2 | 06:24 Impressie

Mijn site stond geupdate.
Ik opende mijn bloglines-ding, en mijn site stond bovenaan. Waarop ik onmiddellijk klikte: ik wist heel zeker dat ik sinds zondag niets meer had geschreven en als er dan blijkbaar toch is geupdate wil ik weleens weten hoe en wat - en if so, dan vooral: wie. Wie heeft er van mijn bordje gegeten, wie heeft er in mijn bedje gelegen?
Maar er stond niets nieuws.
Dus maak ik nu maar wat nieuws. Bij gebrek aan beter.

Punt is alleen dat ik niets te melden heb.
Nee, da’s niet waar. Ik heb ontzettend veel te melden. Tè veel. Zo ontzettend veel dat mijn hoofd overloopt en ik dichtklap. Ik zou zo veel willen zeggen, maar ik kan niet en ik durf niet. Bang nog meer uit mijn evenwicht te raken dan ik nu al ben.

Ik kan wel vertellen over mijn droom.
‘Maar ik had dromen, die zó lang en gedetailleerd en levensecht en stom waren...’, schreef Merle.
En zo is het precies. Zo realistisch dat het surrealistisch wordt.

Ik was in een museum. Een gigantisch museum, een aaneenschakeling van exposities vol kleuren en beelden en geluiden; alle exposities met elkaar verbonden door lange gangen met bergen en dalen, onder mijn schoenen waarschijnlijk een soort wieltjes want ik gleed over de heuvels van ruimte naar ruimte. Zo veel indrukken. Exposities van onderwerpen, van culturen, van oorlogen, van martelingen. Pure horror. En nergens een uitgang, nergens richtingaanwijzers; het hele museum één massaal overweldigend doolhof.

‘Ik ben vergeten te kijken hoe de ingang was, hoe moet ik het herkennen?’, vroeg ik me ergens in de droom af - of was ik toen net even wakker, voordat de droom zich hervatte? - maar dat was het niet. Ik had de ingang niet kùnnen bekijken, omdat er geen ingang was geweest. De droom was heel anders begonnen.
Het was een ziekenhuis, met kelders en zalen, verbonden door dezelfde glooiende gangen; en halverwege was het ineens het museum en waren er medebezoekers. Het was niet zo dat het gebouw zelf letterlijk zowel ziekenhuis als museum was; meer dat mijn kop blijkbaar op een gegeven moment besloot het scenario en de setting van deze bizarre film een fundamenteel andere wending te geven.
En toen, helemaal op het eind, begon ik bordjes te zien. Route-aanwijzers. Díe heuvelweg bracht je langs punten 5, 61 en 67; de volgende langs 4, 54 en 58. En ergens vond ik toen punt 1. Begin en eind, ingang en uitgang.

Toen was het uit, toen werd ik ook wakker. Netjes afgerond, zoals dromen zelden zijn.
Meestal word ik halverwege de achtervolging of het gevecht doodsbang wakker, maar dit ging heel rustig. Ik liep het museum en mijn droom uit. De ‘nasmaak’ was een stuk minder rustig. Het deinende gevoel van het heuvelglijden wat in mijn hele lijf zat, de gruwelbeelden, de opdringerige indrukken, zó vol details als ik nooit eerder heb gehad. Drie kwartier wakker gebleven, herhaling van Wat heet gezien. Toen nog een half uur geslapen, toen echt wakker.
Naar. Indrukwekkend.

Maar dat wat op het moment, deze dagen, de meeste indruk maakt, daarover kan ik niet praten.
Vandaar mijn stiltes hier, en de schamele updates. Waarvoor mijn oprechte excuses.

10 | 18:02 Voorbarig

We hadden een end gefietst, mijn moeder en ik, en toen onze wegen zich scheidden had ik nog geen zin om naar huis te gaan.
Kom, dacht ik; laat ik eens kijken of de Cipramil al werkt. Goed, ik heb geen mobiel bij me, als ik in paniek raak of dood ga (wat feitelijk op hetzelfde neerkomt) kan ik niemand bellen, maar dat is juist een mooie training. Ik fiets een stukje door en in een grote boog om mijn moeders buurtje heen. Dan ben ik praktisch op de hoek van haar straat en heb ik het ergste gehad.

Zo gezegd, zo gedaan.

Even voorbij ‘Dan heb ik het ergste gehad’ stond een bushokje. In het bushokje stond een man te roken. Hij haalde zijn sigaret uit zijn mond, stak drie vingers in zijn keel en begon gepassioneerd te kokhalzen en vervolgens over te geven.

Tot zover voorlopig Pucks zelfstandigheids-experimenten.

3 | 07:25 Threesome

Ik vree met de ex van mijn ex en Nestor Carbonell. We vreeën, tegelijk en met elkaar. Wat beslist onder ‘vreemde dromen’ valt, door sommigen wellicht ook als nachtmerrie wordt beschouwd, maar toch al minder horror-achtig was dan eerder.

Nu nog mijn lichaam duidelijk maken dat, met drie weken gapen en twee weken diarree, de bijwerkingen zich voldoende hebben gemanifesteerd, en dat het hoog tijd wordt voor de werking.

3 | 22:35 Administratie

Iets met enveloppen en mappen en papieren en nietjes en gaatjes. Honderden van elk.
Te moe om méér te zeggen.
You fill in the blanks.

1 | 03:05 Over draken, prinsen, betoverde volken en bezeten kinderen

Wat zijn mogelijke bijwerkingen van Cipramil?
(...), concentratiestoornissen, verwardheid, abnormale dromen, duizeligheid, tintelingen, (...)

Mocht u zich afvragen wat 'abnormale dromen' inhoudt:
Het betekent in praktijk dat je het gevoel hebt middenin een fantasyfilm terecht te zijn gekomen. Niet eens zo'n slechte fantasyfilm, eigenlijk. Maar wel een hele, hele enge.

3 | 09:56 Anti-reclame

‘Postbank is de Frans Bauer onder de banken’, kopt de Volkskrant.

Dat is voor mij reden om acuut mijn rekening te willen opheffen.

2 | 14:25 Gedachtegang

Mijn moeder had een pan voor me gekocht. Het was een kringloop-pan, maar ze had hem glimmend en glanzend gepoetst, hij was mooier dan nieuw. Een Aanwinst.
We zouden samen naar de kerk gaan en ze had de pan meegenomen. De kerk was zogezegd 'het overdrachtspunt'.
Om niet met een rammelende en niet lichte tas in de toch al krappe stoelen te hoeven zitten, werd besloten de tas op de kapstok bij de ingang te zetten. Kon niets gebeuren, heus niet. Wie steelt er nou een pan? Wie steelt er nou in een kerk?

Fietsendieven, weet ik uit ervaring. Eens zette ik mijn mooie nieuwe echte grote-mensenfiets in de hal van een kerk. Twee sloten erop, maar ik vertrouwde het toch niet. Trap opgezeuld, in het donker achter de kerkdeuren gezet. Dienst klaar, fiets weg.
Maar dat kleine onfortuinlijke incident vergat ik gemakshalve even.
Daarbij, dit was een andere kerk. Geen huis-tuin-en-keuken-kerk met huis-tuin-en-keuken-criminaliteit, maar een gestichtskerk. Dat zou vast schelen.

En het scheelde inderdaad.

Dienst klaar, tas weg.
Tas weg.
De pan stond netjes onder de kapstok.

Het zijn gekken, geen criminelen, legde ik mijn moeder uit.
Gekken denken rechtlijnig en praktisch. Als je een tasje nodig hebt, heb je niets aan een pan. Hoe mooi hij ook is.

Dat ik dat zo logisch vond, vond zij nogal tekenend.

1 | 14:26 Onbekend

Kaartje in de bus:

Tony Widmann - Den Haag

Wij ontruimen uw woning
en leveren deze bezem
schoon op

Enigszins achterdochtig vraag ik me af: Welke bezem? Waar komt 'ie vandaan, mogen we hem houden en moeten we ervoor betalen?

7 | 14:38 Like a marble in a shoebox

Oh ja. Dàt wu ik opzoeken. Bedenk ik me pas na een uur zinloos heen en weer geklik.

Ik heb geen zin.
Ik weet niet eens waarin niet. In niks niet. En nee: dubbele ontkenning is geen bevestiging, het komt voort uit, en beschrijft, een algemeen koppige, kinderlijk humeurige bui.
En tegelijk is dat ook weer niet zo; want koppig kinderlijk humeurig is een behoorlijk aanwezige, heftige en actieve toestand.
Terwijl ik mijn stemming toch eerder als 'mat' zou omschrijven. Mat-vlak met wat toefjes moe, down en, gek genoeg, tevreden.
Tevreden vanwege de strakblauwe lucht, het lentebriesje en de stralende zon.
Ik kreeg mail van Vh-MijnVrouw, met de mededeling dat het haar prima gaat, maar 'dat het alleen niet aldoor moest regenen'. Regenen. Raar meisje.

Maar om even terug te komen op mijn zoekacties: behalve de knikker in de schoenendoos en 'Het verdwenen plakboek' (Kinderboekenweekgeschenk, 1976) staat ook in de marge van mijn tv-gids: M.O.T.
Heeft iets te maken met huizen en 'survey' enzo. Onderdeel van het programma to Buy Or Not To Buy, vlak voor de test drive.
Ik vraag me al tijden af wat dat M.O.T. nou precies betekent, maar ik kan het niet vinden. Of, nou ja: de eerste 30 Google-resultaten geven geen duidelijkheid, en daarna heb ik geen zin meer. Ik zei al: moe, mat, vlak.

Dus. Aan u de eer.
Enig idee waar M.O.T. voor staat?

5 | 13:27 Vals

Na het invullen van de Orgaandonatie-poll kwam ik in het reactievenstertje terecht. Waarin onder andere deze reactie, van een mevrouw die tegen orgaandonatie is:

Als over een tijd onze ziekteindustrie die NIET is geinteresseerd in gezondheid gaat afbrokkelen zal er vanzelf minder behoefte ontstaan aan organen. Orgaandonatie is gebaseerd op valse voorlichting.

Kan iemand me uitleggen wat deze dame in vredesnaam bedoeld...?

2 | 13:16 Verloren zaak

‘Goedemiddag, u spreekt met Puck. Ik heb een vraag over Cipramil. Ik slik nu 8 druppels per dag, ’s avonds. Ik slaap hier erg slecht door, daarom wil ik het verschuiven naar de ochtend. Nu vroeg ik me af: wat is de minimale tijd die er tussen twee innames moet zitten?’
Een ogenblik, ik kijk even in uw gegevens.
U slikt het nu twee maal daags?
‘Nee, één maal daags, ’s avonds.’
Oh, dan kunt u het beter ’s ochtends gaan slikken.

Op dat moment zou ik eigenlijk al hebben moeten ophangen.

2 | 07:02 (N)iets te melden

Had ik al gezegd dat het veel beter ging, op schub-gebied?

Het ging veel beter. En nu is het weer helemaal mis, en misser.

Life's a bitch.

4 | 13:27 Speculatief (2)

Dittum. Hier sloeg het op.
Ik had het meegestuurd, omdat het illustratief was. Voor wat-dan-ook.

Ik was de hele aanwezigheid van een bijlage vergeten, en daarbij komt: opschrijven is wegschrijven. Of in elk geval, voor een groot deel. De stukjes waarvan u over het algemeen het meest onder de indruk bent kosten mij dagen, weken, jaren om op te schrijven; maar eenmaal uitgeschreven word ik vaak vrij jolig.
Terwijl u uw geschokte reacties neertypt spring ik al lang weer euforisch door het lentegroen (ook in de herfst, ja).

Maar dit stukje had dus nogal wat impact, blijkbaar. Of om in ’s mans eigen woorden te spreken: ‘er is amper een andere reactie denkbaar voor mij’.

Ohw. Ok....

3 | 06:50 Speculatief

Ik mailde mijn psych. Tweeledige mail: Een vraag met betrekking tot de Cipramil, en een beschouwing-slash-verwerking van ons laatste gesprek. Mijn therapie gaat feitelijk de hele week door.

Vanochtend lagen er drie mails van de psych in mijn mailbox.
De eerste was van gisteravond. Kort, vriendelijk en zakelijk van inhoud: mail gelezen, nu geen tijd, morgenavond meer.
De tweede was van vanochtend heel vroeg. Zelfde toon, antwoord op de medicatievraag.
Maar de derde. De derde was feitelijk de tweede: hij was twee minuten na de eerste verstuurd en bevatte drie woorden.
Ach, kind toch.

Zelden hebben drie woorden (en een komma) zoveel vragen en mogelijke antwoorden opgeroepen.

Was het voor mij bedoeld? De inhoud van mijn mail had best een 'ach kind toch' kunnen uitlokken. Maar had hij het ook echt willen mailen? was de uitspraak hem ontvallen, had hij hem impulsief neergeschreven en verstuurd? Per ongeluk verstuurd? Of had hij hem, impulsief of niet, bewust verstuurd? Had het zinnetje de aanloop tot een uitgebreider antwoord moeten zijn maar was hij halverwege op zijn schreden teruggekeerd (nu immers geen tijd); was hij toen begonnen aan zijn wèl te zenden mail, waarna hij de onvolledige mail in plaats van gesloten verstuurd had? Kwestie van een, gedachteloos, ten onrechte bevestigen van een Outlook-waarschuwing?
Of misschien niets van dat al, en waren de woorden helemaal niet voor mij? Was hij drie, vier mails aan het beantwoorden geweest en had hij een antwoord op een andere mail per ongeluk boven de mijne gezet?

Ik heb verontwaardigd gereageerd:
‘Ja zeg! En dàt, de meest mysterieuze reactie, onderbouwt u niet!’

Maar ik vrees dat ik in elk geval tot vanavond zal moeten wachten, voor ik antwoorden heb...

§ | 13:10 Tu, toi en Tim

De huisarts belt. De huisarts die ik, laat dat heel duidelijk zijn, altijd heel keurig Dokter en u noem.
'Hallo, met Puck'
'Hoooiii, Puck, met Tim!'

Ik heb bijna gereageerd: Ok.... wat jij wilt....... - maar ik heb in plaats daarvan getracht mijn ontzetting in mijn stilte te laten doorklinken.

§ | 14:05 Beveiliging

Het busje van het Waardetransport werd bestuurd door twee kleine meisjes.
Meisjes met paardestaartjes in een wokkel. Meisjes met sproeten. Tengere meisjes van amper 1m60 klein, met zacht kwetterende stemmen.
Meisjes die hun uniformpjes droegen als waren het pakjes van de scouting, of de tamboergroep van het dorp.

Ik vraag me af of dat strategie is.
Op het eerste gezicht lijkt het stupide, om zulke tere, ogenschijnlijk weerloze nimpfen op een waardetransport te zetten.
Maar zeg nou zelf: zou u een nimf met geld durven overvallen...?