15 | 07:39 Misverstand

Op weg van huis naar thuis kwam ik, om half zeven, de buurvrouw tegen. De buurvrouw met Kuren en Nukken, de buurvrouw die je, afhankelijk van haar stemming, vriendelijk afsnauwt of verbaal in elkaar slaat. De enorme hond die haar stemming feilloos aanvoelt en wisselt tussen goeiige lobbes en vraatzuchtige woesteling.

Waar kom jij vandaan??, riep ze uit.
Uit mijn bed... zei ik. Ik moest het drie keer herhalen voor ze het verstond.
Grote verbazing.
Ik wapperde met mijn hand richting mijn woning en mompelde vaag: 'om en om'.
'Nou, gezellig toch', reageerde ze blijmoedig.

Behalve een heks is ze ook een roddeltante. Tegen het eind van de middag weten vermoedelijk alle buren dat Puck een minnaar heeft bij wie ze om de andere nacht (niet) slaapt.
Een waan waarin ze vooral moeten blijven.
De leugen regeert, de leugen héérst.

§ | 05:50 Wake-up call

Moe... z o  m o e.....
Wéér nachtmerries. Te moe om wakker te blijven en de droom te laten wegtrekken; en daardoor steeds teruggezogen worden in dezelfde gruwelen.
Om vijf uur de wekker. Snooze. Snooze. Nog eens snooze - terwijl ik hem toch echt niet voor niets zo vroeg had gezet.
Naar de keuken. Vast voornemen: havermout opzetten, laag zetten en terug naar bed. Elke minuut extra slapen is meegenomen.

Plof.

Zo'n kleine beweging. Een kanteling, eerder dan een echte val.
Maar het is voldoende om een hele bak voorgemengde havermout-met-zout-en-kaneel over de grond uit te strooien.

Stofzuigen om halfzes 's ochtends.
Daar wordt een mens wel wakker van.

(En de buren ook, vrees ik)

3 | 19:30 Ongeluk zit in een klein chakraatje

Altijd lachen, de brievenrubriek van de NCRV-gids:

‘Tot mijn grote verazing las ik in NCRV-gids nr. 39 een zeer positief artikel over yoga. Yoga is een manier in verschillende oosterse religies om je geest leeg te maken, om zo een stapje dichter bij het nirwana te komen. Tevens zijn verschillende houdingen manieren om de chakra’s te openen, waardoor satan en zijn demonen vrij spel krijgen. Dit mag dus nooit gepromoot worden!’

Kenmerken van een onderontwikkeld tweede chakra zijn, volgens deze site, onder andere: ‘Rigiditeit van lichaam en gedrag, ontzegging van plezier, angst om te veranderen’.
Kenmerken van een onderontwikkeld zevende chakra: ‘Spiritueel cynisme, starre overtuigingen’

Me dunkt dat daar wel wat aan geopend mag worden.

8 | 05:41 Nacht en ontij (3)

Ik liet een schaap annex kleuter uit (zijn precieze soort wisselde gedurende de droom; in elk geval was hij aan het eind zover dat hij in vlekkeloos engels 'one' zei, toen 'two', en toen 'if night is night, if day is day') - ik liet een scheuter uit, of een klaap, bij nader inzien was het ergens gedurende de droom ook een hond, van een lollig soort vuilnisbakras - ik liet een schonter uit, die tegen het eind van de droom finaal de tuin van Rita Verdonk omploegde, terwijl Verdonk in de aangrenzende woonkamer een ernstig gesprek had met onder anderen Bolkestein (met het haar van Wiegel) en pissig onze kant uit keek.

Zo. Maak daar maar wat van.

1 | 15:14 Beginnersongeluk

Voor het eerst in mijn leven ging ik alleen naar de tandarts.

Enge reisdoelen maken pleinvrees erger en dus was ik nog nooit in mijn eentje naar de tandarts geweest, ook al lag die op drie minuten fietsafstand en was ik er al ontelbaar vaak alleen langsgefietst.
Het moest er eens van komen en het was maar een controle-afspraak, dat zou wel gaan.

Juist.

Ondanks de doodse stilte in de praktijk moest ik eerst twintig minuten wachten.
Eenmaal in de spreekkamer bleek de vulling, waarvan ik dacht dat hij gewoon wat losjes zat, gebarsten te zijn. Nog voor ik kon protesteren werd er een doekje om mijn nek gebonden, schoof de tandarts het blaadje met wapentuig dichter naar zich toe en werd mijn hele vulling uitgeboord. En de helft van het restant kies, tot op de zenuw. Nog twintig minuten later was ik een joekel van een vulling rijker en kon ik de verheugende mededeling in ontvangst nemen dat twee van mijn kiezen 'kandidaat waren voor een kroon'. Ik moest zelf maar aangeven wanneer ik dacht dat ik dat zou aankunnen. (Oh, daarbij wèl....)

En dat mijn verstandskies drie-en-een-halve week had gebloed was niet normaal, nee.
Maar gelukkig heb ik er nog drie, voor de herkansing..

3 | 19:12 Bim-Bam

Ik ben lui, dus ik geef het Googlen op en vraag het u:
Kerkklokken luiden elk half uur, 24 uur per dag. Tegenwoordig.
Maar hoe ging dat vroeger, toen dat nog niet automatisch ging? Ik kan me toch niet voorstellen dat de klokkenluider elke nacht elk half uur opstond om aan het klokketouw te trekken.
Of werd de klok toen alleen maar bij nood of op zondag geluid?

7 | 21:35 Nacht en ontij (2)

Ok. Komt ie.

Ik zat met Becky, u weet wel, van McCleod's daughters, in de trein. Soort van. Tegenover ons zat/lag iemand met een egeltje. Ze aaide het beestje, maar wij hadden melk. Becky en ik. Allebei een half bekertje. Dus wij konden ons vast beter over die egel ontfermen.
Monsters waren we eigenlijk, bedacht ik me meteen al bij het wakkerworden: egels mogen helemaal geen melk.
Maar goed, die egel was toch al geen lang leven beschoren want: er kwam een roofbeest aan. Geen idee wat voor roofbeest, maar het zou slecht aflopen met ons egeltje.

Meisje X (nieuwe ster aan het droomfirmament, maar zoals dat gaat in dromen: ze was er volkomen logisch, hoewel volkomen onbekend) wilde het egeltje redden van het roofbeest, deed dat in eerste instantie ook maar ont-redde toen weer. Ze huilde en ik omhelsde haar: haar credo was de natuur de natuur te laten, en roofbeesten eten nou eenmaal egeltjes, hoe gruwelijk ook, dus moest ze het laten gebeuren. Arm meisje X.

Ik knuffelde haar, zei dat ze het goed had gedaan, heus; maar toen werd Meisje X me toch wat te bizar. Als een soort gedenkteken aan het egeltje verzamelde ze de egelbotten uit de schranspartij van het roofbeest en zette het skelet op.
Haar nieuwe missie was om alle botten uit alle rooffeestjes te verzamelen en op te zetten (de tijd gaat heel vreemd en heel snel in dromen). Dat vond ik, als gezegd, iets te bizar en ik vervolgde mijn weg, door de grote hal.
Die was er ineens, een hal. Ruimte gedraagt zich ook heel raar, in dromen.

In de hal waren kadavers en huiden. Koeien en paarden werden, levend en wel, compleet gevild; zó gevild dat de dieren nog bleven leven. Overal bloed, rondlopende ontvelde beesten en huiden.
Dat was me behalve te bizar vooral ook te gruwelijk, en ik ging naar boven. Natuurlijk was er ineens een boven.

Boven deden ze ook dingen met beesten: ze hadden bedacht dat het wel leuk was om koeien te kloon-transplanteren. Als je heel snel een hoofd afhakt blijft het een tijdje leven, als je heel snel een vinger steriel verpakt kan je hem weer terugzetten. En onder dat motto: als je het netjes doet kan je van een koe een soort rups maken. Eén kop, één lijf, dan de billen ervanaf en nog een lijf eraan, en nog één, en nog één, etcetera. Tot je een koe hebt met heel, heel veel poten, die zich als een Nokia-slang door de ruimte kronkelt.

Toen werd ik wakker. Goddank.

Een half uur later durfde ik weer naar bed, zij het met alle lichten in huis aan.
Om vijf uur droomde ik dat mijn moeder dood was, de hal van ons flat blank stond (alle buren discussierend en redderend in die hal) en ik redelijk gemoedelijk keuvelend met de geest van mijn moeder door het leven wandelde. Uit welke droom ik, de gemoedelijkheid ten spijt, huilend en diep, diep somber wakker werd.

De dag zou niet veel beter worden.

§ | 01:20 Nacht en ontij

Ik weet niet wat ik angstaanjagender vind: sommige beelden, of het feit dat mijn brein die beelden, zonder enige aanleiding, zelf kan maken.

1 | 12:50 Dokter Dirk

Stigmata heb ik.
Op elke hand zit een grote blauwe plek, met in het midden een vuurrood stipje.
Stigmata aangebracht door een leuke Joodse jongen. De ironie.

Een èrg leuke Joodse jongen. Hij hield mijn hand in zijn beide handen, als een kostbaar kleinood. 'Alsof hij een mariabeeldje aanbad', zei mijn moeder later. Charmant was hij, of nee: niet eens charmant. Charme heeft een dubbele bodem en juist dat ontbrak. Vooral heel lief, ongecompliceerd warm. Maar prikken kon hij niet. Niet de eerste keer, niet de tweede keer.
En dat wil dan kinderarts worden..
Nieuwe arts, nieuwe plek: de derde poging, in mijn arm dit keer, slaagde.

De vierde keer Tysabri. Het zou makkelijker moeten worden, het tegendeel is, helaas, waar.

Maar: het brakende wichtje was er niet. Die ging dit keer een week later.

God zegene Ramadan.

7 | 13:56 Eindeloos

Geachte Heer, Mevrouw,

In juli 2006 zijn in de appartementenblokken aan F. nieuwe CV-installaties aangebracht.
Bij die werekzaamheden is bij mijn bovenburen, de Familie N, een waterleiding geraakt. Als gevolg hiervan is een lekkage ontstaan. Deze lekkage heeft ook in mijn woning schade veroorzaakt In de keuken zijn hout- en stucwerk fors beschadigd.
Noch mijn buren noch ikzelf zijn voor dergelijke schade verzekerd.
Aansprakelijkheid van deze schade ligt hetzij bij de opdrachtgever [naam] hetzij bij de uitvoerder [naam].

Ja. En toen. Toen stopte het.

Mijn idee is dat zij - wie dan ook - langskomen en de boel op hun kosten repareren. Maar hoe ik dat nou netjes in briefvorm gegoten krijg weet ik niet.
Zal ik het gewoon openlaten, ervanuit gaan dat zij dat zelf ook wel snappen en afsluiten met een hooghartig 'in afwachting van uw reactie verblijf ik, etc. etc.'...?

8 | 20:29 Huiselijk

Ik was in de veronderstelling dat kinderbijslag op een gegeven moment stopt. Bij een bepaald aantal kinderen, bedoel ik.
En toen bedacht ik me, heel ingenieus: Hoe moet dat nou bij een meerling?
Als je nou zomaar een vierling krijgt, telt dat dan voor de staat als één kind - want één worp - of krijg je voor de eerste drie kinderbijslag en voor het vierde niet? Zo van: 'u zag op de echo dat het er meer waren, als u zich geen vier kinderen kan veroorloven had u er maar één moeten laten weghalen', of dergelijke bruutheden.

Maar de kinderbijslag stopt helemaal niet na drie, of vier, of zelfs tien kinderen. Hij wordt steeds lager, dat wel; ze gaan er denk ik vanuit, net als mijn moeder vroeger heel romantisch (Of praktisch. Of iets te zakelijk) dacht, dat, tegen dat je aan het zesde kind toe bent, de oudsten voor de kleinsten zorgen.
Maar het stopt niet.
Dus daar gaat mijn postje. Het eerste postje in honderd jaar, voor mijn gevoel.

Op naar het volgende logbare inzicht dan maar.

Oh, en mijn computer is nog steeds stuk. Mocht u denken: 'he, ik heb zomaar ineens 1000 euro over, wat zal ik daar mee doen' - ik houd me zeer aanbevolen. Het schijnt dat mijn hardware achterhaald is, namelijk. Pentium III doet het niet lekker met XP, maar Pentium IV kan niet op mijn moederbord, en voor een nieuw moederbord heb ik ook nieuw geheugen nodig... afijn, u ziet met mij het bedrag al groeien. Maar dat Pentium-XP-conflict schijnt de oorzaak van alle ellende te zijn.

Oh (2), en ik hoest nog steeds. Had ik dat al verteld?
Ik ben nog steeds verkouden, al ruim drie weken nu. Het verkoudheidsloze intermezzo meegerekend zelfs vijf weken. Heel vreemd verkouden: het voelt of er een soort sluier van slijm achter in mijn keel zit. Pardon the visual. Zoals je ook kan hebben als je (te) (veel) melk hebt gedronken.
De hele dag heb ik het gevoel dat ik stik, maar dat doe ik dan niet; of dat ik moet hoesten, maar dat lucht dan niks op. Make up your mind, bijt ik vijf keer per nacht mijn luchtwegen toe. Mag niet baten. En naar de huisarts gaan heeft geen zin. Die gaat dan bloed prikken, en bloed prikken doet het niet bij mij.

Mijn bloed is stuk. De laatste keer dat ik bloed liet prikken was op het hoogtepunt van een keelontsteking, zo'n erge keelontsteking dat mijn moeder zich steeds bijna doodreed op de fiets omdat ze zo bezorgd naar mij keek. En dat zegt wat, want mijn moeder is in de loop der jaren murw en blind geworden door respectievelijk voor mijn leed. Maar van die hele ontsteking was geen lor te zien in mijn bloedwaarden, dus aan bloedprikken doe ik niet meer. Daarbij heb ik de NHG-standaarden her-ontdekt, en die zijn funest voor het lekker achteroverleunen in de warme zorg van je huisarts.

NHG-standaarden, dat is het protocol dat de huisarts hanteert als je met een klacht bij hem binnen komt. Tamelijk ontluisterend voor wat betreft het beroep van huisarts: een huisarts kan niets of mag niets of hoeft niets. Bij het gros van de klachten is het beleid 'expectatief'. Dan wordt de patient meestal kwaad - ook al niet fijn. Voorts kan de arts pillen voorschrijven, maar dat zijn meestal saaie pillen. Pillen die stiekem eigenlijk onnodig zijn, maar in elk geval de patient sussen; of pillen die hun werk direct doen, zodat je de patient ook niet meer terugziet. Alles wat spannend is gaat de huisarts boven de pet en wordt doorverwezen naar een specialist. Blijft over de gore dingen zoals het uitsnijden van vetbulten enzo. Snertberoep.

Maar goed, sinds ik de NHG-standaarden heb (her)ontdekt is eigenlijk elk bezoek aan mijn huisarts overbodig geworden. Dat wist ik in mijn hart eigenlijk al, maar het is toch anders als je het zwart op wit hebt. Of zwart op blauw-groen, in dit geval.
Alle vreemde, grote klachten horen in mijn geval bij de neuroloog thuis. En voor het overige geldt eigenlijk: zolang lichaamssappen niet compleet van kleur of viscositeit veranderen en er niet acuut nieuwe lichaamscellen op of in mijn lijf ontstaan, is er geen reden om alarm te slaan.
Saai hoor.

Oh (3), ik heb wel wat anders spannends! Ik heb opvliegers, sinds tien dagen. Aan de rechterkant van mijn gezicht. Daarvoor wou ik wel naar de huisarts gaan, want opvliegers op je dertigste, dat hoort niet. Maar na drie dagen kreeg ik hetzelfde ook in mijn linkerkuit, en dat het zo mooi kruislings ging suggereerde iets zenuw-achtigs. Zenuwbanen kruisen in de nek, namelijk. Of er net boven, eerder. Hoort een moeizame medische uitleg bij, iets met contralateraal enzo, maar dat wordt allemaal te ingewikkeld. Neem maar gewoon van me aan. In elk geval: het feit dat het me zenuw-achtig leek maakte weer dat het overbodig was om naar de huisarts te gaan.

Anyhow.

Voldoende afgedwaald zijnde, en het woord huisarts vaak genoeg gebruikt hebbende om een fors bedrag aan reclame-inkomsten te kunnen innen: hoog tijd voor de House-arts. (Ooooh... de humor...!)

Baaibaai, tot een volgende keer maar weer.

2 | 18:40 Medeleven

Kijkend naar Ellen ten Damme, klein en eenzaam op de bestralingstafel, denk ik:
"Hé wat leuk, zij heeft ook spasmes als ze stil ligt!'

Verder ben ik echt heel aardig hoor.

3 | 12:38 Soepie

Pakje, kommetje, maatschepje.

Eén-twee-drie; twee-twee-drie. Vier.
Vier?
Vast verkeerd geteld.

Nog een keer.

Eén. Twee. Drie. Eén. Twee. Drie. Nog een keer drie.
Huh?

Meer poeder, maar gewoon hetzelfde pakje. Gewoon een liter soep. Toch?

Achterkant.
'Voeg de inhoud van het zakje toe aan 1,1 liter water.'

What the fuck??
Wat is 1,1 liter nou weer voor belachelijke eenheid?

Wacht. Da's misschien voor die gemiddelde 2,1 kinderen in het net zo gemiddelde gezin.

Albert Heijn blijft op de kleintjes letten, maar hier zijn ze toch wat doorgeschoten.

4 | 14:14 Simcha

Eindelijk

Eindelijk

Eindelijk

E I N D E L I J K

2 | 07:47 Kuren

Het probleem was dat de computer voortdurend opnieuw opstartte. Halverwege het opstarten gaf hij een klein kermend plofje en begon weer opnieuw. Halverwege het afsluiten idem dito. Halverwege het aan-zijn, àls hij eindelijk zo ver was gekomen, klapte hij ineens op zwart en begon weer op te starten. Hij wou, kortom, niet aan, niet uit en niet blijven waar hij was.
Eerst een beetje. Toen steeds vaker. En sinds vorige week bijna non-stop.

Ik wilde voorkomen dat het 'bijna' in 'helemaal' zou veranderen en ik niets meer op mijn computer zou kunnen doen. Ook geen eventuele herstelwerkzaamheden.
Het was dus preventief, dat ik mijn computer voor diagnostisch onderzoek naar het reparatiemannetje bracht.
Hij zou me vertellen wat het probleem was en wat de mogelijke oplossing. Hij zou een indicatie geven van de kosten voor eventuele nieuw aan te schaffen onderdelen. Ik zou weer naar huis gaan, mijn computer aansluiten en al her-opstartend gaan sparen voor wat er dan ook nodig was.

Goed plan.

Dinsdagmiddag ging mijn computer weg, gistermiddag kon ik hem weer afhalen.
Het probleem was, zo zei het mannetje, mijn voeding, mijn videokaart en wat haperingen in de Windowsinstallatie. Bovendien was mijn computer onvoorstelbaar, wanstaltig, schrikbarend smerig van binnen, dus hij zou schoongemaakt moeten worden.

Ok. Hartelijk dank.
Kunt u me een idee geven van de resterende levensduur van videokaart en voeding? Hoe lang hebben die nog?
Die hebben helemaal niet.
De computer startte helemaal niet meer, zonder dat. Dat moest ik ook wel weten, ik had immers gezegd dat hij helemaal niets meer deed?

HO.

Nee, dat had ik niet gezegd.
Ik had misschien gezegd 'dat ik nu eigenlijk nog nauwelijks iets kon doen', maar ik had niet gezegd dat mijn computer niets meer deed. Die deed meer dan ooit, dat was juist het probleem.
Tot het moment dat ik het hele ding had losgekoppeld was het beeld prima geweest, en de voeding ook.

Kon meneer misschien uitleggen hoe dit mogelijk was?

Nou, hij was er natuurlijk niet op uit om computers kapot te maken, hij keek en repareerde.
Misschien was er onderweg iets gebeurd. Op de fiets, gestoten?

'Ik ben met de auto gekomen.'

Misschien is hij omgevallen, ben je over een hobbel gereden, lag de computer onstabiel....

'Ik had hem helemaal in dekens gewikkeld.'

Nou ja, dan wist hij het ook niet. Heel vervelend voor me, maar hij kon er ook niets aan doen.

En zo viel er dus niets te sparen.
Zonder directe aanschaf van videokaart en voeding geen computer. Zonder computer geen... HeelErgVeel.

En zo zat ik gisteravond tot halftwaalf achter mijn opengebroken computer.
Kwastje, ander kwastje, stofzuiger. Eerst al het stof eruit - want dat het van binnen een slagveld was, daar had het mannetje gelijk in gehad.
Voeding erin, videokaart erin. Alles aangesloten. Alles blijkbaar verkeerd aangesloten, aangezien mijn cd-speler niet meer werd herkend. En mijn DVD-speler. En toen de harddisks. Toen de harddisks weer wèl, maar de CD/DVD-spelers weer niet. And so on.

Maar om halftwaalf was het goed.
De hardware, that is.
Nu nog het initiële probleem oplossen. Want continu opstarten, dat doet ie nog steeds....

4 | 19:58 Bij gebrek aan een beter excuus

Mijn computer is ziek en, na weken van steeds meer terugval, uitval en perioden van volledige bedrust, nu een dagje naar de dokter.
Vandaar wat stil aan deze kant.

6 | 06:16 Begin

Lang, lang geleden, toen ik nog een heel klein Puckje van veertien, vijftien was (u ziet: het ouderdomsbesef hakt erin, nu ik officieel geen twintiger meer ben), was ik een Puber.

Let op de hoofdletter. Dat ik met veertien, vijftien jaar oud een puber was, dat spreekt voor zich. Maar het gaat nu even om de excessen van het puber zijn. De onvoorstelbare flauwigheden die het leven en de dagen vormden en vulden, de ernst vooral ook, waarmee we flauw waren.
De agendagrapjes, de o zo grappige dubbelzinnigheden, de Grote Liefdes die door middel van testjes gekoppeld werden ('noem tien jongens, en tien dingen die je met ze zou willen doen' - en dat dan onderling koppelen, en dat soort lol).
In die ernst hoorde ook: Witte Konijntjes.
Als het eerste wat je zei, op de eerste van de maand, 'witte konijntjes' was, dan zou het een mooie maand worden.

En dat laatste, zo moet ik tot mijn schaamte bekennen, dat is erin gebleven.
Het is niet dat ik erin geloof. Hoogstens dat ik hóóp dat het eens zou werken. Het is ook niet zo dat ik het strikt bijhoud, dat ik mezelf er 's avonds aan herinner: morgen, goed onthouden: morgen is het de eerste.
Maar als ik mezelf, op de eerste van de maand, alleen en in stilte terugvind; 's ochtends vroeg, nog niets gezegd, dan fluister ik nog steeds: Witte konijntjes....