§ | 23:37 Oefening baart pijn

Het is een even simpele als moordende oefening: je ligt op je rug, en je tilt tegelijk je benen en je bovenlichaam op, zodat je feitelijk op je achterwerk balanceert.
That's it.

Als je klein bent en nog maar net begint haal je er net ééntje.
Dan oefen je en oefen je, een paar jaar lang, en op een dag was het gisteren en helemaal per ongeluk - want er leek een vreemde knoop in mijn wervelkolom te zitten, en ik wilde zeker weten of ik voelde wat ik voelde, dus nog maar eentje en nog één extra - had ik er 20 gedaan.
En een dag later is het vandaag, en bij elke ademhaling schieten er brandende messen in mijn zij, mijn bovenbuik, mijn onderbuik en al mijn andere buiken.

De infomercials van de verschillende soorten Ab-tastics schermen altijd met 'maar tien minuten per dag zullen uw leven en lijf veranderen...!'
Tssk.

Drie minuten hiervan, en je kan de rest van de dag niets meer. Hoe is dat voor verandering.

(ok, in mijn geval: geen verandering. Ik doe sowieso niets. Maar uw snapt wat ik bedoel)

1 | 10:31 (Sur)reëel (2)

De danser en ik, we klommen op alles. We beklommen de wereld.
Muren en daken, verborgen nissen, hoog, hóóg...
Volledig op elkaar en op onszelf ingespeeld, waren we; zozeer, dat het klimmen bijna een kalm stappen was. Vliegend springen van hoekje naar hoekje, van plateau naar plateau.
Niets was onbereikbaar en alles was ons thuis. Zochten we een slaapplaats, dan klommen en sprongen we alle mede-zoekenden voorbij. We waren inbrekers en krakers en ontdekkingsreizigers tegelijk; onze tochten waren even avontuurlijk als ze sensueel en poetisch waren.

Toen ik midden in de nacht wakker werd, vond ik mezelf terug in het uisterste hoekje van mijn bed. Tussen dekens en kussens, tussen muren en muren, venster en vensterbank.
Mezelf volledig klem geklommen.

§ | 11:04 (Sur)reëel

Ik droomde, van beertjes. Nou ja, eerst waren het beertjes, en aan het eind van de droom waren het toch konijnen. Dat was een metamorfose die me nu, eenmaal wakker, pas opvalt.
Met de kleur was ook iets raars: blauw, en toen oranje, en toen zwart en toen wéér oranje.
Dat viel me wel op, want ik zei tegen mijn vader: 'zie je, je kan wel degelijk in één nacht tijd grijs worden. Ze zeggen altijd dat dat niet kan, want het pigment enzo, maar je ziet nu aan hen dat je zelfs in een fractie van een - hier, hier, KIJK!' (Dat was het moment dat ze van zwart weer terug naar oranje gingen).
Stress, waarschijnlijk.
Ze piepten ook. Ze piepten en piepten en piepten, oorverdovend hard. Zeer storend. Zó storend dat ik me afvroeg of ik wel konijnen moest houden die blijkbaar onafgebroken geluid maakten. Misschien moest ik ze dan toch wegdoen, maar w....
Gelukkig was dat een beslissing die ik niet hoefde te maken: ik werd wakker.

Maar, oh hell, het piepen ging door! Een fluitende piep, of een piepende fluit. Terwijl er geen konijn of beertje te bekennen was.
Fwiet, fwiet, fwiet, fwiet....

Mijn eigen neus bleek dicht te zitten.

§ | 00:44 Gegeven paard

Ik beging de fout tegen J. te zeggen dat het niet geweldig ging. Wat lichamelijk gedoe, bracht ik het eufemistisch.

Zijn reactie kwam onmiddellijk, hartverwarmend maar zeer onwelkom:
Ik heb echt met je te doen, steeds dat gedonder met je lijf. Er gaat weer een kaarsje extra aan.

Ik kan hem toch moeilijk zeggen: 'blaas in vredesnaam weer uit; de laatste paar keer dat jij een kaarsje voor me brandde voelde ik me daarna alleen maar slechter.'

Ik moest maar als de wiedeweerga zelf een kaarsje opsteken, als tegenwicht...

2 | 22:12 Provocatief

Zij die het daglicht niet kunnen verdragen werken bij Selektvracht.
Ik weet het zeker, ze worden erop geselecteerd. Teveel mis voor een reguliere dag-baan, maar net niet genoeg mis om voorgoed op te sluiten.
Eerst was er de knoflookvrouw. Nu is er een meisje dat langzaam uit elkaar valt. Grote open gaten in haar gezicht.
En er is een seriemoordenaar. Vies pluizig haar, een loensende blik en altijd lachen. Al-tijd. En altijd beleefd en met een zalvende stem.
Op een dag wordt hij ontmaskerd, nee heus!. Maar tot die tijd haalt hij 's avonds pakjes op.

Zo ook vanavond.
Alleen was mijn pakje nog niet klaar, en dat zei ik hem ook. Door de intercom, op veilige afstand.

'Dat was Selektvracht', berichtte ik mijn vader, op zijn vraag wie er had aangebeld.
'Het was de man met de lijkjes in de kelder, en die wil ik niet in huis hebben en dat heb ik hem ook gezegd.
"U bent de man met de lijkjes onder de vloer, en ik wil u hier niet over de mijne hebben"'
(Da's een zeugma. FYI. Red.)

Waarop mijn vader zegt: 'Dat heb je toch niet echt gezegd?'

Arme, arme papa.
Alle leugens die ik in mijn leven heb verteld, en nog steeds neemt hij me, op de meest onzinnige momenten, bloedserieus.

Dat, of mijn mededeling dat ik niet van plan ben nog langer dan een jaar te leven (als het zó moet), heeft hem doen denken dat er geen enkele vorm van self-preservation meer in mij aanwezig is.

3 | 00:30 Opschudding

De man die zijn kind heeft doodgeschud is veroordeeld voor doodslag.

Dat shaken baby syndrome, ik vind dat dat erg wordt overdreven.
Ik ben geshaket bij het leven. Als peuter, als kleuter - ver tot in mijn adolescentie. In drift en wanhoop bij mijn schouders of bovenarmen gegrepen, stevig knijpen en rammelen maar.
En kijk hoe goed ik uiteindelijk terecht ben gekomen.

(....)

§ | 01:30 Schone schijn

Wat is het zeldzaam bevredigend, om stapels retourbonnen weg te werken, pakjes opnieuw te pakken, zakken vol zakken vrij te maken en over te houden.
De triomf dat ik 12 spijkerbroeken in het kleine doosje van de maandelijkse Tena-zending weet te krijgen. Dat ik in het algemeen duidelijk zoveel beter en efficienter weet in te pakken dan het distributie-centrum van Wehkamp dat doet.
Maar stiekem weet ik: dat het natuurlijk nog veel efficienter en vooral goedkoper was geweest als ik in de eerste plaats niets had besteld...