17 | 03:56 Filmpje

Er zijn nu ook bewegende beelden, van het beestje. Hier.

Het moet niet gekker worden.

2 | 19:00 Stress

Volgende week heb ik mijn kwartaallijkse afspraak met mijn neuroloog.
'Hoe gaat het met je??', zal hij me vragen; oprecht geïnteresseerd, zoals hij altijd lijkt te zijn.

Ik zal hem vertellen over mijn nieuwe kat en hoe, op het moment, mijn hele leven om hem draait. Behalve dan op de momenten waarop het dat niet doet. Zoals met de bloedarmoede en de ijzertabletten waarop mijn lichaam nogal gepikeerd reageerde; en mijn gestoorde (maar niet prettig-gestoorde) vader; en mijn moeder met háár gezondheidsproblemen; en mijn mini-autootje dat uit zichzelf uit elkaar valt; en mijn fiets die een lekke band kreeg terwijl ik ergens tussen Monster en Ter Heijde was, wat NIET de plek is waar je met een lekke band wilt stranden. Oh, en dan is er nog vanalles gaande met verschillende vrienden; sommige zaken leuk, sommige niet echt; ik kan er niet goed over praten, maar het is tegelijk verschrikkelijk en geweldig, maar de 'geweldige' delen lijken net zo uitputtend te zijn als de 'verschrikkelijke'. Oh... de pracht van autisme, dat geen onderscheid maakt tussen goed en slecht, omdat hoe dan ook alles wat onbekend is, slecht is...

Onderwijl lijkt mijn MS zich vrij goed te houden. Verbazingwekkend goed.
Dat wil zeggen: tot twee dagen geleden, toen ik volledig instortte. Duizeligheid, coördinatieverlies, hoge spierspanning, trillen, problemen met zien. U weet wel, het gebruikelijke.

"Nou ja, je hebt duidelijk de nodige stress gehad", zal mijn neuroloog zeggen; "Het is niet meer dan logisch dat je lichaam daarop reageert..."

Nee, dat is het niet.
Of misschien ook wel.
Maar... kweenie... het zal de laatste druppel zijn geweest. Toen, twee dagen geleden, mijn kat ineens suïcidaal werd.

En dan zal ik hem deze pareltjes laten zien:

1 | 17:34 Onbeperkt

Na een lange, moeizame nacht had ik net, om half vijf, eindelijk voldoende energie bij elkaar geraapt om naar buiten te gaan. Al na amper een kwartier gaven mijn darmen op luide toon aan terug naar huis te willen. Waarmee een abrupt einde kwam, aan alle buiten-activiteiten voor de dag.

Een veel gehoorde uitspraak, als het om Grote Enge Ziekten gaat, is: 'dat ze in de medische wereld nou al zó ver zijn, maar dat er nog steeds geen genezing is gevonden voor [...] ...!'.
Ik wil dat hele traject van genezen graag overslaan.

Het kan allemaal zoveel efficienter.
Als we nou eens gewoon een mogelijkheid vinden om helemáál zonder lichaam te doen. Geen fysieke beperkingen meer, niet meer overvallen worden door ziekte en (andere) lichamelijke ongemakken. Enkel losfladderende zielen.
Is het hele probleem van de overbevolking ook in één keer opgelost.

2 | 21:29 Stukje

Ik bracht broodjes voor hem mee, en de moorkop, die mijn schoonmaker ter ere van zijn verjaardag had meegebracht, maar die ik niet kon eten. De moorkop, waar hij aan de telefoon juichend en gulzig op had gereageerd; ik kon hem haast hóren watertanden.

We deden van 'hoi' en 'hoe gaat het', en alles was gezellig, en 'heb je een schoteltje om hem op te zetten' - 'ja, doe daar maar, dank je, lekker!'.
Bij het overhevelen van de moorkop kreeg ik slagroom op mijn vingers. Gedachteloos scheurde ik een stukje keukenpapier van de rol af, om het af te vegen.

En toen brak de hel los.
Blinde drift, scheldpartijen, geschreeuw, hysterie.
Dat ik toch gewoon even mijn handen onder de kraan had kunnen afspoelen, wist ik wel hoe duur dat papier was, en het hòeft allemaal niet zo veel [een half velletje..], en hij was er extra zuinig mee, en - op mijn sussen - 'nee JIJ moet ophouden, het is MIJN huis, IK heb het hier voor het zeggen, ik wil het gewoon niet hebben!!'.
Ik liet de storm voortrazen, zei alleen kalm 'Ok. Fijne avond. Dag' - en maakte dat ik wegkwam.

Het zijn de kleine, alledaagse incidenten als dit, die me doen realiseren: dat hij verdwijnt. Steeds minder zichzelf is; en steeds meer zijn gekte wordt.
Ik denk telkens dat ik het allemaal wel weet. Dat het voldoende is doorgedrongen; dat ik het heb geaccepteerd, het is wat het is. Dat er alleen nog maar wrevel is.
Maar als ik dan het knagen voel, dat het doet; het voortdreinen; de flarden die door de dag heen door mijn hoofd spoken - dan weet ik: niks acceptatie. Het doet gewoon verdomd veel pijn.