§ | 16:18 Boem en boempje

Voor we naar de supermarkt zouden fietsen toch even zeker weten, voor ik hem een emotioneel bommenveld in leidt:

Jij hebt geen traumaatjes he?
'Wat voor tomaatjes?'
Tráumaatjes. De knallen.
'Nee! Ik ben wel wat meer gewend hoor.'
Ja, je hebt de oorlog meegemaakt, immers... [dit enigszins sarcastisch]
'Ja, precies. '
Ja. Eeeh... voor menigeen zou dat juist een reden zijn om bang voor knallen te zijn...
'Ik heb een V1 uit elkaar zien spatten. Die werden afgeschoten vanaf Ockenburgh, en soms stond ik op het balkon om te kijken hoe ze overvlogen. En sommigen haalden het niet. Er is er toen een keer één neergestort in de Indigostraat.'

Hetgeen dus, tezamen met zijn ervaringen in de schuilkelders (astma-aanval, moeder buiten, bommen en tulpebollen - afijn, u kent het stramien (afgezien van die astma-aanvallen dan, die hadden niet alle oorlogskinderen)) - absoluut geen schade heeft opgeleverd, hoe kom ik erbij.

7 | 12:15 Rouwverwerking

Peinzend keek de psych me aan. Toen sprong hij ineens op.
Ik geef je een CD mee.

‘Vindt u het heel erg als ik me nú al irriteer?’
Met zijn ogen haalde hij zijn schouders op, zweeg.

Leren leven met verliezen

Misschien moet ik het, behalve een plaatsje, ook een kans geven...

3 | 17:30 Verbijsterend

Hoeveel een mens kapot kan maken, in zo korte tijd.

3 | 18:34 Een dagje uurtje met mijn vader

(Waarbij mijn vader steeds cursief gedrukt is)

Maar in runderworst zit geen varken.
Maakt niet uit. Die zijn niet kosher geslacht.
Jaaaa... dàt vind ik zo'n onzin. Dat is helemaal afhankelijk van de tijd. Toen was het de enige manier waarop ze konden slachten.
Dat weet ik nog zo net niet....
In die tijd konden ze niet electrocuteren. Alleen als het onweerde. Dan zetten ze zo'n kudde koeien onder een eikeboom....

~*~

Als het weer zo blijft als het nu is kan ik morgen met de fiets.
Dat is een tautologie. Of een pleonasme.
Wat?
'Als het blijft zoals het nu is'. Hoe anders moet het blijven?
Hm. Je hebt ten dele gelijk.
Welk deel dan niet?
Ja zeg. Heh. Ik wou een slag om de arm houden..

~*~

Stel, je krijgt een nieuw kind.
Dat is een utopie.
Sst. Stèl, je krijgt een kind.
Mijn vrouw, bedoel je.
...je krijgt een kind, en dan hang je zo'n vaandel op. Hoera het is een zoon, of Hoera het is een dochter. Hoe lang laat je dat dan hangen?
En als ik dat nou niet wil?
Hè toe nou toch. Het uitgangspunt is dat je een kind krijgt en een vaandel ophangt.
Zó.
Ja. Daarom zeg ik ook 'stèl'. Hoe lang laat je dat vaandel dan hangen?
Tot ie naar de kleuterschool gaat.
[het punt dat ik hier wou maken is dat ik het rijkelijk overdreven vind van een passing-by-raam in de buurt, dat ze hun slingers nu al drie maanden hebben hangen. Maar met dit antwoord kan ik dan niet zoveel...]

~*~

Jij eet geen beschuit hè?
Nee.
Ik eet bewust geen Bolletje meer. Ik vind dat zó iets decadents, dat ze speciaal zo'n inkeping in de beschuiten hebben gemaakt.
Da's voor mensen die niet met verpakkingen kunnen omgaan. Dat moet jou toch aanspreken, je klaagt altijd zo over verpakkingsmateriaal!
Dat is onzin. Er is niets moeilijks aan. Kijk: je knipt de bovenkant eraf, dan draai je de hele rol om, je pakt hem híer en híer vast en dan schud je. Dan trek je het plastic er zó af, als een sok.
Moet je maar net een beschuitbus hebben.
Hoe wou je het anders bewaren?
De meeste mensen zetten zo'n rol gewoon open in de kast.
Dan worden ze slap, dan gaat hij niet lang mee.
De meeste mensen eten zo'n rol dan ook sneller op dan jij...
Ik eet er drie maanden van.
Ik bedoel maar.
Ik wil Bolletje nog steeds een brief schrijven, over die inkepingen.
En die begin je dan zeker met 'Ik wil géén Bolletje'. Variatie op hun slogan.
(....)
Ik zie nooit meer reclames van Sloggi.
Hoe kom jij van Bolletje op Sloggi??
Van slógan op Sloggi.
Oh.
Sloggi had altijd van die posters bij de tramhokjes. Van dames in ondergoed. En die zie ik nooit meer.
Dan moet je de Playboy kopen.
Hebben die reclames van Sloggi?
Nee, muts! Dames in ondergoed!

Waarop een hele redevoering volgde waarom Playboy-dames-in-ondergoed volstrekt oninteressant zijn, en de onwaarschijnlijkheid dat mannen schaarsgeklede vrouwen leuk zouden vinden. 'Doe dan gewoon helemáál bloot'.
Maar daar ben ik afgehaakt.

§ | 06:35 Hij is gekomen

Kijk nou, kijk nou! Mijn wantje, mijn wantje! Mijn wantje, zomaar op de bodem van de doos van mijn nieuwe computerbehuizing!

Niets erger dan één wantje of sokje of schoentje kwijtraken. Bij twee, dan kan je de hele zaak als verloren beschouwen. Niets meer, ook, om je aan het verlies te herinneren; zodat het verdriet langzaam kan slijten. Maar één... bij één exemplaar blijf je hoop houden. Die ene wordt dan ook nog eens vaak op een centrale plaats gelegd, net als de verweesde mutsjes en knuffels bij de servicebalie van Albert Heijn.
Zo ook mijn wantje. In de gang, bij de kapstok - en vier keer per dag had ik de gelegenheid mezelf uit te kafferen, om de stommiteit van wantjes in zakken, waar er natuurlijk op een gegeven moment één uitvalt als je je sleutels opgraaft.

Maar nu! Nu is daar zomaar Nummer Twee terug! Jeej!

How's that for a Kerstwonder.

1 | 18:00 Sneeuw- en ijspret (3)

Als druppels olie lagen de resterende flinters ijs op de sloot. Meer water dan ijs, was er. Alle gelegenheid om in één lijn door te zwemmen - en dat was dan ook precies wat de eenden deden. Behalve één. Hij week af van zijn pad, strompelde het ijs op, trippelde en sprintte en stapte aan de overkant van de ijsdruppel weer het water in, terug bij zijn collega's.

Lefgozer.

§ | 15:28 Sneeuw- en ijspret (2)

'Ik heb het idee dat die muts mijn geloofwaardigheid aantast.'
Dat weet ik wel zeker. Je ziet eruit als een gek.

§ | 11:57 Sneeuw- en ijspret (1)

Koud, kindje, koud. Daar buiten loopt een schout...
Pardon??
Ja, er is niets anders dat op 'koud' rijmt.

Mocht ik ooit van u afwillen, of, heel elitair, alleen nog genoegen nemen met incrowd-reacties, dan kan ik altijd nog mijn silly-question-antwoord veranderen in 'schout'...
(© mijn moeder)

1 | 18:10 Overgevoelig (2)

Goed, eerlijk is eerlijk: de dokters- en apothekersassistentes reageerden niet half zo hysterisch als ik heb doen voorkomen.

Ook niet zo hysterisch als ik had verwacht en gehoopt, moet ik eerlijk zeggen.

Zoals Esther schreef: ‘Dus bijna de eeuwige slaap ingejaagd met een tabletje codeïne.’
Dat was mijn gedachte ook, toen mijn lichaam zich de nacht door snooze-de.
Maar in plaats van de evenredige paniek zeiden de respectievelijke assistentes: ‘Ja, slaperigheid hoort wel bij codeïne’. En hielden daar op met praten.
Hallo! Die slaperigheid zal me een worst zijn. Ik stop met ademhalen, doos! Muts! Trut!
Maar dat vonden zij blijkbaar niet zo relevant.
Ja, het werd wel genoteerd, maar eerder als formaliteit dan met de door mij beschreven uitroeptekens.

Niettemin. Het gebrek daaraan bij de paramedische miepjes werd ruimschoots goedgemaakt door mijn psych-tevens-arts.

Na een heftige ruzie over mijn suïcidaliteit (waarover later meer. Of misschien ook niet - niets zo leuk als potentieel dodelijke geheimen, tenslotte) - na die ruzie, dus, wou ik toch nog even zijn geschoolde mening over mijn andere stervensprobleempje.
‘....en ze gaven geen krimp, over het feit dat ik maar zo stopte met ademhalen!’, zei ik verontwaardigd.
‘Ze leken er nooit van gehoord te hebben, maar ze waren ook niet van zins om eens op onderzoek uit te gaan!

Dat deed hij toen maar.
Hij trok boek na boek en sprak: ‘Het staat er wel degelijk. Vet gedrukt, zelfs. Ademdepressie, ademparalyse’.

(‘Jij moet ook wel alles beter doen, hè’, zei hierop vh-MijnVrouw; ‘Een gewone depressie is nog niet genoeg, dat moet dan ook meteen helemaal worden doorgetrokken’)

Baas boven baas. Je bent perfectionist of je bent het niet.

Afijn.
Dat wat ik heb, dat stoppen met ademhalen, dat zal een milde vorm van slaapapnoe zijn en het is allemaal helemaal niet zo ernstig, hoewel beangstigend; want het lichaam heeft een zelfregulerend mechanisme dat ervoor zorgt dat je wakker wordt en weer gewoon gaat ademhalen. Iets met een verstoorde verhouding O2-CO2 die dan weer wordt rechtgetrokken.
Maar spul als codeïne werkt in op het centraal zenuwstelsel en legt dat zelfregulerend mechanisme lam.
Om die reden, zo sprak de psych streng en zeer dwingend, is codeïne helemaal geen middel voor mij. Alle spullen uit die groep niet. Wat voor groep? Middelen die inwerken op het centraal zenuwstelsel.
(Nee, dàt verduidelijkt de zaken...)
Alcohol mag ook niet.
Een verhaal over methanol en roes en gif volgde.
Maar dat ik geen codeïne mocht, of middelen die... etc, dat was Evident.

Codeïne werd, zo voegde hij nog toe, wel gebruikt bij ouderen die geen zin meer in het leven hebben.
Juist omdat die ook wel last hebben van ademdepressies.
Ha, leuk, zei ik: dat moet ik onthouden.
Het is geen leuke dood hoor, zei de psych. Misselijkheid, braken..
‘Kijk, daar heeft u nou een troef in handen. Als u me ooit van een zelfmoord wilt afpraten hoeft u alleen maar te zeggen:...’

Hij vulde zelf de rest aan en grijnsde. Waarmee alles uiteindelijk toch nog goed kwam.

2 | 12:53 Overgevoelig

Drie van de vijf huisartsen waren ziek. De resterende artsen renden heen en weer; diensten werden overgenomen door ongesuperviseerde artsen in opleiding; spreekuren liepen nog meer uit dan anders. Paniek en drukte tot en met.

Zo niet mijn eigen huisarts. Ook hij werd geacht ziek thuis te zijn, maar hij was toch komen opdagen. Tegen ieders verwachting in: zijn afspraken waren al verdeeld over zijn collega’s. En dus zat hij duimendraaiend in zijn kamer. Nou ja, niet helemaal: hij had een paar patiënten. Maar die ontving hij h e e l  t r a a g, en tussen de bedrijven door zat hij onderuit gezakt achter zijn bureau, de deur van zijn kamer open. Hoi!, zei hij enthousiast en gretig toen ik langsliep. Alsof ik de redding in zijn woestenij van verveling was.

Mooi niet. Ik was op weg naar zijn vervanger, een schattige arts-assistent die nog helemaal niets begreep van de hectiek van een huisartsenpraktijk. Van ‘vijf minuten per patiënt’, en bij voorkeur de helft.
Hij praatte, hij vroeg, hij luisterde. Hij onderzocht, hij praatte en vroeg en luisterde nog meer.
Hij schreef voor.
Codeïne.

Na anderhalve week zinloos, want vergeefs, noscapine geslikt te hebben ging ik nu overstag. Na jaren zinloos en vergeefs hoestdranken te hebben geslikt ging ik overstag. Om de een of andere reden had ik iets tegen codeïne. Ik had het vaak voorgeschreven gekregen maar nog nooit geslikt. Iets hield me tegen, ik voelde zogezegd een zekere weerstand.
Maar nu was ik het zat. Ribben sneuvelden, buikspieren scheurden en van de gewoonlijk elf uur slaap per etmaal kwam ik nu op hooguit twee.

Codeïne.
Hartelijk dank en gelukwensen voor de feestdagen aan de arts.ass., zwaai naar de verveelde huisarts, naar huis. Vol goede moed: de komende nacht zou niet slapeloos zijn.

Na een uur zou het gaan werken, had de apotheker gezegd.
Om mij duistere redenen was ik om halftien nog totaal niet moe, maar ik mòest van mezelf om halfelf naar bed. Toch maar een tablet ingenomen, dan.

Waar geen oxazepam, diazepam of ander leden van de psychofarmaceutische familie ooit in was geslaagd, lukte de codeine wel.
Binnen een kwartier sloeg de slaap als een mokerslag in.
Ik kon niet eens meer naar de wc komen, zó moe was ik ineens. Ik zette de tv uit en zonk weg in mijn slaap.
En stopte met ademhalen.
Kokhalzend en snakkend naar adem vloog ik omhoog.

Het is me wel vaker gebeurd. Misschien is het de MS, misschien heb ik algeheel slechte bedrading, maar soms gaat het in slaap vallen (of ontwaken, for that matter) niet helemaal soepel en gestroomlijnd.
Niets aan de hand dus, gelukkig nu ook te moe om in paniek te raken. Ogen dicht en verder slapen.
En wederom stopte ik met ademhalen.
En weer.
En weer.
En weer.

Na een uur kon ik me ver genoeg uit de zuigende slaap trekken om de dokterspost te bellen.
Ja, die slaperigheid was wel een bekende bijwerking van codeïne. En het stoppen met ademhalen in zeldzame gevallen ook. Beter maar niet meer slikken.
Nee, dat had ik zelf kunnen bedenken. Maar wat moest ik nu? Was er een soort ‘tegengif’, kon ik iets doen om het spul eerder uit mijn systeem te krijgen.
Nee. Niets. Het was nu al opgenomen, ik kon alleen maar wachten tot het was uitgewerkt.
En wanneer is dat?
Na acht uur.
Pardon??
Ja, de assistente vond het ook heel vervelend, maar niets aan te doen. Ik moest het mezelf maar zo makkelijk mogelijk maken; rechtop in de kussens zitten en proberen niet in slaap te vallen.

En dat deed ik dus maar, zij het wat halfslachtig. Ogen wijdopen, toch in slaap zakken, ademloos omhoog schieten.
Tegen halfzes viel ik alsnog ‘goed’ in slaap; om een uur later weer door de wekker gewekt te worden.

In mijn dossier bij de apotheek staat nu, met grote letters en uitroeptekens: Overgevoelig voor codeïne.
Needless to say, overigens, dat het ook niet tegen de hoest hielp.
Maar ach, dat maakte het wakker blijven in elk geval wat makkelijker.

§ | 20:03 Maagdenvlies (2)

Speaking of which, ik geef u Mattheus 1 vss. 18-25:

¹⁸ De afkomst van Jezus Christus was als volgt. Toen zijn moeder Maria al was uitgehuwelijkt aan Jozef maar nog niet bij hem woonde, bleek ze zwanger te zijn door de heilige Geest. ¹⁹ Haar man Jozef, die een rechtschapen mens was, wilde haar niet in opspraak brengen en dacht erover haar in het geheim te verstoten. ²⁰ Toen hij dit overwoog, verscheen hem in een droom een engel van de Heer. De engel zei: ‘Jozef, zoon van David, wees niet bang je vrouw Maria bij je te nemen, want het kind dat ze draagt is verwekt door de heilige Geest. ²¹ Ze zal een zoon baren. Geef hem de naam Jezus, want hij zal zijn volk bevrijden van hun zonden.’ ²² Dit alles is gebeurd opdat in vervulling zou gaan wat bij monde van de profeet door de Heer is gezegd: ²³ ‘De maagd zal zwanger zijn en een zoon baren, en men zal hem de naam Immanuel geven,’ wat in onze taal betekent ‘God met ons’. ²⁴ Jozef werd wakker en deed wat de engel van de Heer hem had opgedragen: hij nam haar bij zich als zijn vrouw, ²⁵ maar hij had geen gemeenschap met haar voordat ze haar zoon gebaard had. En hij gaf hem de naam Jezus.

Niet alleen was Maria dus maagd toen ze zwanger raakte, ze was nog steeds maagd toen hij werd geboren. Met andere woorden: Jezus heeft feitelijk zijn eigen moeder ontmaagd, zij het vanaf verkeerde kant.

There's an Oedipus-cmplex waiting to happen.

7 | 12:10 Maagdenvlies

En nu ligt dus overal zand.

2 | 14:27 Dan

Ik ben best makkelijk in de omgang.
Nee, niet thuis. Thuis maak ik mijn elders-makkelijk zijn ruimschoots goed. Of fout, eerder. Maar heus, daar elders, daar ben ik leuk en aardig, geestig, charmant en adrem. In het ziekenhuis, om het 'elders' te specificeren.

Ik begroet iedereen met een zonnige lach, ik zoek mijn vaste bed op en hang mijn jas in een kluisje alsof het ziekenhuis mijn tweede thuis is. Ik dol met het verplegend personeel en de koffiejuf. Ik maak geen gebruik, laat staan misbruik, van het alarmknopje maar weet wel zelf het aan- en uit-knopje van het infuus te vinden als dat weer eens vastloopt. Ik heb geen noten op mijn zang als 'mag het infuus sneller/langzamer'. Ik piep enn paniek niet als mijn bloeddruk daalt tot 100/45, en ondanks mijn hoogbejaarde onprikbare roladers laat ik de prikoefeningen van de co-assistenten gelaten over me heenkomen en vraag niet om verdovingscrème of arts-assistenten.

Nee echt, ik ben een heel makkelijke en sympathieke patient.

Maar dan moeten de naaldjes het niet verpesten. Uit de ader schieten, net op het moment dat het infuus wijdopen is gezet. Zodat er een onderhuidse bult infuusvloeistof ontstaat, ter grootte van een golfbal; pijn die met geen pijn te vergelijken is door mijn hele arm.

Ja, dàn ga ik huilen.

3 | 20:34 Remedie

Claire is dood, Aleksandr Petrovski (a.k.a. Bob) is terug.

Mikhail Baryshnikov is geil. En dan niet 'geil' als in 'cool', maar gewoon heel plat en direct: geil.
Mikhail Baryshnikov is mijn hoop in barre tijden; mijn geruststelling als ik denk dat ik frigide ben, geen libido meer heb, compleet aseksueel ben.

Claire is dood, morgenochtend in de herhaling, voor inmiddels de zesde of zevende keer. Maar Alek is terug.

De tv troost zichzelf.

§ | 14:50 Plaats Delict

We reden (in mijn autootje! Ha!) naar Parnassia.
Ik vertelde: 'Heb je dat gisteren gezien, bij Hart van Nederland? Er zijn twee lijken gevonden, in een sloot van Parnassia. Een man van 32 en een vrouw van 60...'

'Hè ja', was mijn moeders reactie; '30 en 64....'

Mijn moeder weet altijd precies welke kant ik op denk.

'Heh. Ja, dat dacht ik dus ook: Leuk, als ik straks de sloot in rijd. Dat ze dan morgen zeggen: 'In een sloot bij Parnassia zijn wederom twee lijken gevonden'.

De kantine hing vol met schreeuwend rode blaadjes. 'Dat zal wel een oproep om getuigen zijn', schoot door mijn hoofd.
Nadere inspectie leerde echter dat het gebrul op geen enkele manier naar het drama verwees. Een overdaad aan vetgedrukte letters en uitroeptekens informeerden de lezer dat de graanprijzen waren gestegen en melk- en tarweproducten daarom 5,5% duurder waren geworden.

Het was koud en druilerig, en stil. Het afzettape was van de bomen en lantaarnpalen gehaald; niets herinnerde aan het feit dat twee dagen eerder het hele terrein in rep en roer was geweest.
Niets, behalve de prullenbak met de kapotte paraplu. Maar ook alleen omdat die steeds in beeld was geweest.

De zogenaamde B.R.-en.
Bekende Rekwisieten.

§ | 16:23 Aardje naar m'n vaartje

'..die bananen, die waren zo leuk goedkoop, en ze zagen er van buiten ook heel leuk uit, maar onder hun schil was het niet veel soeps.'
Maar het moet ook geen soep zijn; er moet banaan in zitten.
'Je weet dat dat een papa-grapje is hè? Eén van het ergste soort.'
Ja goed hè?
'Nee, helemaal niet. Houd daar maar héél gauw mee op.'

Breng ik eens wat quality time door met mijn vader, is het weer niet goed...

2 | 18:47 Wie de koek krijgt, wie de gard

Op de deur zat een grote plakkaat: 'Welkom Sint en Piet'. Vóór de deur stonden een kom water en een mandje wortels en roggebrood. Vooral dat laatste vond ik aandoenlijk: dat vader en moeder bereid waren een zak winterwortels en een bakje roggebrood weg te gooien, enkel om mee te gaan in een mooie kinderfantasie.

Hun hart is groter dan het mijne.
Voor mijn moeder was het makkelijk cadeautjes kopen. In de eerste plaats omdat ze niet van verrassingen houdt: stuk voor stuk heeft de haar cadeautjes zelf uitgezocht. Dat ze exact weet wat ze krijgt maakt haar duizend keer gelukkiger dan verrast te worden, zelfs al zouden die verrassingen goed vallen. Een verrassing in het vooruitschiet zou zoveel spanning geven dat alle pret verloren zou gaan. Haar chocoladeletter zou stresseten worden, in plaats van een lekkernij.
Daarnaast: mijn moeder gebruikt wat ze krijgt. Het is werkelijk welkom en 'nuttig' - voor zover de term 'nuttig' opgaat voor sinterklaascadeaux.

Voor mijn vader is het een stuk ingewikkelder iets te vinden.
Altijd zo geweest: al in mijn kindertijd was het een onmogelijkheid om een cadeau te kopen, voor wat voor feestdag dan ook.
Een chocoladeletter. Punt.
Als we boften: een nieuwe scheerkwast.
Maar daarmee was het ook echt klaar.

Tegenwoordig wordt een en ander gecompliceerd door zijn problemen en het feit dat ik daar rekening mee houd.
Die nieuwe scheerkwast? Neu. Een half jaar geleden kocht hij voor zichzelf drie paar nieuwe pantoffels, omdat de oude echt niet meer konden. De drie paar staan netes naast elkaar in de klerenkast, zijn oude geven steeds meer lucht aan zijn tenen maar worden nog steeds gedragen. Met een nieuwe scheerkwast zou precies hetzelfde gebeuren.
Chocoladeletter? Ook niet. Hij is nu net begonnen aan de letters van vorig jaar, als hij over-tijdige chocola wil eten moet hij dat weten, maar daar wil ik niet aan meewerken.
Boeken? Overal staan stapels boeken, hij groeit het huis uit; hij leest niets, hij verzamelt alleen.
Muziek? Zijn nieuwe CD-speler staat nog steeds ingepakt in de gang. Hij luistert niets, hij verzamelt alleen.

Hij verzamelt alleen.
Hij verzamelt zich dood, en jaagt mij daarmee de stuipen op het lijf.

Mijn moeder houdt, in elk geval sinds de scheiding, onvoorwaardelijk van hem.
'Hij is blij met een boek, dus koop ik een boek'.
Ze heeft de luxe overtuiging dat hij haar, ondanks de tien jaar leeftijdsverschil, zal overleven, en dat ze hem dus niet op een kwade dag onder zijn eigen rotzooi vandaan zal hoeven graven. Maar ook zonder die luxe is ze duidelijk liefdevoller dan ik.

Voor haar heb ik zeep, een flesje wijn, een chocoladeletter, een pakje thee, een agenda, sokken en nog meer sokken.
Voor hem heb ik een boterletter en een fles port. Punt.

Ik wist al dat angst harteloos maakt. Maar zózeer, daar schrik ik zelf van.

§ | 20:51 Eén van de acht

‘Nou krijg ik elke avond een cadeautje van jullie’, zei ik tegen mijn moeder. ‘Acht dagen lang. Fijn hoor.’
‘Ja, je kan me wat’, was haar bondige reactie.

Wie schetst mijn verbazing toen mijn vader vanavond met een pakje mijn kamer binnenkwam en zei: ‘Ik moest je dit geven, van mama.’
‘Huh? Maar we zouden toch pas donderdag.....’
‘Nee, niet voor Sinterklaas. Voor Chanoeka, zei ze.’

De engel.

2 | 12:35 Klemtoon

‘Papa heeft gisteren de halve avond lopen tieren. Hij had naar Twee-Vandaag [sic.] gekeken, en daar was iets over maagdenvliezen. En een gynaecologe, Een Hele Beschaafde Gynaecologe, zo zei hij het ook, had het steeds maar over va-gi-na. En het wil er bij hem niet in dat àlle gynaecologen het zo uitspreken.’
Je moet hem maar een beetje laten...

Op mijn klacht dat ze niet zo lauw en somberig hoefde te reageren op een potentieel goed verhaal zei ze:
Maar ik ken het verhaal al. Hij heeft me gisteren opgebeld en het hele verhaal verteld.
‘Oh. Heeft hij ook verteld van Koenen?’
Ja, ik geloof het wel. Hij heeft me tien minuten gebeld en tien volle minuten gepraat.
‘Aldoor over die vagina??’
Ja. Dus je begrijpt misschien dat ik het niet allemaal nòg eens wil horen.

Het zit mijn vader hoog, blijkbaar.
Ik zelf vind het eigenlijk een stuk interessanter dat zijn Koenen het hele woord vagina niet vermeldt. Hoe heerlijk preuts!
Maar om zijn frustraties enigszins te kalmeren: heeft iemand van u toevallig een idee waar die bizarre gewoonte vandaan komt, dat artsen die klemtoon altijd ‘scheef leggen’? Want dat het voor mij geen nieuws is maakt het niet minder vreemd.

4 | 20:41 Tussen vrede en vrees

Zeker tien mensen schudden me de hand en wensten me een Shabbat Shalom. Op twee na allemaal onbekenden, maar hun wensen waren er niet minder hartelijk om.

Geheel be-vredigd liepen mijn moeder en ik na de dienst terug naar de tram. We boften: hij kwam net aanrijden. Tijd om te stempelen (dat gaat tegenwoordig niet meer in de tram, maar op het perron) had ik niet meer, maar: ik zou bij een volgende halte wel even in en uit de tram schieten. Kon best, was me al vaker gelukt.

Ging ook best.
Een alleraardigste meneer hield de deur voor me open, ik glipte naar de automaat en weer terug - en toen was het met alle aardigheid gedaan. De tramdeuren lieten zich niet openhouden; en met, als een prachtige Titanic-persiflage, aan de ene kant van de deur mijn wanhopige hand, aan de andere kant die van mijn moeder, reed de tram weg.

In blinde paniek stapte ik in de eerste tram die kwam aanrijden. Stom. Die tram bracht me ook naar huis, maar via een compleet andere route dan de tram waarin mijn moeder, mijn houvast, zat. Bovendien had ik de tramkaart. Ik belde mijn moeder, die ondanks mijn noodkreten (Nee! Ik betaal wel als je een boete krijgt!) toch uitstapte om een kaart te kopen, reed in paniek naar huis, liep in paniek de twintig minuten (ok, deze tram bracht me niet helemáál naar mijn bestemming...) van de halte naar huis en zonk toen uitgeput terneder, met nog maar weinig Sabbatsvrede over.

Overwinningen en doorbraken zijn mooi, maar toch een stuk sterkender als je ze plant dan als ze je overkomen.