5 | 22:40 Duurkoop

Mijn moeder heeft Bill Gates gezien. Bij Oprah.
Ik weet niet meer wat ze precies over hem zei, maar het was niets dan goeds. Charmant, schattig, weet ik veel.
Ik heb haar gehoond, maar het overtuigde niet.
'Dat zal wel zijn, ik vond hem leuk. En zijn vrouw ook'.

Bill Gates zuigt. Microsoft zuigt.
Microsoft heeft een nieuwe Validation gemaakt, die voor de verandering werkt. Helaas.
Mijn fijne illegale Windows komt er niet doorheen, en dus loop ik elke update mis. En dat is niet goed - want die Validation mag dan goed zijn, alle rest blijft zo lek als een mandje. Dus updates zijn nodig.

Vandaag heb ik twee keer mijn hele windows opnieuw geinstalleerd en weer gewist. In de hoop dat dat iets zou helpen.
Dat deed het niet. Sterker nog: na het installeren van SP2, die ik notabene keurig op een schijfje heb, deed internet het niet meer.
'Done', zei Firefox bij elke site die ik aanklikte. Done - met een leeg scherm.

SP2 er weer af, en morgen weer van voren af aan beginnen. Dan gaat mijn oude vertrouwde Corporate Edition met Integrated SP2 er weer op; die ook geen update-mogelijkheden biedt, maar tenminste niet het hele internet afsluit.

Ik wil helemaal niet nòg een keer.
Ik ben ziek, ik wil slapen, en als ik toch al niet mag slapen heb ik helaas nog massa's andere dingen te doen.
Maar die snert-Gates houdt er geen rekening mee dat sommigen onder ons niet op de Forbes-500 staan, en een legale versie van Windows eenvoudig niet kunnen betalen.

Bah.

Iemand een Windows XP-tje over...?

7 | 20:53 Gedrag

Conditionering is het, denk ik. Operant conditioning, avoidance learning.
Of iets heel anders - mijn kennis van de ethologie is wat weggezakt. En psycho-ethologie is weer heel wat anders dan knipperlichten, stroomstoten en hondebrokjes.

Hoe je het ook noemt, feit is: mishandeling geeft gedragsverandering.
Honden die zijn mishandeld zullen altijd terugschrikken bij een simpele aanraking, bij een hand die nadert.
Geweld is, helaas, een zeer effectieve leermeester.

Het vereist echter een zeker basaal intelligentieniveau. Tenminste voldoende intelligentie voor causaal denken.

Dag in dag uit worden uitgescholden, afgebekt, toegeschreeuwd. Steeds luider, steeds grover, steeds agressiever. De overgang naar fysiek geweld steeds groter en reeëler.
Je zou zeggen dat je daar op den duur je conclusies uit trekt. In elk geval wat huiverig wordt voor de bron van al deze dreiging. De plek gaat mijden.

Maar nee.

In de keuken trippelde, heel kalmpjes en volkomen op zijn gemak, een duif.
Naast de koelkast deed hij zijn behoefte. Hij bekeek tevreden zijn productie, liep nog wat rondjes en huppelde net zo rustig weer naar buiten.

Duiven zijn nog dommer dan ik al dacht.
(Maar mijn vader reageerde voor zijn doen nog niet eens zó kwaad)

1 | 20:41 Toewijding

De tamboerijngroep.
Tien kindertjes van ongeveer zeven jaar. Allemaal hadden ze een roze shirtje aan, met zilveren letters. Hun haar in staartjes, linten en strikken eromheen; in hun hand een vlag of een tamboerijn. Linten om de tamboerijn, de vlaggen in felle glitterkleuren. Ook op hun wangen glittertjes.
Ze dansten, zwaaiden en rinkelden.
Het had alles in zich om vrolijk en blij te zijn. Maar hun gezichtjes waren alles behalve dat: die stonden strak gespannen, gefronst en ernstig.
En dat was eigenlijk nog het meest vertederend.

7 | 22:34 Wan

De eerste keer dat Jelle kwam moest mijn kamer Netjes zijn.
Vreemde man op bezoek - mijn vaders wat ouderwetse zin 'als jij je visite ontvangt...' was toen nog echt van toepassing. Het was allemaal erg officieel, en zenuwslopend.

Overal lagen papieren en enveloppen. Op mijn bureau, op de grond, op mijn dressoir. Die zou ik nooit binnen twee dagen wegkrijgen (Jelle kondigde zijn bezoek fijn vroeg aan...).
En dus dumpte ik alles in een doos. Netjes gestapeld, dat wel; maar evengoed dumpen.

31 December, was dat.
En de doos werd niet meer uitgepakt.
Wel geopend, af en toe. Om nieuwe dingen toe te voegen. Want het was wel handig, zo'n extra bergplaats: aan het extra object in de hoek van mijn kamer was ik gauw gewend, dan kon ik hem net zo goed vullen.

Rekeningen opende ik - maar: hàlf. Envelop open, snelle blik op bedrag en betalingskenmerk, overmaken via girotel, alles weer terug in de envelop, envelop in de hoek.
Brieven werden gelezen en weer terug in de envelop gestopt; kopieen van eigen brieven werden los in de doos gedaan, of, als ik heel secuur was, met 'de aanleiding' samen in een envelop gedaan.
Maar alles goed geordend bij elkaar, in een ordner, kwam er niet van.
Tot vorige week.

Heel langzaam ben ik eerst begonnen enveloppen op soort te leggen: KPN, Telfort, Casema ('communicatie'); CZ, Zilveren Kruis, Famed ('ziektekosten'); UWV, Belastingdienst ('inkomsten'). Enzovoort.
Vrijdag ben ik voorzichtig begonnen wat enveloppen te legen, de papieren te nieten, perforeren en in hun ordners te doen.

Vier dikke stapels lege enveloppen heb ik nu.
Ettelijke folders en achterhaalde reglementen. Drie stickervellen van het ziekenhuis.
Ik ben nog niet eens halverwege.

En de grote vraag is nu: waar is mijn Visacard...?

2 | 08:11 Van onze verslaggever

‘Wilt u mij eens vertellen wat het emailadres is van Ayaan Hirsi Ali is, sinds jaren?’ - vroeg Femke aan Rita.
‘...??? Geen idee..??’, zei Rita met groots onbenul.
‘magan-at-tweedekamer.nl’, zei Femke.

Enig Googlen op Magan Ayaan Hirsi Ali levert onder andere dit op:

NY-Times, 3 april 2005: ‘Hirsi Ali was born into Somalia's Darod clan. Her rebellion against her Islamic roots has estranged her somewhat from her father, Hirsi Magan Isse’

The Guardian, 17 mei 2005: ‘And I asked for asylum under another name - my name is Ayaan Hirsi Magan, and I told them that my name is Ayaan Hirsi Ali.’

En, als prachtige uitschieter, onze eigen Volkskrant: ‘Dr. Hirsi Magan, de vader van Ayaan Hirsi Ali...’

Datum: woensdag 9 oktober 2002, met een vervolg op 10 oktober.
Toen Hirsi Ali nog ‘een Somalische medewerkster van de Wiardi Beckman Stichting’ was.

Ja, dat was inderdaad een groot geheim, van die andere naam...

(Het zou allemaal hilarisch zijn. Als het niet zo griezelig was.)

3 | 19:42 Zomaar

Met een daverende knal smakte ik tegen de grond. Smakte àlles tegen de grond.
Het ging te snel om te begrijpen wat er gebeurde. Ik stapte op, wilde wegrijden en ineens schoot ik naar beneden. Struikelde over de trappers, mijn kruk, mezelf.
Mijn fiets vloog tegen de ruit van het portiek, mijn tas en mijn diskman twee meter verderop. En ik over mijn kruk heen, mijn voet dwars, mijn scheen tegen de trappers.
Het deed teveel pijn om te schreeuwen of te huilen. Ik kon alleen mijn kaken op elkaar klemmen, mijn been vasthouden, traag en nadrukkelijk uitblazen als een barende vrouw.
Mijn moeder was al vooruit, draaide zich bij het kabaal van vallende onderdelen om.
Is het erg? - Ja het is erg, gaf ze onmiddellijk antwoord op haar eigen vraag.
Zwijgend en stug doorblazend raapte ik alles op, klom op de fiets, reed stapvoets naar de fysiotherapeut, honderd meter verder.
Pas toen we binnen waren durfde ik mijn been te bekijken.

Niets.

Nou ja, dat is onzin, protesteerde mijn moeder.
Er mòet iets te zien zijn, ik heb nog nooit zo'n knal gehoord. Het kan niet dat er niets te zien is.

Maar er was echt niets te zien.
Niks van erkenning voor mijn zo grote leed.
Nog geen schaafwondje, geen krasje, niet de kleinste deuk.
Alsof er niets was gebeurd.
Alleen mijn stuur stond scheef, en mijn diskman leek duizelig. Draaide en draaide en snurkte en snikte, deed er tien minuten over om gewoon weer een liedje te vinden.

Drie weken later, drie weken, heb ik eindelijk zichtbaar bewijs.
Vanuit het niets, zonder voortraject van paars en blauw, hebben mijn voet en scheenbeen een gorige geelgroene kleur.

En ik snap nog steeds niet wat er nou precies is gebeurd.

4 | 09:20 Vol = vol

Soms, heel soms, ben ik best slim. Al zeg ik het zelf.

Ik heb kabelinternet. Een jaar of - hoe lang? Vijf, denk ik.
In vijf jaar bouw je een fijne, grote spamkennissenkring op.
Al drie jaar geleden heb ik om die reden mijn wanadoo-adres vaarwel gezegd en heb ik mezelf een eigen domeintje aangeschaft.

Af en toe keek ik nog weleens naar op mijn wanadoo-account. Dan stonden er 2000 nieuwe mails in mijn inbox, en zonk de moed me in de schoenen. Zelfs het 'vluchtig scannen' op zoek naar bevriende afzenders, wat ik in het begin nog wel deed, werd te veel werk. Het duurde al uren om ze gewoon direct te deleten.

En toen kwam ik een paar maanden geleden op een briljant idee.
Ik stuurde mezelf een mailtje. Een groot mailtje, om mijn mailbox vol te stouwen.
Een zipbestand, met niet ter zake doende documentjes erin. Een digitale lappenpop, feitelijk.

Het was nog even zoeken hoe groot hij precies moest zijn. Ik wou toch in elk geval 500kb overhouden, voor belangrijke mail.
Wanadoo heeft de onhebbelijke gewoonte urgente, zakelijke, informerende mededelingen per mail te doen. Wat feitelijk niet zozeer onhebbelijk als wel onprofessioneel en afkeurenswaardig is.
Maar: voor die wanadoo-mails wou ik toch wel bereikbaar zijn.

Ik haalde documentjes uit het zipje, stopte er andere in, stuurde het at-wanadoo.nl en keek via webmail hoeveel ruimte er nog over was.
Uiteindelijk had ik het ideale bestand.
Ik schoof het van de inbox naar drafts, waar ik het niet per abuis vanuit mijn mailprogram zou kunnen verwijderen.

En sindsdien is het een en al rust.
Na twintig mailtjes begint wanadoo al te kermen: 'Uw inbox is bijna vol!'.
En na 100 mailtjes is hij ook echt vol.
Heerlijk.

Zojuist zag ik dat ik de mogelijkheid heb om - nu gratis..! - mijn mailbox te vergroten van 20MB naar 250Mb (sic.).
Ik vermoed dat ze 250MB bedoelen. Maar evengoed: 250 Mb is 31,25 MB - en ook daar bedank ik voor.

3 | 20:03 Geeky

Wat ik eigenlijk wilde weten: Sabbatwijn. Of dat alleen door druivensap mag worden vervangen, of door vruchtensap in het algemeen.
Wat doet men dan - men googlet. Op "instead of wine juice sabbath". Om hier terecht te komen.

Ik weet niet wat ik grappiger vind: de posting zelf, of de reacties, waarin onder andere een diepte-analyse over de vraag of de verschillende striphelden als mens of iets anders gezien moeten worden, en as such zich aan Joodse wetten moeten houden.
Leerzaam. En het geeft me het gevoel alsof ik middenin een discussie tussen geeky Seth-klonen ben terechtgekomen.

2 | 19:30 Vreemde kostgangers

De ochtend waarop ik de Organist mailde werd gevolgd door de middag waarop ik Dominee 1 mailde, werd gevolgd door de avond waarop ik Dominee 2 tm 9 belde en Dominee 7 mailde, werd gevolgd door de ochtend waarop ik een huilende Dominee 10 aan de telefoon had en Dominee 9 en 11 mailde, werd gevolgd door de middag waarop ik een lang gesprek met Dominee 9 had en trachtte de gemoederen te bedaren.

Ik zal blij zijn als de Rabbijn terug is van vakantie.

2 | 12:42 Alles Moet Weg

Regelmatig gaat mijn vader op maandagmorgen naar beneden. In zijn pyjama, de lift in, vlug vlug het portiek uit naar buiten.
Nog net voor de biobak wordt geleegd voegt hij toe: een theezakje, sinaasappelschillen, een partje uitgeknepen citroen.

Vanochtend fietste ik door een klein knus buurtje. Perkjes, bloemetjes, mooie auto voor de deur. Lief en degelijk.
Uit één van de huizen kwam een man naar buiten. Pantalon, overhemd. De mouwen, casual, zo casual als een degelijke man kan zijn, opgerold. Op zijn neus een leesbrilletje.
Hij droeg een ontbijtbordje met schillen, een korstje brood. Liep naar de vuilnisbakken op de stoep, opende de biobak....

Ik ben blij dat mijn vader niet de enige in zijn soort is.

4 | 19:49 Impact

Het is een fabeltje dat je hele leven in een flits voorbijtrekt, wanneer je in levensgevaar bent.
Al wat voorbijtrekt zijn zinloze, irrelevante, overbodige gedachten (of je hele leven dat niet evengoed is, is natuurlijk nog maar de vraag).

Ik haal het makkelijk, dacht ik bij de kruising.
Drie auto's kwamen eraan, ik zag ze als een keurig plaatje, als een militair cordon waarvan ik de hele route bijna strategisch georganiseerd had. Ik zou zelfs kalmpjes kunnen fietsen, en dan nog zou ik het halen.
Voor de zekerheid maakte ik toch wat vaart.
Midden op de weg was er ineens nog een auto. Vanuit het niets, en met een noodgang kwam hij op me af. Vijf vier drie twee meter. Een sportwagen, plat en snel en met een verbeten grijns op zijn bumper.
Voor een dronkaard reed hij te recht, te gericht. Maar zijn rijgedrag, op een gewone rijweg, gaf wel aan dat hij niet helemaal bij zinnen was.
Al dat schoot door mijn hoofd. En de woorden: 'Nee... nee... nee... niet nu... mijn ketting... mijn ketting... nee...!'
Het leek of hij een spelletje speelde, me expres opjaagde. Maar ik kon niet harder, ik ging al zo hard, en ik was doodsbang dat mijn al zieke kreupele ketting het net nu zou begeven.
Ik schoot de stoep op. Achter me voelde ik de auto voorbij schieten. Toen ik mijn hoofd meedraaide was hij al uit zicht.
En in mijn walkman steeds het ineens belachelijk vrolijke Israelische liedje.

Eén seconde. Twee, hooguit.

Twee uur later trilde ik nog over mijn hele lijf. Het huilen wou niet stoppen.

2 | 22:26 Mijlpaal

Access-logs, het zijn leuke dingen.
Zo valt er op regel 2319 van het bestand te lezen dat hedenavond om 18:44:05 iemand binnenkwam op de google-query kattenhaar+kleding. Het was iemand die op Windows 98 met IE6.0 via KPN online zat.
Planet Internet, Netherlands, The, zo vertaalde Nedstat.
Onbekende lezer, die vermoedelijk zeer teleurgesteld weer is verdwenen.
Hij of zij kwam bij een archiefpagina uit, waarop een droom over katten. En een losse flard over wasadviezen.

Gelukkig kwam direct daarna nòg een Planet Internet.
Niet via Google, maar gewoon rechtstreeks. Op een Mac X met Safari.
En met een IP-adres dat in mijn reactie-boxje terug te vinden was.

Gefeliciteerd, Liesje.
Je bent mijn 500.000ste bezoeker!

4 | 07:55 Schitterend

Op het bruggetje fietste ik een meisje voorbij.
Of beter: het was de bedoeling dat ik haar voorbij fietste, maar ze sprak me aan. Met een vanzelfsprekendheid en inleidingloosheid alsof we al uren in gesprek waren geweest.

Ze slenterde over straat, in haar armen een barbiepop in een doosje, een nieuwe pop. Op het doosje zaten blauw kartonnen sterren.
Ze haalde er één af en zei: Wil jij deze?
Enigszins overrompeld antwoordde ik: 'Graag. Maar wil jij hem zelf niet?'
Nee. Ik heb er al één. Jij mag deze.
'Hij is heel mooi. Dank je wel!'
Je kan hem op een tekening plakken.
'Dat is een goed idee. Dat zal ik doen. Ik ben er heel blij mee.'

Ik heb hem niet op een tekening geplakt.
Hij ligt op mijn bureau en elke dag kijk ik er even naar.
Want blij ben ik er zeker mee.

3 | 20:31 R.I.P. Claire

De hele week heb ik ertegenop gezien. Of nee: al sinds de herhalingen. Maar zeker vanaf vorige week vrijdag, toen textpagina 250-4 aankondigde: 'Terwijl Claire en Alex nog steeds in Melbourne zitten, genietend van hun liefde, probeert een zieke Tess zich in haar eentje te redden'. Van toen af nog tien dagen.

Het lijkt me stug dat Net5 nòg eens de hele serie herhaalt. Dus morgenmiddag, halfeen, is het echt de laatste keer.
De vierde keer, inmiddels, dat ik die auto het ravijn in zie storten. En nog steeds kan ik het niet met droge ogen aanzien.
Dag Claire, dag Lisa. Ik zal je missen.
(Stomme Stevie...)

3 | 19:45 IJzingwekkend

De plaatselijke super had ijs in de aanbieding. Massa-ijs, buitenlands ijs.
Zoals ze ook weleens buitenlandse shampoo voor idioot lage prijzen hebben - althans: of het shampoo is, is altijd een gok. Het kan evengoed conditioner, douchegel of allesreiniger zijn. Hangt een beetje af van je kennis van Portugees, Turks, Pools.
Maar dit was ijs, zoveel was zeker.

'Joghurt Birne', stond op de doos.
Mam, wat zijn Birne?
‘Kinderen.’
Nou ja, dat is onzin natuurlijk. Het zal een vrucht zijn, maar wat voor vrucht?
‘Birne zijn kinderen’, hield mijn moeder koppig vol. ‘Misschien zijn het gewoon kinderijsjes.’

Ik las voor: 'Ingrediënten: Birnesaft'.
Mam, er zal geen babybloed in dat ijs zitten.

‘Laatste avondmaal’.
En daarmee was voor haar de kous af.

(Birne zijn peren, weet ik inmiddels. Hoe zij aan die kinderen komt is me onduidelijk. Misschien had ze het Zweedse 'Barn' in gedachten)

§ | 12:53 Kortaf

Lingo. Het tienletterwoord.
Een Peter raad het meteen: nylonpanty.

Nou moet je me toch eens uitleggen, want daar kom je niet zomaar op.
Zit heel comfortabel hoor.
Oh, heb je er nu ook één aan?
Zullen we doorgaan met het volgende woord?

Heel goed. Heel goed. Tegen Lucille kan je wat mij betreft niet bot genoeg zijn.