6 | 14:44 Oprecht gemaakt

Dood.
En nu.
De Kaart.

De Kaart zelf is al moeilijk genoeg.
‘Ze was zo vrolijk, ze was zo uitbundig, laten we vooral haar vreugde erkennen en herdenken’ - maar mag dat dan ook in de vorm van een kleurige kaart? Of is dat dan toch juist een klap in het gezicht, een stomp in de maag?
‘Gecondoleerd’.
‘Oprechte deelneming’.
Iedereen zegt: nou ja, dàt klinkt zo bla-bla, zo serieus, zo onpersoonlijk. Te gedragen, te gemaakt.
Maar in praktijk, ‘in het echt’, is het dan toch niet wat mensen eigenlijk het liefst krijgen? Niks ‘het leven vieren’, ‘bevrijding voor de gestorvene zelf’ - maar alleen maar kut en stil en laat-me-toch-gewoon-clichématig-rouwen?

En dan hèb je eindelijk De Kaart.
Maar wat kan en mag je op die kaart schrijven?
Is het te hard, te pijnlijk, om letterlijk aan de gelegenheid te refereren?
‘Ik ontving het bericht van het overlijden van...’
‘Sterkte met je verlies’
‘Het verdrietige nieuws....’

Ik kan me zó maar voorstellen dat je in een roes van rouwen en treuren zit; dat de pijn zo groot en overweldigend is dat er alleen nog maar de pijn is, en nauwelijks meer de reden. Niet woordelijk, althans. En dat juist het omschrijven, het benoemen van die reden, bijna gewelddadig is. Alles loswoelt, doet opvlammen.

‘Ik denk aan je’.
‘Ik wens je het allerbeste’.

Dat doe je ook, maar het is haast cynisch.

Het beste, het bèste?? Mijn liefste, mijn allerdierbaarste is weg! Wat is daar goed, wat is daar best aan??

Het draait niet om mij. Het draait niet om de schrijver.

Een goede condoleance-kaart is als goede make-up: onzichtbaar zichtbaar.
Gevoel, maar niet teveel. Met compassie, begrip, mede-lijden - maar niet zo veel dat de ontvanger zich gedwongen voelt jòu te troosten.

Elk woord wordt op een goudschaaltje gewogen; de druk is des te groter in de wetenschap dat het resultaat moet voelen als teer, licht, zilver en diamant. Juist niet als brokken schreeuwend-glanzend goud.

U. Wat zou u willen horen, willen lezen, als al wat u dierbaar was was weggevallen?

3 | 01:58 Duits Duister

Goed. Ik heb geen idee hoeveel Duitse horror-films er bestaan, maar er zouden er hoe dan ook meer moeten zijn.
Zolang ik ze maar niet hoef te bekijken.

Anneliese Michel.

Of: waarom je nooit zomaar linkjes op YouTube moet volgen.

Ik begon bij een uitzending van Children's Hospital; ik Googlede op het jongetje met de enge huidziekte; kwam terecht bij een ander jongetje met dezelfde ziekte, en daar, rechts in de marge, stond een linkje, blijkbaar onder het motto 'zeg, we hebben hier nog veel meer engs!'.
Welja, waarom zou ik niet eens naar een excorcisme kijken, dacht ik in al mijn onschuld en onnadenkendheid.

Bij de eerste NEEEEIINNNN...!!! schoot mijn hart door mijn keel tegen het plafond; gleden ijsblokjes, complete gletchers over mijn rug en klikte ik panisch Alt-F4.

Wie durft mag de rest hier bekijken.
Ik probeer intussen al meer dan een uur het gegil uit mijn hoofd te krijgen, voor ik eindelijk eens naar bed durf.

3 | 00:10 Dag jaar

En nou zou ik het wel heel fijn vinden als dit hele jaar gewoon zou worden weggenomen.
Kom op, God. Zie het als cadeautje. Een cadeautje ter ere van een dag die we verder zoveel mogelijk ontkennen en negeren.