1 | 18:54 Zorgelijk

Eens per jaar heb ik een afspraak met de specialist.
En dat geldt voor elke specialist die ik heb.
Omdat ze me allemaal elk jaar willen zien, en ik standaard afspraken (in general) vergeet, leek het me heel praktisch om ze dan maar allemaal in één periode te plannen.

Ja. Heel praktisch.
Daarbij even over het hoofd ziend, dat ik ook eens in het kwartaal naar de neuroloog moet. En elke vier weken mijn infuus heb. Twee keer per week naar de fysio ga. Dat er dingen tussendoor kunnen komen.
En dat het dan wellicht allemaal een beetje botst.

En zo komt het dat de eerste twee weken van juni - direct beginnend op de allereerste dag - gevuld zijn met: de dermatoloog; de revalidatie-arts in combinatie met de orthopaedisch schoenmaker; de oogarts; de maag-darmspecialist; de neuroloog; mijn infuus; een spoedje bij de tandarts; vier keer fysio - en wordt afgesloten met een reunie van het gesticht waar ik in 1998 opgenomen zat.
Maandag 18 juni word ik dan vermoedelijk afgevoerd naar een rusthuis, wegens algehele uitputting.

Eigenlijk zou ik tussendoor ook nog naar de huisarts moeten.
Om te horen dat ik niet allergisch ben voor pollen (maar dat wist ik al, want ik heb Contacten dus ik heb de uitslag van die bloedtest allang zelf achterhaald); en voor deelname aan het feestje dat bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker heet.
Maar toen ik bij de doktersassistente vroeg of dat laatste even kon wachten, of dat het net als met de jaarlijkse vaccinaties is: één week met drie prikdata, en als je die mist heb je pech? - toen bleek dat ze je daar bij het onderzoek echt héél graag willen hebben. Als je op de eerste uitnodiging niet reageert komt er namelijk een tweede. Daarna volgt er een derde - en als je dan nog steeds niet bent komen opdagen nemen ze persoonlijk contact met je op waarom dan wel niet.
Dus dat uitstrijkje, dat komt nog wel eens.
Als ik uitgerust ben, ergens na de zomer ofzo.

4 | 01:26 Hello, Goodbye

Ik kijk naar het plafond in de keuken, en ineens besef ik wat het betekent om naast een slootje te wonen.

Muggen.

Niet alleen die twee die ik in de woonkamer over de muur zag wandelen, maar kolonies vol, ontelbaar veel. En met 'ontelbaar veel' bedoel ik: na vijfentwintig ben ik gestopt met tellen. Op een oppervlak van ongeveer 4m².

De vraag is nu: keukendeur openlaten zodat ze terug naar buiten kunnen, maar het risico lopen dat er juist nog meer binnen komen (om nog maar te zwijgen van de langsvliegende inbrekers - want ondanks dat de stress inmiddels iets verminderd is: de deur naar het balkon gewoon wagenwijd open zetten gaat me toch wat ver) - of de deur dicht doen, hopen dat ze elkaar opvreten maar bijna de garantie hebben dat ik lek word geprikt, aangezien mijn bed op vijf meter afstand van De Zwerm staat.

Wat zou u doen?
Deur open of deur dicht...?

<i>('Alsjeblieft zeg, beetje overdreven, we leven niet in de tropen', dacht ik vanmiddag nog schamperend, bij het zien van de klamboe's die bij AH in de aanbieding waren. Juist....)</I>

2 | 19:00 Bonus

Daar kwam een huilbui langs van ongeveer drie maanden groot.

En dat komt dan dus helemaal nóóit gelegen, hè. Als je gewoon lekker veel energie hebt, tijd te over. Zakdoekjes op zak.

Daar ga je dan en sta je dan. Zwalkend en bijkans kokhalzend van moeheid, daardoor nog eens extra paniek; hikkend en snotterend en gierend van het huilen, almaar je neus ophalend, heel onbeschaafd en zonder succes je natte wangen droog wrijvend met je mouwloze arm. Haastend om toch ook nog op tijd eten te kopen.

Nee, geen zegeltjes. Liever een knuffel en een warm zacht bed.

§ | 15:55 Secret Ingredient

In de laatste hap van mijn kop soep vond ik een wit stukje... Iets. Hard plastic?
Duidelijk niet in vloeistof oplosbaar, te hard om gedachteloos door te bijten, maar wel zacht genoeg om doormidden te breken.

In de laatste hap.
Van nota bene volledig zelfgemaakte soep, louter opgebouwd uit gekookte gepureerde groenten.

En da's dus de crux.

Als je een stukje plastic in fabriekssoep vindt, dan kan het van alles zijn. Niemand weet wat die soep in zijn productietraject allemaal heeft meegemaakt, doorgemaakt.
De aard en origine van het stukje Iets... het aantal mogelijkheden is legio. Zó ontelbaar, onvoorstelbaar, niet te overzien, dat al wat je kan doen is je wilde paniek kanaliseren in een klachtenbrief, met bijsluiten van het Iets.
De fabrikant zal op zijn beurt, doodsbang voor aansprakelijkheid en schadeclaims, het Iets in een lab laten analyseren. Daar komt dan meestal weinig echt verklarends uit; waarna je een nietszeggende brief terugkrijgt en hier heeft u het aankoopbedrag terug en tevens sturen wij u een selectie uit ons assortiment als attentie, met oprechte excuses voor het ongemak.
Tegen die tijd is het ofwel allemaal met een sisser afgelopen, ofwel je bent al lang en breed dood en begraven.
Maar je hebt tenminste actie kunnen ondernemen.

Maar dit Iets, dat kan helemaal niet 'van alles zijn'. Dat kan helemaal niets zijn.
Na ruim twee uur van onderzoeken, langslopen van de mogelijkheden, nakijken van gebruikte apparatuur (een mes, een soeppan, een pollepel, een staafmixer, een soeplepel, een kommetje) - kan ik met absolute zekerheid zeggen: het kan niets zijn.
En toch is het er.

Ik ga dan nu maar stilletjes zitten wachten op mijn onvermijdelijk einde.

Mocht deze geschiedenis u eerder ter ore komen dan mijn ouders, mocht mijn sterven (nog) meer nabij zijn dan ik had gehoopt:
de twee stukjes Iets liggen op de bovenste plank van de boekenkast in de woonkamer. Naast de bijbel - maar dat is, hoewel toepasselijk, toevallig.
Dat mijn nabestaanden tenminste iets van afsluiting kunnen vinden, als de plaatselijke CSI-afdeling hun onderzoek gaan doen.
Want iedereen heeft maar een lab. Behalve ik...

2 | 13:37 Verdomd Hard Werken - een reactie

Ik herken het. Alles, in dit stukje. De pijn, het realiseren. De confrontatie met wat voor anderen zo vanzelfsprekend en normaal is, en dat voor jou helemaal niet meer is.
En opmerkingen van 'kijk wat je nog wel kan' werken bij mij meestal averechts.

'Maar je hebt het toch maar gedaan, heel goed!!' - en dan denk ik: laat dat nou eens even tot je doordringen. Dat mijn leven dus zó klein en beperkt is geworden dat het zelfstandig van A naar B gaan een complimentje waard is. Dat alledaagse zaken ineens benoemd moeten worden; niet alleen als prijzenswaardig, maar ook voor mezelf, als 'aandachtspunten, activiteiten om rekening mee te houden'.

Dat GODV..... nóóit meer iets gewoon ontspannen en vanzelf en gedachteloos kan, nooit meer zàl gaan. Alles gepland, niets spontaan, altijd rekening houdend met beperkingen en grenzen. Dat het, in mijn geval (MS), in de toekomst hoogstwaarschijnlijk alleen nog maar minder zal worden.
Dat het mijn voorland is om blij te zijn met hoe mooi de lucht is, bezien door het raam vanuit mijn bed.
'De kleine dingen waarderen' - niet omdat dat zo fijn zen-achtig is, maar omdat er helemaal geen keuze is. Omdat die kleine dingen het enige is wat nog over is om te waarderen.

In die zin vind ik de laatste tijd jouw stukjes steeds moeilijker leesbaar.
Je haakwerk.
Sorry - niet dat ik het niet mooi en knap vind, zeker wel. Ik zou het nooit kunnen, hoe ik ook mijn best zou doen.
Het is niets persoonlijks, het maakt gewoon iets in mij los.

Te confronterend. Doet me teveel denken aan het revalidatie-centrum, mensen die moeizaam hun verfkwast naar hun papier brachten en een streep zetten. Buiten adem en trillend na die ene streep.
Doel voor die dag behaald.

'Nooit nooit nóóit ik', dacht en denk ik rillend. Nooit wil ik iemand worden die zal gaan knutselen. Knutselen omdat er niets anders meer te doen is.
Die schilders in het revalidatie-centrum die soms hoogopgeleide mensen waren. Na een CVA een schaduw van een schim van zichzelf. Alle aanzien, alle waardigheid: weg.

'Ik ga nog studeren', houd ik mezelf voor. Ooit zal ik nog studeren, ooit zal ik publiceren, ooit zal ik Groots worden. Groots en Slim en Kundig.
Ik heb ambities, ik wil iets bereiken.
Later, als ik groot ben.
Dat ik allang groot ben; dat de tijd voortschrijdt; dat de thuiszorg, of all people, niet langer dan een uur kan komen omdat ik daarna uitgeput ben; dat ik in geen jaren een boek heb gelezen, laat staan serieus gestudeerd - dat dringt heel af en toe tot me door. Snoeihard.
En bij elk haak-stukje van jou ook weer.

Sorry voor deze tirade en persoonlijke uitbarsting.
Dat het herkenbaar is, wilde ik maar zeggen. En dat het blijkbaar wat heeft losgemaakt....

§ | 16:43 Spoedijsend

'Papa, Papa...!!! Papa- Mamaaaaa....!! Mama, Oma, Hans! Hans, Hans doe nou open, geef nou antwoord, Ha-haaaans.....!!!!'

Het geschreew op straat gaat door merg en been.
Griezelig, hysterisch, panisch geschreeuw.
Hier is sprake van doodsnood, zoveel is wel duidelijk.

Maar niemand antwoordt.
Waarom antwoordt niemand, waarom komt papa, mama, oma, Hans niet te hulp??
Er moet toch iets gebeuren - ik wil kijken maar ben bang voor wat ik te zien zal krijgen.
Is het buurjongetje, dat dit gegil produceert, gevallen? Tanden uit zijn mond, bloedbad?
Maar ik moet. Als ik niet, wie dan..?

Heel voorzichtig spied ik vanaf mijn balkon naar beneden.
Bij de parkeerplaats staat het buurkind. Inderdaad zonder tanden, maar dat is door het wisselen. Hij heeft niet minder tanden dan hij vorige week had.
Behalve zijn door het schreeuwen rood aangelopen gezicht lijkt er eigenlijk niets met hem mis.
Maar misschien vraagt hij hulp voor een vriendje. Misschien is er verderop een ongeluk gebeurd.

'Wat is er aan de hand?', roep ik naar beneden.

'De ijscoman is in de straat en ik wil een ijsje...!!'

Perplex krijg ik er nog net uit: 'als je dan gewoon even aanbelt en naar boven gaat, in plaats van zoveel lawaai te maken'
Maar dat is geen optie. Tegen die tijd zal de ijskar al weg zijn.

Een zaak van leven of dood, absoluut.
Zeker met de tropische temperaturen die op het moment heersen.

§ | 00:43 Alles heeft zijn uur en ieder ding onder de hemel zijn tijd

Aan mijn wijkgenoten, mijn stadsgenoten, landgenoten. Aan SBS, die natuurlijk als eerste komt opdraven als groot alarm wordt geslagen. Aan u, lieve lezer, als eerste getuige:

Ik weet dat het er allemaal erg verdacht uitzag en klonk. Boren om elf uur, om halftwaalf gesleep en gezeul op de parkeerplaats, met een zware zak. Gerommel op het balkon; dat ik vervolgens om klokke middernacht dat balkon stond te soppen.
Maar heus. Ik zweer.
Er was geen lijk, het was echt heus niet zo griezelig als het leek (toevalilge woordspeling - kon geen andere woordcombinatie vinden).

Het punt is: als ik de moed heb, dan heb ik de energie niet, en als ik de energie heb, dan de moed niet.
En aangezien het me juist nu aan beide ontbrak, vond ik dit het uitgelezen moment.
Dus ik heb eerst gaten geboord in de nieuwe diepe grote bouwemmers.
Toen realiseerde ik me dat ik niet genoeg aarde had, dus heb ik de nieuwe grote mega-zak uit de achterbak van mijn autootje gehaald.
En na afloop lag alles, maar dan ook echt àlles onder de aarde.

Maar mijn broccoli- en bietenplantjes zijn nu in elk geval overgeplant naar nieuwe, ruimere, zonniger bakken.

Geen bloed en verborgen lijken en lichaamsdelen, dus.
Sorry over de overlast en de mogelijke onrust.

3 | 12:22 Zorgkeuze

25 Minuten hing ik in de wacht, wakker gehouden door een stem die elke tien seconden zei: 'er is nog één wachtende vóór u'. Waar ze dat in eerste instantie nog op montere, bemoedigende toon zei, werd dat allengs somberder en vermoeider. Geautomatiseerd of niet: ik kon zweren dat ze na een minuut of tien overging op 'er is nòg steeds maar één wachtende vóór u', na een kwartier 'ja, sorry hoor, nog steeds die ene wachtende vóór u', en na twintig minuten: 'yada-yada-yada één vóór u'.

Maar eindelijk, eindelijk werd er ècht opgenomen.
'Ja, goedemiddag, ik heb straks een perimetrie bij u, maar ik ben de hele nacht ziek geweest. Ik wil best komen, maar ik weet niet of het verstandig is, of dat het onderzoek niet negatief beinvloedt. Nou zou...'
'Moment, ik verbind u door.'

*klik*

NEEEE!! Ik was nog niet uitgepraat, ik wilde alleen weten....'

'Goedemorgen, perimetrie, ik had begrepen dat u ziek bent, en u bent bang dat dat invloed heeft op het onderzoek?'
'Nee, ik wilde weten hoe lang het duurt voor ik op een nieuwe afspraak zou kunnen komen, want als dat veel te ver weg is, dan probeer ik het toch gewoon nu.'
'Oh, dan hebben ze u te snel doorverbonden.'
[Dùh...].
'Daar kan ik u geen antwoord op geven, dan zal ik u terug moeten verbinden naar de afsprakenbalie.'

Waar ik dan vermoedelijk wéér een half uur zou moeten wachten. Of nog langer: dat iedereen vrolijk met lunchpauze gaat maar dat ze vergeten de telefoon om/uit te  zetten. Wat ook niet voor het eerst zou zijn.

Ik waag het er dan maar op, gammel en moe en brak en wel.
Zo'n doorzetter ben ik (niet).

5 | 19:20 Aan Gort en Diggelen

'Kook ze in 30 tot 45 minuten gaar', staat op de verpakking van de linzen; 'bij het koken blijven ze heel'.
Ha. Dat zullen we nog wel eens zien, denk ik verbeten.
Dat zeiden ze ook van de hele haverkorrels, en mooi dat ik elke middag bij de lunch een bord haverkorrel-pap wegkauw doorslik.

Een kleine twintig minuten later kijk ik tevreden naar de in de pan rondkolkende linzenfragmentjes. Een clusterbom had geen grotere ravage kunnen aanrichten.
Zie je wel: of het nou vriendschappen, mijn eigen lichaam, bonen of granen zijn: geen vezel of relatie zo sterk of ik krijg hem wel stuk.

1 | 02:44 Down & Downer

Dit keer, dacht ik, dit keer doe ik het heel anders.
Geen opwekkende dingen meer voor het slapen gaan. Gewoon, rustig tv kijken.

Dus ik keek naar 'Kim's Story' een documentaire over Kim Phuc, het beroemde meisje dat naakt midden op de weg rent, schreeuwend want brandend door napalm.

Van het één kwam het ander, zoals dat gaat met Wikipedia, en van Kim ging ik naar Pulitzer-foto's, de eveneens beroemde foto van de gier bij het verhongerende meisje in de Soedan, genomen door Kevin Carter, die op zijn 34 zelfmoord blijkt te hebben gepleegd (hij was al depressief vóór hij oorlogsfotograaf werd, maar evengoed: je zou in minder een laatste druppel voelen).

Ik bladerde door nog wat meer geinige Vietnam- en Soedan-plaatjes, en nu ben ik twee inderdaad weinig opwekkende uren verder en dùrf ik niet eens meer te slapen.

Mijn streven is goed, mijn keuzes en acties zijn alleen zo... nou ja. Volslagen stupide en waanzinnig krankzinnig, zeg maar.