1 | 19:52 Kalm aan en rap een beetje

Af en toe - of regelmatig - ben ik een beetje uit mijn doen.
Buien waarin ik aandacht wil, of eigenlijk juist niet. Mijn draai niet kan vinden, mijn woorden niet; uit mezelf wil wegrennen. Buien waarin ik druk en joelerig en lawaaiig ben; grappig en schertsend maar allemaal nèt iets te hard en ongecontroleerd. Niet weet of ik wil lachen of huilen - eigenlijk toch liever huilen, maar liever nog gillen en slaan.

Het zijn vaak buien waarin ik aan mensen ga trekken. Hangen, kleven. Waarvan ik onmiddellijk spijt heb; wil uitwissen wat ik heb gezegd, mezèlf wil uitwissen. Tot in den treure mijn excuses ga aanbieden, verklaringen wil geven - waarmee ik nog veel aanweziger ben en de spijt en zelfvernietingsdrang alleen maar groter worden. "Shut up shut up shut up shut up!!!!" - schreeuwt het in mijn hoofd, maar stiller wordt het er beslist niet op.

En dan kijk ik naar mijn kattenbeestjes.
Naar Daantje, die op z'n tijd ontzettend klierig kan zijn. Gewoon zomaar in het voorbij lopen Casper een mep geeft. Of heel hard komt aanhollen en dan zo bàf bovenop hem springt, als hij gewoon kalmpjes lag te dutten.
En hoe Casper er dan op een gegeven moment genoeg van heeft. Niet blaast, niet bijt, niet terugslaat. Maar in plaats daarvan Daantje in een houdgreep neemt en haar heel nadrukkelijk, bijna hardhandig begint te likken. Alsof hij zegt: "EN NOU BEN JE GEWOON EVEN RUSTIG!!".
Waarop zij ook inderdaad direct kalmeert. En ze vaak in elkaar verstrengeld in slaap vallen.

Ik zie het en ik denk: ja, dat is wat ik eigenlijk wil. Geen sorry sorry of shut up shut up, maar veel meer: "hou me vast, hou me vast". Een koesterende houdgreep. Iemand die me stevig vastklemt en me, liefdevol maar beslist, het zwijgen oplegt.

Dat, of gewoon een dwangbuis en sedatie.

2 | 18:48 Fantastisch

Ik had hier ooit een rant willen schrijven over de betuttelende houding van Facebook.
Het bedillerige van een moederkloek die op de speelplaats vriendjes voor je regelt. Of ronselt.
Zo kreeg ik, zodra ik Dan's friendrequest had geaccepteerd, onmiddellijk een bericht van Facebook: "Dan is new on Facebook. Help Dan find his friends".
Nou, dat maakt Dan zelf wel uit, of hij dat nodig vindt.

Maar vrienden hebben, volgens Facebook, met heel veel dingen hulp nodig.
Niet alleen met vriendjes (terug)vinden, maar vooral ook met het vieren van hun verjaardag.
En omdat ik al mijn eigen vriendjes, verjaardags-technisch, in groepjes van drie blijk te hebben uitgekozen, krijg ik dus ook doorlopend massa-oproepen.
Berichten als deze:
"ActieReactie, Daisy en Maarten van Vlier have their birthday this week. Help ActieReactie, Daisy en Maarten van Vlier celebrate their birthdays"

Help ze dan toch! Hoe kunnen ze ooit zonder jou hun verjaardag vieren!

En ik deed niets.

Aan geen van de hulpkreten heb ik gehoor gegeven.
Voor een deel omdat die oproepen me mateloos irriteren en volledig averechts werken, maar voornamelijk - laten we eerlijk zijn - gewoon vanuit mijn eigen asociale rotkaraktertje.

Maar.
Ik heb een schaduwaccount.
Voor alles wat mijn FB-vriendjes niet mogen weten.
Voor alles wat ik anoniem wil schrijven.
In praktijk doe ik er niets mee, want ik ben veel te lui om ooit echt anoniem te kunnen zijn. Maar die schaduwaccount is er, en ik ben zelfs vriendjes met haar.

En dus kreeg ik deze week een nieuwe, toch wel verrassende oproep:
Puck's birthday is this week. Help Puck celebrate her birthday.

En dit keer heb ik de oproep wèl ter harte genomen.
Ik zou mezelf een fantastische dag bezorgen.

Vooraf heb ik mijn verjaardag aan enige vrienden aangekondigd. Met de opmerking dat ze zelf mochten weten wat voor cadeautje ze me zouden geven. Niet òf, maar wat vóór.
Want kindertjes die vragen worden zelden overgeslagen en wie nooit goed doet natuurlijk altijd goed ontmoet.

Maar ik ken ook mijn grenzen. Ik had mezelf natuurlijk zonder meer her en der kunnen uitnodigen, de vriendelijke tirannie moet best breder inzetbaar kunnen zijn dan alleen maar voor cadeaus.
Maar gelukkig staken de omstandigheden daar een stokje voor.

Dus werd ik vanmiddag verwacht voor de jaarlijkse echo van mijn nieren.
Die vervolgens weer moest worden afgeblazen voor een nòg leukere invulling: een knus groepsgesprek, met mijn beide ouders en de huisarts van mijn vader.
Om te praten over paps toekomst. De boeken, het huis, de mogelijke uithuiszetting, de doemscenario's van pa die zwervend op straat eindigt, een winkelwagentje vol oude kranten voortduwend.

Het werd, zoals u zich kunt voorstellen, ècht een vrolijk gesprek. Zonder enige strijd; zonder discussies, uitbarstingen of huilbuien.
Met als conclusie en opdracht van de huisarts: Dat Er Stappen Ondernomen Gaan Worden. En over twee weken terugkomen.
En de stilzwijgende wetenschap, voor mijn moeder en mij: dat er helemaal nìets zal worden gedaan. Dat papa over twee weken die afspraak afzegt. Ook geen nieuwe maakt. En dat hij genadeloos zijn ondergang tegemoet gaat.
Maar dat het niet meer in onze hand ligt.

Na afloop gingen mijn moeder en ik "ons bezatten", bij de koffie-automaat van het ziekenhuis.
Alwaar ik mijn neuroloog tegen het lijf liep.
"IK BEN JARIG!", sprak ik dreigend. ("... en waag het niet om het te verpesten..")
"Oh. Gefeliciteerd. Maar is dit de beste plek om het te vieren..?"
Ach ja, waarom ook niet. Kind aan huis, inmiddels.

Maar vanavond heb ik cursus. Eerste les, sinds de vakantie.
"Oude Testament". Altijd leuk.
En ik ga uitdelen: roomboterkoekjes die bij AH in de bonus waren.

Want Albert Heijn let op de kleintjes. Ook als die 37 worden.