3 | 01:59 Groei & bloei

Eens, op een (overdramatische) februari-dag in 2013, toonde ik u foto's van mijn bevlochten achterhoofd.

Er kan een hoop gebeuren in 571 dagen.

Of in elk geval sinds 16 april dit jaar, toen ik resoluut de schaar in die vlechten zette.

Van het een kwam het ander - en dus heb ik sinds vandaag, in plaats van vlechten, bloemetjes op mijn achterhoofd.

Ook lief. Op een kinki manier.

1 | 14:45 Geen sprake van

Mijn vader moet verhuizen, omdat werken steeds lastiger wordt (zo gek, hij is pas 79 en hij heeft immers nog één heel werkend oog..?!) en hij dus ook steeds minder makkelijk de huur kan neertellen.
Of ik een nieuwe woning voor hem kon zoeken.

Wat zijn wensen (eisen) waren?
Nou ja, wel in dezelfde buurt, want we zijn allemaal van elkaar afhankelijk dus dat moet wel. En in de buurt van de tram. Geen trappen, want zijn knieën. Niet hoger dan de derde verdieping, ongeacht lift, want hoogtevrees. En, oh ja, genoeg ruimte. Kastruimte en oppervlak. Want hij wilde al zijn spullen gewoon kunnen meenemen.

Juist. Kortom: alles wat een woning aantrekkelijk en dus duur maakt.

"Je realiseert je dat je in elk geval de helft van je oppervlak krijgt? Op z'n best? Dat je dientengevolge en derhalve ook afscheid moet nemen van tenminste de helft van je spullen?"

Nee, dat had hij eigenlijk nog niet zo bedacht.
Natuurlijk moest er voor €500 minder een woning te vinden zijn met net zoveel ruimte als zijn huidige zéér riante vijf/zes-kamerappartement.

"Pap. De helft. Echt. Als je richting sociale huurwoningen gaat heb je als alleenstaande sowieso maar recht op twee kamers, of drie kleine cel-achtige ruimtes."

Maar we kunnen toch ook gewoon in de particuliere sector kijken?

Tuurlijk kunnen we dat.
Dus dat deed ik.

Ik vinkte de gewenste wijkjes aan, stelde de bovengrens voor de huurprijs in, wilde toen beginnen met de ruimte te selecteren en zag dat dat eigenlijk niet zoveel zin had.

Er was:
één driekamerwoning, met 50m2 woonoppervlak.
En één vierkamerwoning, van 70m2
Tegenover het winkelcentrum, tegenover de tram, tegenover de bus - eigenlijk overál tegenover. Eén hoog, maar wel een lift.
Een douche èn een bad.
Een berging.
Een aparte, gesloten keuken.
En originele houten vloeren.

Ik zat kwijlend voor mijn scherm.
En belde mijn vader.

"Ik heb een huis voor je."

Ik beschreef al het moois, noemde toen het adres.

"Oh, geen sprake van, daar ken ik het wel, dat zijn rothuizen, van net na de oorlog, toen alles snel en klein moest"

Ik geloof dat mijn vader nog een beetje in het reine moet komen met zijn verhuizing.
En zijn eisen wat moet leren bij te stellen..