15 | 20:00 Jeuk

Het zijn niet alleen de tepels.
Aanvankelijk wel, maar daar is het niet bij gebleven.
Ik had het ook kunnen weten. Ik had niet zo verbaasd, zo kinderlijk gefascineerd moeten zijn, maar gewaarschuwd. Alert op dat wat komen zou.

Want het is elk jaar raak. Elk jaar rond deze tijd. Iets in het weer, de luchtvochtigheid misschien, of gewoon de overgang van temperaturen. Het is niet de verwarming die vaker aan zou gaan; ik ben verwarming-verslaafd en hang zomer en winter met mijn rug tegen het ding aan (dit tot wanhoop van mijn ouders). En het hele jaar heb ik nergens last van. Behalve in november en december.
Maar nooit zo erg als nu.

Gekmakend. Zo erg dat er niets anders meer is. Zo erg dat ik er midden in de nacht wakker van word, slaapdronken mijn pyjama uitdoe, mentholpoeder over mijn hele lijf smijt, de pyjama blindelings weer aan doe en terugsukkel naar bed. Tot drie keer toe, per nacht. Me 's ochtends weinig van mijn verstoorde slaap herinner, tot ik de striemen van het krabben zie, en de badkamer als een soort witte woestijn aantref.

Veel douchen, koud douchen, minder douchen, wel bodymilk geen bodymilk andere bodymilk ander wasmiddel: ik heb alles geprobeerd maar het helpt allemaaal niets.
Ik heb zelfs mijn vader geraadpleegd.

Mijn vader was vroeger een spichtig astmatisch eczeemjongetje, die heeft ervaring en kan me wel helpen.
Dacht ik.
'Nou... ' (mijn vader begint elk antwoord op elke vraag met het aannemen van een Positie, en het vaststellen van een Intonatie. Alsof hij college moet gaan geven). 'Nou.. eerst werd ik overal ingesmeerd met dikke vette zalf, maar dat maakte het alleen maar erger. En toen zei de dokter: ga naar zee. En dat hielp.'
Beetje koud voor he?
Ja, dat wel.
Maar in de oorlog...
Mijn ene oor haakt af.
...in de hongerwinter....
Mijn andere oor overweegt ook af te haken.
Bij het horen van het woord 'urine' sluit mijn hele bewustzijn zich af van het vervolg van dit verhaal.
Dit ken ik. Dit waardeerde ik niet.
Daarbij. Knieholtes zijn gelukkig redelijk onbereikbaar voor bepaalde methodes.

Morgen ga ik naar de huisarts.
Ik heb geen afspraak, maar dat kan me niet schelen. Ik ga er om acht uur heen, en ik kondig aan dat ik een gevaar voor mezelf en mijn omgeving begin te vormen. Nog meer dan anders, ja.
Ik vertrouw op mijn huisarts' eigen gestel.
Mijn huisarts is een bikkel, in slechte tijden ook wel ronduit klootzak, die nergens begrip voor heeft en geen klacht serieus neemt. Behalve huidklachten. Wanneer men daarover begint verandert hij als een EO-bekeerder, een winkelier, een autohandelaar. 'Dat heb ik zelf ook, daar gebruik ik dat voor, dat is zo fijn, en dit gebruik ik ook, dit heb ik ook, en dan geef ik je een lotionnetje mee en een creme-pje en een zalfje en een poedertje jaaa dat gebruik ik zelf ook, zo geweldig, en als het over een week niet minder is kom je gerust maar terug..!!'
En nu maar hopen dat zijn zalfjes cremepjes lotionnetjes en aanverwanten niet zo goed hebben gewerkt dat hij al een jaar lang blakend van gezondheid door het leven gaat, en volkomen vervreemd is van het Jeukend Bestaan.

5 | 06:10 Eerbetoon

Weken geleden is het inmiddels.
Ik had gesport, met sport heb je een cooling down, en toen ik daar zo uitgerangeerd op mijn matje lag kwam het over me heen.
Machtig, prachtig, diep, zwaar, tragisch, schitterend.

Natuurlijk was ik op dat moment enigszins kwetsbaar. Als ik dan toch moet sporten, dan ook goed: dan mat ik mezelf compleet af en kan ik na afloop van de les geen pap meer zeggen. Het lijkt of al mijn poriën open worden getrokken, niet alleen fysiek maar ook mentaal.
Wellicht kan Andre Hazes me nog raken op zo'n moment. Dus er was best een kans dat het in praktijk allemaal nogal zou meevallen. Even Googlen en ik zou het weten; ik wist zowaar nog enige regels dus dat zou goedkomen.

Ik voerde in: "I'm not a woman I'm not a man" "take me as I am".
Google bood mij Prince.
Dat mocht niet waar zijn
- en gelukkig was het dat ook niet.
I would Die 4 U leek in de verste verte niet op mijn liedje.

Dan moest ik het maar aan de gymjuf vragen.
Maar de gymjuf werd ziek. En ging met vakantie. Onbehoorlijk lang.

Maar gisteren was ze er ineens, terwijl ze niet eens lesgaf. Het Lot, vermoedelijk.
Op mijn vraag of een liedje met "i'm not a woman" haar iets zei, kon ze bevestigend antwoorden.
Dat was van Duu-noord.
Say what?
Duu-Noord- dé uu èn óó èr dé.
Ah. Du Nóórh.
Google zweeg in alle toonaarden.
Kazaa verbeterde me dan ook: het moest zijn Gare Du Nord - een nog immer tragisch onbekende groep, maar we hadden een insteek.
Het nummer in kwestie heette inderdaad "i'm not a woman, I'm not a man", en het zou over Berlijn gaan.
Best hoor.
Maar downloaden wou niet.

Gelukkig is er Merel.
Merel mag dan (tijdelijk) niet loggen, maar dat maakt haar niet minder geweldig als Contact.
Want Merel heeft bronnen. Waar ik althans al een halve dag mistroostig naar het 'More sources needed' had gestaard, mailde zij me op mijn klaagzang per kerende post een blijmoedig 'nog 4 minuten en ik heb het binnen!'.
Vreselijk, dat soort mensen.
Maar goed, het is er.
En nog mooier dan mijn geheugen me zei.

Nu ook voor u, althans tijdelijk, alhier te downloaden.
De tekst hier uitgeschreven: als u fouten ontdekt, dan hoor ik het graag.

Met pluim, standbeeld, zoen en eeuwige roem voor Merel.

7 | 20:14 Mand'rijntjes

Ik kan me niet herinneren dat ik het wollige, verschrompelde, verhemelteverzurende gedrocht aan de rand van mijn bord ooit heb opgegeten, maar toch krijg ik elke keer weer een overweldigend gevoel van heimwee naar het kerstdiner van de basisschool, als ik het eerste exemplaar van het jaar pel.

Bij hoeveel partjes mocht je ook alweer een wens doen..?

3 | 06:02 Zacht

Ik eet nóóit meer ui.

Het was zo'n mooi idee.
Er was een halve ui over. Niemand wou hem hebben, en da's toch ook zielig.
Ik kon daar wel wat mee.
De ui in plakjes, langzaam smoren. Een beetje tijm, want tijm verzacht. Een beetje gembersiroop, da's goed voor de maag. En het werd allemaal nog lekker ook.
Met die tijm en de gembersiroop en al het andere zo onschuldige in de maaltijd zou die ui mij niet deren. Gevoelige darmen of niet.
Nou, ik kan u vertellen:

Of nee.
Laat ik ook maar niets vertellen.
Laat ik het gewoon hierop houden: Ik eet nóóit meer ui.

7 | 15:45 Smitten

Ze rook naar speculaasjes..

3 | 11:44 Theedoeken koeltas douchelakens kleurset snijplank messenset weegschaal dartbord

Wel godverd....

Nu ik na weken verzet eindelijk ben bezweken voor de terreur van de verlokking..

Wie heeft mijn spaarkaart van de bakker kwijtgemaakt..??!!!

11 | 20:47 Erg

Jeuk is verschrikkelijk.
Jeuk is erger dan pijn.
Zelfs artsen zeggen het.
Nog erger is jeuk op onkrabbare plekken. Op plekken waar de huid niet stevig met de nagels bewerkt kan worden, zodoende jeuk vervangend door pijn - de mindere.
Jeuk op de voetzolen, waar elke aanraking samenkramping en terugtrekking van de voet veroorzaakt. Om effectief te krabben zijn drie handen nodig: zoal twee om de voet stevig vast te houden.
En tepels.
Jeukende tepels moeten wel een straf van hogerhand zijn.
Behalve dat je op tepels hoegenaamd geen grip hebt, zitten ze ook op een te opzichtige plek. Wanneer men in een openbare gelegenheid de voet grijpt en bekrabt is men danwel vreemd, maar men zal alom begrip ontvangen. Als men het met charmante grijns doet zal de medemens zelfs sympathie hebben. Maar midden in de winkel stilhouden, met duim en wijsvinger van de ene hand een tepel vastpakken en met de andere hand stevig krabben, of, bij voldoende lenigheid, vooroverbuigen en een flinke bijt geven, geeft aanstoot.
Al wat er op zit is een schaar.
Het zijn op jeukende momenten aanlokkend uitstekende dingetjes, tepels. Knip. En klaar.
Maar denk vooruit: een knip geeft een wond, een wond zal te zijner tijd genezen.
En als iets jeukt zijn het wel korstjes.
Of de wond gaat onsteken, grijpt om zich heen en neemt de hele borst in.
Wat het dan ook weer niet waard is.

En nou zegt mijn moeder dat ik zieke gedachten heb.

11 | 17:35 So mooi...

Ik ben hopeloos

verliefd

..

(heeft iemand ervaring met gsm-web..?)

8 | 18:42 Onschuld

En dat huis aan de Albardastraat, dat leek me ook wel wat..
- Mam, de Albardastraat heeft ontzettend veel overlast van drugsverslaafden omdat daar ergens een methadonproject zit.
Maar daar kan je toch vriendjes mee worden..?

I have a dream...

2 | 17:27 aka Singlet

‘Het wordt nu weer frisjes, vind je niet? En dan te denken dat ik op de terugweg naar huis een jogger zag met nog alleen zijn borstrokje aan’

Lief is hij, niet, mijn paps? Met zijn schattig archaïsche taalgebruik.

6 | 13:50 Apies

“Oh een kast kijk snel kijk snel!!”

Hoe diep moet je zijn gezonken als het uitladen van een vitrinekast, ginder in de verte, beneden op de parkeerplaats, al een avontuur is...

7 | 06:12 Wa-wa-wa-waanzinnig

Bijvoorbeeld, dat je een pesthekel hebt aan avocado, echt heel erg, zó, dat je al bij het horen van het woord over je nek gaat, maar dan toch met smaak een bak guacamole leeglepelt.
Of: dat je je hele leven al vegatariër bent, jezelf als rein beschouwt en elke suggestie van vlees ervaart als vervuiling, maar dan toch, gekleed in leren broekpak en bontmantel, ettelijke vleesgerechten consumeert en het zalig vindt.
Of: dat je hard core SGP-er bent maar jezelf plots in een gezellig avondje uit vindt, met een topvrouw van GroenLinks en de beste avond in jaren hebt.
Of: dat je bij broerlief op kamers op bezoek bent en tamelijk incestueuze handelingen pleegt, maar je er erg prettig en veilig en goed bij voelt.

Dat je alles doet wat je moreel tegenstaat, en dat je op het moment zelf niet beseft dat je principieel tegen was, want dat het alleen maar bijzonder goed voelt.
Maar dat je bij overdenken walgt, samentrekt, twijfelt aan je verstand.

Vreemd, hoe sommige nachtmerries pas met terugwerkende kracht die kwalificatie krijgen.

4 | 18:26 Dring u bescheiden op

Dat
je
tab
kapot
is
in
je
mail
en
dat
je
daardoor
smalletjes
en
wel
eindeloos
doorgaat
en
zo
weinig
toch
zo
veel
bent

symbolisch

5 | 17:07 Broodnodig

Belachelijk.
Letterlijk elke keer dat ik bij de apotheek kom voor nieuwe medicijnen krijg ik één stripje en een herhalingsrecept. 'Sorry mevrouw, meer hebben we op dit moment niet in huis'.
Terwijl je in onze wijk toch maar één blik om je heen hoeft te werpen om te weten dat je antipsychotica altijd in voorraad moet hebben.

7 | 09:00 Querulant (8)

Klagen is goed!
Klagen is gezond!
Klagen is een manier om toch al aanwezige agressie te bundelen en te focussen.
Klagen is dus stressreducerend en om die reden goed voor hart en bloedvaten (en, zo u wilt, vetafbrekend, potentieverhogend en nu met gratis lening)!
Daarom probeer ik met zekere regelmaat te klagen. Bij instanties.
En waar Koelman op een zeker effect uit is, is mijn enig doel het klagen zelf.
Heerlijk!
(Zie ook aflevering 1, 3, 4, 5, 6 en 7)

Aan:
Silvo Consumentenservice
Postbus 64
3350 AB Papendrecht

Betreft: verpakking groentekruiden met molen

Den Haag, 22 november 2003

Geachte Heer, Mevrouw,

Graag wijs ik u bij deze op de volgende opmerking, afkomstig van het etiket van uw product ‘Groentekruiden met molen’:
“De werking van het maalmechanisme is gegarandeerd voor de inhoud van de verpakking”

Zoals u aan bijgesloten potjes kunt vaststellen is er weliswaar nog sprake van inhoud, maar beslist niet van maalmechanisme.
Waar ik bij een eerder exemplaar dacht dat ik wellicht een incidenteel onwerkzaam mechanisme had getroffen, moet ik bij het derde wel tot de conclusie komen dat uw uitspraak niet op waarheid berust.

Niet alleen is het onmogelijk het laatste restje op te krijgen, het is zelfs zo dat halverwege het mechanisme al nauwelijks meer werkt, en het erg lang duurt voor maar een fractie strooisel geproduceerd kan worden.

Dit zou nog niet eens zo erg zijn als het potje open kon, en de kruiden overgeheveld naar een gewone pepermolen. Maar het mechanisme lijkt gesealed, is in elk geval niet los te krijgen van het potje.

Het door u geproduceerde mengsel is bijzonder smakelijk, maar de moeite die het kost om te malen, gecombineerd met het verlies van een toch kostbaar product, maken het voor mij niet meer de moeite waard langer van uw product gebruik te maken.
Hetgeen op zijn minst te betreuren is.

Ziet u wellicht kans de verpakking in de toekomst te verbeteren?

Vriendelijke groet,

Puck

5 | 20:33 Vanouds

PaPuck: ... en als het aanrecht nat is dan droog je dat meteen af..!!
Puck: Nee dat doe ik niet. Er is hier in huis nooit een droog doekje, de vatendoekjes raak ik niet aan, die zijn altijd smerig doorweekt.
PaP: Dat komt dan niet door mij want ik zorg er altijd voor dat het doekje goed wordt uitgeknepen...!!!
Puck: Dat is niet waar. Want laatst zei je nog dat je de laatste tijd geen kracht meer had in je handen dus nou niet ineens zeggen dat je wel kan wringen.
MaP: He Puck toe nou, we hadden het juist zo gezellig samen..
Puck: Ja. En dat was al veel te benauwend.

Waarmee mijn moeder schoorvoetend instemde.

10 | 18:19 Nom pl, n, 2e decl.

En tòch is het meervoud van Magnum Magna. Net zoals het meervoud van boezem boeza is. Ik snap niet wat daar nou zo hilarisch aan is.

30 | 13:10 Drieling

Een man en een vrouw.
Ze leerden elkaar kennen, ze voelden een thuis in elkaar, het thuis voelde goed en ze trouwden.

Beiden waren excentriek. Beiden waren kluizenaars. Einzelgangers. Vreemden in de wereld om hen heen.

Zij was luidruchtig, maar stil van binnen.
Hij was zwijgzaam, en ontkende de stormen in zijn hart.

Zij was de dromer.
Als kleuter een klein blond engeltje in de wei, cherubijntje met madeliefje in de hand, de beentjes vooruit, het rugje recht, de grote ogen in de verte en naar binnen starend.
Zo was ze gebleven. Ze droomde en werkte, en werkte en droomde.
Puur was ze, en onbedorven, zeiden sommigen. Leuk, maar vreemd, zeiden anderen. Een heks, zei een medemoeder eens, en verbood verdere vriendschap tussen wederzijdse dochters.
Ze kwam uit een gezin van wetenschappers. Artsen en fysici. Iedereen was briljant, iedereen had talenten, maar zij kon niets - zo voelde ze het althans. Ze voelde zich dom, lelijk, ze had geen recht op bestaan maar ze deed wat ze kon.

Hij was een boekenwurm. Hij was de bebrilde professor met geen belangstellingen dan de wetenschap en de kunsten.
Zo klein, zo timide, zo frêle. Kleine grapjes, met kleine lachjes.
Hij was één dag naar de kleuterschool gegaan. Daarna had hij zijn kaakjes op elkaar geklemd, zijn hoofd in zijn nek gegooid en duidelijk gemaakt dat het niets voor hem was en dat hij niet terug zou gaan. Hij ging ook niet terug, en behield zijn koppigheid. Zo broos als hij oogde, zo sterk was zijn wil.
En zoals de kleuterschool niet beviel, zo ook verliet hij de studie rechten en de studie kunstgeschiedenis. Hij besloot het zelf te doen, en spoedig behoorde hij tot de top binnen zijn vakgebied.
Hij trouwde vanuit huis, en zij was zijn eerste liefde.

Twee kleine kleutertjes leerden elkaar kennen. En twee kleine kleutertjes groeiden op.

Ze waren gelukkig samen. Ze waren vrienden, ze waren geliefden, ze waren elkaar.
Hij aanbad haar.
Zij verzachtte zijn gespannen trekken.

Ze kregen een kind, een dochter, en samen waren ze gelukkig. Ze waren vrienden. Ze waren elkaar.
Het kind was gespannen. Het kind was oud. Het kind was ziekjes. Het kind had gilbuien, driftbuien, waarin ze alles om haar heen kapotsmeet. Zo hard schreeuwde dat buren de politie belden.
Maar zij schertste: met twee zulke ouders is ze nog goed gelukt.

Het kind was onzeker. Het kind werd gepest. Maar het kind was een vriend van haar ouders; het kind zweeg, wist niet te benoemen wat zo duidelijk verkeerd ging, en alles leek goed.

Met de jaren werd hij gespannener. Zijn lippen werden smaller, zijn kaken strakker, zijn rug als de staaf die hij als jongetje op zijn ruggegraat moest dragen.
En het kind werd zieker.
Het kind werd angstiger, onzekerder. Tot een punt waarop ze geen normaal leven meer leidde. Afhankelijker was dan ze ooit als klein kind kon zijn geweest. Zich geen eigen individu voelde, en zich niet meer veilig wist tenzij aan de rokken van haar moeder.

Het was het eeuwig onbegrepen gezin.
Zij was zo expressief, zo nadrukkelijk aanwezig, dat iedereen haar aanwees als grote boosdoener.
Van binnen was ze klein, onzeker; ze wilde niet opvallen, niet gezien worden, maar iedereen kende haar, zag haar, wees naar haar. En in hun aanklacht spraken ze haar eeuwige gevoel van niet-mogen-zijn aan, en ze nam de schuld op zich en droeg lijdzaam haar kruis. Zij zou moeten lijmen, moeten genezen, moeten zalven.
En de wonden stonken almaar meer.
Hij was zo stil, zo vriendelijk, zo ernstig, zo voorkomend, dat hij altijd buiten schot bleef.
Niemand vermoedde zijn koppigheid, de tyranie in huis. Zijn drift, zijn ongenuanceerde uitvallen, het feit dat hij geen verantwoordelijkheid wilde dragen. De verzamelwoede die langzaamaan het hele huis innam. Zijn ingehouden agressie die altijd voelbaar was, ook als hij vrolijk was.
En de dochter, ach, hoe kon er iets mis zijn, wezenlijk mis?
Ze was niet de standaard probleemjongere. Ze gebruikte geen drugs, spijbelde niet, had geen foute vriendjes, liep niet weg. Ze was beschaafd, voorkomend; dat ze op haar vijfentwintigste nog de driftbuien van een klein kind had konden zelfs de naaste buren nauwelijks geloven, ware het niet dat ze zo nadrukkelijk aanwezig waren. En ze kon het allemaal zo goed onder woorden brengen. Ja, die angsten.. de afhankelijkheid.. therapieën die niet hielpen, tot opname aan toe.. maar toch: ze was zo slim, zo vol zelfkennis, gezonde zelfspot, dat zou zichzelf wel rechtdraaien.

Nee - hoe kon er iets mis zijn, wezenlijk mis..?

De situatie escaleerde. Of nee: het systeem dat gezin heet draaide door, draaide dol, herstelde zich tot een nieuw, nog zieker evenwicht, werkte zich weer op naar een punt van doordraaien, kwam weer in evenwicht. Het leek altijd nog erger te kunnen.
Maar het werd onhoudbaar.
Zij was wijzer geworden. Een sterkere vrouw.
Hij was het slachtoffer geworden van zijn eigen ontkennen. Zijn enige uitweg was een nog grotere ontkenning geworden, en zijn uitweg zou ieders ondergang worden.
Dus zij besloot haar leven in eigen hand te nemen.
Ze schreef zich in bij een woningbouwvereniging, ging weer naar school, besloot ìn, in plaats van mèt zichzelf te leven. En haar man schrok en bouwde het huis nog voller, en haar dochter schrok en klemde zich nog steviger vast.

Er kwam een huis vrij, althans: misschien, en ineens moest haast gemaakt worden.

Jullie zijn als de Balkan, zei eens een psycholoog; zolang er oorlog is met een buitenland verenigen jullie je en zijn de beste vrienden. Maar zodra er geen vijand meer is maken jullie elkaar af.
Hij had gelijk.
Als drie tortelduifjes zaten zij giechelend in de kuipstoeltjes van het stadhuis, te wachten op de nietigverklaring van het huwelijk.

In de films gaat een scheiding gepaard met oorlog. Verwijten, scheuring, hard tegen hard. Tranen met tuiten, verwijten over en weer. Strijd om de kinderen, om het geld, om de bezittingen.
Och, jij mag de koffiepot wel hoor, zei hij. En het servies.
Gemoedelijk fantaseerden ze gedrieen haar uitzet bij elkaar, en richtten haar nieuwe huis vast in.

De advocaat kwam een kwartier te vroeg.
Niemand had zich nog echt zorgen kunnen maken.
Hij was vast zijn brood aan het smeren, werk gaat gewoon door; zij maakte om de tijd te doden haar legpuzzel af. De dochter kwam net thuis van het sporten. Ze stapte onder de douche toen de bel ging. Toen ze eronder vandaan kwam zag ze nog net de boomlange advocaat naar buiten zwieren.

De papieren getekend, klaar voor verzending.
Krijgt zij het huis, dan zal ze weggaan.
Langzaamaan zal ze vertrekken.
Langzaamaan. Zeventwintig jaar vergroeiing, voorzichtig loswekend.
Iedereen zal gewond raken. Zwaargewond. Maar de knoop zal zich niet meer verstikken.

4 | 06:00 Heen en weer

U moet me mijn opgefoktheid maar vergeven.
Dat wat niet doorging is direct na het stopzetten weer in beweging gezet. In trager tempo, maar door zijn stuiptrekkingen niettemin hoge golven veroorzakend.

Zo goed, zo afschuwelijk, zo angstig. Zo verwarrend.
En als het goed is, wordt het alleen maar slechter. Als een opwaartse roltrap in een lift naar beneden.

U moet me maar vergeven. Ik ben er niet helemaal bij.

2 | 14:14 Ik nie begrijp nie

Telefoon.

Goedemiddag u spreekt met Mevrouw DitEnDat van Instantie ZusEnZo; spreek ik met Mevrouw Puck?
- Ja, maar ik denk dat u mijn moeder wilt spreken. En die is op het moment niet aanwezig. Kan ik een boodschap aannemen?
Ja.. nou.. uw moeder had ons gebeld en ik vroeg me af waarvoor precies.
- Ja. Zij wilde informatie over haar dossier.
Dat begrijp ik niet.
- Zij moet, om bepaalde zaken te regelen bij een andere instantie, informatie kunnen geven over het bezoek dat zij een aantal jaar geleden aan uw instantie heeft gebracht. En ik neem aan dat ze daarvoor haar dossiernummer en dergelijke nodig heeft.
Nou ik begrijp het nog steeds niet. Laat ze mij maar even terugbellen, misschien kan zij het me nog eens uitleggen.

In sommige kringen, beste mevrouw, zou men u wel een Domme Doos noemen.

4 | 08:53 Eind goed, al goed

Haar hond maakte mij aan het schrikken. Ik, in de veronderstelling dat buurvrouw en hond thuiskomend en niet weggaand waren geweest toen ik de lift hoorde, stormde het portiek uit, de hoek om, in de open armen van de weerwolf. Die prompt ons blok (en alle omringende blokken) wakkerblafte.

In ruil maakte ik haar aan het schrikken, door mijn vinger achterover te klappen (ter illustratie van mijn hypermobiliteit, als verklaring voor mijn fysiotherapiebezoek, als verklaring voor mijn zo vroeg op de been zijn).

“Nóóit meer doen hoor! Ik ga over mijn nek als ik dat zie!”

Nu krijg ik straks een bos lelies van haar. Gewoon, vanwege te veel in huis, en ik die ze mooi vindt.

12 | 09:09 Benoemen

Er staat iets groots te gebeuren.
Iets echt groots: iets levensbedreigends, levensbrengends, iets hemel-en-aarde-bewegends, een grote omwenteling.

Dood, leven. Huwelijk, geboorte, sterven, ziekte, scheiding, verhuizing. You name it.

Plannen worden gemaakt. Huizen worden ingericht. Koffers gepakt voor tijden in het ziekenhuis. Lettertypes voor de grafzerk uitgezocht. Kinderkleertjes gekocht. You name it.

Notarissen, artsen, sociale dienst, advocaten, stadhuis, woningbouwvereniging, uitvaartadviseur. Y.n.i.

Spanning bouwt zich op, torenhoog, tot elke vezel in het lichaam is doordrongen van Dat Wat Komen Gaat. Er moet iets komen; de spanning moet ontladen om te verzachten. Catharsys wordt verwacht en gehoopt. Is noodzakelijk, want de spanning is nu zo groot dat er wel een ontlading mòet komen. Het proces moet voortgang hebben, de stresssituatie, inmiddels zo lijfelijk, kan onmogelijk worden teruggedraaid.

Maar er komt niets.

Alles staat stil, abrupt, de rem erop.
Niets meer.

Papa heeft hartklachten, de huisarts komt, velt zijn vonnis.

'Stress'.

Don't we all.

Maar het gaat niet door.

Wat rest is een totale leegte en geen idee wat nu met al die spanning en al die voorbereide verwachting te doen.

1 | 05:51 Mens insana..

Frappant, zoals lichaam en geest samenwerken.
Dat je droomurenlang door de winkel loopt en alle soorten ijs, inclusief de nietbestaande, uitprobeert. Regeldingen doet, langs instanties gaat, almaar met een pot ijs in je hand die helemaal niet lekker is maar waar je niettemin uit doorlepelt.
En dan bij ontwaken een kilo bent aangekomen. Maar vooral heel, heel misselijk bent.

14 | 16:19 Fit

Daar sport je je dan helemaal maf voor, hopende iets van borstomvang kwijt te raken. Om vervolgens van een bemoeizuchtige Liveradame met meetlint te horen te krijgen dat niet de boven-, maar de onderwijdte is afgenomen. Waarmee je onmiddellijk in één of ander obscure BH-matenrange valt, waarvoor alleen het overigens geweldige Triumph producten maakt.

Goddomme.

Vreemd, trouwens.
Ik doe zo'n ding aan, gooi hem op het laatste gaatje en denk: die zit goed.
Voornoemde Liveratrien marcheert, uiteraard ongevraagd, mijn pashokje binnen en zegt: die is te groot.
Nietes, hij zit goed.
Welles. Want als hij nu al goed zit, zit hij straks te wijd.
Je moet hem op het eerste gaatje zetten, en als hij dan goed zit heb je er langer plezier van. (Verkoopstersuitspraak. Nog nooit buiten de detailhandel gehoord: 'dan heb je er langer plezier van..'. Dat leer je waarschijnlijk op de winkelschool, gewoon als losse frase, alsof het een zin uit een toeristenwoordenboekje betreft. Situatie: [...] - Zin: ‘....’).
Afijn.
Dus mij wordt een kleinere bh in de handen gedrukt. Waarin ik me onmiddellijk een olifant voel.
Niet omdat hij te krap zit.
Nee: juist om dat gaatje.
Het is een gevoelskwestie: als je een grote bh op het laatste gaatje zet, dan zegt dat: 'ik pas eigenlijk best in een kleinere, maar waarom zou ik? Ik pas deze ook nog wel, en ik ben tevreden met mijn huidige maat. Ik hoef niet zo nodig naar dat kleinere getalletje toe'. Trots. Verheven boven de race om de kleine maten.
Maar dat eerste gaatje, dat zegt precies het omgekeerde: 'Ik pas maar nèt in deze maat, strakker moet ik hem echt niet zetten, maar ik wou zo graag want ik wil niet worden geassocieerd met die ene maat groter'.

Misschien moet ik gewoon non worden.
Dan kan ik me beperken tot maatloze, merkloze zwachtels. En een lekker warme pij.

3 | 14:11 Beestachtig

“Het doet me denken aan een ontvelde giraffe”

Een extra mooi Tshirt is dus, bij deze, door mijn moeder afgekeurd.

1 | 07:24 Verschrompeld, uitgedroogd en sidderend op hun rollatorzitje

Ochtenddialoogje:

Moet je werken vandaag?

‘Ja.. ’

‘Vorige week was ik ziek naar huis gegaan..’

Dan moet je vandaag heel veel doen zeker?

‘...’

‘Nou.. het is niet zo dat die oudjes nu al een week bij de toonbank staan hoor...’

7 | 06:30 Zelfbevlekking

Halfzeven.

Bed afgehaald, gewassen, aangekleed, gegeten, koffie gedronken.

Afgewassen.
Bed opgemaakt.

Eén was opgevouwen en opgeruimd.
Eén was gedraaid. En opgehangen.

U hoeft het niet te zeggen.
Ik weet dat ik geweldig ben.

9 | 20:33 Verzachtende omstandigheden

Als je leven op het punt staat 180 graden te draaien, als alles op z'n kop staat en je de dagen doorstuitert, compleet hyperactief van al wat komen gaat of reeds gebeurt, dan ben je toch best geëxcuseerd om wat vaker zinloos te zappen, wat meer hapjes ijs te eten, de pindakaas wat dikker te smeren, of één extra mooie broek te kopen...?

5 | 11:37 Liefde is.. samen je break-up letter schrijven..

Het is uit. En nu zeker:

Dear Puck,

Writing this letter might save our asses and make me look better, now that we're both sleeping with other people. By now, you might have noticed that I have left, and I'm not coming back. Don't feel responsible. We just weren't right for one another. Besides, my busy career prevents me from committing to a serious relationship and you deserve better.

You deserve someone who appreciates all of your special qualities, especially the sexy way you talked about physics at intimate moments. Even though we're no longer together, we'll always have our memories. I'll never forget the time you wore my underwear on accident... and you didn't notice. Odd. But anyway...

They say that time heals all wounds, and I hope that soon, you will be able to have a worthless relationship based solely on sex. When this time comes, I hope we will be living in different state institutions.

Gotta run,
Actie

Make your own.

2 | 08:58 Slang

En dan, net als je je déjà-vu stevig bij de strot hebt gegrepen om het van alle kanten te bekijken en zijn origine te achterhalen, glipt het weg.
Blijkt er in het geheel geen 'vu' te zijn, laat staan een 'déjà' en begrijp je niet waar je nou zo krampachtig je vuist omheen aan het knijpen bent.

1 | 07:00 Sokkenbolletjes

Klein kind, in stille bewondering voor de grote volwassene. Zo hoog boven hem uittorenend, superieur, ontzagwekkend.
De een doet het voor, de ander doet na; nooit het niveau van de eerste kunnende evenaren.
Eeuwig afgunstig.

Maar:
Zou er ooit een kind in bewondering zijn voor mijn kunsten, ik zou er vermoedelijk blind voor zijn. Het kind slechts benijden, om het feit dat het - nu al - beter is dan ik.

9 | 06:44 Lange tenen

'Koelman'. 'Column'. 'Duisenberg'. 'Advocaat'. 'rechtzaak'.
'Koelman'. 'Duisenberg'. 'Rechtzaak'. 'Verloren'.
Kom, dacht ik; nu word het toch eens tijd die veelbesproken en zo omstreden column eens te lezen.

Maar mijn hemel, is dat nou werkelijk alles..??

2 | 06:07 Kort en Klein

Note to self 1:
tot mijn haar op vlechtbare lengte is geen Winona Ryder-films meer.
Leidt alleen maar tot warrige kort-haar-dromen en een intens verlangen de hele zooi eraf te knippen.
Terwijl ik toch echt heel dol ben op die zooi.

Note to self 2:
Niet meer Note to self gebruiken, maar de Nederengelse variant 'noot aan zelf'.
Brengt het oude kliekjesgevoel weer terug.

2 | 05:51 The End

Hij was vannacht ziek, stervend, dood.

Shit.

Dat dromen is dan wel verwarrend en vermoeiend, maar zo drastisch hoeft het nou ook weer niet af te lopen.

10 | 07:30 Broekriem, laatste gaatje

December is naderend, de kas wordt opgemaakt en we schrikken ons te pletter.
Dat het geld wegstroomt, dat had ik al door, maar ik zag het als onzorgvuldigheid; te vlot uitgeven.
Overzicht maken, streng zijn, kraan dicht: daarmee moest het wel zijn opgelost.
Tot ik dit voor ogen kreeg:

Telefoon, vast:	225
Telefoon, mobiel:	15
sport:	30
verzekering:	50
internet:	50
e.g.g:	25
voeder*:	170
Totaal	€565

*specificatie per dag:
Ontbijt (peer, roggebrood + stroop, yoghurt, koffie):	1,25
Lunch (brood + beleg, kop soep):	0,85
Tussendoor (peer, appel, yoghurt):	1,45
Diner (zilvervliesrijst, groente, groentesaus):	0,80
Door-de-dag (thee, zoetjes, fles spa, blikje cola):	1,20
Totaal:	5,55

Hierbij is nog niet eens gerekend: wasmiddelen (fysiek & textiel), 'onvoorziene uitgaven benodigd voor een kluns als ik' (denk: pleisters, nieuw servies), maandverband (een tientje per maand!!), postzegels.

Ik heb, geloof ik, geen absurd dure levensstijl.
Ik rook niet, ik drink niet, ik ga nooit uit. Ik koop geen cd's, geen boeken, heb geen andere hobby's of belangstellingen die geld kosten. Ja, ik sport; maar vanwege gewrichtsklachten is dat dermate noodzakelijk dat ik het bij wijze van spreken bij het ziekenfonds zou willen declareren.
Mijn twee grootste kostenposten zijn voedsel, en telefonie.
Het lijkt me niet verstandig op voedsel te gaan besparen.
Ik zou goedkopere yoghurt kunnen eten, maar dat zal hoogstens vijf euro per maand schelen. Minder eten is geen optie.
Kosten voor telefonie zijn belachelijk hoog. Maar dat is het volkomen waard: in de bicoastal relationship die ik heb ben ik gewoon van de telefoon afhankelijk.
Ik woon als het ware bij mijn ouders op kamers: ik zorg voor mijn eigen eten, was en telefoon, betaal een jaarlijks vast te stellen bijdrage in de energiekosten - maar dat is het. Geen huur. Geen kabelkosten voor de tv. Half thuis-, half uitwonend.

Eens zal ik gewoon op mezelf gaan wonen.
Studeren.
Enzo.
Dan komen vaste lasten als huur, water en energie er nog bij.
Het is me echt een raadsel hoe ik dat met mijn Wajong-uitkering moet gaan doen.

13 | 12:07 Compliment

Zesentwintig jaar lang ben ik al ideale schoondochter en/of kleindochter van alle buurtbewoners.
Puck is zo aardig, Puck is zo beschaafd, Puck is zo beleefd, Puck is zo voorkomend. Puck is eigenlijk zo'n ouderwets degelijk meisje zoals je ze tegenwoordig nog zo zelden ziet.

Maar eindelijk is deze stigmatisering doorbroken.
Internet doet wonderen. Internet toont geen schooljuffenkapsel, zoete glimlach en roze shirtjes. Internet laat de bekakte tongval niet horen.
Op internet kan elk meisje de tuinbroek aan.

Want: op internet ben ik, vanaf heden, een heuse Pot!!

Terzijde, vraag aan de heren: hoeveel gaten denkt u eigenlijk dat een vrouw bezit..? Zeg me, alstublieft, dat u wat verlichter bent dan The Gaucho..

7 | 20:12 A, B, C

Zou de fitnessinsructrice het verloop van mijn cyclus net zo goed aan mijn borstomvang kunnen aflezen als ik dat bij haar kan..?

8 | 18:18 Gek

Waarom is er eigenlijk geen pagina Nora?, vraagt mijn moeder bij bestudering van mijn startpagina.
- Een pagina Nora. Juist. En wat moet daar dan op?
Nou, hoe gek ze doet vandaag. En dan bijhouden.
En dat typ *ik* dan in.

Ik geloof dat mijn moeder zojuist het begrip lifelog heeft geherdefinieerd.

1 | 15:41 Pikkie

'heyy..small dickky, it's time to suffer'

Wat ik dermate schattig vind dat ik geneigd ben voor deze ene keer mijn spam niet te verwijderen.

1 | 10:23 De blik strak en spits

Hedenweek bij Heer Niemsz (excuseer het brute c&p-en, maar u heeft reactietool noch permalink):

121103

Het is die alertheid, die maken de blik strak en spits. Een alert persoon is gespannen, louter verdienstelijke spieren. Je ziet er de jager in die hij eens was, voordat hij wat zaad in de grond stopte en bij de kachel ging zitten.

---

111103

Ik blijf maar klikken, op het puntje van mijn stoel klik ik me vooruit in de tijd, terwijl ik echt ontzettend moet poepen...

En ik denk:
jongen, ga nou eerst eens gewoon naar de WC, dan hebben we het daarna nog eens over die oerjager.

6 | 05:53 Indrukhebbend

Vannacht was ik uitgehuwelijkt aan Elmer Roze.
Hij had het hoofd van Vincent Gray uit Judging Amy, en het zweet liep in straaltjes over zijn lijf, net als maandag in The Guardian.

Waaruit dan maar weer blijkt dat ik niet alleen te veel weblogs lees, maar vooral te veel series kijk.

7 | 15:30 Zondervan

Met Puck!
- Goedemiddag, spreek ik met Mevrouw van Achternaam?
Eeeh.. ja.. één van de twee..

Hetgeen de dame blijkbaar interpreteert als een door haar te maken keuze: ofwel tussenvoegsel, ofwel achternaam - aangezien ik de rest van het gesprek ineens 'Mevrouw Achternaam' ben (maar geen antwoord krijg op de vraag of ze mijn moeder of mij had willen spreken).

3 | 12:14 Discriminatoir

Om mijn nek hangt een kettinkje: een Davidsster met de inscriptie

- Almachtige.
Overblijfsel van mijn 'Joodse periode', rond mijn vijftiende.
Het is iets persoonlijks, iets van mij; het kettinkje hoort gewoon onder mijn kleding maar werkt zich eigenlijk standaard naar boven en hangt daardoor vaak nogal in zicht. In combinatie met mijn oerhollandse naam is het gevoelig voor commentaar.
Ik stond dan ook niet echt te kijken toen een bewoonster van 'mijn' tehuis onder het uitladen van haar boodschappenmandje vroeg of ik Joods was.
Veel vreemder vond ik haar reactie op mijn antwoord dat het een persoonlijke interesse was:
"Ja het zijn fijne lui hè?"

8 | 06:14 SOS

Ik heb een winkelierster geslagen. En hard ook. En haar beeper gemold.

Er was een toernooi, en ik was Belangrijk en Populair.
Het was een vaag spel, waarvoor je een bal nodig had. Geen balspel; maar er was wel een bal. Een soort miniatuur handbal.
De bal was kwijt en ik zou een nieuwe gaan kopen.
De winkel had openingstijden, per produktgroep. En na vier uur zouden er geen ballen meer worden verkocht.
Ik kwam te laat.

Mijn eigen schuld, alles was gepland, ik zou op tijd komen, maar ik liet me afleiden door het een of 't ander en ik kwam ver na vieren aanrennen. Niet een minuutje of wat; ik keek op mijn horloge, en zag iets als achttien over vier. De wijzers stonden op zo'n raar gebroken tijd, geen mooi vijftal.

Ik kwam aan en was woedend, vooral op mezelf, dat ik zo laat was en dat het mijn eigen schuld was.
Ik smeekte en bedelde, kom op zeg, jullie winkel is nog open, laat me nou voor één keer.. ook al zijn de ballen dicht..
Smeken hielp niet.

Ik werd wanhopig. Driftig. Begon te schelden, te schreeuwen, te gillen. Dat het echt DRINGEND was, dat ik die BAL nodig had, dat het ONEERLIJK was zoals ze deden.
En toen gaf ik haar een mep. En nog één. Ik sloeg en trapte in het wilde weg.
De beveiliging werd opgepiept, en ik greep de pieper en smeet hem kapot.
En rende weg.

Verderop in het verhaal besefte ik dat ik deze mensen goed kende. Altijd met ze op goede voet was geweest. Vast in de toekomst nog wel eens iets zou moeten kopen.
Dat ik ze gewoon hun geld moest geven; meteen zonder aanmaning de boete van de klap (ik wist ineens dat er een boete was) en een vergoeding voor de pieper moest betalen. 500 Euro, dat kon wel. Ik weet nog dat ik dacht: 'als ik voor 500 euro dit afschuwelijke gevoel van schaamte en spijt kan kwijtraken, dan graag, dat heb ik er wel voor over'.

Spijt. Schaamte. En schrik.
Ik dacht altijd dat mijn temper tantrums zich zouden beperken tot hier thuis, juist omdat die accumulatie van woede, onmacht en frustratie zo typerend is voor, zoals dat heet, 'de thuissituatie'.
Te merken dat ik in elk geval in mijn dromen verder kan gaan is al één stap te ver.

2 | 17:30 Verjaardagskaart

Tuurlijk durf ik die te sturen.

2 | 08:38 I know you'd understand

Ik was heel klein en ik had een vriendinnetje. Laten we haar even Elza noemen. Mijn beste vriendin, mijn pseudozusje, tot ze op haar zeventiende zonodig naar Praag moest verhuizen. Ze had een moeder Magda en een vader David.
Ze woonden in een piepklein flatje, met een eetkamer, een slaapkamer en een badkamer. Magda was huismoeder, Elza was gewoon Elza en peuter en David was musicus. Musicus, componist, allround artistiek figuur. Hij had een nieuw notatiesysteem ontworpen en deed de hele dag niets anders dan experimenteren, componeren, spelen.
Magda zat thuis met Elza en werd horendol. Nooit rust, altijd muziek, lawaai, enthousiaste verhalen maar nooit gewoon aandacht voor haar en Elza. Het huwelijk hield een jaar of drie stand, toen barstte de bom.
Mijn moeder kan nog steeds smakelijk over David vertellen. Wat een kleurrijke figuur, wat een enige man. Zo getalenteerd, zo origineel, zo bruisend. Maar je moest beslist niet met hem samenwonen, want na één avond visite werd zij al gek van hem. En in zo'n klein huis was het al helemaal niet te doen.

Het Uur van de Wolf.
Een aflevering over kinderen van...
De invloed die beroemde ouders op hun kinderen hebben gehad, zowel in persoonlijk als muzikaal opzicht.
Er is een A.J. Croce aan het woord. Ik heb nooit van hem gehoord, maar ook niet van zijn vader. Die vader was er nooit, of juist te veel en te fout, in elk geval allemaal heel tragisch.
Ik kies graag voor de underdog, en Kazaa op AJ.
Blues-achtig.
Oh jasses. Helemaal niet mijn soort muziek.
Dan toch maar Meneer zijn vader, dan weet ik in elk geval waar kleine gekwelde AJ vandaan komt.

Dan komt mij tegemoet: één van Skyradio's toppers. Zachte treurnis, die je op duistere dagen weeïg en somber maakt en op normale dagen alleen maar heel geirriteerd:

Well, I know it's kinda late,
I hope I didn't wake you
But what I've gotta say can't wait,
I know you'd understand
Every time I try to tell you,
The words just came out wrong
So I'll have to say I love you, in a song

En ineens zie ik een David voor me.
De kleurrijke artiest, zo leuk om te kennen maar een hel om mee samen te leven.

Het zal je toch gebeuren dat je de godganse dag getingel om je heen hoort, liedje dit liedje dat; meneer weer op toernee, kind met griep, geldzorgen, vreemdgaan, de hele klerezooi.
En dan slaap je eindelijk...

1 | 07:11 About

Waar corny Amerikaanse series als E.R. ineens leerzaam kunnen zijn:

"This day isn't about you, Mister Carter"

Reminder voor al die momenten dat ik mezelf wil excuseren, verontschuldigen, eindeloos doorzeur over 'of ik wel voldoende belangrijk ben om te zeggen dat...', op momenten dat het echt helemaal niet belangrijk is hoe ik me ergens over voel, maar het gewoon om die ander gaat. Die er helemaal geen boodschap aan heeft, en ook niet hoeft te hebben, of iets mij moeite kost.

5 | 07:10 GewetensvragenKwis (10)

Van Actiereactie nog deze:

Wat heeft meer negatieve invloed op een kind:

A: De confrontatie met Yin op jonge leeftijd in een klaslokaal.
B: Het op jonge leeftijd geconfronteerd worden met voorbeelden als Barbie en G.I.Joe.
C: Je moeder in Make me beautiful.

De confrontatie met Yin zal voor een jong kind, net als voor iedereen, vermoedelijk schokkend zijn. En hoe ouder het kind, hoe schokkender. Hoe jonger het kind, hoe minder het mensbeeld nog is gevormd; een klein kind zal niet snel denken in termen van naar of walgelijk, eenvoudigweg omdat het nog niet heeft geleerd wat standaard en wat afwijkend is, en wat in de categorie 'afwijkend' dan als not done cq afstotelijk moet worden geplaatst. De kwalificatie 'eng' of 'walgelijk' komt meest nog door de gemaakte associatie, door het bewust zijn dat aan een uiterlijk een gebeurtenis is voorafgegaan. De associatie 'gruwel' maakt het uiterlijk 'gruwelijk', niet het uiterlijk alleen. Hoe kleiner en 'ongerepter' het kind is, hoe minder aanstoot het zal nemen aan, in dit geval, Yin. Het zal misschien merken dat Yin anders is. Maar dat kan dan juist weer aanleiding zijn tot een leuk stichtelijk, educatief verantwoord praatje over anders-ogen vs. anders-zijn en discriminatie in het algemeen.
En in het ergste geval, dat een kind zich wel degeljk de pleuris schrikt: schokken is nog niet beschadigen. De kans lijkt me erg klein dat de aanblik van Yin een werkelijk negatieve invloed zou kunnen hebben.

Barbie en G.I. Joe - ach, ik geloof niet zo in de zogenaamde rolprenten die het jongens en meisjes moeilijk zouden maken het normale man- en vrouwzijn te accepteren.
Ik heb van mijn leven niet met Barbies gespeeld; ik vond ze saai, ik snapte sowieso niet wat spelen en doen-alsof was. 'Nu gaat Barbie naar de winkel, tralalalala, stapstapstap, hop in de auto, vrrrroeeemmmm....' - deden mijn vriendinnen enthousiast, en ik wachtte vol ongeduld tot ze klaar waren en we eindelijk eens iets normaals konden gaan doen.
Ik heb Barbies gehad: ik prutste aan het haar, het enige leuke van het wicht. Waste dat haar, besloot dat Miss B toe was aan een nieuw kapsel en gaf de vervolgens bestekelde poppen aan mijn beste vriendin.
Ondanks het ontbreken van de verdorven invloed die Barbie zou hebben, heb ik een volkomen verstoord lichaamsbeeld. Ik heb de pest aan mijn lichaam, mijn vormen, mijn vrouwzijn. Maar nog nooit heb ik zelfs maar één seconde gedacht: was ik maar als Barbie. Integendeel: van de geprononceerde vormen en de onmiskenbare vrouwelijkheid van Barbie zou ik me alleen nog maar beroerder voelen.
En wat betreft mijn beste vriendin, de trotse erfgenaam van al mijn afgestote poppen: ik heb ook haar nog nooit horen verlangen naar de ellenlange benen, de zoete glimlach, de fijne teentjes en het zachte stekeltjeshaar.

Make me Beautiful.
Je moeder die zich liever voor zes weken laat opsluiten en compleet ombouwen dan bij jou, klein pasgeboren onderwichtig verkouden schaapje te blijven.
Je moeder die het standpunt huldigt dat waar gesneden en gelift kan worden, men die kans ook vooral moet grijpen.
Je moeder die liever Femfattal is, liever de neus kwijt, de theezakjes gevuld, de buik weggezogen heeft; alles liever dan accepteren dat zij nou eenmaal zo is, dat jaren van leven en moederschap gewoon veranderingen in je lichaam geven en sporen achterlaten. Die niet wil weten dat die neus danwel lelijk is, maar dat het háár neus is. Dat ze één geheel is, en zichzelf moet koesteren.
Zo angstig, zo agressief, zo zich vastbijtend in een vals beeld van perfectie. Zo vervreemd van zichzelf; of het huidige lichaam is als een oude sofa die je mag lenen van je schoonmoeder maar die zo snel mogelijk weg moet. Waar je vies van bent, die je háát. Weg: nieuw, fris, ongerept. Zonder liefde, zonder zorg.
En dat moet jou gaan opvoeden.
Dat gaat haar denkbeelden overbrengen. Dat moet jou leren dat je wat waard bent, goed zoals je bent, dat je hart, je daden, je handelen, de blik in je ogen zoveel meer zegt dan het babyvet dat je tot je elfde hebt, de puistjes die je in je puberteit gaat krijgen, de borsten die je nooit zult krijgen, het strooien haar dat nooit doet wat je wilt, de platvoeten die je dwingen tot stevige schoenen.
Je moeder, een en al zachtheid en liefde en vooral goed voorbeeld doet goed volgen.

Mijn antwoord: C.

31 | 16:30 GewetensvragenKwis (9)

De doodstraf is gerechtvaardigd...

A) Bij een oorlogsmisdadiger
B) Bij een kinderverkrachter
C) Nooit

Doodstraf is nooit gerechtvaardigd, tenzij als vorm van euthanasie en dan zijn er zeer veel mitsen, maren en vraagtekens bij te zetten.

Doodstraf zoals die bestaat in de USA is een vorm van wraak, niet van straf. Doodstraf is een zeer milde straf in vergelijking tot levenslang. Levenslang krijgen is pure kwelling: het ontneemt de mens elke vorm van vrijheid en elke vorm van perspectief. Werkelijk levenslang krijgen, met de absolute zekerheid nooit meer terug te keren in de maatschappij, is bijna een garantie voor een levenslange diepe depressie. De doodstraf is slechts de verwezenlijking van de wens van slachtoffers en achterblijvers, om de dader volledig uit te wissen. De maatschappij heeft er geen baat bij.

Je kan je afvragen in hoeverre bepaalde mensen een functie hebben, of mogen hebben. In hoeverre een zeer wreed, door en door gestoord persoon mag deelnemen aan de maatschappij, al is dat ver van die maatschappij verwijderd. In hoeverre het in dat geval zinvol is die persoon maar gewoon 'te verwijderen'.
Wellicht.
Wie heeft er baat bij dat een pedofiele lustmoordenaar de rest van zijn leven chemisch gecastreerd in een TBS-kliniek zit? De moordenaar niet, de kliniek niet, de maatschappij niet. Maar om hem dan te doden is nog een stap verder. Want wie beslist daarover? Wie zijn wij om koelbloedig te beslissen over het leven van een mens, wanneer er geen directe strijd is? Een interessante ethische discussie, die wat mij betreft ook alleen dat moet blijven: discussie.

Zolang het vonnis van doodstraf wordt geveld op grond van onderbuikgevoelens als haat, weerzin, wrok en dergelijken, is die straf niet gerechtvaardigd. En zodra dat vonnis wordt geveld op grond van redelijke argumenten, moeten we ons ernstig gaan afvragen of we de arrogantie mogen hebben redelijkerwijs te oordelen over een mensenleven.

Mijn antwoord: C.

10 | 15:30 GewetensvragenKwis (8)

Geweld...

A) Is altijd zinloos
B) Heeft altijd een oorzaak
C) Is altijd enerverend

Drie opties die wat mij betreft volkomen losstaand en (dus) niet vergelijkbaar zijn. Dus bespreek ik elke mogelijkheid maar afzonderlijk, zo bekijkend welke het meest waar is.

Geweld is zelden zinloos. Het heeft altijd een oorzaak (ik kan me althans niet voorstellen dat er niet in elk geval een zeker voortraject van aanleidingen is alvorens men tot geweld overgaat), en heeft daarin ook altijd een functie. En is dus altijd zinvol in een poging probleemoplossend en oorzaak-ontnemend te zijn.
Het schiet echter meestal zijn doel voorbij. Geweld is een schijnoplossing. Geweld is vaak een samenballing van frustratie, woede, onmacht. Vooral onmacht; een onzorgvuldig en misplaatst richten wat ongrijpbaar is.
Geweld is zinvol en zinloos tegelijk. Zinvol omdat het een oplossing suggereert. Op een bepaald moment als oplossing voelt. Zinloos omdat het nooit werkelijk een oplossing is. Of omdat de voordelen zelden opwegen tegen de nadelen. Als men een en ander aan agressie kan kwijtraken door een bord kapot te smijten: prima. Bord is meestal vervangbaar, en het smijtwerk kan veel opluchten. Maar het neemt de oorzaak niet weg. En geweld naar een medemens is op geen enkele manier goed te praten, laat staan dat het iets oplost.

Wie ooit een driftaanval heeft gehad weet dat geweld, inderdaad, altijd enerverend is.

Mijn antwoord: A, B en C.

7 | 14:30 GewetensvragenKwis (7)

Wie is de maatschappij het meest tot last?

A) Een drugsverslaafde
B) Een drugsdealer
C) Een politicus die drugs wil illegaliseren

Ik ben me ervan bewust dat legaliseren van drugs niet zomaar kan. Dat drugshandel geen grenzen kent, het probleem juist ligt bij het grensoverschrijdende karakter.
Niettemin zou ik, in een utopische situatie, drugs liever gelegaliseerd zien. Ik stoor me mateloos aan de paternalistische houding van de staat ten aanzien van drank, drugs en andere genotsmiddelen. Voorlichting is goed, verbieden naar mijn idee zinloos en bovendien averechts werkend.
Door alle drugs, ook harddrugs, te legaliseren wordt de hele drugshandel èn de samengaande verslavingsproblematiek transparanter, hanteerbaarder en bespreekbaarder. Werknemers (oftewel: plantage-arbeiders e.d.) zouden beter beschermd zijn, evenals de nu illegale en vogelvrije koeriers.
Verslaving is al voldoende moeilijk behandelbaar zonder complicaties als HIV, geldnood en prostitutie.

Een politicus die drugs will illegaliseren is niet direct tot last. Hij zorgt niet voor direct geweld, of buurtoverlast, waar zowel verslaafde als dealer dat wel doen.
Wel is de politicus een obstakel, een hindernis in de algehele discussie omtrent drugsproblematiek. De verslaving begint niet bij het legaal zijn van het middel; de politicus die denkt dat met illegalisering problemen worden opgelost staat niet realistisch in deze samenleving, is kortzichtig of zelf niet voldoende ingelicht.

Mijn antwoord: C.

14 | 13:30 GewetensvragenKwis (6)

Racisme is...

A) Verwerpelijk
B) Begrijpelijk
C) Begrijpelijk, maar verwerpelijk

Begrijpelijk - hm. Tot op zekere hoogte. Cultuur-historisch/psychologisch gezien is het een bekende reactie dat met name de onderklasse van de samenleving een slechte persoonlijke situatie bij voorkeur wijt aan handelen of zelfs maar bestaan van een underdog. Dat die underdog wordt geselecteerd op grond van een 'anders zijn', waarmee je al gauw op mensen van andere cultuur, seksuele voorkeur of godsdienstige overtuiging komt. Niet begrijpelijk; wel beredeneerbaar. En verwerpelijk omdat het een kortzichtige en onvolwassen manier is om met persoonlijk ongeluk en frustraties om te gaan.

Mijn antwoord: C.

11 | 12:30 GewetensvragenKwis (5)

Welk leven is het meeste waard?

A) Een pasgeboren homo sapiens
B) Een pasgeboren zeehond
C) Een nest jonge poesjes

Een vraag die algemeen wetenschappelijk te benaderen is, of puur menselijk/persoonlijk.

Voortplanting is gericht op behoud van de soort.
Waardevol is elk individu dat behoud van de soort kan garanderen of ondersteunen. Hoe nijpender de situatie (hoe meer het behoud in gevaar komt), hoe noodzakelijker het bestaan van het individu.
Aangezien zeehonden van bovenstaande soorten wel het meest bedreigd zijn, lijkt me het leven van de zeehond het meest waard. Mits er een moeder aanwezig is die kan instaan voor de overleving van de pasgeborene.
Anderzijds is de balans van het menselijk ecosysteem dermate verstoort, dat elk gezond individu een redding kan zijn. Zoals ook elk 'gestoord' individu een extra aanslag op het toch al zieke systeem kan zijn.
De mens in in dit verband eigenlijk een te onzekere factor om te redden.
Een nest jonge poesjes is feitelijk geen welkome aanvulling en in die zin geen dankbare redding. Katten zijn er al genoeg, de asiels zitten vol, meer katten is alleen maar schadelijk voor behoud van de soort.
We gaan duidelijk en onbetwistbaar voor de zeehond.

Maar dan is er de 'emo-factor'. Knuffelbaarheid van welke pasgeborene ook, wat het praktisch onmogelijk maakt voor één te kiezen, aangezien de rest dan moet afvallen.
En er is iets als verwantschap. En het kunnen relateren aan iets.
En een homo sapiens, daarin kunnen we ons nu eenmaal het beste verplaatsen. Dat voelt het meest eigen. En zal, wanneer men in tijden van nood instinctief moet handelen, waarschijnlijk toch als meest waardevol worden beschouwd. Ook al omdat men, juist vanuit dat instinct, altijd zal kiezen voor behoud van de eigen soort, en niet zullen redeneren op makro niveau.

Mijn antwoord: A.

5 | 11:30 GewetensvragenKwis (4)

Een moordaanslag op de paus....

A) Is een politiek statement
B) Is een uiting van mededogen
C) Is goed voor levenslang

Op deze vraag is geen eenduidig antwoord mogelijk.

A kan alleen als algemeenheid een antwoord zijn. Ikzelf beschouw het niet als persoonlijk statement om een aanslag op de paus te doen, maar als reden voor anderen is het zeer waarschijnlijk, zo niet de enig mogelijke. Een paus vermoord je niet omdat je vrouw met hem naar bed is geweest. Een paus kan je misschien willen vermoorden omdat zijn kledingkeus je niet bevalt, maar dan ben je zelf een beetje de weg kwijt. Daarbij zijn stijlfreaks zelden geneigd tot fysieke agressie (anders dan krabben).

Een uiting van mededogen: absoluut. Maar dan vooral in de cabareteske sfeer; het zal slechts voor flink verwarden daadwerkelijk aanleiding zijn een aanslag op de paus te doen.

En goed voor levenslang.. tsja.
Een moordaanslag is nog geen moord. Afhankelijk van de toestand van de paus nà de aanslag moet een vonnis worden geveld; of dat levenslang is hangt ook af van de staat waarin wordt berecht. Ik ken de regelgeving mbt strafmaat van het Vaticaan niet. In Nederland zal het niet tot levenslang leiden, en ik vind dat zelf ook niet nodig. Levenslang is wat mij betreft voorbehouden aan diepgestoorde criminelen voor wie geen rehabilitatie meer mogelijk is. Een moordaanslag op de Paus zal het gevolg zijn van een religieus/politieke overtuiging; zal (inderdaad) een statement zijn. Zo'n statement krijg je er niet uit met een gevangenisstraf, überhaupt niet, en zeker niet met levenslang. Iemand die moordt op grond van overtuiging heeft al uitgebreid overwogen. En ongetwijfeld ook afgewogen of de daad het gepakt worden en uitzitten van de straf waard zou zijn. Ik zeg niet dat de onderbouwing steekhoudend is; maar de afweging is gemaakt en de straf wordt al verwacht. Zo iemand *is* feitelijk niet te straffen, tenzij met een uiterst verrassende straf. Een soort psychologische draai van de rechter, die de dader onmogelijk had kunnen voorspellen.

B en C vallen dus beide af als mogelijheid; omdat B geen ernstig antwoord en C voor mij geen optie is.

Na wegstrepen, en onder bepaalde voorwaarden is dus mijn antwoord: A.

8 | 10:15 GewetensvragenKwis (3)

Wie dient de maatschappij het meest?

A) Een parlementariër
B) Een ondernemer
C) Een religieus leider

Geen van drieen, althans: als het gaat om het grote geheel, de overkoepelende zorg.
Een filosoof als (adviseur van een) politiek leider lijkt me dan nog het mooist. Of een adviesorgaan van onafhankelijke wetenschappers en filosofen. Mensen die de staatstructuur hebben bestudeeerd; de psychologie, de drijfveren, van mensen en groepen en mensen binnen groepen; de economie op korte èn lange termijn. Adviseurs die volkomen vrij hebben kunnen denken en overwegen, niet gehinderd door persoonlijk belang.

Op kleinere schaal staan de drie mogelijkheden op gelijk niveau, en zijn ze eigenlijk onvergelijkbaar.
Ondernemers zijn noodzakelijk voor werkverschaffing. Voor het dagelijks brood. Voor algehele economische infrastructuur.

Parlementariërs zouden noodzakelijk kunnen zijn als ze zich meer in de maatschappij zouden begeven. Als ze louter volksvertegenwoordigers zouden worden, en in die zin onderdeel van het bovengeschreven adviesorgaan. Als ze niet zouden debatteren en ruzieen, maar alleen maar doorgeefluik zouden zijn, een luisterend oor. Waarbij de partijen en hun standpunten geen doel op zichzelf zijn, maar een kleur waarbij een groep zich thuis kan voelen. Vertrouwd genoeg om gedachtes en ervaring mee te delen.

Een religieus leider kan structuur, zorg en richting geven in spirituele zin. Wanneer die leider zich bescheiden opstelt, en geen gelijk wil halen of strijd wil aangaan met de staat of instanties. Ieder mens heeft, denk ik, op de een of ander emanier behoefte aan wat emotionele en spirutele steun. Hoe zweverig het ook klinkt. Ieder mens loot in zijn leven weleens aan tegen onverklaarbare zaken, morele overwegingen e.d. Een religieus leider kan dan tot steun zijn, maar moet in ons systeem van 'scheiding van kerk en staat' geen politiek leider willen zijn.

Mijn antwoord: geen.

11 | 09:30 GewetensvragenKwis (2)

Wat is moreel gezien het meest verwerpelijk?

A) Stelen bij de Albert Heijn
B) Als falend topman een miljoenenhanddruk opstrijken
C) Liegen over je ex

Moreel verwerpelijk is al een term die moeilijk uit te leggen is.
Is dat niet heel persoonlijk?
Moreel verwerpelijk is voor mij alles wat tegen mijn normen en waarden ingaat. Of, heel cru gezegd: alles waarvoor ik geen begrip kan opbrengen. Een nogal egocentrische benadering, maar vanuit die benadering zal ik antwoorden.

Moreel verwerpelijk vind ik stelen niet. Tot op zekere hoogte, dan.
Een pakje kauwgom stelen hoort er gewoon bij. Bij puberen, bij stoerdoen. En iedereen die dat doet, om die reden, weet in zijn achterhoofd wel dat het niet hoort; juist dat maakt het immers stoer, maar juist dat zorgt er ook voor dat je op een gegeven moment weer stopt, als deze manier van stoer zijn niet meer hoeft. Dit soort kleine diefstal leidt naar mijn idee zelden tot het grotere werk. En het grotere werk, zoals een gewapende overval, komt ook niet uit het niets. Dat is vaak het gevolg, een uitvloeisel, van een al bestaande criminele levenswandel.
Stelen uit noodzaak, een halfje brood en een potje Olvarit, vind ik niet verwerpelijk. Alleen maar heel tragisch.

Liegen over je ex is in kleine kring je eigen zaak. Kan ook ongetwijfeld worden onderbouwd; of het verstandig is weet ik niet. Sommige zaken gaan eenvoudig niemand aan; verzwijgen lijkt me dan altijd te verkiezen boven liegen of verdraaien van feiten. maar dat is afhankelijk van situatie en persoon. Liegen over je ex als je Mabel heet is ook je eigen zaak, niet bijzonder verwerpelijk maar wel ronduit stupide. Je kan toch zo wel raden dat a) de leugen ooit wel uitkomt, zeker als je publiek persoon bent en een leger nieuwsgierigen zich op je zaak stort; en b) het onthullen van de waarheid voor de grootst mogelijke toestanden gaat zorgen.

Een mijoenenhanddruk opstrijken vind ik wel degelijk verwerpelijk. Loon naar werk: geen werk, dan toch zeker geen groot loon. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat iemand dat überhaupt kàn: geld opstrijken voor iets wat hij of zij niet eens heeft gedaan. Een beloning accepteren die zo weinig in verhouding staat tot de geleverde prestatie. Ik zou het niet kunnen, en mezelf ook niet langer recht kunnen aankijken als ik het wèl zou doen.

Mijn antwoord: B

10 | 08:45 GewetensvragenKwis (1)

Wie verdient het meeste mededogen?

A) Een bolletjesslikker
B) Een economische asielzoeker
C) Een jonge vrouw in de WAO

Moeilijk.
Ik ben zelf een jonge vrouw in de WAO; de jongevrouwenindeWAO die ik ken zitten allemaal met reden in de WAO en verdienen voor hun persoonlijke situatie absoluut mededogen.
Maar ik vermoed dat in deze kwis wordt gedoeld op jonge vrouwen die niet terecht in de WAO zitten. Die de boel een beetje zitten te flessen omdat lopendebandwerk niet leuk is, of die zo onpasselijk worden van werken onder hun niveau dat ze vanzelf arbeidsongeschikt worden. Waarvoor ik best begrip heb - ik word zelf regelmatig gehinderd door trots of luiheid - maar hoewel 'behindert' in het duits gehandicapt betekent, vind ik zelf niet dat je mag toegeven aan dit soort tegenzin.
Begrip excuseert in dit geval niet.

Tussen A en B is het moeilijker kiezen dan ik dacht.
Heeft u weleens geluisterd naar het verhaal van een economisch vluchteling?
Indrukwekkend.
Bent u weleens arm geweest?
Arm genoeg om alles achter je te laten, te breken met je land, je achtergrond, je vrienden, je familie, alles om het maar beter te krijgen?
Er zijn verdragen. regels. Geen asiel voor economische vluchtelingen. Maar is dat niet gewoon omdat een vluchtplek per definitie een uitzonderlijke situatie is, een noodzaak, en in die zin schaars? Dat die moet worden vrijgehouden voor zaken van leven en dood, en dat vluchten om economische redenen over het algemeen minder levensgevaarlijk is dan vluchten om politieke redenen?
De daad van vluchten om zowel politieke als economische redenen verdient mijn respect en mededogen; mededogen is echter niet voldoende reden voor het geven van directe hulp.

En dan een bolletjesslikker.
Een bolletjesslikker wordt niet op een ochtend wakker op zijn binnenveringsmatras tussen zijn eendendonzen dek, om te denken: "Honger! Bolletjes! En nou snel naar Nederland, er eens even helemaal tussenuit". Dat doet iemand niet voor niets. Die is heel diep gezonken en verdiend absoluut mededogen. Waarmee ik niet wil zeggen dat die louter mededogen verdient. Maar de tegenacties (straffen ed) moeten niet alleen de handeling van slikken zelf voorkomen en tegengaan, maar ook de weg ernaartoe.

Mijn antwoord: zowel A als B, met een lichte voorkeur voor B.

3 | 08:30 GewetensvragenKwis (0)

Goed, we gaan het als volgt doen.
Vandaag is zo'n verwarrende dag van intense verveling en grote drukte, en om beide te ontlasten is daar een leuke GewetensvragenKwis van Tipp-Ex.

Gedurende de dag ga ik op elke antwoord geven, mooi onderbouwd in afzonderlijke postjes.
Het idee is nu dat u daar weer op gaat reageren en tot levendige, interessante discussies komt. Daar bent u lekker zoet mee tot na het weekend.
(En natuurlijk doet u weer niet aan debatteren en daar ga ik me dan zo aan ergeren dat ik maandag stop).

Veel plezier.

Rechtstreekse linkjes: aflevering 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 en 9

2 | 06:41 Klompje

Blijkt heel zo'n zoetjesdispenser dus naar de verdommenis te gaan als je het ding te dicht bij je kop dampende thee houdt.
Fijndan.

4 | 09:05 Roze bril

Brief aan mijn huisarts, van mijn Bas:

"Puck is zeer bewust van haar lichamelijk functioneren en werkt daar ook mee."

Och gunst. De lieverd.

3 | 06:24 Déjà-goûté

Ik kauw op mijn roggebrood met keukenstroop, kauw en herkauw, probeer ergens in mijn mond iets van smaak te detecteren en weet ineens: Ot en Sien.

Sien van Ot wilde ik zijn. Zoals ik Heidi had willen zijn, en Bartje, alle vijf van De Vijf, alle Brenda's en Bianca's en vergelijkbare paardenmeisjes.
Ik was als de dood voor paarden, een engels ontbijt kreeg ik zelfs in gedachten nog niet weg, mijn uren aan de slootkant werden slechts beloond met een nat grassig achterwerk en een poepschoen (maar beslist met leuke beestjes en mooie bloempjes) en bij tekort aan bergen, strobed, overgooier en lang haar kon ook mijn Heidi-droom maar moeilijk verwezenlijkt worden.
Maar Sien kon lukken.
Knikkers had ik al; de bal-tegen-de-muur-spelletjes waren op school net weer een trend, en van ander ouderwets speelgoed wist mijn moeder nog wel wat. De altijd al door mijn ouders gepromote en verplichte sobere levensstijl kon nu eindelijk ook mijn goedkeuring wegdragen.
En ze aten spannende dingen. Dingen die ik ook kon maken.
Roggebrood met koude pannekoek en stroop.

Tot op de dag van vandaag verbaast het me dat drie artikelen met een op zichzelf toch indringende smaak, tezamen zo'n volkomen smakeloze, zombige brok kauwgom kunnen vormen.

8 | 07:00 Tante Pos

1 November, zo had ik mezelf toegezegd.
1 November en niet eerder: ik moet immers door tot februari, maart; ik moet mezelf niet verwennen, ik ben toch al zo'n koukleum, ik moet een beetje gehard worden.
Vanaf 1 november mocht het, en het wordt vandaag.

Voor het eerst in corduroy.
En voor het eerst geen zomerjasje meer, maar een warme winterjas. Een weer-en-windjas.
Halflang, donkerblauw, met reflecterend bandje op de rug. Twee enorme zakken vóór en een binnenzak waarin een kruik te herbergen valt. Een dubbele sluiting van rits en drukknopen, verstelbare bandjes in de taille, een grote capuchon. Waterafstotende stof. Losse voering voor poolnachten. Onverslijtbaar, onverwoestbaar.
En geheel volgens de trend: vintage.

Vanaf heden is Puck te spotten in de enige echte, originele PTT-jas.
Zo goed als nieuw.
Voor €3,65 gekocht bij het Leger des Heils.

4 | 18:30 #overheid, port 6667

“Onze medewerkers zijn nog steeds in gesprek”

Goh de jouwe ook al?
Ja de mijne ook
Oh voor mij wordt een vrije medewerker gezocht. Al een halfuur. Ze zijn hem zeker thuis aan het ophalen.
Haha.
Ja, LOL..
Lekker weertje he?
Nou, lekker weertje.
Blabla
Lekker deuntje he?
Nou, lekker deuntje.

Alle instanties zouden eigenlijk een chatbox moeten hebben. Zodat de wachtenden elkaar kunnen vervelen met elkaars verveling.

12 | 14:00 Ontluistering

NRC mag de 'vonnissen' van de Mediaraad in De leugen Regeert dan 'discutabel' noemen, ik persoonlijk ben absoluut fan-àf van de wekelijkse column Leef! in Volkskrant Magazine.

Niks Anna Jongkind (verloskundige, getrouwd, twee kinderen) die wekelijks met haar vriendin mailt.
Gewoon heel banaal Maria Goos, (scenario)schrijfster. Ongetwijfeld een getalenteerde dame, maar geen verloskundige. Geen echtbestaande dame die mailtjes stuurt, welke we over haar schouder mogen meelezen.

En enerzijds was ik opgelucht.
Blij dat ik me niet meer plaatsvervangend schuldig hoefde te voelen, bij het lezen van wat in mijn ogen schending van privacy van de beschreven patiënten was.

Anderzijds hoef ik haar nu niet meer.
Ik vind er geen bal meer aan, die column. Wat denk je nou, wat moet je van me? Sodemieter op - zegt de tussenkop in de aflevering van 18 oktober.
En dat is precies wat ik voel. Sodemieter maar op, stomme pretendent.

5 | 05:50 Bosjes van Puck

Oh ja.
Nu weet ik het weer.

November, dat was die maand waarin ik 's ochtends het raam open zet om wat door te tochten, ga douchen en dan bij terugkomst een soort vrijeschool-herfstproject op mijn bed vindt.

18 | 15:33 Diversen

Op geen enkele manier met elkaar in verband staand de volgende 2 vragen:

1. Kelderman brood. Dat zuurdesemige brood in zakjes van een stuk of 8 sneedjes. Waar gaan de kapjes naartoe?

2. Binnenkort ga ik sociaal doen. Mezelf daartoe dwingen. Omdat ik van u hou maar u danig verwaarloos en daarvan spijt heb. Wie wil door mij gebeld worden?

Tot zover.
Prettige voortgang van uw zondag.

3 | 19:32 Feestje, post mortem

Yorin Goes Out en braadt wild. De kok onderricht:

"En dan erbij wel iets van het seizoen. Hier bijvoorbeeld wat kool erbij.. iets wat het beest ook zelf zou eten.. beetje leuk combineren.."

Ja, zo'n beest moet er zelf ook nog wat lol aan hebben natuurlijk.

14 | 16:46 Opzij

Denk je in een lesbische relatie in elk geval het voordeel te hebben van enig begrip voor je vrouwlijke, door hormonen ingegeven fratsen, blijkt ze gewoon banaal mannelijk praktisch.

"Je hebt dus geen mobieltje gekocht, maar wèl een nieuw truitje shirtje..?"

Ja. Duh. Ik heb 59 euro, doe voor 22 euro boodschappen, heb dus geen geld meer voor een mobieltje maar ben wel al anderhalve maand 'cyclisch gestoord'. Dan is het toch duidelijk en absoluut te verantwoorden waar die overgebleven 37 euro heen gaan? Toch..??