2 | 22:02
Alleseter. En dan bedoel ik ook alles.
"Elke koe is een dier, maar niet elk dier is een koe", zo leerde ik als kind.
Bij Casper gaat dit type logica er nog niet helemaal in.
Hij redeneert als volgt: "Best wel veel lekkere dingen komen in een kartonnen pak met schroefdop. Dus zekerheidshalve moet àlles in een kartonnen pak met (en zonder!) schroefdop even worden geprobeerd".
En dus kaapte hij vanavond een (goddank bijna leeg) pak Innocent smoothie en knaagde het open.
Hij leek bepaald niet enthousiast over het resultaat van zijn actie.
Fruit. Jasses. Heel wat anders dan waarop hij had gerekend of in elk geval gehoopt. Amandelmelk of rijstmelk of gewone melk of yoghurt of room.
Niettemin heb ik niet de illusie dat hij het daarom nu een volgende keer zal laten. Want waar het eten betreft houdt Casper zijn eigen gezegdes aan. Zoals "better to have loved and lost than never to have loved at all". Of in elk geval zijn variant daarop. "Beter ten hele gedwaald dan ten halve gekeerd".
Want je zal toch maar iets lekkers mislopen alleen omdat je het niet geprobeerd hebt...
Onder welk motto hij regelmatig letterlijk schuimbekkend in de gootsteen zit omdat hij zeker weet dat zich onder de Dreft nog wat yoghurtresidu bevindt. En hij gisteren het veertjes-ding van een kattenspeeltje afrukte en in zijn geheel probeerde door te slikken. Hij heeft het bij nader inzien toch maar uitgespuugd, maar heeft wel nog een kwartier op de keukenvloer zitten kokhalzen omdat er blijkbaar van alles in zijn keel was blijven steken.
Elke kat is een dier.
Maar wat Casper is, en hoeveel dierlijk instinct er nog in hem aanwezig is, is iedereen een raadsel.
donderdag 22 mei
dinsdag 13 mei
3 | 16:10
Form
(Kom laat ik weer eens een stukje plaatsen hier... als vanouds..)
"Zeg eens", sprak ik op knusse montere toon, bij mijn vorige neurologie-bezoek; "die EEG, met z'n rare uitslag, was dat een eenmalige actie, of moet die nog eens geupdate worden? Verandert een EEG, of is het net als met de MRI, die steeds opnieuw moet?
"Hoe lang is dat nu geleden?", was zijn reactie.
"Geen idee. Een half jaar?"
Het bleek anderhalf jaar.
"Laten we die nog maar eens doen. En doe dan ook maar meteen weer een MRI."
Hij had er zin in. En ik vond alles best.
Bovendien betekende een EEG plakkertjes in het haar, en dus een heel goed excuus om dat haar af te knippen.
Dat haar knippen, dat had wat complicaties. Nogal veel. Maar de EEG ging geweldig goed.
Volgens de laborante dan.
En als een laborante van de afdeling klinische neurofysiologie enthousiast is en zegt dat je het heel goed doet, dan is dat zelden echt goed. Dan betekent het gewoon dat er weinig extra prikkeling nodig is om afwijkingen zichtbaar te krijgen.
Dus toen de neuroloog vanmiddag heel serieus en stemmig deed, bleef ik vrolijk en opgeruimd. Ik had immers al drie weken gehad, om de juichende complimenten van de laborante op waarde te schatten. Of op verlies, eerder.
Maar neuro was somber en triest. Want de vorige EEG had gezegd dat er van alles mis was maar dat ze niet goed wisten wat voor soort mis. Dit nieuwe verslag was veel stelliger en gerichter. Goed, goed: alles in lichte mate, maar evengoed: 'epileptiform'. De term lag er, daar konden we niet meer omheen.
Halverwege Neuro's zinloze ge-muisklik (want in mijn dossier is nou ook niet echt iets opmonterends te vinden) onderbrak ik hem en zei: "wat vindt u van mijn haar??"
Als een ijsje aan een huilend kind.
Hij straalde en werd verlegen en zei dat het er jeugdig uitzag en dat hij heel blij was geweest met de mail met kattenfoto's en sorry dat hij daar nog niet op had gereageerd maar o wat waren ze leuk.
Nu moet ik een dagboek gaan bijhouden. Een aanvalskalender.
Of een geen-aanvalskalender. Want mijn EEG mag nu wel ineens ferme woorden laten vallen: intussen ben ik wel hartstikke asymptomatisch. Of, nou ja: atypisch symptomatisch.
'Noteer maar als je iets raars voelt', was Neuroloogs advies. En dan bespreken we dat bij het volgende bezoek en dan kijken we of we iets met medicatie kunnen doen.
'Iets raars'. Met dat als argument moest ik maar een stapel schriften aanschaffen. En dan hopen dat het genoeg is, voor drie maanden..
(Intussen sprak mijn moeder vooral schande van de uitdraai, of eerder: van het kader. "Kan het nòg ellendiger?? Alsof ze je dood aankondigen!". Maar ik geloof dat dat een ongelukkig toeval was, van haperende printer en digibetie en bestandsformaat enzo. Want het MRI-verslag was prima. Zowel inhoudelijk - geen veranderingen - als in opmaak)
(Kom laat ik weer eens een stukje plaatsen hier... als vanouds..)
"Zeg eens", sprak ik op knusse montere toon, bij mijn vorige neurologie-bezoek; "die EEG, met z'n rare uitslag, was dat een eenmalige actie, of moet die nog eens geupdate worden? Verandert een EEG, of is het net als met de MRI, die steeds opnieuw moet?
"Hoe lang is dat nu geleden?", was zijn reactie.
"Geen idee. Een half jaar?"
Het bleek anderhalf jaar.
"Laten we die nog maar eens doen. En doe dan ook maar meteen weer een MRI."
Hij had er zin in. En ik vond alles best.
Bovendien betekende een EEG plakkertjes in het haar, en dus een heel goed excuus om dat haar af te knippen.
Dat haar knippen, dat had wat complicaties. Nogal veel. Maar de EEG ging geweldig goed.
Volgens de laborante dan.
En als een laborante van de afdeling klinische neurofysiologie enthousiast is en zegt dat je het heel goed doet, dan is dat zelden echt goed. Dan betekent het gewoon dat er weinig extra prikkeling nodig is om afwijkingen zichtbaar te krijgen.
Dus toen de neuroloog vanmiddag heel serieus en stemmig deed, bleef ik vrolijk en opgeruimd. Ik had immers al drie weken gehad, om de juichende complimenten van de laborante op waarde te schatten. Of op verlies, eerder.
Maar neuro was somber en triest. Want de vorige EEG had gezegd dat er van alles mis was maar dat ze niet goed wisten wat voor soort mis. Dit nieuwe verslag was veel stelliger en gerichter. Goed, goed: alles in lichte mate, maar evengoed: 'epileptiform'. De term lag er, daar konden we niet meer omheen.
Halverwege Neuro's zinloze ge-muisklik (want in mijn dossier is nou ook niet echt iets opmonterends te vinden) onderbrak ik hem en zei: "wat vindt u van mijn haar??"
Als een ijsje aan een huilend kind.
Hij straalde en werd verlegen en zei dat het er jeugdig uitzag en dat hij heel blij was geweest met de mail met kattenfoto's en sorry dat hij daar nog niet op had gereageerd maar o wat waren ze leuk.
Nu moet ik een dagboek gaan bijhouden. Een aanvalskalender.
Of een geen-aanvalskalender. Want mijn EEG mag nu wel ineens ferme woorden laten vallen: intussen ben ik wel hartstikke asymptomatisch. Of, nou ja: atypisch symptomatisch.
'Noteer maar als je iets raars voelt', was Neuroloogs advies. En dan bespreken we dat bij het volgende bezoek en dan kijken we of we iets met medicatie kunnen doen.
'Iets raars'. Met dat als argument moest ik maar een stapel schriften aanschaffen. En dan hopen dat het genoeg is, voor drie maanden..
(Intussen sprak mijn moeder vooral schande van de uitdraai, of eerder: van het kader. "Kan het nòg ellendiger?? Alsof ze je dood aankondigen!". Maar ik geloof dat dat een ongelukkig toeval was, van haperende printer en digibetie en bestandsformaat enzo. Want het MRI-verslag was prima. Zowel inhoudelijk - geen veranderingen - als in opmaak)