit echt goed dicht is. En daardoor voortdurend ontdooit en weer dichtvriest. Als je je hand erin steekt, moet je je eerst door een woud van vlijmscherpe stalagmieten en stalagtieten bewegen. Eindelijk eens niet het probleem welke nou hangen en welke staan, want wij hebben ze beide. Met gevaar voor eigen huid en hand eenmaal het ijsje bereikt, blijkt dat vast te zitten. Loswrikken kan alleen gehurkt voor de koelkast gewurmd (lage koelkast, dus vriesvak zit op heuphoogte), vanuit welke positie je later niet meer overeind komt. Bij het eindelijk losschieten van het ijsje knalt je hand tegen het 'plafond'. Bij het dichtdoen van de koelkast valt het vriesvakdeurtje weer open, en klemt daarmee je hand vast. IJsje wordt niet meer genuttigd, maar gebruikt om je trauma's te verkoelen.
Of de langpootmug, die afgelopen week als een hovercraft door mijn kamer schoof. Ik was aanvankelijk verstijfd door zijn werkelijk ontzagwekkende formaat, maar toen dacht ik eindelijk eens koelbloedig en dapper te zijn; bij wijze van retorische vraag zei ik tegen een vriend dat die beesten toch heus nooit gevaarlijk waren, ondanks hun grootte, en dat ik hem toch best bij een poot kon grijpen en buiten zetten, omdat hij me toch niet zou steken....? Blijken die beesten wel degelijk te kunnen steken als het vrouwtjes zijn. Wat me ergens ook wel weer goed doet. Hoezo het zwakke geslacht...
Nee, ik zeg u: het is nergens voor nodig naar de Ardennen te gaan als u wilt survivallen. De ware suvivaltocht begint thuis.
Of, beter gezegd: in jezelf.
Maar die is me net iets tè eng...
Wie zegt er dat het dagelijks leven niet avontuurlijk kan zijn?!
't Is waarlijk griezelen hoor, in huis.
Neem nou iets eenvoudigs als een ijsje pakken. Klepje van het vriesvak is lam, zodat het vriesvak nooit echt goed dicht is. En daardoor voortdurend ontdooit en weer dichtvriest. Als je je hand erin steekt, moet je je eerst door een woud van vlijmscherpe stalagmieten en stalagtieten bewegen. Eindelijk eens niet het probleem welke nou hangen en welke staan, want wij hebben ze beide. Met gevaar voor eigen huid en hand eenmaal het ijsje bereikt, blijkt dat vast te zitten. Loswrikken kan alleen gehurkt voor de koelkast gewurmd (lage koelkast, dus vriesvak zit op heuphoogte), vanuit welke positie je later niet meer overeind komt. Bij het eindelijk losschieten van het ijsje knalt je hand tegen het 'plafond'. Bij het dichtdoen van de koelkast valt het vriesvakdeurtje weer open, en klemt daarmee je hand vast. IJsje wordt niet meer genuttigd, maar gebruikt om je trauma's te verkoelen.
Of de langpootmug, die afgelopen week als een hovercraft door mijn kamer schoof. Ik was aanvankelijk verstijfd door zijn werkelijk ontzagwekkende formaat, maar toen dacht ik eindelijk eens koelbloedig en dapper te zijn; bij wijze van retorische vraag zei ik tegen een vriend dat die beesten toch heus nooit gevaarlijk waren, ondanks hun grootte, en dat ik hem toch best bij een poot kon grijpen en buiten zetten, omdat hij me toch niet zou steken....? Blijken die beesten wel degelijk te kunnen steken als het vrouwtjes zijn. Wat me ergens ook wel weer goed doet. Hoezo het zwakke geslacht...
Nee, ik zeg u: het is nergens voor nodig naar de Ardennen te gaan als u wilt survivallen. De ware suvivaltocht begint thuis.
Of, beter gezegd: in jezelf.
Maar die is me net iets tè eng...
| 01:26
Contradictio in terminis.
Dit krijg ik zojuist per mail binnen:
Subject: mail tijdelijk niet beschikbaar
Beste gebruiker,
Mail is helaas tijdelijk niet beschikbaar. We werken eraan dit
zo spoedig mogelijk te verhelpen.
Met vriendelijke groet,
Zonnet helpdesk
Iets klopt hier niet...
Contradictio in terminis.
Dit krijg ik zojuist per mail binnen:
Subject: mail tijdelijk niet beschikbaar
Beste gebruiker,
Mail is helaas tijdelijk niet beschikbaar. We werken eraan dit
zo spoedig mogelijk te verhelpen.
Met vriendelijke groet,
Zonnet helpdesk
Iets klopt hier niet...
zaterdag 01 september
| 20:46
Krijg nou wat. Op het Etalagekanaal van Casema is ineens de tv-zender Hallmark te vinden. TV-zender, ja; en inderdaad van die kaartjesmensen. Op de site van Hallmark is niets te vinden over het bestaan van een televisiezender; maar dat kan ook liggen aan het geheel ontbreken van weblog-talent mijnerzijds. De site van De Ruyter kon ik eerder ook niet vinden; die heeft Martijn me toen geleverd (u ziet: bij tekort aan weblog-talent kan ik toch tenminste mijn link-talent oefenen...).
Waar was ik nou? Ik moet echt leren om kortere zinnen te schrijven en niet zo af te dwalen; ik raak helemaal mijn eigen draad kwijt.
Oh ja: Hallmark dus, op tv. Volgens Casema leveren zij de zender al drie jaar niet meer; eveneens volgens Casema moet op het etalagekanaal nu Discovery Civilisation te zien zijn. Is toch heus niet zo. Ik kijk nu naar platteland-uit-de-vorige-eeuw: een mooie Engelse serie of film met in de linkerbovenhoek het bekende Hallmark-logo. Wat stoort.
Een ieder, die zijn of haar weg op internet beter kan vinden dan ik, daag ik uit om mij te zeggen wat de zender daar doet en vooral: wat hij me te bieden heeft. Aangezien ik graag de herkomst van de nu bekeken leuke Schotse tongval zou weten. Wie het weet krijgt... tsja. Dat weet ik nog niet. Doe maar eens een suggestie, zou ik zeggen.
En mijn tube Calendulazalf is kwijt. Maar dat staat hier geheel los van.
Krijg nou wat. Op het Etalagekanaal van Casema is ineens de tv-zender Hallmark te vinden. TV-zender, ja; en inderdaad van die kaartjesmensen. Op de site van Hallmark is niets te vinden over het bestaan van een televisiezender; maar dat kan ook liggen aan het geheel ontbreken van weblog-talent mijnerzijds. De site van De Ruyter kon ik eerder ook niet vinden; die heeft Martijn me toen geleverd (u ziet: bij tekort aan weblog-talent kan ik toch tenminste mijn link-talent oefenen...).
Waar was ik nou? Ik moet echt leren om kortere zinnen te schrijven en niet zo af te dwalen; ik raak helemaal mijn eigen draad kwijt.
Oh ja: Hallmark dus, op tv. Volgens Casema leveren zij de zender al drie jaar niet meer; eveneens volgens Casema moet op het etalagekanaal nu Discovery Civilisation te zien zijn. Is toch heus niet zo. Ik kijk nu naar platteland-uit-de-vorige-eeuw: een mooie Engelse serie of film met in de linkerbovenhoek het bekende Hallmark-logo. Wat stoort.
Een ieder, die zijn of haar weg op internet beter kan vinden dan ik, daag ik uit om mij te zeggen wat de zender daar doet en vooral: wat hij me te bieden heeft. Aangezien ik graag de herkomst van de nu bekeken leuke Schotse tongval zou weten. Wie het weet krijgt... tsja. Dat weet ik nog niet. Doe maar eens een suggestie, zou ik zeggen.
En mijn tube Calendulazalf is kwijt. Maar dat staat hier geheel los van.