5 | 06:53
Hops
Ik ben weer verbrand. Minder erg, maar toch een beetje.
Als je veel verbrandt als kind wordt de kans op huidkanker groter, zei Aliëtte vorige keer. Oh nee, ze linkte, en de link zei dat.
Maar ik ben als kind nooit verbrand. Niet dat ik me herinner, in elk geval. En ik ben zo kleinzerig dat ik dat vermoedelijk als groot ingrijpend trauma had onthouden.
De eerste keer dat ik bewust verbrandde was toen ik dertien was. Bewust als: ik weet het nu nog. Niet dat ik het erom deed, bedoel ik.
Daarvoor zal ik vaak genoeg zijn verbrand, anders had ik het toen ook niet als zodanig herkend, maar dit was het eerste incident dat me nog helder voor de geest staat.
Het was orkestkamp. Mijn eerste orkestkamp. In de tweede klas, ik was net blijven zitten. Was L. er toen al? Och nee, natuurlijk niet. Dat zal het jaar erop zijn geweest. Mijn eerste orkestkamp was me myself and I, ik was nog heel klein. Niet in lengte, maar in mijn hele zijn. Ik ben lang klein gebleven, ik was op de lagere school veel jonger dan de kinderen die ik nu zie. Vroegwijs, maar in alle andere opzichten zo klein. Alsof ik overal doorheen zweefde. Terwijl ik toch echt niet zo'n dromer was. Ik wist alles al, en voor de rest sloot ik me af. Zoiets.
Dat eerste orkestkamp zweefde ik ook. En ik had heimwee. Ik ben na drie dagen al naar huis gegaan, maar daarna wel weer teruggekomen. En verbrand. Bij de Vlietlanden, aan het water. Ik lag naast M. en ik aanbad. God wat was ik verliefd op haar. 17 jaar en orkestmeester. Waarom ik verliefd op haar was weet ik nog niet. Niemand begreep het. Mama was verbijsterd: maar er is niets aan! Ze is saai, ze beweegt slecht, ze is volkomen oninteressant!. Ik wist het, ik begreep het zelf ook niet, en ik vond het voornamelijk irritant. Ik kon het niet stoppen, ik was alleen maar verschrikkelijk verliefd. En na haar op al haar zussen. Verliefd op hen, omdat ze haar zus waren. Dat was hun enige bijzonderheid. En later omdat L. verliefd op de jongste was. Die werd toen extra speciaal.
En wat hadden ze een hekel aan me. Ontzettend. Terwijl ik het nu denk ik best met ze zou kunnen vinden.
Zei ik überhaupt wat tegen ze? Ik denk het niet; misschien kwam daar juist de haat uit voort. Dat ik zo zwijgend zat te broeien. En alles wat ik zei zal geforceerd zijn geweest.
Ik zei tegen niemand wat. Ja, tegen mijn vaste vriendinnen. Elke nieuwe klas een nieuwe vriendin, en alleen zij. Met meer mensen ging ik niet echt om. Ik koos één iemand uit, of ik voelde me bij één iemand op mijn gemak, en die verkoos ik dan tot vriendin. J, de eerste twee jaar. V, na de eerste keer blijven zitten. Vanaf de vijfde M. En het laatste jaar T.
Hun aanhang nam ik erbij, maar ik had eigenlijk maar ruimte in mijn hoofd voor één.
En nu noemt K. mij 'sociaal sterk'. Hoe hij daarbij kwam mag joost weten. Het sloeg ook nergens op, naar mijn idee, binnen de conversatie.
Dat ik zo'n goed zicht heb op mensen, wordt me ook regelmatig gezegd.
Je vraagt je wel af hoe ik dat dan heb gekregen, als eeuwig muurbloempje. Compleet geisoleerd en de eeuwig gepeste.
Opvoeding?
Mama, dan. Die heeft me over mensen geleerd. Over hun denken en gedrag. Over mechanismen.
Eigenlijk komt alles wat ik van mijn ouders heb geleerd vooral van mama. Al wat ik aan wijsheden en normen en waarden, in het algemeen over Het Leven, heb geleerd, heb ik van haar. Niet van papa. Van papa heb ik niets geleerd, niets overgehouden behalve een irritatie naar obsessief over één onderwerp doorzagen. En een nogal verstoorde verhouding met mannen.
Hops, van onderwerp naar onderwerp.
Brainstorm. Breinstorm. Zou dat al geregistreerd zijn? Breinstorm.nl?
Ja, dus.
Sjezus wat een lelijke site. En zo compleet informatieloos. En dat voor een bedrijf - hebben ze niet goed geregeld. En geen van die linkjes werkt. Of zou dat aan firefox liggen, dat er gewoon een javascriptje niet werkt ofzo?
Broncode.
Nee, ook niets. Geen linkjes, alleen die #.
Stom.
Onleesbaar, ook.
Maar ik mag ook niet lezen. Ik weet het, maar het is zo saai, anders. Gewoon een beetje lezen mag toch wel? Alleen 's ochtends. En een klein beetje tussendoor. Anders houd ik het echt niet uit. Het is me een raadsel wat blinden de hele dag doen. Of beter gezegd: blinden met straatvrees. Wat in godsnaam voer je de hele dag uit als je niet kunt lezen, niet lekker uit je ogen kijkt, te weinig concentratie hebt om naar muziek te luisteren en niet naar buiten durft?
Moe ben ik.
Even slapen nog.
Oh nee, de was. Shit.
Alleen mijn spijkerbroek eruit halen dan. Niet alle rest.
Het is trouwens onzin. Brainstorm. Het stormt helemaal niet, het kabbelt gewoon voort. Net als anders. Braintsorm voelt heel anders. Veel meer als de gekmakende chaos die Maja laatst beschreef.
Oh, oh ja, die broek zat er ook nog in. Die moet er zeker uit, die kreukt als een gek anders.
Die sokken ook nog? T-shirt?
Nee.
Moe.
Ik moet echt slapen nu, over anderhalf uur alweer werken, en anders sta ik straks weer de hele ochtend te zwaaien. En misselijk te zijn, want die ogen worden erger als ik moe ben.
Slapen.
Truste.
Vorig Archief - Volgend Archief
zaterdag 29 mei
donderdag 27 mei
20 | 17:57
Fixed and dilated
Zodra de opticien me zag begon hij te grijnzen.
‘Ik ben net bij de oogarts geweest, en ik heb druppeltjes gekregen en...’
Ja, dat zie ik, schaterde hij uit.
Om halftwee had ik me bij Loket 2 gemeld, na een stevige dwaaltocht door de wijk aangrenzend aan Ziekenhuis Leijenburg. Wijken hebben er bij mij een handje van om tussen twee bezoeken in compleet van structuur te veranderen; de weg van ziekenhuis naar huis was althans een stuk soepeler gelopen dan nu.
Een spoedeisende hulp van een oogziekenhuis blijkt niet veel af te wijken van een standaard spoedeisende hulp.
Het is voornamelijk wachten.
We zaten in een smal vervallen gangetje tegenover wat vervallen spreekkamers onder een vervallen plafond voor een vervallen tuintje.
Het geheel had meer weg van een bouwkeet dan een ziekenhuis.
Mijn moeder is sinds ze een eigen miniatuurtuintje heeft helemaal into plantjes en begon alle planten in de achtertuin op te dreunen. En was verbijsterd over de saaiheid en het gebrek aan fantasie van planten. Het sloeg nergens op, hoe konden ze dat doen?!
Ach, ze zien het hier toch niet, sprak ik cynisch.
Hetgeen ze een crue opmerking vond.
We wachtten en wachtten.
Intussen gingen er mensen de spreekkamers in, maar niemand kwam eruit. Nogal sinister. Pas later bleek dat er achter de spreekkamers een vaag netwerk van gangen en zusterposten was, dat bij de spreekkamer een soort doolhoftraject begon van waaruit je via een omweg en achteruitgang uiteindelijk weer in de wachtruimte kwam.
Al na een halfuur mocht ik ook.
Gesprekje, instrumentjes, licht uit, lichtbak aan, figuurtjes en lettertjes.
Tot mijn tevredenheid was mijn oog in de laatste uren nog verder achteruit gegaan. Dat ik in elk geval niet voor niets was gekomen.
Men neme een kaart:
Daarvan zag ik de 2 en de 6
De rest in het geheel niet.
De hele rechterkant van mijn linkergezichtsveld was WEG.
Geinig.
Ik mocht met de zuster mee, voor druppeltjes en oogdrukmeting.
Ik heb het niet zo op druppeltjes, en gepruts aan mijn ogen.
En deze druppeltjes prikten als de neten.
Knipperen, adviseerde de zuster.
Right.
Nu heb ik net vrijdag van de optometrist te horen gekregen dat mijn knipperfrequentie van nature laag is (ja ja: zo leer je nog eens wat van jezelf), maar dat wist die zuster niet. Dat knipperen lukte in het geheel niet en ik voelde me als een peuter met grotemensenshampoo.
Ik kreeg nog meer druppeltjes.
Dit is om je pupillen te vergroten, het werkt binnen tien minuten en dan...
De rest had ik moeten onthouden, het had me nogal wat tijd gescheeld, maar het ging verloren in precies die tien minuten.
Binnen de kortste keren waren mijn oogleden compleet verdoofd - misschien had ik ook even tegen die zuster moeten zeggen dat ik nogal heftig reageer op verdovende middelen - en zag ik met rechts ook niet meer.
Welja, dat kon er ook nog wel bij.
We wachtten nog meer.
Ik schuifelde naar het toilet en kroop weer terug. Ik zette met mijn moeder de wachtruimte op stelten, wat we meestal doen in wachtruimten. Onrust maakt melig.
Na een uur riep de dokter me. 'Ben je al klaar met alles?'
Ik ben al een uur klaar.
Bleek dat die tien minuten geen tien minuten waren waarna zij mij zou roepen, maar waarna ik had moeten terugkomen in de zusterpost. Dom dom dom..
Mijn oogdruk was goed
Mijn netvlies was goed.
Alleen was mijn accomodatie wat op hol geslagen.
Mijn ogen hadden een stress ondervonden - niet ik, maar mijn ogen, voor de verandering. Heel autonoom, op eigen houtje gestresst geraakt.
Door die stress was ik anders gaan kijken, om het op te vangen. En daar had ik weer oogmigraine van gekregen. Daar kwam bij dat mijn oogbollen wat naar buiten staan en de oogspieren toch al hard moeten werken om recht te zien (ha! die kende ik ook al, van de optometrist!), en mijn medicatie zou ook een rol kunnen spelen.
Hoe dan ook: nu was alles tezamen tot een soort escalatie gekomen en dat was wat er aan de hand was. De kans was groot, zo zei de oogmevrouw, dat als er nu drie keer achter elkaar een oogmeting zou worden uitgevoerd, er drie volkomen afwijkende waarden zouden worden vastgesteld, desnoods varierend van min-vijf naar plus-tien.
Rust nemen moest ik.
Niet te veel lezen, niet te veel achter een beeldscherm, niet te veel televisie.
Maar ik werk achter een computer en ik moet morgen werk inleveren!
Na morgen dan. Helemaal rust.
Over drie weken terug, en dan verder kijken.
Gewoon gezond leven, naar buiten, rustig aan, beetje fladderen.
Dat klonk goed en lief.
Ik fladderde naar buiten en werd meteen neergemaaid door een bombardement van zonlicht. Het schoot door mijn ogen mijn schedel in, als een kogel in een flipperkast, en maaide alles aan flarden.
Mijn hand boven mijn hoofd, de ogen stijf dichtgeknepen, alleen silhouetten van bomen en auto's toelatend fietste ik voorzichtig richting huis.
Halverwege strandden we bij een winkelcentrum. Bij de drogist kocht ik een zonnebril om me nog enigszins staande te kunnen houden.
Na een blinde tocht door Albert Heijn besloot ik toch maar even bij de plaatselijke Pearle te vragen wat ik kon verwachten. Dat vertellen ze je er niet bij. Dat je wat druppeltjes krijgt voor onderzoek, en vervolgens nogal lichtgevoelig wordt.
Reken op 24 uur, zei de opticien.
Lekker die zonnebril ophouden, na een halve dag zal het al wat beter gaan en na 24 uur moet het zo goed als over zijn.
Fijn dan.
Toen ik even later in het flat in de lift stond keek in de spiegel.
Ik begreep meteen de schaterlach van de opticien.
Mijn pupillen waren exact even groot als mijn irissen, en ik zag er nogal stoned en wanhopig uit.
(en als er taalfouten in dit stukje zitten: laat ik ook dat vooral op mijn nog steeds wazige zicht schuiven..)
Zodra de opticien me zag begon hij te grijnzen.
‘Ik ben net bij de oogarts geweest, en ik heb druppeltjes gekregen en...’
Ja, dat zie ik, schaterde hij uit.
Om halftwee had ik me bij Loket 2 gemeld, na een stevige dwaaltocht door de wijk aangrenzend aan Ziekenhuis Leijenburg. Wijken hebben er bij mij een handje van om tussen twee bezoeken in compleet van structuur te veranderen; de weg van ziekenhuis naar huis was althans een stuk soepeler gelopen dan nu.
Een spoedeisende hulp van een oogziekenhuis blijkt niet veel af te wijken van een standaard spoedeisende hulp.
Het is voornamelijk wachten.
We zaten in een smal vervallen gangetje tegenover wat vervallen spreekkamers onder een vervallen plafond voor een vervallen tuintje.
Het geheel had meer weg van een bouwkeet dan een ziekenhuis.
Mijn moeder is sinds ze een eigen miniatuurtuintje heeft helemaal into plantjes en begon alle planten in de achtertuin op te dreunen. En was verbijsterd over de saaiheid en het gebrek aan fantasie van planten. Het sloeg nergens op, hoe konden ze dat doen?!
Ach, ze zien het hier toch niet, sprak ik cynisch.
Hetgeen ze een crue opmerking vond.
We wachtten en wachtten.
Intussen gingen er mensen de spreekkamers in, maar niemand kwam eruit. Nogal sinister. Pas later bleek dat er achter de spreekkamers een vaag netwerk van gangen en zusterposten was, dat bij de spreekkamer een soort doolhoftraject begon van waaruit je via een omweg en achteruitgang uiteindelijk weer in de wachtruimte kwam.
Al na een halfuur mocht ik ook.
Gesprekje, instrumentjes, licht uit, lichtbak aan, figuurtjes en lettertjes.
Tot mijn tevredenheid was mijn oog in de laatste uren nog verder achteruit gegaan. Dat ik in elk geval niet voor niets was gekomen.
Men neme een kaart:
2 8 9 5
6 3 7 1
Daarvan zag ik de 2 en de 6
De rest in het geheel niet.
De hele rechterkant van mijn linkergezichtsveld was WEG.
Geinig.
Ik mocht met de zuster mee, voor druppeltjes en oogdrukmeting.
Ik heb het niet zo op druppeltjes, en gepruts aan mijn ogen.
En deze druppeltjes prikten als de neten.
Knipperen, adviseerde de zuster.
Right.
Nu heb ik net vrijdag van de optometrist te horen gekregen dat mijn knipperfrequentie van nature laag is (ja ja: zo leer je nog eens wat van jezelf), maar dat wist die zuster niet. Dat knipperen lukte in het geheel niet en ik voelde me als een peuter met grotemensenshampoo.
Ik kreeg nog meer druppeltjes.
Dit is om je pupillen te vergroten, het werkt binnen tien minuten en dan...
De rest had ik moeten onthouden, het had me nogal wat tijd gescheeld, maar het ging verloren in precies die tien minuten.
Binnen de kortste keren waren mijn oogleden compleet verdoofd - misschien had ik ook even tegen die zuster moeten zeggen dat ik nogal heftig reageer op verdovende middelen - en zag ik met rechts ook niet meer.
Welja, dat kon er ook nog wel bij.
We wachtten nog meer.
Ik schuifelde naar het toilet en kroop weer terug. Ik zette met mijn moeder de wachtruimte op stelten, wat we meestal doen in wachtruimten. Onrust maakt melig.
Na een uur riep de dokter me. 'Ben je al klaar met alles?'
Ik ben al een uur klaar.
Bleek dat die tien minuten geen tien minuten waren waarna zij mij zou roepen, maar waarna ik had moeten terugkomen in de zusterpost. Dom dom dom..
Mijn oogdruk was goed
Mijn netvlies was goed.
Alleen was mijn accomodatie wat op hol geslagen.
Mijn ogen hadden een stress ondervonden - niet ik, maar mijn ogen, voor de verandering. Heel autonoom, op eigen houtje gestresst geraakt.
Door die stress was ik anders gaan kijken, om het op te vangen. En daar had ik weer oogmigraine van gekregen. Daar kwam bij dat mijn oogbollen wat naar buiten staan en de oogspieren toch al hard moeten werken om recht te zien (ha! die kende ik ook al, van de optometrist!), en mijn medicatie zou ook een rol kunnen spelen.
Hoe dan ook: nu was alles tezamen tot een soort escalatie gekomen en dat was wat er aan de hand was. De kans was groot, zo zei de oogmevrouw, dat als er nu drie keer achter elkaar een oogmeting zou worden uitgevoerd, er drie volkomen afwijkende waarden zouden worden vastgesteld, desnoods varierend van min-vijf naar plus-tien.
Rust nemen moest ik.
Niet te veel lezen, niet te veel achter een beeldscherm, niet te veel televisie.
Maar ik werk achter een computer en ik moet morgen werk inleveren!
Na morgen dan. Helemaal rust.
Over drie weken terug, en dan verder kijken.
Gewoon gezond leven, naar buiten, rustig aan, beetje fladderen.
Dat klonk goed en lief.
Ik fladderde naar buiten en werd meteen neergemaaid door een bombardement van zonlicht. Het schoot door mijn ogen mijn schedel in, als een kogel in een flipperkast, en maaide alles aan flarden.
Mijn hand boven mijn hoofd, de ogen stijf dichtgeknepen, alleen silhouetten van bomen en auto's toelatend fietste ik voorzichtig richting huis.
Halverwege strandden we bij een winkelcentrum. Bij de drogist kocht ik een zonnebril om me nog enigszins staande te kunnen houden.
Na een blinde tocht door Albert Heijn besloot ik toch maar even bij de plaatselijke Pearle te vragen wat ik kon verwachten. Dat vertellen ze je er niet bij. Dat je wat druppeltjes krijgt voor onderzoek, en vervolgens nogal lichtgevoelig wordt.
Reken op 24 uur, zei de opticien.
Lekker die zonnebril ophouden, na een halve dag zal het al wat beter gaan en na 24 uur moet het zo goed als over zijn.
Fijn dan.
Toen ik even later in het flat in de lift stond keek in de spiegel.
Ik begreep meteen de schaterlach van de opticien.
Mijn pupillen waren exact even groot als mijn irissen, en ik zag er nogal stoned en wanhopig uit.
(en als er taalfouten in dit stukje zitten: laat ik ook dat vooral op mijn nog steeds wazige zicht schuiven..)
8 | 12:35
Kastje, loket
De huisarts keek met een lampje. Hij liet me zijn vinger volgen met mijn ogen.
Dat was allemaal goed.
Toen moest ik een dingske voor mijn rechteroog houden, ter verduistering, en naar een lichtbak met figuurtjes kijken.
Iets als dit:
Waar zit de opening?, wees hij naar het tweede figuurtje
Welke opening?
Hm. En bij het rondje ernaast?
Daar zit niets.
Jawel, zei hij.
Ik haalde het plastic ding voor mijn rechteroog vandaan. Verdomd, daar zat nòg een rondje. En dat ding links had drie poten, en niet twee!
Grappig.
Het was alweer klaar.
De dokter begon te typen. Heel veel. En hij stelde vragen.
Toen pakte hij de telefoon en draaide een nummer.
Goedemorgen, met N, kunt u mij doorverbinden met spoedeisende dienst?
Gut.
Mijn huisarts neemt mij helemaal nooit serieus, en nu ineens wel. Als artsen de spoedeisende dienst gaan bellen waar je bij bent is er iets niet helemaal goed.
En als er officieel iets niet helemaal goed is word ik, de eeuwige hypochonder, ineens heel giechelig en melig.
Ik stuur een jonge vrouw naar u toe, gebooortedatum 10 09 77, met klachten aan het linkeroog, en een visus van 0,1.
Ja. Ja. Goed. Dag.
‘Wat is dat?’, vroeg ik geinteresseerd; ‘Visus 0,1?’
Dat betekent dat je niet zoveel ziet.
Je wordt bij het oogziekenhuis verwacht om halftwee, loket twee. Hier is je brief. Sterkte.
Daar gaan we dan weer.
Gelukkig maar dat de zon weer schijnt.
Dat nattehond-gevoel in een wachtkamer vond ik maar niets.
De huisarts keek met een lampje. Hij liet me zijn vinger volgen met mijn ogen.
Dat was allemaal goed.
Toen moest ik een dingske voor mijn rechteroog houden, ter verduistering, en naar een lichtbak met figuurtjes kijken.
Iets als dit:
Waar zit de opening?, wees hij naar het tweede figuurtje
Welke opening?
Hm. En bij het rondje ernaast?
Daar zit niets.
Jawel, zei hij.
Ik haalde het plastic ding voor mijn rechteroog vandaan. Verdomd, daar zat nòg een rondje. En dat ding links had drie poten, en niet twee!
Grappig.
Het was alweer klaar.
De dokter begon te typen. Heel veel. En hij stelde vragen.
Toen pakte hij de telefoon en draaide een nummer.
Goedemorgen, met N, kunt u mij doorverbinden met spoedeisende dienst?
Gut.
Mijn huisarts neemt mij helemaal nooit serieus, en nu ineens wel. Als artsen de spoedeisende dienst gaan bellen waar je bij bent is er iets niet helemaal goed.
En als er officieel iets niet helemaal goed is word ik, de eeuwige hypochonder, ineens heel giechelig en melig.
Ik stuur een jonge vrouw naar u toe, gebooortedatum 10 09 77, met klachten aan het linkeroog, en een visus van 0,1.
Ja. Ja. Goed. Dag.
‘Wat is dat?’, vroeg ik geinteresseerd; ‘Visus 0,1?’
Dat betekent dat je niet zoveel ziet.
Je wordt bij het oogziekenhuis verwacht om halftwee, loket twee. Hier is je brief. Sterkte.
Daar gaan we dan weer.
Gelukkig maar dat de zon weer schijnt.
Dat nattehond-gevoel in een wachtkamer vond ik maar niets.
4 | 09:39
Kastje, muur
‘Het oogziekenhuis heeft een spoedeisende dienst’, zei de assistente van de huisarts. ‘Ga daar maar heen, de dokter heeft het veel te druk en daar ben je waarschijnlijk toch beter af.’
En dus fietste ik naar het oogziekenhuis. Met een linkeroog dat al een week alle dienst weigert. En als je net flink depressief bent en alleen maar voor je uit wilt staren moet dat staren wel lukken natuurlijk.
Bij het oogziekenhuis laten ze echter niemand toe zonder verwijsbrief van de huisarts. ‘Omdat anders iedereen maar gewoon doorloopt en daar krijgen de artsen hier genoeg van.’
Oh ja, je hebt een briefje nodig!, kirde de huisartsassistente toen ik haar met dit nieuws belde.
En dus mag ik nu om tien over elf alsnog naar de huisarts.
Het houdt jevan op de straat, zullen we maar zeggen.
‘Het oogziekenhuis heeft een spoedeisende dienst’, zei de assistente van de huisarts. ‘Ga daar maar heen, de dokter heeft het veel te druk en daar ben je waarschijnlijk toch beter af.’
En dus fietste ik naar het oogziekenhuis. Met een linkeroog dat al een week alle dienst weigert. En als je net flink depressief bent en alleen maar voor je uit wilt staren moet dat staren wel lukken natuurlijk.
Bij het oogziekenhuis laten ze echter niemand toe zonder verwijsbrief van de huisarts. ‘Omdat anders iedereen maar gewoon doorloopt en daar krijgen de artsen hier genoeg van.’
Oh ja, je hebt een briefje nodig!, kirde de huisartsassistente toen ik haar met dit nieuws belde.
En dus mag ik nu om tien over elf alsnog naar de huisarts.
Het houdt je
zaterdag 22 mei
13 | 18:27
Vroeger (2)
Vroeger zou hij zijn uitgescholden.. mijmerde mijn moeder.
‘Huh?’
Er waren net luid blaffende honden, schelden zou ik terecht vinden, maar waarom dan alleen vroeger?
Roodkop, roodkop, zouden ze hebben geroepen.
‘Welke, waarom?’, huh ik weer.
Die man.
Ik kijk achterom. Daar loopt de eigenaar van de honden. Zijn hoofd draagt wat rode sprietjes.
Roodkop, zouden ze vroeger hebben gescholden.
Gelukkig is Nederland tegenwoordig heel tolerant.
Vroeger zou hij zijn uitgescholden.. mijmerde mijn moeder.
‘Huh?’
Er waren net luid blaffende honden, schelden zou ik terecht vinden, maar waarom dan alleen vroeger?
Roodkop, roodkop, zouden ze hebben geroepen.
‘Welke, waarom?’, huh ik weer.
Die man.
Ik kijk achterom. Daar loopt de eigenaar van de honden. Zijn hoofd draagt wat rode sprietjes.
Roodkop, zouden ze vroeger hebben gescholden.
Gelukkig is Nederland tegenwoordig heel tolerant.
vrijdag 21 mei
10 | 20:15
Vroeger
Moeder vertelt:
‘...Het was heerlijk, die tijd. Maar het was geen wonder dat ik toen overspannen was.’
Had je een burnout?
‘Nou ja, ik was gewoon hartstikke overspannen.
Ik zat op het werk, en dan viel ik steeds weg, boven de telex. Duizelingen.
En de dokter zei: mevrouw, u moet zo snel mogelijk naar huis.
Dus dat heb ik gedaan.’
En toen?
‘Toen heb ik een week lang gehuild. En toen was het over.’
Dat moderne gedoe ook.
Niks therapie, thuiszitten, reintegratie. Gewoon een weekje huilen.
Moeder vertelt:
‘...Het was heerlijk, die tijd. Maar het was geen wonder dat ik toen overspannen was.’
Had je een burnout?
‘Nou ja, ik was gewoon hartstikke overspannen.
Ik zat op het werk, en dan viel ik steeds weg, boven de telex. Duizelingen.
En de dokter zei: mevrouw, u moet zo snel mogelijk naar huis.
Dus dat heb ik gedaan.’
En toen?
‘Toen heb ik een week lang gehuild. En toen was het over.’
Dat moderne gedoe ook.
Niks therapie, thuiszitten, reintegratie. Gewoon een weekje huilen.
woensdag 19 mei
11 | 18:28
Werelden
Vanmiddag zat ik een half uur op het achteropje van mijn fiets.
Ik zat op mijn fiets, mijn fiets en ik leunden tegen de winkelwagentjes aan, ik luisterde naar de tokkelende en toetsende muzikanten, ik lachte naar de zon en naar de straatkrantverkoper en alles lachte terug.
Elke dag staat de straatkrantverkoper voor onze C1000. Hij komt uit iets oostblokachtigs, denk ik.
Hij en ik, wij hebben een prachtige relatie. Woordeloos, louter blikken. We knikken, wisselen lachen en blikken uit, begrijpen de wereld en elkaar. Ik geef hem mijn karretje (50eurocent) en eens in de zoveel tijd 5 euro, zonder dat ik de straatkrant wil. Hij glimlacht en heeft inmiddels geleerd 'prettig weekend' te zeggen.
Hij zegt het elke dag.
Ik vraag me weleens af, hoe het zou gaan als we zouden praten. Als ik hem mijn wereld zou moeten uitleggen.
Hij is misschien gevlucht. Hij heeft niets, geen huis, geen thuis (het woord thuisloos vind ik misdadig, trouwens. Pure emotionele chantage. Thuisloos klinkt zo eenzaam, zo koud, zo triest - zoveel troostelozer dan dakloos; hoe kan je een thuisloze nou iets weigeren?!) - hij dus, hij heeft werkelijk niets.
En dan kom ik. Met mijn gymnasium en mijn aanvullende jaartjes volwassenonderwijs, mijn computer en mijn veilige huis, mijn ouders en mijn stoere roze Kronan.
Wat doe jij?
Ik zit thuis. Ik heb een Wajong-uitkering.
Wat is dat?
WetArbeidsongeschiktheidJONGgehandicapten.
Jeetje. Wat is er dan? Granaat in je been, arm verloren, nierziekte, plaat in je hoofd?
Nee. Ik ben bang. Ik durf niet alleen te zijn. Ik durf de straat niet op.
Maar waarom dan? Is daar de vijand?
Nee. Ik ben mijn eigen vijand.
Tsja.
Dan ben je snel uitgeluld.
Ik zou mij niet begrijpen, als ik hem was.
Vanmiddag zat ik een half uur op het achteropje van mijn fiets.
Ik zat op mijn fiets, mijn fiets en ik leunden tegen de winkelwagentjes aan, ik luisterde naar de tokkelende en toetsende muzikanten, ik lachte naar de zon en naar de straatkrantverkoper en alles lachte terug.
Elke dag staat de straatkrantverkoper voor onze C1000. Hij komt uit iets oostblokachtigs, denk ik.
Hij en ik, wij hebben een prachtige relatie. Woordeloos, louter blikken. We knikken, wisselen lachen en blikken uit, begrijpen de wereld en elkaar. Ik geef hem mijn karretje (50eurocent) en eens in de zoveel tijd 5 euro, zonder dat ik de straatkrant wil. Hij glimlacht en heeft inmiddels geleerd 'prettig weekend' te zeggen.
Hij zegt het elke dag.
Ik vraag me weleens af, hoe het zou gaan als we zouden praten. Als ik hem mijn wereld zou moeten uitleggen.
Hij is misschien gevlucht. Hij heeft niets, geen huis, geen thuis (het woord thuisloos vind ik misdadig, trouwens. Pure emotionele chantage. Thuisloos klinkt zo eenzaam, zo koud, zo triest - zoveel troostelozer dan dakloos; hoe kan je een thuisloze nou iets weigeren?!) - hij dus, hij heeft werkelijk niets.
En dan kom ik. Met mijn gymnasium en mijn aanvullende jaartjes volwassenonderwijs, mijn computer en mijn veilige huis, mijn ouders en mijn stoere roze Kronan.
Wat doe jij?
Ik zit thuis. Ik heb een Wajong-uitkering.
Wat is dat?
WetArbeidsongeschiktheidJONGgehandicapten.
Jeetje. Wat is er dan? Granaat in je been, arm verloren, nierziekte, plaat in je hoofd?
Nee. Ik ben bang. Ik durf niet alleen te zijn. Ik durf de straat niet op.
Maar waarom dan? Is daar de vijand?
Nee. Ik ben mijn eigen vijand.
Tsja.
Dan ben je snel uitgeluld.
Ik zou mij niet begrijpen, als ik hem was.
dinsdag 18 mei
2 | 22:08
Immobiel
De vraag is niet eens hoe mijn gsm überhaupt op het toilet terechtkwam.
Ik hoef me ook niet te af te vragen waarom mijn ouders hem daar hebben laten liggen.
Nee, wat werkelijk vreemd en verbazingwekkend is, is waarom ik de hele middag en avond bij elk wc-bezoek vagelijk dacht: ‘he, mijn telefoon...’ - en hem gewoon liet liggen.
De vraag is niet eens hoe mijn gsm überhaupt op het toilet terechtkwam.
Ik hoef me ook niet te af te vragen waarom mijn ouders hem daar hebben laten liggen.
Nee, wat werkelijk vreemd en verbazingwekkend is, is waarom ik de hele middag en avond bij elk wc-bezoek vagelijk dacht: ‘he, mijn telefoon...’ - en hem gewoon liet liggen.
6 | 16:10
Hypochonder leef je nog
Ik schepte een Zeer Heet Prutje uit een pannetje.
Het was een niet goed hanteerbaar Prutje, en dus kwam er een kwakje van het prutje (hm; dit klinkt dubbelzinniger dan het is) op mijn voet. Mijn blote voet.
Ik stond erbij en keek ernaar. Ik wachtte tot de pijn zou doordringen, bereidde mijn keel vast voor op de gil, maar er kwam niets.
Helemaal niets. Geen pijn, geen gil, niet eens de sensatie van substantie op huid.
Moet ik mij zorgen maken?
En zo ja: waarvoor dan (behalve over mijn verstoorde motoriek die kwakjes van prutjes doet vallen)?
Ik schepte een Zeer Heet Prutje uit een pannetje.
Het was een niet goed hanteerbaar Prutje, en dus kwam er een kwakje van het prutje (hm; dit klinkt dubbelzinniger dan het is) op mijn voet. Mijn blote voet.
Ik stond erbij en keek ernaar. Ik wachtte tot de pijn zou doordringen, bereidde mijn keel vast voor op de gil, maar er kwam niets.
Helemaal niets. Geen pijn, geen gil, niet eens de sensatie van substantie op huid.
Moet ik mij zorgen maken?
En zo ja: waarvoor dan (behalve over mijn verstoorde motoriek die kwakjes van prutjes doet vallen)?
maandag 17 mei
14 | 20:49
Offspring
Mij is een katje beloofd.
De kat van de buren van mijn moeder (een andere dan deze) is vannacht bevallen van vijf kinnekes, en ik mag er één.
(ik zei tegen mijn vrouw: de kat is bevallen en er zijn vijf jonkies en ik krijg er een paar! - waarop zij streng zei: nee lieverd, niet een paar, maar één. Meer kan ik er niet opvangen als jij ze zat bent)
Over zes weken komen ze vrij.
Mijn pa is allergisch voor katten, en dus moet ik tegen die tijd een eigen woning in zicht hebben.
Bij mijn intake voor een voorrangsverklaring werd me gevraagd: heeft u kinderen?
Dat zou de kans op voorrang namelijk een stuk groter maken.
Ach, zei ik droog; daar kan voor gezorgd worden.
Een humor die ze daar niet begrepen.
Vraag is nu: zouden ze een jong dakloos katje ook als kind beschouwen...?
Mij is een katje beloofd.
De kat van de buren van mijn moeder (een andere dan deze) is vannacht bevallen van vijf kinnekes, en ik mag er één.
(ik zei tegen mijn vrouw: de kat is bevallen en er zijn vijf jonkies en ik krijg er een paar! - waarop zij streng zei: nee lieverd, niet een paar, maar één. Meer kan ik er niet opvangen als jij ze zat bent)
Over zes weken komen ze vrij.
Mijn pa is allergisch voor katten, en dus moet ik tegen die tijd een eigen woning in zicht hebben.
Bij mijn intake voor een voorrangsverklaring werd me gevraagd: heeft u kinderen?
Dat zou de kans op voorrang namelijk een stuk groter maken.
Ach, zei ik droog; daar kan voor gezorgd worden.
Een humor die ze daar niet begrepen.
Vraag is nu: zouden ze een jong dakloos katje ook als kind beschouwen...?
2 | 16:02
De een z'n dood..
09:05:51 de Volkskrant ochtendeditie | 'Rumsfeld achter Abu Ghraib'
09:34:45 de Volkskrant Nieuwsalert | Urgent - Hoofd Iraakse regeringsraad gedood bij bomaanslag
13:13:14 de Volkskrant Nieuwsalert | Urgent - Moordaanslag op vastgoedmakelaar Endstra
15:21:31 de Volkskrant middageditie | Dodelijke aanslag op vastgoedhandelaar Endstra
Ze moeten de dag van hun leven hebben, daar bij de Volkskrant
09:05:51 de Volkskrant ochtendeditie | 'Rumsfeld achter Abu Ghraib'
09:34:45 de Volkskrant Nieuwsalert | Urgent - Hoofd Iraakse regeringsraad gedood bij bomaanslag
13:13:14 de Volkskrant Nieuwsalert | Urgent - Moordaanslag op vastgoedmakelaar Endstra
15:21:31 de Volkskrant middageditie | Dodelijke aanslag op vastgoedhandelaar Endstra
Ze moeten de dag van hun leven hebben, daar bij de Volkskrant
14 | 12:10
Stapsgewijs
Ik heb het moment de luxe over 3 Psychiatrisch Specialisten te beschikken.
De eerste twee zijn niet zo'n succes.
Er is, allereerst, mijn persoonlijk begeleidster. Ik noem haar bij voorkeur Domme Augusta; ze ziet eruit als een zwakbegaafde ree, met grote verschrikte ogen. En alles is ok en jeej en blij en ach en wee en begrip alom. Af en toe prettig, maar meestal niet.
Dan is er is de medicijnman.
Die heeft een tijdje de behandeling ingepikt, omdat hij mij wel een interessant geval vond.
Na een paar weken vond ik zijn bemoeizucht genoeg worden, en heb ik hem de mond gesnoerd. Terug in je hok. Pillen, en voor de rest heb ik Augusta.
Hij was hoogst beledigd, en vroeg de volgende keer op zoetsappige toon of ik het nog wilde hebben over het vorige gesprek, dat was toch wat raar gelopen he..?
Nee hoor, zei ik rustig. Hij weer beledigd.
De derde is scheepsrecht. De derde Heerst. De derde is lief en zacht en wollig en knuffelbaar en alles en alles. Helaas is zij een lease-psych. Ik heb haar voor twee maanden, en ik leer bij haar om alleen naar mijn Gesticht te fietsen. Pas als ik onafhankelijk en zelfstandig kan komen kom ik in aanmerking voor intensievere behandeling, namelijk.
En dus heb ik K. gekregen, voor een duidelijk begrensde periode, omdat ik anders maar misbruik ga maken en achteroverleunen en dergelijken.
Met K. heb ik een trainingsschema opgesteld. We hebben de weg van huis naar gesticht uitgetekend en in stukjes geknipt, met beschrijving van eng naar minder eng (of andersom), en de benodigde stappen. We hebben ontspanningsoefeningen gedaan en afspraken gemaakt. Huiswerk, met betrekking tot zowel de ontspanningsoefeningen als de stapsgewijze afstandsoverbrugging.
Nou ben ik niet zo goed in ontspannen. Ontspannen is een dermate stresswekkende situatie dat ik dat alleen aandurf in tijden van totale kalmte en rust. Ontspannen is een doel, geen middel. Geen speld tussen de krijgen, vind ik zelf.
In stapsgewijs ben ik ook niet zo goed. En ook huiswerk maken is nooit mijn sterktse kant geweest.
Needless to say dat de hele planning gedoemd is te mislukken.
Omdat ik daar zelf rekening mee had gehouden vind ik het eigenlijk nogal goed gaan. De ervaring leert dat ik in vergelijkbare situaties allang was gaan spijbelen. Met uitvluchten was gekomen. Had gelogen.
Zo niet in dit geval. Ik blijf naar K. gaan, en ik beken eerlijk en open dat het van geen kanten gaat, maar dat ik beslist wil doorgaan. Ik ben dol op K, mijn plan is dat zij Augusta gaat vervangen, maar dan moet ik eerst een zekere basis hebben, en het einddoel van de planning (het zelf naar het Gesticht fietsen) wil ik hoe dan ook halen.
Dit heb ik allemaal duidelijk met K besproken. Geen vergissing mogelijk.
En zo zat ik vanochtend bij de pillendokter.
Hij bladerde in mijn dossier.
Het gaat niet zo goed he? Niet gelukt, niet gelukt, niet gelukt - wat is dat allemaal?
Dat ik ziek was geweest, zei ik hem. En nog een en ander.
Maar dat hij niet bang hoefde te zijn dat ik dingen zou gaan rekken of zou gaan spelen, want dat ik me gewoon aan de planning zou houden. Dag 5 stap 5, en niet anders. Als ik afspraken niet na kwam was dat mijn eigen pech, daar zou de behandeling niet onder lijden.
Zo, daar heb ik hem mooi ontwapend, dacht ik.
Mooi niet. Ziek en omstandigheden, dat was een domme zet van me geweest.
Dat dat wel een beetje mijn geschiedenis was he?
Altijd omstandigheden, er zouden ook altijd omstandigheden zijn, dat hij er geen vertrouwen in had, dat ik eigenlijk ieders tijd zat te verdoen, jammer hoor.
Ik liet het allemaal gelaten over me heen komen.
Receptje dan maar?
Ja graag.
Dag Puck, tot over een maand.
Dag meneer, tot dan.
Ik heb hem niet verteld dat ik alleen naar hem toe ben gefietst.
Alleen terug.
Anderhalve maand vóór op schema.
Ik heb het moment de luxe over 3 Psychiatrisch Specialisten te beschikken.
De eerste twee zijn niet zo'n succes.
Er is, allereerst, mijn persoonlijk begeleidster. Ik noem haar bij voorkeur Domme Augusta; ze ziet eruit als een zwakbegaafde ree, met grote verschrikte ogen. En alles is ok en jeej en blij en ach en wee en begrip alom. Af en toe prettig, maar meestal niet.
Dan is er is de medicijnman.
Die heeft een tijdje de behandeling ingepikt, omdat hij mij wel een interessant geval vond.
Na een paar weken vond ik zijn bemoeizucht genoeg worden, en heb ik hem de mond gesnoerd. Terug in je hok. Pillen, en voor de rest heb ik Augusta.
Hij was hoogst beledigd, en vroeg de volgende keer op zoetsappige toon of ik het nog wilde hebben over het vorige gesprek, dat was toch wat raar gelopen he..?
Nee hoor, zei ik rustig. Hij weer beledigd.
De derde is scheepsrecht. De derde Heerst. De derde is lief en zacht en wollig en knuffelbaar en alles en alles. Helaas is zij een lease-psych. Ik heb haar voor twee maanden, en ik leer bij haar om alleen naar mijn Gesticht te fietsen. Pas als ik onafhankelijk en zelfstandig kan komen kom ik in aanmerking voor intensievere behandeling, namelijk.
En dus heb ik K. gekregen, voor een duidelijk begrensde periode, omdat ik anders maar misbruik ga maken en achteroverleunen en dergelijken.
Met K. heb ik een trainingsschema opgesteld. We hebben de weg van huis naar gesticht uitgetekend en in stukjes geknipt, met beschrijving van eng naar minder eng (of andersom), en de benodigde stappen. We hebben ontspanningsoefeningen gedaan en afspraken gemaakt. Huiswerk, met betrekking tot zowel de ontspanningsoefeningen als de stapsgewijze afstandsoverbrugging.
Nou ben ik niet zo goed in ontspannen. Ontspannen is een dermate stresswekkende situatie dat ik dat alleen aandurf in tijden van totale kalmte en rust. Ontspannen is een doel, geen middel. Geen speld tussen de krijgen, vind ik zelf.
In stapsgewijs ben ik ook niet zo goed. En ook huiswerk maken is nooit mijn sterktse kant geweest.
Needless to say dat de hele planning gedoemd is te mislukken.
Omdat ik daar zelf rekening mee had gehouden vind ik het eigenlijk nogal goed gaan. De ervaring leert dat ik in vergelijkbare situaties allang was gaan spijbelen. Met uitvluchten was gekomen. Had gelogen.
Zo niet in dit geval. Ik blijf naar K. gaan, en ik beken eerlijk en open dat het van geen kanten gaat, maar dat ik beslist wil doorgaan. Ik ben dol op K, mijn plan is dat zij Augusta gaat vervangen, maar dan moet ik eerst een zekere basis hebben, en het einddoel van de planning (het zelf naar het Gesticht fietsen) wil ik hoe dan ook halen.
Dit heb ik allemaal duidelijk met K besproken. Geen vergissing mogelijk.
En zo zat ik vanochtend bij de pillendokter.
Hij bladerde in mijn dossier.
Het gaat niet zo goed he? Niet gelukt, niet gelukt, niet gelukt - wat is dat allemaal?
Dat ik ziek was geweest, zei ik hem. En nog een en ander.
Maar dat hij niet bang hoefde te zijn dat ik dingen zou gaan rekken of zou gaan spelen, want dat ik me gewoon aan de planning zou houden. Dag 5 stap 5, en niet anders. Als ik afspraken niet na kwam was dat mijn eigen pech, daar zou de behandeling niet onder lijden.
Zo, daar heb ik hem mooi ontwapend, dacht ik.
Mooi niet. Ziek en omstandigheden, dat was een domme zet van me geweest.
Dat dat wel een beetje mijn geschiedenis was he?
Altijd omstandigheden, er zouden ook altijd omstandigheden zijn, dat hij er geen vertrouwen in had, dat ik eigenlijk ieders tijd zat te verdoen, jammer hoor.
Ik liet het allemaal gelaten over me heen komen.
Receptje dan maar?
Ja graag.
Dag Puck, tot over een maand.
Dag meneer, tot dan.
Ik heb hem niet verteld dat ik alleen naar hem toe ben gefietst.
Alleen terug.
Anderhalve maand vóór op schema.
3 | 05:53
Start
Ik klik daar elke dag weleens op, alleen om me te ergeren, zei iemand ooit over een site (laten we het vaag houden).
Heel goed.
Iedereen heeft zoiets nodig, één ding dat ver boven al het andere verheven is in ergerniswekkend-zijn. Eén ding waarop je alle agressie die je in je hebt kunt focussen. Een uitlaatklep. Heel gezond.
De vraag is natuurlijk of het verstandig is om een dergelijke site in je Ochtend-top3 te zetten.
Ik klik daar elke dag weleens op, alleen om me te ergeren, zei iemand ooit over een site (laten we het vaag houden).
Heel goed.
Iedereen heeft zoiets nodig, één ding dat ver boven al het andere verheven is in ergerniswekkend-zijn. Eén ding waarop je alle agressie die je in je hebt kunt focussen. Een uitlaatklep. Heel gezond.
De vraag is natuurlijk of het verstandig is om een dergelijke site in je Ochtend-top3 te zetten.
zondag 16 mei
3 | 21:17
Tweede kans
God, je praat weer!
- ??
Je praat weer!
- Ik praat de hele dag. Je zegt doorlopend dat ik stil moet zijn.
Nee maar je praat weer levendig! Ik had je al bijna opgegeven.
Afijn.
Volgens mijn moeder ben ik weer in het land der levenden.
God, je praat weer!
- ??
Je praat weer!
- Ik praat de hele dag. Je zegt doorlopend dat ik stil moet zijn.
Nee maar je praat weer levendig! Ik had je al bijna opgegeven.
Afijn.
Volgens mijn moeder ben ik weer in het land der levenden.
1 | 20:55
Kamille
Om een lang verhaal kort te maken:
Mijnheer van E, u mag heel blij zijn dat ik hier niet alle VaderPuck-verhaaltjes vertel.
Uw beeld van hem, van welhaast mythische proporties, zou allang in duigen zijn gevallen.
Om een lang verhaal kort te maken:
Mijnheer van E, u mag heel blij zijn dat ik hier niet alle VaderPuck-verhaaltjes vertel.
Uw beeld van hem, van welhaast mythische proporties, zou allang in duigen zijn gevallen.
3 | 18:44
Plaag
Hedenmiddag heeft mijn moeder 84 slakken uit haar achtertuin verwijderd.
Een stadstuintje.
(Dat u zich niet een gansch park voorstelt, want dat haalt het beeld wat omver)
Hedenmiddag heeft mijn moeder 84 slakken uit haar achtertuin verwijderd.
Een stadstuintje.
(Dat u zich niet een gansch park voorstelt, want dat haalt het beeld wat omver)
§ | 18:18
Vóór alles
Done:
Da Was.
(hereniging met 8 verloren gewaande sokkenbolletjes. Vaststelling dat hemmetjes er na drie weken in een emmer heel vreemd gaan uitzien. Vage hoop dat als ik ze maar goed netjes opvouw en onder op de stapel leg, de kreuken er vanzelf uitgaan. Mental note: als dit inderdaad werkt, vervolgens toepassen op de oudjes in mijn Tehuis)
Done:
Da Was.
(hereniging met 8 verloren gewaande sokkenbolletjes. Vaststelling dat hemmetjes er na drie weken in een emmer heel vreemd gaan uitzien. Vage hoop dat als ik ze maar goed netjes opvouw en onder op de stapel leg, de kreuken er vanzelf uitgaan. Mental note: als dit inderdaad werkt, vervolgens toepassen op de oudjes in mijn Tehuis)
5 | 13:02
Tsjiep tsjilp
Ik ben dus een beetje ziek.
Niet ernstig, het mag geen naam hebben, sinds ik eergisteren Het Boek heb gelezen is het sowieso nog moeilijk van 'ziek' te spreken zolang je niet officieel stervende bent, maar ik voel me knap beroerd.
Ik doezel wat en suf wat, ik luister naar de vogeltjes, huil en brul en lach en stil.
Af en toe werk ik, af en toe ben ik actief, om evenzo snel en onverwacht weer compleet in elkaar te zakken.
U heeft allen nog wat van me tegoed.
Mail, of telefoon, een cd, een layout, of gewoon wat persoonlijke aandacht. En ja, mama, eerst de was. Ik weet dat de was vóór alles gaat. Heus.
Het is niet dat ik u ben vergeten, of dat ik geen zin in u heb.
Integendeel: u bent de tussendoortjes waarnaar ik verlang, die het omgevendeziek niet-lekker-zijn goedmaken.
Maar het is niet te zeggen wanneer, hoe lang, hoe snel, hoe goed.
Heb geduld.
Ik heb het niet, dus er is nog over.
Ik ben dus een beetje ziek.
Niet ernstig, het mag geen naam hebben, sinds ik eergisteren Het Boek heb gelezen is het sowieso nog moeilijk van 'ziek' te spreken zolang je niet officieel stervende bent, maar ik voel me knap beroerd.
Ik doezel wat en suf wat, ik luister naar de vogeltjes, huil en brul en lach en stil.
Af en toe werk ik, af en toe ben ik actief, om evenzo snel en onverwacht weer compleet in elkaar te zakken.
U heeft allen nog wat van me tegoed.
Mail, of telefoon, een cd, een layout, of gewoon wat persoonlijke aandacht. En ja, mama, eerst de was. Ik weet dat de was vóór alles gaat. Heus.
Het is niet dat ik u ben vergeten, of dat ik geen zin in u heb.
Integendeel: u bent de tussendoortjes waarnaar ik verlang, die het omgevende
Maar het is niet te zeggen wanneer, hoe lang, hoe snel, hoe goed.
Heb geduld.
Ik heb het niet, dus er is nog over.
zaterdag 15 mei
1 | 20:41
Recessie
Het is niet de beurs
Het is niet de kledingwinkels
Het is niet de horeca
Het is niet de belastingverhoging
Het is niet de eigen bijdrage van het ziekenfonds
Allemaal niet.
Waar men het werkelijk aan merkt, is aan de fruitsalade. En aan de roerbakgroente.
De prijs blijft hetzelfde. Maar ineens is de helft van druiven en mango en kiwi en meloen, de helft van courgette en peultjes en prei en bloemkool, vervangen door grauwe schijfjes appel respectievelijk wortel.
Het is niet de beurs
Het is niet de kledingwinkels
Het is niet de horeca
Het is niet de belastingverhoging
Het is niet de eigen bijdrage van het ziekenfonds
Allemaal niet.
Waar men het werkelijk aan merkt, is aan de fruitsalade. En aan de roerbakgroente.
De prijs blijft hetzelfde. Maar ineens is de helft van druiven en mango en kiwi en meloen, de helft van courgette en peultjes en prei en bloemkool, vervangen door grauwe schijfjes appel respectievelijk wortel.
1 | 13:51
Tegen
‘En nu moet ik aardig zijn tegen die stoel. Dat is het ergste.’
Aldus mijn moeder over mijn laatste aanschaf, een witte plastic tuinstoel (€8,99 @Marskramer).
‘En nu moet ik aardig zijn tegen die stoel. Dat is het ergste.’
Aldus mijn moeder over mijn laatste aanschaf, een witte plastic tuinstoel (€8,99 @Marskramer).
vrijdag 14 mei
23 | 12:13
Schijntje
Ik ben een beetje ziek. Al een paar maanden.
Mijn hormonen zijn wat dolgedraaid, en nu is alles stuk.
Je lichaam denkt dat het zwanger is, zei de gynaecologe, toen ze de echo had gezien en mijn klachten gehoord.
Da's eigenlijk best cool, dacht ik vanochtend ergens tussen de aanvallen van pijn, misselijkheid, hitte en duizeligheid. Mijn lichaam denkt dat het zwanger is, terwijl dat onmogelijk zo kan zijn. Raar lichaam, boeiend lichaam.
Zou het ook doorwerken naar de biochemie?
Spannend. Dat moest getest.
Pap moest maar een predictor voor me halen, vond ik. Die werkt in het centrum, daar kent niemand me, daar gaan ze geen rare conclusies trekken, en hij is sowieso niet schijterig voor wat vrouwenpraat.
De eerste jaren van mijn menstruerende leven liet ik hem altijd maandverband kopen. Hij wist waar de aanbiedingen waren, en hij vond het niet erg om met drie pakken onder zijn arm naar huis te lopen.
Tijdens de behandeling van zijn prostaatkanker, nu 3 jaar geleden, kreeg hij een hormoonpreparaat. Ik weet niet of het de mannelijke hormonen onderdrukte, of vrouwelijke toevoegde, maar in elk geval werd hij verwijfder dan ooit. Hij giechelde. Deed nog meer boodschappen. En heeft er tot de dag van vandaag een onstilbare chocoladeverslaving aan over gehouden.
Hij zou de perfecte kandidaat zijn om mijn testpredictor te halen.
Maar hij kon niet.
Mijn moeder wel en die wou toch een eind fietsen.
En dus is ze naar een apotheek aan de andere kant van de stad gegaan. Om voor mij de pil te halen, en een predictor. Interessante combinatie ook.
Het leek zo'n leuk project.
Het leek zo'n grappig experiment.
Tot ik net de prijs zag.
€10,95 is geen grapje.
Update
Mijn moeder heeft een schitterend doosje van plexiglas. Stevig, elegant, handig. Wordt hier thuis gebruikt voor kleine potloodjes, gummetjes, paar paperclips ertussen. Zou ook gebruikt kunnen worden voor kruiden. Sieraden. Schroefjes. Wat u maar wilt. Het kwam zo'n twintig jaar geleden mee met de Predictor, dus draait mijn moeder al de hele ochtend om me heen. Maak nou open, maak nou open, krijg ik het doosje?
Predictor komt tegenwoordig niet meer met geile plexiglas doosjes. Het zit in vacuum zilverpapier, met een zakje drooghoudkorreltjes (ne pas manger!) dat ook bij mijn nubuckleren schoenen zat.
Er zijn drie stippen die alledrie op verschillende momenten en met verschillende boodschappen en functies roze kunnen worden. Dat is veel te veel informatie als je zenuwachtig bent.
Gelukkig ben ik niet zenuwachtig, alleen hondsberoerd, en dus begrijp ik dat mijn urine mij niet zwanger vindt.
Nu de rest van mijn lijf nog overtuigen.
Ik ben een beetje ziek. Al een paar maanden.
Mijn hormonen zijn wat dolgedraaid, en nu is alles stuk.
Je lichaam denkt dat het zwanger is, zei de gynaecologe, toen ze de echo had gezien en mijn klachten gehoord.
Da's eigenlijk best cool, dacht ik vanochtend ergens tussen de aanvallen van pijn, misselijkheid, hitte en duizeligheid. Mijn lichaam denkt dat het zwanger is, terwijl dat onmogelijk zo kan zijn. Raar lichaam, boeiend lichaam.
Zou het ook doorwerken naar de biochemie?
Spannend. Dat moest getest.
Pap moest maar een predictor voor me halen, vond ik. Die werkt in het centrum, daar kent niemand me, daar gaan ze geen rare conclusies trekken, en hij is sowieso niet schijterig voor wat vrouwenpraat.
De eerste jaren van mijn menstruerende leven liet ik hem altijd maandverband kopen. Hij wist waar de aanbiedingen waren, en hij vond het niet erg om met drie pakken onder zijn arm naar huis te lopen.
Tijdens de behandeling van zijn prostaatkanker, nu 3 jaar geleden, kreeg hij een hormoonpreparaat. Ik weet niet of het de mannelijke hormonen onderdrukte, of vrouwelijke toevoegde, maar in elk geval werd hij verwijfder dan ooit. Hij giechelde. Deed nog meer boodschappen. En heeft er tot de dag van vandaag een onstilbare chocoladeverslaving aan over gehouden.
Hij zou de perfecte kandidaat zijn om mijn testpredictor te halen.
Maar hij kon niet.
Mijn moeder wel en die wou toch een eind fietsen.
En dus is ze naar een apotheek aan de andere kant van de stad gegaan. Om voor mij de pil te halen, en een predictor. Interessante combinatie ook.
Het leek zo'n leuk project.
Het leek zo'n grappig experiment.
Tot ik net de prijs zag.
€10,95 is geen grapje.
Update
Mijn moeder heeft een schitterend doosje van plexiglas. Stevig, elegant, handig. Wordt hier thuis gebruikt voor kleine potloodjes, gummetjes, paar paperclips ertussen. Zou ook gebruikt kunnen worden voor kruiden. Sieraden. Schroefjes. Wat u maar wilt. Het kwam zo'n twintig jaar geleden mee met de Predictor, dus draait mijn moeder al de hele ochtend om me heen. Maak nou open, maak nou open, krijg ik het doosje?
Predictor komt tegenwoordig niet meer met geile plexiglas doosjes. Het zit in vacuum zilverpapier, met een zakje drooghoudkorreltjes (ne pas manger!) dat ook bij mijn nubuckleren schoenen zat.
Er zijn drie stippen die alledrie op verschillende momenten en met verschillende boodschappen en functies roze kunnen worden. Dat is veel te veel informatie als je zenuwachtig bent.
Gelukkig ben ik niet zenuwachtig, alleen hondsberoerd, en dus begrijp ik dat mijn urine mij niet zwanger vindt.
Nu de rest van mijn lijf nog overtuigen.
donderdag 13 mei
14 | 18:02
Domestic violence - Do's and Don'ts in anger management
Een woord van advies.
Wellicht zult u in de toekomst een zekere drang tot gooi- en smijtwerk voelen.
Eén tip.
Die fles shampoo, die lijkt zo lekker in de hand te liggen. En het slingert ook lekker weg. En zie, hoe soepel en bijna lyrisch de slierten in de vaart wegkrullen, dansend. Eentje komt tot het plafond en verwijdert daar ras de vette nicotineaanslag. Witte strepen in het egaal bruin.
Maar toch.
Doe het niet.
Shampoo is niet voor linoleum. Shampoo vraagt om veel stromend water om het weg te spoelen. En tenzij u beschikt over een binnenhuiswatervalletje is het bewerkstelligen van een constante stroom water, en met name de afvoer van dat water, een onmogelijkheid.
En shampoo plakt. U had nog beter honing kunnen nemen, zó erg plakt shampoo.
U sopt en u sopt en u sopt. U boent en gooit met water en dweilt en begint weer van voren af aan. Maar het blijft plakken. En die 7-kruidengeur die het best leuk doet in uw haar, is absoluut geen succes in uw kamer.
Geloof me.
Shampoo is geen goed idee.
Als het dan tòch vloeibaar moet zijn, neem dan melk. Of yoghurt. Een heel pak, of zo'n plasticen beker. Let wel even op omgeving, jaargetijde en tijdstip. Eens wierp ik een kilo appels (granny smith) door de keuken, tegen de balkondeur kapot, gevolgd door een literpak karnemelk. Het was een zeer bevredigende actie, die zo uitputte dat ik even moest rusten. Toen ik terugkwam begreep ik mijn fout. Het was hartje zomer, in de namiddag, en onze keuken ligt op het zuiden. De geur was overweldigend smerig.
Appels zijn overigens wel een aanrader. Fijne vorm, goed formaat, prettig gewicht. Zwaarder dan een tennisbal, minder zwaar dan een honkbalbal, en hij explodeert leuk bij landing.
Sinaasappels zijn in dat opzicht minder interessant, die hebben een te taaie schil voor een goed valeffect. Bananen doen helemaal niets.
In de categorie non-food doen glazen het aardig, en koppen. Risico is hierbij wel de wegspringende scherven.
Ik had vandaag het voorrecht over een houten bordje te beschikken - of beter gezegd: ik wist de hand te leggen op een houten bordje van mijn moeder, het effect is hetzelfde - en dat is beslist een aanrader. Het breekt, maar springt niet. Wel voorzichtig oppakken in verband met splinters.
Melamine is frustrerend spul. Het is nogal sterk, voor een goed resultaat moet men twee keer gooien wat de originaliteit en overtuigingskracht van de zo impulsieve drift nogal teniet doet. Daarbij komt dat het, net als glas, of wellicht nog wel meer dan glas, springt.
Hedenmiddag nog meer getest: 1 grasgroen wekkertje en een pak Nobo-spritsen.
Het eerste deed het leuk, ontploffing van tijd had ook iets prettig symbolisch, maar was niet zwaar genoeg om goed kracht in kwijt te kunnen. Het tweede was drie keer niks. Kruimelig spul dat vergruist zodra het zelfs maar met geringe snelheid met open lucht in aanraking komt. Kinderachtige troep.
Tot zover mijn ervaringen.
Het is dat ik al een tijdje van het snijwerk af ben, anders had ik u daarin nog van nuttige tips kunnen voorzien.
Van wat ik er nog van weet: bij extreme, oncontroleerbare drift alleen maar botte voorwerpen gebruiken. Dit om slagaderlijke bloedingen te voorkomen. Bij buien van beheerste zelfhaat mag het scherper.
PMS.
Because you're worth it.
Een woord van advies.
Wellicht zult u in de toekomst een zekere drang tot gooi- en smijtwerk voelen.
Eén tip.
Die fles shampoo, die lijkt zo lekker in de hand te liggen. En het slingert ook lekker weg. En zie, hoe soepel en bijna lyrisch de slierten in de vaart wegkrullen, dansend. Eentje komt tot het plafond en verwijdert daar ras de vette nicotineaanslag. Witte strepen in het egaal bruin.
Maar toch.
Doe het niet.
Shampoo is niet voor linoleum. Shampoo vraagt om veel stromend water om het weg te spoelen. En tenzij u beschikt over een binnenhuiswatervalletje is het bewerkstelligen van een constante stroom water, en met name de afvoer van dat water, een onmogelijkheid.
En shampoo plakt. U had nog beter honing kunnen nemen, zó erg plakt shampoo.
U sopt en u sopt en u sopt. U boent en gooit met water en dweilt en begint weer van voren af aan. Maar het blijft plakken. En die 7-kruidengeur die het best leuk doet in uw haar, is absoluut geen succes in uw kamer.
Geloof me.
Shampoo is geen goed idee.
Als het dan tòch vloeibaar moet zijn, neem dan melk. Of yoghurt. Een heel pak, of zo'n plasticen beker. Let wel even op omgeving, jaargetijde en tijdstip. Eens wierp ik een kilo appels (granny smith) door de keuken, tegen de balkondeur kapot, gevolgd door een literpak karnemelk. Het was een zeer bevredigende actie, die zo uitputte dat ik even moest rusten. Toen ik terugkwam begreep ik mijn fout. Het was hartje zomer, in de namiddag, en onze keuken ligt op het zuiden. De geur was overweldigend smerig.
Appels zijn overigens wel een aanrader. Fijne vorm, goed formaat, prettig gewicht. Zwaarder dan een tennisbal, minder zwaar dan een honkbalbal, en hij explodeert leuk bij landing.
Sinaasappels zijn in dat opzicht minder interessant, die hebben een te taaie schil voor een goed valeffect. Bananen doen helemaal niets.
In de categorie non-food doen glazen het aardig, en koppen. Risico is hierbij wel de wegspringende scherven.
Ik had vandaag het voorrecht over een houten bordje te beschikken - of beter gezegd: ik wist de hand te leggen op een houten bordje van mijn moeder, het effect is hetzelfde - en dat is beslist een aanrader. Het breekt, maar springt niet. Wel voorzichtig oppakken in verband met splinters.
Melamine is frustrerend spul. Het is nogal sterk, voor een goed resultaat moet men twee keer gooien wat de originaliteit en overtuigingskracht van de zo impulsieve drift nogal teniet doet. Daarbij komt dat het, net als glas, of wellicht nog wel meer dan glas, springt.
Hedenmiddag nog meer getest: 1 grasgroen wekkertje en een pak Nobo-spritsen.
Het eerste deed het leuk, ontploffing van tijd had ook iets prettig symbolisch, maar was niet zwaar genoeg om goed kracht in kwijt te kunnen. Het tweede was drie keer niks. Kruimelig spul dat vergruist zodra het zelfs maar met geringe snelheid met open lucht in aanraking komt. Kinderachtige troep.
Tot zover mijn ervaringen.
Het is dat ik al een tijdje van het snijwerk af ben, anders had ik u daarin nog van nuttige tips kunnen voorzien.
Van wat ik er nog van weet: bij extreme, oncontroleerbare drift alleen maar botte voorwerpen gebruiken. Dit om slagaderlijke bloedingen te voorkomen. Bij buien van beheerste zelfhaat mag het scherper.
PMS.
Because you're worth it.
6 | 06:32
Traditiegetrouw
Sorry
Ik ben de laatste tijd gewoon echt te moe voor vroege-ochtendpostjes.
Sorry
Ik ben de laatste tijd gewoon echt te moe voor vroege-ochtendpostjes.
woensdag 12 mei
5 | 18:33
Moeder-dochterdingetjes (2)
Moet ik naar sport..?
- In elk geval.
Waarom?
- Omdat ik het heerlijk vind als je even weg bent.
Ja, maar afgezien daarvan?
- Geen enkele reden.
Moet ik naar sport..?
- In elk geval.
Waarom?
- Omdat ik het heerlijk vind als je even weg bent.
Ja, maar afgezien daarvan?
- Geen enkele reden.
11 | 15:51
Noodgeval
Dus ik bel mijn moeder op, onder haar wiskundeles:
'ja sorry dat ik je stoor, maar er waren laatst toch nog drie pakjes groentesaus in de bergkamer?'
Zelden iemand zo hard horen lachen.
Terwijl het geen onlogische vraag is.
Alles wat de laatste weken kwijt was, kon uiteindelijk worden teruggevonden in háár huis.
Maar ja.
Ze had het heel druk met Transportproblemen, zei ze.
Hoe symbolisch.
Dus ik bel mijn moeder op, onder haar wiskundeles:
'ja sorry dat ik je stoor, maar er waren laatst toch nog drie pakjes groentesaus in de bergkamer?'
Zelden iemand zo hard horen lachen.
Terwijl het geen onlogische vraag is.
Alles wat de laatste weken kwijt was, kon uiteindelijk worden teruggevonden in háár huis.
Maar ja.
Ze had het heel druk met Transportproblemen, zei ze.
Hoe symbolisch.
4 | 13:45
Zeikwijf
Ik presenteer u: MSN
Featuring lijn & puck, met een gastrol van George en een klein wit hondje.
puck: ik droomde van george
puck: in een paarse auto
lijn: ow
lijn: haha
lijn: paars!
lijn: daar wil hij dood nog niet in
puck: hij was hier, en hij haalde een servertje op, bij onze buren
puck: en hij kwam buiten met matrassen
puck: en hele grote dingen
lijn: hehe
lijn: wat moet je daar nu van denken...
puck: ik was aan de foon met de mevrouw van vestia, en ik zei: ik moet ophangen, want ik moet even iemand buiten begroeten
puck: maar ikbel terug!
puck: ze zat tegenover me, dat maakte het makkelijker beloven
lijn: oh
puck: want zij zag ook george buiten
lijn: ja
puck: en george viel, met al die spullen
lijn: vreemd, dromen
puck: en mij begroetend
lijn: gelukkig was er een matras!
puck: en toen ging ik naar beneden en werd aangevallen door een zwaar hysterische hond
puck: zo'nklein wit beestje
lijn: ow
puck: die was niet kalm te krijgen en sprong en viel aan en beet zijn eigen tong stuk
puck: einde droom
lijn: hmmm
puck: tussendoor ging mijn msn af, dat was jij maar het pastte ook in de droom
puck: dus ik dacht: negeren, gewoon droomelement
lijn: haha
puck: als ik je niet had genegeerd dan was die hond niet aanbod gekomen
lijn: mijne maakt geen geluid meer als ik het deksel van de top dichtklap
lijn: daswelfijn
puck: niet
puck: want dan heb je steeds hondjes in de lift
lijn: uhhh
puck: omdat je de bevrijdende msnetjes niet hoort
lijn: oh
puck: zo werkt dat in hetleven
lijn: op die fiets
lijn: zou het?
puck: ja hoor
puck: msn = redding van Gevaren
puck: kijk naar mij
puck: zonder msn zat ik nu buiten
lijn: ok... :)
puck: moet je niet hebben
lijn: ach jewel
puck: welnee
puck: Jewel is ook steeds slechter gaan zingen
lijn: oh, dat vind ik een zeikwijf
puck: zie je
en mocht u zich afvragen waarom ik zoveel meer aan het woord ben:
lijn: voor iemand die net nog sliep ben je akelig wakker trouwens
puck: ik slaap nog half
puck: dan ben ik gewon hyper
Ik presenteer u: MSN
Featuring lijn & puck, met een gastrol van George en een klein wit hondje.
puck: ik droomde van george
puck: in een paarse auto
lijn: ow
lijn: haha
lijn: paars!
lijn: daar wil hij dood nog niet in
puck: hij was hier, en hij haalde een servertje op, bij onze buren
puck: en hij kwam buiten met matrassen
puck: en hele grote dingen
lijn: hehe
lijn: wat moet je daar nu van denken...
puck: ik was aan de foon met de mevrouw van vestia, en ik zei: ik moet ophangen, want ik moet even iemand buiten begroeten
puck: maar ikbel terug!
puck: ze zat tegenover me, dat maakte het makkelijker beloven
lijn: oh
puck: want zij zag ook george buiten
lijn: ja
puck: en george viel, met al die spullen
lijn: vreemd, dromen
puck: en mij begroetend
lijn: gelukkig was er een matras!
puck: en toen ging ik naar beneden en werd aangevallen door een zwaar hysterische hond
puck: zo'nklein wit beestje
lijn: ow
puck: die was niet kalm te krijgen en sprong en viel aan en beet zijn eigen tong stuk
puck: einde droom
lijn: hmmm
puck: tussendoor ging mijn msn af, dat was jij maar het pastte ook in de droom
puck: dus ik dacht: negeren, gewoon droomelement
lijn: haha
puck: als ik je niet had genegeerd dan was die hond niet aanbod gekomen
lijn: mijne maakt geen geluid meer als ik het deksel van de top dichtklap
lijn: daswelfijn
puck: niet
puck: want dan heb je steeds hondjes in de lift
lijn: uhhh
puck: omdat je de bevrijdende msnetjes niet hoort
lijn: oh
puck: zo werkt dat in hetleven
lijn: op die fiets
lijn: zou het?
puck: ja hoor
puck: msn = redding van Gevaren
puck: kijk naar mij
puck: zonder msn zat ik nu buiten
lijn: ok... :)
puck: moet je niet hebben
lijn: ach jewel
puck: welnee
puck: Jewel is ook steeds slechter gaan zingen
lijn: oh, dat vind ik een zeikwijf
puck: zie je
en mocht u zich afvragen waarom ik zoveel meer aan het woord ben:
lijn: voor iemand die net nog sliep ben je akelig wakker trouwens
puck: ik slaap nog half
puck: dan ben ik gewon hyper
dinsdag 11 mei
3 | 18:32
Hier en daar
Pap, na lezing van (wellicht niet helemaal waarheidsgetrouwe) MaMail op onze deurmat:
Ik zie dat jij nu met mama in de Ietsstraat bent?
Ja.
Heb je jezelf gesplitst?
Ja.
Ok.
Mijn Papa is af en toe best ruimdenkend.
Pap, na lezing van (wellicht niet helemaal waarheidsgetrouwe) MaMail op onze deurmat:
Ik zie dat jij nu met mama in de Ietsstraat bent?
Ja.
Heb je jezelf gesplitst?
Ja.
Ok.
Mijn Papa is af en toe best ruimdenkend.
7 | 16:33
Emosies
TVNoord bericht mij, via NLNet: zorgwekkende toename aantal geslachtsziekten in provincie Groningen. (zie ook hier)
De reporter vertelt wat de moeilijkheid bij preventie is:
‘..en juist as de emosies hoog zijn mot je de kup d'r bie houd'n’
Ik weet precies waarom het aantal geslachtsziekten toeneemt.
Het komt door dat accent.
Bloedgeil.
Het leidt af van de boodschap, en gaat die bovendien actief tegen.
TVNoord bericht mij, via NLNet: zorgwekkende toename aantal geslachtsziekten in provincie Groningen. (zie ook hier)
De reporter vertelt wat de moeilijkheid bij preventie is:
‘..en juist as de emosies hoog zijn mot je de kup d'r bie houd'n’
Ik weet precies waarom het aantal geslachtsziekten toeneemt.
Het komt door dat accent.
Bloedgeil.
Het leidt af van de boodschap, en gaat die bovendien actief tegen.
1 | 15:08
Bommelding (2)
Tamponies, of skudraketten.
Zei Merel.
Hier thuis noemen we die dingen bommeltjes.
O.B.
En mijn vader is fan van Marten Toonder.
Vandaar, dus.
Tamponies, of skudraketten.
Zei Merel.
Hier thuis noemen we die dingen bommeltjes.
O.B.
En mijn vader is fan van Marten Toonder.
Vandaar, dus.
4 | 15:05
Bommelding
Rijstroken.
Rijstroken voor de gezelligheid.
Rijstrookverslaving.
Rijstroken schaadt de gezondheid.
Rijstroken met en zonder filter.
Wij rijstroken. Roken jullie ook rijst?
Misschien komt het gewoon omdat wij thuis nooit een auto hebben gehad.
Rijstroken.
Rijstroken voor de gezelligheid.
Rijstrookverslaving.
Rijstroken schaadt de gezondheid.
Rijstroken met en zonder filter.
Wij rijstroken. Roken jullie ook rijst?
Misschien komt het gewoon omdat wij thuis nooit een auto hebben gehad.
3 | 12:43
Vintage
Zeg, van wanneer is dat ding eigenlijk?, zo vroeg ik mijn moeder over het bloesje Van Mama Voor Puck.
Oh.. een jaar of veertig oud..
Laat niemand zeggen dat ik niet Totally Cool ben.
Zeg, van wanneer is dat ding eigenlijk?, zo vroeg ik mijn moeder over het bloesje Van Mama Voor Puck.
Oh.. een jaar of veertig oud..
Laat niemand zeggen dat ik niet Totally Cool ben.
2 | 06:09
Over en Al
Dit was, by far, de vreemdste droom die ik ooit heb gehad, en ik heb werkelijk geen flauw idee meer waar hij over ging.
Nog niet het kleinste verhaalelement, geen rode draad, geen globaal onderwerp: niets.
Maar de sfeer zit overal. In mijn gevoel, mijn blik, mijn geur, mijn smaak. Ik zit nog middenin de droom, ik adem droom, en het laatste uur heeft zo ongeveer alles wat ik dacht en deed en zag de sfeer teruggehaald en versterkt.
U allen moet een rol hebben gespeeld. Mijn kleding, de douche, de keuken, het ontbijt. De huisarts, waar ik straks naartoe moet, de permalinks van Cockie, mijn werk, mijn andere werk - alles.
Alleen daarom al moet het een vreemde droom zijn geweest.
Dit was, by far, de vreemdste droom die ik ooit heb gehad, en ik heb werkelijk geen flauw idee meer waar hij over ging.
Nog niet het kleinste verhaalelement, geen rode draad, geen globaal onderwerp: niets.
Maar de sfeer zit overal. In mijn gevoel, mijn blik, mijn geur, mijn smaak. Ik zit nog middenin de droom, ik adem droom, en het laatste uur heeft zo ongeveer alles wat ik dacht en deed en zag de sfeer teruggehaald en versterkt.
U allen moet een rol hebben gespeeld. Mijn kleding, de douche, de keuken, het ontbijt. De huisarts, waar ik straks naartoe moet, de permalinks van Cockie, mijn werk, mijn andere werk - alles.
Alleen daarom al moet het een vreemde droom zijn geweest.
maandag 10 mei
2 | 18:27
Naturally
Zo word ik nog regelmatig wakker met Alone Again in mijn hoofd. Ook als ik niet sliep.
De eerste keren dat Alone Again mij wekte verstond ik het verkeerd.
Dit hoorde ik:
In a little while from now
If I'm not feeling any less sour
I promise myself to treat myself
And visit a nearby town
Dat vond ik mooi.
Zo'n melancholieke man die in al zijn triestheid en weemoed probeert zichzelf op te vrolijken.
Die zichzelf, ondanks alles, toch een traktatie waard vindt.
Een stadje opzoeken. Een beetje dwalen. De mensen bekijken, nog steeds treurig zijn, jezelf een beetje haten maar denken: kom, wees nou grootmoedig, gun jezelf nou iets moois en fijns, zie het stadje en adem, koop maar een ijsje of een broodje, stil maar, alles komt goed.
Ik moest altijd een beetje huilen van Alone Again.
Toen zocht ik de tekst op. Al mijmerend over de schoonheid van die eerste vier zinnen, al huilend om die zachte, kleine tragiek, verloor ik de rest van de woorden wat uit het oor, namelijk.
Ik las de alinea.
Ik moest het verkeerd lezen, dus ik las nog eens.
Ik luisterde, met de tekst ernaast, en las, met het lied ernaast.
Het stond er echt.
'And visit a nearby tower
And climbing to the top will throw myself off...'
Ik moet nog steeds een beetje huilen, elke keer als ik Alone Again luister.
Maar het lieflijke is er een beetje af.
Zo word ik nog regelmatig wakker met Alone Again in mijn hoofd. Ook als ik niet sliep.
De eerste keren dat Alone Again mij wekte verstond ik het verkeerd.
Dit hoorde ik:
In a little while from now
If I'm not feeling any less sour
I promise myself to treat myself
And visit a nearby town
Dat vond ik mooi.
Zo'n melancholieke man die in al zijn triestheid en weemoed probeert zichzelf op te vrolijken.
Die zichzelf, ondanks alles, toch een traktatie waard vindt.
Een stadje opzoeken. Een beetje dwalen. De mensen bekijken, nog steeds treurig zijn, jezelf een beetje haten maar denken: kom, wees nou grootmoedig, gun jezelf nou iets moois en fijns, zie het stadje en adem, koop maar een ijsje of een broodje, stil maar, alles komt goed.
Ik moest altijd een beetje huilen van Alone Again.
Toen zocht ik de tekst op. Al mijmerend over de schoonheid van die eerste vier zinnen, al huilend om die zachte, kleine tragiek, verloor ik de rest van de woorden wat uit het oor, namelijk.
Ik las de alinea.
Ik moest het verkeerd lezen, dus ik las nog eens.
Ik luisterde, met de tekst ernaast, en las, met het lied ernaast.
Het stond er echt.
'And visit a nearby tower
And climbing to the top will throw myself off...'
Ik moet nog steeds een beetje huilen, elke keer als ik Alone Again luister.
Maar het lieflijke is er een beetje af.
4 | 15:12
Moeder-dochterdingetjes
Kut, kut, KUTzooi!
Voel jij je ook zo belabberd?
Alles is fucking kut!!
Ik heb zin om er onmiddellijk een eind aan te maken!
Ja! Vertel! Hoe, wanneer, waarmee? Hoe pakken we het aan?
Ja, het ellendige is dat het dus niet kan..
Kom op zeg! Hebben we net een doel, pak jij het weer af!
Kut, kut, KUTzooi!
Voel jij je ook zo belabberd?
Alles is fucking kut!!
Ik heb zin om er onmiddellijk een eind aan te maken!
Ja! Vertel! Hoe, wanneer, waarmee? Hoe pakken we het aan?
Ja, het ellendige is dat het dus niet kan..
Kom op zeg! Hebben we net een doel, pak jij het weer af!
5 | 12:43
Et tu, Brute
Dat het soms best moeilijk was, allemaal. Niet makkelijk toegankelijk.
Nou ja: ik schreef nou ook niet echt Jip en Janneke-verhaaltjes, in elk geval.
Zei J.
Alsof ik dat niet zou kunnen!, reageerde ik verontwaardigd.
Gewoon.
Jip
en Janneke
en een heg met een gat erin.
Kijk, zegt Janneke. Er zit een gat in de heg. Ik kan jou zien. En jullie tuin.
Ik jou ook. En jullie tuin ook.
smst Jip terug.
Überkek!
Ik ga een foto maken en die op mijn weblog plaatsen.
laters!
(Gottegot Puck, nee dàt is origineel. Oude verhaaltjes een modern jasje, heeft nog nóóit iemand gedaan... boeiend zeg... Als je dan niets beters hebt, zeg dan helemaal niets..)
Dat het soms best moeilijk was, allemaal. Niet makkelijk toegankelijk.
Nou ja: ik schreef nou ook niet echt Jip en Janneke-verhaaltjes, in elk geval.
Zei J.
Alsof ik dat niet zou kunnen!, reageerde ik verontwaardigd.
Gewoon.
Jip
en Janneke
en een heg met een gat erin.
Kijk, zegt Janneke. Er zit een gat in de heg. Ik kan jou zien. En jullie tuin.
Ik jou ook. En jullie tuin ook.
smst Jip terug.
Überkek!
Ik ga een foto maken en die op mijn weblog plaatsen.
laters!
(Gottegot Puck, nee dàt is origineel. Oude verhaaltjes een modern jasje, heeft nog nóóit iemand gedaan... boeiend zeg... Als je dan niets beters hebt, zeg dan helemaal niets..)
zondag 09 mei
3 | 21:10
Projectje, boekje!
‘Wat ik graag zou willen is dat anderen dan iets zouden schilderen, of iets maken, en dat ik daar dan een gedicht bij schrijf..’
Nina Brink, in Felderhof Ontmoet.
‘Wat ik graag zou willen is dat anderen dan iets zouden schilderen, of iets maken, en dat ik daar dan een gedicht bij schrijf..’
Nina Brink, in Felderhof Ontmoet.
zaterdag 08 mei
5 | 19:11
In box
U moet weten: mijn vader heeft altijd een doosje achterop zijn fiets zitten. Het doosje wordt met zorg geselecteerd, en met nog meer zorg onder een spin gebonden.
Dit als informatie vooraf.
Wij, mijn moeder en ik, fietsten naar Albert Heijn. Heel voorzichtig, want mijn moeder is net Waarlijk Opgestaan, Halleluja. In de volksmond ook wel 'stevige verkoudheid met lichte verhoging'.
We kwamen bij AH aan, en zagen daar mijn vaders fiets. Met doosje achterop.
Hoe gezellig! Een familie-uitstapje!
Maar dan moest hij wel blijven wachten. Gezelligheid ontstaat bij de gratie van het door één iemand in de kou kouvattend op de rest staan wachten. Bij ons thuis.
Ik trok mijn tas, groef een etui op en greep het eerste schrijvende element.
Toevallig een gele tekstmarker.
Op de bodem van mijn vaders doosje schreef ik bovenstaande tekst.
Wij keken tevreden naar het resultaat en gingen met een gerust hart boodschappen doen. Wetende dat mijn vader ons bij terugkomst zou opwachten, onthalen en knuffelen.
Al winkelend begonnen we te twijfelen.
Dat gedeelte van 'met zorg geselecteerd', dat kon ons plan nog weleens sabotteren. Eerst doosjes, dan vrouw en kinderen. Bij ons thuis. Hij kon weleens enigszins geirriteerd zijn. Behoorlijk geirriteerd. Nogal uit zijn hum. De messen slijpend en een plan voor onze executie beramend.
Toen we buitenkwamen was vader verdwenen. Er stonden alleen drie pubers in neonkleur. Een vrij logische transformatie, ware het niet dat het als strafmaatregel niet bijzonder effectief was. De pubers deden namelijk niets, behalve neonkleurig zijn.
Hij is héél boos, zei mijn moeder.
We moeten nu heel voorzichtig naar huis en polsen of hij nog benaderbaar is.
Dat deden wij.
We gingen heel voorzichtig naar huis, met trillende beentjes en rinkelende botten - hoewel dat laatste geluid ook afkomstig kan zijn geweest van de drie kopjes die ik mij bij AH had aangeschaft - en slopen het huis in.
In de keuken stond mijn vader heel vredig koffie te zetten en brood af te snijden.
Maar toch.
Het kon een ritueel zijn.
Eerst brood, dan vrouw en kinderen. Zo'n broodmes is een heftig ding (en ja: hier wordt nog ouderwets heel brood gekocht en handmatig gesneden. Mijn moeder had een waslijst van redenen om van mijn vader te scheiden, mijn vaders voornaamste reden van instemming was het feit dat mijn moeder al 27 jaar het brood scheef snijdt. Eens is de maat vol)
Afijn.
We vroegen, fluisterend, nog op de drempel, klaar voor de vlucht: was je erg boos om onze boodschap..?
Welke boodschap?, vroeg mijn vader.
Oude oogjes. Het enige wapen in de strijd tegen obsessies.
PAPA WACHT OP ONS!
08/05/04
17:50
U moet weten: mijn vader heeft altijd een doosje achterop zijn fiets zitten. Het doosje wordt met zorg geselecteerd, en met nog meer zorg onder een spin gebonden.
Dit als informatie vooraf.
Wij, mijn moeder en ik, fietsten naar Albert Heijn. Heel voorzichtig, want mijn moeder is net Waarlijk Opgestaan, Halleluja. In de volksmond ook wel 'stevige verkoudheid met lichte verhoging'.
We kwamen bij AH aan, en zagen daar mijn vaders fiets. Met doosje achterop.
Hoe gezellig! Een familie-uitstapje!
Maar dan moest hij wel blijven wachten. Gezelligheid ontstaat bij de gratie van het door één iemand in de kou kouvattend op de rest staan wachten. Bij ons thuis.
Ik trok mijn tas, groef een etui op en greep het eerste schrijvende element.
Toevallig een gele tekstmarker.
Op de bodem van mijn vaders doosje schreef ik bovenstaande tekst.
Wij keken tevreden naar het resultaat en gingen met een gerust hart boodschappen doen. Wetende dat mijn vader ons bij terugkomst zou opwachten, onthalen en knuffelen.
Al winkelend begonnen we te twijfelen.
Dat gedeelte van 'met zorg geselecteerd', dat kon ons plan nog weleens sabotteren. Eerst doosjes, dan vrouw en kinderen. Bij ons thuis. Hij kon weleens enigszins geirriteerd zijn. Behoorlijk geirriteerd. Nogal uit zijn hum. De messen slijpend en een plan voor onze executie beramend.
Toen we buitenkwamen was vader verdwenen. Er stonden alleen drie pubers in neonkleur. Een vrij logische transformatie, ware het niet dat het als strafmaatregel niet bijzonder effectief was. De pubers deden namelijk niets, behalve neonkleurig zijn.
Hij is héél boos, zei mijn moeder.
We moeten nu heel voorzichtig naar huis en polsen of hij nog benaderbaar is.
Dat deden wij.
We gingen heel voorzichtig naar huis, met trillende beentjes en rinkelende botten - hoewel dat laatste geluid ook afkomstig kan zijn geweest van de drie kopjes die ik mij bij AH had aangeschaft - en slopen het huis in.
In de keuken stond mijn vader heel vredig koffie te zetten en brood af te snijden.
Maar toch.
Het kon een ritueel zijn.
Eerst brood, dan vrouw en kinderen. Zo'n broodmes is een heftig ding (en ja: hier wordt nog ouderwets heel brood gekocht en handmatig gesneden. Mijn moeder had een waslijst van redenen om van mijn vader te scheiden, mijn vaders voornaamste reden van instemming was het feit dat mijn moeder al 27 jaar het brood scheef snijdt. Eens is de maat vol)
Afijn.
We vroegen, fluisterend, nog op de drempel, klaar voor de vlucht: was je erg boos om onze boodschap..?
Welke boodschap?, vroeg mijn vader.
Oude oogjes. Het enige wapen in de strijd tegen obsessies.
6 | 12:02
Attack!
Sinds vanochtend weet ik zeker:
Alle 65-plussers hebben een oorlogstrauma.
En ook ouderdomskwalen zijn psychisch.
Als u één keer heeft meegemaakt hoe hard bejaarden op zaterdagochtend in een winkeltje kunnen douwen en rennen, inhalen, voordringen en hamsteren weet u dat ik gelijk heb.
Sinds vanochtend weet ik zeker:
Alle 65-plussers hebben een oorlogstrauma.
En ook ouderdomskwalen zijn psychisch.
Als u één keer heeft meegemaakt hoe hard bejaarden op zaterdagochtend in een winkeltje kunnen douwen en rennen, inhalen, voordringen en hamsteren weet u dat ik gelijk heb.
vrijdag 07 mei
14 | 21:14
Jeugdzonde
Bekentenis:
Ik heb het cassettebandje van Dirty Dancing.
(Nu, op SBS6. Om 21:35 op VRT: Billy Elliott. Ook dansen, maar van een hele andere orde)
Bekentenis:
Ik heb het cassettebandje van Dirty Dancing.
(Nu, op SBS6. Om 21:35 op VRT: Billy Elliott. Ook dansen, maar van een hele andere orde)
3 | 16:51
Handreiking
Er is geen Plan, voor mensen die depressief of in de war zijn.
Was het maar waar.
Vragen stellen helpt vaak niet. Maar soms ook weer wel.
Sombere mensen, mensen die vast zitten, mensen met wat voor probleem ook. Mensen die beschadigd zijn. Ze worden een soort wilde beesten, in die zin dat normale communicatie niet zomaar gaat. Je moet eerst een soort 'connection' maken. Zitten. Voelen. Elkaar aanvoelen. Sensoren, voelsprieten en al dat.
Rust. Heel veel rust, in al je bewegingen en toenaderingen.
Maar niet het soort rust als die suffe Steve, van Discovery, die met krokodillen werkt. Die straalt in al zijn rust namelijk alleen maar angst en agressie uit.
Je moet als het ware eerst contact met de aarde maken. Staan, in balans komen. Met jezelf. En daarna kijk je eens naar die ander. Gewoon er zijn, en dan volgt elke volgende stap als vanzelf. Als logisch.
Maar je moet geen Plan hebben, want een plan geeft dynamiek in je bewegingen; het impliceert een volgende stap. En wie onrustig is voelt dat aan, en voelt zich bedreigd.
Gewoon alleen maar zijn, in het moment. En afwachten.
En misschien klikken twee mensen gewoon niet, op een bepaald punt. Dat kan ook.
Dat is tragisch, maar het zij zo.
Dan is het beste wat je kan doen weggaan, niet dwingen, niet proberen, niet forceren.
Let it be.
Er is geen Plan, voor mensen die depressief of in de war zijn.
Was het maar waar.
Vragen stellen helpt vaak niet. Maar soms ook weer wel.
Sombere mensen, mensen die vast zitten, mensen met wat voor probleem ook. Mensen die beschadigd zijn. Ze worden een soort wilde beesten, in die zin dat normale communicatie niet zomaar gaat. Je moet eerst een soort 'connection' maken. Zitten. Voelen. Elkaar aanvoelen. Sensoren, voelsprieten en al dat.
Rust. Heel veel rust, in al je bewegingen en toenaderingen.
Maar niet het soort rust als die suffe Steve, van Discovery, die met krokodillen werkt. Die straalt in al zijn rust namelijk alleen maar angst en agressie uit.
Je moet als het ware eerst contact met de aarde maken. Staan, in balans komen. Met jezelf. En daarna kijk je eens naar die ander. Gewoon er zijn, en dan volgt elke volgende stap als vanzelf. Als logisch.
Maar je moet geen Plan hebben, want een plan geeft dynamiek in je bewegingen; het impliceert een volgende stap. En wie onrustig is voelt dat aan, en voelt zich bedreigd.
Gewoon alleen maar zijn, in het moment. En afwachten.
En misschien klikken twee mensen gewoon niet, op een bepaald punt. Dat kan ook.
Dat is tragisch, maar het zij zo.
Dan is het beste wat je kan doen weggaan, niet dwingen, niet proberen, niet forceren.
Let it be.
11 | 14:31
Context
Vreemd is dat.
We vinden het heel gewoon het bestek, een bord of beker af te wassen met een borstel, en er daarna uit of mee te eten of drinken.
Maar het idee om een afwasborstel af te likken, of in tijden van dorst het water eruit te zuigen, is een zo weerzinwekkend smerige gedachte dat me bij de gedachte alleen al het maagzuur omhoog komt.
Stel dat u bijvoorbeeld een sausje maakt en u grijpt per abuis de vatenkwast in plaats van de spatel - ik bedoel: mij zou dat nooit gebeuren natuurlijk, maar stèl - zou u dan de kwast eruit vissen en gewoon doorgaan met hetzelfde sausje..?
Ik persoonlijk niet.
Ik zou het pannetje omspoelen, de vatenkwast uitspoelen, het pannetje netjes schoonmaken mèt de vatenkwast en weer opnieuw beginnen.
Ja. Vreemd dubbel..
Vreemd is dat.
We vinden het heel gewoon het bestek, een bord of beker af te wassen met een borstel, en er daarna uit of mee te eten of drinken.
Maar het idee om een afwasborstel af te likken, of in tijden van dorst het water eruit te zuigen, is een zo weerzinwekkend smerige gedachte dat me bij de gedachte alleen al het maagzuur omhoog komt.
Stel dat u bijvoorbeeld een sausje maakt en u grijpt per abuis de vatenkwast in plaats van de spatel - ik bedoel: mij zou dat nooit gebeuren natuurlijk, maar stèl - zou u dan de kwast eruit vissen en gewoon doorgaan met hetzelfde sausje..?
Ik persoonlijk niet.
Ik zou het pannetje omspoelen, de vatenkwast uitspoelen, het pannetje netjes schoonmaken mèt de vatenkwast en weer opnieuw beginnen.
Ja. Vreemd dubbel..
14 | 11:11
Naam eigen
Bart linkte onlangs naar de Anagram Solver
Barts eigen naam geeft het schitterende Brandt Ver Na Dertig.
In het lijstje anagrammen op mijn naam daarentegen begroeten mij onder andere een erwt en een gillende lintworm.
Ik geloof dat ik na al die jaren nu eindelijk genoeg argumenten heb voor een drastische en definieve naamswijziging.
Bart linkte onlangs naar de Anagram Solver
Barts eigen naam geeft het schitterende Brandt Ver Na Dertig.
In het lijstje anagrammen op mijn naam daarentegen begroeten mij onder andere een erwt en een gillende lintworm.
Ik geloof dat ik na al die jaren nu eindelijk genoeg argumenten heb voor een drastische en definieve naamswijziging.
14 | 10:38
Gelezen
Via Het Schaftlokaal:
1. neem het dichtstbijzijnde boek vast.
2. open het boek op pagina 23.
3. vind de vijfde zin.
4. neem deze zin over op uw blog, samen met deze instructies.
Ik lees u:
Tryk frigøringsknappen ned, og tag filmen ud.
Uit: Canon Prima Zoom 76
Maar iets zegt me dat dit niet helemaal de bedoeling was..
Via Het Schaftlokaal:
1. neem het dichtstbijzijnde boek vast.
2. open het boek op pagina 23.
3. vind de vijfde zin.
4. neem deze zin over op uw blog, samen met deze instructies.
Ik lees u:
Tryk frigøringsknappen ned, og tag filmen ud.
Uit: Canon Prima Zoom 76
Maar iets zegt me dat dit niet helemaal de bedoeling was..
donderdag 06 mei
11 | 20:14
12 - 20
Vroeger, zo is mij verteld, vroeger was het onbescheiden om langer dan een uur bij iemand op visite te blijven.
Etiquette.
Ik heb niet zoveel met etiquette.
Vroeger, zo is mij verteld, vroeger was het onbescheiden om langer dan een uur bij iemand op visite te blijven.
Etiquette.
Ik heb niet zoveel met etiquette.
woensdag 05 mei
13 | 20:45
Vogeltje
Heb je wat te lezen?
Heb je een wekker?
Heb je genoeg schoon beddengoed, handdoeken, je tandenborstel?
En eten, voor morgenochtend?
Hier, dit zijn twee boterhammen met pindakaas. In een trommeltje, zodat je niet bang hoeft te zijn voor muizen.
Hier twee bekers melk, zet ze in de tuin, daar blijven ze het koelst. Heb je een pannetje daar? Hier: een pot honing, dan kan je warme melk met honing maken, als het hoesten niet overgaat.
Dit zijn pinda's.
Hier Nivea, want die was op.
En oh, een stoffen beestje. Gewoon om neer te zetten.
Heb je alle telefoonnummers? En al je telefoons?
Ok
Het komt wel goed, echt.
Slaap lekker. En tot morgen.
Zojuist heb ik mijn - snipverkouden - moeder uitgezwaaid.
Daar gaat ze: haar eerste nacht alleen in haar nieuwe huis.
Heb je wat te lezen?
Heb je een wekker?
Heb je genoeg schoon beddengoed, handdoeken, je tandenborstel?
En eten, voor morgenochtend?
Hier, dit zijn twee boterhammen met pindakaas. In een trommeltje, zodat je niet bang hoeft te zijn voor muizen.
Hier twee bekers melk, zet ze in de tuin, daar blijven ze het koelst. Heb je een pannetje daar? Hier: een pot honing, dan kan je warme melk met honing maken, als het hoesten niet overgaat.
Dit zijn pinda's.
Hier Nivea, want die was op.
En oh, een stoffen beestje. Gewoon om neer te zetten.
Heb je alle telefoonnummers? En al je telefoons?
Ok
Het komt wel goed, echt.
Slaap lekker. En tot morgen.
Zojuist heb ik mijn - snipverkouden - moeder uitgezwaaid.
Daar gaat ze: haar eerste nacht alleen in haar nieuwe huis.
15 | 14:40
In Het Land Waar Geen Woord Is Wat Het Lijkt
Een Dierbare mailde mij:
Maar: wie van u legt hem uit wat hij fout heeft gezegd..?
(het aantal (eet)gestoorden onder u is talrijk. Neem me niet kwalijk, maar het is nou eenmaal zo. En als uw Kring van Naasten dit leest, weten zij ook wat (niet) te zeggen. Vliegen, klap, etc)
Een Dierbare mailde mij:
Ik vond het zo raar dat je anorexia had.Vanwege zijn status van Dierbare mag hij blijven.
Want dan had je toch mager moeten wezen?
En dat was je niet, toen.
Maar: wie van u legt hem uit wat hij fout heeft gezegd..?
(het aantal (eet)gestoorden onder u is talrijk. Neem me niet kwalijk, maar het is nou eenmaal zo. En als uw Kring van Naasten dit leest, weten zij ook wat (niet) te zeggen. Vliegen, klap, etc)
12 | 13:50
Tsukaiwa sasaregu *
Intussen ben ik dus wel al de hele dag mijn mok kwijt.
En kom me nou niet aan met plaats waar laatste keer gezien en dan een straal van twee meter, want geloof me: die 12.5663706 m² (pi-èr-kwadraat) ben ik volledig nagelopen.
Daarna heb ik gekeken in de keuken, de gang, de badkamer, de woonkamer, op mijn vensterbank, op het toilet, in mijn kledingkast, in de bergkamer, in de meterkast en op alle ònlogische plekken.
Dus.
Roept u maar.
* Bij gebrek aan inspiratie af en toe een fijne spam-quote als titel. Je moet wàt, met die troep.
Intussen ben ik dus wel al de hele dag mijn mok kwijt.
En kom me nou niet aan met plaats waar laatste keer gezien en dan een straal van twee meter, want geloof me: die 12.5663706 m² (pi-èr-kwadraat) ben ik volledig nagelopen.
Daarna heb ik gekeken in de keuken, de gang, de badkamer, de woonkamer, op mijn vensterbank, op het toilet, in mijn kledingkast, in de bergkamer, in de meterkast en op alle ònlogische plekken.
Dus.
Roept u maar.
* Bij gebrek aan inspiratie af en toe een fijne spam-quote als titel. Je moet wàt, met die troep.
3 | 11:14
Happy
..en ergens onder het schrijven van een Heel Serieus Stukje bedacht ik me dat vandaag alweer zo'n feestje is waarvan ik me helemaal niet bewust was.
Nou ja.
Van harte, allemaal.
Moge u zich Bevrijd voelen van alle lasten die op u drukken.
..en ergens onder het schrijven van een Heel Serieus Stukje bedacht ik me dat vandaag alweer zo'n feestje is waarvan ik me helemaal niet bewust was.
Nou ja.
Van harte, allemaal.
Moge u zich Bevrijd voelen van alle lasten die op u drukken.
4 | 06:45
Over veenlijken gesproken (2)
Live vanaf het front, brengen wij verslag uit:
Sasser, kwam mijn vrouw. Übernerd, zij.
Googlen levert, inderdaad, opmerkelijk veel resultaten op.
Verdomd! Ik heb een virus! Voor het eerst sinds mijn computerbezit! Dat ik dit nog eens mocht meemaken, snifte zij ontroerd.
Nu nog kijken hoe ik het eraf krijg.
Klik op microsoft. Net nu ik zo goed op weg ben microsoft te bannen. Net nu ik niet alleen Vuurvos als default browser heb ingesteld, maar ook IE onbereikbaar heb gemaakt.
Waarom vertelt MS helemaal niet over de eigenschappen van die Sasser? Vreemd. Is het een zittende worm, zonder verdere functionaliteit?
Ik download en klik de removal tool, maar die zegt dat er niets is.
Hoe kan dat dan?
Het beestje was nog wat aan het rondsnuffelen maar had zich nog niet genesteld. Met al die ruimte kon het zo snel geen warm en gezellig onderkomen vinden. Anorexia is uiterst gezond voor een pc.. Aldus vrouwlief.
Ik heb ineens een stuk minder vertrouwen in haar nerdschap.
Verder klik.
Ik moet een IE-update hebben, zegt MS.
Dat zal best, maar ik gebruik geen IE. Ik mag er niet eens op, op de update-site:
Da's lekker dan.
En wat nu?
Wat kan een mens nog meer doen dan removaltools en niet werkende IE-updates? En een full systemscan door Norton?
Live vanaf het front, brengen wij verslag uit:
Sasser, kwam mijn vrouw. Übernerd, zij.
Googlen levert, inderdaad, opmerkelijk veel resultaten op.
Verdomd! Ik heb een virus! Voor het eerst sinds mijn computerbezit! Dat ik dit nog eens mocht meemaken, snifte zij ontroerd.
Nu nog kijken hoe ik het eraf krijg.
Klik op microsoft. Net nu ik zo goed op weg ben microsoft te bannen. Net nu ik niet alleen Vuurvos als default browser heb ingesteld, maar ook IE onbereikbaar heb gemaakt.
Waarom vertelt MS helemaal niet over de eigenschappen van die Sasser? Vreemd. Is het een zittende worm, zonder verdere functionaliteit?
Ik download en klik de removal tool, maar die zegt dat er niets is.
Hoe kan dat dan?
Het beestje was nog wat aan het rondsnuffelen maar had zich nog niet genesteld. Met al die ruimte kon het zo snel geen warm en gezellig onderkomen vinden. Anorexia is uiterst gezond voor een pc.. Aldus vrouwlief.
Ik heb ineens een stuk minder vertrouwen in haar nerdschap.
Verder klik.
Ik moet een IE-update hebben, zegt MS.
Dat zal best, maar ik gebruik geen IE. Ik mag er niet eens op, op de update-site:
Thank you for your interest in Windows Update
Windows Update is the online extension of Windows that helps you get the most out of your computer.
You need to be running a version of Internet Explorer 5 or higher in order to use Windows Update.
Download the latest version of Internet Explorer
Once Internet Explorer is installed, you can go to the Windows Update site by typing http://windowsupdate.microsoft.com into the address bar of Internet Explorer.
If you prefer to use a different Web browser, updates to Windows may be downloaded from the Microsoft Download Center.
Da's lekker dan.
En wat nu?
Wat kan een mens nog meer doen dan removaltools en niet werkende IE-updates? En een full systemscan door Norton?
2 | 05:46
Over veenlijken gesproken
En daar word je dan mee begroet, 's ochtends bij het opstarten.
WTF is een LSA SHell?
En waarom komt ie pas binnen op 5 mei 2004 rond 5 uur in den ochtend maar spreekt het over 1 mei 2004 om 13:11:09 (wat een onweerstaanbaar mooie tijd is, dat dan weer wel)? Heeft ie al die tijd achter de schermen liggen rotten? Achter de windows (ha ha ha...)?
En nu we het er toch over hebben: waar gaat dit over, wat ik op - verhip! 1 mei 2004 om 13:12! binnenkreeg?
Toeval?
En daar word je dan mee begroet, 's ochtends bij het opstarten.
WTF is een LSA SHell?
En waarom komt ie pas binnen op 5 mei 2004 rond 5 uur in den ochtend maar spreekt het over 1 mei 2004 om 13:11:09 (wat een onweerstaanbaar mooie tijd is, dat dan weer wel)? Heeft ie al die tijd achter de schermen liggen rotten? Achter de windows (ha ha ha...)?
En nu we het er toch over hebben: waar gaat dit over, wat ik op - verhip! 1 mei 2004 om 13:12! binnenkreeg?
Toeval?
dinsdag 04 mei
4 | 17:20
Mits Met Mate
Oh.
Is het dáár zo druk...
(je gaat je toch afvragen of het wel mijn download-gedrag is, dat moet worden beperkt..)
Oh.
Is het dáár zo druk...
(je gaat je toch afvragen of het wel mijn download-gedrag is, dat moet worden beperkt..)
4 | 15:25
Bak- en wokgroentenmoes
5 mei 2004, dàt is al een grove leugen
Maar om dan het lef te hebben om over 'tenminste tot..' te praten, dat kan echt niet.
Vijf dagen houdbaar als je een stukje courgette bent!
Mijnheer C. Duizend, zal ik u eens in een klein plastic zakje bij max 7° bewaren en kijken wat er na 3 dagen nog van u over is?
5 mei 2004, dàt is al een grove leugen
Maar om dan het lef te hebben om over 'tenminste tot..' te praten, dat kan echt niet.
Vijf dagen houdbaar als je een stukje courgette bent!
Mijnheer C. Duizend, zal ik u eens in een klein plastic zakje bij max 7° bewaren en kijken wat er na 3 dagen nog van u over is?
6 | 14:14
Omslag
Er wandelde een transparant spinnetje over mijn bureau.
Ik schrok heel erg. Mijn hart schoot naar mijn strot, mijn schouders trokken zich samen, steken in mijn slaap.
Toen keek ik nog eens.
Dit was een heel mooi spinnetje. Doorzichtig, met een zachtgroene waas. Ik bewonderde het even.
Daarna gooide ik een medicijndoosje leeg, zette het tegen de rand van mijn bureau aan, ving het spinnetje op en droeg het naar buiten.
There's progress.
Er wandelde een transparant spinnetje over mijn bureau.
Ik schrok heel erg. Mijn hart schoot naar mijn strot, mijn schouders trokken zich samen, steken in mijn slaap.
Toen keek ik nog eens.
Dit was een heel mooi spinnetje. Doorzichtig, met een zachtgroene waas. Ik bewonderde het even.
Daarna gooide ik een medicijndoosje leeg, zette het tegen de rand van mijn bureau aan, ving het spinnetje op en droeg het naar buiten.
There's progress.
3 | 06:37
9:30
Zie je wel! Ik wist het wel!
Het Rode Kruis Ziekenhuis stuurt altijd een bevestiging-afspraak-brief met datum-plaats-tijd-watmoetikmeenemen.
En ik gooi nooit wat weg.
Ik verstop het alleen heel erg goed..
Zie je wel! Ik wist het wel!
Het Rode Kruis Ziekenhuis stuurt altijd een bevestiging-afspraak-brief met datum-plaats-tijd-watmoetikmeenemen.
En ik gooi nooit wat weg.
Ik verstop het alleen heel erg goed..
1 | 06:21
Desoriëntatie
Tijdens een ochtendlijke zwakke-zijde-confrontatie een gevoel van déjà-vu.
Hier was iets mee. Gisteren. Onder sport. Maar wat ook weer?
Dan herinner ik me: dat ik een draai maakte en verbaasd dacht: he, kijk nou, wat soepel! En normaal is mijn rechterkant juist zo geblokkeerd!
Na langdurige overweging en beschouwing besef ik nu: dat wàs ook niet mijn rechterkant. Dat was links..
Het leven is hard, voor een dyslect..
Tijdens een ochtendlijke zwakke-zijde-confrontatie een gevoel van déjà-vu.
Hier was iets mee. Gisteren. Onder sport. Maar wat ook weer?
Dan herinner ik me: dat ik een draai maakte en verbaasd dacht: he, kijk nou, wat soepel! En normaal is mijn rechterkant juist zo geblokkeerd!
Na langdurige overweging en beschouwing besef ik nu: dat wàs ook niet mijn rechterkant. Dat was links..
Het leven is hard, voor een dyslect..
maandag 03 mei
3 | 16:54
Certain
PS
Vreemd, heb ik dat altijd gevonden.
‘een zekere’ in het Nederlands betekent in de volksmond meestal ‘een soort’, of ‘een of andere’, of ‘een bepaalde’. Pas als je het in het Engels vertaalt komt de oorspronkelijke, werkelijke betekenis weer tevoorschijn. Zeker, als in vast.
‘een zekere dood’ heb ik altijd een hele rare uitspraak gevonden; hoezo nou ‘een of andere dood’ - wat is dat voor vaagheid; hoeveel soorten dood heb je eigenlijk?
Pas toen ik het in het engels hoorde, ‘a certain death’, begreep ik het.
Nu ik dit zo opschrijf besef ik: met ‘een bepaalde’ is het feitelijk net zo.
Iets dat bepaald is, is absoluut niet onzeker of bijzonder variabel.
Terwijl men, wederom in de volksmond, bij ‘een bepaalde man’ geen specifieke man in het hoofd heeft.
De paradox zit hem in het feit dat ‘bepaald’ een onbepaald voornaamwoord is. Net als zeker.
Ik schreef je ‘een relatieve vrijheid’. Daar had ik eerst ‘een zekere vrijheid’ geschreven.
Maar waar bij ‘een zekere vrijheid’ het karakter (namelijk het vrije) vast staat, maar de inhoud variabel is, daar staat bij ‘een relatieve vrijheid’ juist de inhoud vast, en is het karakter aan een van stemming afhankelijke interpretatie onderhevig.
Is taal niet iets prachtigs?
PS
Vreemd, heb ik dat altijd gevonden.
‘een zekere’ in het Nederlands betekent in de volksmond meestal ‘een soort’, of ‘een of andere’, of ‘een bepaalde’. Pas als je het in het Engels vertaalt komt de oorspronkelijke, werkelijke betekenis weer tevoorschijn. Zeker, als in vast.
‘een zekere dood’ heb ik altijd een hele rare uitspraak gevonden; hoezo nou ‘een of andere dood’ - wat is dat voor vaagheid; hoeveel soorten dood heb je eigenlijk?
Pas toen ik het in het engels hoorde, ‘a certain death’, begreep ik het.
Nu ik dit zo opschrijf besef ik: met ‘een bepaalde’ is het feitelijk net zo.
Iets dat bepaald is, is absoluut niet onzeker of bijzonder variabel.
Terwijl men, wederom in de volksmond, bij ‘een bepaalde man’ geen specifieke man in het hoofd heeft.
De paradox zit hem in het feit dat ‘bepaald’ een onbepaald voornaamwoord is. Net als zeker.
Ik schreef je ‘een relatieve vrijheid’. Daar had ik eerst ‘een zekere vrijheid’ geschreven.
Maar waar bij ‘een zekere vrijheid’ het karakter (namelijk het vrije) vast staat, maar de inhoud variabel is, daar staat bij ‘een relatieve vrijheid’ juist de inhoud vast, en is het karakter aan een van stemming afhankelijke interpretatie onderhevig.
Is taal niet iets prachtigs?
5 | 14:36
Friendly Inferno
We zingen: Zo vriendelijk en veilig als hel licht
En dan staat er bij de liturgieconstructieinstructie: 'teksten letterlijk overnemen!'
En het is zó verleidelijk om dat inderdaad te doen..
We zingen: Zo vriendelijk en veilig als hel licht
En dan staat er bij de liturgieconstructieinstructie: 'teksten letterlijk overnemen!'
En het is zó verleidelijk om dat inderdaad te doen..
3 | 12:51
Blut
En dan word je wakkergebeld uit een diepe postmedicatie slaap en een bijzonder verontrustende droom, op de ochtend van je al totaal volgeboekte vrije dag.
H. Of ik wel kom werken vandaag..?
Kut.
Kut!
Werken!
Opstaan water gezicht brood smeren zakje tas wc jas mobiel dag mama dag papa daaag garage fiets fietsfiets.
Werk.
Een drukkere dag dan je ooit hebt meegemaakt
D., die blijkbaar dacht: 'oh je staat toch altijd met z'n tweeen dus ik hoef niks te weten dat kan die ander wel ik ga gewoon gezellig met de bewoners praten ook leuk!'. Zodat je in je eentje zorgt voor lijsten van bewoners, lijsten van ziekenboeg en andere interne posten, bestellingen voor bewoners, bewoners zelf, de lamp bij Mijnheer B (bijna van het trappetje geflikkerd, stomme plafonière die er wel af maar niet meer op wou), opmaken van de kasstaat, doorgeven van bestellingen, kas bij financiële administratie en tussendoor zo verschrikkelijk veel klanten.
Thuis.
Ander werk.
Nu doen, nog maar twee uur de tijd.
En er moest zoveel anders, nog.
Ziekenhuis, morgen, en al een jaar niet geweest en de route ontwend dus zullen oefenen en dat komt er nu niet meer van en post en belastingen nog steeds en mail, ik wou zo graag mailen, en boek, ik wou zo graag lezen, en vanavond ook nog sport en alles en nee, jou was ik beslist niet vergeten natuurlijk.
Iemand een paar uur te koop?
Ik bied €3,31
Dat is al wat ik blijk te hebben.
En dan word je wakkergebeld uit een diepe postmedicatie slaap en een bijzonder verontrustende droom, op de ochtend van je al totaal volgeboekte vrije dag.
H. Of ik wel kom werken vandaag..?
Kut.
Kut!
Werken!
Opstaan water gezicht brood smeren zakje tas wc jas mobiel dag mama dag papa daaag garage fiets fietsfiets.
Werk.
Een drukkere dag dan je ooit hebt meegemaakt
D., die blijkbaar dacht: 'oh je staat toch altijd met z'n tweeen dus ik hoef niks te weten dat kan die ander wel ik ga gewoon gezellig met de bewoners praten ook leuk!'. Zodat je in je eentje zorgt voor lijsten van bewoners, lijsten van ziekenboeg en andere interne posten, bestellingen voor bewoners, bewoners zelf, de lamp bij Mijnheer B (bijna van het trappetje geflikkerd, stomme plafonière die er wel af maar niet meer op wou), opmaken van de kasstaat, doorgeven van bestellingen, kas bij financiële administratie en tussendoor zo verschrikkelijk veel klanten.
Thuis.
Ander werk.
Nu doen, nog maar twee uur de tijd.
En er moest zoveel anders, nog.
Ziekenhuis, morgen, en al een jaar niet geweest en de route ontwend dus zullen oefenen en dat komt er nu niet meer van en post en belastingen nog steeds en mail, ik wou zo graag mailen, en boek, ik wou zo graag lezen, en vanavond ook nog sport en alles en nee, jou was ik beslist niet vergeten natuurlijk.
Iemand een paar uur te koop?
Ik bied €3,31
Dat is al wat ik blijk te hebben.
5 | 05:38
It's a dirty job, but somebody...
Goedemorgen
De Girofoon kan u op dit moment niet van dienst zijn.
De Girofoon is geopend van 7 uur 's ochtends tot...
Ja nee zeg.
Alsof die mevrouw er pas om halfzeven is.
Al haar kaartenbakjes bij elkaar moet grijpen. Bureautje opruimen. Er goed voor gaan zitten: links de losse dossiers, rechts het archief, vóór zich de net binnengekomen Overzichten van de Laatste Bij- en Afschrijvingen (toets 2) en een flesje Spa Blauw.
Ik wil gewoon om 5:33 mijn saldo weten - is dat zo raar?!
Als ik geen geld meer heb heb ik, voor de c1000 open gaat, nog maar 2,5 uur om mijn ouders om geld te bedelen!
Goedemorgen
De Girofoon kan u op dit moment niet van dienst zijn.
De Girofoon is geopend van 7 uur 's ochtends tot...
Ja nee zeg.
Alsof die mevrouw er pas om halfzeven is.
Al haar kaartenbakjes bij elkaar moet grijpen. Bureautje opruimen. Er goed voor gaan zitten: links de losse dossiers, rechts het archief, vóór zich de net binnengekomen Overzichten van de Laatste Bij- en Afschrijvingen (toets 2) en een flesje Spa Blauw.
Ik wil gewoon om 5:33 mijn saldo weten - is dat zo raar?!
Als ik geen geld meer heb heb ik, voor de c1000 open gaat, nog maar 2,5 uur om mijn ouders om geld te bedelen!
zondag 02 mei
18 | 12:14
Strong Silent Type
Het is not done, IP-adressen loggen
Maar ik ga het voor deze keer toch doen.
Beschouw het als een opsporingsbericht. Of een ode.
Want u, mijnheer of mevrouw c111222.upc-c.chello.nl, u fascineert me.
Behalve dat u een woest aantrekkelijk ip-adres heeft bent u wat mij betreft het best bewaarde geheim van internet.
Er is helemaal niemand die me al zo lang leest en van wie ik niet weet wie het is. Alle harde-kerners met vast en herkenbaar ip-adres hebben ergens sinds 2001 weleens gereageerd, of gemaild.
U niet.
Harde kern bent u, want u bent er nooit niet geweest.
Trouw bent u ook: u bent altijd gebleven en teruggekomen, ook na mijn lange stiltes in begin 2002 en 2003.
En koppig in uw zwijgen: op mijn eerdere oproep reageerde u niet.
Chello Leeuwarden, dat bent u volgens mijn Nedstat.
Zoveel minder mooi dan c111222.upc-c.chello.nl.
Lieve meneer of mevrouw c111222.upc-c.chello.nl.
Wilt alstublieft, voor één keer, na al die jaren, iets van u laten horen?
Al is het maar een mailtje met 'piep'?
Ook als u dat niet wilt blijft u natuurlijk welkom.
Maar het zou zo fijn zijn.
Update Merel heeft gelijk. Misschien weet u niet wie u bent. Klik hier om dat te weten te komen!
Het is not done, IP-adressen loggen
Maar ik ga het voor deze keer toch doen.
Beschouw het als een opsporingsbericht. Of een ode.
Want u, mijnheer of mevrouw c111222.upc-c.chello.nl, u fascineert me.
Behalve dat u een woest aantrekkelijk ip-adres heeft bent u wat mij betreft het best bewaarde geheim van internet.
Er is helemaal niemand die me al zo lang leest en van wie ik niet weet wie het is. Alle harde-kerners met vast en herkenbaar ip-adres hebben ergens sinds 2001 weleens gereageerd, of gemaild.
U niet.
Harde kern bent u, want u bent er nooit niet geweest.
Trouw bent u ook: u bent altijd gebleven en teruggekomen, ook na mijn lange stiltes in begin 2002 en 2003.
En koppig in uw zwijgen: op mijn eerdere oproep reageerde u niet.
Chello Leeuwarden, dat bent u volgens mijn Nedstat.
Zoveel minder mooi dan c111222.upc-c.chello.nl.
Lieve meneer of mevrouw c111222.upc-c.chello.nl.
Wilt alstublieft, voor één keer, na al die jaren, iets van u laten horen?
Al is het maar een mailtje met 'piep'?
Ook als u dat niet wilt blijft u natuurlijk welkom.
Maar het zou zo fijn zijn.
Update Merel heeft gelijk. Misschien weet u niet wie u bent. Klik hier om dat te weten te komen!
3 | 06:35
Gouden Boekje
En niemand, niemand, niemand kan zo mooi spinnen als Poes Pinkie
En ik sprak het uit, zo rond mijn tweede, als:
Nimme nimme Poef Pinke...
Geen idee waarom ik daar net ineens aan moest denken.
En niemand, niemand, niemand kan zo mooi spinnen als Poes Pinkie
En ik sprak het uit, zo rond mijn tweede, als:
Nimme nimme Poef Pinke...
Geen idee waarom ik daar net ineens aan moest denken.
zaterdag 01 mei
9 | 17:55
Weer gekeerd
Het zal bliksem zijn geweest.
Niet alleen was de televisie en internet stuk; ook de lift deed het niet meer.
Je zag de meneer van de zevende verdieping denken: praten met Puck, aan wie ik de pest heb, of meteen met mijn bosje bloemen 14 trappen op?
Hij koos voor het eerste, de dappere dodo.
Ik had wel een knal gehoord, gisteravond.
Maar ik ben heel stoer, waar het donder en bliksem betreft. Ik ben voor alles bang, maar ik moet wel uniek blijven natuurlijk. Al dat groepsgedoe hoef ik niet. Dus iedereen bang voor onweer: ik blij met onweer.
Er was een knal en een flits, tegelijk, en toen gingen er zeker drie autoalarmen af.
Deed me goed. Ik hou er wel van als anderen mijn agressie voor me uiten. Lawaai lawaai lawaaaaiiii koooom maar kom maar kom maar...!
En toen viel internet uit.
En de tv.
Maar ik zie dan geen verband, natuurlijk.
Enige portieken verder was het nog erger gesteld. Daar was ook de telefoon uitgevallen. Geen tv, geen internet èn geen telefoon - dat had ik vermoedelijk niet overleefd. En ter afleiding naar buiten gaan was geen optie. Merkte ik toen ik me na een redelijk actief uurtje sporten nauwelijks meer de zes trappen omhoog kon slepen.
Kale boel, zo zonder alles.
Niemand om tegen te klagen, want het was alleen ons flat. Niet gezellig heel Den Haag ofzo.
En niemand om de schuld te geven.
Want wiens schuld is het?
Niet die van Casema. Die kunnen ook niet voorspellen dat de bliksem gaat inslaan.
Niet die van de bliksem. Die wordt ook maar gestuurd. Die krijgt geen kaartje mee: daar niet hoor, daar staan kastjes en lopen draadjes.
Niet eens die van God, of wie dan ook maar Manager Natuurgeweld is. Kan die er wat aan doen dat er een stel neuroten zo van hem, van de natuur, van zichzelf vervreemd zijn dat ze zich zonodig moeten voeden met Electronica?
Rond halfelf besloot ik Casema nog eens te bellen. Onderwijl schroefde ik mijn computers open om mijn modempje over te hevelen. Het is allemaal al erg genoeg, dan wil ik me liever in een bekende omgeving ontheemd voelen.
Binnen een uur moet het opgelost zijn en ze wisten ervan! Zo juichte meneer, en ik met hem.
Het duurde er uiteindelijk 6,5.
Om halfvijf floepte de tv van sneeuw naar Felicity.
Om vijf sprak mijn router: Connected!
Het duurde nog een kwartier voor ook mijn mail en het internet dat durfden te geloven.
I'm back.
Fijn.
Kan die computer nu weer uit.
Het zal bliksem zijn geweest.
Niet alleen was de televisie en internet stuk; ook de lift deed het niet meer.
Je zag de meneer van de zevende verdieping denken: praten met Puck, aan wie ik de pest heb, of meteen met mijn bosje bloemen 14 trappen op?
Hij koos voor het eerste, de dappere dodo.
Ik had wel een knal gehoord, gisteravond.
Maar ik ben heel stoer, waar het donder en bliksem betreft. Ik ben voor alles bang, maar ik moet wel uniek blijven natuurlijk. Al dat groepsgedoe hoef ik niet. Dus iedereen bang voor onweer: ik blij met onweer.
Er was een knal en een flits, tegelijk, en toen gingen er zeker drie autoalarmen af.
Deed me goed. Ik hou er wel van als anderen mijn agressie voor me uiten. Lawaai lawaai lawaaaaiiii koooom maar kom maar kom maar...!
En toen viel internet uit.
En de tv.
Maar ik zie dan geen verband, natuurlijk.
Enige portieken verder was het nog erger gesteld. Daar was ook de telefoon uitgevallen. Geen tv, geen internet èn geen telefoon - dat had ik vermoedelijk niet overleefd. En ter afleiding naar buiten gaan was geen optie. Merkte ik toen ik me na een redelijk actief uurtje sporten nauwelijks meer de zes trappen omhoog kon slepen.
Kale boel, zo zonder alles.
Niemand om tegen te klagen, want het was alleen ons flat. Niet gezellig heel Den Haag ofzo.
En niemand om de schuld te geven.
Want wiens schuld is het?
Niet die van Casema. Die kunnen ook niet voorspellen dat de bliksem gaat inslaan.
Niet die van de bliksem. Die wordt ook maar gestuurd. Die krijgt geen kaartje mee: daar niet hoor, daar staan kastjes en lopen draadjes.
Niet eens die van God, of wie dan ook maar Manager Natuurgeweld is. Kan die er wat aan doen dat er een stel neuroten zo van hem, van de natuur, van zichzelf vervreemd zijn dat ze zich zonodig moeten voeden met Electronica?
Rond halfelf besloot ik Casema nog eens te bellen. Onderwijl schroefde ik mijn computers open om mijn modempje over te hevelen. Het is allemaal al erg genoeg, dan wil ik me liever in een bekende omgeving ontheemd voelen.
Binnen een uur moet het opgelost zijn en ze wisten ervan! Zo juichte meneer, en ik met hem.
Het duurde er uiteindelijk 6,5.
Om halfvijf floepte de tv van sneeuw naar Felicity.
Om vijf sprak mijn router: Connected!
Het duurde nog een kwartier voor ook mijn mail en het internet dat durfden te geloven.
I'm back.
Fijn.
Kan die computer nu weer uit.
5 | 06:07
Are You An Internet Addict...?
Na een halve dag al was ik het zat.
Of nee: na één avond.
Nee ook niet.
Bij de twee laatste uren die mijn dag nog restte, op een moment dat ik eigenlijk al lang zat was van mijn computer en internet, op het moment dat ik net naar bed zou gaan, werd ik gegrepen door het zat-zijn. En besloot ik dat het de volgende ochtend hersteld mòest zijn, want anders zou ik die ochtend niet doorkomen.
Het was niet hersteld.
Zowel de tv, als het internet waren nog steeds uitgeschakeld.
Zonder tv kan ik leven. Zonder internet niet.
En dus belde ik Wanadoo.
Casema.
Particulieren toets 1
Voor instellingen van uw modem, kijk op www.wanadoo.nl - (godverdegodver stomme sukkels hoe kan dat nou!!)
Bladibla voor inbelverbinding draai bladibla
Draai
50 eurocent per minuut
Veelgestelde vragen etc etc
inbelnummer
Ik startte mijn andere computer op, daar zat een inbelmodem in.
Ik trok de lijn uit de achterkant van mijn telefoon, kroop achter mijn bureua, wringde mijn hand tussen computer en muur en plugde het stekkertje in.
Zocht mijn oude cdtje.
Haast!
Modemdriver
Modemdriver werd niet goedgekeurd
Oh wacht, daar was iets mee
Nieuw cedeetje: Diverse Software I
Driver!
Install
Nieuwe inbelverbinding
OK
Pieeeeeeep......!!
God zij dank.
Ergens tussendoor moet ik een appel, een sneetje roggebrood met ontbijtkoek en een kommetje yoghurt hebben gegeten. Herinner ik me niets van.
I Need Help.
(Oh, en: degene die het in zijn hoofd heeft gehaald mij een dag of drie geleden twee bestanden van elk 10Mb te sturen die nu nog op de server stonden krijgt binnenkort slaag. Weet je hoe lang het duurt om dat binnen te halen op een 56k modempje??)
Na een halve dag al was ik het zat.
Of nee: na één avond.
Nee ook niet.
Bij de twee laatste uren die mijn dag nog restte, op een moment dat ik eigenlijk al lang zat was van mijn computer en internet, op het moment dat ik net naar bed zou gaan, werd ik gegrepen door het zat-zijn. En besloot ik dat het de volgende ochtend hersteld mòest zijn, want anders zou ik die ochtend niet doorkomen.
Het was niet hersteld.
Zowel de tv, als het internet waren nog steeds uitgeschakeld.
Zonder tv kan ik leven. Zonder internet niet.
En dus belde ik Wanadoo.
Casema.
Particulieren toets 1
Voor instellingen van uw modem, kijk op www.wanadoo.nl - (godverdegodver stomme sukkels hoe kan dat nou!!)
Bladibla voor inbelverbinding draai bladibla
Draai
50 eurocent per minuut
Veelgestelde vragen etc etc
inbelnummer
Ik startte mijn andere computer op, daar zat een inbelmodem in.
Ik trok de lijn uit de achterkant van mijn telefoon, kroop achter mijn bureua, wringde mijn hand tussen computer en muur en plugde het stekkertje in.
Zocht mijn oude cdtje.
Haast!
Modemdriver
Modemdriver werd niet goedgekeurd
Oh wacht, daar was iets mee
Nieuw cedeetje: Diverse Software I
Driver!
Install
Nieuwe inbelverbinding
OK
Pieeeeeeep......!!
God zij dank.
Ergens tussendoor moet ik een appel, een sneetje roggebrood met ontbijtkoek en een kommetje yoghurt hebben gegeten. Herinner ik me niets van.
I Need Help.
(Oh, en: degene die het in zijn hoofd heeft gehaald mij een dag of drie geleden twee bestanden van elk 10Mb te sturen die nu nog op de server stonden krijgt binnenkort slaag. Weet je hoe lang het duurt om dat binnen te halen op een 56k modempje??)