16 | 13:26 Sociaal Netwerk

Oh, en:
dit is een oproep. Een schaamteloze oproep, nee, dat is niet waar: ik schaam me diep, geneer me kapot dat ik zo diep ben gezonken.
Maar toch. Een oproep, aan de lezers met eigen lezers:
zoudt u mij willen en kunnen linken? Aandacht vragen voor het drama dat Puck heet?
Zeg dat er vooral bij: dat het een daad van Barmhartigheid is, een Goed Doel. Ontwikkelingshulp, in zekere zin. Geen vreugde, geen leesplezier.
Ik bedoel, dat mensen niet teleurgesteld zijn.

Punt is: ik had Lezers. Vrij veel. Maar door mijn eigen toedoen - of het gebrek daaraan, gezien mijn gebrek aan activiteit hierzo - is het aantal pageviews op een dag afgenomen tot een schamele 25. En dat is inclusief alle verdwaalde mensen die mij hebben gevonden via bizare Google-searches.

Ik heb u nodig.
Ik heb Aandacht nodig.
Alles om eraan herinnerd te worden dat ik nog besta, dat ik mezelf niet kwijtraak.

Vergeet giften aan Unicef, vergeet uw zo braaf ingevulde donorcodicil, vergeet onbeduidende rampgebieden als Somalie.
U kunt hier en nu een leven redden.

Steun Puck!

(Tenzij u denkt: fuck Puck, dood aan Puck - blijft u dan alstublieft weg. Ik heb geen extra duwtje nodig.)

11 | 12:49 Thuisloos

Dus. Ik ben 33, bijna 34. En sinds een kleine 10 dagen woon ik niet meer thuis.
En ik heb het gevoel alsof ik alles verloren heb, en nog meer dan dat aan het verliezen ben. Mijn verstand, onder andere.

Dus.
Om het enigszins dragelijk te maken, om iets van troost te vinden in het idee dat dit echt, althans volgens mijn moeder, 'heel normaal is': vertelt u mij alstublieft hoe het was toen u uit huis ging. Voor het eerst zelfstandig ging wonen. Terwijl u MS had, en darmproblemen, en een autistische stoornis.
Zegt u me alstublieft dat het niet aan mij ligt, dat het inderdaad gruwelijk was, maar dat het allemaal goed komt. Dat ik me weer veilig ga voelen, en rustig, en op mijn gemak, en minder somber en minder bang en minder doelloos. En dat ik straks niet alleen vertrouwen, maar ook weer zin krijg in het leven.

Want op het moment ben ik this close om op te geven. Alles. En de rest.

2 | 15:05 Letter of Note

Lieve T.,

Ik vond dit, of botste er tegenaan, eigenlijk. Moest meteen aan je denken, wilde het je sturen.
Dus dat doe ik maar. Misschien dat het aankomt, hoe dan ook.

Er zijn veel dingen waarbij ik aan je moet denken. Oneindig veel.
Mijn moeder, heerlijk bot als altijd, zei, ‘toen het net zo was’: ‘Ik had eigenlijk nooit het idee dat T. een grote rol in je leven speelde. Zo vaak had je het niet over haar’.
Maar juist nu merk ik hòe vaak ik aan je denk, en hòe groot de rol is die je in mijn leven, in mijn hart speelde en speelt.

Ik weet niet hoe actief jij bent, online. Hoe bekend je bent met de zogenaamde ‘nieuwe media’, met weblogs en wat niet al.
Zegt het begrip ‘tag’ je iets?
Als ik aan jou tags moet koppelen, dan blijkt er geen einde aan te komen.
Tientallen onderwerpen kom ik in mijn leven tegen, waarmee ik jou waarschijnlijk altijd al, als automatisch, associeerde. Maar juist nu, nu die associatie op een muur van pijn knalt, nú pas realiseer ik me hoe groot je plaats in mijn hart is.

Alles, en alles.
Nare dingen - zo veel. Veel te veel.
Depressie, eetstoornis, zelfbeschadiging, anorexia; alle daaraan verwante ‘tags’.
Nierbekkenontsteking. Driftbui. Dulcolax. Purgeren. Zowel haaruitval als haargroei.
Positievere dingen.
Talen - alle talen. Taalwetenschappen. Landen - alle landen. Rusland, natuurlijk Rusland. Odessa. Blokfluit. Al mijn platen, die ik jou ooit eens gaf, omdat ik geen plek meer had voor mijn platenspeler. Al die titels van al die platen die ik nu onherroepelijk ook met jou associeer. Schooltijd, Gymnasium, examenjaar, Latijn, Grieks. Slauerhoff.
Neutrale zaken, zaken die althans vroeger neutraal waren en nu voorgoed beladen zijn, hun onschuld verloren hebben.

‘Trein’.

God, ik mis je.
Elke dag weer, elke ‘tag’ weer.

Ik wilde je al eerder schrijven, maanden geleden, maar het wil niet lukken.
Misschien dat dit een beginnetje kan zijn.

Zorg goed voor jezelf. Waak een beetje over je ouders, over M.
Een béétje - cijfer jezelf niet weg. Neem rust, eindelijk rust.
Zeg je vader alsjeblieft dat ik hem steeds wil mailen; je moeder dat ik zo graag eens langs zou komen en met haar praten. Maar dat het niet lukt. En dat ik niet durf.

Kussen en knuffels - heel voorzichtig en heel snel (ik weet hoe je het verafschuwt, maar soms moet het gewoon even),

Tot gauw, tot mails,

Puck

1 | 13:25 Voort


Ineens, gewoon zomaar op de fiets, tussen slingeren en door rood rijden en bijna doodgaan in, kwam het inzicht. Een absolute Aha-Erlebnis, een Eureka-moment.

Ik moet het allemaal omdraaien

In de loop van de jaren waren er momenten dat het nodig was mijn Thuis te ontvluchten, richting mijn Huis.
Daar had ik een vluchttas voor. En een vluchtlijstje, met dingen die ik echt absoluut niet mocht vergeten mee te nemen.
(Hoe eigener en vanzelfsprekender iets is, hoe groter de kans dat je het vergeet. 'Ik eet elke dag brood, natuurlijk heb ik brood in huis, waarom zou ik brood kopen als ik elke dag brood eet en brood er altijd is?'. Het klinkt onzinnig, maar dat is vaak wel de praktijk. Alsof het brood zo'n natuurlijk gegeven is, dat die gewoon aan je vastzit, ingebouwd is.)

Er was een vluchttas en een vluchtlijstje, en als ik plots weg moest wist ik precies wat ik nodig zou hebben om een dag of drie door te komen.

Na een week traag verhuizen (alles op de fiets, in weekendtassen en rugzakken) woon ik nu nergens meer, behalve in Niemandsland. Nergens is het meer echt compleet en ingericht. De chaos neemt toe, en de chaos in mijn hoofd ook. Ik kan niet meer terug, zoveel is zeker. Terug is net zo'n karwei als heen. Maar ik zit op een dood punt; ik weet niet meer wat de volgende stap moet zijn.

Tot ik het me realiseerde, vanochtend.

‘Ik moet het allemaal omdraaien’.

Zo eenvoudig. Zo logisch.
Waarom ben ik daar niet eerder op gekomen?

Mijn vluchttas, die voorheen voor in mijn vluchthuis was, wordt nu de thuistas, voor in mijn huidige Thuis.
Inhoud blijft hetzelfde, principe ook: alles wat ik nodig heb om een dag of drie door te komen.

Simpel inzicht, met grote consequenties.

Als alleen die thuistas maar netjes ingericht blijft.
Dan kan ik daaromheen alles verhuizen. Niet meer selecteren, niet meer twijfelen.

Thuistas.

Ik kan weer verder.

3 | 23:53 Zorgen

Goed, dus ik heb een nieuwe huisarts nodig.
Lang, zeer dramatisch verhaal. Zal ik u besparen. Mocht u toch nieuwsgierig zijn: half Den Haag heeft me vandaag, hysterisch huilend en schreeuwend, zien en vooral horen langsfietsen. Ask anyone.

Maar goed. Nieuwe huisarts, dus.
En dan moet er een overzichtje komen.
Behalve de medische gegevens zoals verstrekt door mijn straks-ex-huisarts, ook een duidelijk lijstje van aandoeningen, medicatie, en specialisten.

Overzichtje is gemaakt.
Maar nu heb ik het knagende gevoel dat ik iets heb gemist.
Toe, geeft u eens raad, visie, inzicht.
Wat voor zorgverleners heeft de gemiddelde Nederlander nog meer, behalve natuurlijk deze:

Autisme-beleiding
Neuroloog
Uroloog
Hematoloog
MaagDarmLever-arts
Oogarts
Gynaecoloog
Revalidatie-arts
Fysiotherapeut
Orthopedische schoenmaker
Tandarts

...?

§ | 16:29 Knip. Knip. Knip.

Wat me bij het opruimen van al mijn potjes en flesjes vooral opvalt, en waar ik eigenlijk verbaasd van sta: dat juist het opruimen van de zaken waarmee ik geen enkele emotionele binding heb me het meeste moeite kosten.

Ik denk, dat juist dàt het allemaal zo 'echt' maakt.
Zo duidelijk een doorsnijden van banden is.

Alles wat eigen en thuis voelt: dat is logisch, dat dat meegaat. Ook als ik 'gewoon even ga logeren', al is het dan in mijn eigen huis.
Maar juist het inpakken van al die zaken waar ik nooit naar omkijk, die maken zo duidelijk: ik ga hier weg. Dit is van mij, dus dit moet mee.

Al die zaken die je nooit zou meenemen naar een simpel logeerpartijtje, maar alleen als je echt voorgoed weg gaat...

§ | 02:20 DA-it-yourself

Ik zal het nooit hardop zeggen, maar terwijl ik inpak en verhuis wordt me duidelijk dat mijn ouders gelijk hadden: in de loop der jaren heb ik stilaan steeds meer plekken van het huis geannexeerd, bezet met mijn spullen.
In de keuken mijn eten en eetgerei; aan de kapstok drie of vier jassen; in de badkamer het wasrek wat nooit echt helemaal leeg is, in de bergkamer duizend pakken thee, rijst, pasta en andere voorraden.
En toiletartikelen.

Eén van mijn grootste en meest frusterende problemen is de enorme discrepantie tussen hoop en ambitie enerzijds, en realiteit anderzijds.
Dat uit zich zelfs in iets kleins als verzorgingsproducten.
Zeep, geurtjes, etcetera.
‘Dat vind ik lekker, dat ga ik gebruiken. Ik heb nu de leeftijd dat ik....’.

Erg veel plannen worden vol enthousiasme en goede wil gemaakt en lopen net zo hard weer vast, vanwege dat argument: ‘ik heb nu de leeftijd dat ik...’.
Omdat ik mezelf zo ontzettend graag als ‘normaal’ zie.
Dan wel tegen iedereen die het maar wil horen prachtige weloverwogen verhalen heb over beperkingen, acceptatie, leren-omgaan-met - maar zelf het meest eigenwijs ben, al deze wijsheid consequent in de wind sla en mezelf standaarden opleg waar ik met geen mogelijkheid aan kan voldoen.
(A: het is niet voor niets dat mijn advies zo vlot kwam. Zie hier de 2 die zichzelf niet eens als een 5 maar liefst als een 8 behandelt...)

‘Dat vind ik lekker, dat ga ik gebruiken’, dus.
Ik heb de pest aan douchecrème. Ik vind het glibberig, smerig; ik wéét dat het schoonmaakt maar het voelt niet zo. Ik beschouw wassen met douchecrème niet als schoonmaken, heb altijd de neiging het daarna nog eens dunnetjes over te doen met een ouderwets stuk zeep. Squeaky clean, is hoe ik het wil. Zo schoon dat je vel zo lekker ‘knarst’. Niet dat vettige dat je nooit helemaal meer van je huid lijkt af te krijgen, hoeveel water je ook gebruikt.
Maar douchecreme heb je in zo ontzettend veel meer geurtjes - en dus ga ik elke keer overstag.

Dat wil zeggen: bij de aanschaf. Ik koop het, ik zet het weg, en was mezelf gewoon weer met mijn stuk zeep.
Als dat op is zie ik dat niet als een goed moment om eindelijk eens die fles crème te openen. Ik koop bijna gedachteloos een nieuw stuk zeep, zet dat niet weg maar leg het meteen bij de douche - en zo voort.
En ook zo voort met de doorlopende aanschaf van nieuwe douchecrèmes. Want ik leer niets, en het spul blijft maar her en der in de aanbieding... en dat ene filiaal van AH ging na evalueren en reorganiseren vooral elimeneren, en deed het gros van hun doucheproducten voor een fractie van de prijs van de hand.
En ik greep mijn kans, want ‘dat vond ik lekker, dat ging ik gebruiken, ik had nu wel de leeftijd dat ik....’.

Iets vergelijkbaars geldt voor conditioners, en voor deodorants.
Ik ben gezegend met een zeer zuinige zweetsecretie, en gestraft met een overgevoelige huid. Gevolg: hooguit één busje deodorant per jaar. Waarom ik überhaupt gebruik denk te moeten maken van aanbiedingen snap ik zelf ook niet, maar ik ga elke keer voor de bijl.
Conditioners: Mijn haar is inmiddels een paar meter lang (of, althans: zo voelt het. Het is vrij lang, in elk geval). Conditioner is iets wat ik zeer zeker gebruik en, zolang ik lang haar heb, ook altijd zal gebruiken. Grote hoeveelheden per keer. Maar conditioner of niet: ik heb fijn babyhaar. Kurkdroog. Onhandelbaar. ’s Morgens ben ik een half uur bezig het uit te kammen; dan vlecht ik het, knoop de vlecht weg en de rest van de dag heb ik er geen omkijken meer naar.
Het voordeel, maar in deze context: nadeel, is dat het op deze manier ook niet vies wordt. Dat wassen meer een formaliteit is dan een noodzaak. Een loos gebaar, zo u wilt. ‘Ik was mijn haar, want dat schijnt te moeten en te horen’.
Met dergelijke praktijken krijg je ook geen liters shampoo en conditioner weg.
En toch. ‘Ik zou best eens die andere kunnen proberen, volgende keer, hij is nu toch in de aanbieding, en juist omdat ik het sowieso altijd gebruik...’.

Ik heb ze verzameld, vanochtend: alle flacons en potjes en flesjes.
En gisteren.
Uit alle hoeken van de bergkamer kwamen de flessen tevoorschijn. Als ongedierte met een hoge vruchtbaarheids- en voortplantingsgraad.
Een weekendtas en drie rugzakken vulde ik uiteindelijk.
Alles verscheepte ik vanavond naar mijn nieuwe huis, zette het aldaar in de berging neer. Twee flinke planken vullend.

Als u nog iets nodig heeft: geef maar een gil. Grote kans dat ik het heb.
Ik begin mijn eigen drogisterij, if all else fails.

§ | 14:48 Inpakken en wegwezen

Dus, in het kader van ‘mijn best doen’ en ‘doen wat ik NU kan doen’:
ruim ik op.
Heel traag en rustig pak ik tassen vol. Op volgorde en op categorie.
Volgorde van ‘wanneer heb ik wàt nodig’.

Ik ben autist.
Dat is me het afgelopen jaar meer dan ooit duidelijk geworden.
Ik heb moeite met zaken waarvan anderen niet eens op het idee komen dat men er moeite mee zou kunnen hebben.
Ik heb regelmaat nodig. Structuur. Overzicht.
Continuiteit, consequentie, eigenheid.
En vooral: geen veranderingen.

En als er iets is wat wordt gekenmerkt door een volkomen afwezigheid van al die begrippen is het wel verhuizen.
Dus moet ik er maar zo goed (en zo kwaad) als het kan mijn weg in zien te vinden.

Er zijn mensen die met gemak een paar maanden in de rotzooi en wanorde van verbouwingen kunnen leven. Wat heb je tenslotte méér nodig dan een hoekje om te slapen en te eten; wat is er mis met een overzichtelijke weekendtas met het hoogstnoodzakelijke aan kleding en toiletartikelen?

Alles.

Zozeer ‘alles’, dat ik in ernst heb overwogen een appartement te huren dat exact gelijk is aan hetgeen mijn vader nu huurt.
Het feit dat de huur twee keer mijn totale maandinkomen bedraagt kon een obstakel genoemd worden, dus dat plan ging niet door.
De enige oplossing is nu om mijn leefruimtes -slaapkamer, keuken en badkamer - zo goed als identiek over te tillen naar mijn nieuwe woning.

Dat is logistiek wat lastig.
Want: alles wat ik vanaf de eerste dag, het eerste uur nodig zal hebben, heb ik ook tot het laatste uur van de laatste dag ‘thuis’ nodig.

(Terzijde: wanneer ik het over thuis heb, dan is dat gewoon mijn ouderlijk huis, mijn huidige woonplek. Mijn nieuwe woning, dat is ‘dat daar’. Dat vijandige, griezelige huis, die grote ruimtes waar de eenzaamheid en angst me naar de keel grijpen. Mijn huis moet mijn thuis worden. Dat geldt voor iedereen, maar juist omdat het door mijn autisme allemaal zo nauw luistert, is er weinig mogelijkheid voor een ‘langzaam eigen worden’. Dan dus maar kunstmatig, door alles 1-op-1 te verplaatsen)

Vandaar dus: op volgorde.

Eerst gingen mijn herfst- en winterkleding.
Toen, hoe ironisch, mijn hoogzomerkleding. Ik ben realistisch - of pessimistisch - genoeg om te weten dat ik die op korte termijn ook niet nodig zal hebben.
Toen beddengoed en pyjama’s, op volgorde van pas naar minder pas gewassen. De langst liggende zal ik het eerst nodig hebben, dus, mocht het hele proces langer duren dan gepland en gehoopt, dan kan ik in elk geval nog in een fris bed slapen.

Dan komt er nog wat klein grut, en hoe ik dan uiteindelijk de laatste dag moet gaan aanpakken is me een raadsel.
Want ik heb alles tegelijk nodig.

Heeft u weleens gekeken, in uw huis, wat u zoal op een dag tegenkomt?
Waar u gebruik van maakt?
Keukengerei, douche-artikelen, natuurlijk kleding, de computer.
In mijn geval een la vol medicijnen.

Hoe neurotischer, hoe groter de hoeveelheid ‘noodzakelijkheden’.
Zaken die voor veiligheid zorgen, om volstrekt willekeurige redenen.
Bepaalde CD’s, DVD’s, kleurtjes geurtjes stofjes. Hoe angstiger, hoe meer safety blankets aanwezig zijn en moeten zijn. Altijd, want een innerlijke vijand rust nooit. En elke vijand heeft zijn eigen bezwering - dus met alleen die ene CD en dat ene puzzelboekje ben je er niet. Bovendien voor elke bezwering een back-up, want wat nou als ik nou nèt iets anders nodig had, dit keer?
Minstens twee dozen aan ‘nonsens-zaken’, zaken van ogenschijnlijk geen enkele importantie, die toch allang verhuisd hadden kunnen worden maar niettemin tot het laatste moment moeten wachten.

Ik weet nooit of het een voordeel is, dat ik een hoogfunctionerende autist ben (want niet zwakzinnig) (in autisten-land ben je al gauw hoogfunctionerend).
Natuurlijk: ik kan mijn eigen gedragingen observeren, registreren, analyseren. Maar de idiotie ervan inzien maar ze niettemin niet kunnen loslaten, dat maakt het vaak alleen nog maar frustrerender.

Dus, op uur Z van dag Z moeten verhuisd worden:
Al mijn medicijnen.
Mijn pannen, bestek, borden en kommetjes.
Mijn eten.
Mijn toiletartikelen.
Mijn computer.
Mijn DVD’s, videobanden, CD’s.
Bepaalde boeken.
Puzzelboekjes.
Telefoon. Oplader.

En... oh god, nog zoveel meer.

Logistiek.
Logistiek is het sleutelwoord.

Er moet in de oudheid vast een aparte god - of twee - voor zijn geweest, want oh wat zou ik die nu graag aanbidden en om raad vragen.

§ | 14:03 Bla. Bla. Tsja...

Alleen het nu telt.
Ik snap pas sinds kort wat dat betekent.

Niet: ik leef alleen vandaag, en geen enkele andere dag - want dat heb ik altijd al gedaan.
Dat is juist mijn fout. Dat ik de dagen ‘overleef’, dag voor dag, en elke dag afzonderlijk.
De dagen rijgen zich aaneen, elk gelijk, elk anders, maar met geen enkele onderlinge binding.

Maar het is me uitgelegd, onlangs.
Met pijlen en tekeningetjes.
Want dat heeft een stomkop als ik nodig.

Met de wijsheid van het verleden en het oog op de toekomst: vandaag je uiterste best doen.
Niet piekeren over wat je allemaal zou moeten doen maar (nu) niet kan.
Niet piekeren over wat gisteren eng en naar was en vandaag misschien weer zou kunnen gebeuren.

Wijsheid en visie.
En je best doen.
Dat is alles wat ik kan doen.

Al krijg ik nog zulke kokhalsneigingen van dit soort taal....

1 | 14:01 Schade

(Mijn MS speelt een beetje op. Een beetje erg. Ik zou moeten rusten, maar juist omdàt de MS opspeelt lukt dat niet. Te duizelig, teveel gebonk in het hoofd, teveel spanning in de spieren om te slapen of zelfs maar stil te liggen.
Dus ik schrijf even door. Ondanks uw eeuwige afwezigheid.
Dan weet u het - dat als u af en toe eens terugkomt, even buurten, u zich niet een ongeluk schrikt door de plotselinge overdaad aan postjes.)

2 | 10:10 De Telefoongids

Och lieve naieve Merel... dat afmelden, dat is voor de vermelding in de gids. Niet voor de bezorging... die gaat inderdaad, zoals je reageerders al zeiden, volautomatisch...

Afmelden gaat soms overigens óók volautomatisch.
Zo is mijn vader, financieel nog steeds volledig afhankelijk van zijn werk en voor zijn werk volledig afhankelijk van zijn vermelding in de telefoongids, op een slechte dag zonder enige aankondiging en overleg gewoon uit de gids geschrapt. Wèg.
Gelukkig kreeg hij de gids nog gewoon in de bus, zodat hij zijn eigen afwezigheid kon bekijken en bewenen.

4 | 01:28 Schijn en bedrog

Ik ben een vierjarige idiot savant in het lichaam van een 33-jarige vrouw.

Helaas ben ik, in materieel opzicht, een 33-jarige verwende prinses, gat in de hand, ogen groter dan de maag, - in het kamertje van een strakgehouden vierjarige.

Met andere woorden: ik heb in de loop der jaren, volgestouwd in mijn kinderkamer en verborgen in talloze kasten, kastjes en donkere vergeten hoekjes van het ouderlijk huis, een compleet volwassen huishouden opgebouwd.

Het enige voordeel is: geheim houden dat ik langzaam aan het verkassen ben is geen probleem.
Voor elk gevonden en overgebracht artikel duikt een ander tevoorschijn.
Valt, als het een beetje tegenzit, dat tweede artikel om, uit zijn voorheen zo goed weggepropte staat.

Mijn eigendommen zijn zodoende als een stevig geschudde colafles:
De aanvankelijke rommel verandert gestaag in een complete ravage, zo verhullend dat er steeds minder komt. Dat ik verdwijn.

En dat moet ook verholen blijven. Voorlopig, althans.
Om mijn vaders leven te redden, en het mijne.

Als je mijn vader overvalt, midden in de nacht, slaapdronken, en je vraagt hem: 'wat is je liefste wens?' - dan zal zijn antwoord zijn: Puck uit huis.
Die wens is zo groot, dat, wanneer vervuld, hij er weleens in zou kunnen blijven.

Weet u nog, vroeger toen u klein was, en u zou op schoolreisje gaan?
Elke keer dat u zelfs maar dàcht: 'schoolreisje...', dan kneep uw keel dicht, begon uw maag te dansen, stak het u in de borst.
Fijn. Zo fijn. Zo heerlijk. Zo geweldig.
U werd er ziek van.
Elke dag vroeg u, wel vijf keer op een dag: is het al zover?
Maar het was nog wel een week.
Dus vroeg u een uur later: nu dan?
Maar het was nog steeds een week.

Zo is het ook bij mijn vader.

Dan gebeuren er twee dingen:
ten eerste is 'Puck uit huis' exponentieel veel geweldiger dan een schoolreisje'. Exponentieer het dichtknijpen van keel, maag en hart, tel dat op bij 76 en 'uw echte leeftijd is 105' en u krijgt - juist. Vanalles dat niet goed is.

Ten tweede gaan de dagen zooooo langzaaaam. Exponentieel veel langzamer nog dan toen u een kind was.
Puck gaat volgende week uit huis, en aan het eind van de dag is er voor zijn gevoel een maand voorbij, en wel verd^&@#$% Puck is nog steeds niet uit huis...!!

Wanneer ik zijn leed in het verleden trachtte te verzachten, door te zeggen dat ik nu heus goede hulp had gevonden, dat ik begeleiding zou krijgen bij het zelfstandig wonen en leven - dan namen juist na dergelijke aankondigingen de conflicten in niet geringe mate toe.

En dus ga ik niet uit huis.
Echt niet.
Zeker niet binnenkort.

Ik ben gewoon een beetje aan het opruimen.
Helemaal niet langzaamaan meer en meer aan het overbrengen.

En goddank wordt het, in elk geval ogenschijnlijk, voller en voller en rommeliger en rommeliger.

Puck gaat nergens heen.
Echt niet.

1 | 23:40 All Your Base Are Belong To Us‏

Als je de ANWB belt en van een willekeurige Nederlander de geboortedatum en achternaam geeft, zoeken en vinden zij in een database waar diegene verzekerd is, en wat het bijbehorende polisnummer is.

Wat heel handig is als de Nederlander in kwestie suicidaal in een buitenlandse goot ligt en gerepatrieerd moet worden, maar gewoon als los feit bijzonder verontrustend en creepy as hell.

Big brother keeps watching you...