6 | 17:37 Verandering

Er is iets gaande.
Ik kan het niet plaatsen; maar er broeit iets. Een kentering.

Ik dacht dat het aan die anderen lag; dat zij de kip waren waaruit mijn twijfels waren geboren. Dat ik door het stoppen van Zidouta als weblog aan het denken ben gezet. Dat het stoppen van Hinke die gedachtes alleen maar versterkten, bevestigden. Of dat ik gewoon met de verkeerde mensen en op het verkeerde tijdstip icq-de.
Nu vraag ik me af: misschien was het gerommel, het geratel er al. Is slechts de aard ervan me pas duidelijk geworden door deze logstops; lag de grootste schok niet in het verdwijnen van die logs, maar meer in het vormkrijgen van mijn al aanwezige, maar onduidbare gevoel.

Het is een lastig begrip: projectie. Wat was er al, wat zijn mijn gedachtes, wat die van een ander? Wat gebeurt er werkelijk, en wat meen ik te zien?
Toen mijn moeder van mij zwanger was zag ze overal op straat zwangere vrouwen. Terwijl ik toch niet kan zeggen dat Den Haag nu bevolkt is met louter 24-jarigen. Haar blik was gespitst op het beeld van zwangere vrouwen; en zo ook is nu mijn blik gespitst op verandering. Op een gevoel van: het moet anders.
Het moet ook anders. F5 mijn leven, mijn leven zoals het was. F5 mijn gedrag, mijn handelen, mijn denken, mijn ik, mijn schrijven, mijn alles.

Het kan ook de jaarwisseling zijn. Een soort fin-de-sièclegevoel, dat volgende week voorbij is.
Het einde ter tijden is nabij; het einde der tijden zoals ik die ken. Maar volgende week blijkt alles nog hetzelfde; is er van broeien geen sprake; van een kentering al helemaal niet.

Maar toch. Er is iets gaande. En niet alleen bij mij..

7 | 14:10 Money money money..

Mijn vader is een zo neurotisch, dwangmatig, doorgeslagen verzamelaar dat verzamelen voor mij een vergiftigd woord is geworden, en als daad verboden.
Het betekent voor mij gevangenschap en terreur; zowel voor de omgeving als voor de verzamelaar zelf.
Ik ken van mezelf de neiging tot vastbijten. Fascinatie voor groepjes, reeksen; mooi, klein, fijn en zeldzaam. Obsessies. Dus ik ben immer alert; zorg altijd dat het ontstaan en vooral blijven van al die bijzonderheden wordt voorkomen.

Te laat besef je dan dat het niet-verzamelen een verzameling op zichzelf is. En dat je in je ijver van weggooien en afstand doen ook dingen hebt weggedaan die werkelijk waarde voor je hadden. En in het ergste geval: dat je op je vierentwintigste toch al nauwelijks herinneringen hebt aan alle voorgaande jaren; dat die als een waas voorbij zijn gegaan. Maar dat je ook niets hebt bewaard om de herinnering terug te geven. Geen houvast, geen leidraad; niets, met uitzondering van één doos oude schriftjes en tekeningen. Je vierde, vijfde, zestiende, zeventiende jaar: allen eender.

Ik heb mezelf nu één verzameling gegund. Het gulden-muntgeld.
Niet alle jaren, wel van elk 'type' één. Zo mogelijk een wilhelmina, een juliana, een beatrix, en voor zover bestaand: een dubbele kop. En om nog verder te specificeren: de Juul uit mijn geboortejaar, 1977, en de Bea van 2000 of 2001.
Te laat mee begonnen natuurlijk. Véél te laat.
Zodoende kom ik op deze laatste dag van het jaar nog massa's tekort.

In mijn bezit zijn nu:
stuiver: '48, '77, 00
dubbeltje: '77, 00
kwartje: '48, '77, '00
gulden: '01, en speciale uitgave '01
rijksdaalder: none
vijfje: none

In mijn bezit zullen komen, deo, me et eo volente:
rijksdaalder dubbele kop; gulden '77

In mijn bezit zou ik nog graag hebben:
dubbeltje: wilhelmina (jaar onbelangrijk)
gulden: dubbele kop
rijksdaalder: '77, unie van utrecht ('79)
vijfje: 00 of 01

Mocht u nou denken: 'dit is een rotjaar geweest en ik wil het graag fijn en leuk en mooi afsluiten' - ik geef u die kans!
Want hoeveel leuker en fijner en mooier kan je een jaar afsluiten dan mijn muntjes-verzameling te completeren..?

Zoek!
Zoek in uw kasten, beurzen, zakken, matrassen. Zoek, vind, mail, stuur op. Porto en geldwaarde worden uiteraard vergoed.
Mijn dankbaarheid zal groot en eeuwigdurend zijn.

5 | 22:54 Goede Voornemens

Het wordt hoog tijd dat ik iets aan mijn algemene ontwikkeling en mijn alfa-kant ga doen.
Met ingang van vandaag stel ik elke maand mijn google-preferences in op een andere taal. Te beginnen met Frysk.

4 | 13:41 Verval

Mijn wereld stort langzaam ineen, en met mijn wereld ikzelf. Of is het juist andersom?

Mijn arm is gevoelloos, net nu ik een website van een pagina of 200 moet gaan bijwerken.
Zojuist is mijn kies afgebroken; de zoveelste. Pindakaas crunchy - het mocht wel wat minder letterljk.
Mens sana in corpore sano: mijn lichaam lijkt een afspiegeling van wat er de laatste dagen met mijn geest gebeurt. Al mijn houvast is weg. Ik val in stukjes uit elkaar.

F5 het internet - u moet daarvoor niet bij mij zijn, meneer vdW.
Ik ben geen vernieuwer of ververser; ik ben een achternahobbelaar.
Ik sticht geen scholen; ik geef geen les. Ik kom niet te vroeg in de klas, ik kom niet op tijd.
Ik kom zelfs niet te laat: ik kom pas aandraven als de school op punt staat te sluiten.
Het is een grote overgang om van Alt-F4 tot F5 te komen..

2 | 03:40 Anders

Dit jaar is anders dan andere jaren.
Dit is het eerste jaar dat ik mezelf had bezworen om wel kerstkaarten te sturen, maar het niet heb gedaan. Alle voorgaande jaren was dat precies andersom.

Dit is ook het eerste jaar dat wij, Familie Puck, geen kerstkaart in de hal hebben gehangen.
Mijn stukje daarover heb ik mijn moeder laten lezen. Misschien dat ze daardoor gesterkt is; misschien ook heeft ze dit jaar gewoon te veel aan haar hoofd om zich druk te maken om een eventueel geschonden image tegenover de buren.
Maar feit is: hier hangen wij niet bij..

1 | 01:10 New and improved

Zijperspace. Nu ook in het smaakje dot-tk / Pivot.

Van harte gefeliciteerd!

12 | 18:44 De jeugd van tegenwoordig..

Lieve mevrouw die achter me in de rij stond,
Het spijt me dat ik u niet heb laten voorgaan, ook al was u oud, krakkemikkig, stok-, bril- en slechts één boodschap-dragend.
Ik was ongemanierd; dat geef ik onmiddellijk toe. En ik had ook geen enkel geldig excuus: ik was niet ziek, zwak of misselijk. Ik had zelfs geen haast.

De reden dat ik u niet heb laten voorgaan was omdat u me irriteerde.
U was klagelijk, zeurderig, mopperig. Was u een kleuter geweest, dan was ik voor u gaan staan en had u nagedaan: 'wèèèèèèèhhhh!'.

Nou is mopperen op zichzelf niet zo erg. In ons tachtigplusserswijkje lopen zat knorrepotten rond, die nooit niet zeggen dat de maatschappij niet deugt. En dat heeft soms ook wel zijn charme.
Nee: wat me eigenlijk het meest aan u stoorde was dat u niet rechstreeks was. Niet gewoon open, eerlijk en duidelijk.
U stond daar maar beverig op uw stok te leunen. Zwaaiend met die ene vacuumvis, en voor u uit mompelend: 'ja, nou, ik heb alleen dit, ik zou dan toch wel even voor kunnen. Ik heb alleen dit maar. Alleen dit.'

En dan zo slinks naast de rij gaan staan. Stapje naar voor, naast mij. Nog een stapje naar voor, schuin voor mij. Ineens helemaal zo beverig niet meer.
Vráág het dan gewoon. Zeg dan hardop en direct tegen mij: ik heb alleen deze pseudo-zalm, ik heb toch al een kutleven, mijn benen zijn verrot, mijn humeur is verrot en ik wil voor. Nu.

Ik hoor niet zo te praten. Ik hoor respect voor mijn medemens te hebben, en zeker respect voor ouderen.
Het zat er niet in vandaag.
Een volgende keer zal ik me niet meer door onderbuikgevoelens laten leiden. Dan zal ik tolerant zijn, en kalm blijven. Dan zal ik uw hints oppikken, mijn hand op uw arm leggen en zeggen: "Och mevrouw, ik zie dat u maar één boodschap hebt. Gaat u toch alstublieft voor!'

Lieve mevrouw die achter mij in de rij stond, ik hoop dat uw vis u smaakt. En dat ik u in het nieuwe jaar nog vaak zal tegenkomen, en me dan een beter mens kan tonen.
En ik beloof u: ik zal u zelfs met uw euro's helpen.

4 | 15:28 R's Podium

Laten we de loglozen onder ons even onze steun betuigen:

Ik zou willen dat...

..ik een log had, waarop ik dan kon klagen over mijn prachtige nieuwe bed
dat zojuist afgeleverd en in elkaar gezet is. Hoe mooi het wengé gebeitste
hout wel niet is, hoe prachtig de rondingen van de ombouw zijn. Dat het een
genot moet zijn om er in te slapen. Maar dat de bedbezorgers helaas een te
grote matras hadden meegenomen, waardoor ik nu een prachtig groot bed met
spiraal heb, 1.40 breed, met daarop, verdrinkend in de ruimte, mijn oude 90
cm brede matras...

Snik.

R

Lieve R, ik ken het gevoel en leef met je mee. Minuutje stilte.

7 | 20:02 Bordje op schoot

Maar toch maar niet meer onder het eten naar Ingang Oost kijken.
Bouwvakker, vinger, spijker, dokter, tangetje etc.

4 | 17:58 Rantsoen

Klappertandend en vastbesloten vóór maart het huis niet meer te verlaten, inspecteren wij de voorraden in de bergkamer.

In het geval we inderdaad invriezen en geen winkel meer kunnen bereiken zullen we de komende maanden moeten leven op:
Brinta; koffie; honing; witte bonen; zilvervliesrijst; bosbessenjam en chilipoeder.

3 | 15:49 forward-facing?!

I am a Base-defender.

What's mine is mine, and I make sure everyone knows it. Nobody invades my space without permission - I'd destroy everything I own before letting someone take it from me. I tend to be forward-facing, which is both a strength and a weakness. What Video Game Character Are You?

(via Merel)

1 | 12:50 A time and a place for everything..

Dat was nou wel het laatste waar ik me op dit moment druk om maakte.

Verwarrend, zeg ik u; en remmend.

1 | 07:27 Wat zal ik moe zijn vanavond..

Goedemorgen en een prettige dag gewenst, voor degenen die nu met hun dag beginnen.

Ik mezelf beslist overtroffen; mijn gisteren eindigt nu pas. Erg fijn doorgewerkt, maar ik moest misschien toch nog maar even gaan slapen..

7 | 20:35 Houvast

Donderdagochtend, 11 uur. Psychomotorische therapie.
Midden in de zaal zet I. een evenwichtsbalk neer. Loop er maar overheen, is de opdracht. Verder niets: loop er overheen en ga na wat je voelt, hoe het voelt. De anderen kijken toe, nemen waar. Na afloop wordt vergeleken of wat anderen zien overeenkomt met wat jij voelt.
We gaan, omdebeurt. Gilletjes worden geslaakt - we zijn met alleen vrouwen, en vrouwen gillen en piepen als iets eng is.
Een hoop gezwaai met armen, gezwabber. Al wankelend en kantelend bereikt men de overkant. Bij afstappen nog meer gegil.

Als ik aan de beurt ben blijf ik eerst heel lang aan het begin van de balk staan. Alleen maar staan, en hangen. Ik hang in mezelf, in mijn adem, in de balk. Ik heb het gevoel dat ik totaal geaard ben en tegelijk zweef. Elke milimeter van mijn voetzolen heeft contact met de balk, door mijn schoenen heen. Ik recht mijn rug, hef mijn hoofd en loop heel rustig, zonder wiebelen en zonder mijn armen omhoog te doen naar het einde.

Pas een week later dringt het tot me door.
Precies zoals al de anderen liepen, zo sta ik in het leven, al zolang ik me kan herinneren. Ademloos, angstig, zonder evenwicht, veiligheid, houvast en coordinatie. Ik ren door het leven zoals anderen over een evenwichtsbalk; slingerend en voortdurend in angst de overkant niet te zullen halen.
En juist als ik mijn eigen metafoor nadoe kost het me geen enkele moeite. Sterker nog: ik vind het leuk, ik wil meer, ik kan het en ik weet dat ik het kan.

Altijd.
Niet alleen hierbij, maar altijd gaat het zo; dat ik dingen die anderen moeilijk vinden leuk vind. Ze kan, en er zelfs goed in ben.
Maar de basale dingen, die dingen die zo normaal zijn dat anderen er niet eens over nadenken en me aangapen als ik vertel dat het me moeite kost - die kan ik niet.
Bang en wiebelig. Nooit in evenwicht op vlakke vlaktes, en stabiel en gelukkig op de evenwichtsbalk. Ik zou er heel wat voor geven om dat eens om te draaien.

7 | 18:46 No!!!

Gemiddeld heb ik een schermpje of tien openstaan, en af en toe gooi ik de hele zooi uit, om iets van overzicht te krijgen.
Aan overzicht is vooral behoefte als ik iets probeer te schrijven wat me moeite kost.
Dan loopt alles door elkaar: wat ik wil zeggen, hoe ik het wil zeggen, hoe ik het kan zeggen; en dan ook nog al al die schermpjes voor mijn neus die me knetter maken: klik-weg, klik-weg, klik-weg, klik - K*T!.
Ene kruisje hoorde niet bij ene schermpje. Ene kruisje hoorde bij andere schermpje. Andere schermpje weg. Hele stukje weg.
En net die ene keer dat hij welkom is, verschijnt er geen gevarendriehoek met "Save changes? - Yes No Cancel"..

4 | 09:15 Zo..

Dat hebben we ook weer gehad.
Over tot de orde van de dag.

7 | 22:55 Murw

Ik capituleer.
Na een moeizame strijd van zeker twee maanden; na deze hele dag non stop te hebben gesleuteld, geef ik op.

Aangaande mogelijke oorzaken van deze nederlaag twijfel ik tussen de volgende opties:

Ik ben heel, heel dom

Zij die zeggen dat Pivot simpel te installeren is, zijn heel, heel slim

Pivot gelooft niet zoveel in mij als ik in Pivot

Pivot kan gewoon niet worden geïnstalleerd op sites van portland, free, barrysworld of xoasis.

all of the above

De vriend voor wie deze vriendendienst was vraag ik nederig om excuus en respijt.

Mijn blik gaat enigszins smekend naar Bob. Help..!

2 | 20:22 Culinair

Bizarre maar tot mijn verbazing bijzonder smakelijke combinatie: macaroni met spruitjes.

(Waaruit overigens geconcludeerd mag worden dat ik behalve te weinig feestvoer ook te weinig voedend voer had ingeslagen..)

6 | 00:26 Armoe

Nog een hele dag te gaan en nu al zit ik zonder feestvoer. Snoep, in de volksmond.
Mijn chocola is op, mijn yoghurtgums, mijn drop, de kersenjam.

In 2002 ga ik gierig en egoistisch worden. Nog meer dan nu. En nooit meer mijn lekkers met anderen delen.

| 23:22 Ergo

Na een halve dag dozen uitruimen en doorkijken kan ik twee conclusies trekken.
De eerste gaat u niets aan; de tweede is dat er een time and a place for everything is; en dat die time niet vandaag was. Zelden zoiets stoms gedaan.
Maar als een ware martelaar ('t is kerstmis tenslotte..) hoop ik dat mijn drama zo groot was als het voelde, en er dientengevolge voor u slechts geluk over was.
Mijn hele leven staat nu in dozen in de gang en gaat morgen linea recta terug de kasten in. Tot de time wèl daar is.

2 | 17:10 Very merry indeed

Heeft u enig idee hoeveel rotzooi er in een ruimte van 3.5x0.75x0.75meter past?
Heeft u enig idee hoeveel meer plaats dan 1,97m³ dat ineens inneemt, als het eenmaal uit die ruimte is gehaald?
Heeft u enig idee wat een uitstekende spijker met je hand kan doen? Of met een wollen trui?
Heeft u enig idee wat.. hoeveel.. hoe erg.. hoe zwaar.. hoe stoffig.. hoeveel herkenning.. hoe pijnlijk.. hoeveel wanhoop.. hoe moedeloos..?

Mijn kamer is niet meer.

14 | 04:44 Merry

Goedemorgen beste lezertjes; of goedemiddag als u een enerverende kerstnacht hebt gehad.

Voor de gelegenheid een ander achtergrondje enzo.
Excuseer als het u niet ligt; ik vind het prettiger zo. Tegen dat het warmer wordt of juist kouder, of olla vogala nestas bigunnan hebban of wat dan ook, gooi ik er wel weer eens een kleurtje tegenaan.

Ik wens u een heerlijke kerstmis. Mijn kerstdagen gaan gevuld worden met het uitvoeren van een gigantische schoonmaak in mijn kasten. Mocht u niets meer van me horen, dan heb ik mezelf te goed opgeborgen of ben ik van het keukentrapje gesmakt.

En wat gaat u zoal doen..?

7 | 22:10 Bakvisdromen

Ik wil ook een Rhett Butler..

2 | 19:00 A Christmas Carol

Juicht nu allen! Laat hoorngeschal door de straten weerklinken! Want onze pennevrucht, ons zorgenkindje, ons troeteldiertje, is af!

En alhier te bewonderen.

6 | 14:25 Witheet (2)

Zie hier mail terug van ons aller JW; webmaster startpagina.nl en aanspreekpunt voor paginadochterbeheerproblematiek.

Hallo Puck,

Welkom bij het startpagina dochter team.. bijna iedere dochter is wel door
de ene of andere partije gekopieerd :-(
Helaas is daar niks aan te doen, en doen we dat ook niet. het enige wat jij
kan doen is een mailtje naar de desbetreffende pagina sturen met het verzoek
de pagina niet te kopieren.

Hoe meer publiscoiteit zo'n kleine pagina krijgt, hoe meer bezoekers. En tot
nu toe ben jij de enige met veel bezoekers.
Zie het als een eer, dat ze jou kopieren.

prettige feestdagen, JW

Ik heb het niet zo op het sturen van beledigde mailtjes. Dus ik heb nu een (tijdelijk?) alternatief. Zie hier; middelste kolom, bovenste kopje.

4 | 23:10 The hills are alive...

Je schrikt je toch het lazarus: na zware tijden van miscommunicatie, geloofscrisis en Een Ander in de figuur van Jezus Christus respectievelijk Barones Schräder beken je elkaar dan eindelijk de liefde. Je sluit je ogen, droomt weg in de armen van nu toch je geliefde en middenin deze prachtige roze wolk van romantiek barst de ander recht in je oor uit in luid gezang.

10 | 15:16 Witheet

Ik ben zelden echt boos. Ik kan ontzettende driftbuien hebben waarbij iedereen moet maken dat ie uit mijn buurt komt, dat wel; maar echt gewoon met reden kwaad ben ik bijna nooit.
Maar nu - laaiend ben ik!!!

Ik onderhoud een startpagina; een dochterpagina van de bekende startpagina.nl. Zie alhier.
Weken lang heb ik daarvoor internet afgestruind om linkjes te verzamelen. Bezig geweest om te filteren wat verantwoorde sites waren en wat niet; welke onderwerpen wel en welke niet belinkd moesten.
Duitse, Engelse, Franse, zelfs Zweedse sites gezocht en gevonden. Dagen gezocht naar sites over de zogenaamde 'gerelateerde onderwerpen', en 'verwante doch zeldzame aandoeningen'. Heerlijk werk, dat wel; maar mijn werk. Mijn tijd, mijn energie.
En wat kom ik tegen, bij het checken van een van de links?! Dit. Ander kleurtje, zelfde inhoud.

Naam des Heere niet ijdel gebruiken, enzo; en zeker niet in deze tijd van het jaar.
Maar: Jezus, Godverdomme!!!!!

15 | 03:22 Oeps..

"Psychologist Simon Baron-Cohen and his colleagues at Cambridge's Autism Research Centre have created the Autism-Spectrum Quotient, or AQ, as a measure of the extent of autistic traits in adults. In the first major trial using the test, the average score in the control group was 16.4. Eighty percent of those diagnosed with autism or a related disorder scored 32 or higher."

Mijn score: 37

Okdan..

(via Eendvogel)

3 | 23:54 Terzijde..

Wist u dat een os een neus van plastic heeft?
Vanochtend kom ik redelijk geagiteerd (haast haast haast!) het winkelcentrum binnenracen en rijd bijna Maria van haar maagdelijke sokken.
Blijkt dat ze midden op het plein een levend-kerstgedoe hebben neergezet; met op een oppervlakte van krap 10 bij 10 meter een zooi schapen, een ezel, een kameel en een gigantische os. Die os keek somber voor zich uit en had dus een neus die mij enigszins kunststoffig voorkwam; hetgeen uiteraard onzinnig is, maar het beeld laat me niet los.
Volgend jaar maar eens voelen; gezien haast haast haast en duizend dreinende kleuters die moesten 'aaien beessie!!' heb ik daar nu maar vanaf gezien.

5 | 18:40 Puck meets..

Mijn bed is er!
Weken eerder dan ik had verwacht, weken eerder dan de beddenzaak mij had voorspeld!

Ik heb maanden (oke; 2 weken, maar het lijken maanden..) op mijn matras op de grond geslapen; mezelf daar echt heel zielig om gevonden, maar nu mijn bed er is blijk ik pas ècht zielig.
Het nieuwe bed is namelijk te hoog. In de winkel zag het er heus precies zo hoog uit als mijn oude bed, maar nu het er staat blijkt het veel en veel hoger te zijn, en de consequenties daarvan zijn werkelijk afschuwelijk.

Mijn verwarming, die altijd zo fijn boven mijn bed uistak, valt nu op gelijke hoogte. Nooit meer lekker warm tegen de verwarming aanzitten, nooit meer mijn verkrampte spieren kunnen ontdooien.
Mijn vensterbank is nu op praktisch dezelfde hoogte als mijn hoofdeinde. Kon ik vroeger nog gewoon mijn bed als opstapje gebruiken om bij welk hoogliggend ding ook te komen, nu kan dat niet meer. Voorheen gebruikte ik namelijk de vensterbank om me aan vast te houden; nu is die grip er niet meer en loop ik grote kans om lijnrecht uit het raam te smakken.

Maar het ergste nog zijn de boekenplanken.
Over de hele lengte van mijn kamer heb ik boekenplanken; 3 boven elkaar. De bovenste nog net bereikbaar als ik op een stoel (of op mijn bed..) ga staan.
De positie van de onderste plank is heel nauwkeurig bepaald. De planken lopen ook boven mijn bed; toen ze werden opgehangen ben ik een paar keer snel en woest vanuit ligstand omhooggeveerd, om zodoende vast te stellen wat de uiterste stand van mijn hoofd zou kunnen zijn. Iets daarboven is de onderste plank gekomen.
U begrijpt: nu ik een hoger bed heb, ligt de uiterste stand van mijn hoofd ook hoger. Eén actief wakkerworden, één maal optimistisch en energiek uit mijn bed springen, en gruwelijke dingen vinden plaats. Splinters, bloed, hersenmassa. Doe-het-zelf-lobotomie.
Hoezeer ik mijn denken ook wil stoppen: liever niet zo. Dus ik moet iets doen. De planken kunnen niet verhoogd, want dan kan ik niet meer bij de bovenste. De onderlinge afstand kan niet verkleind, want dan passen de boeken niet meer.
Ik moet iets doen, maar ik weet niet wat. Een hele plank aan boeken weggooien is een optie. Verhuizen een andere. Alle boeken van de onderste plank in de vrijgekomen ruimte onder het bed zetten; op een soort platformpje wat ik dan met het stofzuigen weg moet rollen. Alles laten bij wat het is, maar voortaan met een valhelm gaan slapen.
Ik wil dat allemaal niet. Ik wil mijn oude bed, mijn huidige planken, geen boeken weg en niet verhuizen.

Dit alles vliegt door mijn hoofd, nu ik achter de computer zit, om me heen kijk en ineens de consequenties van mijn aankoop overzie.
Ik wou het hier helemaal niet over hebben.
Ik wou eigenlijk even zeggen: Merel is cool. Merel is leuk. Merel is aardig; grappig; gezellig - kortom: Merel is geweldig gezelschap.
En als dat bed ergens wèl goed voor is, is het om in kleermakerzit op te zitten, en in een uurtje of vier, vijf Het Leven te bespreken.
En ja: we hebben het ook over u gehad ;-)

5 | 16:00 Toen Puck een Puckje was (2)

Een paar dagen geleden heb ik mijn oude schoolschriftjes uit mijn kasten geplukt.
Ik heb daarbij ook stapels en stapels tekeningen gevonden. Volkomen ondefinieerbare moeder- en vaderdagcadeautjes. Kerstkaarten, lentedingen, herfststukjes. Alles ondertekend met mijn naam in spiegelbeeld. Tot mijn zesde schreef ik in spiegelbeeld namelijk. Vraag me niet waarom of hoe; incarnatietje in één of ander middenoostelijk land, vermoed ik.
Maar hoe aandoenlijk ze soms ook waren; alle tekeningen en schriftjes heb ik terzijde geschoven.
Ik was op zoek naar mijn opstelschriften, en mijn weekverslagen.

Toen ik negen was zat ik in de vierde klas bij Juffrouw van Gils. En van Juffrouw van Gils moesten wij een weekverslag bijhouden. Een dagboek, eigenlijk. Met verplichte tekening. Verplichte gezelligheid ook, geloof ik; gezien de kanttekening op 8 februari 1987: "Hmmm! Ik heb weleens langere en gezelliger weekverslagen gelezen!".
Ik wilde weten of het inderdaad zo was dat ik altijd maar ziek was in vakanties. Er stonden me paasvakantie- herfstvakantie- kerstvakantie- elkevakantie-opstellen voor de geest, met steeds weer die zin 'in de vakantie ben ik ziek geweest'. Wat inderdaad zo bleek te zijn.

Maar meer nog dan ziek, was ik gelovig. Of beter gezegd: kerks. Op mijn negende ging ik meer naar de kerk dan de gemiddelde non, zo blijkt uit mijn weekverslagen.
Ik had een vriendinnetje, B., die een week jonger was dan ik en met wie ik optrok sinds haar geboorte. Mijn zusje, bijna. Ze woonde schuin tegenover me en bij vlagen waren we praktisch één.
Maar er was altijd het risico van kwijtraken. Ik kon haar kwijtraken aan vriendinnen van school, want ze zat op een andere school dan ik; en aan vriendinnen via de kerk.
Aan die school kon ik niets doen; ik had mijn ouders proberen om te praten, maar naar een andere school mocht ik niet. Maar die kerk; dat was een groot en steeds dreigender gevaar, gezien de komst van kerk- en straatgenoot D. Daar moest, en kon ook, een stokje voor worden gestoken.
Dus ik ging in het kinderkerkkoor. En op catechese. En dat beviel me eigenlijk wel.
Dat katholicisme van B. was me altijd een raadsel geweest; een compleet mysterie, en nu kreeg ik wat meer zicht op wat dat inhield. Bovendien waren er, na zowel koor als catechese, koekjes en ranja. Toch ook niet onbelangrijk als je negen bent.

Eén ding stond me wel tegen, en dat was dat ik niet ter communie mocht, omdat ik niet was gedoopt. Er waren nog meer koorkindjes die niet ter communie mochten, maar dat was omdat ze hun Eerste Communie nog niet hadden gedaan. En daarvoor zaten ze dan weer in een subklasje van catechesatie; wat hen toch iets speciaals gaf. Ik hoorde nergens bij, en dat zat me oneindig dwars.
Tijd om opnieuw actie te ondernemen dus.
Gedurende enige maanden heb ik mijn ouders grondig en effectief gemanipuleerd. Ik moest ze er absoluut van overtuigen dat ik het licht had gezien; dat dat licht katholiek was en dat ik dat licht tot het einde der dagen zou volgen. Maar dat ik daarvoor beslist gedoopt moest worden.
Mijn ouders waren tegen de kerk. Ze zijn beiden van huis uit niet religieus en zeker niet kerkelijk, en zagen met lede ogen aan dat ik dat wel werd. Maar ze hielden van me. En ik hield van de kerk (heus waar!), dus ze zijn overstag gegaan.
Ik ben gedoopt, en heb binnen een week mijn eerste communie gedaan. Ik had de lessen immers al gevolgd en had ook de leeftijd; al wat mij nog van de hostie had gescheiden was dat essentiële beetje wijwater.

Rond die tijd is in mijn weekverslagen alleen maar Kerk te lezen.
Als ik iets aanpak doe ik het grondig en als iets je de kans geeft iets grondig aan te pakken is het de katholieke kerk.
Op maandag, woensdag en vrijdag was er ochtenddienst. Ik was voortdurend ziek, of dacht dat ik ziek was; op zieke ochtenden kon ik niet naar school maar wel, wankel en witjes, naar de kerk op de hoek.
Op dinsdagmiddag was er catechesatie. Dinsdag- en donderdagavond avonddienst. Woendsdagavond om 7 uur repetitie van het kinderkoor en om 8 uur van het volwassenenkoor.
Zaterdag was mijn kerk-rustdag, om op zondag weer alle mogelijke missen te volgen. Met zang, zonder zang; met het volwassenenkoor, mijn eigen koor, Gregorianen, de Latijnse mis.
Ik werd het lievelingetje van de gemiddeld tachtigjarige parochianen. Ik kreeg kaarten en rosenkransen; men brandde kaarsjes voor me en bad voor me. Op maandag mocht ik de koster helpen met het legen van de geldbakjes en ik mocht voor de dienst helpen met het aankleden van de tafels. De doeken, de linten; de kannetjes wijn en wijwater, de schaaltjes met hosties. Mijn droom was op een ochtend wakker te worden als jongetje, en eindelijk het echte werk te mogen doen: misdienaar zijn.

1986 en 1987 waren mijn kerkjaren. Daarna bloedde het langzaam dood; en waren mijn ouders laaiend dat ik ze zo bedonderd had. Al die heisa, al die handen-over-het-hart, en dat voor een bevlieging van krap twee jaar.
Maar het was niet meer hetzelfde. Het koor niet, de catechese niet, ik niet, B. niet. Vanaf mijn elfde was de catechesatie serious business geworden. Men werd op het vormsel voorbereid en ik wist absoluut zeker: de katholieke god was niet de mijne. Het zei me niets, de waarde die mijn leeftijdsgenootjes eraan gaven voelde ik niet.

Ik heb overigens nog meer 'geloofsvlagen' gehad. Zo ben ik van mijn dertiende tot mijn achtiende joods geweest. Ik las alles wat los en vast zat over het jodendom; leerde hebreeuws, leerde gebruiken, feestdagen, de joodse kalender.
Het jodendom stond niet zo open voor nieuwkomers. Eens ben ik naar een moskee geweest, waar ik met open armen werd verwelkomd en overladen met stapels folders, en de uitnodiging om nog die dag tot de islam toe te treden.
Bij de liberaal joodse gemeente daarentegen moest ik een week voor mijn komst opbellen voor een afspraak, moest ik bij binnenkomst mijn paspoort tonen aan mannen met dreigende blik en walkietalkies en werd ik gedurende de hele dienst praktisch weggekeken.
Op mijn twintigste werd ik gereformeerd. Zo streng mogelijk. Ik had anorexia, en het kon me niet streng en ellendig genoeg. Mijn excuses, bij deze, voor alle gereformeerden; dat ik uw geloof en uw kerk zo heb misbruikt. Maar de gereformeerde diensten begonnen het vroegst, gingen het langst door en stimuleerden het meest tot volledige onthechting. Daarbij waren er harde banken, en hard was goed. Excuseer, nogmaals.
Voor de volledigheid: heden ten dage mag ik mezelf eclectisch noemen. Ik kies uit wat mij ligt. En voel me daar opperbest bij.

1 | 04:04 Shy, nervous, unassuming, fidgety, and stuttery

Na gedane arbeid is het goed ontspannen met weer zo'n opmonterend testje.

You are Dmitri Shostakovich!

Congratulations! You are a shy, nervous, unassuming, fidgety, and stuttery little person who began composing the same year you started music lessons of any sort. You wrote the first of your fifteen symphonies at age 18, and your second opera, "Lady Macbeth of the Mtsensk District," when you were only 26. Unfortunately, Stalin hated the opera, and put you on the Enemy Of The People List for life. You nevertheless kept composing the works you wanted to write in private; some of your vocal cycles and 15 string quartets mock the Soviet System in notes. And you somehow were NOT killed in the process! And Harry Potter(c) stole your glasses and broke them!

'Congratulations'.
Hm. Mag ik daarover nadenken..?

(via Ton)

5 | 22:26 Kerstverfaalangst

Oh help..

(ikkanhetikkanhetikkanhetikkanhetikkanhetikkanhetheuswaar..)

Update, uren en uren later:
Het is af. En daar is ook alles mee gezegd; over de kwaliteit zullen we het maar niet hebben..

4 | 19:35 Hypochondria

Help me herinneren morgen:
Ik heb geen nierbloeding. Ook geen darmkanker, maag- of leveraandoening.
Bietensla. That's all.

4 | 09:09 Waarom boeken nooit zullen verdwijnen..

Heerlijk; de halve winter opgerold tegen de verwarming zitten; deken over je heen, veel fleece, sloten hete thee en, je paperbackcomputertje in de hand geklemd, uren lezen in je favoriete logs.

Bah. Computers hebben helemaal niet de toekomst - in elk geval niet in de winter.

1 | 01:40 Disturbing Search Methods

Nee; het zijn niet de requests die me zorgen baren. Hoewel: dat ook, maar daar gaat het me nu niet om.
Het zijn meer de zoekmethodes; de formuleringen die ik niet begrijp.
Vandaag in mijn referstats de google-query: tekst van; all i want for christmas is you.

Gedoemd te mislukken, als je het op die manier vraagt. Of er moet iemand zijn geweest die op zijn homepeetsj inderdaad iets heeft gezegd als: hier is de tekst van.. etc.
Gebeurt zelden. Ook vrij zeldzaam is dat iemand op zijn site zegt: "vandaag heb ik woeste sex met beesten en attributen gehad. Hier zijn leuke plaatjes" - wat de zoekopdracht 'leuke plaatjes sex beesten en attributen' een wat overbodige maakt.

Lieve mensen. Als u een plaatje zoekt is daar images.google. Voer alleen de beschrijving in van het gewenste plaatje, en niet het feit dat u een plaatje zoekt.
Als u een liedtekst zoekt: zing of neurie het gewenste liedje, pik er een zinsnede uit waar u tamelijk zeker van bent, en gooi alleen die zin in het google-zoekding. Tussen aanhalingstekens, zodat u zich niet door pagina's resultaten met louter versplintering hoeft heen te worstelen. De naam van een uitvoerend artiest, indien bekend, kan ook handig zijn.
In geval van all i want for christmas levert dat dan onder andere deze site op. Met kleurtjes en bewegende dingetjes - het kan niet op.

Waarom was u trouwens in godsnaam op zoek naar die tekst..?

5 | 18:08 Materialisme

Ik open nooit rekeningafschriften. Die orden ik eens in het jaar als ik belastingaangifte moet doen; dan heb ik een la met 52 ongeopende envelopjes. Met dagboekaantekeningen erop gekrabbeld; dus het is elk jaar weer een 'feest van herkenning'.
Ik open ook nooit enveloppen van Ben. Ik vind het iets te confronterend om te zien hoeveel van mijn kapitaal ik heb weggebeld.

Wat ik wèl altijd open zijn brieven van het GAK, want die moeten ervoor zorgen dat er ook een kapitaal is om weg te bellen.
Totdat ze hun enveloppen gaan beplakken met blauwe stickertjes met de tekst "dit moet u even weten". Dan word ik opstandig en denk ik: dat maak ik zelf wel uit.
Bovendien lijkt het verdacht veel op de opdruksels die op de dikke enveloppen van uitvaartverzekeringen / unicef-smeekbedes / 'beleg bij ons uw aandelen'-promoties zitten; dus ik had ook al iets van 'dat is vast een brief waarin het gak vertelt dat hun medewerkers een lang leven moeten slijten in te kleine slechtverlichte kamertjes, met z'n tienen op elkaar gepakt en alleen maar een bordje havermout voor de lunch. En stort uw bijdrage op giro X'.

Het GAK verandert van naam.
Voortaan zult u de nieuwe naam UWV (Uitvoering Werknemersverzekeringen) op onze correspondentie aantreffen. Een verandering die te maken heeft met de nieuwe wet omtrent werk en inkomen. Voor uw uitkering heeft dat overigens geen consequenties.

Zeg dat dan meteen. Ik wist het wel: 'dit moest ik helemaal niet even weten'. Ik open eerlijk gezegd de correspondentie van het GAK niet om het briefhoofd te bewonderen..

2 | 16:00 Vrede op aarde

Kom je om drie uur met een nog zeer slaperig hoofd in de hal, blijken de buren die in een kersthel te hebben veranderd. Engeltjes, gouden bengeldingen, rood-groen-gouden linten, zilverpapier en op de brievenbussen de onvermijdelijke kerstroos.
Met als absoluut dieptepunt: binnen een dag dertien kerstkaarten aan de linkermuur.

Wij zijn deur 14 van het portiek. Mijn ouders doen pertinent niets aan de kerstcultus, sturen ook geen kerstkaarten, en elk jaar weer tiert mijn moeder dat ze weigert toe te geven aan deze door BurenNo4 begonnen liefdeterreur. Dat er geen kaart van ons komt - neen!
En elk jaar weer, als de 13 kaarten ons een week lang verwijtend hebben aangekeken, bezwijkt mijn moeder. Dan loopt ze zuchtend mijn kamer binnen en vraagt mij, als enige in dit huis in het bezit van kerstartikelen, om een kaart; waar ze dan onze namen onder de voorbedrukte wens krast. Prettige kerstdagen en een oprecht gelukkig nieuwjaar, lieve buurtjes..

Update 19.00: Ze zijn nu ook tot de lift doorgedrongen. Waar ik eerst drie verdiepingen lang mijn uitgegroeide ponyhaar en wallen onder mijn toch-wel-mooi-blauwe ogen kon bestuderen, wordt mijn blik nu afgeleid door een rood kransachtig iets aan de spiegel. Met lintjes, maar dat spreekt vanzelf.
De ficus in de hal is gebombardeerd tot kerstboom en in die hoedanigheid met ballen behangen.

15 | 00:00 Toen Puck een Puckje was..

Knor gaat op stap
Knor wilde zo graag iets meer van de wereld zien. Alle dagen zat hij daar maar in dat donkere hok. En hij kreeg de kans! Op een dag vergat de boer het deurtje te sluiten. Knor zag het en zodra de boer weg was holde Knor de boerderij op. Ze ging het zandpaadje op en holde verder naar het bos.
Ondertussen was de boer aan het zoeken. Maar hij kon zijn varken niet vinden. Op en gegeven moment kwam hij bij een kasteel. Op een bordje stond: hier woont Merlijn de tovenaar en ik heb je varken. De boer deed het hek open en ging naar binnen. Merlijn, Merlijn! Bent u daar? Ja! riep iemand terug. Mag ik mijn varken terug? Vroeg de boer aan Merlijn die nu naar beneden was gekomen. Eerst, zei Merlijn, moet je precies vier opdrachten uitvoeren.
1. Een varken tekenen met zijn ogen dicht.
2. In één minuut zeggen wat een varken eet.
3. Zeggen wat een boer allemaal doet.
4. Alle trappen van het kasteel op en af rennen.
De boer voerde de opdrachten uit en kreeg zijn varken terug. Toen liepen ze samen naar huis.

(Opstel, Puck 8 jaar)

17 | 16:15 Was sich liebt..

Misschien moet ik die titel eerst even verklaren.
Ik heb soms het idee dat ik iets teveel van mijn moeders meisjesboeken heb gelezen. In die boeken wordt namelijk te pas en te onpas met slechte gedichten gesmeten. En met de Lorelei, die toen schijnbaar enorm populair was.
En met allerhande duitse uitspraken; zoals ins blaue hinein, himmelhochjauchzend en, dus, was sich liebt das neckt sich.
Sinds mijn elfde, sinds Sanne van Havelte, Fenna Feenstra en Cissy van Marxveldt mijn lezend leven binnenkwamen, slinger ik deze woorden redelijk onnadenkend door mijn zinnen; en van tijd tot tijd blijkt dan dat iemand ze helemaal niet kent of begrijpt.
Was sich liebt das neckt sich betekent, in een wat kreupele vertaling: 'wie van elkaar houden plagen elkaar'.
Of, zoals mijn moeder nog vrijer en een stuk cruer zei: 'als je van elkaar houdt sla je elkaar de hersens in'

Afijn; dit alles slechts ter inleiding; ik wou iets heel anders zeggen.

Ik maak mijn loved ones nogal het leven zuur.
Ik ben een binnenvetter, een oppotter. Een immer zich irriterende doch nooit iets uitsprekende. Al die opgekropte ergernissen, al mijn woede en verdriet en frustratie van weken, komen uiteindelijk vaak in één gigantische ontploffing op de hoofden van mijn redelijk onschuldige ouders.
En bij R.

Ik ken R. nu bijna 4 maanden.
In die 4 maanden is hij één van de beste vrienden geworden die ik ooit heb gehad. En dat moet afschuwelijk voor hem zijn.
Want hoe meer ik om iemand ga geven en hoe veiliger ik me bij iemand voel, hoe vrijer ik me ook voel. En hoe meer ik me durf te permitteren.
Ik durf me openlijk te irriteren. Durf dat ook te laten merken. Durf me van mijn slechte kanten te laten zien.
In praktijk betekent dat, dat ik zeldzaam primair op R reageer.
Heb ik een frustrerende dag gehad, dan kan hij niets goeds zeggen. Niets goeds doen. Alles wordt uit zijn verband getrokken en in elk pietluttig woordje zie ik een aanleiding voor een discussie. Wat bedoel je daarmee, waarom heb je dat gedaan, hoe kan je dat nou zeggen en wat kan het je eigenlijk schelen?!
Ik spring erbovenop, bijt me vast en laat niet meer los.

Dit stukje is voor R.
Excuses voor mijn opgefokte reacties, mijn onvoorspelbaarheid. Voor alles waarmee ik je pijn doe en heb gedaan.
En bedankt: voor je vriendschap, en voor het feit dat je nog geen een keer hebt gezegd dat ik de pot op kon.

NB een en ander kan als waarschuwing worden gezien, voor hen die nu of in de toekomst een vriendschap met mij beginnen..

5 | 00:30 Heer van de duisternis

Hij is grijs.
Niet: hij heeft grijs haar, maar hij is grijs. Hij is de belichaming van alles wat grijs is, en ik weet vrij zeker dat zijn naam eigenlijk Antraciet is.
Hij draagt een grauwe jas; de boorden en zakken afgesleten en kapot. Wat voor weer het ook is, in de hals van zijn jas heeft hij een paraplu hangen.
Kaarsrecht loopt hij; om klokslag twaalf uur komt hij eraan, over het pad naar de kantine. Een beetje schokkend, net of hij zo gespannen recht loopt dat zijn spieren ervan trekken. Waggelend, maar recht.
Zijn haar is donker, zijn blik zwart. Een felle duisternis - met het zwart van zijn blik lijkt hij zichzelf overeind en de wereld van zich af te houden.
Hij heeft grijze handschoenen aan, die hij nooit afdoet. Ook niet als hij in de kantine brood uit de bak pakt, of als hij soep schept.

Altijd twee kommen soep.
Hij neemt van alles twee porties; altijd. En elke portie al voldoende voor een flinke eter.
Als er nasi is, neemt hij één bord nasi, één gebakken ei en één kom soep. Maar dat alles tweemaal. Is er brood met worst, dan neemt hij één kom soep, één broodje met twee rookworsten. En ook dat tweemaal.
Hij schuift alles naar binnen, binnen een kwartier. Nog nooit heb ik iemand zo snel zo veel zien eten; en hij schrokt niet, hij schuift, letterlijk. Eerst de ene serie eten, dan de tweede identieke.

Al sinds ik dagbehandeling volg zie ik hem op het terrein, kom ik hem tegen in de kantine. En ik bekijk hem, met nog steeds diezelfde mengeling van fascinatie, verbazing, angst en walging.

Ik vraag me af wie hij is. Wat er met hem aan de hand is.
Verwonder me wat een psychische stoornis blijkbaar ook fysiek met je doet.
Ik ben geen kleine eter, maar ik zou niet eens één enkele door hem opgeschepte portie weg krijgen, en hij werkt er twee naar binnen. Elke dag weer. En het lijkt hem niet te deren; na zijn maaltijd hangt hij zijn paraplu weer in zijn kraag, staat op en wandelt weg. Even kaarsrecht als hij binnenkwam. En ook aan zijn postuur is niet te zien dat hij zoveel eet; in alle zes maanden dat ik hem nu zie is hij er nog geen gram dikker op geworden.
Misschien eet hij inderdaad voor twee. Misschien heeft hij een meervoudige persoonlijkheid, en vraagt die ander net zoveel voedsel. Misschien is zelfs zijn hele stofwisseling doordrongen van het feit dat hij niet één, maar twee is; en dus al dat voedsel nodig heeft.

Een tijdlang vroeg ik me af of hij, indien inderdaad gespleten, dan ook voor die ander in hem een lunchbon zou krijgen. En of ik dan misschien zou kunnen claimen 25 personen te zijn, en zodoende 25 lunchbonnen zou krijgen. Tsja, je weet nooit waar het nog goed voor is; je wilt misschien nog eens een leuk dinertje geven; gezellige entourage enzo..
Maar vorige week zag ik iets wat eigenlijk nog beter bij het beeld pastte.
Hij stond voor me in de rij bij de kassa. Hij haalde uit de binnenzak van die oude, kaalgedragen grijze jas een portefeuille. Haalde daaruit een splinternieuw briefje van honderd, overhandigde het aan de kantinedame en sprak op generaalstoon: "De rekening, Juffrouw!"

5 | 20:20 22222

Ik had het willen melden om 22:22, maar Juffrouw Ongeduld kan natuurlijk zo lang niet wachten. En ach; 20:20 is ook een mooie tijd.



Om 19:52 heb ik hier mijn 22222ste bezoeker mogen ontvangen, een getal waar ik al twee weken naar uitkeek!

Zie de screenshot van Nedstat, en die van Hotstat, die het bijbehorende IP-nummer geeft.
Vergelijking met mijn reactie-archieven levert de eigenaar van dat IP-nummer op: ActieReactie.

Meneer ActieReactie: van harte gefeliciteerd. Ik had geen hoofdprijs in gedachten; die mag u zelf bedenken.

3 | 20:22 Chemie

Geweldig effect: twee tabletten druivesuiker in je mond, grote slok cola erachteraan.
Wel neus dichthouden.

7 | 17:26 Originaliteit

Is het 'toegestaan' om schrijfsels van maanden terug aan te passen, als je bij nader beschouwing vindt dat woorden of spaties of lettertekens op de verkeerde plaats staan..?

2 | 15:35 Attachment

Overigens wil ik nog even degene bedanken die mij vannacht per mail een prachtig boekwerk en een ansichtkaart heeft doen toekomen.

Ik weet dat het niet kan. En bij ontwaken wist ik ook dat ik slechts voor de duur van de droom van deze gift had kunnen genieten, en dat het vergeefse moeite was onder mijn kussen naar het verloren boek te zoeken. Maar desondanks veel dank :-)

2 | 15:30 Ochtend-middag..

En langzaam aan word ik weer een beetje wakker...

Het stukje hieronder was wat vaag, geloof ik; wat ook niet zo gek is, gezien het tijdstip van schrijven.
Even voor de duidelijkheid: u pikt in de reacties het stukje over 'persoon X' eruit, en raadt me aan of juist af om daar iets over te schrijven. Ik ben juist absoluut niet van plan om loglezers en logaangelegenheden op wat voor log dan ook te bespreken; het was slechts een verzuchting.

Wat ik bedoelde met dat stukje waren, samengevat, drie dingen.

Ten eerste: ik heb erg veel op mijn hart. Te veel, naar mijn zin - en uiteenlopende zaken.

Ten tweede: iedereen heeft denk ik wel dingen die hij kwijt wil, maar niet kan. Niet bij bekenden, omdat dat te persoonlijk is, te intiem, te schaamtevol, of niet vrijblijvend.
Biechten mag dan bedoeld zijn om ten allen tijden zonde-loos aan de hemelpoort te kunnen verschijnen, het heeft voor de minder godsvruchtigen onder ons ook beslist zijn voordelen. Gewoon in het wilde weg je hart luchten tegen iemand die jij niet kent en die jou niet kent. Liefst nog met zo'n geblindeerd venstertje, zodat je elkaar ook niet ziet.
Als je een log begint is dat je biechthokje. Niemand die je kent, geen enkele terughoudendheid nodig. Totdat je voor elkaar, je lezers en jijzelf, meer een gezicht krijgt; en dan is het afgelopen met de vrijblijvendheid, het anoniem kunnen schreeuwen. Begrijp me goed: het wordt er ook een stuk mooier op - maar het klakkeloos rondrazen is er niet meer bij.

Ten derde: het punt waarop u het meest inhaakt, en wat voor mij absoluut niet het belangrijkste is, is het 'meta-loggen'. Loggen over het loggen. Irritaties die inherent zijn aan het loggen; voortkomend uit 'log-contacten'.
En niet alleen irritaties hoor; maar gewoon, alles eromheen. Als ik halsoverkop en totaal mijn hart zou verliezen aan een logger, is dat iets wat me op dat moment het meest zou bezighouden. Mar daarover zou ik hier niet kunnen of willen schrijven.
Als je denkt dat je log-gerelateerde problemen buiten je log kwijt kan kom je bedrogen uit, heb ik inmiddels wel gemerkt. In elk geval in mijn omgeving snappen mensen überhaupt al niet wat ik met mijn computer moet; wat een log inhoudt snappen ze al helemaal niet, en over bevatten wat het voor me betekent hebben we het niet eens. Het is zelfs een wens die me bij feestdagen en andere plechtige gelegenheden wordt meegegeven: dat men hoopt dat ik in de toekomst van 'dat computer-gedoe' afkom. Alsof men het betreurt dat ik een zo hardnekkige en alles-verwoestende verslaving heb, en die bovendien ook nog ontken. Er worden nog net geen kaarsjes gebrand, om me weer op het rechte pad te krijgen.
Zolang ik himmelhochjauchzend over dit log ben wordt het door de vingers gezien. Zij het met een meewarige blik. Maar zeg ik ook maar één negatief woord, dan springt men erbovenop en zegt dat ik 'dan immers gewoon moet ophouden?!'.
-Ja maar... ik wil helemaal niet ophouden!
-En je zegt net dat je er zoveel last van hebt!
-Ja óók. Maar het biedt me ook heel veel en..
Blanco blik. Dus dan laat ik het verder maar.

Zoals ik al zei: het is ook niet zo belangrijk, maar soms wringt het.
Precies om wat Merel in haar reactie zegt: mijn log is soms een zegen en soms een verstikking, en zowel zegen als verstikking wordt groter naarmate ik langer doorga.
Maar gelukkig weegt de zegen nog steeds ruimschoots op tegen de verstikking.

6 | 04:22 Deo-drinken

Zoveel te schrijven. Zoveel op mijn hart. Tè veel; en vooral te ongeschikt of te omvangrijk voor dit log. Of te persoonlijk.

Het heeft beslist voordelen om volstrekt anoniem te loggen.
Anonimiteit zit niet in het naamloos zijn. Anonimiteit zit in niet-gekend zijn; je afzijdig houden. Niet aangevoeld worden. Of mensen je naam kennen of niet: als je je laat kennen, je openstelt voor contact verlies je je anonimiteit. En dat is heerlijk. En het is vreselijk, want het ontneemt je een stuk vrijheid.

Toen ik nog geen log had dacht ik wel eens: als ik nou eens gewoon in één grote hartekreet alles opschrijf wat me dwarszit, en dat gewoon op het net mik. Gratis accountje is zo aangemaakt, en dan ben ik mijn shit tenminste kwijt.
Alsof je middenop een groot plein staat, in een stad waar niemand je kent, en dan brullen. Maar in dit geval dan op schrift.
De laatste tijd heb ik dat gevoel soms weer. En dan bedenk ik me dat ik al een log heb.

Het zal wel zijn als een groter huis kopen: je hebt meer ruimte om je in te bewegen, om in te leven, maar er is ook meer ruimte om bij te houden. En meer deurposten om je neus tegen te stoten.
Als ik met iets in mijn maag zit wat te maken heeft met persoon X, en ik heb persoon X door het loggen leren kennen, en persoon X leest het log nog steeds.. dan zou ik een tweede log moeten beginnen om de stress die het eerste met zich meebrengt op kwijt te kunnen. Een log-log. Waarna hoogstwaarschijnlijk een logloglog en een loglogloglog volgt.
Tot in eeuwigheid amen.

Hoe meer ik schrijf, hoe minder ik kan schrijven, krijg ik soms het idee.
Hoe meer je schrijft, hoe 'completer' je wordt. Hoe meer je een bekende lijkt; en dan ineens ben je veel kwetsbaarder als je iets vertelt.
Als een volkomen onbekende zomaar ergens een tekstje dumpt, waarin hij of zij zegt dat het een zaligheid is een flesje Nivea-deodorant leeg te drinken (ik noem ook maar wat toevallig op mijn plank staat hoor; het had nog erger kunnen zijn..), dan denkt men: 'jezus wat een weirdo'. Punt. Onbekende wordt weirdo, niks aan de hand.
Als ik het schrijf word het veel persoonlijker. Puck drinkt Nivea. En dan wordt Puck een weirdo, en da's toch een beetje als als braaf meisje in een brave buurt ineens geheel door-pierced te gaan rondwandelen.

Zoveel te schrijven.
Over persoon X, dus. Over geblockte icq-nummers (waarom?!). Over symbiotische verhoudingen en daarbij horende visualisaties van blind-zijn en strakke elastieken. Over net-niet-verslavingen. Over slechte eigenschappen die zo veel verleidelijker zijn dan de goede. Over waarom geplaagd worden zo afschuwelijk is, nog erger en vernederender dan keihard-pesten. Over sociale contacten; over rare interne systemen die zo vreselijk frustreren en desondanks niet anders lijken te kunnen verlopen, hoezeer je ook weet hoe het wèl zou kunnen. Over angsten en zelfhaat; gevoelens van er niet mogen zijn, altijd teveel zijn. Erbij willen horen, wat dat 'er' ook moge zijn.

Zoveel te schrijven, dat er niets te schrijven is.
Vol is leeg. Het tegenovergestelde is hetzelfde.

5 | 17:25 Puur natuur, een leven lang vies..

In de reformzaak:
"ja mevrouw, ons waspoeder maakt nou eenmaal wat minder goed schoon dan die chemische troep die je bij de supermarkt koopt. Maar het is wel beter voor het milieu, en bedenkt u eens wat u nou liever heeft, voor u zelf of uw nageslacht: kort schoon leven, of heel lang vies leven?"

Het spijt me zeer; maar als je het zo brengt ren ik nu nog naar de C1000 om de hele voorraad Omo ("wast door en door schoon, niet duur..") op te kopen.

11 | 01:51 Het prikt, het jeukt..

Ik heb vandaag mijn webruimte een beetje opgeruimd. Moet ook gebeuren, in elk geval wel als je bijna 35Mb blijkt te hebben volgegooid en slechts fractie daarvan door je log wordt ingenomen.
File-tjes weggegooid of verplaatst; en daarbij op al mijn layout-probeersels gestuit.
En nu heb ik weer omkatkriebels. Nu al weer; terwijl ik mijn huidige herfstblaadjes nog maar pas heb.
Oranje is niet mijn kleur. Bruintinten in het algemeen niet. Ik wil weer naar blauw terug. Of paars. Of iets fuchsia-achtigs, hoewel dat wat druk is.
Of gewoon heerlijk wit.

Ik ben stervensjaloers op de 'witte ontwerpers' onder de loggers.
Hinke, ActieReactie, Martijn, Arnoud, Luuk, Frédéric: zelfs als ze niets interessants meer te melden hadden zou ik elke dag gaan kijken. Zo mooi, zo rustig; echt een verademing. En door mij absoluut niet te evenaren, dus ik begin er maar niet eens aan.
Ik weet nog niet of ik ook echt ga omkatten hoor.
Ik vind eigenlijk dat ik maar eens streng tegen mezelf moet zijn: tevreden zijn met wat ik heb, niet zo snel verveeld zijn etc.

Ik kijk het nog even aan. Ik zal nog eens al mijn eerdere halfslachtige ontwerppogingen bestuderen (waarvan dit de nieuwste, simpelste en eigenlijk meest vertrouwde is).
En dan merkt u tzt wel wat ik heb besloten..

2 | 00:35 Uit de kast

Bij het doornemen en ordenen van mijn archieven valt op: ik heb een ronde-getallenfetish..

(Waar de tijd van dit postje trouwens het levendig bewijs van is)

9 | 13:47 Kit (2)

Chocolademuntjes. Meer kan ik er niet van maken.
Het ziet er fout uit, het voelt fout, en het klinkt helemaal fout. Als je een zakje euro's in je jaszak hebt en je loopt gewoon, rinkel je als een cliché kerstliedje. Ho ho ho..

Mijn eurokit en mijn extra zakje muntjes gaan in een la, diep weggestopt; en daar komen ze voor januari niet meer uit. Niet omdat ik niet aan de euro wil, maar omdat ik mezelf er rustig voor aanzie ze in een slaperige bui in de prullenbak te mikken.
Speelgoedgeld: waardeloos, nutteloos, weg ermee.

3 | 04:30 Kit

Gaat u hem ook halen vandaag, de eurokit?
Ik wel. Ik ben ongeduldig, namelijk; en ongeduld lijkt onverstand met zich mee te brengen. Ik wil niet een week wachten, tot het wat rustiger is: ik wil NU.
Heel, heel dom..

Ik woon geloof ik in het Florida van Den Haag; in een straal van twee kilometer zijn naast een stuk of vijftien banken ook vier bejaardentehuizen, twee serviceflats en een verpleegtehuis te vinden. Ook massa's kerken, twee psychiatrische inrichtingen, een ziekenhuizen, een crematorium en twee begraafplaatsen trouwens - dit om het rijtje compleet te maken.
Het gros van de bejaarden zit overigens niet opgeborgen, maar woont gewoon zelfstandig; al dan niet met een beeper van de thuiszorg om hun nek. Ik woon nu al mijn hele leven in dezelfde straat en weet me verzekerd van een paar honderd opa's en oma's in mijn directe omgeving.

Ik verwacht drama's morgen.
Ik weet niet of het een oude-mensenkwaaltje is, of alleen maar eigen aan mijn buurtgenoten, maar bij het minste geringste gaat men hier hamsteren. Na 11 september was nergens meer spawater te krijgen (als het einde nabij is zal ik wel wijzer zijn dan me met spawater te bezatten, maar goed, wie ben ik..), en bij de milleniumwisseling lag er überhaupt niets meer in de schappen. Tot en met de Pampers aan toe - wat ik niet begrijp, want de baby's in deze buurt zijn op één hand te tellen. Maar misschien hadden ze bij de thuiszorg.. nee, laat ik niet al te grof worden.

Drama's, dus. Rijen rollators; trillende handen, blinde ogen. Smekende blikken: ach jongeman, kan jij lezen wat hier staat..?
'Jongeman' - dat ben ik dan. Maar ik smelt voor zo'n krakende stem en pientere, waterige oogjes, dus dat pik ik dan nog wel.

Ja. Drama's.
Je zal zien dat ik me een uur lang sta op te vreten van afwisselend paniek en irritatie. En dat ik dan eindelijk geholpen word, en er geen kits meer over zijn. Zijn al die drama's ook nog eens voor niets geweest.

Ik moest maar een boek meenemen, denk ik. Kladblok. Tekengerei. Boterham en thermoskan. En een rollator van één van de opa's en oma's lenen; want die dingen hebben wel een erg makkelijk zitje.

En ik moest nu maar eens naar bed gaan. Ik moet tenslotte morgen op Euro-expeditie, en daarvoor moet je uitgerust en kwiek zijn.

17 | 14:45 Zeep-papa

In een postje van Micheline gaf Merel een samenvatting van Sex and the City, die me breed deed grijnzen. En me aan mijn vader deed denken.

Mijn vader is wat men noemt een vat vol tegenstrijdigheden.
Hij is zesenzestig, nu. Een oorlogskind; en een voor-oorlogskind.
Mijn vader Houdt Zich Aan de Regels; dat is iets wat ik eigenlijk altijd met hem associeer.
Hij steekt altijd zijn hand uit als hij fietsend de hoek om gaat. Ook als er niemand achter hem rijdt. Hij stopt altijd voor elk rood stoplicht. Ook als de straten volkomen verlaten zijn, op een regenachtige zondagochtend. Als hij in het copieerapparaat van Albert Heijn een dubbeltje vindt, geeft hij dat af bij de kassa. Hij telt nauwkeurig het kleingeld dat hij spaart; vier keer. Eenmaal zat er in de kleingeldbak van de bank nog een rijksdaalder van de vorige bezoeker, hetgeen hij te laat opmerkte. De rijksdaalder werd bij zijn geld opgeteld, en hij weigerde dat te accepteren. Hij heeft er nog ruzie om gekregen met de bankmeneer, omdat hun systeem die rijksdaalder er niet af kon halen. Dat gaat in één moeite door je rekening op, namelijk; en dat was dus net wat mijn vader niet wilde. Hij heeft kribbig een rijksdaalder uit zijn portemonnee gehaald, die op de toonbank gesmakt en gezegd: u ziet maar wat u ermee doet. Ik heb geen recht op die rijksdaalder en ik wil hem dus ook niet hebben.

Hij is ook zo met taal.
Mijn vader verbetert de NRC op spel- en stijlfouten. Met een klein liniaaltje en een rode pen onderstreept hij de verkeerde woorden en uitdrukkingen.
Er is, sinds mijn geboorte, een soort van lijst aangelegd van woorden die ik niet in de mond mag nemen. En dan heb ik het niet eens over vloeken, maar over alle andere vormen van taalverontreiniging. Clichés, anglicismen, germanismen, contaminaties etc. Voorbeelden: geen overnieuw, maar opnieuw of over. Geen 'op zich', maar op zichzelf. Op zich komt van het Duitse an sich. Geen verwoorden: dat is de luie samentrekking van het goed Nederlandse onder woorden brengen.
Deze lijst is vrij lang en wordt strikt gehanteerd.

Hij is ernstig, mijn vader. Recht, en streng en serieus. Altijd in pak. Afstandelijk. In zichzelf gekeerd.
Hij weet veel. Ik denk dat alle kleine meisjes wel zeggen: mijn vader weet alles - en natuurlijk is dat eigenlijk niet zo. Mijn vader weet bijvoorbeeld helemaal niets van technische zaken, of van alles wat 'modern' is. Maar mijn vader weet wel bijna alles van kunst en muziek en taal; van landen en geschiedenis en godsdiensten.
Hij heeft boeken, eindeloos veel boeken. In Ahrendkasten, op planken van precies een meter lang - zodat we met zekerheid weten dat mijn vader tweehonderd meter boek heeft.
En bij alles trekt hij een boek. Zolang ik me kan herinneren: ik stelde een vraag, een heel klein vraagje, en er werd een boek getrokken. En het kleine vraagje werd een eindeloos hoorcollege, waardoor ik op den duur wel drie keer nadacht voor ik 'kleine vraagjes' stelde.

Mijn vader is ook de meest tegenstrijdige man die ik ken.
Tegenover al dit serieus zijn, staat de meest flauwe, melige humor die ik ooit bij iemand ben tegengekomen. Zouteloze grapjes die zò on-grappig zijn dat dat op zichzelf al grappig is. En waar hij dan om giechelt, en erg verlegen bij wordt.

En dieren. Behalve het stellen van kleine vraagjes zijn dieren een punt dat ik absoluut vermijd. Ziet mijn vader een dier, dan ben je hem kwijt. Als ik met hem boodschappen doe en ik heb haast, en ik zie in de verte een wollig ogend gedierte, dan neem ik een andere route omdat ik anders èn een half uur moet wachten op het broodnodige aanhalen, èn nog dagen later moet horen hoe lief het beest wel niet was. Hetzelfde geldt voor knuffelbeesten. Als vroeger mijn beer met zijn hoofd naar beneden tussen bed en verwarming zat ingeklemd, werd hij door mijn vader gered. Over zijn bol geaaid, en heel voorzichtig rechtop gezet.
Mijn vader is kunsthistoricus, en voor dat werk moet hij artikelen schrijven. Dat doet hij op een mechanische schrijfmachine; razendsnel met één vinger. Van computers moet hij niets hebben, en zijn wereld stortte in op de dag dat de koninklijke bibliotheek begon het kaartenbaksysteem te automatiseren. Het enige wat hij leuk vindt aan mijn computergedoe, is het feit dat ik voor hem een account heb aangemaakt bij Neopets. Hij snapt er helemaal niets van, maar van tijd tot tijd schuifelt hij mijn kamer in en vraagt verlegen doch zeer vasthoudend hoe het met zijn beest is, of ik wel goed voor hem zorg en of hij hem mag zien. NU.

En dan is er televisie; en daarmee de reden waarom de reactie van Merel me aan mijn vader deed denken.
We hebben jaren lang geen televisie gehad in huis. Geen geld, en televisie is overbodige luxe. Nu het ding er is kijkt mijn vader nog nauwelijks; het enige waar hij wezenlijk in is geinteresseerd is tennis. Het journaal heeft hij niet direct nodig want hij heeft zijn krant.
Mijn moeder kijkt vaker. Mijn moeder heeft, ik geloof met het schaamrood op haar kaken, een kleine soapverslaving opgelopen. Ze kijkt As the World Turns; en soms, heel af en toe, is zij niet thuis op 'soap-tijd', maar mijn vader wel. En dan moet hij kijken.
Hij snapt er helemaal niets van; er zijn teveel personages, de verhaallijnen zijn te vaag en ingewikkeld - en uit de samenvattingen die hij geeft blijkt ook heel duidelijk dat hij er niets van snapt. 'Die ene blonde die met die gaat maar toen kwam die ander en die had er ook iets mee, en die donkere ligt in een coma maar ze schijnt niet te zijn wie ze echt is - maar wat er dan wel is begreep ik niet'.

De laatste tijd valt het me op dat hij vaker kijkt. Ook als hij niet hoeft te kijken.
Ik vermoed dat hij het niet kan uitstaan dat hij het niet begrijpt; dat hij het zeer nauwgezet wil bijhouden om het, de keren dat hij 'verslag moet doen', beter af te brengen.
Maar ik krijg ook het idee dat hij het stiekem eigenlijk wel leuk vindt. Op dezelfde schoorvoetende, blozende manier als waarop hij naar zijn Neopet komt vragen, of een grapje maakt, of vraagt of ik op internet ook iets over Mary Pierce kan vinden.

Er zit een boel scheef; met mijn vader, in mijn vader, tussen mijn vader en mij. Maar op dit soort momenten vind ik hem eigenlijk best wel lief..

8 | 20:00 Tijdelijk buiten werking..

..wegens klein verlies van hersenfunctie. Zeer plaatselijk want alleen het loggend deel mijner hersens aangrijpend.
Hoop op spoedig en volledig herstel; afhankelijk van omstandigheden binnen een uur en een week vanaf nu.
In de tussentijd kunt u zich vermaken met het reeds gelogde in mijn archief, of het werk van anderen lezen.
Maar uiteraard staat het u vrij zelf een alternatieve bezigheid uit te zoeken...

3 | 13:10 Jong en onbezorgd..

Walter schrijft een stukje over de lagere school; het roept levendige herinneringen op aan mijn eerste schooldag.

Ik was vijf jaar, de op een na jongste van de klas.
Het merendeel van mijn klasgenootjes had bij elkaar op de kleuterschool gezeten en kende elkaar dus al.
Ik niet. Ik kwam uit een andere wijk, van een andere school, uit een andere wereld.
Ik zat op mijn stoeltje, keek de kring rond, kreeg het heel koud en dacht: "dit is het einde".

Mijn intuïtie, zo bleek in de jaren erna, was feilloos.

3 | 03:34 Opvulling

Dit is postje 306.
Postje 306 had oorspronkelijk een wat andere inhoud dan u hier ziet, maar om redenen van frustratie en esthetiek vond ik dat dat weer weg moest.
Postje 306 was helaas een zeer hardnekkig postje en wou niet weg. Slechts door het te vervangen door een nieuw postje kon ik het wegkrijgen.
Helaas is er geen enkele samenhangende danwel boeiende tekst meer in mijn hoofd te vinden. Excuses hiervoor. Morgen weer.

18 | 15:45 Virtueel

Honderd-en-twaalf unieke bezoekers heeft deze site gemiddeld op een dag, aldus mijn Hotstat-tellertje. Honderdtwaalf mensen die elk gemiddeld twee maal daags mijn site bezoeken.
Welkom. Het is me een genoegen u hier te ontvangen; ik hoop dat het genoegen wederzijds is.
Helaas bestaat u niet. Ondanks dat ik met, zeg, 10 procent van die 112 frequent mailcontact heb, bestaat u niet.

Na herhaalde vragen wat ik nou toch achter die computer doe en wàt ik dan schrijf als ik zeg dat ik veel schrijf, heb ik vandaag het stukje hieronder op therapie laten lezen.
Er stonden mijns inziens geen aanstootgevende dingen in; ik kraak geen therapie-onderdelen af, geef geen geheimen prijs en Opperhoofd zal niet te weten komen dat ik hem Opperhoofd heb genoemd.
'Doe es gek', dacht ik..

Men was erover te spreken.
En men zei: je moet er iets mee gaan doen!
Ik zei: maar ik doe er iets mee..
Waarop het antwoord was: "nee; iets èchts!"

Met andere woorden: u bent niet echt.
U mag uniek zijn, u mag met veel zijn; maar echt bent u niet.
Desalniettemin ben ik erg blij met u. En of u nou echt bent of niet, ik vind 'wat ik er nu mee doe' wel best zo ;-)

17 | 09:45 8858 Bad Hairdays (and counting)

Voor degenen die mij tot nog toe hadden voorgesteld met dik, lang, golvend haar: houd dat beeld vast. Maar sla dit stukje even over.
Voor degenen die geen enkele behoefte hebben aan opgeklopte dramatiek en muggen die olifanten worden, of aan stukjes met een hoog Libelle-gehalte: idem. Ik zal mijn leven beteren, maar nu heb ik even behoefte uitgebreid mijn vrouwelijke nood te klagen.

Haar, dus.
Mijn haar is onhandelbaar, en is dat altijd geweest. Het is beslist niet alleen mijn moeder te verwijten dat ik er vroeger bijliep als een geplukte kip, want ik was absoluut onknipbaar. Ik was heel lief en rustig als ik geknipt moest worden, hoor; blijkbaar begreep ik drommels goed dat het al ellende genoeg was om mij te knippen zonder dat ik krijsbuien ging houden.

Ik heb babyhaar. Nog steeds, ja.
Ik heb heel veel, heel dun haar; heel zacht, heel glad en stijl. En ik heb een ontelbaar aantal kruinen. Kappers moeten alles wat ze ooit over coupes hebben geleerd, al hun idealen aangaande trendy en modieus knippen, opzij zetten, en redden wat er te redden valt. En als ze dat redden nou nog voor een gedeelte over konden laten aan een batterij stylingprodukten; maar dat gaat ook niet want ik ben voor alles overgevoelig, hoe natuurlijk en dermatologisch getest iets ook mag heten te zijn.

Ze geloven het overigens nooit, dat ik er niet tegenkan. Ook niet als ik het al zes keer tegen dezelfde kapper heb gezegd; elke keer weer wordt me voorgesteld "ja maar een beetje mousse.. en ook niet af en toe?.. een beetje wax dan, dat gaat alleen op de punten..".
Dat laatste zag ik ook wel zitten. Dat kan toch geen kwaad.. wax klinkt veilig, en die puntjes ook wel.
Dus dat hebben we geprobeerd, Kapper en ik. We waren vol vertrouwen en bovendien zeer enthousiast over het resultaat. 's Avonds was er alleen nog maar Jeuk. En uitslag. Ook op mijn voorhoofd en wangen, waar enige sprietjes haar oh zo trendy en vlot, doch oh zo waxerig en giftig op vielen.

Jaren heb ik mijn haar lang gehad. Met zakken speldjes en elastiekjes naar achter getrokken; altijd laag in de nek omdat alles wat maar kon uitzakken dat ook standaard deed. Zo'n plumeau met neonroze elastiek boven op je hoofd, die wij, achtjarige vrouwen van de wereld, allemaal hadden, overleefde de wandeling van de badkamer naar mijn eigen kamer niet eens. Het enige dat echt goed bleef zitten waren vlechten die ik er reeds onder de douche introk. Die bleven anderhalve dag nat, maar ik had er een dag of vier geen omkijken naar.

In 98 was mijn gezondheid om verschillende redenen niet zo best; dat had ook zijn weerslag op mijn haar en toen was ik het zat. Ik heb in één knip mijn vlecht eraf laten halen, heb het restant laten terugbrengen tot de rattekop die ik tot mijn vijfde had, en was zielstevreden.
Maar het knaagde, het afgelopen jaar.
Het zou zo mooi kunnen zijn.. lang haar is toch Het Ware.. En bovendien zag ik laatst tot mijn schrik dat ik er uitzie als een vijftienjarige in plaats van de bezadigde 24 jaren die ik tel.

Ik wil het oprecht weer laten groeien. En ik heb al een dapper begin gemaakt, van een bijkans kaal hoofd (kaalkoor!) naar inmiddels 10 centimeter ponyhaar.
Maar het is vreselijk! Ik bedoel, het staat wel leuk enzo, maar met dit weer is mijn haar kurkdroog, en als je een gloeilamp op mijn hoofd zet gaat ie branden, zo statisch ben ik. Het pluist en het jeukt en het plakt en het springt - kortom: zou ik nog niet gek zijn, ik zou het hiervan worden.

Nou heb ik heel veel vertrouwen in u, mijn lezers. U bent natuurlijk ervarener en creatiever dan alle kappers die ik ooit heb gehad. Dus u weet vast wel een oplossing om mijn dwarse haardos te kalmeren.
Ik sta overal voor open, hoewel ik wel enigszins ga pruttelen als u met urinetherapie komt. De meest effectieve, snelle en bij tijden ook de meest aantrekkelijke oplossing is om het weer te laten millimeteren. Maar ik heb het al zo koud. En het wordt tijd dat mijn hoofd zegt: Puck; 24 jaar; Vrouw!
Dus: wie heeft de gouden tip om de wedergeboorte van mijn vlechten mogelijk te maken..?

6 | 17:52 Jippie!

Soms is het leven zo gek nog niet! :-)

7 | 15:30 Verlenging (2)

Mission accomplished.
Het antwoord luidde als volgt:

Beste Puck,
wij gaan accoord met een verlenging van 3 maanden. Wij zullen je werken aan je problematiek met interesse blijven volgen.

Namens subteam-A,
Het Opperhoofd.

Dus: op naar de volgende drie maanden.

2 | 04:10 Afgesloten

Totale leegte. Niet eens een vaag pad. Slechts een desolate vlakte, die jij alleen moet begaan, waar je je eigen weg moet vinden, waarvan je de grond opnieuw moet beplanten. Guur en verlaten; eenzaam en koud.

Als je je zelfrespect terugkrijgt, maar daarmee alle manieren waarop je voorheen je veilgheid, geborgenheid en aandacht kreeg, voor jezelf afsluit.

| 03:15 Random (2)

Aan de andere kant... als dit het resultaat van de random worp hierheen kan zijn, dan wil ik best nog even doorgaan met klikken..

2 | 03:05 Random (1)

In de referstats: randomwebsite.com.
Een website die je naar - nu ja: de naam zegt het al: een random site doorstuurt.

De eerste klik leidt me naar de Abandoned Missile Base VR Tour; de introduction geeft me de uitnodigende boodschap: 'Visit the skeletal remains of a cold war weapon'.

De tweede klik dropt me op de site van de Outlaws Motorcycle Club; het plaatje aldaar, tezamen met de eerste randome ervaring, doet me besluiten dat ik voortaan liever zelf mijn sites uitzoek.

Daarbij is het misschien ook niet het uur om dit soort dingen te gaan uitproberen, en moest ik beter mijn bed opzoeken. In de hoop dat mijn random dromen van wat lichter en luchtiger inhoud zijn.

2 | 01:58 Hiephoi!!!

Hij is terug!

Uit welke actie wat mij betreft overigens waar heldendom spreekt, en beslist geen, zoals hij het zelf uitdrukt, 'wilskracht onder het vriespunt'.

5 | 18:00 Vooroorlogs?

Is het iets van oudere heren, van heren in het algemeen of van de generatie voor 1940, om telefoongesprekken staande af te handelen?

Het was me al eerder opgevallen bij mijn vader, en bij mensen van mijn vaders leeftijd, dat ze blijven staan als ze telefoneren; hoe lang het gesprek ook duurt.
En nu weer: om vijf uur fietste ik langs een van de vele huizen in de wijk (deze kamer zowaar sober, beschaafd en stijlvol ingericht), en daar stond voor het raam een oude man te telefoneren. Grijs; de schouders krom, het hoofd wat naar voren gebogen; in de ene hand de telefoon, zijn andere arm langs zijn zij.
Een half uur later fietste ik langs hetzelfde huis. En de man stond er nog steeds, in dezelfde positie en ook nog steeds telefonerend. Met een rust alsof hij zonder problemen nog een paar uur zo kon staan.
Het was wel een mooi, verstild beeld, eigenlijk.

Maar ik ga me nu wel afvragen: is het inderdaad iets van voornoemde groep, is het toeval, of heb ik zelf gewoon zulke luie benen dat ik bij elk ander gesprek dan naar winkels ("tot hoe laat bent u vanavond open?") al ga zitten..?

3 | 14:27 Ideetje..

Misschien dat de oorpijn afneemt als ik de vorige week door de huisarts voorgeschreven druppeltjes eindelijk eens ga gebruiken..

6 | 02:25 Moeten we hem tegenhouden..

..of moeten we hem laten gaan?

Stukje liedtekst wat bij me opkwam bij het lezen van dit berichtje van Luuk:
"Ik stop er even mee, met schrijven."

Bah. Ik wil helemaal niet dat Luuk stopt. Ook niet voor even..

7 | 19:43 Impulscontrole

Mijn gedachten gaan me over het algemeen te snel om in woorden bij te houden. Te snel, te ongeordend om te kunnen neerschrijven of uitspreken. Te vaag en te ongrijpbaar om in muziek of beeld weer te geven.

Er is, zo bedacht ik me net, maar één ding in mij dat sneller gaat dan mijn gedachten; dat is de beweging die nodig is voor het aanklikken 'Send'.
Een fractie van een seconde later schieten alle voors en tegens - vooral de tegens - van het versturen van die ene specifieke mail door mijn hoofd.
Te laat.

2 | 18:40 Binnenhuisarchitectuur

Pas als je 's avonds door de wijk fietst, als alle lichten aan zijn en je onbelemmerd in andermans huizen naar binnen kan kijken, zie je hoe gruwelijk lelijk sommige mensen hun huis hebben ingericht..

1 | 16:40 Kkkkkkoudd..

Zie je wel. Straatvrees is helemaal geen probleem; het is een natuurlijk afweermechanisme om je lichaam voor bevriezen te behoeden. (Oke; voor het vóórkomen in de warmere seizoenen heb ik dan geen verklaring..)

Bij de aanblik van de bibberende daklozenkrantverkoper vraag ik me ineens bezorgd af: hoe dakloos zijn daklozen eigenlijk..?

5 | 13:00 En wat betreft die mandjes...

Een hengselloos mandje in nog wel het minst erg. Dat zie je zo, die pak je gewoon niet.
Veel vervelender is een mandje waar twee hengsels aan horen, maar er maar één aan zit. Zodat je het hele ding balancerend op één heup moet meezeulen - waarbij je dan wel, toegegeven, eindelijk de aanwezigheid van die heupen als voordeel ziet.

Of van die mandjes waarvan het hengsel 'uit de kom schiet'. En dat is meestal niet te voorzien; het overvalt je, letterlijk, als je bovenop al je boodschappen één fles frisdrank legt. Dan kiept ineens het hele mandje om; en natuurlijk heb je juist dàn allemaal kleine, goed rollende en springende boodschappen, die je stuk voor stuk onder de schappen vandaan moet graven.

Martijn: ervaring met mis-zwenkende wieltjes heb ik nauwelijks. Ik ben namelijk eigenwijs; denk altijd dat boodschappen voor een week heus wel in één enkel mandje passen. Pak vervolgens meestal het laatste mandje, wat ook meestal niet voor niets als laatste is overgebleven.

Ach ja: boodschappenleed: het is met geen ander leed te vergelijken (behalve, misschien, met dat van het Gooise meisje, wier nieuwe tannisoutfit danwel schitterend mooi is, maar waarvan de kleur beslist vloekt met die van de kledingkastplankjes. Dàt is pas leed..)

1 | 11:36 Lucide

Als je vanuit Rotterdam naar Den haag moet fietsen, heel alleen, bepakt en bezakt en met je laatste maaltijd een halve dag geleden; als de straten om je heen steeds leger worden, op een stuk of tien mannen na, die gehuld in beschermende kleding langs de weg staan en insecticiden spuiten; als het donker wordt, je omgeving verandert terwijl jij stilstaat; je mobieltje kwijt blijkt; je je ineens bevindt in een parkje met louter talibanachtige figuren, en dan ook je fiets gestolen wordt - dan is het misschien het moment om wakker te worden.
Waarmee ik net op tijd heb kunnen voorkomen dat een zowaar uitrustende nacht een erg naar einde kreeg.

2 | 00:00 En zo voort..

Raar effect, zo'n stukje als het vorige te schrijven.
Zelf voel ik me alsof ik een verbale en emotionele marathon heb gelopen. Ik weet niet of u dat ook heeft; ik heb nogal snel de neiging mijn invloed op anderen van tafel te vegen, als ik hem überhaupt al erken; dus mijn eerste reactie is om te zeggen: dat zal wel niet. Maar te oordelen naar de reacties, ook via mail, lijk ik toch wat te hebben losgemaakt.
Voelt vreemd, maar ook wel leuk.

Ik zou zo graag willen reageren. Op alle vragen antwoord geven; en heel, héél vaak dank je wel zeggen.
De eskimo's schijnen massa's woorden voor sneeuw te hebben; ik wou nu wel dat ik meer woorden voor dank je wel had - want achter elke afzonderlijke dank je wel gaat een andere reden schuil, en elke dank je wel gaat met een andere blik gepaard.
Maar ik ben een beetje op; ik heb even geen geordende reactie, en ik weet ook niet wat het oplevert als ik overal op ga reageren. Ik denk dat de laatste twee dagen, ook zonder verdere reacties, me al genoeg hebben opgeleverd. En er komt vast wel eens een vervolg; zo tussen de regels door, of heel direct.

Eigenlijk is het onzin om mijn huidige gemoedstoestand te vergelijken met die na een marathon. Ik heb een conditie van het jaar nul; ik kan nog geen vierhonderd meter hardlopen, laat staan veertigduizend.
Ik heb wel eens gebokst. Ik was toen een jaar of acht, denk ik; het was zomervakantie en ik ging elke dag naar een soort van buurthuis, waar ze een vakantieprogramma hadden. Kleine dagtochtjes, spelletjesdagen, enzo; en een van die dagen was een boksdag. De hele dag kreeg je les van een sportfiguur, en aan het eind was er een wedstrijd.
Ik moest tegen een jongen, die langer en ouder was dan ik. En ik won, terwijl ik nog nooit wat dan ook had gewonnen, laat staan op sportgebied. Ik weet nu nog steeds hoe ik me voelde toen, omdat ik me nu ook zo voel. Volkomen leeg, doodmoe, alsof ik voor mijn leven had gevochten en het had doorstaan. Puur geluk, maar zo kapot dat ik het niet eens kon voelen. Ik heb twee dagen gehuild, daarna; ik mag hopen dat dat nu niet gebeurt.

Na die wedstrijd was er een weekend. En na een weekend is er een nieuwe week, bijna een heel nieuw leven, als het zomer is en je acht bent.
Nu is dat niet zo. Al laat ik een week, twee weken voorbij gaan, de vorige twee stukjes staan gewoon hand in hand met de volgende stukjes.
Dit stukje heeft eigenlijk geen enkele functie of inhoud. Het is gewoon bedoeld als las; als 'uitpufstukje'. Zodat een volgend stukje over, ik noem maar wat, hengselloze mandjes bij de supermarkt, niet al te misplaatst is.

10 | 12:48 Gek..?

"nou krijgen we dus een discussie over de betekenis van het woord gek", zegt Odette in een reactie op het vorige stukje.
Nou ja, discussie is nou ook weer niet nodig - in elk geval niet als dat allerlei stormachtige argumenten over en weer met zich meebrengt.

Om de haverklap krijg ik mailtjes met de - ongetwijfeld troostend bedoelde - opmerkingen dat het allemaal best wel mee valt met dat gek zijn van mij. Dat iedereen zo zijn gekkigheden heeft. En: 'ach, wat is gek..'.

Gek is voor mij: onprettig gestoord.
Gek zijn is wanneer de gekkigheden die, inderdaad, ieder mens wel heeft niet meer gewoon gekkigheden zijn. Als ze je hele leven gaan beïnvloeden.
Gek zijn is als je bang bent voor jezelf. En alles doet om te voorkomen met jezelf alleen te zijn, om met jezelf te moeten leven.
Als de inwendige discussie of je al dan niet zal doorgaan met leven er één is die je inmiddels letterlijk kan opdreunen. Maar waarop je nog steeds geen antwoord hebt, en 'het dus nog maar een tijdje probeert'.
Gek zijn is, als je je prettig en veilig voelt op het terrein van een psychiatrische instelling. Prettiger en veiliger dan daarbuiten.
Als het, bij het invullen van een klachtenlijst, efficiënter wordt om aan te vinken waar je géén last van hebt.
Als je je, bij het invullen van het vragenboekje-bij-psychiatrische-opname, bij geen een vraag of term afvraagt wat daar ze in vredesnaam mee bedoelen. Zelfs niet denkt: Jezus, dat dòe je toch niet?! Been there, done that.
Gek zijn is als je je scherm wegklikt bij het lezen van dit stukje van Ton. Omdat het te herkenbaar is, te dichtbij komt om te kunnen lezen.
Gek zijn is als je definitie van 'het gaat goed met me' is dat je in je eentje redelijk paniekloos naar het winkelcentrum-op-de-hoek bent gegaan. Als dàt goed is, is er iets niet helemaal goed.

Dat is voor mij gek.

De mailtjes, de troostende opmerkingen: ze troosten niet, ze doen alleen maar pijn en maken me wanhopig.
Omdat ik weet zelf zo goed weet hoe veel ik nog moet doen om zelfs maar in de buurt te komen van prèttig gestoord, en de hanteerbare gekkigheden waar ieder mens immers last van heeft.
Geloof me, of geloof me niet: dat is aan u. Negeer het. Maar ontken het alsjeblieft niet. Hoe kan je aanpakken en genezen wat er eigenlijk niet is, maar desondanks je leven verwoest..?

17 | 02:22 Kleine ode, woord van dank

Al een jaar of tien heb ik last van angsten, van paniekaanvallen.
Ze zijn dynamisch, die angsten; ze veranderen. Sommige dingen blijven gelijk, andere niet. Het object van de angst verandert af en toe, de tijden waarop de angsten komen en de manier waarop de angsten komen en gaan.

Er zijn jaren geweest dat ik elke nacht angstaanvallen had. Dat ik niet 'gewoon bang' was, maar dat ik nacht aan nacht gillend, krijsend van angst was. Dan had ik afleiding nodig, iets om maar bezig te zijn en niet totaal de weg kwijt te raken. Opruimen kon helpen. Wassen vouwen en opbergen. Patience spelen, breien, armbandjes knopen, kruiswoordpuzzels oplossen; you name it. Als ik maar bezig was.

Ik heb een tijd als remedie gehad om te tekenen; alles wat maar in mijn omgeving was moest getekend. Soms zat ik bij mijn moeder; dan mocht ik niet praten, want door te praten verzandde ik nog meer in paniek, maar ik mocht wel tekenen. Haar voeten, haar handen, de asbak, de vaas in de hoek van de kamer; stapels kladblaadjes heb ik nog van alle schetsen die ik toen heb gemaakt.

Ik heb afleiding in schoolwerk gezocht en gevonden.
Ik miste voortdurend lessen en gewoon kalmpjes huiswerk doen ging me niet goed af, dus ik liep altijd achter. Van tijd tot tijd zat ik een hele nacht lang totaal verkrampt op mijn bed latijnse teksten te vertalen; in zo'n nacht haalde ik met gemak een maand huiswerk in.

En er was wiskunde.
Wiskunde werkte het best en was het fijnst. Wiskunde was geweldig.
Tot ongeveer de vierde klas stond ik een constante drie voor wiskunde. Ik snapte het niet, ik snapte geen een beta-vak en wiskunde zeker niet. Toen ontdekte ik dat het in elk geval een fijne afleider was; en ik stortte me in mijn panieknachten geheel op de x-jes en y-tjes. En zie daar: tegen dat ik in de vijfde zat (dat was een jaar of drie na de vierde; ik heb mijn vwo wat raar doorlopen..) stond ik een negen voor zowel wiskunde A als B.

Wiskunde is mooi. Wiskunde klopt; hoe moeilijk en ingewikkeld het ook is, het is logisch en toch niet saai; het beweegt, is dynamisch. Het verveelt nooit; ik denk juist omdat ik er eigenlijk zo slecht in ben.
Slecht, ja; ondanks die negens die uiteindelijk zelfs tienen werden. Ik doe er namelijk wel ongeveer vier keer langer over dan anderen om het te begrijpen. Ik heb lappen tekst nodig; stapels kladblaadjes. Veel overzicht en structuur. Elke som uitgeschreven, letter voor letter uitgewerkt, en elke som een kruistocht. Ik heb met geen vak, hobby of ander 'project' ooit zoveel moeite gehad als met wiskunde, en het is ook nog eens het enige wat ik heb volgehouden ondanks dat ik het moeilijk vond. Meestal gooi ik namelijk het bijltje erbij neer, zodra iets ook maar een beetje tegenzit.

Ik geloof dat het Zen is, die zegt dat je moet proberen altijd alles te bekijken of je het voor het eerst ziet, zodat je er altijd van kan genieten zoals je de eerste keer deed. En steeds ook weer nieuwe dingen ontdekt waarvan je kan genieten, of waarover je je kan verbazen.
Wiskunde is het enige waarbij ik dat kan; en daarom blijft het ook leuk. Ik heb 'Getal en Ruimte 4hv1&2' denk ik een stuk of vier keer van voor naar achter doorgewerkt; maar elke som bleef een belevenis. En elke keer dat hij uitkwam bleef een overwinning, waarvan ik genoot.

De reden dat ik hier nu mee kom, is omdat Juansi het proefwerk voor zijn vwo3-klas op zijn site heeft gezet.
Ik ben vanmiddag zo stom geweest om één oog dicht te doen; het tweede volgde en beiden gingen pas vier uur later weer open, dus ik ben nu zo wakker als wat. En maak wiskunde, voor het eerst in een jaar of twee.
Vwo-3 lijkt ver onder het niveau van mijn vwo-6. Maar dat geeft niet; wiskunde is wiskunde, en wiskunde is op welk niveau ook een strijd.
Maar ook al kost het bloed, zweet, tranen en 5 A4-tjes om het overzicht te houden: elke som is een eigen puzzeltje, en elk puzzeltje is fijn.

Dus: dank je wel Juansi, voor dit onverwachte genoegen.

8 | 18:55 Brood op de plank

Kijk dat kan gebeuren natuurlijk: dat je moeder met een iets verkeerde schatting van de nog aanwezige broodvoorraden (nog anderhalf in de trommel) bij de bakker binnenstapt, en daar een heel bruin aanschaft.
Dat je, met eenzelfde verkeerde schatting en bovendien onwetend van je moeders aanschaf, zelf ook een heel bruin (multi-zaden-variant) koopt.
Het komt dan alleen zo ontzettend verkeerd uit als je net die dag van de buurman een enorm Turks brood krijgt.

Zou je van Turks brood ook wentelteefjes kunnen maken..? Of: zou het opvallen als ik morgen een van de bruinen meeneem en stilletjes in de broodmanden van de gestichtskantine dump..?

(Wel geestig om te zien, trouwens: de manier waarop mijn - nogal conservatieve - vader heel voorzichtig aan een stukje Turks brood knabbelt; alsof hij haast verwacht dat het terug zal bijten..)

1 | 14:05 brief_aan_saskia_ongedateerd

Gegoogled op "kussensloop hoeslaken" (want hoe groot horen die spullen in ongekrompen staat ook alweer te zijn..?), behalve een hele zooi lijsten 'wat moet u uw kind meegeven op werkweek, scoutingkamp, ruiterkamp, wat-voor-kamp', ook deze brief.

Normaal gesproken krijg ik de kriebels van dit soort sites; ik kan ook niet precies uitleggen waarom.
Maar deze site maakte me toch even heel stil.

1 | 13:56 Dillema's van het dagelijks leven

Vierkant kussensloop.
Welke kant als 'lange' zijde te nemen..?

4 | 11:31 Jong gedaan, oud nog steeds niet geleerd

Tandenpoetsen, appel eten.
Behalve een volkomen onlogische, ook een ontzettend smerige volgorde.

| 11:20 Och heden nee toch..

Onder bepaalde omstandigheden, of liever gezegd: afkomstig van bepaalde mensen, is dit beslist een dreigend bericht:

*LOL*

Lekker ding...
Ik bel je deze week nog!

Ik moest maar eens fijn een weekje uit logeren..

4 | 01:20 Mooi!

Ik had mezelf oprecht verboden nog langer testjes te doen. En als ik ze dan toch zou doen, redelijk testverslaafd (zou daar geen test voor zijn..?) als ik ben, de uitslag dan in elk geval niet hier te plaatsen.
Maar dit is toch werkelijk prachtig mooi en opbeurend; eindelijk een uitslag waar ik blij mee ben!
Hoewel, toegegeven: de tekst heb ik eigenlijk nog niet eens gelezen. Maar het werk zelf is zo mooi.. dat wil ik best zijn.
Mijn volgende layout moet beslist in die kleuren ;-)

"If I was a work of art, I would be Claude Monet's Waterlilies I am soft and gentle, but very colourful. Although based in reality, I look at the world through a filter of impressions which shape how I see things. Splashes of light help to define my presence and bring an endearing quality." The Art Test

(via Ton)

3 | 17:00 Verlenging (1)

Vijf-en-een-halve maand volg ik nu deeltijdbehandeling. Die behandeling duurt officieel zes maanden; na die zes maanden heb je, zonodig, tot twee maal recht op een verlenging van drie maanden.

Dat 'recht hebben op' is tamelijk misleidend. De verlenging moet je namelijk officieel aanvragen bij het zogenaamde subteam; en daar is een waslijst van ongeschreven en onuitgesproken regels aan verbonden.
Het lijkt haast een test. Een eliminatieproef, voor degenen die Expeditie Robinson volgen.

Het is voor alle partijen overduidelijk dat ik gek genoeg ben om nog drie maanden of zes maanden te blijven. Sterker nog: zou het ‘verzekeringtechnisch’ niet onmogelijk zijn om langer dan 364 dagen te blijven, dan zou ik zonder meer voor nog een extra jaartje therapie in aanmerking komen. Dat was bij de intake al duidelijk.
Maar het gaat er niet om dat zij dat al weten, of dat ik dat weet; het gaat erom dat ik gestructureerd en overzichtelijk kan weergeven wat we eigenlijk allemaal al weten.
Het verzoek is een soort evaluatie; een bewijs van je inzicht in jezelf, je vorderingen en wat de therapie voor je heeft betekend en nog kan betekenen.
Je moet je woorden goed kunnen kiezen; je moet je volledig doch bondig kunnen formuleren. Niet te lang, niet te kort; niet te uitgebreid en niet te beknopt.
Om in aanmerking te komen voor inzichtgevende therapie moet je, kortom, al over het nodige innerlijke overzicht beschikken.

Nou is de psychiatrie daar sowieso wat vreemd in.
Op die momenten waarop je misschien niet chronisch ontoerekeningsvatbaar bent, maar je toch zeker zo voelt, worden je vragen gesteld waar het merendeel van de 'gezonde' mensen geen antwoord op heeft.
Bij een intake, bij opname, bij crisisinterventie, word je gevraagd: wat er met je aan de hand is; hoe het zo gekomen is; wat voor soort hulp je wilt; wat je jezelf als doel stelt - kortom: wie je bent, waarom je zo bent en wat je met je leven wilt. Vragen die, wanneer je ze zelf tijdens de behandeling stelt, steevast worden beantwoord met een schaterlach, of de opmerking dat je blij mag zijn als je dat na een jaar therapie zelfs maar vagelijk weet.

Afijn, die aanvraag is serious business, zeker voor een perfectionist; dat moge duidelijk zijn.
Ik heb een week lang in mijn hoofd geschreven, geschrapt, verscheurd en herschreven. En vannacht om een uur of een, net toen ik eindelijk had besloten eens vroeg te gaan slapen, kreeg ik de geest.
In drie zinnen en zes regels heb ik vijf maanden therapie samengevat en een 'beleidsplan' voor het komende kwartaal opgesteld. Op werkelijk briljante wijze, vond ik zelf - maar toen sliep ik half; bij daglicht had ik zo mijn twijfels maar was te moe om er nog iets aan te veranderen.

Ik heb het vanmiddag aan H. overhandigd.
Die hield het dubbelgevouwen papier tegen het licht, riep uit: "Wat kort!!", begon te lezen en grijnsde breed. Op mijn wantrouwende "wat is er?" grijnsde hij nog breder; toen ik vervolgens helemaal panisch uitriep wat er nou was dat hij zo lachte, zei hij dat hij dat deed om te pesten. Wij hebben echt alleraardigste therapeuten.

Maandag wordt nu mijn verzoek door de dames en heren Subteam besproken. We wachten het vonnis dan maar geduldig af..

4 | 05:51 Terugkerende nachtmerrie keert terug

Waarin nog steeds:
treinstations met doolhoven van rare roltrappen; zwembaden met (eveneens) doolhoven van lange, dichte glijbanen; treinen en liften met een onderweg wisselende danwel geheel verdwijnende bestemming; onbekende steden; de Grote Achtervolging; alleen zijn of mensen kwijtraken.

En tevens, sinds de komst van de computer:
Het onuitroeibare virus.

Rode draad lijkt me: verlangen naar controle en het gebrek daaraan.

Met na afloop het welbekende benauwde, misselijke gevoel, de panische angst en het onwankelbare geloof dat er 'iets' in de gang zit.

En dat alles tussen vijf en halfzes in de ochtend.
Ach ja. Nachtrust wordt mateloos overschat.

4 | 01:56 Frustrerend

Een site te zien, waarvan de hele layout - de kleuren, het lettertype, de lettergrootte, de lijnhoogte, de marges - je zo aanspreekt; zo heerlijk leesbaar is voor een dylectisch oog, dat je het hele internet wel in die opmaak zou willen zien.. en dan staat er op die site werkelijk niets wat je interesseert..

7 | 17:10 Arbeidsovereenkomst

Vraag aan client met verslavingsproblematiek:
"Red je het wel vanmiddag? Als de druk te hoog wordt, kan je dan iemand opbellen ofzo?"
"Ja; ik heb een contactpersoon, en die kan ik altijd bellen. Als het maar wel voor vijven is."

Wij dienen het gek zijn immers wel tot de werktijden te beperken.

1 | 16:10 Villain

You are Pussy Galore. You enjoy flying, a good roll in the hay, and nerve gassing army bases. You are played by Honor Blackman in Goldfinger. De James Bond Villain Personality Test.

"Nerve gassing army bases".
Zie je wel; ik wist wel dat ik duistere kanten had...

(via Bob)

6 | 09:20 Stunst

Wat is dat toch, dat je van een hele nacht slaap alleen maar onthoudt wat er in het laatste uur gebeurt?
Nu ja; da's een beetje een open deur. Juist omdat het het laatste uur is, neem ik aan. En 'hele nacht' is ook wat overdreven, aangezien ik heb geslapen van vier tot acht.

En het laatste uur, vanaf dat de wekker voor het eerst afging, zoemde er maar één woord door mijn hoofd: pindsvin. Eerst nog als onderdeel van een droom, maar uiteindelijk alleen maar dat losse woord; en het cirkelde en gonsde, en na het wakker worden bleef het gonzen.

Ergens associeerde ik het met weblogs, maar dat kon ook te maken hebben met het feit dat de droom waarin het woord voorkwam over weblogs ging. En ik gaf als verklaringvan pindsvin pinguin, maar een zeer hardnekkig stemmetje zei me dat dat niet klopte.

Google gaf dat stemmetje gelijk. Pindsvin is namelijk Deens voor egel. Google gaf me ook een vreemde site - vreemd op een leuke, interessante, mooie manier - over.. tsja over wat? Nu ja: oordeelt u zelf maar, hier.
Het stukje pindsvin is onderdeel van deze site, van de Stichting Stunst. Wat Stunst inhoudt staat daar ook uitgelegd; het lijkt me niet helemaal artistiek verantwoord om dat te proberen samen te vatten.

Overigens gaf een zoektochtje op mijn harde schijf me ook het antwoord waar ik het woord pindsvin eerder had gehoord.
Ik had hem eerder gehoord; dat was al een hele geruststelling, aangezien ik vreesde voor vage paranormale ingevingen.
Het is me alleen absoluut niet duidelijk waarom het beest zomaar vanochtend mijn geest binnenwandelde. Ik zal de teksten op die site gaan uitpluizen; wie weet liggen daarin belangrijke levenslessen verscholen. Wat dan weer mooi meegenomen zou zijn.

5 | 02:50 Bioritme

Of ik dan niet alles wat ik na elven 's avonds doe kan verplaatsen naar de volgende ochtend, vragen ze op therapie.

Maar natuurlijk.
Is er iemand die met mij wil mailen en chatten van acht tot twaalf in de ochtend?
Iemand die zo vriendelijk wil zijn op datzelfde tijdstip alle auto's van de straat te halen; het licht van de zon uit en dat van de maan aan kan doen; mijn ouders in slaap kan zingen en me zodoende dezelfde - beetje vreemde, maar wel lekkere - combinatie van eenzaamheid, weemoed, verdriet, tevredenheid, angst en geluk kan geven, die ik 's nachts voel?
Die ervoor kan zorgen dat ik 's morgens net zo energiek, creatief, rustig en helder ben, om Grootse Dingen te volbrengen?
Die bovendien zorgt dat de nacht veilig genoeg voelt om mijn ogen dicht te doen en te slapen?

In dat geval: tuurlijk kan ik mijn avond-activiteiten naar de ochtend verplaatsen.

1 | 14:00 Vrij

Dat is dan weer het risico van totaal geflipte vrienden hebben:
dat ze je bellen met de mededeling dat de handen wat trillerig waren bij het inschenken van de druppeltjes kalmerende troep; dat zodoende het halve flesje naar binnen is gewerkt; dat het verstandiger lijkt nu maar even te gaan liggen omdat de wereld wat wazig en wiebelig wordt; dat het heus allemaal wel meevalt want dat men erger is gewend (hoe geruststellend, die geschiedenis kennende..), maar dat visite er toch niet echt in zit.

Waarmee je jezelf ineens met een toch wat verschrikt hart en een volkomen lege middag ziet.

6 | 13:18 Klein, klein kleutertje

Is het iets van vaders in het algemeen, of van mijn vader in het bijzonder, om hun dochter nooit als volwaardig mens met eigen intelligentie, kennis en kwaliteiten te zien, maar altijd als een klein lastpakje; als iemand die lering en kennis moet ontvangen en niet zelf kan uitdragen?

4 | 12:36 Onbekend leed

Het virus W32.Sircam.Worm@mm wordt via mail verstuurd als een attachment; dit attachment is een willekeurig documentje van de computer van de afzender.
Zo kan het dus gebeuren dat je op een middag een file binnenkrijgt van een van jou volslagen onbekende, met de titel 'Nalatenschap mama.xls".
Waar ik dan even heel stil van word.

1 | 12:24 Slak

'Van je fouten leer je"

Zo jammer dat de grootte van de les niet evenredig is aan het aantal en de grootte van je fouten..

2 | 16:15 1 december

Mocht u nou bij uzelf denken: wat zit die griet over zichzelf te makkeren; weet ze eigenlijk wel wat voor dag het vandaag is?!

Ja; daar ben ik me terdege van bewust. Het is vandaag Wereld Aids Dag; en ik sta daar op mijn eigen manier bij stil.
Maar wel buiten dit log - omdat ik denk dat anderen dat veel beter en veel vollediger doen dan ik.
Zoals Martijn, die op prachtige wijze aandacht aan deze dag besteedt.

En u moet maar zo denken: één keer uitgebreid klagen en ik kan er over het algemeen de rest van de dag weer fit en vrolijk tegenaan.

5 | 14:09 Zó..

Dat je om halfvijf eindelijk in slaap valt; en tot elf uur 's morgens gaat het allemaal goed en slaap je heerlijk; maar net dat laatste half uurtje, dat je je nog heel even omdraait, dan krijg je de meest verschrikkelijke droom die je in tijden hebt gehad.
Dat je dan totaal verstijfd en pijnlijk uit bed strompelt, richting douche en in de badkamer ruzie krijgt met je vader. Dat het wasrek uit je handen tuimelt (10 paar sokken op de grond). Shampoo op, scrubding kwijt, zeep in je ogen.
Maar je denkt: alles komt goed. Eten, straks.
En je bent helemaal afgedoucht en loom en moe en verdrietig om je droom; en dat er dan geen eten in huis is.
Dat je aankomt bij het winkelcentrum, en met jou Sinterklaas; en dat alle moeders van alle kindertjes uit de hele buurt moeten hebben gedacht: dan kan ik nu net zo goed al mijn weekendboodschappen gaan doen.
Dat alle karretjes op zijn, en alle mandjes, en alle plastic tasjes bij de groenteafdeling.
Dat zeker honderd bejaarden zich rondom de weegschalen hebben geschaard, op alle knopjes tegelijk drukken en luidkeels jammeren dat het niet werkt, dat het kapot is, kortom dat de maatschappij niet deugt.
Dat de rijen zo lang zijn dat zelfs de bedrijfsleider verzucht dat hij dit nog nooit heeft meegemaakt.
Dat alle leuke charmante kindertjes die normaal gesproken een bufferende, afleidende en opmonterende werking hebben, nu en masse zijn veranderd in krijsende, dikke, bebrilde en snottebellende kleuters in hun nee-fase.
Dat voor je in de rij vier vertegenwoordigers van het door jou meest gehate nederlandse dialect staan, die hard praten over oninteressante zaken op een agressieve en domme toon.
Dat je een paniekaanval krijgt. Niet meer weet of je zal gaan gillen of slaan of gewoon midden in het gangpad zitten en huilen.
Dat je je bedenkt dat als je zou doen waar je werkelijk zin in hebt, je waarschijnlijk voor de kerst niet meer uit je dwangbuisje zou worden bevrijd.
Dat je eindelijk, eindelijk bij de kassa bent, en dat dan blijkt dat er juist bij jouw kassa een leerling zat.
Dat je fiets omvalt als je je boodschappen in je tas doet.
Dat er overal zwartepieten rondhuppelen, en je dat hele klerefeest gaat háten.
Dat je, om de 'smart asses' maar voor te zijn, niet ongesteld bent en dat ook niet moet worden; en daarin dus ook niet de verklaring kan vinden waarom je je zo afschuwelijk voelt en waarom alles mis lijkt te gaan.

Zó'n ochtend.

En laten we hopen dat het niet 'zo'n dag' wordt, want dan kruip ik nu weer mijn bed in en kom er voor maandag niet meer uit.

4 | 02:18 Verzameling zoekt goed doel

Is er onder u toevallig een creatieveling die zelf kerstkaarten wil maken? Of anders iemand die de behoefte heeft om een stuk of honderd theezakjes in de hens te steken?

Die heb ik over, namelijk.
Kosteloos aan u te verzenden; als ik er maar vanaf ben, en dan zo dat ik ook nog het gevoel heb dat al mijn spaarzin niet voor niets is geweest..