1 | 21:13 Let's stick together

Gebed en dankzegging (en typo, duidelijk...):

‘vervul ons met de hoop op een kleefbare wereld...’

Ach, ieder heeft zo zijn wensen en toekomstdromen, toch...?

2 | 21:10 Neuslengte

Midden op de weg stond een politiewagen Heel Urgent te zijn. Zwaailichten en alles.
Alleen: hij stond. En stilstand is nou niet iets wat je met urgentie associeert.
Hij stond op een hoek, misschien wilde hij er door?
Ik remde af, ging wat gemakkelijker in mijn zadel zitten om de situatie beter in me op te kunnen nemen.
De hoek was volkomen vrij; blijkbaar wilde de politie nergens heen, was zijn stilstand bewust en de urgentie op de plaats zelf.
Geen ambulance te bekennen. Was er een overduidelijk niet meer te redden want morsdodelijk ongeluk? Zou ik, als ik door zou rijden, in de armen van het lijk fietsen?
Heel traag fietste ik verder, bibberig, voorbereid op het ergste.
Maar nee. Niets.
Geen lijk.
Wel afzettape.
Ik keek achterom. Ik moest iets hebben gemist, maar wat dan?
En waar keken al die mensen naar?

Oh.
Oh, shit.

Ze keken naar mij.
Ik moest doorrijden!

Ik reed door, gauw, gauw.

Maar.... waar kwamen al-die-mensen-die-naar-me-keken vandaan?
Waarom stonden ze daar überhaupt?

Whoooo....!

Bijna smakte ik tegen een brandweerauto aan.
Brandweerauto?
Brand?

Het hele scenario herhaalde zich.
Ik minderde vaart, keek om me heen, dit keer ook omhoog. Brand geeft rook en rook geeft pluim en zwarte lucht.

Wederom: niets.
Wel nog steeds mensen op straat, op de stoep. Afwachtend, bezorgd.
Nòg een brandweerauto.
Ja, er was echt iets aan de hand. Iets heel groots.
En ik mocht er ineens niet meer door! Het hele fietspad was afgesloten, waarom was het fietspad afgesloten en waar maakte die Belangrijk Uitziende Mevrouw in vredesnaam foto's van, en belangrijker: waarom mocht ik niet gewoon doorrij...??

Het fietspad was bezet.
Ik mocht er niet door omdat het fietspad was overgenomen.
Door Boom.
Een gigantische boom, een eeuwenoude eik - nou ja: dat nou ook weer niet, maar een puberboom was het zeker niet - was omgewaaid. Losgerukt uit de grond, een groot stuk stoep aan zijn wortels meesleurend. Dwars over het fietspad lag hij, nee: hing hij. De kruin van de boom had zich in de gevel van een woning geslagen. Fenomenaal fantastisch, als het een onbewoond huis was geweest. Wat het helaas niet was.

Ik keek nog eens. Liet mijn blik nu wat uitgebreider in het rond gaan.
Tientallen meters om het geweld heen was de weg afgezet, stonden politie- en brandweermannen, mensen van de gemeente en van de pers. Geschokte buurtbewoners en de onvermijdelijke ramptoeristen.
En ikzelf. Die heel gemoedelijk door dit alles heen was gepeddeld.

Regelmatig verwijt ik mijn moeder dat ze niet verder kijkt dan haar neus lang is, dat ze zich nergens van bewust is dan alleen wat er recht voor haar gebeurt.

Pot, ketel; splinter, balk...

5 | 10:34 Verstoft

Mysterieus.

In 2004 schreef ik in een postje: P. o. C.
Het staat er haast als uitsmijter, dus het moet echt heel duidelijk zijn geweest wat ik ermee bedoelde. Zowel voor mezelf als voor de lezer.
Maar ik heb werkelijk geen flauw idee.
Weet u, de lezer, het...?

§ | 23:52 Not-So-Cool-kast

Woeeeeh!! Kijk nou!!

Hahaha!!

Oh wacht.
Dat moet ik even uitleggen, denk ik.

Afgelopen vrijdag - dezelfde dag, dus, als Ms Rinna dit postje postte, of tweet tweette - had ik 's middags fysio.
Ik was net wakker, ik had me hopeloos verslapen, en ik had Haast. In die Haast moest ik me omkleden, naar de wc, sportschoenen terugvinden en meenemen, en water pakken. En dat laatste, daar ging het een beetje mis.
De bedoeling was: ik zou mijn flesje vullen met water uit de koelkast, de fles terugzetten, en in één soepele beweging de koelkastdeur dichtgooien, me omdraaien, de keuken uit schieten en vertrekken. Die 'soepele beweging', dat zou haast een dans zijn, een buigen en oprichten en draaien en wegsnellen. Prachtig mooi.
Het probleem met net-wakker-zijn is alleen: de plannen zijn mooier en grootser dan bij volledig ontwaakt-zijn; de uitvoering van wat dan ook, daarentegen, exponentieel veel lelijker, kleiner en vooral trager en onbeholpener.
En zo kon het gebeuren dat ik met mijn ene hand de fles terugzette, met mijn andere hand de deur dichtsmakte.... en vergeten bleek mijn ene hand uit de koelkast weg te trekken.
Gevolg: arm klem, gat en snee in bovenarm, gigantische blauwe plek, en een halve whiplash omdat mijn hele bovenlijf al in de draai- en wegsnel-beweging zat maar niet wegkon omdat ik vastzat.

Ik wou het hier niet vertellen.
Bij mijn ouders en de fysio, die ik toch iets van een verklaring moest geven voor mijn verbouwde lichaam, liet ik het verhaal voorafgaan door een 'ik heb het meest stupide ongeluk in de geschiedenis van de mensheid gehad. Beloof me dat je niet zal lachen of me uitmaken voor jij oen!...'.
(Wat ze, uiteraard, toch deden).
Maar nu Mevrouw Rinna (was dat niet Billy, uit Days of Our Lives?) blijkbaar net zo motorisch gestoord is als ik... vooruit. Misschien helpt het, om erover te praten, het van me af te schrijven. Voor het rouwproces. Over het verlies van... nou ja: mijn trots en zelfrespect, vooral...

§ | 19:07 I.g.v. brand

Papa, zal je nooit zomaar onbeschermd sterkers eten?
‘Wat bedoel je met onbeschermd?’
Nou ja, zonder brood ofzo erbij. Gewoon los...
‘Hahaha! Nee, natuurlijk niet, waarom zou je dat ook doen?’
Nou ja.... ik had nog een klein beetje, zo'n plukje... en ik dacht: dat kan ik wel zó afhappen en dan is het in elk geval op....
‘En toen ging het mis.’
Ja.... het sloeg naar mijn neus en mijn slijmvliezen en mijn keel, en toen zó omhoog naar mijn ogen en mijn voorhoofd en toen foooeeeesj naar achteren, en toen werden mijn hersens vloeibaar en nu ben ik dood.
‘Nou, doe dan maar gauw het gas uit.’

Bruut.
Practisch, maar harteloos.

4 | 20:27 Dramaqueen

In de stromende regen stonden vier halfnaakte pubermeisjes (uw grootouders zouden hebben gezegd: ‘ze waren schaars gekleed’, of: ‘gekleed in niemendalletjes’) rondom een puberboom.
Misschien voelden ze zich verwant met de boom, herkenden ze hun eigen gebrek aan balans en volwassenheid. Waarschijnlijk hielden ze zichzelf voor dat ze aan het schuilen waren.
Van schuilen was, zoals duidelijk zal zijn, geen sprake. De boom was nauwelijks groter dan zijzelf, en net zo smal. Hij bood geen enkele bescherming, was vooral druk bezig zichzelf staande te houden, nog met banden aan paaltjes vastgebonden.
Om de paar seconden klonk er een luid hysterisch gegil. De boom gilde mee. Het gegil werd gevolgd door net zo hysterisch gegiechel, op en neer springen, zich aan elkaar vastklampen, armen over het hoofd houden, in elkaar duiken, omhoog kijken - waarna dit hele ritueel weer opnieuw begon.

Vijf meter verderop was een afdakje. Afdak. Groot en breed, en ruim genoeg om alle vier de meisjes droog te houden. Groot genoeg om plaats te bieden aan nog vier extra meisjes. De boom zou, desgewenst, ook mee kunnen.

En ik vroeg me af: zou het hormonaal bepaald zijn, zouden pubermeisjes gewoon hysterisch willen zijn...?

1 | 15:29 Huisvrouw (m/v)

Ergens in de tijd is de Whiskas-kat neutraal geworden.
Misschien, volgens mij, eigenlijk zelfs al enige jaren geleden. Eeuwen, kortom. Maar toch: er moet iets van gezegd worden.

Als het aan de kat lag, kocht ze Whiskas.

Zo was het al, vanaf mijn jongste jeugd.
Maar nu zijn er puntjes. Nietszeggend, of juist veelzeggend.

Als het aan de kat lag.... Whiskas.

Waarom?

Op de een of andere manier word ik heel achterdochtig van die puntjes, die pauze.
Het lijkt verboden te zijn om 'kocht ze' te zeggen.
Geen ja, geen nee. Geen kocht, geen ze.

Misschien was het de bedoeling om zogenaamd nonchalent te zijn. Of om een knus ons-kent-ons-gevoel te suggereren: 'we kennen deze slogan allemaal al en al zó lang, we kunnen heel leuk die puntjes zelf invullen.
Beetje arrogant. Zo speciaal en leuk is die slogan niet, dat we onszelf heel trots en saamhorig kunnen voelen, elke keer dat we de puntjes kunnen aan- en invullen.

Maar wat nog erger zou zijn: als het politiek correct bedoeld is.
Daar ben ik eigenlijk bang voor.
Dat ze van hogerhand hebben gezegd: niet alleen vrouwen doen boodschappen. Dat is achterhaald, niet meer deze tijd. Mannen doen ook boodschappen. En dat moeten we doortrekken naar huisdieren. Ook die zijn vast en zeker met hun tijd meegegaan. Katers blijven steeds vaker thuis, terwijl de poezen op jacht gaan en dooie muizen aanslepen. En de alleenstaande kater die te weinig tijd heeft om zelf zijn muizen te vangen, die koopt Whiskas. Hij, niet zij.
Als het aan de kat lag kocht hij/zij Whiskas.
Maar dat bekt niet lekker.
Dus dat werd:
Als het aan de kat lag puntje-puntje-puntje Whiskas.

Dat vrees ik.
En dan prefereer ik de zelfingenomen aanname van saamhorigheid...