14 | 06:33
Tot nader order
Ik ben even elders.
Noem het vakantie.
Vorig Archief - Volgend Archief
donderdag 29 juli
woensdag 21 juli
15 | 16:08
Vrienden voor het leven
Ze waren al jaren gescheiden van tafel en bed.
Zij nam een tv op de slaapkamer. Hij was niet geinteresseerd in de verschillende films en programma's en kwam alleen journaal kijken. En tennis, als dat er was.
Nu ze officieel gescheiden zijn en zij een eigen huis heeft neemt ze de tv mee. En omdat hij stiekem toch wel wat gehecht is geraakt aan het ding, krijgt hij zijn eigen.
Giechelend als twee newlyweds vertrokken ze net naar de kringloopwinkel. Als ze hand-in-hand hadden kunnen fietsen hadden ze het gedaan.
Ze waren al jaren gescheiden van tafel en bed.
Zij nam een tv op de slaapkamer. Hij was niet geinteresseerd in de verschillende films en programma's en kwam alleen journaal kijken. En tennis, als dat er was.
Nu ze officieel gescheiden zijn en zij een eigen huis heeft neemt ze de tv mee. En omdat hij stiekem toch wel wat gehecht is geraakt aan het ding, krijgt hij zijn eigen.
Giechelend als twee newlyweds vertrokken ze net naar de kringloopwinkel. Als ze hand-in-hand hadden kunnen fietsen hadden ze het gedaan.
19 | 06:36
In antwoord op (2)
Tot zover: @all.
@DjB: ik heb in het geheel geen wiskunde gestudeerd, en dat bij mijn weten ook nooit beweerd. Zie hier: PuckSearch
@Henk: ik heb mijn gymnasium gedaan in 9 jaar. Ik ben geslaagd in 7 vakken: nl, du, en, la, gr, wA en wB.
Daarna heb ik nog twee jaar volwassenonderwijs gedaan, en ben geslaagd in nog 4 vakken: ak, na, sk en bio
11 Vakken in 11 jaar. Lijkt me geen overmatige prestatie.
@IJsbrand: wil niet iedereen stiekem Heul Belangrijk worden..?
@Eveline: ik was zo bang dat je iets dergelijks zou gaan zeggen. En ik vind het zo jammer dat ik daarin niet teleurgesteld ben..
@Wolvin: dank voor het compliment, maar: ik zou niet weten waarover ik moest schrijven. Ik heb geen grein fantasie, fictie is dientengevolge geen optie; en sowieso heb ik niet de discipline om onder druk en met noodzaak te schrijven.
Tot zover: @all.
@DjB: ik heb in het geheel geen wiskunde gestudeerd, en dat bij mijn weten ook nooit beweerd. Zie hier: PuckSearch
@Henk: ik heb mijn gymnasium gedaan in 9 jaar. Ik ben geslaagd in 7 vakken: nl, du, en, la, gr, wA en wB.
Daarna heb ik nog twee jaar volwassenonderwijs gedaan, en ben geslaagd in nog 4 vakken: ak, na, sk en bio
11 Vakken in 11 jaar. Lijkt me geen overmatige prestatie.
@IJsbrand: wil niet iedereen stiekem Heul Belangrijk worden..?
@Eveline: ik was zo bang dat je iets dergelijks zou gaan zeggen. En ik vind het zo jammer dat ik daarin niet teleurgesteld ben..
@Wolvin: dank voor het compliment, maar: ik zou niet weten waarover ik moest schrijven. Ik heb geen grein fantasie, fictie is dientengevolge geen optie; en sowieso heb ik niet de discipline om onder druk en met noodzaak te schrijven.
12 | 05:32
In antwoord op (1)
Begin dit jaar wist ik niet meer zo goed wat ik moest doen. Mijn persoonlijk behandelaar beviel niet, er gebeurde niets concreets, de medicatie sloeg niet geweldig aan, mijn ouders waren gescheiden en mijn moeder zou uit huis gaan en de toekomst was een gapend gat met slagtanden.
Ik zat in een impasse. En naar mijn idee zou ik daar niet uitkomen zonder intensievere therapie.
Dat begreep de psychiater, tevens hoofd van Het Team. Maar als ik intensievere therapie wilde zou ik eerst alleen naar het Gesticht moeten kunnen komen. Niet langer gebracht hoeven worden.
Dat begreep ik, of althans: ik begreep dat hij dat dacht. Maar het was niet zo.
Mijn straatvrees is geen straatvrees, maar een angst voor mezelf. Met de straat is niets mis, maar mezelf kan ik niet ontlopen. Om minder bang te worden voor mezelf had ik die therapie nodig, en het oefenen om alleen te functioneren en reizen, om autonomer te worden, zou hand in hand met zo'n therapie moeten gaan.
Aldus mijn theorie.
Dat snapte de psychiater niet. En het mocht gewoon niet. Ik moest eerst alleen komen, dan zou ik pas kunnen therapieën. En ik hòefde niet hoor. Ik mocht ook gewoon blijven zoals ik was. Maar dan zouden er alleen onderhoudsgesprekken plaatsvinden. Geen werkdoel, geen werkpunten.
Ik voelde me in een hoek gedrukt en ging akkoord. Mij werd een psychologe toegewezen, voor een beperkte periode en met maar één doel: mij alleen van huis naar Gesticht te krijgen. Geen lange discussies, geen onderhandelingen, geen diepgravende analyses over onderliggende oorzaken. En als het in de vastgestelde periode niet aansloeg was het schluß.
Zo gezegd, zo gedaan.
De psychologe en ik maakten een stappenplan waaraan ik mij niet hield, maar het doel van de behandeling werd bereikt.
Of beter gezegd: het enige wat ik leerde was om de gevraagde afstand af te leggen. De paniek werd niets minder, was op dag 100 nog even erg, zo niet erger, als op dag 1. Ik leerde er niet mee omgaan, ik leerde hem niet verminderen. Al wat ik leerde was erdoorheen te bijten. De straat was ok, alleen ik had nog steeds mezelf bij me, en aan mij was niets veranderd, noch aan mijn beeld over mezelf.
De behandeling werd vorige week woensdagochtend afgesloten, en die middag had ik een gesprek met mijn 'officiele' psych, mijn hoofdbehandelaar. Over hoe nu verder, en wat te doen.
We zouden eerst eens rustig overleggen, kijken wat ik wou, wat het plan van aanpak was, hoe de weg erheen.
Ik voelde me genept. En raakte in complete paniek.
Hoezo overleggen, hoezo wat-ik-wou, wat voor plan, wat voor weg?? Ik zou intensievere therapie krijgen, deeltijdbehandeling, mijn werkdoel was OmgaanMetMezelf, klaar. Ik was bereid om per direct te beginnen, hup hup!
Maar niks ervan. Overlegd moest er. Gewoon even rustig kijken hoe en wat. Ik moest maar eens opschrijven wat ik wou, waar ik naartoe wilde werken, wat mijn ideeen waren voor de toekomst, of ik dromen of wensen had.
U reageerde terughoudend op mijn verzoek.
Ik reageerde honend op het verzoek van mijn psych. En wanhopig.
De enige reden waarom ik nog niet gestopt ben met alles, met leven, is dat ik met betrekking tot mijzelf morele bezwaren heb tegen zelfmoord. Niet omdat ik toekomstplannen heb, niet omdat ik zo graag door wil gaan, niet omdat ik nog ergens een sprankje hoop heb. Gewoon: ik mag niet, het geeft geen pas. Ik weet niet eens waarom niet. Hoogstens omdat ik mezelf dan alleen nog maar meer zal minachten - jij stomme opgever! - en ik geen zin heb om een eventueel volgend leven met nog meer walging te moeten beginnen.
De laatste jaren heb ik er wèl voor gezorgd dat ik zo dicht mogelijk bij het niets kwam. Ik heb mijn leven tot een minimum teruggebracht. Als ik al een werkdoel had, dan was dat om mijn moreel eruit te slaan, om mezelf zo diep te krijgen dat ik geen scrupules meer zou hebben om het ook helemaal af te maken.
Het was een veilige plek, zo dicht bij niets; de afstand was kort en hanteerbaar. Groeien durfde ik niet. Ik wist absoluut zeker dat er geen volwaardig leven te behalen viel, en de weg terug omlaag zou alleen maar weer langer worden.
Tot begin dit jaar, toen mij de deal werd aangereikt: een stukje groeien, in ruil voor therapie.
Met therapie in het vooruitzicht, als tussenstap tussen niets en de ongrijpbare toekomst, kon ik het groeien aan. Het was nog steeds eng, ontzettend bedreigend, maar ik haalde adem, deed oogkleppen op en rende blind naar de overkant.
Nu werd ineens mijn tussenstap afgepakt. Ik moest even rust nemen, even nadenken.
Er valt niets na te denken. Ik heb geen flauw idee wat ik met mijn toekomst wil, mijn toekomst is één grote zuigende leegte, een dorre woestijn. Eenzaam, benauwend, potentiele fragmentatie van het zelf.
Therapie kan me leren aan mezelf te wennen, in mezelf te vertrouwen, me veilig genoeg te voelen bij mezelf om naar mezelf en mijn wensen te durven kijken.
Nog steeds is het zo dat tussen mij en de dood alleen mijn moreel besef staat. En, inmiddels, 500 met moeite veroverde meters ten opzichte van een halfjaar geleden.
Mijn stukje was niet in ernst. Het was, wellicht, in wanhoop. En met een lading cynisme.
U weet niet wat u met de vraag aanmoet, u vindt hem te alomvattend.
En dat vond ik ook toen hij mij werd gesteld.
Begin dit jaar wist ik niet meer zo goed wat ik moest doen. Mijn persoonlijk behandelaar beviel niet, er gebeurde niets concreets, de medicatie sloeg niet geweldig aan, mijn ouders waren gescheiden en mijn moeder zou uit huis gaan en de toekomst was een gapend gat met slagtanden.
Ik zat in een impasse. En naar mijn idee zou ik daar niet uitkomen zonder intensievere therapie.
Dat begreep de psychiater, tevens hoofd van Het Team. Maar als ik intensievere therapie wilde zou ik eerst alleen naar het Gesticht moeten kunnen komen. Niet langer gebracht hoeven worden.
Dat begreep ik, of althans: ik begreep dat hij dat dacht. Maar het was niet zo.
Mijn straatvrees is geen straatvrees, maar een angst voor mezelf. Met de straat is niets mis, maar mezelf kan ik niet ontlopen. Om minder bang te worden voor mezelf had ik die therapie nodig, en het oefenen om alleen te functioneren en reizen, om autonomer te worden, zou hand in hand met zo'n therapie moeten gaan.
Aldus mijn theorie.
Dat snapte de psychiater niet. En het mocht gewoon niet. Ik moest eerst alleen komen, dan zou ik pas kunnen therapieën. En ik hòefde niet hoor. Ik mocht ook gewoon blijven zoals ik was. Maar dan zouden er alleen onderhoudsgesprekken plaatsvinden. Geen werkdoel, geen werkpunten.
Ik voelde me in een hoek gedrukt en ging akkoord. Mij werd een psychologe toegewezen, voor een beperkte periode en met maar één doel: mij alleen van huis naar Gesticht te krijgen. Geen lange discussies, geen onderhandelingen, geen diepgravende analyses over onderliggende oorzaken. En als het in de vastgestelde periode niet aansloeg was het schluß.
Zo gezegd, zo gedaan.
De psychologe en ik maakten een stappenplan waaraan ik mij niet hield, maar het doel van de behandeling werd bereikt.
Of beter gezegd: het enige wat ik leerde was om de gevraagde afstand af te leggen. De paniek werd niets minder, was op dag 100 nog even erg, zo niet erger, als op dag 1. Ik leerde er niet mee omgaan, ik leerde hem niet verminderen. Al wat ik leerde was erdoorheen te bijten. De straat was ok, alleen ik had nog steeds mezelf bij me, en aan mij was niets veranderd, noch aan mijn beeld over mezelf.
De behandeling werd vorige week woensdagochtend afgesloten, en die middag had ik een gesprek met mijn 'officiele' psych, mijn hoofdbehandelaar. Over hoe nu verder, en wat te doen.
We zouden eerst eens rustig overleggen, kijken wat ik wou, wat het plan van aanpak was, hoe de weg erheen.
Ik voelde me genept. En raakte in complete paniek.
Hoezo overleggen, hoezo wat-ik-wou, wat voor plan, wat voor weg?? Ik zou intensievere therapie krijgen, deeltijdbehandeling, mijn werkdoel was OmgaanMetMezelf, klaar. Ik was bereid om per direct te beginnen, hup hup!
Maar niks ervan. Overlegd moest er. Gewoon even rustig kijken hoe en wat. Ik moest maar eens opschrijven wat ik wou, waar ik naartoe wilde werken, wat mijn ideeen waren voor de toekomst, of ik dromen of wensen had.
U reageerde terughoudend op mijn verzoek.
Ik reageerde honend op het verzoek van mijn psych. En wanhopig.
De enige reden waarom ik nog niet gestopt ben met alles, met leven, is dat ik met betrekking tot mijzelf morele bezwaren heb tegen zelfmoord. Niet omdat ik toekomstplannen heb, niet omdat ik zo graag door wil gaan, niet omdat ik nog ergens een sprankje hoop heb. Gewoon: ik mag niet, het geeft geen pas. Ik weet niet eens waarom niet. Hoogstens omdat ik mezelf dan alleen nog maar meer zal minachten - jij stomme opgever! - en ik geen zin heb om een eventueel volgend leven met nog meer walging te moeten beginnen.
De laatste jaren heb ik er wèl voor gezorgd dat ik zo dicht mogelijk bij het niets kwam. Ik heb mijn leven tot een minimum teruggebracht. Als ik al een werkdoel had, dan was dat om mijn moreel eruit te slaan, om mezelf zo diep te krijgen dat ik geen scrupules meer zou hebben om het ook helemaal af te maken.
Het was een veilige plek, zo dicht bij niets; de afstand was kort en hanteerbaar. Groeien durfde ik niet. Ik wist absoluut zeker dat er geen volwaardig leven te behalen viel, en de weg terug omlaag zou alleen maar weer langer worden.
Tot begin dit jaar, toen mij de deal werd aangereikt: een stukje groeien, in ruil voor therapie.
Met therapie in het vooruitzicht, als tussenstap tussen niets en de ongrijpbare toekomst, kon ik het groeien aan. Het was nog steeds eng, ontzettend bedreigend, maar ik haalde adem, deed oogkleppen op en rende blind naar de overkant.
Nu werd ineens mijn tussenstap afgepakt. Ik moest even rust nemen, even nadenken.
Er valt niets na te denken. Ik heb geen flauw idee wat ik met mijn toekomst wil, mijn toekomst is één grote zuigende leegte, een dorre woestijn. Eenzaam, benauwend, potentiele fragmentatie van het zelf.
Therapie kan me leren aan mezelf te wennen, in mezelf te vertrouwen, me veilig genoeg te voelen bij mezelf om naar mezelf en mijn wensen te durven kijken.
Nog steeds is het zo dat tussen mij en de dood alleen mijn moreel besef staat. En, inmiddels, 500 met moeite veroverde meters ten opzichte van een halfjaar geleden.
Mijn stukje was niet in ernst. Het was, wellicht, in wanhoop. En met een lading cynisme.
U weet niet wat u met de vraag aanmoet, u vindt hem te alomvattend.
En dat vond ik ook toen hij mij werd gesteld.
dinsdag 20 juli
15 | 16:41
Ga terug naar Start
Goed, ik heb een week respijt.
Nou wordt het een vrij drukke week.
Dus. Aangezien het sowieso mijn bedoeling is om later als ik groot ben Heul Belangrijk te worden, en delegeren een essentieel onderdeel van Heul Belangrijk zijn is, vind ik het wel een goed idee als ik de inrichting van mijn leven uitbesteed.
Gaat uw gang, doe uw best.
Tis net Monopolie, alleen wil ik bij voorkeur geen hotels.
Ik wil wel graag theologie studeren. Of wiskunde. Of informatica. Of iets met pedagogiek. Ik heb eindexamen gedaan in nederlands, engels, duits, latijn, grieks, wisA, wisB, natuurkunde, scheikunde, biologie en aardrijkskunde.
Oh, en mijn huidige zelfstandige actieradius is ongeveer 1 kilometer.
Gaarne route, kompas, bagagelijst en plan van aanpak inzake voorbereiding.
Veel plezier, bij voorbaat dank.
Goed, ik heb een week respijt.
Nou wordt het een vrij drukke week.
Dus. Aangezien het sowieso mijn bedoeling is om later als ik groot ben Heul Belangrijk te worden, en delegeren een essentieel onderdeel van Heul Belangrijk zijn is, vind ik het wel een goed idee als ik de inrichting van mijn leven uitbesteed.
Gaat uw gang, doe uw best.
Tis net Monopolie, alleen wil ik bij voorkeur geen hotels.
Ik wil wel graag theologie studeren. Of wiskunde. Of informatica. Of iets met pedagogiek. Ik heb eindexamen gedaan in nederlands, engels, duits, latijn, grieks, wisA, wisB, natuurkunde, scheikunde, biologie en aardrijkskunde.
Oh, en mijn huidige zelfstandige actieradius is ongeveer 1 kilometer.
Gaarne route, kompas, bagagelijst en plan van aanpak inzake voorbereiding.
Veel plezier, bij voorbaat dank.
6 | 12:42
Overzicht
Snel, snel, vertel me wat ik met mijn leven wil!
Vanmiddag word ik bij de psychologe verwacht met een schriftelijk verslag van mijn toekomstplannen, en de mogelijke wegen ernaartoe.
Hup, we hebben nog twee uur!
Snel, snel, vertel me wat ik met mijn leven wil!
Vanmiddag word ik bij de psychologe verwacht met een schriftelijk verslag van mijn toekomstplannen, en de mogelijke wegen ernaartoe.
Hup, we hebben nog twee uur!
maandag 19 juli
5 | 20:14
Visus
Naast de deur van de sportschool zat een konijntje. Een klein, grijs konijntje, een duinkonijn. Helemaal in elkaar gedoken.
Wat vreemd, dat het daar zat. We zitten redelijk dicht bij de duinen, maar waarom zou zo'n beestje dat stuk afleggen, weg van de vertrouwde natuur; naar de bebouwde kom, naar mensen en auto's en winkels?
En het leek een heel angstig konijntje. Misschien was het wel ziek. Het bewoog ook helemaal niet. Moest ik iets doen?
Het duurde heel, heel lang voor ik zag dat tegen de muur een oude grauwe baksteen stond. Vochtig, gevlekt, en met een hoekje eraf.
Maar met mijn ischias gaat het gelukkig een stuk beter.
Naast de deur van de sportschool zat een konijntje. Een klein, grijs konijntje, een duinkonijn. Helemaal in elkaar gedoken.
Wat vreemd, dat het daar zat. We zitten redelijk dicht bij de duinen, maar waarom zou zo'n beestje dat stuk afleggen, weg van de vertrouwde natuur; naar de bebouwde kom, naar mensen en auto's en winkels?
En het leek een heel angstig konijntje. Misschien was het wel ziek. Het bewoog ook helemaal niet. Moest ik iets doen?
Het duurde heel, heel lang voor ik zag dat tegen de muur een oude grauwe baksteen stond. Vochtig, gevlekt, en met een hoekje eraf.
Maar met mijn ischias gaat het gelukkig een stuk beter.
zondag 18 juli
7 | 20:46
Dag..
Weet u, u heeft mijn leven, of mijn levenstheorieën, een beetje op z'n kop gezet vandaag.
Ik dacht altijd: een mens heeft een weg te bewandelen, een soort karmische weg. Er moeten dingen gedaan, er zijn taken, er moet een afronding zijn voor men kan sterven. Ieder heeft zijn eigen taak en zijn eigen weg, en daar horen bepaalde zaken nou eenmaal niet bij.
Het hield me op de been, deze theorie, in tijden van nood en angst. Als ik me heel ziek voelde en zeker wist dat ik iets terminaals onder de leden had, als ik net niet geschept werd door een auto, als ik bang was compleet door te draaien - dan dacht ik: 'dat hoort niet bij mij, niet nu in elk geval. Ik heb iets af te ronden, ik moet in elk geval wat zelfstandiger zijn, iets van de wirwar van nu ontrafeld hebben. Uit de file, weer rijdend; misschien dat ik dan al bij de eerste vrije meters het loodje leg, maar dàt moet ik hebben gehad. En dan pas kan ik dood. Heus, dit is niet de tijd voor hersenbloedingen, voor tumoren, voor complete decompensatie. Dat is andermans juk, niet het jouwe.'
Maar nu, wat u nu flikt. Op een moment dat u nog zoveel moest doen, op een manier..
Ik dacht ook altijd dat wanneer men de dood voelt naderen, men een zekere rust heeft. Een sereniteit. Maar u..
Zo ineens, zo onvoorbereid. Dus het kan tòch. Daar ontneemt u me nogal wat zekerheden.
Aan de andere kant: als u dood durft, als u durfde los te laten, dan durf ik dat misschien ook. Dan kan ik ook. En dan hoef ik niet meer zo bang te zijn.
Ik zal u missen.
Hoop dat u zich veilig voelt, waar u nu ook bent.
Weet u, u heeft mijn leven, of mijn levenstheorieën, een beetje op z'n kop gezet vandaag.
Ik dacht altijd: een mens heeft een weg te bewandelen, een soort karmische weg. Er moeten dingen gedaan, er zijn taken, er moet een afronding zijn voor men kan sterven. Ieder heeft zijn eigen taak en zijn eigen weg, en daar horen bepaalde zaken nou eenmaal niet bij.
Het hield me op de been, deze theorie, in tijden van nood en angst. Als ik me heel ziek voelde en zeker wist dat ik iets terminaals onder de leden had, als ik net niet geschept werd door een auto, als ik bang was compleet door te draaien - dan dacht ik: 'dat hoort niet bij mij, niet nu in elk geval. Ik heb iets af te ronden, ik moet in elk geval wat zelfstandiger zijn, iets van de wirwar van nu ontrafeld hebben. Uit de file, weer rijdend; misschien dat ik dan al bij de eerste vrije meters het loodje leg, maar dàt moet ik hebben gehad. En dan pas kan ik dood. Heus, dit is niet de tijd voor hersenbloedingen, voor tumoren, voor complete decompensatie. Dat is andermans juk, niet het jouwe.'
Maar nu, wat u nu flikt. Op een moment dat u nog zoveel moest doen, op een manier..
Ik dacht ook altijd dat wanneer men de dood voelt naderen, men een zekere rust heeft. Een sereniteit. Maar u..
Zo ineens, zo onvoorbereid. Dus het kan tòch. Daar ontneemt u me nogal wat zekerheden.
Aan de andere kant: als u dood durft, als u durfde los te laten, dan durf ik dat misschien ook. Dan kan ik ook. En dan hoef ik niet meer zo bang te zijn.
Ik zal u missen.
Hoop dat u zich veilig voelt, waar u nu ook bent.
2 | 14:01
Groeispurt
Moeders zoekt het telefoonnummer van een oude vriendin, het oude nummer werkt niet meer en zij geeft treurend op.
PaPuck: Maar dat kun je toch vinden op de computer?
MaPuck: Hoe?
PaP: Via internet!
MaP: Maar hoe dan?
PaP: Gewoon. Via de telefoongids van Parijs.
Wat is er met mijn ouderwetse, digibete vader gebeurd..?
Moeders zoekt het telefoonnummer van een oude vriendin, het oude nummer werkt niet meer en zij geeft treurend op.
PaPuck: Maar dat kun je toch vinden op de computer?
MaPuck: Hoe?
PaP: Via internet!
MaP: Maar hoe dan?
PaP: Gewoon. Via de telefoongids van Parijs.
Wat is er met mijn ouderwetse, digibete vader gebeurd..?
zaterdag 17 juli
1 | 12:37
Andere Tijden
As we speak zit mijn vader op de rand van mijn bed tv te kijken. Een documentaire over het uitzenden van verzwakte kinderen naar het buitenland, vlak na de oorlog. Net als hijzelf en zijn zusje.
‘We werden allemaal met groene zeep gewassen! In de buitenlucht!
Er waren kinderen die onder de luizen zaten.
H. en ik niet, wij kwamen uit een fatsoenlijke omgeving. Maar sommige kinderen kwamen natuurlijk uit sloppenwijken.
Kijk zie je? Een kind in een tobbe!’
Hij kijkt trots, mijn vader. En hij knikt bij alles, en geeft zijn eigen voetnoten.
Soms houd ik ineens verschrikkelijk van hem.
As we speak zit mijn vader op de rand van mijn bed tv te kijken. Een documentaire over het uitzenden van verzwakte kinderen naar het buitenland, vlak na de oorlog. Net als hijzelf en zijn zusje.
‘We werden allemaal met groene zeep gewassen! In de buitenlucht!
Er waren kinderen die onder de luizen zaten.
H. en ik niet, wij kwamen uit een fatsoenlijke omgeving. Maar sommige kinderen kwamen natuurlijk uit sloppenwijken.
Kijk zie je? Een kind in een tobbe!’
Hij kijkt trots, mijn vader. En hij knikt bij alles, en geeft zijn eigen voetnoten.
Soms houd ik ineens verschrikkelijk van hem.
7 | 05:54
Theorie en praktijk
Ik heb een voorkeur voor ijskoud voedsel. Althans: als het ook koud hoort te zijn. Niet dat ik tomatensoep graag tegen het vriespunt aan heb ofzo. En het is ook pas sinds zes jaar. Ik was al gek, toen; het is niet zo dat ik op mijn vierde mijn nog onvolgroeide hersentjes heb dichtgevroren, en dat daarin de oorzaak van Alles ligt.
Maar goed. Koud, dus. Alles wat koud is moet kouder, en wordt door mij in het vriesvak gestopt. Blikjes cola, flesjes spa, de yoghurt 's ochtends en 's avonds, en zo voort.
En al deze jaren heb ik één gulden regel gehad: geen glas in het vriesvak. Niets in glazen verpakking. Geen aardewerk ook, maar vooral geen glas. Ik vertrouw glas niet. Het is te weinig flexibel en het splintert te erg bij beschadiging. Ik zie drama's voor me, bij glaswerk in het vriesvak. Te snel afkoelen, of te snel weer verwarmen. Krimp- en groeiproblemen, en daaruit volgende ontploffing.
Maar wat schetst mijn verbazing toen ik zojuist mijn kommetje biogarde in het vriesvak stopte en een potje bebogeen aantrof. Wat deed dat daar, hoe lang stond het daar al, en belangrijker: hoe was het daar gekomen?!
Dat kon ik nooit hebben gedaan.
Ik ben gelukkig nóóit moe, of afgeleid, of verward. Als ik 's avonds om halftwaalf een lepeltje bebogeen voor het slapengaan neem, zet ik het potje gewoon weer terug in het oude vertrouwde deurvakje naast de koffiemelk.
Mijn vader natuurlijk. Alles wat fout gaat in mijn leven is terug te voeren op mijn vader, zijn acties of zijn nalatenigheid. Mooi systeem hoor.
Maar de vraag is nu: zal het potje inderdaad ontploffen? Of is het stiekem al geimplodeerd, en valt het aan gruzelementen zodra ik het deksel eraf draai..?
Ik heb een voorkeur voor ijskoud voedsel. Althans: als het ook koud hoort te zijn. Niet dat ik tomatensoep graag tegen het vriespunt aan heb ofzo. En het is ook pas sinds zes jaar. Ik was al gek, toen; het is niet zo dat ik op mijn vierde mijn nog onvolgroeide hersentjes heb dichtgevroren, en dat daarin de oorzaak van Alles ligt.
Maar goed. Koud, dus. Alles wat koud is moet kouder, en wordt door mij in het vriesvak gestopt. Blikjes cola, flesjes spa, de yoghurt 's ochtends en 's avonds, en zo voort.
En al deze jaren heb ik één gulden regel gehad: geen glas in het vriesvak. Niets in glazen verpakking. Geen aardewerk ook, maar vooral geen glas. Ik vertrouw glas niet. Het is te weinig flexibel en het splintert te erg bij beschadiging. Ik zie drama's voor me, bij glaswerk in het vriesvak. Te snel afkoelen, of te snel weer verwarmen. Krimp- en groeiproblemen, en daaruit volgende ontploffing.
Maar wat schetst mijn verbazing toen ik zojuist mijn kommetje biogarde in het vriesvak stopte en een potje bebogeen aantrof. Wat deed dat daar, hoe lang stond het daar al, en belangrijker: hoe was het daar gekomen?!
Dat kon ik nooit hebben gedaan.
Ik ben gelukkig nóóit moe, of afgeleid, of verward. Als ik 's avonds om halftwaalf een lepeltje bebogeen voor het slapengaan neem, zet ik het potje gewoon weer terug in het oude vertrouwde deurvakje naast de koffiemelk.
Mijn vader natuurlijk. Alles wat fout gaat in mijn leven is terug te voeren op mijn vader, zijn acties of zijn nalatenigheid. Mooi systeem hoor.
Maar de vraag is nu: zal het potje inderdaad ontploffen? Of is het stiekem al geimplodeerd, en valt het aan gruzelementen zodra ik het deksel eraf draai..?
vrijdag 16 juli
4 | 21:02
Sprookje, ex-
De charme van twee katten op schoot, Maus zeer onbescheiden lijnrecht over Ronja heen, gaat snel verloren als ze in slaap vallen, je op een rechte houten stoel zit, je benen gaan tintelen, je naar de wc moet en niet weet waar je je ellebogen een beetje comfortabel kunt leggen.
(ik hypnotiseer die beesten geloof ik. Merel zei: 'spelen vinden ze leuk', maar ze vinden geen donder aan spelen. Ze staren verveeld naar het hengeltje met de balltjes, wat spottend naar mij en mijn pogingen. Willen alleen maar kopjes geven, geaaid worden (zeer dwingend: met voor- èn achterpoten mijn arm grijpend en naar zich toetrekkend), rondrollen en spinnen en daarna in slaap sukkelen. Ze gaan compleet verwend en lui weer terug, over drie weken..)
De charme van twee katten op schoot, Maus zeer onbescheiden lijnrecht over Ronja heen, gaat snel verloren als ze in slaap vallen, je op een rechte houten stoel zit, je benen gaan tintelen, je naar de wc moet en niet weet waar je je ellebogen een beetje comfortabel kunt leggen.
(ik hypnotiseer die beesten geloof ik. Merel zei: 'spelen vinden ze leuk', maar ze vinden geen donder aan spelen. Ze staren verveeld naar het hengeltje met de balltjes, wat spottend naar mij en mijn pogingen. Willen alleen maar kopjes geven, geaaid worden (zeer dwingend: met voor- èn achterpoten mijn arm grijpend en naar zich toetrekkend), rondrollen en spinnen en daarna in slaap sukkelen. Ze gaan compleet verwend en lui weer terug, over drie weken..)
8 | 13:14
Dooie mus
Hoezee! Verhoging! Met hoeveel, vertel, vertel!!
Huh?
Dat was eerst meer hoor! Hoezo verhoging?!
Ik bel het GAK, neem me niet kwalijk: UWV.
‘Hoezo verhoging?!’
Het betreft, zo verneem ik, het bruto bedrag.
Ohja, dat is inderdaad hoger. Poeh zeg. 22 Cent maar liefst!
‘Helaas is de loonheffing ook omhoog gegaan. Waardoor u, en u niet alleen, er netto op achteruit gaat.’
Fijndan..
Geachte mevrouw,
Hierbij ontvangt u een overzicht van de arbeidsongeschiktheidsuitkering over juli 2004.
U ontvangt deze specificatie, omdat uw uitkering is verhoogd door indexering met het vastgestelde percentage.
Hoezee! Verhoging! Met hoeveel, vertel, vertel!!
Netto bedrag: 802,59.
Huh?
Dat was eerst meer hoor! Hoezo verhoging?!
Ik bel het GAK, neem me niet kwalijk: UWV.
‘Hoezo verhoging?!’
Het betreft, zo verneem ik, het bruto bedrag.
Ohja, dat is inderdaad hoger. Poeh zeg. 22 Cent maar liefst!
‘Helaas is de loonheffing ook omhoog gegaan. Waardoor u, en u niet alleen, er netto op achteruit gaat.’
Fijndan..
4 | 12:07
Generatie
Brief van mijn oude school:
Ik moet nu maar vast mijn viool uit het stof halen, en als een bezetene gaan oefenen; het repertoire van Joe kennende.
In een sfeer van weemoed en nostalgie ga ik meteen naar de site, klik op 'Diploma-uitreiking foto's'.
6 Jaar na mijn eigen examen, ik zal niemand meer kennen. Maar alle leraren natuurlijk wel.. even kijken of ze veranderd zijn..
Ik zie een Sabee, Van der Steen, een schrikbarend witte Van Haaren, Poortman en Snoep.. en dat is het. Dat is het!
Waar is Mevrouw Jansen, waar zijn Tilleman en Huussen, Bharatsingh? Wijsman, Brinkhof, Van Santen, Pino - waar is iedereen??
Ik word oud..
Brief van mijn oude school:
Zoals u in onze eerste brief in mei hebt kunen lezen vieren wij in 2004 een dubbel lustrum: 610 jaar Gymnasium Haganum en 100 jaar Bond van Haagse Gymnsiasten.
(...)
Voor onze oud-leerlingen en oud-leraren organiseren wij een reünie op zaterdag 11 september 2004.
(...)
Dit jaar is er echter nog een derde reden voor een lustrumviering. Joe Raphael leidt dit jaar al meer dan 25 jaar (of zijn het er meer dan 30!) het schoolorkest. Wij willen daarom het volgende aan u voorstellen:
- Bent u in de afgelopen 30 jaar orkestlid van het Haganum geweest?
- Hebt u op dit moment een instrument tot uw beschikking?
- Wilt u nog éénmaal met het Haganum schoolorkest optreden onder leiding van Joe Raphael?
- Bent u in staat zaterdag 11 september vanaf 12.00 op school aanwezig te zijn voor de repetities, waarna u om 18.00 optreedt?
Neem dan voor 15 augustus contact op (..)
Ik moet nu maar vast mijn viool uit het stof halen, en als een bezetene gaan oefenen; het repertoire van Joe kennende.
In een sfeer van weemoed en nostalgie ga ik meteen naar de site, klik op 'Diploma-uitreiking foto's'.
6 Jaar na mijn eigen examen, ik zal niemand meer kennen. Maar alle leraren natuurlijk wel.. even kijken of ze veranderd zijn..
Ik zie een Sabee, Van der Steen, een schrikbarend witte Van Haaren, Poortman en Snoep.. en dat is het. Dat is het!
Waar is Mevrouw Jansen, waar zijn Tilleman en Huussen, Bharatsingh? Wijsman, Brinkhof, Van Santen, Pino - waar is iedereen??
Ik word oud..
§ | 11:17
Wakker
Erhm.. ok.. ik geloof dat mijn medicijnen iets sterker werken als je ze op de lege maag in neemt. Zelfs als je meteen daarna een appel eet..
Erhm.. ok.. ik geloof dat mijn medicijnen iets sterker werken als je ze op de lege maag in neemt. Zelfs als je meteen daarna een appel eet..
1 | 07:44
K*T!!!
In de serie onwelkome weetjes:
als ik om twaalf uur ga slapen en vergeet mijn wekker te zetten, word ik om halfacht wakker.
Meteen medicijnen, toen appel, nu nog een appel, en koffie.
Straks sport.
En laat het nou alsjeblieft zo zijn dat ik dit keer bij uitzondering niet in slaap val, want hoe ik mezelf dan nog thuis krijg weet ik niet..
In de serie onwelkome weetjes:
als ik om twaalf uur ga slapen en vergeet mijn wekker te zetten, word ik om halfacht wakker.
Meteen medicijnen, toen appel, nu nog een appel, en koffie.
Straks sport.
En laat het nou alsjeblieft zo zijn dat ik dit keer bij uitzondering niet in slaap val, want hoe ik mezelf dan nog thuis krijg weet ik niet..
donderdag 15 juli
12 | 20:56
Andere wereld
Vervuld van verwondering en ontzag. Om die katjes, zo frèle, zo sterk. Hun grilligheid: de totale overgave, de hunkering naar knuffels en contact, om dat contact net zo makkelijk weer te verbreken, jou met al je knuffels achter te laten en gewoon hun eigen weg te gaan. Hun inventiviteit en power. De sprongkracht, de gespitste oren bij het kleinste geluid, de autodidactische gaven waardoor ze alles zelf uitvinden, zonder dat iemand ze dat voordoet.
En verwondering om mezelf. Om het feit dat ik zo onder de indruk ben, ik die mezelf nooit als dierenvriend heb geschouwd. Nou ja: wel een liefhebber van dieren en de natuur, maar op afstand. Te onvoorspelbaar, te ongrijpbaar. Laat die beesten hun ding maar doen, als ik er maar niets mee te maken hoef te hebben. De complete aanbidding van dierenbezitters heb ik altijd een beetje bizar gevonden, tot aan plaatsvervangende schaamte of ronduit walgelijk - afhankelijk van de persoon. ja hoor, best, heel leuk wat je kat of hond of kip of cavia allemaal kan. Kunnen we nu gewoon weer even normaal doen..?
En nu zie ik mezelf in aanbidding. Of nee, dat niet. Maar een verwondering die me heel, heel stil maakt. Ingetogen, haast.
Toen ik vanochtend van huis ging was alles goed. Twee katten tegen elkaar aan in de draagmand, ònder het dekje. Ze hebben iets met 'onder'. Ik knuffelde en praatte, kreeg nul-komma-nul reactie en kende mijn plaats. Bescheiden ging ik mijns weegs.
Vanmiddag was ik even thuis.
Maus lag nog steeds, of alweer, in de mand. Ronja lag, hoe kan het ook anders, achter de verwarming.
Dit keer niet aan de buitenkant, maar helemaal in het midden. Niet verhuisbaar naar de zijkant, want tegengehouden door de bevestiging van de verwarming, en een plintje. En daardoor niet redbaar, want de draaiing die nodig was om haar bekken uit de opening te krijgen kon vanuit deze lokatie niet worden gemaakt. Althans: niet door mij.
Ik zette mij neer en startte het piekeren.
Ik zou de verwarming los kunnen schroeven, maar ik wist niet welk kraantje ik moest dichtdraaien. De kans zou groot zijn dat ik net het belangrijkste zou vergeten, en een complete overstroming zou krijgen.
Ik kon de dierenambulance bellen. In vredesnaam dan maar.
Ze zouden me terugbellen, er moest iemand anders gezocht ofzo.
Ik wachtte en wachtte.
Toen was de batterij van mijn gsm leeg.
Ik keek wat wanhopig naar de verwarming, en het kopje van Ronja dat erbovenuit piepte.
Twee pootjes, ook.
Ze trok zich op, greep naar de buitenrand van de bovenkant (snapt u het nog..?), trok verder, plofte terug.
Nog eens.
En verdomd! Na een hoop gesjor en gepuf van haar kant en wat gewiebel met haar heupen waarvan ik allang een hernia had gekregen hobbelde ze over de rand en op de grond. Ze schudde zich wat los en liep vlotjes de kamer in. Mijn juichkreten en hoera ik ben trots op je!! straal negerend.
Morgen hardboard kopen en erbovenop vastmaken, dacht ik nog, voor ik wegging.
Om zes uur kwam ik weer thuis.
Ik had 's middags, ergens onder het wachten en piekeren, drie bankkussens op de grond gelegd, met een enorm laken eromheen gewikkeld. Het was een stevig pakket geworden, als een chocoladereep in een meter cadeaupapier.
Daaroverheen had ik een gewoon formaat laken los gelegd.
Toen ik binnenkwam waren beide katten onvindbaar. Een haast routineuze blik leerde dat Ronja weer achter de verwarming zat. En op het kussenbed lag een vreemde bobbel. Maus, ongetwijfeld.
Ik sloeg het losse laken weg, dacht onmiddellijk Maus te zien en zag.. laken.
Op de een of andere manier was Maus onder het deklaken gekropen. Het stond strak, en aan geen kant was een opening te bekennen. Een soort omgekeerde Houdini. Ze ligt er nu nog. Opgerold, af en toe wat rekkend, en knorrend.
Ronja heb ik met één vinger troostend geaaid.
Achteraf bezien misschien stom, aangezien ze het nog weleens als beloning voor haar onderduikgedrag zou kunnen zien.
Uiteindelijk heb ik haar toch maar omhooggehesen. Ik ben op een stoel gaan zitten, met haar op schoot. Ik aaide, en kriebelde, en Ronja, tot gisteren nog steeds wegschietend (tenzij achter de verwarming..), bleef zitten. Rolde op haar rug, haar kopje in mijn hand duwend, haar achterpoten om mijn andere arm klemmend. Zacht trappelend met haar poten tegen mijn benen en buik; haar buikje tegen mijn hand. Een uur lang. En ik zelf niet in het minst bang, waar ik dat altijd ben voor dieren.
Ze deed me nog het meest denken aan een slaperige kleuter, net uit bed, warm tegen je aan. Dit even voor wie ooit een kleuter uit bed heeft getild, en nog nooit een kat op schoot heeft gehad.
Wat doezelig en zonder enige haast sprong ze op een gegeven moment op de grond. Liep wat rondjes door de kamer, keek me aan, liep naar me toe en sprong weer terug op schoot. Verbijstering mijnerzijds.
Ergens in de tijd moest ik naar de wc. Heel erg nodig. Weinig tegen te doen, ik mòest wel opstaan.
Toen ik terugkwam zag ik Ronja voor mijn bureau staan. Ze staarde naar het vak waarin haar zuster drie dagen geleden lag. Legde haar poten erin.. en sprong! Kedeng, met haar schedel tegen het dak van het vak, knal, haar rug ook, zjoef, helemaal naar het eind. Ik ben godsdankbaar dat ik Maus dit niet heb zien doen; zij is een stuk groter dan Ronja, ik had die knal niet willen meemaken.
Maar Ronja lijkt tevreden. Ze knijpt af en toe wat lijzig haar ogen toe, wappert wat met het stuk staart dat niet klem zit in de kleine ruimte, en spint.
En ik blijf me verbazen.
Vervuld van verwondering en ontzag. Om die katjes, zo frèle, zo sterk. Hun grilligheid: de totale overgave, de hunkering naar knuffels en contact, om dat contact net zo makkelijk weer te verbreken, jou met al je knuffels achter te laten en gewoon hun eigen weg te gaan. Hun inventiviteit en power. De sprongkracht, de gespitste oren bij het kleinste geluid, de autodidactische gaven waardoor ze alles zelf uitvinden, zonder dat iemand ze dat voordoet.
En verwondering om mezelf. Om het feit dat ik zo onder de indruk ben, ik die mezelf nooit als dierenvriend heb geschouwd. Nou ja: wel een liefhebber van dieren en de natuur, maar op afstand. Te onvoorspelbaar, te ongrijpbaar. Laat die beesten hun ding maar doen, als ik er maar niets mee te maken hoef te hebben. De complete aanbidding van dierenbezitters heb ik altijd een beetje bizar gevonden, tot aan plaatsvervangende schaamte of ronduit walgelijk - afhankelijk van de persoon. ja hoor, best, heel leuk wat je kat of hond of kip of cavia allemaal kan. Kunnen we nu gewoon weer even normaal doen..?
En nu zie ik mezelf in aanbidding. Of nee, dat niet. Maar een verwondering die me heel, heel stil maakt. Ingetogen, haast.
Toen ik vanochtend van huis ging was alles goed. Twee katten tegen elkaar aan in de draagmand, ònder het dekje. Ze hebben iets met 'onder'. Ik knuffelde en praatte, kreeg nul-komma-nul reactie en kende mijn plaats. Bescheiden ging ik mijns weegs.
Vanmiddag was ik even thuis.
Maus lag nog steeds, of alweer, in de mand. Ronja lag, hoe kan het ook anders, achter de verwarming.
Dit keer niet aan de buitenkant, maar helemaal in het midden. Niet verhuisbaar naar de zijkant, want tegengehouden door de bevestiging van de verwarming, en een plintje. En daardoor niet redbaar, want de draaiing die nodig was om haar bekken uit de opening te krijgen kon vanuit deze lokatie niet worden gemaakt. Althans: niet door mij.
Ik zette mij neer en startte het piekeren.
Ik zou de verwarming los kunnen schroeven, maar ik wist niet welk kraantje ik moest dichtdraaien. De kans zou groot zijn dat ik net het belangrijkste zou vergeten, en een complete overstroming zou krijgen.
Ik kon de dierenambulance bellen. In vredesnaam dan maar.
Ze zouden me terugbellen, er moest iemand anders gezocht ofzo.
Ik wachtte en wachtte.
Toen was de batterij van mijn gsm leeg.
Ik keek wat wanhopig naar de verwarming, en het kopje van Ronja dat erbovenuit piepte.
Twee pootjes, ook.
Ze trok zich op, greep naar de buitenrand van de bovenkant (snapt u het nog..?), trok verder, plofte terug.
Nog eens.
En verdomd! Na een hoop gesjor en gepuf van haar kant en wat gewiebel met haar heupen waarvan ik allang een hernia had gekregen hobbelde ze over de rand en op de grond. Ze schudde zich wat los en liep vlotjes de kamer in. Mijn juichkreten en hoera ik ben trots op je!! straal negerend.
Morgen hardboard kopen en erbovenop vastmaken, dacht ik nog, voor ik wegging.
Om zes uur kwam ik weer thuis.
Ik had 's middags, ergens onder het wachten en piekeren, drie bankkussens op de grond gelegd, met een enorm laken eromheen gewikkeld. Het was een stevig pakket geworden, als een chocoladereep in een meter cadeaupapier.
Daaroverheen had ik een gewoon formaat laken los gelegd.
Toen ik binnenkwam waren beide katten onvindbaar. Een haast routineuze blik leerde dat Ronja weer achter de verwarming zat. En op het kussenbed lag een vreemde bobbel. Maus, ongetwijfeld.
Ik sloeg het losse laken weg, dacht onmiddellijk Maus te zien en zag.. laken.
Op de een of andere manier was Maus onder het deklaken gekropen. Het stond strak, en aan geen kant was een opening te bekennen. Een soort omgekeerde Houdini. Ze ligt er nu nog. Opgerold, af en toe wat rekkend, en knorrend.
Ronja heb ik met één vinger troostend geaaid.
Achteraf bezien misschien stom, aangezien ze het nog weleens als beloning voor haar onderduikgedrag zou kunnen zien.
Uiteindelijk heb ik haar toch maar omhooggehesen. Ik ben op een stoel gaan zitten, met haar op schoot. Ik aaide, en kriebelde, en Ronja, tot gisteren nog steeds wegschietend (tenzij achter de verwarming..), bleef zitten. Rolde op haar rug, haar kopje in mijn hand duwend, haar achterpoten om mijn andere arm klemmend. Zacht trappelend met haar poten tegen mijn benen en buik; haar buikje tegen mijn hand. Een uur lang. En ik zelf niet in het minst bang, waar ik dat altijd ben voor dieren.
Ze deed me nog het meest denken aan een slaperige kleuter, net uit bed, warm tegen je aan. Dit even voor wie ooit een kleuter uit bed heeft getild, en nog nooit een kat op schoot heeft gehad.
Wat doezelig en zonder enige haast sprong ze op een gegeven moment op de grond. Liep wat rondjes door de kamer, keek me aan, liep naar me toe en sprong weer terug op schoot. Verbijstering mijnerzijds.
Ergens in de tijd moest ik naar de wc. Heel erg nodig. Weinig tegen te doen, ik mòest wel opstaan.
Toen ik terugkwam zag ik Ronja voor mijn bureau staan. Ze staarde naar het vak waarin haar zuster drie dagen geleden lag. Legde haar poten erin.. en sprong! Kedeng, met haar schedel tegen het dak van het vak, knal, haar rug ook, zjoef, helemaal naar het eind. Ik ben godsdankbaar dat ik Maus dit niet heb zien doen; zij is een stuk groter dan Ronja, ik had die knal niet willen meemaken.
Maar Ronja lijkt tevreden. Ze knijpt af en toe wat lijzig haar ogen toe, wappert wat met het stuk staart dat niet klem zit in de kleine ruimte, en spint.
En ik blijf me verbazen.
woensdag 14 juli
7 | 18:24
Recidivist
Om acht uur ging ik van huis, tot halfzes vanavond.
Drie keer raden waar Ronja, luid wenend, zat toen ik thuis kwam..
Om acht uur ging ik van huis, tot halfzes vanavond.
Drie keer raden waar Ronja, luid wenend, zat toen ik thuis kwam..
dinsdag 13 juli
7 | 22:34
Kat in het nauw
Om half zeven vanavond kwam ik thuis. Ik zou later nog elders heengaan, en ik had gezegd:
'als ik er om halfacht nog niet ben... kan jij dan.. maar dat lijkt me sterk hoor, ik hoef alleen even water en voer te verversen, en Hoi! te zeggen en wat te knuffelen'.
Right.
Geen van beide poezen was ergens te bekennen.
Na lang zoeken zag ik dat het dekentje in de draagmand schuin omhoog stond. Zie daar Maus. Onder het dekentje.
Maar waar was Ronja?
Nergens, leek wel.
Hoewel..
In de keuken, onder de verwarming was een staart. Verder niets.
Nadere inspectie wees uit dat een verstijfde, doodsbange Ronja tussen verwarming en muur zat ingeklemd.
Hoe in de lieve vrede was ze daar terecht gekomen?!
Boven de verwarming zat een vensterbank. Een provisorische vensterbank, vastgeschroefd op het soort haken waaraan je normaal gesproken een plantenbak hangt. Die haken zaten weer aan de muur geschroefd.
Ronja moest hebben gedacht: ha! Opstapje met extragratis afdakje!
Klom op de verwarming, om vervolgens pardoes naar beneden te zakken.
Terug omhoog kon niet, daarvoor was de verwarming te glad. Geen grip. Naar beneden, langs de vloer omlaag pastte niet. Langs de muur naar voren tot het eind van de verwarming ook niet. Muurvast zat ze.
Ik belde mijn vrouw. Die wist het zo ook niet. Ik moest eerst eens proberen voorzichtig te tillen - daarvoor moest ik mijn handen vrij hebben, en dus hing ik op.
Al gauw bleek dat tillen geen optie was. Ronja zat op dat moment in het midden van de verwarming, en ze was niet echt te pushen om wat meer naar de zijkant te gaan. En mijn armen waren niet lang en vouwbaar genoeg om onder de vensterbank door naar beneden te zakken.
Ik belde Walter.
Of misschien schroefde ik eerst de vensterbank los - ik weet de exacte volgorde niet meer.
Walter zei dat ik een lap moest laten zakken, waaraan Ronja zich zou kunnen optrekken. Dat werkte van geen kanten.
Ergens ervoor of erna schroefde ik dus de vensterbank van de muur. Toen had ik in elk geval meer zicht. En ik kon iets beter met mijn hand bij Ronja.
Ik aaide en kriebelde haar.
Tutje.
Ze ronkte als een Harley, knorde en spinde. Bijkans vacuüm gezogen waar ze zat, maar vrijen? Welja. Gewoon lekker genieten.
Maus werd wakker.
Ze liep naar Ronja toe, je zag haar denken: Gut, ik had eerst méér zusje dan alleen een losse staart, maar ach, who cares - ze draaide zich om en ging haar eigen weg.
Ronja stak haar hoofd boven de verwarming uit.
Kijk aan, there's progress!
Nou hup, trek jezelf omhoog meis, kom op!
Ze trok.. trok.. trok... en viel weer.
Ze probeerde naar de zijkant te kruipen. Het ging, het ging!
Oh nee.
Haar hele lijfje was buiten, behalve haar heupen en achterpoten. Vrouwtje, he. Breed bekken, hoe smalletjes ze verder ook is.
Het was inmiddels acht uur. Ik was al anderhalf uur vergeefs bezig te redden.
Ik belde mijn vrouw nog eens.
Til haar nou op, geef haar een kontje!
Ronja piepte en mauwde en huilde elke keer als ik probeerde te tillen. Ik wou niet, ik durfde niet, bang dat ik haar pijn zou doen. Maar met elke geprobeerde en gefaalde vlucht kwam Ronja zelf er steeds meer achter dat ze wel èrg vast zat, en complete paniek konden we er niet ook nog bij gebruiken.
Ik haalde diep adem.
Greep haar bij haar nekvel, trok, legde mijn hand onder haar achterste, trok haar zachtjes over de verwarming heen.. en ja! Ze was vrij! Tezamen met genoeg rondvliegend haar om drie nieuwe katten te maken, dat wel (vrij naar Midas Dekkers).
Als ik werkelijk allergisch was had ik het nu geweten.
Mevrouw stapte wat rond door de kamer. Liep langs me heen en liet zich knuffelen.
Dezelfde Ronja die vanochtend nog achteruit schoot als ik alleen mijn hand naar haar uitstak.
Ze gedroeg zich alsof ze een bijna-doodervaring had gehad: Been there, done that, seen it all. I'm coooool, baby...
Heel relaxed begon ze zich te wassen. En vrat achter elkaar de hele voederbak leeg.
En ik, ik weet nog zo net niet of ik later zelf wel een kat wil.
Zoveel emoties kan ik niet aan..
(en nee: er zijn geen foto's van dit avontuur. Ik ben nog te onervaren met Mies' camera, en dit leek me niet het moment voor richten, scherpstellen, klik, preview, delete, opnieuw..)
Om half zeven vanavond kwam ik thuis. Ik zou later nog elders heengaan, en ik had gezegd:
'als ik er om halfacht nog niet ben... kan jij dan.. maar dat lijkt me sterk hoor, ik hoef alleen even water en voer te verversen, en Hoi! te zeggen en wat te knuffelen'.
Right.
Geen van beide poezen was ergens te bekennen.
Na lang zoeken zag ik dat het dekentje in de draagmand schuin omhoog stond. Zie daar Maus. Onder het dekentje.
Maar waar was Ronja?
Nergens, leek wel.
Hoewel..
In de keuken, onder de verwarming was een staart. Verder niets.
Nadere inspectie wees uit dat een verstijfde, doodsbange Ronja tussen verwarming en muur zat ingeklemd.
Hoe in de lieve vrede was ze daar terecht gekomen?!
Boven de verwarming zat een vensterbank. Een provisorische vensterbank, vastgeschroefd op het soort haken waaraan je normaal gesproken een plantenbak hangt. Die haken zaten weer aan de muur geschroefd.
Ronja moest hebben gedacht: ha! Opstapje met extragratis afdakje!
Klom op de verwarming, om vervolgens pardoes naar beneden te zakken.
Terug omhoog kon niet, daarvoor was de verwarming te glad. Geen grip. Naar beneden, langs de vloer omlaag pastte niet. Langs de muur naar voren tot het eind van de verwarming ook niet. Muurvast zat ze.
Ik belde mijn vrouw. Die wist het zo ook niet. Ik moest eerst eens proberen voorzichtig te tillen - daarvoor moest ik mijn handen vrij hebben, en dus hing ik op.
Al gauw bleek dat tillen geen optie was. Ronja zat op dat moment in het midden van de verwarming, en ze was niet echt te pushen om wat meer naar de zijkant te gaan. En mijn armen waren niet lang en vouwbaar genoeg om onder de vensterbank door naar beneden te zakken.
Ik belde Walter.
Of misschien schroefde ik eerst de vensterbank los - ik weet de exacte volgorde niet meer.
Walter zei dat ik een lap moest laten zakken, waaraan Ronja zich zou kunnen optrekken. Dat werkte van geen kanten.
Ergens ervoor of erna schroefde ik dus de vensterbank van de muur. Toen had ik in elk geval meer zicht. En ik kon iets beter met mijn hand bij Ronja.
Ik aaide en kriebelde haar.
Tutje.
Ze ronkte als een Harley, knorde en spinde. Bijkans vacuüm gezogen waar ze zat, maar vrijen? Welja. Gewoon lekker genieten.
Maus werd wakker.
Ze liep naar Ronja toe, je zag haar denken: Gut, ik had eerst méér zusje dan alleen een losse staart, maar ach, who cares - ze draaide zich om en ging haar eigen weg.
Ronja stak haar hoofd boven de verwarming uit.
Kijk aan, there's progress!
Nou hup, trek jezelf omhoog meis, kom op!
Ze trok.. trok.. trok... en viel weer.
Ze probeerde naar de zijkant te kruipen. Het ging, het ging!
Oh nee.
Haar hele lijfje was buiten, behalve haar heupen en achterpoten. Vrouwtje, he. Breed bekken, hoe smalletjes ze verder ook is.
Het was inmiddels acht uur. Ik was al anderhalf uur vergeefs bezig te redden.
Ik belde mijn vrouw nog eens.
Til haar nou op, geef haar een kontje!
Ronja piepte en mauwde en huilde elke keer als ik probeerde te tillen. Ik wou niet, ik durfde niet, bang dat ik haar pijn zou doen. Maar met elke geprobeerde en gefaalde vlucht kwam Ronja zelf er steeds meer achter dat ze wel èrg vast zat, en complete paniek konden we er niet ook nog bij gebruiken.
Ik haalde diep adem.
Greep haar bij haar nekvel, trok, legde mijn hand onder haar achterste, trok haar zachtjes over de verwarming heen.. en ja! Ze was vrij! Tezamen met genoeg rondvliegend haar om drie nieuwe katten te maken, dat wel (vrij naar Midas Dekkers).
Als ik werkelijk allergisch was had ik het nu geweten.
Mevrouw stapte wat rond door de kamer. Liep langs me heen en liet zich knuffelen.
Dezelfde Ronja die vanochtend nog achteruit schoot als ik alleen mijn hand naar haar uitstak.
Ze gedroeg zich alsof ze een bijna-doodervaring had gehad: Been there, done that, seen it all. I'm coooool, baby...
Heel relaxed begon ze zich te wassen. En vrat achter elkaar de hele voederbak leeg.
En ik, ik weet nog zo net niet of ik later zelf wel een kat wil.
Zoveel emoties kan ik niet aan..
(en nee: er zijn geen foto's van dit avontuur. Ik ben nog te onervaren met Mies' camera, en dit leek me niet het moment voor richten, scherpstellen, klik, preview, delete, opnieuw..)
3 | 12:06
‘De katten zijn ondergebracht bij de lieftallige Puck’
"Kun je niet ergens oefenkatten regelen? Oppassen in de vakantie van de baasjes in kwestie?"
Aldus sprak Mig in mijn reactieding.
‘Dat is een goed idee’, mailde Merel.
‘Ik ga op vakantie, dan kan jij op Maus en Ronja passen.’
Zo gezegd, zo gedaan.
En dus werden de dames Poes gistermiddag bij mij afgeleverd, tezamen met vijf paken grit, een kattenbak en een draagmand, een krabpaal, voer en een stuk of twintig pluche muizen.
De eerste tien minuten waren ze verbazend dapper.
Daarna hadden ze blijkbaar door: Wacht eens even, het is niet een fijn verlengde van ons eigen huis.. ons huis is.. helemaal... WEG..!!
Ze schoten onder het bed, alwaar ze van vijf tot tien compleet verstijfd zaten.
Na een goed gesprek van pakweg drie kwartier kwamen ze onder het bed vandaan. Onderzochten het huis. Snuffelden aan alles. Maus klom in de wasbak en bekeek zichzelf in de spiegel. Ronja slenterde over de badkamertegeltjes.
Om daarna gezamelijk net zo hard weer terug naar de slaapkamer te rennen en tot vanochtend onder het bed te kruipen, veilig weggekropen tussen deken en muur.
Maar het komt wel. We gaan vast aan elkaar wennen.
Een camera is mij voor de komende weken geleend door de lieftallige Miesepies.
Zodra ik het usb- en driveroerwoud durf door te worstelen zal ik u de poezen in hun nieuwe omgeving showen.
"Kun je niet ergens oefenkatten regelen? Oppassen in de vakantie van de baasjes in kwestie?"
Aldus sprak Mig in mijn reactieding.
‘Dat is een goed idee’, mailde Merel.
‘Ik ga op vakantie, dan kan jij op Maus en Ronja passen.’
Zo gezegd, zo gedaan.
En dus werden de dames Poes gistermiddag bij mij afgeleverd, tezamen met vijf paken grit, een kattenbak en een draagmand, een krabpaal, voer en een stuk of twintig pluche muizen.
De eerste tien minuten waren ze verbazend dapper.
Daarna hadden ze blijkbaar door: Wacht eens even, het is niet een fijn verlengde van ons eigen huis.. ons huis is.. helemaal... WEG..!!
Ze schoten onder het bed, alwaar ze van vijf tot tien compleet verstijfd zaten.
Na een goed gesprek van pakweg drie kwartier kwamen ze onder het bed vandaan. Onderzochten het huis. Snuffelden aan alles. Maus klom in de wasbak en bekeek zichzelf in de spiegel. Ronja slenterde over de badkamertegeltjes.
Om daarna gezamelijk net zo hard weer terug naar de slaapkamer te rennen en tot vanochtend onder het bed te kruipen, veilig weggekropen tussen deken en muur.
Maar het komt wel. We gaan vast aan elkaar wennen.
Een camera is mij voor de komende weken geleend door de lieftallige Miesepies.
Zodra ik het usb- en driveroerwoud durf door te worstelen zal ik u de poezen in hun nieuwe omgeving showen.
maandag 12 juli
4 | 12:25
Verspilling
Er was iets misgegaan met de printopdracht van Manager W. Er kwamen alleen blanco blaadjes uit de printer.
W. keek ernaar, mompelde en zuchtte, verfrommelde de blaadjes en smeet ze weg.
Hij is acuut een stuk in mijn achting gedaald.
Er was iets misgegaan met de printopdracht van Manager W. Er kwamen alleen blanco blaadjes uit de printer.
W. keek ernaar, mompelde en zuchtte, verfrommelde de blaadjes en smeet ze weg.
Hij is acuut een stuk in mijn achting gedaald.
9 | 06:49
Koud hè?!
Ergens rond verkiezingstijd was het weer van het type 'mussen vallen dood van het dak' (zou dat de reden zijn waarom ik nooit meer een musje zie..?).
Ik had al een warm hè?!-postje: 'Als we dan toch alles in Europees verband moeten doen, dan ben ik er wel voor als wij de zomers van Scandinavië krijgen'.
Een maand later en ik zit 's ochtends in een dik vest te rillen.
Zo had ik het nou ook weer niet bedoeld!
Ergens rond verkiezingstijd was het weer van het type 'mussen vallen dood van het dak' (zou dat de reden zijn waarom ik nooit meer een musje zie..?).
Ik had al een warm hè?!-postje: 'Als we dan toch alles in Europees verband moeten doen, dan ben ik er wel voor als wij de zomers van Scandinavië krijgen'.
Een maand later en ik zit 's ochtends in een dik vest te rillen.
Zo had ik het nou ook weer niet bedoeld!
zaterdag 10 juli
4 | 20:47
Misdaad loont (2)
En net nu ik hoteldebotel verliefd op Grissom aan het worden ben gooit RTL4 CSI van de zaterdag af.
Wat kan mij Brad Pitt nou schelen! Was toch lekker in Tibet gebleven man, zeven jaar is lang niet genoeg!
En net nu ik hoteldebotel verliefd op Grissom aan het worden ben gooit RTL4 CSI van de zaterdag af.
Wat kan mij Brad Pitt nou schelen! Was toch lekker in Tibet gebleven man, zeven jaar is lang niet genoeg!
11 | 16:51
Omkijkend
Ik was mijn haar eens per week. Meer dan dat en het valt bij bossen uit.
De eerste twee dagen is het te zacht en droog om er iets mee te doen. Speldjes glijden eruit, als het los hangt is het binnen een uur een klittenbende waar geen Houdini tegen is opgewassen. Veel elastiekjes, is de enige oplossing.
Ik vlecht het, rol de vlecht op en bind hem weg.
Geen omkijken meer naar.
Op dag 3 maak ik twee halve staartjes, met clipjes boven op het hoofd. Alle rest komt in een knot achter in mijn nek. Als ik niet zo stijf als een plank was kon ik zo voor een balletmeisje doorgaan.
Elke ochtend elastiek en speldjes los, kammen, speldjes terug, knot terug.
Geen omkijken meer naar.
Waarom heb ik ooit besloten mijn haar lang te laten, als het enige wat ik ermee doe is zorgen dat ik er geen last van heb..?
Ik was mijn haar eens per week. Meer dan dat en het valt bij bossen uit.
De eerste twee dagen is het te zacht en droog om er iets mee te doen. Speldjes glijden eruit, als het los hangt is het binnen een uur een klittenbende waar geen Houdini tegen is opgewassen. Veel elastiekjes, is de enige oplossing.
Ik vlecht het, rol de vlecht op en bind hem weg.
Geen omkijken meer naar.
Op dag 3 maak ik twee halve staartjes, met clipjes boven op het hoofd. Alle rest komt in een knot achter in mijn nek. Als ik niet zo stijf als een plank was kon ik zo voor een balletmeisje doorgaan.
Elke ochtend elastiek en speldjes los, kammen, speldjes terug, knot terug.
Geen omkijken meer naar.
Waarom heb ik ooit besloten mijn haar lang te laten, als het enige wat ik ermee doe is zorgen dat ik er geen last van heb..?
3 | 11:53
Fase
‘Ach lieverd, dat deden wij vroeger ook al..’ reageerde mijn moeder vertederd op elke 'nieuwe' rage die ik van de lagere school meenam.
In de Marskramerkrant van deze week: 'De nieuwste rage!!' Als bijschrift bij een aanbieding voor draadjes, om armbandjes mee te knopen.
En ik hoor mezelf denken: Dat deed ik al op mijn elfde.. en nog eens op het gym. En op therapie herontdekten we het, om de pauzes tussen de uren door te komen..
‘Ach lieverd, dat deden wij vroeger ook al..’ reageerde mijn moeder vertederd op elke 'nieuwe' rage die ik van de lagere school meenam.
In de Marskramerkrant van deze week: 'De nieuwste rage!!' Als bijschrift bij een aanbieding voor draadjes, om armbandjes mee te knopen.
En ik hoor mezelf denken: Dat deed ik al op mijn elfde.. en nog eens op het gym. En op therapie herontdekten we het, om de pauzes tussen de uren door te komen..
donderdag 08 juli
7 | 16:54
Strooigoed
Donderdag wasdag. Deze week althans.
Eerste was uit de machine, tweede was erin. Eerste zolang in het losse deksel van de wasmand, op de keukenvloer. Kuipje natte lappen.
Ik laad in, grijp naar de wasverzachter op het keukenkastje.. en in een genadeloze slow-motion valt een leeg flesje naar beneden.
Hele vloer vol glas. Grote scherven, kleine splinters.
Ik inspecteer de natte was.
Vijf, tien centimeter boven de grond, maar de handdoek en het t-shirt bovenop glinsteren gevaarlijk.
Wat nu?
Hoe krijg je glassplintertjes uit textiel?
Nog eens spoelen?
Of loop je dan het risico dat de hele machine zich voor de rest van zijn leven vult met een regen van splinters, die bij elke volgende was over alle inhoud wordt gesproeid..?
Donderdag wasdag. Deze week althans.
Eerste was uit de machine, tweede was erin. Eerste zolang in het losse deksel van de wasmand, op de keukenvloer. Kuipje natte lappen.
Ik laad in, grijp naar de wasverzachter op het keukenkastje.. en in een genadeloze slow-motion valt een leeg flesje naar beneden.
Hele vloer vol glas. Grote scherven, kleine splinters.
Ik inspecteer de natte was.
Vijf, tien centimeter boven de grond, maar de handdoek en het t-shirt bovenop glinsteren gevaarlijk.
Wat nu?
Hoe krijg je glassplintertjes uit textiel?
Nog eens spoelen?
Of loop je dan het risico dat de hele machine zich voor de rest van zijn leven vult met een regen van splinters, die bij elke volgende was over alle inhoud wordt gesproeid..?
woensdag 07 juli
33 | 11:07
From scratch
Mijn piekeren is geld-related.
Niet alleen klussen blijkt staartjes, nee: bossen klittend rasta-haar, te hebben. Aankopen ook.
Ik kijk naar mijn moeder en zie mijn toekomst.
Zij begint helemaal opnieuw, alleen. En heeft alles nodig. Basic inrichting: vinyl, behang, verf.
De grote apparaten: wasmachine, koelkast, fornuis, stofzuiger.
En dan alle kleine dingetjes, die zo hoog oplopen: handdoeken, theedoeken, servies, bestek. Prullenbak, lampen, wasmand, douchegarnituur.
Zij heeft nog het voordeel van een volwassen leven, waarin je langzaam dingen verzamelt.
Maar hoe moet dat straks gaan, als ik ook op mezelf ga?
Ik heb niets. Helemaal niets. Behalve mijn bed, bureau, dressoir, computer. En natuurlijk mijn hamer en stofzuiger. Maar dat is het.
Mijn kleren hangen nu in een inbouwkast; straks een klerenkast, en klerenkasten zijn geen goedkope dingetjes.
Ik heb geen eetkamertafel, geen stoelen, geen bank of ander zit-gedoe. Apparaten heb ik zeker niet, bestek en serviesgoed, pannen en al het andere kook- en eetgerei ook niet.
Kapitalen gaat het kosten. En hoe langer ik pieker en in gedachten het huis, de Dingen en dagelijkse handelingen doorloop, hoe langer de lijst wordt.
En hoe groter de wanhoop. En de verbazing. Want hoe in vredesnaam doen arme studentjes dat? Die beginnen ook met niets. En die hebben helemaal geen inkomen om van te spreken.
Vertelt u mij eens: hoe heeft u dat gedaan, toen u voor het eerst op uzelf ging wonen?
Mijn piekeren is geld-related.
Niet alleen klussen blijkt staartjes, nee: bossen klittend rasta-haar, te hebben. Aankopen ook.
Ik kijk naar mijn moeder en zie mijn toekomst.
Zij begint helemaal opnieuw, alleen. En heeft alles nodig. Basic inrichting: vinyl, behang, verf.
De grote apparaten: wasmachine, koelkast, fornuis, stofzuiger.
En dan alle kleine dingetjes, die zo hoog oplopen: handdoeken, theedoeken, servies, bestek. Prullenbak, lampen, wasmand, douchegarnituur.
Zij heeft nog het voordeel van een volwassen leven, waarin je langzaam dingen verzamelt.
Maar hoe moet dat straks gaan, als ik ook op mezelf ga?
Ik heb niets. Helemaal niets. Behalve mijn bed, bureau, dressoir, computer. En natuurlijk mijn hamer en stofzuiger. Maar dat is het.
Mijn kleren hangen nu in een inbouwkast; straks een klerenkast, en klerenkasten zijn geen goedkope dingetjes.
Ik heb geen eetkamertafel, geen stoelen, geen bank of ander zit-gedoe. Apparaten heb ik zeker niet, bestek en serviesgoed, pannen en al het andere kook- en eetgerei ook niet.
Kapitalen gaat het kosten. En hoe langer ik pieker en in gedachten het huis, de Dingen en dagelijkse handelingen doorloop, hoe langer de lijst wordt.
En hoe groter de wanhoop. En de verbazing. Want hoe in vredesnaam doen arme studentjes dat? Die beginnen ook met niets. En die hebben helemaal geen inkomen om van te spreken.
Vertelt u mij eens: hoe heeft u dat gedaan, toen u voor het eerst op uzelf ging wonen?
maandag 05 juli
2 | 10:47
Snuiter
Ik zap langs de herhaling van Portugal-Griekenland, en val binnen, tegelijk met een vrolijke snuiter met rode muts en zwart T-shirt.
Een T-shirt met een mannetje. En URL.
Ik klik en google, er zullen wel honderden vermeldingen zijn, toch?
Maar nee. Niets.
In de verlenging dan, zullen we maar zeggen:
Jimmy Jump!
Ik zap langs de herhaling van Portugal-Griekenland, en val binnen, tegelijk met een vrolijke snuiter met rode muts en zwart T-shirt.
Een T-shirt met een mannetje. En URL.
Ik klik en google, er zullen wel honderden vermeldingen zijn, toch?
Maar nee. Niets.
In de verlenging dan, zullen we maar zeggen:
Jimmy Jump!
4 | 10:07
Loop
Bel niet met VROM, want zij hebben een Alice-in-Wonderland-achtige, volstrekt surrealistische antwoorddienst.
Eerst bel je met het nummer dat op de brief staat. 0800-4887782.
Je klikt je door een oerwoud van mogelijkheden heen, en dan zegt een mevrouw, alsof het niets is: als u.... bel 0900-4887782..
Het duurt heel lang voor je begrijpt dat het verschil die 0900 is.
Het duurde bij mij heel lang, in elk geval. Ik hoor dat voorloopnummer niet eens, wijs als ik 'de echte cijfertjes' hoor met mijn vingertje bij, bij het oude nummer en voel me zwaar bedrogen. Bel nog een keer, luister beter, snap niet, leg neer, snap wel.
Je belt het nieuwe nummer. Toetst je weer een ongeluk en komt eindelijk in de wachtrij:
een ogenblik alstublieft
er is één wachtende voor u
u wordt als eerstvolgende geholpen
[klik.. tik... tuuuut.... tuuuuut... klik.. - ha!, denk je; hebbes!]
een ogenblik alstublieft
er is één wachtende voor u.
u wordt als eerstvolgende geholpen.
[klik.. tik... tuuuut.... tuuuuut... klik..]
een ogenblik alstublieft
er is één wachtende voor u.
u wordt als eerstvolgende geholpen.
Etcetera..
En dat allemaal voor een verkeerd geadresseerde brief.
Bel niet met VROM, want zij hebben een Alice-in-Wonderland-achtige, volstrekt surrealistische antwoorddienst.
Eerst bel je met het nummer dat op de brief staat. 0800-4887782.
Je klikt je door een oerwoud van mogelijkheden heen, en dan zegt een mevrouw, alsof het niets is: als u.... bel 0900-4887782..
Het duurt heel lang voor je begrijpt dat het verschil die 0900 is.
Het duurde bij mij heel lang, in elk geval. Ik hoor dat voorloopnummer niet eens, wijs als ik 'de echte cijfertjes' hoor met mijn vingertje bij, bij het oude nummer en voel me zwaar bedrogen. Bel nog een keer, luister beter, snap niet, leg neer, snap wel.
Je belt het nieuwe nummer. Toetst je weer een ongeluk en komt eindelijk in de wachtrij:
een ogenblik alstublieft
er is één wachtende voor u
u wordt als eerstvolgende geholpen
[klik.. tik... tuuuut.... tuuuuut... klik.. - ha!, denk je; hebbes!]
een ogenblik alstublieft
er is één wachtende voor u.
u wordt als eerstvolgende geholpen.
[klik.. tik... tuuuut.... tuuuuut... klik..]
een ogenblik alstublieft
er is één wachtende voor u.
u wordt als eerstvolgende geholpen.
Etcetera..
En dat allemaal voor een verkeerd geadresseerde brief.
zondag 04 juli
5 | 18:21
En nòg drie uur...
Calm_Pear is gevaarlijk. Althans: voor mij. Maar dat weet hij zelf waarschijnlijk niet. Het zal geen boze opzet zijn geweest, dat hij mij van mijn ochtend en vroege middag heeft beroofd.
"jammer dat ie de bedragen niet ook optelt enzo...", zei hij.
Ja, dat vond ik zelf ook al jammer. Ik hoopte alleen dat niemand er over zou beginnen, zodat ik gewoon gemakzuchtig kon blijven. Niet zou hoeven zoeken en proberen en nog verder sleutelen.
Maar nu moest ik wel.
Ik googlede en copieerde en paste aan. Uren lang. En het wou niet.
Het lukt niet!, mailde ik Calm_Pear om elf uur verontwaardigd.
Ik bevond mij in het grote Grmpf. Hij was de boosdoener, de aanstichter van dit grote falen. Hij moest boeten.
Maar dit erkennen van mijn eigen onmacht maakte het eigenlijk nog erger. Ik moest en ik zou..!
Om halfeen werkte het wèl.
En toen weer niet. En weer wel.
Zondagmiddag, mijn vrouw en ik deelden elkaars activiteiten door de telefoon.
Hangend in elkaars stem en aanwezigheid; weinig concrete gespreksonderwerpen, slechts een uitwisselen van gevoelskreten.
‘Kijk nou hoe mooi..!’, zei zij.
Jaaa..... zuchtte ik bewonderend.
Een vol uur lang deed ik niets anders dan afwisselend wanhopig en euforisch zuchten en kreunen.
‘Iets zegt me dat jij over iets met iets heel anders opgewonden bent dan ik..’ mompelde ze op een gegeven moment.
Ik zal het je sturen. F5 mail!
‘Wat?! Ben je nou nog steeds met dat declaratieformulier bezig Dat is niet goed hoor schat. Dat is ziek!’
Probeer het nou! Hij doet het! Kijk, daar klik op 'Totaalbedrag', dat is een knopje! Het werkt, het is geil man!
Het duurde heel lang voor ze goed klikte. Ik spoorde ongeduldig aan.
Maar ze gaf toe. Het was inderdaad geil. Ik moest het verkopen aan Zilveren Kruis.
Pas nu ik het zelf had opgelost mocht ik van mezelf Calm_Pears versie openen.
Potdorie. Die was duizend keer mooier. Hij had gedaan wat ik had gewild, had gezocht: niets hoeven klikken, en een automagische optelling. Invullen, tab, en daar stond al de optelling. Inclusief komma-punt-opmzetting en decimalen!
Ik had het heus wel kunnen vinden.
Ik heb een mooi O'Reilly-werkje over Javascript. Het is gewoon dat mijn ogen nog steeds zo slecht zijn, en het zijn zulke kleine lettertjes en dat kan ik dan niet lezen.
(Handig hoor. Gewoon verschuilen achter je handicap, lekker achterover leunen in zielig zijn, gewoon medelijden oproepen en niemand ziet je luiheid meer).
Voor iedereen die bij Zilveren Kruis is verzekerd: een prachtig mooi declaratieformulier. Invullen, uitprinten en klaar bent u.
Met veel dank aan Calm_Pear.
En Eric, wat betreft die electronische handtekening: daar heb ik zelf geen enkel belang bij. Wat me ontslaat van de plicht om dat ook nog uit te zoeken..
Calm_Pear is gevaarlijk. Althans: voor mij. Maar dat weet hij zelf waarschijnlijk niet. Het zal geen boze opzet zijn geweest, dat hij mij van mijn ochtend en vroege middag heeft beroofd.
"jammer dat ie de bedragen niet ook optelt enzo...", zei hij.
Ja, dat vond ik zelf ook al jammer. Ik hoopte alleen dat niemand er over zou beginnen, zodat ik gewoon gemakzuchtig kon blijven. Niet zou hoeven zoeken en proberen en nog verder sleutelen.
Maar nu moest ik wel.
Ik googlede en copieerde en paste aan. Uren lang. En het wou niet.
Het lukt niet!, mailde ik Calm_Pear om elf uur verontwaardigd.
Ik bevond mij in het grote Grmpf. Hij was de boosdoener, de aanstichter van dit grote falen. Hij moest boeten.
Maar dit erkennen van mijn eigen onmacht maakte het eigenlijk nog erger. Ik moest en ik zou..!
Om halfeen werkte het wèl.
En toen weer niet. En weer wel.
Zondagmiddag, mijn vrouw en ik deelden elkaars activiteiten door de telefoon.
Hangend in elkaars stem en aanwezigheid; weinig concrete gespreksonderwerpen, slechts een uitwisselen van gevoelskreten.
‘Kijk nou hoe mooi..!’, zei zij.
Jaaa..... zuchtte ik bewonderend.
Een vol uur lang deed ik niets anders dan afwisselend wanhopig en euforisch zuchten en kreunen.
‘Iets zegt me dat jij over iets met iets heel anders opgewonden bent dan ik..’ mompelde ze op een gegeven moment.
Ik zal het je sturen. F5 mail!
‘Wat?! Ben je nou nog steeds met dat declaratieformulier bezig Dat is niet goed hoor schat. Dat is ziek!’
Probeer het nou! Hij doet het! Kijk, daar klik op 'Totaalbedrag', dat is een knopje! Het werkt, het is geil man!
Het duurde heel lang voor ze goed klikte. Ik spoorde ongeduldig aan.
Maar ze gaf toe. Het was inderdaad geil. Ik moest het verkopen aan Zilveren Kruis.
Pas nu ik het zelf had opgelost mocht ik van mezelf Calm_Pears versie openen.
Potdorie. Die was duizend keer mooier. Hij had gedaan wat ik had gewild, had gezocht: niets hoeven klikken, en een automagische optelling. Invullen, tab, en daar stond al de optelling. Inclusief komma-punt-opmzetting en decimalen!
Ik had het heus wel kunnen vinden.
Ik heb een mooi O'Reilly-werkje over Javascript. Het is gewoon dat mijn ogen nog steeds zo slecht zijn, en het zijn zulke kleine lettertjes en dat kan ik dan niet lezen.
(Handig hoor. Gewoon verschuilen achter je handicap, lekker achterover leunen in zielig zijn, gewoon medelijden oproepen en niemand ziet je luiheid meer).
Voor iedereen die bij Zilveren Kruis is verzekerd: een prachtig mooi declaratieformulier. Invullen, uitprinten en klaar bent u.
Met veel dank aan Calm_Pear.
En Eric, wat betreft die electronische handtekening: daar heb ik zelf geen enkel belang bij. Wat me ontslaat van de plicht om dat ook nog uit te zoeken..
2 | 17:30
Consequent
Eens was ik zogenaamd gestopt met loggen. Van half maart tot eind april 2002, om precies te zijn.
Ik gooide die weken mijn site op zwart - letterlijk - en ging achter de schermen door.
Ik wilde schrijven, maar wilde geen lezers. Of hoogstens een paar. Twee, of drie.
Aan die twee of drie mensen gaf ik mijn url. Eens in de week, of twee weken, kwam er iemand bij.
Uiteindelijk had ik een lijstje van 17 lezers.
Dat lijstje heb ik nog.
Ik weet niet of ik het verontrustend moet vinden dat ik van die 17 mensen bijna niemand meer spreek, of bemoedigend dat ik met sommigen van hen nog steeds contact heb.
Eens was ik zogenaamd gestopt met loggen. Van half maart tot eind april 2002, om precies te zijn.
Ik gooide die weken mijn site op zwart - letterlijk - en ging achter de schermen door.
Ik wilde schrijven, maar wilde geen lezers. Of hoogstens een paar. Twee, of drie.
Aan die twee of drie mensen gaf ik mijn url. Eens in de week, of twee weken, kwam er iemand bij.
Uiteindelijk had ik een lijstje van 17 lezers.
Dat lijstje heb ik nog.
Ik weet niet of ik het verontrustend moet vinden dat ik van die 17 mensen bijna niemand meer spreek, of bemoedigend dat ik met sommigen van hen nog steeds contact heb.
5 | 17:08
Dood & Verderf
Er is stom, en er is superstom.
Stom is: binnen Pivot een nieuw weblog aanmaken, twee weken later besluiten dat je het toch niet nodig hebt, het deleten en dan per ongeluk je gewone, standaard weblog deleten.
Waarna je helemaal opnieuw kunt beginnen met opzetten, al je voorkeuren invullen, etc etc.
Superstom is: in je ftp-programma het mapje 'prullaria' willen deleten, je muis verkeerd neerzetten en heel pivot, inclusief 2800 postjes, verwijderen.
Om met de door mij aanbeden viroloog Osterhaus te spreken: de vraag is niet of, maar wanneer...
Er is stom, en er is superstom.
Stom is: binnen Pivot een nieuw weblog aanmaken, twee weken later besluiten dat je het toch niet nodig hebt, het deleten en dan per ongeluk je gewone, standaard weblog deleten.
Waarna je helemaal opnieuw kunt beginnen met opzetten, al je voorkeuren invullen, etc etc.
Superstom is: in je ftp-programma het mapje 'prullaria' willen deleten, je muis verkeerd neerzetten en heel pivot, inclusief 2800 postjes, verwijderen.
Om met de door mij aanbeden viroloog Osterhaus te spreken: de vraag is niet of, maar wanneer...
zaterdag 03 juli
8 | 20:54
Flying Doctors (2)
Wat heb ik ooit in Geoff gezien?! Wat een kwal!
En waarom heeft Chris haar haar zo quasi-hip kort geknipt?
Waarom negen afleveringen uit 1989, terwijl juist het begin zo mooi en fijn was?
En waar is Tom?!
Wat een deceptie.
Wat heb ik ooit in Geoff gezien?! Wat een kwal!
En waarom heeft Chris haar haar zo quasi-hip kort geknipt?
Waarom negen afleveringen uit 1989, terwijl juist het begin zo mooi en fijn was?
En waar is Tom?!
Wat een deceptie.
6 | 13:58
Wéér 3 uur minder
Van die dagen dat je veel te weinig tijd hebt, en veel te veel tijd verspilt:
Originele PDF
Nieuw HTML-etje
Van die dagen dat je veel te weinig tijd hebt, en veel te veel tijd verspilt:
Originele PDF
Nieuw HTML-etje
vrijdag 02 juli
1 | 18:52
Isgoeeeed....
Wat is 't, schat?
‘Niiiiiks...’
Er is wat hè..?
‘Neeeuh..’
Zou je zeggen als er wel wat was?
‘Neeeuh...’
Wat is 't, schat?
‘Niiiiiks...’
Er is wat hè..?
‘Neeeuh..’
Zou je zeggen als er wel wat was?
‘Neeeuh...’
7 | 12:00
Logica
Ik presenteer u: een kaartje.
De laatste maanden heb ik geoefend om alleen van Thuis naar Gesticht te fietsen.
Sinds drie weken heb ik een nieuwe Psych. Daar fietste ik gisteren voor het eerst alleen naar toe. Dat kon wel; dat was even voorbij het Gesticht, dat zou nèt gaan.
Ik ging enigszins binnendoor, en kwam daarbij langs AH2.
Hm. Honger. En een half uur te vroeg, ook nog.
Ik stak de straat over, ging naar binnen, adem in, oogjes dicht, en kwam weer buiten met appel, brood en cola.
Hoezee, overwinning!
En intussen raak ik nog steeds in een allesoverweldigende paniek als ik probeer naar AH1 te gaan.
Ik ben nooit boos of geirriteerd geweest als mensen zeiden dat ze mijn straatvrees niet begrepen.
Ik snap er zelf ook de ballen van.
Ik presenteer u: een kaartje.
De laatste maanden heb ik geoefend om alleen van Thuis naar Gesticht te fietsen.
Sinds drie weken heb ik een nieuwe Psych. Daar fietste ik gisteren voor het eerst alleen naar toe. Dat kon wel; dat was even voorbij het Gesticht, dat zou nèt gaan.
Ik ging enigszins binnendoor, en kwam daarbij langs AH2.
Hm. Honger. En een half uur te vroeg, ook nog.
Ik stak de straat over, ging naar binnen, adem in, oogjes dicht, en kwam weer buiten met appel, brood en cola.
Hoezee, overwinning!
En intussen raak ik nog steeds in een allesoverweldigende paniek als ik probeer naar AH1 te gaan.
Ik ben nooit boos of geirriteerd geweest als mensen zeiden dat ze mijn straatvrees niet begrepen.
Ik snap er zelf ook de ballen van.
donderdag 01 juli
1 | 21:46
Bounce
Ben Affleck is een mix van twee goede vrienden.
Besef ik terwijl ik naar een zeer droeve Ben kijk, en de neiging heb de twee vrienden op te zoeken, op te bellen, te overstelpen met knuffels en te zeggen: stil maar, alles komt goed..
Ben Affleck is een mix van twee goede vrienden.
Besef ik terwijl ik naar een zeer droeve Ben kijk, en de neiging heb de twee vrienden op te zoeken, op te bellen, te overstelpen met knuffels en te zeggen: stil maar, alles komt goed..
7 | 05:56
Opsporing verzocht
Kan iemand me misschien vertellen waar de beurse plek op mijn onderarm vandaan komt?
Hij is pakweg één bij twee centimeter en diep paarsrood. Alsof een eentandig roofdier me een flinke knauw heeft gegeven. Gisteren was hij er ineens, en ik heb werkelijk geen flauw idee waarom, waardoor, waarvandaan.
De kans is groot dat de psych van vanochtend erover begint, en ik houd graag nog even de illusie dat ik weet wat er met mijn lichaam gebeurt.
Kan iemand me misschien vertellen waar de beurse plek op mijn onderarm vandaan komt?
Hij is pakweg één bij twee centimeter en diep paarsrood. Alsof een eentandig roofdier me een flinke knauw heeft gegeven. Gisteren was hij er ineens, en ik heb werkelijk geen flauw idee waarom, waardoor, waarvandaan.
De kans is groot dat de psych van vanochtend erover begint, en ik houd graag nog even de illusie dat ik weet wat er met mijn lichaam gebeurt.